Een weergaloos 2012!

Dit wordt mijn laatste blog van 2011. Ik heb nog ruim een dag om goede voornemens te maken. Voor het ritme in mijn leven is het goed elke dag te lezen en te schrijven. Zeker zolang ik er de tijd voor heb en neem. Ik kan het schrijven van een blog op elke werkdag daarom maar het best aan mijn goede voornemens voor 2012 toevoegen. Niet altijd even makkelijk, maar wel uitdagend.

Verder neem ik me voor in 2012 vertrouwen te hebben. Vertrouwen in de toekomst. Erop vertrouwen dat we het met zijn allen gaan redden. En vooral mezelf blijven vertrouwen. In het afgelopen jaar is er stevig aan dat zelfvertrouwen gezaagd. Op allerlei manieren. De twijfel waarmee ik van nature al behept ben heeft zich tot een blok aan mijn been ontwikkeld. Hij hield me gevangen. Dus dat mag wel een onsje minder het komende jaar. Twijfelen is goed, maar ik moet het niet overdrijven.

Op geen enkele leeftijd weet je hoelang je nog hebt. Op mijn leeftijd staat vast, dat ik de meeste boterhammen gegeten heb. Daarom neem ik mij verder voor het genieten in en van mijn bestaan wat meer accent te geven. Verleden, heden en toekomst in evenwicht brengen en houden. Voor mij betekent dat meer heden en minder verleden en toekomst. Meer kunnen en minder moeten. Actief blijven, mezelf blijven ontwikkelen en meer aandacht voor sociale contacten. Elke week mijn moeder bellen. Ze zal van haar geloof vallen. Veel lachen en zingen. De komende carnavalstijd biedt mij een heel speciale gelegenheid om op dat punt een vliegende start in het nieuwe jaar te maken.

En dan is er nog een doel op sportief vlak. In oktober van het volgend jaar wil ik de halve marathon van Eindhoven lopen. Belofte maakt schuld. En dus ga ik volop in training. Mens sana in corpore sano! En dus ga ik nu het nog kan maar een paar lekkere oliebollen halen.
De jaarwisseling breng ik door in prinselijk gezelschap. Een betere start is nauwelijks voorstelbaar.

Ik wens u allemaal een weergaloos 2012. Wees voorzichtig met vuurwerk!

Huilen op commando

Op commando huilen. Acteurs schijnen dat te kunnen. Zelf huil ik niet zo vaak. Eigenlijk alleen bij sommige films en bij ‘All you need is love’ en ‘Vermist’. Van enige sentimentaliteit kan ik mij niet vrijpleiten, want dan zou ik liegen. Maar als ik al die Noord-Koreanen op commando zie huilen bij de uitvaart van de grote generaal, die alleen maar goed voor zichzelf gezorgd heeft en zijn volk heeft laten barsten, schiet ik spontaan in de lach. Van nieuwslezeres tot soldaat, van student tot straatveger, allemaal staan ze – tenminste als ze gefilmd worden – te janken. Het schijnt levensgevaarlijk te zijn om dat niet te doen. Een volk van goed opgeleide acteurs. Die kleine, die het daar nu moet gaan regelen, is eigenlijk de enige die reden heeft om te janken en juist hij doet het niet. Want echte leiders janken nu eenmaal niet. Zijn oom en tante nemen hem nu bij de hand en gaan hem begeleiden bij de verdere onderdrukking en uitbuiting van zijn onderdanen. Die dragen daar deze titel nog met recht.

Ik probeer me voor te stellen welke taferelen zich hier af zouden spelen mocht onze premier komen te overlijden. In het gunstigste geval, ik kan me dat nog herinneren van de begrafenis van Fortuyn en die was niet eens premier, maar wel bijna, staan we massaal langs de straat te klappen en werpen bloemen naar de voorbijrijdende lijkwagen . Als je dat in Noord-Korea presteert teken je waarschijnlijk je doodvonnis. In een wat minder gunstig geval tekenen we massaal een condoleanceregister en geven blijk van onze betrokkenheid bij het verscheiden van een groot mens, iemand die iets voor ons betekend heeft. Maar ik zie ons nog niet zo snel en masse enkele dagen tranen plengend doorbrengen. Zelfs niet op commando. Maar wij zijn dan ook geen echte onderdanen meer. Op zijn minst zijn we nevendanen als we al geen bovendanen zijn. En daarom hebben we misschien ook wel geen grote generaals meer. Iedereen die hier zijn kop even boven het maaiveld uitsteekt wordt onmiddellijk onthoofd. Bij ons heeft het volk het voor het zeggen en zijn de leiders eigenlijk dienaren. Soms meen ik waar te nemen dat we daar niet allemaal even blij mee zijn. Dan klinkt hier en daar de roep naar richtinggevend leiderschap, naar een voorbeeld om te volgen.

Ik ben ervan overtuigd, dat we bereid zijn vrijwillig te volgen als groot leiderschap ons overkomt en evenzeer ben ik ervan overtuigd dat we niet op commando zullen janken als dat leiderschap, gecorrumpeerd door de macht, het van ons zou eisen. Dan worden wij van onderdrukt mompelende mededanen plotseling weer revolutionairen. Maar ja, we hebben dat probleem niet en dus zal het in Nederland voorlopig wel bij onderdrukt gemompel blijven. Voor een revolutie hebben we het te goed en daar waar die uit zou moeten breken huilen ze voorlopig nog op commando. Verdrietig maar waar.

Veranderen

Mocht u zich naar aanleiding van de Maya-voorspelling inmiddels zorgen maken over het voortbestaan van de aarde dan is dat overbodig. Mevrouw Van Broekhoven ( voor zover ik weet geen familie van de pastoor van Vaals want ze is in Leuven geboren), hoofdconservator Midden- en Zuid-Amerika van het Museum voor Volkenkunde in Leiden, zegt dat het onzin is dat de wereld op 21 december 2012 aan haar einde komt. En als mevrouw Van Broekhoven het zegt, dan is het natuurlijk waar. Het voorspellen van het einde der dagen is ook een hobby van de getuigen van Jehova. Hun laatste einddatum was 1975. Die hebben we ruimschoots overleefd. Als de voorspelling niet uitkwam trokken de getuigen daaruit de conclusie dat er te weinig mensen bekeerd waren en dat er een schepje bovenop gedaan moest worden. Meer mensen met de Wachttoren langs de deuren! Goed vergelijkbaar met wat de gemiddelde overheid doet. Werkt een beleidsmaatregel niet, dan moet ze geïntensiveerd worden.Van afschaffen kan natuurlijk geen sprake zijn.

Wetenschappers zijn er inmiddels wel van overtuigd, dat we bezig zijn de bol waarop we leven steeds onleefbaarder te maken. Er komt een moment, dat we moeten verkassen. Op de maan waren we al. Dat is een alternatief. Nu bereiden we een reis naar Mars voor. Er zijn daar sporen van water aangetroffen en waar water is, is leven. Het proces dat zich voltrekt is mooi beschreven in een boekje met de titel ‘Onze ijsberg smelt’ van John Kotter en Holger Rathgeber ( St. Martin’s Press, New York, 2005 ). Elke bedreiging is een kans, als er maar genoeg urgentiegevoel is. Zolang we denken en geloven dat het zo’n vaart niet zal lopen, zijn de meesten van ons niet geneigd te veranderen. We wachten liever tot het te laat is en geven ons lot in handen van de een of andere God of de staatsloterij. Mensen als pastoor Van Broekhoven ( voor zover ik weet geen familie van mevrouw Van Broekhoven, want hij komt uit Einighausen ) helpen ons daar een handje bij.

De Van Broekhovens zouden ons in slaap kunnen sussen. Uitkijken dus. Wakker blijven! Er is wel degelijk een noodzaak om te veranderen. Er is (nog) geen reden voor massale paniek. Als die er al zou zijn, dan wordt die voor gewone mensen als u en ik wel verborgen gehouden. Er zullen altijd wel anderen gevonden worden die we de schuld kunnen geven als het echt mis gaat. Maya’s, Azteken, Jehova’s, Moslims, Zwarte Magiërs en ga zo maar door. Beter is het om niet naar eventuele of potentiële schuldigen te zoeken , maar zelf te leven met de voortdurende bereidheid om te veranderen en het beter te doen. Een nomadenbestaan te leiden in het besef dat niets zeker is of eeuwigheidswaarde heeft. Hoogstwaarschijnlijk is dat ook wat de Maya’s te zeggen hadden. Als we niet geleidelijk en voortdurend veranderen, verbeteren en waar nodig vernieuwen worden we op een goede dag met een grote knal wakker geschud.

Donkere dagen rond kerst

De kerstdagen zitten er weer op. Het grootste deel van het volk heeft, ondanks de crisis, in de schoot van de familie het buikje weer goed vol gegeten. De helft van alle vakantiegangers bleef in eigen land , dus de bungalowparken zaten vol en organiseerden grote kerstparty’s. De kerken zaten, ondanks hun crisis, ook weer eens vol en de nachtmis werd evengoed op tv uitgezonden. De sneeuwvluchtelingen moesten tot grote hoogten stijgen om aan hun gerief te komen. André Kuipers vierde kerst op nog grotere hoogte met een Santa Claus ( Sinterklaas ) liedje en liet en passant nog even weten dat de waargenomen vallende sterren brokstukken van zijn raket waren, die bij hun terugkeer naar de dampkring op een haar na een passagiersvliegtuig misten. Sorry, niet alles valt te berekenen.

De Maya’s hebben met hun nauwkeurige tijdmeting wel uitgerekend dat het tijdperk van de vierde zon eind volgend jaar, ergens tussen 21 en 23 december, eindigt. Er volgt een nieuwe lange periode van 26.000 jaar en een eerste korte van 5.200 jaar. De volgende kerst wordt derhalve een spannende. We verkeren nu al in de overgangsfase tussen vierde en vijfde zon. Transitie. De overgang gaat gepaard met chaos, sociale onrust, wereldwijde milieurampen en oorlog. Goede vooruitzichten voor het nieuwe jaar dus. Op 21 december 2012 komt ons zonnestelsel op één lijn te staan met Hunab K'u, het centrum van de Melkweg, de plaats die de Maya's de kosmische baarmoeder noemen. Technisch ontstaat er dan een soort nultoestand in de draaiingen van de elektromagnetische velden van ons zonnestelsel, die drie dagen zal duren. Drie dagen waarin het stil en donker zal zijn, donkere dagen rond kerst. En dan zijn we in het jaar 0 van de vijfde zon. De 25ste december 2012 is er daarom pas echt sprake van een nieuwe geboorte., een nieuwe schepping.
We moeten nu eenmaal door het dal om op de berg te komen. Geniet dus van het leven, zo lang als het nog kan om met Sjef Diederen te spreken.
http://youtu.be/fxTwdTfFlg0

Rode kaart

Werd de crisis in Europa eerst overschaduwd door het rapport Deetman, nu is het weer voetbal dat het nieuws bepaalt. Het volk is verdeeld over de reactie van AZ-doelman Esteban op een aanval door een zich supporter van Ajax noemende malloot, die al een stadionverbod op zak had. Hans van Breukelen had er geen moeite mee gehad als Esteban zijn aanvaller doormidden geschopt had. Advocaat Spong vond de rode kaart die scheidsrechter Nijhuis, geheel volgens de spelregels, gaf getuigen van weinig empathie. En er zijn ook mensen die Estebans reactie overdreven vinden. Hij weerde eerst de trap van zijn aanvaller af, die kwam daardoor ten val, en trapte hem toen tot twee maal toe met volle kracht tegen zijn schenen. De keeper heeft geen judoles gehad. Hij had met een eenvoudige eerste houdgreep zijn belager onschadelijk kunnen maken. Esteban is echter meer het type straatvechter. Slaan en schoppen naar alles wat je raken kunt in de hoop dat je wat raakt. Een heel primaire en verklaarbare reactie. Maar wij worden geacht onze emoties te beheersen, in goede banen te leiden. Geen politieman, aldus topadvocaat Spong, zou Esteban in dit geval een verwijt hebben gemaakt. Onzin natuurlijk. De Nederlandse politie arresteert je al als je als leraar een leerling in zijn kraag grijpt en de klas uit zet! De minister heeft als minister geen oordeel. De aanklager betaald voetbal moet dit maar regelen. Die acht de rode kaart terecht maar een straf niet op zijn plaats. Esteban heeft een stomme fout gemaakt, hij heeft aangifte gedaan. Dat had hij niet moeten doen. Want nu gaat het openbaar ministerie zich over de zaak buigen en die hebben niets met emoties. Estebans actie was disproportioneel. Wedden? De malloot was dronken en dus ontoerekeningsvatbaar. De veiligheidsmaatregelen bij Ajax voldeden niet aan de daaraan te stellen eisen. Esteban had zich moeten beheersen. Nederland anno 2012. Iedereen is het schuld, behalve degene die het veroorzaakt heeft.

Ik verlang nog wel eens terug naar de ouwe wijkagent die wist wat er speelde en naar bevind van zaken optrad . Hij is al lang geleden het slachtoffer van het centralisatiedenken geworden. Tegenwoordig rijden er alleen nog nitwits rond, die amper tot tien kunnen tellen maar zichzelf hele pieten vinden omdat ze een blauw pak, een pet en een wapen dragen. Ik ken er die van het ambtsgeheim in hun hart geen moordkuil maken en zichzelf daardoor kennelijk heel interessant vinden. Het heeft allemaal niets met Esteban te maken, maar met mijn vertrouwen in politie en justitie is het een en ander mis gegaan. En daarom vertrouw ik er niet op dat Esteban er in dit geval zonder kleerscheuren vanaf komt. Of hij moet die aangifte intrekken. Als ik in zijn schoenen stond zou ik geen moment aarzelen.

