Kuifje op staatsbezoek in Amerika

Mark Rutte op bezoek bij Obama. Mijn eerste gedachte was: Kuifje in Amerika. Mark gaat vast zijn excuses aanbieden voor het feit dat Hergé in de derde versie van Kuifje in Amerika enkele zwarte personages vervangen heeft door witte. Amerikanen weten het verschil tussen België en Nederland toch niet. Al helemaal niet meer sinds de grenscontroles opgeheven zijn. En per slot van rekening hebben de Belgen nog steeds geen premier die dat zelf zou kunnen doen.

Maar Obama is niet gek. Hij kent zijn klassieken en weet dat het witwassen onder druk van de Amerikanen zelf plaatsvond. ‘No Mark, you don’t have to apologize for that, he did a great job here. Please give my best regards to Elio di Rupo’, hoor ik Barack minzaam opmerken. Vol bewondering staart Mark zijn machtige ambtgenoot aan. De helft van beschikbare halve uur is om.

Obama komt to the point. Hij wil weten hoe zijn belangrijkste bondgenoten in Europa, die aardige Nederlanders, de crisis op het continent gaan oplossen. Dat wordt nu wel tijd, want ze krijgen er zelf last van in Amerika. Mark legt uit dat hij Griekenland en Italië al overgenomen heeft, dat Merkel en Sarkozy naar zijn pijpen dansen en dat hij ook zesduizend leraren op straat zet, de kunst en cultuur de nek omdraait, de pensioengerechtigde leeftijd verhoogt, het ontslagrecht versoepelt, de werkgevers de vrije hand geeft, 500 animal cops aanstelt, de Canadese ganzen bij Schiphol gaat vergassen ( de cops moeten even de andere kant op kijken ), op de zorg en de sociale zekerheid bezuinigt, de banken overeind houdt en alle anders gekleurde Medelanders wit gaat wassen, op hun eigen kosten welteverstaan.

Obama is onder de indruk. Dat wil hij allemaal wel eens met eigen ogen komen bekijken. Mark nodigt hem graag uit en belooft een hele dag voor hem vrij te zullen houden. Het uur is om. Met een welgemeend ‘you can do it’ neemt Obama afscheid. Rutte vliegt tevreden terug met een mooie foto voor de kleinkinderen als aandenken. Hij realiseert zich in een flits dat hij wat dat betreft ook op moet schieten. Het regeringsvliegtuig moet in Brussel landen, want Schiphol is vanwege die domme ganzen te gevaarlijk. Maar eigenlijk komt het wel goed uit. Hij moet toch nog de groeten aan Di Rupo overbrengen.

Het Goede Doel: België!

De tijd dat mensen in loondienst vrijwel automatisch lid waren van een vakbond ligt ver achter ons, als we al ooit zo’n tijd gehad hebben. De tijd dat leden van een vakbond automatisch links stemden eveneens. De klassenstrijd is gestreden. We zijn allemaal tot het kapitalisme bekeerd. De nieuwe kerk heet kapitaal. Mijn moeder pleegt te zeggen: ‘wenn stroonks mes waeëd, wilt te jevaare waeëde’. De loonslaven van weleer zijn tevreden middenklassers geworden. Die gaan niet meer in de aanval en ze stemmen ook niet meer. Als ze dat wel nog doen dan is het uit ontevredenheid over de voortdurende aanvallen op hun verworvenheden. Ze willen houden wat ze hebben, vooral niet meer belasting betalen en dus stemmen ze rechts. VVD en PVV. Nieuw links heeft het niet meer over de arbeidersklasse maar over duurzaamheid. De aarde moet behouden worden voor het kapitalistisch nageslacht.

De VVD maakt dankbaar van de gelegenheid gebruik. Kamp gaat het mogelijk maken de CAO’s buiten werking te stellen in economisch zwaar weer. Hij kiest eenzijdig voor de werkgeversbelangen hetgeen natuurlijk niet zo verwonderlijk is. De verkeersboetes gaan drastisch omhoog. Vadertje staat moet wel centjes binnen krijgen. Bleker gaat vol in de aanval en laat de linkse natuurbeschermers wit wegtrekken van woede. Het CDA blijft de boerenpartij. De landbouwsubsidies zijn een heiligere koe dan de hypotheekrenteaftrek. Wilders houdt alle andere kerken buiten de deur. De loonslaven van eertijds zijn hun afkomst vergeten, hebben zich van hun wortels vervreemd en worden nu door Mammon, de god van de nieuwe kerk, willig naar de slachtbank geleid. De vakbonden piepen nog een beetje, maar een vuist maken is er niet meer bij. Het openbaar vervoer staakt in Nederland alleen nog op zaterdag en zondag en naait daarmee het gewone volk dat voor zijn weekend uitstapje op bus en trein is aangewezen.

