Geloof je nog of denk je al?

 Wie naar de wereld anno 2017 kijkt kan waarnemen, dat in de meest ontwikkelde landen, qua wetenschap en technologie, de secularisatie het verst voortgeschreden is.  Tegelijkertijd zijn we getuige van verwoede pogingen van allerlei vormen van religieus fundamentalisme om het verloren terrein terug te winnen.  Het geloof geeft zich niet zo makkelijk gewonnen.  Volgelingen van het kritisch rationalisme hebben het nog steeds moeilijk om van gelovige mensen denkende mensen te maken. 

          In Braziliē verdween op 27 maart 2017 de 24-jarige psychologiestudent Bruno Borges uit zijn ouderlijk huis.  Hij had in iets minder dan een maand tijd, een maand waarin zijn ouders op reis waren, zijn kamer omgetoverd in een geloofsbelijdenis.  Naast veertien ‘boeken’, geschreven in een codetaal, stond in die kamer een beeld van Giordano Bruno, een Italiaanse geestelijke, schrijver en filosoof, die op 17 februari 1600 op het Campo de Fiori, het plein der bloemen, in Rome door de inquisitie levend verbrand werd.  Zijn plotseling verdwijnen, maar met name het Youtube filmpje opgenomen in zijn kamer, veroorzaakte enige reuring in de wereld.  Wat is hier aan de hand?  Bruno’s zus, Gabriella, denkt dat het hem er enkel om te doen is zijn boek(en) gepubliceerd te krijgen.  Sommige andere waarnemers menen in Bruno met die voornaam, de reïncarnatie van Bruno met die achternaam te zien.  Hoe het ook zij, we zullen er wellicht binnenkort meer van horen, het voorval vestigde mijn aandacht op Gionardo Bruno.  In Duitsland blijkt een ‘Gionardo Bruno Stiftung’ te bestaan, die zichzelf als voorvechter van het evolutionair humanisme profileert.  Boeken als ‘God als Misvatting’ (Richard Dawkins, 2006) en ‘Hoffnung Mensch’ (Schmidt-Salomon, 2014) verschijnen op mijn netvlies, als ik een filmpje over het tienjarig bestaan van de, door Herbert Steffen opgerichte, Duitse stichting bekijk.

          Er is behoefte aan een nieuw werldbeeld.  Die overtuiging heb ik al een poos.  Ons oude wereldbeeld is sterk religieus gekleurd.  We moeten van de fabeltjes af en ons nieuwe beeld aanpassen aan wat we nu weten.  Of zoals filosoof Michael Schmidt-Salomon het uitdrukt:  “Wer das Atom spalten kann und über Satelliten kommuniziert, muss die hierfür erforderliche intellektuelle und emotionale Reife besitzen.  Diese zeichnet sich u. a. dadurch aus, dass man in der Lage ist, falsche Ideen sterben zu lassen, bevor Menschen für falsche Ideen sterben müssen.”

Door de eeuwen heen zijn er mensen om het leven gebracht op grond van verkeerde opvattingen en dat gebeurt helaas nog steeds.  Vrijheid en het individuele recht op zelfbeschikking zijn geen zekerheden in onze wereld.  We missen de intellektuele en emotionele rijpheid om te bewerkstelligen dat valse ideeën sterven, voordat er mensen vermoord worden door valse profeten.  Kennis en betrokkenheid zijn noodzakelijke voorwaarden om daar verandering in te brengen.  ‘Ignorance is the mother of all fuck-ups’, pleegt mijn echtgenote te zeggen.  Verandering en vooruitgang zijn onvermijdelijk en noodzakelijk, om met de woorden van Julian Huxley te spreken.  Of, nog weer anders, om met de woorden van de onlangs overleden Robert M. Pirsig te spreken in ‘Zen and the art of motorcycle maintenance’ (1974) :  “When one person suffers from a delusion, it is called insanity.  When many people suffer from a delusion, it is called Religion.”  Geloof je nog, of denk je al? 