Judaspenningen

De verleiding om mijn gram te halen in de richting van KPN is groot, nu het bedrijf onder verscherpt toezicht van de OPTA is geplaatst. Een eerder boete van 17 miljoen heeft niet het gewenste effect gesorteerd. KPN blijkt een notoire wetsovertreder. Maar er zijn belangrijkere zaken in de wereld dan een onverbeterlijk arrogant, disfunctionerend telecommunicatiebedrijf, dat alleen kan overleven door zich - nota bene als voormalig staatsbedrijf - niet aan de wet te houden.

Wapenhandel bijvoorbeeld. In augustus heb ik er al een blog aan gewijd. Vandaag kopt mijn dagblad dat het Nederlandse kabinet tegen een verbod op wapenexport naar dictaturen is. Minister van Buitenlandse Zaken Rosenthal ( VVD ) houdt er hoogstaande principes op na. Een daarvan is: als wij het niet doen, dan doet een ander het wel. De belangen van de vaderlandse, hoogwaardige, wapenindustrie wegen zwaarder dan het met behulp van die wapens vermoorden van een handjevol tegen hun dictator protesterende burgers. Als het over mensenrechten gaat moeten wij derhalve voortaan bescheiden zwijgen en niet meer het belerende schoolmeestervingertje heffen. Wij hebben op dat vlak nu alle recht van spreken en onze geloofwaardigheid definitief verspeeld. De Nederlandse regering vindt wapenexport belangrijker dan mensenrechten. Moreel gidsland Nederland toont zijn ware (koopman)gezicht!

De zes miljoen euro die ons land deze maand, bij het bezoek van mevrouw Clinton aan de conferentie Freedom Online, heeft toegezegd om revolutionaire bloggers te beschermen blijken judaspenningen te zijn.

De stem des volks

Onbehagen onder de bevolking wordt veroorzaakt door onbegrip van het politieke establishment . Dat is de stelling van Laurence Stassen, de fractievoorzitter van de PVV in Provinciale Staten van Limburg. Ze reageert daarmee op Frans Pollux, wiens stelling dat het onbehagen niet al te serieus moet worden genomen omdat we het nog nooit zo goed gehad hebben als nu ze neersabelt als hooghartig, onverstandig en volstrekt verwerpelijk.

Stassen heeft zeker een punt als ze constateert dat veel mensen van mening zijn dat de politiek kaste zich te ver van de maatschappelijke werkelijkheid verwijderd heeft en het vermogen om te luisteren, toch een van de essentiële pijlers onder communicatie, verloren heeft. Dat probleem verdient echter nog wel wat definiëring om met Stassens woorden te spreken. Pollux heeft evenzeer een punt waar hij het onbehagen relativeert omdat mensen, en vooral Limburgers, vrij snel zeuren en minder snel de neiging hebben in eerste instantie naar zichzelf te kijken. Het is geriefelijker om de schuld van je eigen onbehagen bij de ander te leggen.

Als de PVV verweten wordt dat ze populistisch is, dan heeft dat niet zozeer van doen met het feit dat ze de ontbrekende luistervaardigheid van politici aan de kaak stelt, maar veeleer en veel meer met het feit dat ze luisteren naar gelijk stelt aan instemmen met. Het volk bestaat uit heel veel verschillende stammen , stemmen en belangen, die in een democratie door gekozen politici vertegenwoordigd worden. Bestuurders horen in een representatieve democratie te luisteren naar de vertegenwoordigers van het volk, te wikken, te wegen en vervolgens te doen wat ze – alles overwegende – het beste achten. In het algemeen belang. Besturen is de kunst van het vinden van de gulden middenweg, waar politiek de kunst is van het goed verwoorden van de afzonderlijke belangen en daaruit voortvloeiende standpunten. Zo verwoordt de PVV de stem van Henk en Ingrid, die haar groot gemaakt hebben omdat ze van mening zijn dat andere politieke partijen die stem niet goed verwoord hebben, hun problemen weggewuifd of gebagatelliseerd hebben.

Misschien is het echte probleem wel dat het openbaar bestuur te zeer gepolitiseerd is, dat bestuurders geen leiders, staatsmannen of –vrouwen meer zijn maar exponenten van deelbelangen. Politici zijn teveel bestuurders en bestuurders teveel politicus geworden. Vrijwel alle politieke partijen willen zo groot mogelijk worden en vertellen een kleurloos verhaal waar iedereen en dus niemand zich echt in herkend. Als DE stem van HET volk zou bestaan, hadden we geen behoefte meer aan gekozen vertegenwoordigers , waarvan Stassen er een is. Het onbehagen is vooral een gevolg van verdwenen vertrouwen in het bestuur, dat op één hoop gegooid wordt met de politiek. De mensen vertrouwen er niet meer op dat hun belang meegenomen en meegewogen is bij de uiteindelijke beslissing. Politici en bestuurders zijn baantjesjagers, die het vooral goed met zichzelf voor hebben.

Ik vergelijk het geheel wel eens met een gezin. De ouder(s) is/zijn de regering, de kinderen de politieke partijen. De kinderen moeten erop vertrouwen dat de regering, met het oog op hun toekomst, de goede besluiten neemt, terwijl ze zelf hun korte termijn belang duidelijk verwoord hebben en toch niet altijd hun zin krijgen. Glad ijs, ik weet het. Het volk gelijk stellen aan kinderen zal al gauw uitgelegd worden als ze voor dom verslijten en niet serieus nemen. Het zij zo. Stem dan maar PVV, dan krijg je op korte termijn ogenschijnlijk je zin en op lange(re) termijn oorlog.

De RK Kerk en het Openbaar Ministerie

‘Ieder huisje heeft zijn kruisje’, placht mijn moeder te zeggen. Vrij vertaald betekende dat, dat er overal wel iets is. Deetman heeft kunnen onderzoeken, dat er in ieder geval binnen de Katholieke Kerk tussen 1940 en 1985 iets was. Net als iedere andere organisatie heeft ook de RK Kerk getracht die vuile was zoveel mogelijk binnenskamers te houden. Zo bijzonder is dat mijns inziens niet en het doet niets af aan het feit dat er misdrijven gepleegd zijn, die – in enkele zeldzame gevallen - bestraft zijn en – in waarschijnlijk zeer veel meer gevallen – bestraft hadden moeten worden. De verantwoordelijken, met name de bisschoppen en misschien binnenkort ook de hoogste baas, worden uitgenodigd, nee opgeroepen, af te treden. Weggaan is de vorm van verantwoordelijkheid nemen die het meest populair geworden is.

Het nieuws ter zake volgend kwam de vraag bij me op hoeveel aangiften er in de door Deetman onderzochte periode bij de politie gedaan zijn en hoe die door justitie afgehandeld zijn. Op zoek naar gegevens daarover stootte ik op een rapportje dat Mr. Dr. D.W. Steenhuis, op verzoek van de Vaste Kamercommissie Justitie en Veiligheid en in opdracht van de heren Opstelten en Teeven, in juni van dit jaar uitgebracht heeft onder de titel: ‘Nil Novum, een onderzoek naar de manier waarop het Openbaar Ministerie is omgegaan met zedenzaken tegen Rooms - Katholieke geestelijken’. Ik kan mij niet herinneren dat het veel ophef veroorzaakt heeft. Steenhuis wilde de periode 1980 – 2010 onderzoeken, maar kwam al snel tot de conclusie , dat het onmogelijk was een gedegen onderzoek uit te voeren en beperkte zich toen maar tot de jaren tachtig. Je zou kunnen stellen dat Deetman in de archieven van de RK Kerk meer geluk gehad heeft dan Steenhuis in die van het OM. Uit gesprekken met direct betrokkenen is Steenhuis voorts niet gebleken van afspraken tussen de RK Kerk en het OM inzake een sepotbeleid en dus wordt de conclusie getrokken dat die er kennelijk ook niet waren. Joep Dohmen, zo vermeldt Steenhuis nog wel, heeft daarover in zijn boek ‘Vrome Zondaars’ , dat in september 2010 verschenen is, de nodige twijfels aangemeld. Die konden echter wegens gebrek aan bewijs niet verder onderbouwd worden, mede omdat bij het OM veel archiefstukken vernietigd zijn. Over de periode die Deetman onderzocht heeft merkt Steenhuis op, dat niet uitgesloten kan worden dat er in de voor – voor- Gonsalvestijd wél afspraken zijn geweest, al kunnen de betrokkenen zich daarvan niks herinneren. ( Mr. R. Gonsalves was – dat terzijde - Procureur-Generaal van 1986 tot 1997 en is door de VPRO wel eens ‘de meester van de doofpot’ genoemd, naar aanleiding van zijn optreden bij de pacificatie van de Baliemvallei in Papoea Nieuw – Guinea). Nee, natuurlijk niet, want ook bij het OM houden ze de vuile was graag binnen. Het rapportje gaat er verder vanuit dat er maar weinig aangiften gedaan zullen zijn. De RK Kerk was machtig, veel mensen waren ervan afhankelijk en dus werd er gezwegen. Wat mij betreft is in ieder geval de schijn gewekt, zoals dat tegenwoordig ook zo mooi heet als je eigenlijk niks weet, dat het OM zijn zaakjes niet op orde heeft. Ik heb nog niemand om het aftreden van Opstelten en Teeven horen roepen. Dat wordt nu toch wel tijd!

Toch blijf ik nieuwsgierig. Ik overweeg een meldpunt op te richten voor alle slachtoffers van de dienaren der RK Kerk. Daar kan gemeld worden of er ooit aangifte gedaan is en hoe daarmee door politie en het Openbaar Ministerie omgegaan is. Mogelijk dat er aldus toch wat feitenmateriaal op tafel komt. Ik acht niet uitgesloten, dat de scheiding tussen Kerk en Staat in Nederland tussen 1940 en 1985 nog niet geheel voltooid was.

De antisemitisme top tien

Het Simon Wiesenthal Center (SWC) in de Verenigde Staten heeft verleden week de jaarlijkse top tien van antisemieten gepubliceerd. Bovenaan de lijst prijkt Mahmoud Abbas, gematigd leider van de Palestijnse autoriteit, die zelf als dertienjarige in 1948 huis en haard verloor als gevolg van de bezetting van het Britse mandaatgebied Palestina door Israëlische troepen. Lars von Trier, Deens filmregisseur, staat ook op de lijst. Hij grapte tijdens het filmfestival in Cannes , dat hij liever van Joodse afkomst zou zijn geweest dan van Duitse, maar dat hij Hitler, die overigens een slecht mens was, wel een beetje kon begrijpen omdat Israel zo nu en dan een behoorlijke pain in the ass is. Er is kennelijk niet veel nodig om op die lijst van het SWC te belanden. Zelfs een gemeenteraadslid van die Linke uit Duisburg heeft het gehaald. Hermann Dierkes valt die twijfelachtige eer te beurt omdat er een antisemitisch pamflet stond op een aan de website van zijn partij gelinkte pagina van de jongerenbeweging Solid. In een open brief van 5 mei 2011 heeft Dierkes de feiten precies uit de doeken gedaan maar dat mocht niet baten. Overigens vindt hij Israel wel een imperialistisch apartheidsland. Voor mij is de meest opmerkelijke naam op de SWC – lijst die van de Griekse verzetsheld Mikis Theodorakis. Hij heeft zelf tijdens de oorlog in Italië en Duitsland in het gevang gezeten en de prachtige Mauthausen trilogie op teksten van Lacovos Kambenellis gecomponeerd. Mikis heeft zich kritisch uitgelaten over het Zionisme en de oorlogsmisdaden van Israel in Libanon en Gaza. Als door een wesp gestoken reageerde het SWC en riep op deze zelfbenoemde racist de hem in 2005 toegekende UNESCO muziekprijs af te nemen, omdat hij niet langer een voorbeeld is voor de jongere generaties.

Een zekere mate van paranoia kan het SWC niet ontzegd worden. Bij dialoog hebben ze geen belang. Kritiek op de Israëlische bezettingspolitiek staat gelijk aan antisemitisme. Ik mag de 620 kilometer lange apartheidsmuur, de Westoeverbarrière , niet vergelijken met de 167,8 kilometer lange Berlijnse muur, maar doe dat toch maar even. Ondanks een veroordeling door het Internationaal Gerechtshof in Den Haag en kritische opmerkingen van het Internationale Rode Kruis, Amnesty International en Human Right Watch, wordt er aan deze schending van het internationaal recht niets gedaan. Het blijft bij mooie woorden zonder consequenties. Voor mij blijft Mikis Theodorakis een voorbeeld om na te volgen.

Gelukkig is het nog 2011. Ik kan dit derhalve allemaal risicoloos opschrijven , want de plaatsen in de antisemitisme top tien van dit jaar zijn al vergeven. Aan de andere kant vind ik het ook wel weer jammer, want ik had op die lijst graag in het gezelschap van Theodorakis verkeerd. Verbazingwekkend vind ik het tenslotte, dat Umberto Eco met zijn ‘De begraafplaats van Praag’ de top tien niet gehaald heeft. Met de intelligentie die het SWC tentoonspreidt had ik dat toch wel verwacht. Eco heeft immers met zijn boek de vierentwintig Protocollen van de Wijzen van Zion maar weer eens onder de aandacht gebracht en daarmee het antisemitisme in de wereld nieuw leven ingeblazen, want de crisis waarin we nu verkeren is toch het gevolg van de wereldheerschappij die de Zionisten nastreven. Of niet soms?

Mensendieren en ritueel slachten

Mens en dier, de allereerste vraag die zich opdringt is die of dit onderscheid wel gemaakt kan worden? Zijn we niet allemaal dieren? Als aanhanger van de evolutietheorie meen ik dat dit inderdaad het geval is. Het dier mens heeft zich echter dusdanig doorontwikkeld, dat het nog maar weinig natuurlijke vijanden heeft, met uitzondering van de zich koppig tegen beheersing verzettende natuurelementen aarde, water, vuur en lucht zelf, en toppredator geworden is. Op grond van die zelf veroverde status hebben de mensendieren een superioriteitsgevoel ontwikkeld. Ze kunnen denken en discussiëren over de vraag of het geoorloofd is dieren te gebruiken voor het redden van mensenlevens, bij voorbeeld in de medische wetenschap en ook als voeding. De collega-dieren voeren die discussie niet. Als ze de kans krijgen gebruiken ze het mensendier, voor zover bekend niet voor wetenschappelijke experimenten, maar gewoon als voedingsbron. Er zijn nog wel jagers onder de mensendieren, maar de meeste zijn te lui om te jagen en hebben hun voormalige jachtobjecten inmiddels gedomesticeerd. Het gemak dient het mensendier, nietwaar?