Voor de echt linkse Nederlanders is nog maar een alternatief. Emigreren naar België! Ze doen er lang over die Belgen, maar uiteindelijk komt het goed. Di Rupo mag dan geen rode roos meer in zijn revers dragen, dat rode vlinderdasje is toch een fantastisch alternatief. Massaal lenen de Belgen hun spaargeld aan de staat. De Nederlanders zijn de Chinezen van Europa, de Belgen de Japanners. Het Goede Doel wist het al in 1982. Overal is wat, maar alleen over België kon nog getwijfeld worden. Dat is niet te streng, te eng, te heet, onecht, helemaal stuk, te druk, te zoet, te goed, te koud, benauwd, noch te nat. Iedereen lacht en de taal is er zacht. Aan de twijfel is nu een einde gekomen. In het rechtse Europa, dat maar niet federaal wil worden, staat de federale staat der Belgen fier overeind als laatste linkse redding voor de gewone man.

Ware (club)liefde

Cruijff en tien trainers dreigen met een juridische aanval op Ajax. De volksmond beweert dat liefde en haat dicht bij elkaar liggen. Ik betwijfel dat . Waar de zogenaamde liefde omslaat in haat verschijnen advocaten op het toneel. Zelf ben ik twee keer officieel gescheiden en een keer onofficieel, ik ben dus ervaringsdeskundige. De eerste officiële keer ging het soepel, we waren nog jong en onervaren. De tweede keer stroef en met advocaten. De onofficiële daartussenin was de meest pijnlijke. Voor mij is het amper voorstelbaar dat mensen die beweren van elkaar te hebben gehouden elkaar tot de laatste theelepel bevechten. De ware liefde is onvoorwaardelijk. Ze geeft zichzelf en accepteert de ander zoals die is om wie en wat die is. In de dagelijkse praktijk blijkt nogal wat liefde van de voorwaardelijke soort te zijn. Van de soort die , als ze gefrustreerd wordt, de aanval opent. Cruijff houdt hoogstwaarschijnlijk van Danny Coster en/of omgekeerd. Hij is al bijna zijn hele leven met haar getrouwd en zij met hem. Dat maakt hem/hen al uitzonderlijk. Ik moet hem er van verdenken dat hij heel goed weet wat ware liefde is. Slechts met de grootst mogelijke tegenzin laat ik een advocaat los op iemand die ik liefheb. Ware liefde verdwijnt nooit, ze is voor eeuwig. Zo ook de clubliefde.

In mijn visie is het daarom onvoorstelbaar dat Cruijff, die het voortdurend over clubliefde heeft, zou besluiten een batterij juristen op zijn grote liefde los te laten. Tenzij zijn liefde voor Ajax van de voorwaardelijke soort is. Ik hou van Ajax, zolang de club doet wat ik zeg. Ajax heeft vele minnaars gehad voor Cruijff en vele na hem. De club heeft hen allen lief, gaf en geeft hen de ruimte zich te ontwikkelen. Ze mochten zelfs vreemd gaan, zoals Cruijff naar Barcelona. Het werd hen gegund, want ware liefde verdwijnt nooit. Ware liefde verstaat de kunst van het loslaten. Zoals ouders hun kinderen los laten, zodat ze hun eigen leven kunnen gaan leiden en hen tegelijkertijd altijd weer in de armen sluiten als ze huiswaarts keren. De dynamiek van de liefde. Toenadering en verwijdering, arm in arm. Ajax houdt meer van Cruijff dan Cruijff van Ajax. Die conclusie is onontkoombaar.

Ajax was al groot toen Cruijff nog geboren moest worden. Ajax zal groot zijn lang nadat Cruijff het tijdelijke voor het eeuwige verwisseld heeft. Niemand is groter dan de club. Ajax zou bereid zijn Cruijff op de middenstip van de Arena te begraven als de wet op de lijkbezorging dat toe zou laten. Cruijff daarentegen probeert Ajax mee in zijn graf te nemen. Hij beantwoordt de liefde die de club hem geeft met een moorddadige wurggreep, knijpt alle lucht eruit. Naar lucht happend hangt de club in de touwen van de arena. De onvoorwaardelijke liefde van Ajax voor Cruijff zal het uiteindelijk winnen van de voorwaardelijke liefde van Cruijff voor Ajax.

De Tegen(de dienstauto)partij

Politiek Limburg is in de greep van de dienstauto. Europa verkeert in een crisis die zijn weerga nauwelijks kent en de PVV- gedeputeerden Krebber en Janssen missen volgens coalitiepartner CDA elke dag een miljoenendeal omdat ze zelf en in hun eigen auto naar hun afspraken rijden. Daarmee zetten ze het voortbestaan van Limburg op het spel. En dat is nog niet alles.