          Cynisme ligt voortdurend op de loer.  Ik geef toe, zelf heb ik er – kijkend naar de geschiedenis van het menselijk ras -- ook wel eens last van.  Moet ik echt GELOVEN dat wij mensen tot iets beters in staat zijn?  Hoe kunnen we de onwetende en ongeïnteresseerde massa’s bereiken en op een ander spoor zetten?   Het kost mij in ieder geval de nodige moeite om daarin optimistisch te zijn.  Als ik waarneem hoe mensen als Trump en Duterte, Wilders en Le Pen, Erdogan en Oban, het voor het zeggen krijgen lopen de koude rillingen over mijn rug.  Wat bezielt mensen om op dit soort mensen te stemmen?  Wat is er met hen aan de hand?  Misschien hebben de mensen het geloof verloren en is er niets voor in de plaats gekomen.  Misschien zijn ze hun houvast kwijt.  

          Hoe ziet het overheersende wereldbeeld, het wereldbeeld dat veranderd moet worden om ons als mensheid vooruit te helpen, er op dit moment uit? 

Dat beeld wordt hoofzakelijk bepaald door een rotsvast geloof in de zegeningen van de vrije markt.  Kijk bijvoorbeeld naar de gezondheidszorgdiscussie in Amerika.  Trump is van de vrije markt, Obama was meer van de staat.  Ook in Nederland is de gezondheidszorg – op basis van dezelfde filosofie – grotendeels geprivatiseerd, net als de drinkwatervooziening eerder in Frankrijk.  Wat is daarvan het gevolg?  De verzekeraars gaan met de verstrekkers in de slag over prijzen.  Dat hoeft niet verkeerd te zijn, het kan de efficiency bevorderen.  Desondanks stijgen de premies, want verzekeraars moeten winst maken, liefst zoveel mogelijk.  De overheid probeert de lachende derde te zijn in de verwachting, dat de kosten van de gezondheidszorg in de hand gehouden kunnen worden.  Uiteindelijk is dat niet het geval.  Wij moeten geloven, dat bedrijven effectiever en efficienter zijn dan overheden. We weten dat dit lang niet altijd het geval is.  En dan hebben we het helemaal niet over de motieven die aan het handelen van de overheid, danwel het bedrijfsleven ten gondslag liggen.  Het drinkwater in Frankrijk werd alleen maar duurder en het onderhoud van de infrastructuur liet veel te wensen over.  Bedrijven drukken de kosten zoveel mogelijk om hun winsten te maximaliseren.  De kampioenen van de vrije markt willen een uiterst terughoudende overheid.  De nieuwste internationale handelsverdragen geven multinationals zelfs het recht om een overheid die hun handelen beperkt juridisch aan te pakken, waardoor overheden niet meer baas in eigen huis zijn.  In dit wereldbeeld, dat teruggrijpt op een foutieve interpretatie van Charles Darwin’s ‘survival of the fittest’, zijn mensen en het milieu ondergeschikt aan winsten.  De ‘fittest’ is de sterkste, de machtigste en niet noodzakelijkerwijs degene die zich het best aan de omstandigheden weet aan te passen.  De economisch sterken eigenen zich de grondstoffen toe, trekken zich weinig aan van ‘moeder aarde’ (de na-mij-de-zondvloed-mentaliteit) en vergroten de ongelijkheid tussen mensen.  Dit conservatief, liberaal, kapitalistisch wereldbeeld wordt met fabeltjes in leven gehouden door degenen die er het meest van profiteren.  Als Trump zegt, dat de elites hem haten en dat dit goed is omdat hij een president van de mensen is, dan liegt hij en draait de mensen een rad voor ogen.  Trump is een exponent van die elites en alles wat hij doet speelt hen – en niet het overgrote deel van de burgerij – in de kaart.  Hetzelfde geldt voor Duterte op de Filipijnen.  De zogenaamd fundamentele rechten van mensen worden bijna overal op de wereld met voeten getreden.  De staus quo moet ten koste van alles gehandhaafd worden.  Daar waar het makkelijk kan, omdat het oog van de wereld er niet zo nadrukkelijk aanwezig is, worden milieuactivisten eenvoudig uit de weg geruimd.