De discussie over ritueel, onverdoofd slachten is in eerste instantie een symptoom van de verhouding van de mensendieren tot de natuur. Met hun gevoel van superioriteit hebben ze er afstand van genomen, zich erboven geplaatst. Ze denken de natuur te beheersen, naar hun hand te kunnen zetten. In de dierenwereld bestaan geen mensenrechten, in de mensendierenwereld inmiddels wel dierenrechten. De natuur geeft mensen geen rechten. De rechten van mensen zijn rechten die de mensendieren verworven menen te hebben. Veroverde en verworven rechten, daar houden mensendieren van. Godsdienstvrijheid is ook zo’n verworven recht. Dierenrechten zijn geen veroverde rechten. Ze zijn een geschenk van het superieure mensendier aan de onderworpen collegae. Die hoefden daar niet eens om te vragen.

We moeten vaststellen dat er mensendieren zijn die zich schamen voor de verworven positie van toppredator. De overige dieren kennen dat schaamtegevoel niet. Schaamte is cultuur en heeft met schuld te maken. En schuld is in sterke mate een religieus begrip. Mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa. Het gekke in de discussie over de rituele slacht is dat nu juist de religieuze groeperingen zich niet schuldig voelen en de atheïsten wel. We kunnen wellicht voorzichtig concluderen dat religieuze mensen dichter bij de natuur staan dan niet-religieuze. Ze hebben er misschien een tikkeltje meer ontzag voor, terwijl de atheïsten meer van het wetenschappelijke vooruitgangsgeloof zijn. Die komen dan tot de conclusie dat wetenschappelijk onderzoek naar tot nu toe onmetelijk gevoel wenselijk is. Liefde, lijden,lust en lol. Begin het maar eens meetbaar te maken.

De dierenwereld kent geen godsdienstvrijheid en evenmin mensendieren- of dierenrechten. In die wereld wordt ook niet gediscussieerd over het spanningsveld tussen die twee. Van de natuur vervreemde mensendieren met veroverde rechten en een superioriteitsgevoel , vervuld van een daarmee samenhangend , in de loop der eeuwen erin geramd schaamtegevoel, schenken hun collega-dieren het recht op een mensendierwaardige dood. Het doet allemaal wat onnatuurlijk aan.

De regelreflex

Een draaideurcrimineel jaagt in Luik vijf en misschien meer mensen de dood in en verwondt er meer dan honderdtwintig, gebruik makend van een Kalashnikov en wat handgranaten, verworven op de vrije markt. Verschrikkelijk natuurlijk. Vooral voor de direct betrokkenen. En ook voor de mensen die zich niet meer veilig voelen in hun stad. Bij ons Alphen aan de Rijn, Almelo.

Maar verschrikkelijk zijn ook de lieden die onmiddellijk menen te weten wie er allemaal gefaald hebben. De hoe – kan – het, hoe –is – het - mogelijk, het – kan – toch – niet – waar – zijn, dit – had – nooit – mogen – gebeuren, dit – is – onbegrijpelijk fanaten. De profeten van de risicoloze samenleving. Magistraten worden onthoofd. Politici, die altijd en voor alles verantwoordelijkheid dragen, stuiteren de regelreflex in. Ze beloven dat de regels aangescherpt zullen worden. Iedereen bij wie ooit in huis een niet geregistreerd wapen aangetroffen is, wordt voor de rest van zijn leven in verzekerde bewaring gesteld. Politieagenten in opleiding krijgen geen dienstwapen meer. Ik zeg het nog maar eens: ‘Hoed u voor de preventiestaat! ‘

Tragisch is, dat de aangescherpte regels niet degenen treffen waarvoor ze bedoeld zijn. Die trekken zich namelijk niets van regels aan die ze niet zelf opgesteld hebben. De regels raken slechts brave burgers die het ook zonder niet in hun hoofd zouden halen dood en verderf zaaiend over straat te gaan. De vrijheid van de goeden lijdt in toenemende mate onder de niet doeltreffende maatregelen gericht op de slechten. Daarom alleen al is aanscherping en opeenhoping van regels onzinnig, onnodig en niet meer dan incidenten- en symboolpolitiek. Daarenboven is het misleidend. Bewust en opzettelijk wordt de illusie gecreëerd dat het nooit meer zal gebeuren. Schijnzekerheid van de nachtwakersstaat. Blijf er maar vanuit gaan: Het kan elke dag weer gebeuren, het risico wordt nooit nul, hoeveel en welke regels er ook uitgevaardigd worden.

Als we nu eens alle regels afschaffen? Op hetzelfde moment wordt het onmogelijk je niet meer aan de regels te houden. De toenemende regeldruk vergroot de kans dat iemand de een of andere regel een keer zal overtreden. Zo criminaliseren we de samenleving. Met de beste bedoelingen, maar zoals bekend mag worden verondersteld gaan we juist daaraan ten onder. Als de regels weg zijn valt de schijnbescherming weg en moeten we weer zelf opletten. Een mooi voorbeeld daarvan is het woud aan verkeersborden. Haal ze allemaal weg en op slag schakelt iedere verkeersdeelnemer de automatische piloot uit. Rechts heeft voorrang zit er inmiddels toch wel in gebakken. Pleiten voor verantwoordelijk burgerschap betekent automatisch rigoureus kappen in het woud van regels en niet trappen in de valkuil van de regelreflex. Hoe moeilijk dat ook in de eerste opwinding is.

Veto’s en vertelsels

Eilandbewoners zijn en blijven een apart slag mensen. Dat geldt bij ons voor de bewoners van de Waddeneilanden en het geldt evenzeer voor de Britten, de Schotten en de Ieren. Soms lijkt het net alsof op een eiland alles net iets later gebeurd. Neem bijvoorbeeld de debatten in het Britse Lagerhuis. Een lust voor oog en oor. Niks ‘doe eens normaal man’, maar ‘right honourable gentleman’. Het klinkt als eeuwen geleden. Ik heb genoten van een debatje tussen Cameron en labourleider Miliband naar aanleiding van de Eurotop afgelopen week, waar Cameron zijn veto uitsprak over de plannen om de Euro te redden en de Europese Unie bijeen te houden. ‘Het was de keuze,’ aldus Cameron,’ tussen een slecht verdrag of geen verdrag. En dus was geen verdrag , een veto, de goede keuze.’ ‘Wat nou veto?’, opperde Miliband. ‘Voor zover ik het tot nog toe begrepen heb is er als je een veto uitspreekt geen verdrag, dan gaat het allemaal niet door. Maar ze gaan daar aan de overkant gewoon door, alleen zonder ons. Dat noem ik geen veto. Dat is een nederlaag. We zijn gewoon verslagen. We zitten in een isolement, dankzij deze ‘right honourable gentleman’. ‘ Het zal Cameron een zorg wezen. Hij weet dat de meeste eilandbewoners sinds mensenheugenis een pestpokkenhekel aan het vasteland hebben.

Mark Rutte had David Cameron in de trein nog zo beloofd alles op alles te zullen zetten om het de Britten mogelijk te maken binnen boord te blijven, maar het mocht niet baten. Kleine Mark had te weinig in de melk te brokkelen. Er werden teveel bevoegdheden overgedragen aan onder meer de Europese Centrale Bank. Dat kon Cameron in de City van Londen niet verkopen. Mark hield David nog voor, dat hij thuis toch gewoon kon vertellen dat zulks niet het geval was. ‘Ze snappen er toch niks van. Doe maar alsof het heel ingewikkeld is en je nu nog geen beslissing kunt nemen. Daarvoor moet je toch precies weten wat er in dat verdrag komt te staan en het duurt nog wel even voor dat uitgekristalliseerd is. Dat moet ik ze bij ons ook wijsmaken om een rustige kerst te hebben, ‘ probeerde hij nog. Maar Cameron was niet te vermurwen. Voor eilandbewoners gelden de wetten van het vasteland nu eenmaal niet. Ze staan liever op het menu dan dat ze aan tafel zitten, zou Lia van Bekhoven zeggen. Die rijden uit pure balorigheid in hun Morris Mini gewoon links en knallen dan frontaal op de rechts rijdende Europese spelersbus, zoals Tom Janssen het prachtig uitgebeeld heeft in zijn cartoon in Dagblad De Limburger. Over slachtoffers is nog niets bekend, maar de ravage is groot. In ieder geval is Nick Clegg, de Engelse Pechtold, er slecht aan toe. Hij zat naast Cameron in die mini en keek net even de andere kant op, toen Cameron op ramkoers ging.

Conjunctuur

Overbodig, nutteloos. Twee woorden die het dichtst bij hoe hij zich vandaag weer eens voelde kwamen. Op deze manier werd voor hem het leven steeds zinlozer. Althans op sombere momenten, zoals nu. Soms vroeg hij zich ook wel eens af waarom die zinloze gedachte van zinloosheid hem overviel. Moest het leven, zijn leven, zin hebben? Was de zin van het bestaan niet gewoon genieten van het leven? Van de kleine geneugten, van de zon of de sneeuw, van de liefde of de dwaasheid. De kunst van het genieten. Een van de gelukbepalende factoren in het leven van een mens. Maar net als tussen droom en daad, lag er ook tussen weten en doen een enorm diepe kloof. Soms weet hij de welhaast onoverbrugbaarheid van die gaping aan zijn opvoeding. ‘Doe maar normaal dan doe je gek genoeg’, placht zijn moeder te zeggen. Normaal. Wat viel er nog te genieten als alles normaal was? Moest je niet juist genieten van wat niet normaal was? Het was niet eens normaal dat hij er was. Niet meer dan een gelukstreffer was de oorzaak van zijn existentie. Niet normaal en daarom alleen al zou hij van de toevallige gelegenheid even op de aarde te verblijven moeten genieten. En dat wilde maar niet lukken. Het leven moest toch een functie hebben, in dienst staan van iets groots, hoogs. Onzin, wist hij ook wel, want hoeveel mensen kwamen en gingen niet onopgemerkt. Het wemelde van de waardeloze levens. Waarom zou het zijne dan iets moeten betekenen? Van zijn vijfentwintigste tot zijn vijfenvijftigste had hij bijna onafgebroken gewerkt en nu stond hij er ineens naast. Van alle kanten werd hem tegemoet geschreeuwd dat de pensioengerechtigde leeftijd omhoog moest, dat er langer doorgewerkt moest worden, dat de ervaring van ouderen niet voor de arbeidsmarkt verloren mocht gaan. Minister Kamp zei het net nog op de radio. Praatjes voor de vaak. Niemand stond op hem en zijn ervaring te wachten. Zelfs niet op een uur afstand. Maar was werken dan werkelijk het enige wat het leven zin gaf? Nee, de zin van het leven was het te leven. Het een vorm te geven die bij je paste . Hij moest vooral zijn zelfachting niet verliezen, maar precies dat stond op het punt van gebeuren. Hij was toenemend gaan twijfelen aan zijn capaciteiten. Het werd de allerhoogste tijd daarmee op te houden, wilde hij niet het risico lopen in een diepe depressie te vallen. De gedachte er maar een einde aan te maken besloop hem de laatste tijd vaker dan hem lief was. Het aantal zelfmoorden fluctueerde, hij had het onlangs nog een Belgische psychiater horen zeggen op TV, met de economische situatie, suïcide was conjunctureel. Hij meende dat volmondig te moeten bevestigen, omdat hij zich niet herinneren kon eerder aan deze plaag te hebben blootgestaan. Kon hij voor iemand nog iets betekenen of was hij niet meer dan een nutteloos organisme dat onnodig steeds schaarser wordende zuurstof en water verbruikte? Vervuld van deze zwartgalligheid, maakte hij zich op voor zijn wekelijks bezoek, op dinsdagochtend aan de markt. Hij moest ophouden met zeuren en lekker genieten van een stuk gebakken vis.

Ja, als…………

Als we nu die 1.600 miljard eens niet in het mislukte geruststellen van de financiële markten en het overeind houden van banken hadden gestoken, maar geïnvesteerd hadden in het vertrouwen van mensen door de economieën te stimuleren, banen te scheppen en de sociale zekerheid overeind te houden. In plaats van alles kapot te bezuinigen. Ja, als……….

Zoals te verwachten viel is de Europese top van afgelopen week op een mislukking uitgedraaid. Rutte put zich uit in geruststellende verklaringen. Er worden absoluut geen bevoegdheden aan Europa overgedragen. In maart van het volgend jaar zal de PvdA beoordelen of dat echt niet zo is. Er is tenslotte genoeg tijd. We gaan nu eerst maar eens feesten. Wat was het mooi geweest als er een eensluidend nieuw politiek geluid geklonken zou hebben. Weg van het kleine nationale eigenbelang, op weg naar internationale solidariteit en eerlijker verdelen wat de aarde voor ons allemaal te bieden heeft. Ja, als…….

Het politieke landschap in Europa is divers, maar overwegend rechts. De liberalen beschermen de vrijheid. Vooral die van de financiële markten en de nationale staat. Cameron, Rutte en Rajoy, kiezen voor rigoureuze schuldsanering en een zwak Europa. Merkel wil de weeffout van 1992 wel herstellen. Sarkozy wil dat niet. Kiezen voor nationale soevereiniteit is kiezen tegen Europa. Italië en Griekenland worden inmiddels geregeerd door technocraten. Kille saneerders. In Hongarije is het al niet veel beter. De Noren, de Denen en de Belgen hebben nauwelijks invloed. De kleintjes moeten mee in het kielzog van de groten willen ze niet ten dode opgeschreven zijn. Intussen nemen de armoede en tweedeling in de samenleving toe. De financiële markten vormen een roedel wolven dat een kudde buffels bedreigt. Slaan ze op hol of blijft er een buffel achter, dan is dat dodelijk, maar als de kudde de rijen gesloten houdt gebeurt er niets. Ja, als……….