Dodelijk vermoeid brengen ze daarenboven hun medeweggebruikers in gevaar. Zelfs kersvers gouverneur Theo Bovens maakt daar een punt van . Hij slaapt er ’s nachts niet van en kan het voor zichzelf en alle weggebruikers niet verantwoorden te zwijgen. VVD – gedeputeerde Mark Verheijen kan dat ook niet. Hij spreekt uit er liever geen woorden aan vuil te maken, want de Limburgse politiek zet zichzelf in zijn ogen voor schut met deze discussie. Had hij maar gezwegen. Dat had zijn fractievoorzitter ook beter kunnen doen. Aan de andere kant is zijn uitspraak dat een taxi ook een auto is een politiek inKoppertje om van te smullen. Valt in de categorie alle paarden zijn dieren, maar niet elk dier is een paard.

Misschien kan de provincie die ongebruikte dienstauto’s inzetten om een paar werkeloze provinciegenoten, die banen weigeren omdat ze geen geld hebben om te verhuizen, zich geen eigen auto kunnen permitteren en moeite hebben om met het openbaar vervoer hun potentiële werkplek tijdig te bereiken, te transporteren.

Honderdduizenden euro’s worden er bespaard en dat is geen farce, roept mevrouw Stassen vanuit Brussel, waar ze namens de PVV de Nederlandse belangen in Europa verdedigt. Stassen is een meesteres in het verdedigen van waar ze tegen is. Juristen leren dat op school. Europa en de dienstauto. De associatie met de Tegenpartij van Jacobse en Van Es dringt zich onweerstaanbaar op. Dertig jaar geleden stonden Kees van Kooten en Wim de Bie met het verkiezingsprogramma Rug op ’81 aan de wieg van de PVV. De Tegenpartij, dat zijn wij. De partij voor alle Limburgers die niet meer tegen Nederland kenne.

De hamvraag is of het een ramp voor Limburg is als twee PVV – gedeputeerden zich in het harnas te pletter rijden? Jacobse en Van Es zijn ook in het harnas gesneuveld en goed voorbeeld doet volgen. Je gunt het niemand, maar een ramp is anders. Natuurlijk is het uitkijken geblazen, want het martelaarschap hangt dreigend boven het dienstautoloze tweetal. Gestorven bij de verdediging van hun provincie tegen de dienstauto. Natuurlijk is het een beetje wrang, dat Krebber en Janssen zich eigenlijk wel willen laten rijden, maar dat het van mevrouw Stassen uit Brussel niet mag. Zelfopoffering hoort bij het ambt. Het risico bestaat , dat zij onschuldige burgers meeslepen. Daar staat tegenover, dat in Limburg bijna niemand meer onschuldig is en dat offers nu eenmaal nodig zijn voor het bereiken van het hogere doel. Limburg teruggeven aan de Limburgers. Gelukkig is het weer bijna carnaval.

Demodictatuur en woekerpolis

Weet u waar Abraham(sen) de mosterd haalt? Die vraag houdt mij al jaren bezig. Gisteren vond ik het begin van een antwoord. Hij brengt hem mee terug van zijn vakantie! Ik weet weliswaar nog niet precies waar hij die vakantie doorbrengt, maar dat is slechts een kwestie van tijd. Ik kwam er achter dat de aartsvader tijdens zijn vakantie gesproken heeft met een Germaans echtpaar. Ze hadden het over de politieke en financiële situatie in in Ereb, het continent waar volgens de Semieten de zon onder gaat. Sinds Abraham(sen) de mosterd op zijn vakantieadres haalt is hij goed op de hoogte, snapt hij het helemaal. Hij is het domme deel van de bevolking ontstegen en nu slim genoeg om te begrijpen wat alle regenten niet zien of willen zien. De Grieken zijn verdoemd. Ze moeten branden in de hel op het vuur aangelegd met de mutsaards, waar Abraham(sen) eens zijn eigen zoon op wilde offeren. Ze hebben daar weliswaar de democratie uitgevonden, maar zelfs hun eigen Plato wist al, dat die uiteindelijk zou verworden tot een dictatuur. De tirannie van de meerderheid ligt immers voortdurend op de loer. Samen met de Germanen bedacht Abraham(sen) de demodictatuur. Hij was tevreden en trots en zag dat het niet goed was.