 Het wereldbeeld kent nationale staten, die in de loop van de geschiedenis min of meer toevallig tot stand gekomen zijn.  Ze ontwikkelden identiteiten, culturen, godsdiensten en legers.  Vroeger deden staten wat multinationals nu doen, noem het maar ‘landjepik’.  Ze veroveren ‘markten’, zogenaamd geen landen.  Handelsoorlogen zijn in de plaats gekomen van de gewapende conflicten, alhoewel we die nooit helemaal hebben kunnen uitbannen, omdat er ook multinationals zijn die wapens produceren en verkopen.  Die moeten natuurlijk wel gebruikt worden om de handel levend te houden.  Zeker niet in de laatste plaats hebben die staten bijna allemaal de zeggenschap over hun geld uit handen gegeven aan  nationale en internationale banken, die heel slim hun oorlogen in het verleden gefinancierd hebben en het makkelijk gemaakt hebben meer uit te geven dan er verdiend werd.  Staten hebben aldus hun soevereiniteit verloren, verkocht aan de financiële markten, die nu in feite de dienst uit maken.  Het gevolg van dit alles is een onevenwichtig, uit het lood geslagen wereldbeeld.  Met de afwezigheid van de overheid verdwijnt de autoriteit, die bedoeld is om mensen te beschermen, een bescherming die de vrije markt niet biedt.

Voor het alternatief kunnen we op veel plaatsen terecht.  Een daarvan is de Giordano Bruno Stichting.  Kritisch rationalisme, evolutionair humanisme.  Niet geloven, maar weten.  Helaas is de wetenschap ook niet meer wat ze eens geweest is, omdat ze zich veelal aan de meest biedende verkocht heeft.  Dat werpt de vertrouwensvraag op.  Wie en wat kunnen we nog vertrouwen?  Die vertrouwenstwijfel is een van de grootste bedreigingen voor de mensheid.  Mensen weten gewoonweg niet meer wie of wat ze nog kunnen vertrouwen.

Montessori en het Offerfeest

Een hoop gedoe rond een klassenfoto.  De kantonrechter in Den Haag veroordeelde de Maria Montessorischool tot een schadevergoeding van twee keer 250 euro en een vergoeding van de kosten voor de door de ouders aangespannen juridische procedure.  De school had op 24 september 2016 het maken van een klassenfoto gepland. Twee kinderen met een Islamitische achtergrond waren die dag - geoorloofd - afwezig vanwege het Offerfeest.

Onmiddellijk na het bekend worden van die uitspraak was Nederland vanzelfsprekend weer eens te klein.  Of we nu echt met z'n allen gek aan het worden zijn, was wel de mildste vraag. Het moet niet gekker worden, de mildste stelling.  Weg met die idiote rechters, die niets van de samenleving begrijpen.  Weg met de onafhankelijke rechterlijk macht.  Weg met de linkse 'Gutmenschen',  weg met de mainstream media die alleen maar fake-news verkondigen.

In de NRC schrijft Sywert van Lienden over de dreigende juridisering van het onderwijs, omdat de school er kennelijk niet in geslaagd is de rechter duidelijk te maken, dat ze alles in het werk gesteld heeft om haar - overigens toegegeven - vergissing te herstellen.

Waar het hier in werkelijkheid om gaat zijn begrippen als 'open samenleving, samenleven in vertrouwen, grondwettelijke vrijheid van godsdienst en aanpassingsvermogen'.

Is Nederland nog steeds een open samenleving waarin mensen in vertrouwen samen leven?  Konden de ouders van de kinderen met Islamitische achtergrond erop vertrouwen, dat de school, die de kinderen vrijaf gegeven had voor het Offerfeest, rekening zou houden met hun afwezigheid bij het plannen van de klassenfoto?  Nee, kennelijk konden ze daar niet op vertrouwen.  Met een heel klein beetje meer inlevingsvermogen had de hele zaak eenvoudig voorkomen kunnen worden.

Moet een (openbare) basisschool in Nederland zich aanpassen aan de Islamitische feestkalender? Even afgezien van de juridische kant (moeten?), zou de school het in ieder geval kunnen doen.  In onze open samenleving, met een grondwettelijk verankerde vrijheid van godsdienst kan aanpassingsvermogen toch geen kwaad.  Er zijn zelfs geleerden die beweren dat hoe beter het aanpassingsvermogen is, hoe groter de kans op overleven wordt.  Islamitische, Joodse of Boeddhistische ouders eisen verder voor zover ik weet niet het recht op onderwijs voor hun kinderen op tijdens Christelijke feestdagen.

Cultuur en traditie zijn geen statische gegevens, ze ontwikkelen zich voortdurend en worden van allerlei kanten - zeker in een geglobaliseerde wereld - beinvloed.  Maar er blijven verschillen.  Het feit dat we allemaal Cola drinken en naar McDonald's gaan betekent niet dat er sprake is van een culturele eenheidsworst.
Helaas is de tendens tegenwoordig een andere.  Weg van de open samenleving.  De deur op slot.  Wij eerst.  Toenemend nationalisme. Meer protectionisme.  Houden wat we hebben. Angst.