Wie schulden maakt, in de greep van de bank belandt, verkwanseld zijn vrijheid. De strot wordt dichtgeknepen. Onafhankelijke beslissingen zijn niet meer toegestaan. Dat geldt voor particulieren en ook voor regeringen. We worden niet meer los van de markt, los van de onmiddellijke eigenbelangen van burgers en groepen geregeerd. Bijna allemaal hebben we op te grote voet geleefd en daarvoor betalen we nu versneld de rekening. De financiële instellingen dicteren de koers. Als we er nu eens zouden slagen hun macht aan banden te leggen. Ja, als……….

Als ik zou moeten kiezen, dan zou ik minder rigoureus bezuinigen en vooral ook investeren in economisch herstel en banen. Ik zou inzetten op snelle realisatie van de Verenigde Staten van Europa met een Europese regering gecontroleerd door een gekozen parlement. Ik zou inzetten op onderlinge solidariteit en evenwichtige globalisering. De regeringsleiders krijgen van mij allemaal de Limburgse eretitel gouverneur. Ik zou de macht van de financiële markten ( het eigenbelang ) aan banden leggen en de politiek ( het algemeen belang ) terug aan het roer brengen. Ja, als………….

Rutte en het Taoïsme. Arm en rijk, Yin en Yang

Mark Rutte was onlangs nog op bezoek bij Barack Obama. Trots als een pauw en met de luchtigheid waarmee hij alles van zich af lijkt te laten glijden, een luchtigheid die hij soms verwart met humor, vertelde hij dat hij naar de Verenigde Staten gekomen was om drie thema’s met de president te bespreken: Banen, banen en banen. Lachen! Amper thuis na het uitstapje krijgt onze vrolijke premier te maken met het Sociaal en Cultureel Planbureau en het Centraal Bureau voor de Statistiek, die uitgerekend hebben dat een toenemend aantal landgenoten onder de armoedegrens zakt. De oppositie in de Tweede Kamer nodigt hem uit om daarover verantwoording te komen afleggen en natuurlijk geeft de premier gehoor aan dat verzoek, want debatteren is een hobby die hij uit zijn studententijd overgehouden heeft. Leuk! De argumentatielijn die Mark bedacht heeft is even eenvoudig als geniaal. Vergeleken met vijftien jaar geleden zijn er nu minder mensen arm. Voorts is armoede een relatief begrip. Nederland heeft geen ontwikkelingshulp nodig. De uitkeringen zullen niet verhoogd worden en er komen evenmin extra banen. De burgers moeten zichzelf maar zien te redden. Obama leest het in de krant en voelt zich besodemietert, maar dat zal Rutte een zorg zijn. Hij staat toch maar mooi op de foto met de eerste zwarte president van Amerika. Mooi voor het familieplakboek. Van Herman Wijffels was bekend, hij steekt dat ook niet onder stoelen of banken, dat hij zich tot het Taoïsme bekeerd heeft. Onze premier heeft deze weg nu ook ontdekt en overweegt Nederland om te vormen tot een Taoïstisch land. Arm en rijk zijn als Yin en Yang. Ze vullen elkaar aan, kunnen niet zonder elkaar. Dat is een gegeven zo oud als de wereld. Het kan vastgesteld, maar niet verklaard worden. Het is de weg van de natuur. Het is de oorsprong en het allesomvattende, altijd veranderend en voortdurend in evenwicht. Het is een gegeven , een mysterie. Alles doorloopt een vast patroon dat het niet zelf gekozen heeft en niet zelf kan wijzigen. Enfin, de regering kan wel naar huis en het volk moet zichzelf maar zien te redden. Er zijn nog steeds veel meer arme mensen dan rijke. Het herstellen van dat evenwicht is niet meer dan natuurlijk. Er moeten dus nog wel wat rijken bijkomen. De overheid is er echter niet om dat te regelen, daar moeten de burgers zelf maar voor zorgen. Tot zover het kabinetsbeleid.

Nee, het zweet staat Mark Rutte niet op het voorhoofd. De liberaal voelt zich bij de Tao als een vis in het water. Eigenlijk is het heel simpel. Verlaag de armoedegrens naar 650 euro per maand en je hebt er in een klap heel veel rijken bij. De natuur had dat al geregeld, alleen ons verzet tegen de natuurlijke gang van zaken heeft ons op het verkeerde been gezet. Er hoeft niets te veranderen met uitzondering van het idee. De kleine geesten van het Planbureau en het Centraal Bureau voor de Statistiek analyseren te veel, de oppositie is praatziek en gebruikt te veel kleine woorden. Zij streven naar kennis en leren dagelijks bij. Dat niveau is Mark Rutte inmiddels ontstegen. Zijn grote geest omvat, zijn grote woord is verlichtend. Hij streeft naar Tao en leert dagelijks af.

Strategen van de koude grond

Stapje voor stapje en veel te defensief volgens S & P. Europa doet veel om de schuldencrisis de baas te worden, zegt Jean-Claude Juncker. Ze vergaderen veel zal hij bedoelen. Politici hebben nu eenmaal de vaste overtuiging dat ze iets doen als ze vergaderen. De enige die tot op heden echt iets gedaan heeft is de Europese Centrale Bank. Dat nuanceert noodzakelijkerwijs het gedeukte bankiersimago.

Politiek is voor heel veel politici nog steeds de kunst van het haalbare. Strategie op de vierkante centimeter. Hoe kom ik hier zelf het beste uit? Hoe overleeft mijn partij de volgende verkiezingen? In het gunstigste geval, hoe komt ons land hier zonder al te veel kleerscheuren uit? Er zit geen visie achter die veel verder reikt dan de respectievelijke landsgrenzen. Of ze nu pro of anti zijn, voor de meeste beleidsmakers is nauw bemeten eigenbelang op de korte termijn de drijfveer. We zijn afhankelijk van export of we gaan toch niet betalen voor die mafkezen die de boel besodemieteren. De euro heeft ons veel opgeleverd of door die verdomde euro is alles twee keer zo duur geworden.

Het gemiddelde politieke geheugen omvat niet meer dan een periode van maximaal vier jaar en soms is dat al te veel. De geheugencapaciteit lijkt toe te nemen naarmate de staatsvorm meer dictatoriaal is. Democratieën zijn gevoeliger voor Alzheimer.

Europa is los zand. Er is geen eensluidende opvatting over het einddoel. Als je niet weet wat je koken wil heeft het geen zin om boodschappen te doen. Mevrouw Merkel laat geen gelegenheid onbenut om op te merken dat het een proces is dat lange adem vereist. Welk proces bedoelt ze? Stap voor stap, maar waar naartoe? Crisisbeheersing? Redden wat er te redden valt? Pompen of verzuipen? Op weg naar een federaal Europa? Europa is een bedrijf zonder visie, zonder missie. Een dolende mammoettanker , een kok zonder menu. Processen en performers zijn niet gericht op een gezamenlijk einddoel.

Op een onbewaakt ogenblik vraag ik me wel eens af of er een crisis in Griekenland of Italië geweest zou zijn als we de verenigde Staten van Europa zouden zijn. Heeft iemand ooit nog wel eens iets gehoord van Californië, dat onder Schwarzenegger bijna failliet was? De manier waarop Europa met zichzelf omspringt is een van de belangrijkste destabiliserende factoren in de wereld van vandaag. De facto bestaat Europa niet. Het is een bijeengeraapt zootje ongeregeld met als ‘Leitmotiv’ ieder voor zich en God voor ons allen, waarin het haalbare tot kunst verheven is en het noodzakelijke kapot vergaderd wordt. Het hoeft derhalve geen verbazing te wekken dat geen enkele bank of belegger nog vertrouwen heeft in deze holding. E en bankroet ligt in het verschiet . We kunnen S & P’s dan wel verwijten maken, maar het grootste probleem is toch echt dat we niet in staat blijken zelf orde op zaken te stellen. Don’t shoot de pianoplayer zou Karremans zeggen. Ik wens onze ‘lijders’ veel strategische visie vandaag en morgen, maar ik vrees het ergste.

Europa een adoptiekind

De Sinterklaasweek lijkt beslissend te worden voor de toekomst van ons continent en misschien wel van de wereld. Standard & Poor’s voert de druk op. De Chinezen houden, zoals vooralsnog te verwachten viel, de hand op de knip. Zij herinneren zich 1997 nog wel. Mevrouw Merkel en meneer Sarkozy broeden op een nieuw Europees ei, dat eind deze week als kuiken uit de schaal moet kruipen. De genen van Merkel bevatten automatische sancties, die van Sarkozy soevereiniteit . Welke karaktereigenschappen krijgt het kuiken? Omdat genetische conflicten voorgebakken lijken, gaat het Europees Hof van Justitie politieagent spelen. Elke Europese staat is soeverein tot het gerechtshof vaststelt dat de begrotingsafspraken niet nageleefd worden. Dan treden de automatische sancties in werking. De regel is 3%. Wie naar boven afwijkt krijgt een acceptgiro in de bus. Het land dat toch al een begrotingstekort heeft krijgt daardoor een nog groter tekort en moet dientengevolge extra bezuinigen. Zolang het spannend is moeten de regeringsleiders elke maand bij elkaar komen. De bazen van de afzonderlijke landen blijven dus de Europese Commissie buitenspel zetten, om van het Europees Parlement nog maar helemaal te zwijgen. De zware Europese commissaris lijkt van de baan en vervangen door het Hof van Justitie. De stabiliteitsobligaties, ook wel eurobonds genoemd, die de rente lager zouden kunnen houden komen er ook niet, omdat de Europese commissie er voorstander van is en de regeringsleiders daarom alleen al niet. Neelie Kroes put zich de laatste tijd weliswaar uit in complimenten voor de nationale staten, maar het mag niet baten. Net zoals de banken elkaar onderling niet meer vertrouwen doen de regeringsleiders dat evenmin. Stuk voor stuk verdenken ze hun collega’s ervan, dat die de boel zullen flessen als ze ook maar even de kans krijgen om goedkoop aan geld te komen. Het kuiken wordt een schichtig wezentje , dat voortdurend angstig om zich heen moet kijken. Het mag door niemand aangeraakt worden, want heeft het eenmaal de overheersende lucht van een staat, zullen de andere het onmiddellijk dooddrukken. Zo gaat dat nu eenmaal in de natuur.

Het nieuwe kuiken is daarom bij voorbaat kansloos. Het zal niet lang leven. Papa en mama hebben er bij de geboorte van hun eerste kuiken al niet voor gekozen een gezamenlijke huishouding te gaan voeren. Ze gaven de voorkeur aan iets wat op een LAT - relatie lijkt , maar zelfs dat niet is. Ze gingen ook niet naar de notaris voor een samenlevingscontract. Nee, het is geen liefdeskuikentje. Het zal niet opgroeien tot een volwassen wezen, dat door zijn ouders en de hele familie gesteund wordt op de weg naar zelfstandigheid. Van die ene nacht vol passie in Maastricht hebben de ouders meer dan spijt. En toch is het weer gebeurd. Ze kunnen niet met, maar ook niet zonder elkaar. En grote delen van de familie evenzeer. Het standsverschil blijkt zelfs met verstand moeilijk te overbruggen. De ouders en de hele familie hebben het vooral druk met zichzelf en bemoeien zich onvoldoende met de opvoeding ( het gelijk van Marja van Bijsterveldt ) van de kuikens die ze verwekken. Die laten ze over aan een internaat met vestigingen in Brussel en Straatsburg. Een keer per maand gaan ze op bezoek om in ieder geval de schijn van betrokkenheid en verantwoordelijkheid op te houden. Misschien is het beste alternatief voor de toekomst van het nieuwe kuiken het voor adoptie af te staan.

Koeien, klompen en karnaval

Op zoek naar de identiteit van de Nederlander
Ging Sint even op bezoek bij een medelander

Het was, zo bleek hem al snel, een echte vechter
Ondanks armoede en een onveilig bestaan
Tevreden en moedig, het kon immers niet slechter
Voor de toekomst van zijn kinderen - van ver - op weg gegaan

Naar welvarend en veilig Nederland gekomen
Met in zijn bagage talrijke dromen

De mensen zijn hier welvarend en het is veilig
En toch proefde hij ontevredenheid en angst
Tolerantie, vrijheid en gelijkheid blijken niet meer heilig
Veel te verliezen maakt dikwijls het bangst

Waar het goed gaat kan het zeker ook slechter
Zijn wij soms een bedreiging? vroeg de vechter

De bisschop van Mira, Turk van origine
Begreep maar al te goed wat hij hoorde
Hij was zich volledig bewust van de combine
Die alle hoop ontegenzeglijk de grond in boorde

Koeien, klompen en karnaval boeien nu kennelijk meer
Dan de identiteitsbepalende waarden van weleer

De grondwet weerspiegelt die traditionele nationale identiteit
Om de eigenaard te beschermen en te borgen
Wil de combine de betreffende artikelen liever kwijt
De onbegrepen paradox baarde Sint onnoemelijke zorgen

Hij beloofde de medelander, als die zou zetten zijn schoen
Daar niets dan gelijkheid, gast- en godsdienstvrijheid in te doen
En ook samen met zijn Pieten te schreeuwen van alle daken
Nederlanders waakt! Ge dreigt de weg kwijt te raken!

