Gisteren zag ik bij de IKON een documentaire over Anna Politkovskaja. De journaliste van Novaja Gazeta, die op 7 oktober 2006 in Engeland vermoord werd in de lift van haar appartement. Eerder werd er al een poging ondernomen haar te vergiftigen. Anna was geen snob of ijdeltuit. Eigenschappen die vaak aan journalisten toegedicht worden. Anna was betrokken. Betrokken bij het leed en de ellende van mensen, die de gevolgen van geconserveerde rechteloosheid elke dag aan den lijve voelen. Van mensen die geen misdaadromans hoeven te lezen, omdat ze er elke dag zelf in leven. Van mensen wier naam voorkomt op een dodenlijst. Van mensen die dagelijks geconfronteerd worden met de omkering van goed en kwaad. Van mensen in wier leven dingen gebeuren, die ze tot heel fundamentele keuzes aanzetten. Er moet iets gebeuren in je leven voor je tot dergelijke keuzes komt. Een vrouw vertelde hoe ze in de ogen keek van een oude man, die ze na een bombardement uit een schuilkelder hielp. De man vroeg haar: “Gaan ze ons nu ook doodschieten?” Op dat moment nam de vrouw zich voor dat ze nooit meer een dergelijke blik in de ogen van een mens wilde hoeven zien.
Hier zijn wij meer bezig met het zo inrichten van ons leven dat we geen fundamentele keuzes hoeven te maken. Aan het handhaven van de status quo. Laat ze hun gang maar gaan, als ik er maar niet teveel last van heb. Een beetje minder, een beetje meer van hetzelfde. Daar maken we ons druk over zonder dat die drukte ook maar iets te betekenen heeft. Veel praten, dat wel. Maar echt kiezen en iets doen? Dat is andere koek. Dan moet je je nek uitsteken. Risico’s lopen. Opkomen voor je principes en waarden. Verder kijken dan je eigen dikke ik ( vrij naar Harry Kunneman ).
Ophouden met klagen. Weerstand bieden. Daar is moed voor nodig. ‘Ze spugen slechts op degenen die het toelaten bespuugd te worden,’ schreef Anna in een van haar artikelen, die haar uiteindelijk het leven gekost hebben.
In Den Haag vond gisteren ook de Afghanistan – top plaats, waaraan 72 landen deelnamen.
Ze spraken met elkaar. Als tegenwoordig mensen (met elkaar) spreken is er behoefte aan persoonsbeveiliging. En dat vinden wij inmiddels gewoon. Wij beveiligen degenen die spugen en niet de bespuugden!