Nederland is al lang niet meer zo tolerant als het ooit leek te zijn.  Het is al lang niet meer zo'n open samenleving als het ooit pretendeerde te zijn.  Het aanpassingsvermogen lijkt op. ZIJ moeten zich nu maar eens aan ONS aanpassen of oprotten.  Het publieke debat is dood.  Het wachten is op een voorstel om de grondwettelijke vrijheid van godsdienst, onderwijs, meningsuiting, vereniging en vergadering op te heffen, zodat we alleen nog horen, leren, belijden en ontmoeten wat in onze nationale kraam past.

De 'rel' over de uitspraak met betrekking tot de Montessorischool in Den Haag is niet meer dan een teken van de tijd waarin we leven.  Lamgeslagen door de angst voor het andere, het onbekende, verketteren we de ander en verheerlijken we onszelf.

Ik ben het in een ding met Van Lienden eens. Minder regels, meer aanpassingsvermogen en dialoog!

De balans van 2016

Het jaar loopt ten einde. Tijd voor reflectie. De kerstdagen lenen zich daarvoor nu eenmaal goed. We trappen - tenminste als de omstandigheden het toelaten - even op de rem. Op de overwegend katholieke Filipijnen komt dat kerstgevoel al aan de oppervlakte zodra '-ber' in de maand is.

2016 stond op de Filipijnen toch vooral in het teken van de verkiezingen op 9 mei. Vijf kandidaten dongen naar het presidentschap. Miriam Defensor-Santiago is na de verkiezingen overleden. Ze was vooral populair onder de jongere kiezers. Menig Filipino vond haar een briljante vrouw en dat vond ze van zichzelf ook.
Ruim voor de verkiezingen leek er een gedoodverfde winnaar te zijn in de persoon van Jejomar Binay. De voormalig burgemeester van Makati, in die functie opgevolgd door zijn zoon, werd echter geveld door een corruptiezaak. Zijn zoon werd daarin meegesleurd. Mevrouw Binay werd ook verdacht van fraude. Na de verkiezingen nam de dochter het burgemeestersstokje over. Dat is typisch voor de Filipijnen. Er zijn hier geen gevestigde politieke partijen. Politieke dynastieen maken de dienst uit en ze zijn allemaal vooral bezig met zichzelf. Na de verkiezingen is het overigens opvallend stil geworden rondom de Binays. Zoals altijd worden de juridische procedures tot in het oneindige gerekt opdat ze uiteindelijk doodbloeden of geseponeerd worden door bevriende rechters.
Grace Poe gooide eveneens - naar het aanvankelijk leek - hoge ogen. Haar opponenten zaaiden echter twijfel over haar staatsburgerschap. Grace Poe is een geadopteerde vondeling, getrouwd met een Amerikaanen. Zelf was ze ook enige tijd Amerikaans staatsburger. Dat deed haar de politieke das om. Politici op de Filipijnen hebben het vooral druk met juridische schijngevechten.
Mar Roxas, overigens een volstrekt kleurloos figuur, had de opvolger moeten worden van Benigno 'NoyNoy' Aquino, maar hij redde het niet. Zijn running mate Leni Robredo werd wel gekozen tot Vice-President.
Als winnaar kwam Rodigo Duterte uit de bus. Duterte was burgemeester van Davao, een functie die hij afwisselend met zijn dochter vervulde, terwijl zijn zoon of dochter afwisselend het plaatsvervangerschap voor hun rekening namen. De Duterte dynastie heeft - door zijn vader - nauwe banden met de familie Marcos en Rodrigo vervulde op landelijk niveau zelf een functie tijdens de regering van president Gloria Macapagal Arroya, die na haar ambtstermijn (2001-2010) onmiddellijk aangeklaagd werd voor corruptie, maar recent vrijgesproken is door een groepje rechters van de Hoge Raad, die ze zelf benoemd had.

Ruim 16 miljoen Filipinos stemden op Duterte, omdat ze in hem de sterke man zagen, die eindelijk orde op zaken zou gaan stellen. Hij beloofde een einde te zullen maken aan de overlast ten gevolge van drugshandel en gebruik, de corruptie aan te pakken, een einde te maken aan de macht van de oligarchen, de doodstraf opnieuw in te voeren en vrede te sluiten met de communisten en de moslims. De vreedzame 'People Power' revoluties van 1986 en 2001 hadden volgens velen niet het gewenste resultaat opgeleverd. Er was niets wezenlijks veranderd. De mensen wilden verandering en die kregen ze.