Triple- A: Arrogantie, angst en agressie

Er zijn ongetwijfeld mensen die mij maar een arrogante kwast vinden. Er is inderdaad niet veel mis met mijn zelfvertrouwen, alhoewel het de laatste tijd stevig op de proef gesteld wordt. Maar om nou te zeggen dat ik het overdrijf, nee. Al zeg ik het zelf. Het kan uiteraard geen kwaad om na te denken, te reflecteren. Daar hoort – naast zelfreflectie - ook de vraag bij welk belang iemand kan hebben bij het mij arrogant noemen. Vaak zijn mensen die dat doen zelf redelijk arrogant. Over de arrogantie van de macht is het een en ander geschreven en gezegd. Machtig ben ik echter niet, dus daar hoef ik het niet te zoeken. Wel heb ik een hekel aan oppervlakkigheid, aan mensen die met de grootst mogelijke vanzelfsprekendheid iets roepen, waarvan zelfs een oppervlakkig luisteraar begrijpt dat ze er nooit echt over nagedacht hebben. Dat kan niet gezegd worden van Erik Irsraelewicz of Dani Rodrik. En ook niet van Kishore Mahbubani. Een Fransman, een Amerikaan en een Singaporees. De eerste schrijft over de arrogantie van China, de tweede over het trilemma van Europa en de laatste over de onvermijdelijke verschuiving van de macht naar het Oosten. De Chinezen worden steeds machtiger en wij in Europa zijn daar niet bang genoeg voor. Snelle globalisering gekoppeld aan democratische politiek betekent het einde van de natiestaat en de arrogantie van het Westen kent geen grenzen. De onstuitbare mars naar moderniteit in het Oosten kan leiden tot een toenemend (supra)nationaal protectionisme in en militaire agressie vanuit het Westen. Ziedaar de ingrediënten voor de verrechtsing van Europese staten. Of dat ook naties zijn laat ik maar even in het midden. Wie over dat verschil meer wil weten kan terecht bij de cultuurhistorische schets van Joep Leerssen met de titel ‘Nationaal denken in Europa’.

Angst was altijd al een slechte raadgever. Ik ben ook niet bang voor de Chinezen. Eerder voor Poetin. Bij mij is er in hun richting meer sprake van bewondering. Als ik al bang ben, dan is het voor de manier waarop er in het Westen, bij mij thuis dus, wordt omgegaan met de globalisering. Dan is het voor onze arrogantie, minachting en neerbuigendheid in de richting van Azië, Afrika en Zuid-Amerika evenals over ons onvermogen om te komen tot een echt federaal Europa. In de kroeg hoor ik tegenwoordig uit de mond van heel gewone mensen geluiden over een derde wereldoorlog. Ik prijs mij altijd gelukkig dat ik, in tegenstelling tot mijn ouders en grootouders, geen oorlog aan den lijve heb hoeven ervaren en dat gun ik mijn kinderen evenzeer. Wie het tempo van de globalisering bepaalt weet ik niet precies en ik vraag me af of de snelheid van dat proces beïnvloedbaar is. Problematischer acht ik het feit, dat heel veel mensen zich bij dat proces niet betrokken weten, dat ze het lijdzaam ondergaan en dat het door belanghebbende betweters gepresenteerd wordt als iets bedreigends in plaats van als een kans op een betere wereld. Maar misschien denk ik er wel teveel over na en kom daardoor arrogant over. Mea Culpa.

Marja’s punt

Vandaag had ik de keuze uit twee open brieven. Een van de Amerikaanse ondernemer Leon G. Cooperman, eigenaar van Omega Advisors Inc. , gericht aan Obama. Boodschap: niet langer polariseren, maar polderen. En een van vijf ( Philips, Unilever, DSM, Shell en Akzo Nobel ) Nederlandse ondernemers aan het kabinet Rutte. Boodschap: niet langer polderen, maar daadkrachtig doorpakken in Europees verband. De verleiding was groot, maar er was nog een derde soort open brief. Die van onze Minister van Onderwijs, Marja van Bijsterveldt - Vliegenthart, bij de espresso in de NRC gericht aan de ouders van Nederland. Nu heb ik zelf een hekel aan brieven schrijven. Ik vind het in het algemeen een teken aan de wand. Ze praten niet meer met elkaar, denk ik dan, ze gaan elkaar open brieven schrijven. Maar voor Marja is het natuurlijk moeilijk om met alle ouders van Nederland in gesprek te gaan. Cooperman en de bende van vijf hebben het makkelijker. Die kunnen gewoon de telefoon pakken en met hun regeringsleider praten. Dus duik ik even ietsje dieper in de open brief van Van Bijsterveldt in de vorm van een babbel met Ernest Van der Kwast bij een ochtendespresso.

Ouders moeten meer tijd maken voor hun kinderen, vindt de bewindsvrouwe van de familiepartij CDA. Ze moeten voorlezen, huiswerk overhoren en praten over normen en waarden. En als ze daar geen tijd voor hebben, dan maken ze die maar. Minder werken, minder in de file staan, minder zelf sporten en minder ‘Linda’ lezen. Zelf doet Marja dat overigens niet, want ze heeft en had het te druk om op te voeden en dus deed Qing het werk zonder dat ze de ‘r’ kon uitspreken, nadat eerder Manoela uit Mexico het veld had moeten ruimen omdat haar belangstelling vooral bleek uit te gaan naar pa Bijsterveldt. Dat is een zwak punt in het espressopraatje van Marja, ik geef het toe.

Maar nog zwakker zijn de reacties van in de wiek geschoten mamma’s en pappa’s. De inkt van de krant was nog niet droog of het ganse volk viel over haar heen. Waar bemoeit ze zich mee? Dat ze naar zichzelf kijkt. Ontluizen is ze vergeten. Luizenmoeders zijn wij zeker? Heeft ze wel tijd om bij Ramses op het podium te staan? De GGD staakt de seksuele voorlichting op scholen, misschien kan Marja een paar voorleesmoeders inzetten? Vooral de moeders zijn gepikeerd. De vaders beseffen vaak nog niet eens dat zij ook aangesproken worden. Die voelen zich nog niet voor de helft ouder en lachen een beetje dommig voor zich uit. Slechts een enkeling heeft waargenomen dat de school inderdaad een opbergplek geworden is. Net als de sportvereniging. Parkeer de blagen daar maar. Ze knappen het wel op. De tijd dat ouders hun kinderen zelf seksueel voorlichten ligt een halve eeuw achter ons. En als zo’n leraar dan de door pseudo - ouders aan hem ongevraagd gedelegeerde taak echt serieus neemt wordt hij door de politie opgepakt of kan een pak rammel van een boze vader krijgen. Dat zijn de voorbeelden die de ouders anno 2011 geven. Marja heeft dus wel een punt!

Het korte geheugen van Europa

We schrijven juli 1997. Oost - Azië wordt geteisterd door een financiële crisis. Vooral Thailand en Indonesië worden hard getroffen. De opkomende economieën blijken nog fragiel. Europa is in geen velden of wegen te bekennen, in tegenstelling tot enkele jaren daarvoor toen er overeenkomsten werden afgesloten om mee te kunnen liften op het economisch succes. De Verenigde Staten kijken vooral naar hun eigen belang. Greenspan, Rubin en Summers trekken aan de touwtjes van de internationale financiële markten. Ze plegen een paar telefoontjes en zorgen ervoor dat Zuid-Korea op de been gehouden wordt. De reactie van het Internationale Monetaire Fonds (IMF) op de crisis in het Verre Oosten wordt gedicteerd door de belangen van het Westen en niet door de behoeften van Oost - Azië. Daardoor heeft het IMF haar legitimiteit en prestige in Azië verspeeld. De Aziaten vertrouwen het niet meer en potten hun reserves zelf op, te meer omdat ze in het IMF niets te vertellen hebben. Stilzwijgende afspraak is immers dat een Europeaan het IMF leidt en een Amerikaan de Wereldbank. De meerderheid van de wereldbevolking wordt op die manier keurig buitenspel gezet als het om invloed gaat. Westerlingen blijken mooi weer vrienden. In de achterkamertjes en soms openlijk zijn ze neerbuigend en minachtend als het over het Verre Oosten gaat. Bij de eerste tekenen van problemen hebben ze in 1997 Oost - Azië gedumpt. Alleen de Chinezen doen wat gedaan moet worden. Ze steunen Thailand en Indonesië met elk een biljoen dollar. Verder devalueren ze hun munt niet om hun eigen export te bevorderen, verdedigen dus niet hun eigen belang , maar versterken juist het economisch groeipotentieel van de probleemlanden.

We schrijven 30 november 2011. Ik hoor Jan Kees de Jager zeggen dat Europa de crisis niet alleen kan oplossen. De Europeanen zijn niet in staat om het Europees Stabiliteit- en Financieringsfonds (EFSF) voldoende te voeden. Of de sterke economieën in de wereld maar even zo aardig willen zijn om daar 500 miljard tot een biljoen in te storten. Zij hebben er toch ook belang bij dat er een einde komt aan het gedonder in Europa! Hoe kort van memorie kan een politicus zijn?

Er is niet erg veel fantasie nodig om te bedenken wat Hu Jintao en Wen Jiabao gaan doen. De Chinezen hebben – in tegenstelling tot het Westen - al eerder bewezen oog te hebben voor grotere belangen dan het pure eigenbelang. Ze hebben geen belang bij het instorten van Europa en zullen te hulp schieten. Maar achterlijk zijn ze natuurlijk ook niet. Er liggen nog wel enkele openstaande rekeningen. De dagen van mevrouw Lagarde bij het IMF zijn geteld, terwijl ze er net zit. Europa zal niet langer 27 stemmen hebben in de VN, maar net als China één. In de Veiligheidsraad zal niet langer de dienst uitgemaakt worden door de overwinnaars van 1945, maar door de vijf grootmachten van nu, te weten China, India, Europa, Rusland en de USA, waarbij de Chinezen ongetwijfeld ook aandacht zullen vragen voor de Afrikaanse Staten en Zuid-Amerika. Ook de Wereldbank zal de Chinezen meer moeten bieden dan de positie van hoofd - econoom. Een en ander zal niet van vandaag op morgen gaan. Maar het water staat Europa tot aan de lippen. Merkozy hebben zich tot nu toe niet laten opjagen. Wat zich gaat wreken is dat het Westen en met name Europa de opkomende economieën te lang buiten de deur van de machtscentra gehouden heeft en te weinig vaart gemaakt heeft met de vorming van een politieke unie.

Kuifje op staatsbezoek in Amerika

Mark Rutte op bezoek bij Obama. Mijn eerste gedachte was: Kuifje in Amerika. Mark gaat vast zijn excuses aanbieden voor het feit dat Hergé in de derde versie van Kuifje in Amerika enkele zwarte personages vervangen heeft door witte. Amerikanen weten het verschil tussen België en Nederland toch niet. Al helemaal niet meer sinds de grenscontroles opgeheven zijn. En per slot van rekening hebben de Belgen nog steeds geen premier die dat zelf zou kunnen doen.

Maar Obama is niet gek. Hij kent zijn klassieken en weet dat het witwassen onder druk van de Amerikanen zelf plaatsvond. ‘No Mark, you don’t have to apologize for that, he did a great job here. Please give my best regards to Elio di Rupo’, hoor ik Barack minzaam opmerken. Vol bewondering staart Mark zijn machtige ambtgenoot aan. De helft van beschikbare halve uur is om.

Obama komt to the point. Hij wil weten hoe zijn belangrijkste bondgenoten in Europa, die aardige Nederlanders, de crisis op het continent gaan oplossen. Dat wordt nu wel tijd, want ze krijgen er zelf last van in Amerika. Mark legt uit dat hij Griekenland en Italië al overgenomen heeft, dat Merkel en Sarkozy naar zijn pijpen dansen en dat hij ook zesduizend leraren op straat zet, de kunst en cultuur de nek omdraait, de pensioengerechtigde leeftijd verhoogt, het ontslagrecht versoepelt, de werkgevers de vrije hand geeft, 500 animal cops aanstelt, de Canadese ganzen bij Schiphol gaat vergassen ( de cops moeten even de andere kant op kijken ), op de zorg en de sociale zekerheid bezuinigt, de banken overeind houdt en alle anders gekleurde Medelanders wit gaat wassen, op hun eigen kosten welteverstaan.

Obama is onder de indruk. Dat wil hij allemaal wel eens met eigen ogen komen bekijken. Mark nodigt hem graag uit en belooft een hele dag voor hem vrij te zullen houden. Het uur is om. Met een welgemeend ‘you can do it’ neemt Obama afscheid. Rutte vliegt tevreden terug met een mooie foto voor de kleinkinderen als aandenken. Hij realiseert zich in een flits dat hij wat dat betreft ook op moet schieten. Het regeringsvliegtuig moet in Brussel landen, want Schiphol is vanwege die domme ganzen te gevaarlijk. Maar eigenlijk komt het wel goed uit. Hij moet toch nog de groeten aan Di Rupo overbrengen.

Het Goede Doel: België!

De tijd dat mensen in loondienst vrijwel automatisch lid waren van een vakbond ligt ver achter ons, als we al ooit zo’n tijd gehad hebben. De tijd dat leden van een vakbond automatisch links stemden eveneens. De klassenstrijd is gestreden. We zijn allemaal tot het kapitalisme bekeerd. De nieuwe kerk heet kapitaal. Mijn moeder pleegt te zeggen: ‘wenn stroonks mes waeëd, wilt te jevaare waeëde’. De loonslaven van weleer zijn tevreden middenklassers geworden. Die gaan niet meer in de aanval en ze stemmen ook niet meer. Als ze dat wel nog doen dan is het uit ontevredenheid over de voortdurende aanvallen op hun verworvenheden. Ze willen houden wat ze hebben, vooral niet meer belasting betalen en dus stemmen ze rechts. VVD en PVV. Nieuw links heeft het niet meer over de arbeidersklasse maar over duurzaamheid. De aarde moet behouden worden voor het kapitalistisch nageslacht.