Duterte begon zijn zijn oorlog tegen de drugs. Meer dan 6000 mensen verloren daarbij tot nu toe het leven zonder enige vorm van proces. Hij besloot dat voormalig dictator Ferdinand Marcos op de heldenbegraafplaats van het land begraven mocht worden. Hij accepteerde bijdragen voor zijn verkiezingscampagne van de familie Marcos en van de Cojuangcos (San Miguel Corp.) zonder die te verantwoorden. In de Senaat en het Huis van Afgevaardigden vormden zich voor een normaal mens onbegrijpelijk grote meerderheden, die weer eens bewezen, dat er van partijloyaliteit geen sprake is.
Evenmin is er sprake van gezonde oppositie. Vice-president Robredo kreeg eerst een kabinetsfunctie, maar werd later vriendelijk edoch dringend verzocht de kabinetsvergaderingen niet meer bij te wonen, waarop ze haar positie in het kabinet opgaf. Wellicht dat de liberale partij er toch nog in slaagt om een eensgezind tegengeluid te formuleren en te laten horen. Tot op heden zijn het eenlingen die kritische geluiden durven te ventileren en die worden vrijwel meteen aan de schandpaal genageld. Verder kenmerkte het eerste halve jaar van Duterte zich door een koerswijziging in de buitenlandse politiek. Weg van de Verenigde Staten. Toenadering tot Rusland en vooral China, de communisten en de moslims. In de werkelijke machtsverhoudingen veranderde er niet zo heel veel. De ene oligarchengroep werd ingeruild voor de andere. Nu is het weer de Marcos kliek die profiteert, terwijl het voorheen de Aquino vrienden waren. Sommige slimmerikken zeilen overal tussen door. De politie en het leger worden in de watten gelegd. Vooral natuurlijk de hogere echelons. De corruptie zit zo diep ingeworteld dat er geen beginnen aan lijkt. De bevolking lapt de meeste regels aan haar laars en volgt het voorbeeld dat de leiders geven.

Politiek gezien eindigt 2016 wat mij betreft in mineur. Ik denk niet dat de regering Duterte het land verder zal helpen op weg naar een gezond en corruptievrij bestel noch bij het bestrijden van de armoede en het bevorderen van onderwijs en gezondheidszorg toegankelijk voor iedereen.
Persoonlijk gezien blijven de Filipijnen voor mij een prachtig land, met heel veel mogelijkheden om te genieten en ook om een klein steentje bij te dragen aan het verbeteren van de omstandigheden. Dat is zeker de moeite waard!

De spagaat van Rodigo Duterte

De regering van President Rodrigo Duterte is nu ruim vier maanden oud.  De berichtgeving erover concentreert zich op zijn grote mond en de oorlog tegen drugs, die nu al bijna 5000 (per 1 november 2016 4812 om precies te zijn) mensen het leven heeft gekost, deels in operaties uitgevoerd door de politie en deels door zogenoemde EJK’s (Extra Judicial Killings). Dat zijn er al meer dan gedurende de ‘martial law’ tijd van Marcos (3240 volgens Amnesty International). Vooral mensenrecht- organisaties uiten kritiek op de manier waarop het drugsprobleem door Duterte bestreden wordt.