De VVD maakt dankbaar van de gelegenheid gebruik. Kamp gaat het mogelijk maken de CAO’s buiten werking te stellen in economisch zwaar weer. Hij kiest eenzijdig voor de werkgeversbelangen hetgeen natuurlijk niet zo verwonderlijk is. De verkeersboetes gaan drastisch omhoog. Vadertje staat moet wel centjes binnen krijgen. Bleker gaat vol in de aanval en laat de linkse natuurbeschermers wit wegtrekken van woede. Het CDA blijft de boerenpartij. De landbouwsubsidies zijn een heiligere koe dan de hypotheekrenteaftrek. Wilders houdt alle andere kerken buiten de deur. De loonslaven van eertijds zijn hun afkomst vergeten, hebben zich van hun wortels vervreemd en worden nu door Mammon, de god van de nieuwe kerk, willig naar de slachtbank geleid. De vakbonden piepen nog een beetje, maar een vuist maken is er niet meer bij. Het openbaar vervoer staakt in Nederland alleen nog op zaterdag en zondag en naait daarmee het gewone volk dat voor zijn weekend uitstapje op bus en trein is aangewezen.

Voor de echt linkse Nederlanders is nog maar een alternatief. Emigreren naar België! Ze doen er lang over die Belgen, maar uiteindelijk komt het goed. Di Rupo mag dan geen rode roos meer in zijn revers dragen, dat rode vlinderdasje is toch een fantastisch alternatief. Massaal lenen de Belgen hun spaargeld aan de staat. De Nederlanders zijn de Chinezen van Europa, de Belgen de Japanners. Het Goede Doel wist het al in 1982. Overal is wat, maar alleen over België kon nog getwijfeld worden. Dat is niet te streng, te eng, te heet, onecht, helemaal stuk, te druk, te zoet, te goed, te koud, benauwd, noch te nat. Iedereen lacht en de taal is er zacht. Aan de twijfel is nu een einde gekomen. In het rechtse Europa, dat maar niet federaal wil worden, staat de federale staat der Belgen fier overeind als laatste linkse redding voor de gewone man.

Ware (club)liefde

Cruijff en tien trainers dreigen met een juridische aanval op Ajax. De volksmond beweert dat liefde en haat dicht bij elkaar liggen. Ik betwijfel dat . Waar de zogenaamde liefde omslaat in haat verschijnen advocaten op het toneel. Zelf ben ik twee keer officieel gescheiden en een keer onofficieel, ik ben dus ervaringsdeskundige. De eerste officiële keer ging het soepel, we waren nog jong en onervaren. De tweede keer stroef en met advocaten. De onofficiële daartussenin was de meest pijnlijke. Voor mij is het amper voorstelbaar dat mensen die beweren van elkaar te hebben gehouden elkaar tot de laatste theelepel bevechten. De ware liefde is onvoorwaardelijk. Ze geeft zichzelf en accepteert de ander zoals die is om wie en wat die is. In de dagelijkse praktijk blijkt nogal wat liefde van de voorwaardelijke soort te zijn. Van de soort die , als ze gefrustreerd wordt, de aanval opent. Cruijff houdt hoogstwaarschijnlijk van Danny Coster en/of omgekeerd. Hij is al bijna zijn hele leven met haar getrouwd en zij met hem. Dat maakt hem/hen al uitzonderlijk. Ik moet hem er van verdenken dat hij heel goed weet wat ware liefde is. Slechts met de grootst mogelijke tegenzin laat ik een advocaat los op iemand die ik liefheb. Ware liefde verdwijnt nooit, ze is voor eeuwig. Zo ook de clubliefde.

In mijn visie is het daarom onvoorstelbaar dat Cruijff, die het voortdurend over clubliefde heeft, zou besluiten een batterij juristen op zijn grote liefde los te laten. Tenzij zijn liefde voor Ajax van de voorwaardelijke soort is. Ik hou van Ajax, zolang de club doet wat ik zeg. Ajax heeft vele minnaars gehad voor Cruijff en vele na hem. De club heeft hen allen lief, gaf en geeft hen de ruimte zich te ontwikkelen. Ze mochten zelfs vreemd gaan, zoals Cruijff naar Barcelona. Het werd hen gegund, want ware liefde verdwijnt nooit. Ware liefde verstaat de kunst van het loslaten. Zoals ouders hun kinderen los laten, zodat ze hun eigen leven kunnen gaan leiden en hen tegelijkertijd altijd weer in de armen sluiten als ze huiswaarts keren. De dynamiek van de liefde. Toenadering en verwijdering, arm in arm. Ajax houdt meer van Cruijff dan Cruijff van Ajax. Die conclusie is onontkoombaar.

Ajax was al groot toen Cruijff nog geboren moest worden. Ajax zal groot zijn lang nadat Cruijff het tijdelijke voor het eeuwige verwisseld heeft. Niemand is groter dan de club. Ajax zou bereid zijn Cruijff op de middenstip van de Arena te begraven als de wet op de lijkbezorging dat toe zou laten. Cruijff daarentegen probeert Ajax mee in zijn graf te nemen. Hij beantwoordt de liefde die de club hem geeft met een moorddadige wurggreep, knijpt alle lucht eruit. Naar lucht happend hangt de club in de touwen van de arena. De onvoorwaardelijke liefde van Ajax voor Cruijff zal het uiteindelijk winnen van de voorwaardelijke liefde van Cruijff voor Ajax.

De Tegen(de dienstauto)partij

Politiek Limburg is in de greep van de dienstauto. Europa verkeert in een crisis die zijn weerga nauwelijks kent en de PVV- gedeputeerden Krebber en Janssen missen volgens coalitiepartner CDA elke dag een miljoenendeal omdat ze zelf en in hun eigen auto naar hun afspraken rijden. Daarmee zetten ze het voortbestaan van Limburg op het spel. En dat is nog niet alles.

Dodelijk vermoeid brengen ze daarenboven hun medeweggebruikers in gevaar. Zelfs kersvers gouverneur Theo Bovens maakt daar een punt van . Hij slaapt er ’s nachts niet van en kan het voor zichzelf en alle weggebruikers niet verantwoorden te zwijgen. VVD – gedeputeerde Mark Verheijen kan dat ook niet. Hij spreekt uit er liever geen woorden aan vuil te maken, want de Limburgse politiek zet zichzelf in zijn ogen voor schut met deze discussie. Had hij maar gezwegen. Dat had zijn fractievoorzitter ook beter kunnen doen. Aan de andere kant is zijn uitspraak dat een taxi ook een auto is een politiek inKoppertje om van te smullen. Valt in de categorie alle paarden zijn dieren, maar niet elk dier is een paard.

Misschien kan de provincie die ongebruikte dienstauto’s inzetten om een paar werkeloze provinciegenoten, die banen weigeren omdat ze geen geld hebben om te verhuizen, zich geen eigen auto kunnen permitteren en moeite hebben om met het openbaar vervoer hun potentiële werkplek tijdig te bereiken, te transporteren.

Honderdduizenden euro’s worden er bespaard en dat is geen farce, roept mevrouw Stassen vanuit Brussel, waar ze namens de PVV de Nederlandse belangen in Europa verdedigt. Stassen is een meesteres in het verdedigen van waar ze tegen is. Juristen leren dat op school. Europa en de dienstauto. De associatie met de Tegenpartij van Jacobse en Van Es dringt zich onweerstaanbaar op. Dertig jaar geleden stonden Kees van Kooten en Wim de Bie met het verkiezingsprogramma Rug op ’81 aan de wieg van de PVV. De Tegenpartij, dat zijn wij. De partij voor alle Limburgers die niet meer tegen Nederland kenne.

De hamvraag is of het een ramp voor Limburg is als twee PVV – gedeputeerden zich in het harnas te pletter rijden? Jacobse en Van Es zijn ook in het harnas gesneuveld en goed voorbeeld doet volgen. Je gunt het niemand, maar een ramp is anders. Natuurlijk is het uitkijken geblazen, want het martelaarschap hangt dreigend boven het dienstautoloze tweetal. Gestorven bij de verdediging van hun provincie tegen de dienstauto. Natuurlijk is het een beetje wrang, dat Krebber en Janssen zich eigenlijk wel willen laten rijden, maar dat het van mevrouw Stassen uit Brussel niet mag. Zelfopoffering hoort bij het ambt. Het risico bestaat , dat zij onschuldige burgers meeslepen. Daar staat tegenover, dat in Limburg bijna niemand meer onschuldig is en dat offers nu eenmaal nodig zijn voor het bereiken van het hogere doel. Limburg teruggeven aan de Limburgers. Gelukkig is het weer bijna carnaval.

Demodictatuur en woekerpolis

Weet u waar Abraham(sen) de mosterd haalt? Die vraag houdt mij al jaren bezig. Gisteren vond ik het begin van een antwoord. Hij brengt hem mee terug van zijn vakantie! Ik weet weliswaar nog niet precies waar hij die vakantie doorbrengt, maar dat is slechts een kwestie van tijd. Ik kwam er achter dat de aartsvader tijdens zijn vakantie gesproken heeft met een Germaans echtpaar. Ze hadden het over de politieke en financiële situatie in in Ereb, het continent waar volgens de Semieten de zon onder gaat. Sinds Abraham(sen) de mosterd op zijn vakantieadres haalt is hij goed op de hoogte, snapt hij het helemaal. Hij is het domme deel van de bevolking ontstegen en nu slim genoeg om te begrijpen wat alle regenten niet zien of willen zien. De Grieken zijn verdoemd. Ze moeten branden in de hel op het vuur aangelegd met de mutsaards, waar Abraham(sen) eens zijn eigen zoon op wilde offeren. Ze hebben daar weliswaar de democratie uitgevonden, maar zelfs hun eigen Plato wist al, dat die uiteindelijk zou verworden tot een dictatuur. De tirannie van de meerderheid ligt immers voortdurend op de loer. Samen met de Germanen bedacht Abraham(sen) de demodictatuur. Hij was tevreden en trots en zag dat het niet goed was.

In de demodictatuur mag iedereen zeggen wat hij wil zonder opgesloten te worden. Maar niemand luistert. De vox populi wordt systematisch genegeerd. De senatoren stapelen fout op fout en weigeren daarover verantwoording af te leggen. De Grieken en de Romeinen spannen de kroon. Daar zijn staatsgrepen gepleegd en is de democratie geofferd aan Mammon. Economen en bankiers maken er de dienst uit zonder gekozen te zijn. Schande. In Ereb zijn ze de weg helemaal kwijt. De regenten van Ereb willen steeds meer macht en komen daardoor nog verder van de burgers in Gulpen – Wittem af te staan, dan toch al het geval is. Het allerergst is volgens Abraham(sen) de wel zeer minimale compensatie voor slachtoffers van woekerpolissen. De banken die ze verkocht hebben worden gered en de kopers mogen verzuipen in het moeras.

Nu wil het toeval, dat Bruocsela, nederzetting bij het moeras en hoofdstad van Ereb, dichter bij Gulpen – Wittem ligt dan des Graven haag. Maar dat is slechts een detail, dat Abraham(sen) in zijn toorn over het hoofd gezien heeft. Eigenlijk gaat het hem ook niet over die afstand, maar veelmeer om de rechter kontzak van de bewoners der lage landen. Abraham(sen) komt op mij over als een verwoed vereerder van Mammon en ik verdenk hem ervan dat hij er, ondanks dat juist hij al lang weet waar de mosterd gehaald wordt, ingestonken is en zich een woekerpolis heeft laten aansmeren. Uit pure frustratie stemt hij daarom nu op de PVV ( of de SP ), want die geven tenminste de Grieken en de euro de schuld daarvan

Waarom mijn kraan nog steeds lekt

Geen vakman meer te vinden. Ik woon in een toptechnologische regio, maar wie repareert mijn lekkende kraan? Iedereen weet hoe het zou moeten maar niemand kan het nog. Het onderwijs is steeds theoretischer geworden. Steeds minder jongelui leren een vak dat met twee handige rechterhanden uitgeoefend wordt. Mijn kraan lekt. Kan iemand het afdichtrubbertje vervangen? Welke sleutel heb ik daarvoor nodig? Het voorbereidend middelbaar beroeps onderwijs loopt , net als mijn kraan, leeg. Scholen sluiten omdat niemand nog een vak wil leren. Gouden bergen liggen klaar voor de laatste der Mohikanen.

Waar zijn we de fout in gegaan? Toen we managers beter zijn gaan betalen dan professionals? Toen iedereen ‘manager’ op zijn visitekaartje wilde hebben staan? Ik wou dat ik lood kon gieten. Ik zou het met trots op mijn visitekaartje zetten en kunnen vragen wat ik wil. Maar ik heb twee onhandige linkerhanden terwijl ik rechtshandig ben en dus staat er ‘manager’ op mijn visitekaartje. Met een goede gebruiksaanwijzing en perfect werkend materiaal wil het me nog wel eens lukken iets in elkaar te zetten of te repareren. Maar oh wee als die voorwaarden niet vervuld zijn. Dan vliegen de stukken ervan af en het gereedschap in het rond. Uren ben ik bezig om de resten van mijn verwoede pogingen op te ruimen. De kraan druppelt nog steeds. Dubbele frustratie.

Kunnen alleen de Chinezen nog dingen maken? Sinds mooi lullen bij ons in de stad is wordt er niet meer gepoetst. Tussen twee haakjes, nu ik het toch over poetsen heb, wie poetst er nog zijn schoenen? Of kopen we nieuwe als het zover is? Slimmeriken! Polen en voormalige DDR -burgers schijnen nog met hun handen te kunnen werken. Zoals Freddy. Behangen met kettingen en zwaar getatoeëerd, maar oh zo handig. Hij is al weer terug naar Berlijn. Er wordt hier niets meer gebouwd. We krimpen en slopen. Iedereen gaat weg. Alleen de zeer getalenteerde mensenn blijven hier en organiseren vlinderdebatten. Omdat er hier minder concurrentie is. Het maaiveld is niet zo hoog voor muzikanten, dansers en voetballers. En omdat het in Limburg lekker woont, minder druk en niet zo duur is. Maar wie repareert mijn kraan?

Zuid - Limburg, bright side of life, wordt bevolkt door de wereldburger, art -director, burgemeester, wethouder, marketeer, schrijfster, HR-manager, componist, kunstenares, journalist, streetdance -instructeur, internetondernemer, drukker, zorgmanager, wijnimporteur, app-ontwikkelaar, coach, barista, regisseur, modediva, poppodiumdirecteur, consultant, brouwmeester, herborist, art -director, cinemadirecteur, geoloog, tandarts, PR - vrouw, ontwerper, businessanalist, dansdocent, conservator, aikido -beoefenaar, fijnproever, rentmeester, topkok, architect, alleskunner, stedenbouwer, geograaf, stewardess, klimaatchef, dierenarts, museumdirecteur, makelaar, ambtenaar, kantorengoeroe, hobbyslager en choreograaf. Ziedaar de dwarsdoorsnede van de Limburgse bevolking. Geen wonder dat mijn kraan nog steeds lekt.

Uit vrije wil?

‘Wat nou vrije wil?’
‘Ik kan zelf beslissen of ik door rood rijd of stop.’
‘Oh ja? Hoe besluit je dat dan? Stop je omdat je dat wil of omdat het zo hoort? Wanneer zeg je tegen jezelf: Nu rijd ik door? Misschien ontgaat je helemaal dat het verkeerslicht op rood staat omdat je met je gedachten elders ben en reageer je onbewust. Misschien registreer je de afwezigheid van andere verkeersdeelnemers en denk je: Wat een onzin om hier stil te gaan of blijven staan. Dan reageer je bewust. ’
‘Ja, nou en?’
‘Wat ik zeggen wil is dat de omgevingsloze mens niet bestaat. Er is altijd omgeving, zonder omgeving ben je niet en niets. Die omgeving stuurt je gedrag. Soms bewust en meestal onbewust’
‘En toch besluit ik zelf om het gaspedaal in te trappen.’
‘Klopt, maar dat is niet meer dan een op je omgeving van dat moment. Een keuze uit de beschikbare en ogenschijnlijk haalbare opties die de omgeving je aanbiedt. En die opties zijn het gevolg van eerder door jezelf en anderen gemaakte keuzes. Kunnen kiezen is iets anders dan een vrije wil hebben. Je kent dat gevoel toch wel, dat je soms moet kiezen uit twee kwaden, dat je liever niet zou kiezen, maar beseft dat niet kiezen ook een keuze is. Elke actie is in feite een reactie. De mensheid is reactionair. De roep om actie is niet meer dan de vraag om te reageren.’
‘Als je het zo bekijkt is alles een gevolg van een ander gevolg en zijn er geen oorzaken meer.’
‘Juist ja. Alle oorzaken zijn feitelijk gevolgen. Misschien was er ooit een oeroorzaak, dat weet niemand, maar de rest is gevolg. De beslissingen die wij nemen, het gedrag dat daaruit voortspruit, ze worden door de omgeving bepaald. Pas als je geen vragen meer stelt ontstaat de fata morgana van de vrije wil. Zolang je steeds weer nieuwe ‘waarom – vragen’ stelt blijkt elke actie een reactie op iets anders te zijn. De zogenaamde vrije wil is niet meer dan de vrijheid om af te wegen aan welke omgevingsfactoren je het meeste belang hecht en welke gevolgen dat heeft. Heb ik tijd of haast? Ben ik gehoorzaam of opstandig? Kan ik zelf kijken of bepalen anderen wat ik te doen heb, hoe ik reageer? Stop ik of rijd ik door? Gengeprogrammeerde mensen reageren op cultuurgeprogrammeerde omgeving en noemen dat vrije wil, terwijl er eerder sprake is van een intern programma in combinatie met externe omstandigheden.
‘Dat heeft nogal wat consequenties. Bestaat ‘met voorbedachte rade’ dan wel?’
‘Als ik mij voorneem om jou te vermoorden en het dan ook doe is er sprake van voorbedachte rade. Maar doe ik het dan ook uit vrije wil?’
‘Ja natuurlijk, je kunt toch ook besluiten om het niet te doen.’
‘Ok, maar wat bepaalt dan of ik het doe of nalaat? We zoeken toch niet voor niets altijd naar het motief. En dat motief vinden we in de omgeving. Als ons dat moeite kost begrijpen we de daad niet. Iemand zo maar vermoorden is onbegrijpelijk, dan moet je wel ziek zijn. Zinloos geweld snappen we evenmin, maar dat wil nog niet zeggen dat het uit vrije wil gepleegd wordt. We willen weten wat de dader dreef. Zonder die verklaring is er namelijk geen vrije wil. Met die verklaring wordt echter ook duidelijk dat het gedag door genen en omgeving geprogrammeerd is.
‘Ben ik dan eigenlijk nog wel verantwoordelijk voor wat ik doe? Kan ik er verantwoordelijk voor gemaakt worden?’
‘Nee, dat kan niet meer. Als er geen vrije wil meer is bestaat er ook geen verantwoordelijkheid, geen schuld meer. In de gegeven omstandigheden deed ik wat ik deed en ik had op dat moment geen andere mogelijkheid . Ik kon niet anders en ben daarom onschuldig. Mij valt niets te verwijten. Dus de rechtbanken kunnen wel dicht. Mediation heeft de toekomst.‘
‘Mooi, zo’n wereld zonder schuld en verwijten.’
‘Ja, maar ook duur.’
‘Hoezo duur?’
‘je moet het kunnen betalen.’
‘Wat moet ik kunnen betalen?’
‘Je moet je kunnen permitteren om af te wijken van de norm. Als je al niet anders kon, dan bepaalt de omgeving dat het anders gemoeten had. De omgeving wil zo min mogelijk afwijkingen van de norm. Hou je maar gedekt, want de preventiestaat is de staat van de toekomst. De overheid en verzekeringsmaatschappijen gaan voorkomen dat jij afwijkt van die norm. Als je rookt betaal je meer premie, als je te hard of door rood rijd ben je niet meer schuldig. Je word niet veroordeeld, maar betaalt wel een fikse administratieve boete.’
‘Dus rekeningrijden, rekeningroken, kortom rekeningleven en bemiddeling bij conflicten waar beide partijen niet anders konden wordt de toekomst? ‘
‘Ja.’
'Uit vrije wil?’
‘De omstandigheden bepalen of je het je kunt veroorloven.’

Strijd der hersenhelften

De schedel van Ajax is gespleten. Doormidden geslagen, waardoor linker en de rechter hersenhelft van elkaar gescheiden zijn. Het Ajax van de creatieve voetbaliconen is gescheiden van dat van de lineair logische commissarissen. Natuurlijk hebben ze allemaal een Ajax - hart, maar dat zit nu eenmaal niet in het hoofd. Het hart kan de bruut gescheiden hersenhelften niet meer verbinden . Emotie en rede zijn niet langer complementair. Het goddelijke Ajax is een gespleten persoonlijkheid geworden.

Elke bedrijfstak heeft zo zijn eigenaardigheden. Voetbal is de waan van de dag, is emotie, is juichen of huilen, is zingen of vloeken. Wat er in negentig minuten op het veld gebeurt bepaalt de stemming. En in al dat geweld van de rechter hersenhelft moet de organisatie blijven staan. In het veld en daarbuiten moet ze met die emoties om kunnen gaan zonder om te vallen. Als de spelers in het veld uit de organisatie gaan lopen, tegenstanders gaan slaan of schoppen naar iets anders dan de bal gaat het fout. En als de randvoorwaarden die een optimale prestatie op het veld mogelijk maken niet goed ingevuld worden gaat het evenzeer mis. Het betaald voetbal is een bedrijfstak geworden in de amusementsindustrie. Het is de bedoeling dat er emoties loskomen, losgemaakt worden, dat er betrokkenheid gecreëerd wordt en tegelijkertijd mag de organisatie zich daardoor niet laten meeslepen, ze moet ervoor zorgen dat het allemaal onder controle blijft. De intensiteit van deze confrontatie tussen rechter en linker hersenhelft is specifiek voor het betaald voetbal .

Wat zou er met Mart Smeets gebeuren als hij morgen bij de NOS zegt: ‘Het gaat vanaf nu zoals ik het wil of het gaat niet, in ieder geval niet meer met mij’? Maar, hoor ik Mart al zeggen, de NOS is geen voetbalclub. De NOS is meer een grote aardbeienkwekerij of een multinational. Smeets en met hem nog wel wat persvolk hebben nog niet helemaal de slag gemaakt. Ze weten wel, dat Ajax een beursgenoteerde onderneming is maar hebben zich door hun collega’s van de economieredactie nog niet uit laten leggen hoe zoiets werkt. Er was nog ergens een raad, die wat te zeggen heeft, hoe heet die ook alweer? De ondernemingsraad Mart! Voor Smeets heeft een club een bestuur en dat bestuur stelt een trainer aan en als die niet zorgt voor goede spelers en prestaties schop je hem buiten en zorgt voor een nieuwe. De sportwereld van Smeets is nog eenvoudig en zuiver. De winnaar heeft altijd gelijk. Zelfs Peter Middendorp, columnist van De Volkskrant, verwisselt de functies van de hersenhelften vanochtend in zijn krant. Onvoldoende research. Dominantie van de rechterhelft, ook bij hem. Dan kom je automatisch in aanvaring met Steven ten Have.

De echte Ajax , door Zeus gedeeltelijk onsterfelijk gemaakt, werd uiteindelijk krankzinnig gemaakt door Pallas Athene om te voorkomen dat hij zijn eigen bevelhebbers zou doden omdat hij in woede ontstoken was nadat de wapenuitrusting van Achilles naar Odysseus ging. Toen hij uit zijn waanzin ontwaakte voelde hij zich zo vernederd, dat hij zelfmoord beging door zich in zijn eigen zwaard te storten. De schier onsterfelijke voetbaliconen bij het Amsterdamse Ajax onder leiding van Cruijff lijkt eenzelfde lot beschoren, tenzij ze erin slagen hun linker hersenhelft weer te activeren en te laten samenwerken met de andere kant. Lijkt me een klusje voor Manfred Kets de Vries, psychoanalyticus, managementwetenschapper en econoom.

Cruijff is vergif voor Ajax

De Cruijff – manie neemt groteske vormen aan. Ik heb er nooit veel van begrepen, maar dat ligt ongetwijfeld aan mij. Op zijn 16de kreeg hij zijn eerste contract bij Ajax. De Frankendaal ULO voortijdig verlaten. Winkelbediende bij Perry van der Kar. Legendarische nummer 14. Barcelona, Amerika en ook nog Feijenoord. Kan geen twee zinnen normaal Nederlands produceren en krijgt daardoor de status van orakel van Betondorp. Ik kan alleen maar bewondering hebben voor Johan en me verbazen over de stupiditeit van de rest. Zouden er nog mensen te vinden zijn die hem echt serieus nemen of durft gewoon niemand te zeggen dat hij raaskalt?

Ik geloof niet dat Cruijff in zijn tijd bij Barcelona erg veel over de organisatie van die club te vertellen had bij president Nuñez. Daar heeft hij volgens mij ook minder verstand van dan van het spelletje. Als hij zich daar nou eens toe zou beperken. Uiteindelijk is hij in Barcelona ook vanwege tegenvallende prestaties ontslagen. Verder vertoont hij nogal wat PVV – trekjes. Een grote mond over van alles en nog wat, maar wel vanaf de wal ( daar staan de beste stuurlui ) in Barcelona en zonder echt verantwoordelijkheid te nemen. Wel lid van de Raad van Commissarissen, maar toch willen soleren. Het gaat zoals Cruijff wil of het gaat niet. De rest van de wereld bestaat uit idioten, die geen verstand van voetbal hebben.

Nu is Steven ten Have bepaald geen idioot. Partner van Ten Have Change Management, commissaris bij de BN-AMRO, voorzitter van de stichting Evidence Based Management, commissaris ( voorzitter ) Cito . Volgens Cruijff een rare eikel. Maar Jopie mag dat natuurlijk zeggen en iedereen ligt in een deuk. Paul Römer is ook geen kleintje. Hij was algemeen directeur Nederland bij Endemol en is nu directeur van publieke omroep NTR. Mr. Dr. Marjan Olfers mag er ook wezen. Universitair docent Sport en Recht aan de Vrije Universiteit Amsterdam , advocaat bij DLA Piper Nederland en voorzitter van de Vereniging Sport en Recht. Edgar Davids heeft gevoetbald en is in ieder geval een man met een eigen mening, maar met minder vriendjes bij de Telegraaf, VI, radio en TV. Kortom, de overige leden van de Raad van Commissarissen van Ajax zijn niet bepaald nitwits die pas komen kijken en al gek geworden zijn of dat eigenlijk – in de ogen van het orakel - al waren voor ze er gingen zitten.

Een beetje voetbalclub heeft tegenwoordig een algemeen/financieel, een technisch en een commercieel directeur. David Gill staat bij Manchester United naast Alex Ferguson en geeft leiding aan de organisatie, maar niemand heeft ooit van hem gehoord. Of de keuze voor Van Gaal als algemeen directeur een gelukkige is moet afgewacht worden. De functie technisch directeur past beter bij hem. Bij FC Twente heeft Joop Munsterman de touwtjes als gedelegeerd commissaris/algemeen directeur in handen als het over de organisatie gaat en doen Adriaanse en Lok het voetbaltechnisch deel. Bij AZ leidt volleybalcoach Toon Gerbrands de organisatie , bij PSV doet Tiny Sanders dat en bij Vitesse Paul van der Kraan. Al die clubs staan hoger dan Ajax in de competitie en dat heeft vooral met geld en goed (technisch) beleid te maken. Een goede organisatie wordt in stilte gebouwd door deskundige mensen . Cruijff zorgt slechts voor een hoop lawaai in de media en maakt het daarom voor Ajax heel moeilijk zo niet onmogelijk om in alle rust een degelijke organisatie neer te zetten, terwijl dat voor een beursgenoteerde onderneming toch bittere noodzaak is. Dus: weg met ‘m.