Maar er is meer gaande in de Filipijnen. Duterte heeft bij zijn kabinet-benoemingen zichtbaar terug  gegrepen naar de regering van President Gloria Macapagal Arroyo (2001-2010), door voormalig advocaat generaal Frank Chavez bestempeld als de meest corrupte van alle Filipijnse regeringen.  Daarenboven steekt hij zijn vriendschappelijke relatie met de familie van voormalig dictator Ferdinand Marcos (1965-1986) niet onder stoelen of banken. Hij beloofde tijdens de verkiezingscampagne al, dat hij een begrafenis van Ferdinand Marcos sr. op de heldenbegraafplaats ‘Libingan ng mga Bayani’ toe zou staan.  De meerderheid van de Hoge Raad van de Filipijnen heeft bezwaren daartegen onlangs weggewoven, met de simpele legalistische conclusie dat het hier een bevoegdheid van de president betreft, een politieke beslissing derhalve, waartegen juridisch geen bezwaar mogelijk is.  Zelf heeft Duterte uitgesproken dat de Marcos familie, met name dochter Imee Marcos, zijn verkiezingscampagne financieel gesteund heeft, hetgeen overigens door Imee Marcos ontkend wordt. Eveneens heeft de Hoge Raad nog niet zo lang geleden het arrest  (sedert 2011) van voormalig President Gloria Macapagal Arroya opgeheven omat er onvoldoende vermoeden van schuld tegen haar corrptie zou bestaan.  De rechtspraak in de Filipijnen wordt ook wel eens bestempeld als ‘the department store of justice’, het recht is te koop voor de meest biedende. Het heeft er alle schijn van dat de voormalige Marcos vriendjes weer sterk in opmars zijn. Zo wordt de revitalisering van de nooit in gebruik genomen kerncentrale van Bataan gepropageerd door een van de Cojuangcos, wiens vader ,Eduardo ‘ Danding’ Cojuangco, samen met Marcos’ naar Hawaii uitweek in 1986. Het Amerikaanse bedrijf Westinghouse, dat de centrale bouwde, heeft Marcos naar schatting tussen de 50 en 80 miljoen dollar aan steekpenningen voor die opdracht betaald.  De zoon van de dictator is een van de 24 Filipijnse senatoren, was kandidaat vice-president bij de laatste verkiezingen en bereid zich naar alle waarschijnlijkheid voor op een gooi naar het Presidentschap in 2022.

Aan de andere kant heeft Duterte zich geafficheerd als een vredespresident. Hij is druk doende de problemen met de Moslim bevolking in het zuidelijke Mindanoa op te lossen en werkt daarbij samen met Nur Misuari,  de oprichter en leider van het MNLF (Moro National Liberation Front). Als een van de bijdragen aan een vreedzame toekomst ziet Duterte de federalisering van de Filipijnen. Voorts zijn er besprekingen gestart in Oslo met de vertegenwoordigers van de Communistische Partij van de Filipijnen (CPP) en het daarmee verbonden National Democratic Front alsmede  de gewapende tak, de National People’s Army. Duterte heeft de communistische politieke gevangenen vrijgelaten en in zijn verbale uitingen krachtig afstand genomen van het imperialistische Amerika en opnieuw toenadering gezoch tot China en Rusland.  Noodzakelijke voorwaarden om de besprekingen in Oslo een kans van slagen te geven.  Het al decennia slepende Comprehensive Agrarian Reform Program (CARP) evenals de armoede- en corruptiebestrijding zijn niet onbelangrijke onderdelen van de Oslo agenda.

Interessant is hoe Duterte de beide bovenstaande strategische koersbepalingen met elkaar denkt te kunnen verzoenen.  De machtige politieke dynastieën van de Filipijnen zullen hun posities niet zonder slag of stoot prijs geven. De Moslims willen absoluut een herziening van het feodale landeigendom stelsel en de communisten streven  naar de nationalisatie van een aantal cruciale industrietakken, zoals  de mijnbouw en de drinkwater- en electriciteitsvoorziening.  Voorwaar geen gemakkelijke spagaat voor Rodrigo Duterte.

Duterte's honeymoon period is almost over-an interim review

Duterte's honeymoon period will end on October 8th next. Some people, mainly supporters of the president, say that a lot has changed already. And they are right. The question is whether this is the change they anticipated, were hoping for and that benefits (the people of) the Philippines?

1. The 'war' on drugs is the main issue of the presidency until now. Statistically there is not really a justification for this 'war'. There is no reason to believe that a well performing law enforcement and judicial system complemented by a good rehabilitation program could not be able to tackle this problem within the rule of law. The conclusion is maybe that the president got his priorities wrong by choosing to kill as many users and pushers as possible. The conclusion also could be that this 'war' is no more than a diversion.

2. The vassals of the president used the honeymoon period to create solid majorities in the Senate and the House of Representatives, to mute most of the opposition voices and to free themselves from possible preventive suspension for their previous acts of graft and corruption. House speaker Alvarez seeks to amend section 13 of Republic Act proposed by filing House Bill 3605 which makes preventive suspension by the Sandiganbayan of members of Congress impossible. Who really believes this is the right signal?

3. De Lima was ousted from the chair of the senate's justice committee. This as a result of the relentless effort of the president to destroy her, because she had the temerity to question the Davao Death Squad and Duterte's involvement therein. The president apparently prefers to fight personal battles above fighting corruption and cleaning the government agencies and institutions on all levels. The media naturally tuck into this bout, which distracts attention from a lot of other things.