Wordt het SCP nu geëxcommuniceerd?

Hoe lang zal het nog duren totdat het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP)door de regering als ‘linkse hobby’ bestempeld en afgedankt wordt? Gisteren verscheen ‘De sociale staat van Nederland 2011’ en het kabinet heeft weer eens een luisterend oor, maar dendert door. Het ene oor in, het andere weer uit. Vastberaden op koers. Ongevoelig voor de kritische zijwind van het SCP. Wat kan ik weten? vroeg Immanuel Kant zich af. De schijn bedriegt. Niets is wat het lijkt. Zelfs de wetenschap blijkt niet altijd betrouwbaar en waardevrij is ze zeker niet. Maar al te vaak spreekt ze de taal van haar broodheren. Daarom kiest de PVV er bijvoorbeeld voor om het Engelse onderzoeksinstituut Lombard Street te laten onderzoeken of het niet veel beter is de gulden weer in te voeren. De boegbeelden van dat instituut hebben immers niet onder stoelen of banken gestoken de euro een absolute mislukking te vinden. Ik zou kunnen weten wat de wetenschap mij op basis van onder zoek aanreikt. Maar kan ik dat onderzoek wel vertrouwen? Wat moet ik doen? In ieder geval heel kritisch zijn, niet alles voor zoete koek slikken , lastige vragen blijven stellen en ook niet teveel eerbied voor autoriteiten hebben. Mark Twain stelde al dat een gebrek aan eerbied de echte vrijheid is. Vrij denken dus. Dat is een luxe die kennelijk niet iedereen zich kan veroorloven.

De wetenschap zelf komt niet voor in het staatje over vertrouwen op bladzijde 61 van het rapport van het SCP. Waarom eigenlijk niet? Wel de tweede kamer, de regering , de politieke partijen en de kerk. Die komen er allemaal niet bijster best vanaf. Omdat ik zelf niet alles kan weten en er ongetwijfeld mensen zijn die meer weten dan ik heb ik vertrouwen nodig. Als iemand me iets vertelt wat ik niet weet dan mag ik hopen dat ik die iemand kan vertrouwen en geloven. Vertrouwen en geloven hebben wel iets met elkaar te maken. Als ik niet geloof dat Rutte het beste met ons voor heeft vertrouw ik hem niet. Of vertrouw ik hem niet omdat ik niet geloof dat hij het beste met ons voor heeft?

In de kerk staat geloven voorop. Nogal statisch, weinig ruimte voor een kritische dialoog. De kerk wil tegen de klippen van de hel en de wetenschap omhoog geloofd worden, maar haar dienaren blijken niet te vertrouwen. De wil is sterk, maar het vlees is zwak. Dat heeft gevolgen voor het geloof. Dus staat ze onderaan het lijstje van het SCP. De politieke partijen vragen vooral om vertrouwen. Ik kies de partij die het meest aansluit bij mijn kijk op de wereld en die is per definitie gekleurd. Dat is een dynamisch proces, waarin de dialoog een grote rol speelt. Het ontbreken van die dialoog, het niet meer luisteren, het elkaar verketteren, het dansen naar de dogmatische pijpen van de financiële markten doet de politiek steeds meer op de kerk lijken. Rutte is een starre, onbuigzame provinciekerkleider , die vandaag of morgen het SCP wel zal excommuniceren. En daarom staat de politiek mede onderaan het lijstje. Wij geloven niet meer dat politici ons vertrouwen waard zijn.

Politiek failliet, democratie vermoord. Wat nu?

Is de politiek failliet? En wat gebeurt er na het failliet van de democratie? Die vragen houden me in toenemende mate bezig. De partijdiscipline weegt zo zwaar dat politici ergens tegen stemmen waar ze eigenlijk voor zijn. Want afspraak is afspraak en het compromis heilig. De compromiscultuur heeft de polder veel goeds gebracht toen er nog welvaart te verdelen was, maar voorkomt nu dat er duidelijke keuzes gemaakt worden. Principes of waarden zijn in de liberale democratie al lang ondergeschikt aan economische groei, welvaart en winst. Ieder voor zich, het recht van de sterkste, pakken wat je krijgen kunt zijn de uitgangspunten. En als het de spuitgaten uitloopt wordt er van tijd tot tijd door politici iets vrijblijvends geroepen over waarden en normen. Even heilig als het compromis is economische groei . De verdeling ervan wordt rustig aan de markt overgelaten. De politiek bemoeit zich alleen nog met het verdelen van ellende.

In het radioprogramma ‘De Stemming’ merkte Ger Bertholet afgelopen zondag op dat de politiek inmiddels bedreven wordt door een in zichzelf gekeerde kaste, die elke voeling met de dagelijkse werkelijkheid van degenen die zij bestuurt kwijt is. Ze zijn zichzelf zo belangrijk gaan vinden, dat ze niet meer in de gaten hebben dat ze er niet meer toe doen. Ze leiden niet meer, maar volgen alleen nog maar wat de financiële markten hen voorkauwen en hun gezag is met de opwarming van de aarde verdwenen als sneeuw voor de zon. Ze zijn blij dat ze een goed betaalde baan hebben en willen die als het even kan zo lang mogelijk behouden. De stem van het volk doet er niet meer toe. Protesterende burgers worden opgeruimd. In Syrië en ook in New York.

De twee staatsgrepen van de afgelopen dagen passen in het beeld. Gekozen regeringen worden onder druk van de financiële markten aan de kant gezet en vervangen door niet gekozen technocraten die maar een opdracht hebben: snel bezuinigen zonder oog voor de gevolgen op lange termijn. Politici beoordelen andere politici op grond van dalende rente en stijgende beurskoersen. Monti is goed als de rente daalt. Papademos is goed als de beurzen stijgen. Papandreou is een idioot omdat hij een referendum voorstelt. Berlusconi is niet goed snik omdat hij verkiezingen wil. Op een enkele, nauwelijks hoorbare uitzondering na zwijgt de politieke kaste op het moment dat de democratie door de financiële markten vermoord wordt, want als er geen verkiezingen of referenda zijn kunnen ze in ieder geval voorlopig nog even van hun salaris blijven genieten. Europa staat in brand papegaaien ze elkaar na en een brand kan nu eenmaal niet democratisch geblust worden. Met democratie kan welvaart verdeeld worden, maar ze deugt niet om het hoofd te bieden aan crisis of recessie. De democratie kan zich druk maken om een Katwijkse dominee of een verdwaalde korenwolf, maar een het eigenbelang overstijgende, samenhangende visie op de toekomst van de wereld is te hoog gegrepen.

Ook in de Verenigde Staten wordt inmiddels op lokaal niveau korte metten gemaakt met de democratie. In het plaatsje Benton Harbor ( Michigan )zijn de burgemeester en de gemeenteraad aan de kant gezet en is een financieel manager, Joseph Harris, benoemd, die in vier jaar tijd orde op zaken moet stellen. Hij is absoluut alleenheerser, ontslaat ambtenaren en verbiedt bijeenkomsten en vergaderingen. Waar alleen het geld telt zijn we kennelijk hard op weg naar despotisme als opvolger van democratie.

Christus en Confucius: Wereldburgers!

De Chinezen ontdekken hun Confucius helemaal opnieuw. Er worden in de Volksrepubliek weer scholen gesticht waar zijn gulden regel en zes deugden aan kinderen onderwezen worden. De Chinezen zijn sinds 1978 overspoeld met westers materialisme, wetenschap en technologie. De oorspronkelijke culturele waarden van het land, zo’n vijfhonderd jaar voor Christus ontstaan, zijn in vergetelheid geraakt. Als reactie daarop staan de Chinese communisten, die dat enkel nog in naam zijn, nu toe dat het Confucianisme opnieuw onderwezen wordt . Er zijn zelfs geluiden die voorspellen dat het Confucianisme over enkele decennia weer de staatsideologie van China zal zijn. Als de grenzen open gaan en daarmee de invloed van buitenaf toeneemt bezinnen mensen zich in toenemende mate op hun eigen identiteit.

Een opvallend fenomeen dat ook in Europa, of beter in afzonderlijke Europese staten, waarneembaar is en wellicht een verklaring vormt voor het feit, dat vanaf het moment dat de binnengrenzen in Europa verdwenen het nationalisme in toenemende mate weer de kop opgestoken heeft. Vaals bijvoorbeeld kende tot 1993 een bloeiende smokkelcultuur. Nederlanders en Duitsers moesten met het gezicht naar elkaar toestaan om de koffie, de boter , de sigaretten en het geld over de grens te gooien. Vanaf het moment dat de grens openging en daarna verdween draaiden ze elkaar de rug toe. Plotseling kwam er commentaar op het feit dat de prijzen in de winkels zowel in gulden als in mark vermeld werden, evenals op het feit dat Duitsers die in de gemeente woonden bordjes met ‘Einfahrt freihalten’ op hun garagepoort hadden. Dit is toch Nederland? Kan dat zomaar?

Open grenzen maken mensen kennelijk onzeker. Ze gaan op zoek naar wat hen van de anderen onderscheidt en vergeten wat hen bindt. Ze vrezen hun identiteit te verliezen, zonder te weten wat die identiteit precies is. Maxima kreeg op haar kop toen ze de onze niet meteen kon vinden. We zouden, op zoek naar de Europese Confucius, terug kunnen gaan tot de Soemeriërs, de Egyptenaren, de Babyloniërs, naar Kreta of Mycene, maar in de tijd van Confucius hadden we hier toch, oh ironie, vooral te maken met Athene en Alexander de Grote en daarna met het Romeinse Keizerrijk en de Romeinse provincie Palestina, waar Christus rondgelopen schijnt te hebben.

De gulden regel van Confucius – wat ge voor uzelf niet wenst, wens dat een ander niet – vertoont opvallend veel gelijkenis met het bij ons bekendere: Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet. Als puntje bij paaltje komt is er dus niet zoveel verschil tussen de Chinese en de Christelijke identiteit. Je zou bijna veronderstellen, dat Confucius en Christus ergens een wereldtop georganiseerd hebben om het over deze regel eens te worden. Als we toch al de Chinezen van Europa zijn, dan ligt het op onze weg om de Europese culturele identiteit met Christelijk -Confucianistische regels en deugden te definiëren en aldus van ons allemaal iets meer wereldburgers te maken.

Peijnenburg versus Mutsaerts

Jan en Threes hebben het veertigjarig jubileum van hun relatie al ruim zes jaar achter zich. Niet dat ze dat uitbundig gevierd hebben, eerder ingetogen in de boezem van de kerk, want Jan en Threes zijn gelovige mensen. Ze hebben geen kinderen en de wederzijdse familie is inmiddels stevig uitgedund. Jan is dan ook al 81 en Threes 85. Getrouwd zijn ze niet. Het beroep van Jan maakte een huwelijk onmogelijk. Jan is namelijk priester. Zijn werkgever, het bisdom Den Bosch, heeft Jan nu opgedragen de relatie met Threes voor 1 december te beëindigen. Bisschop Hurkmans heeft het 13 jaar bekeken, maar vindt het nu wel welletjes geweest. Vooral een van de beide hulpbisschoppen , Rob Mutsaerts, die nu een dik jaar op zijn post is, heeft hem aan het verstand gepeuterd, dat Jan het wel erg bont maakt. Nieuwe bezems vegen nu eenmaal schoon. De bisschoppen Bluyssen en Ter Schure hebben Jan en Trees ruim zevenentwintig jaar geen strobreed in de weg gelegd. Die hadden het te druk met andere zaken en ook niet de beschikking over een of , zoals Hurkmans nu, zelfs twee hulpbisschoppen. Jan en Threes moeten nu uit elkaar ! Peijnenburg en Mutsaerts met elkaar in de clinch. Brabantser kan het bijna niet. Toen ik nog in Tilburg studeerde had Jan Peijenburg een friture vlak bij de studentensociëteit op de Heuvel. Jan was oud en oud-wielrenner. Het zal bij priester Jan dus wel om een andere Peijnenburg gaan. Misschien de zoon van de fritesbakker. De wereld is tenslotte klein en de wegen van de Heer ondoorgrondelijk. Boerke Mutsaerts was destijds en nu nog een begrip in het land van de kruikenzeikers. Dus gaat het hier waarschijnlijk om een akkefietje, dat zijn oorsprong ergens in de geschiedenis van Tilburg vindt.

Een overschot aan ambtenaren en hulpbisschoppen, zo blijkt ook maar weer eens, levert altijd problemen op. Sinterklaas weet er alles van. Die brave borsten komen elke ochtend naar hun werk, krijgen een salaris en willen daar natuurlijk ook iets voor presteren. Het gevolg is dat achter wat dik veertig jaar geen punt was plotseling een dikke punt gezet moet worden. Niet omdat het in strijd is met het celibaat. Nee, want als dat het punt zou zijn, dan had er eerder opgetreden moeten worden. Ik geloof er namelijk geen snars van dat het bisdom meer dan veertig jaar lang van niets geweten heeft. Dus moest Mutsaers iets anders verzinnen. Peijnenburg heeft na ruim veertig jaar samenwonend priesterschap de euvele moed gehad om een aantal brochures te publiceren over de geneugten van die samenlevingsvorm en daarin ook gepleit voor het loslaten van de koppeling van het priesterschap aan het celibaat . Dat had hij niet moeten doen. In de kerk wordt een deskundige mening niet op prijs gesteld als het om dogma’s gaat. Hij had nog jaren, nou ja nog even dan, rustig samen kunnen blijven wonen met Threes als hij maar zijn mond gehouden had. In de kerk kan bijna alles met de mantel der liefde bedekt worden, behalve een grote mond.