4. The president seeks domestic peace. He started negotiations with the communist party (CPP/NPA an NDFP) whose only aim is to push through their CASER (Comprehensive Agreement on Socio-Economic Reforms)  agenda, aiming at the nationalization of 19 industries, among which are oil, steel and mining. We still have to wait and see where these negotiations will go from October 6th next. On the other hand federalism seems to be accepted as the sole the solution for peace in Mindanao. Maybe a little bit too bluntly.

5. Duterte's rapprochement with the domestic CPP matches his rapprochement with Russia and China. While there could be a positive sentiment about taking a more independent stands towards the United States, there at the same time can be many questions on his strategy. He might end up having no other choice in case he continues to bash, curse and insult the USA, the UN and the EU and to chase away western investors. He also appears to be betting on Trump as the next president of the USA.

6. Since he took office Duterte's showy lovemaking to the National Police and the Armed Forces of the Philippines is obvious. Slowly but certainly follow and obey will replace serve and protect. When push comes to shove the question will be whether police and army will defend the constitution and the people or the president and his cronies? 

7. Duterte is close to the Macos family. He promised and approved the burial of the former dictator at the Libingan ng mga Bayani. A quote of Milan Kundera perfectly illustrates and explains what happens here :

“The first step in liquidating a people is to erase its memory. Destroy its books, its culture, its history. Then have somebody write new books, manufacture a new culture, invent a new history. Before long the nation will begin to forget what it is and what it was. The world around it will forget even faster…The struggle of man against power is the struggle of memory against forgetting.” 

We still have to see how the Supreme Court is going to react.

8. The cabinet members Duterte appointed are close friends, allies from his Davao and Arroyo time , former classmates and people he owes a favor. Not meritocracy but nepotism. Just look at his chief legal counsel, Mr. Salvador Panelo and ask yourself: Is this the best Duterte could do? Look at his Secretary of the Department of Justice, Mr. Vitaliano Aguirre II and ask yourself (or former Senator Miriam Defensor Santiago, by the way where is she?) the same question. I like to believe here are some exceptions, but they still have to take their stands.

 
9. Everything that goes wrong now in the economy of course is the fault of other people or countries (especially the USA) and for sure not a consequence of the behavior of the president. There seems to be a tremendous lack of self-criticism. The strategy is: Kill them first and then apologize. There is not much carefulness in his political behavior. His first visit abroad, after attending the ASEAN summit in Laos, is to Vietnam, which -like Laos- is one of the few one party  socialist states in the world!

10. It would be appropriate to get an overview of the goals, actions and eventual results of all departments during the first 100 days of Duterte's government as to focus the attention of people and media on the really important issues like creating jobs, fighting poverty and corruption and improving equality. 

'Dutertards' versus 'Yellowtards': a non-productive discussion

More than 16 million people voted Rodrigo Duterte into the presidency on May 9th 2016. Approximately 26 million cast their vote on one of the other candidates, with Mar Roxas in second place (10 million). Duterte took office on June 30th 2016.

During the campaign and even more after the elections the Philippines split up, despite a call from almost all candidates to unite. The division became even deeper after Duterte really started his' war' on illegal drugs in which until the 3rd week of September 3,338 people were killed in both police operations and by extra judicial or vigilante-style killings .

It's 'Dutertards' versus 'Yellowtards' (Yellow is the color of the Liberal Party) now. Back and forth the supporters use nouns and adjectives to picture and call each other names. There's practically no serious content driven discussion between the representatives of both camps.

The level of discussion is approximately as follows: You 'Yellowtards' are crybabies, crying for the human rights of criminals and not for those of the victims. Do criminals care about human rights? Why should we care about theirs? You are elitist, born with a golden spoon, moralists that never had to worry about the price of rice.  You 'Dutertards' are delusional, lazy, stupid, ignorant, retarded, trolls and uneducated morons. Your president abuses his power to kill innocent people and empowers you to threaten and become killers yourself. He creates the rule of jungle and abolishes the rule of law.

I tend to believe that this level of discussion will not help the country going forward.

To assume that all 16 million people that voted for Duterte are stupid, retarded, ignorant and uneducated idiots most likely doesn't match with reality. A survey conducted by Pulse Asia between 2 and 8 July 2016 showed that 91% of the Filipinos trusted their new president, which means that far more than the 16 million who voted for him are still happy with the outcome of the election. Why?

Rodrigo Duterte shows his middle-finger to the world. He uses strong and understandable language. He promises to fight poverty, corruption, criminality and drugs. He talks peace with the communists and the Moros. He says he will fight the oligarchs who and the mining industry that robs and destroys the country only for personal gain and profit. He takes a firm stand on cleaning up the government. Duterte presents himself  as independent and unconventional. That is what people like about him. He can hardly be called a representative of the traditional political order. Change is his trademark.

There is at least some logic in the election result. According to Einstein's definition it would be a sign of insanity to vote for the traditional politicians, for the representatives of the political dynasties and expect a different outcome or change. I know, Duterte himself is a representative of a dynasty too, however on a different (local) level. Many Filipinos gave him the benefit of the doubt. He carries a heavy burden on his shoulders to live up to his promises and deliver. The 'war' on drugs and his witch hunt for Senator De Lima, the way high profile drug lords are presented in a probe of the House of Representatives or are able to leave the country until now are tolerated and even defended by millions desperately longing for change. However the first cracks in the bastion are showing. Even if criminals don't respect human rights that is not a good reason to lower yourself or the country to their level.

More than 25% of the Filipino people are still living in poverty and below the poverty line. Inequality increases every day. The workforce is abused, wages are too low to sustain and maintain a family. Corruption also is a consequence of poverty. What would you do if you have to support a family and earn 10,000 pesos a month?

Duterte's focus has to change rapidly to show results in his fight against poverty and corruption. If not he's likely to lose support much faster than he might expect. An uplift of the discussion level between 'Dutertards' and the rest might help to detect the right course for the country.

Teodoro ‘Teddyboy’ Locsin jr., the Philippine's newest diplomat

In the turmoil about the House probe into (De Lima) the drugs trade within the NBP you might not have noticed it, but almost overnight Teddy Locsin became the Philippines newest diplomat. Starting September 20^th 2016 he succeeds Lourdes Yparraguirre as the Philippine's Ambassador or Permanent Representative to the United Nations.

Teddy is almost everything except a diplomat. I think The Netherlands is one of the few countries in the world where the Department of Foreign Affairs entertains a ‘Class for future Diplomats’. Most of the time you become a diplomat because the chief of government thinks you are qualified for the job and assigns you, most of the time also these appointments are political and not meritocratic. It’s for instance a well-known fact that in the USA often big sponsors of a presidential campaign are rewarded with a diplomatic post after their candidate won the elections.

‘Teddyboy’ is a writer, a journalist, a columnist, a presidential speechwriter and spokesperson, a lawyer, almost a judge, a publisher, an editor-in-chief and he once was a member of the boards of San Miguel Corporation (SMC) and the United Coconut Planters Bank (UCPB). He's familiar with the Aquinos, Ayalas, Zobels, Cojuangcos and other Filipino oligarchs. They used him as their front man as they saw fit and where they themselves prefer to keep a low profile. He is known for his middle-finger and outspoken opinions, which are not always diplomatic in the traditional perception of that profession. But change is coming, isn’t it?  We have noticed the new diplomatic style President Duterte showed in his first almost three month in office. Colorful would be a traditional diplomatic description. And the world has to get used to it. It’s not necessarily bad to shake up the feathers from time to time.

What an entrance Locsin made into the diplomatic corps! On his first day he of course was Karen Davila’s guest in ‘Headstart’.  And he immediately had something to say about the European Union, after the European Parliament had issued a statement on the situation in the Philippines, Zimbabwe and Somalia. The European Union should mind their own business and we should not forget that this same European Union just recently, led by its most powerful member Germany, had destroyed the country of Greece. Bam! The first hit of the newbie Philippines Ambassador to the United Nations. Verily a promising and flying start! The President will already be proud of him.

Also very interesting was to learn that Locsin is a big fan of ‘Bongbong’ Marcos and is looking forward to him being a next President of the Philippines, although Marcos sr. jailed his dad. But his dad is dead and gone and with him the history of the Marcos dictatorship that destroyed democracy to save it. His first diplomatic advice to Bongbong Marcos was to bury his father at the Libingan ng mga Bayani once he’s the President of the Philippines. Locsin’s thoughts, ideas and opinions are full of these kinds of creative twists and generally show a somewhat Machiavellian interpretation of history, although Locsin is not a historian. He now is a newbie diplomat.