In de demodictatuur mag iedereen zeggen wat hij wil zonder opgesloten te worden. Maar niemand luistert. De vox populi wordt systematisch genegeerd. De senatoren stapelen fout op fout en weigeren daarover verantwoording af te leggen. De Grieken en de Romeinen spannen de kroon. Daar zijn staatsgrepen gepleegd en is de democratie geofferd aan Mammon. Economen en bankiers maken er de dienst uit zonder gekozen te zijn. Schande. In Ereb zijn ze de weg helemaal kwijt. De regenten van Ereb willen steeds meer macht en komen daardoor nog verder van de burgers in Gulpen – Wittem af te staan, dan toch al het geval is. Het allerergst is volgens Abraham(sen) de wel zeer minimale compensatie voor slachtoffers van woekerpolissen. De banken die ze verkocht hebben worden gered en de kopers mogen verzuipen in het moeras.

Nu wil het toeval, dat Bruocsela, nederzetting bij het moeras en hoofdstad van Ereb, dichter bij Gulpen – Wittem ligt dan des Graven haag. Maar dat is slechts een detail, dat Abraham(sen) in zijn toorn over het hoofd gezien heeft. Eigenlijk gaat het hem ook niet over die afstand, maar veelmeer om de rechter kontzak van de bewoners der lage landen. Abraham(sen) komt op mij over als een verwoed vereerder van Mammon en ik verdenk hem ervan dat hij er, ondanks dat juist hij al lang weet waar de mosterd gehaald wordt, ingestonken is en zich een woekerpolis heeft laten aansmeren. Uit pure frustratie stemt hij daarom nu op de PVV ( of de SP ), want die geven tenminste de Grieken en de euro de schuld daarvan

Waarom mijn kraan nog steeds lekt

Geen vakman meer te vinden. Ik woon in een toptechnologische regio, maar wie repareert mijn lekkende kraan? Iedereen weet hoe het zou moeten maar niemand kan het nog. Het onderwijs is steeds theoretischer geworden. Steeds minder jongelui leren een vak dat met twee handige rechterhanden uitgeoefend wordt. Mijn kraan lekt. Kan iemand het afdichtrubbertje vervangen? Welke sleutel heb ik daarvoor nodig? Het voorbereidend middelbaar beroeps onderwijs loopt , net als mijn kraan, leeg. Scholen sluiten omdat niemand nog een vak wil leren. Gouden bergen liggen klaar voor de laatste der Mohikanen.

Waar zijn we de fout in gegaan? Toen we managers beter zijn gaan betalen dan professionals? Toen iedereen ‘manager’ op zijn visitekaartje wilde hebben staan? Ik wou dat ik lood kon gieten. Ik zou het met trots op mijn visitekaartje zetten en kunnen vragen wat ik wil. Maar ik heb twee onhandige linkerhanden terwijl ik rechtshandig ben en dus staat er ‘manager’ op mijn visitekaartje. Met een goede gebruiksaanwijzing en perfect werkend materiaal wil het me nog wel eens lukken iets in elkaar te zetten of te repareren. Maar oh wee als die voorwaarden niet vervuld zijn. Dan vliegen de stukken ervan af en het gereedschap in het rond. Uren ben ik bezig om de resten van mijn verwoede pogingen op te ruimen. De kraan druppelt nog steeds. Dubbele frustratie.

Kunnen alleen de Chinezen nog dingen maken? Sinds mooi lullen bij ons in de stad is wordt er niet meer gepoetst. Tussen twee haakjes, nu ik het toch over poetsen heb, wie poetst er nog zijn schoenen? Of kopen we nieuwe als het zover is? Slimmeriken! Polen en voormalige DDR -burgers schijnen nog met hun handen te kunnen werken. Zoals Freddy. Behangen met kettingen en zwaar getatoeëerd, maar oh zo handig. Hij is al weer terug naar Berlijn. Er wordt hier niets meer gebouwd. We krimpen en slopen. Iedereen gaat weg. Alleen de zeer getalenteerde mensenn blijven hier en organiseren vlinderdebatten. Omdat er hier minder concurrentie is. Het maaiveld is niet zo hoog voor muzikanten, dansers en voetballers. En omdat het in Limburg lekker woont, minder druk en niet zo duur is. Maar wie repareert mijn kraan?

Zuid - Limburg, bright side of life, wordt bevolkt door de wereldburger, art -director, burgemeester, wethouder, marketeer, schrijfster, HR-manager, componist, kunstenares, journalist, streetdance -instructeur, internetondernemer, drukker, zorgmanager, wijnimporteur, app-ontwikkelaar, coach, barista, regisseur, modediva, poppodiumdirecteur, consultant, brouwmeester, herborist, art -director, cinemadirecteur, geoloog, tandarts, PR - vrouw, ontwerper, businessanalist, dansdocent, conservator, aikido -beoefenaar, fijnproever, rentmeester, topkok, architect, alleskunner, stedenbouwer, geograaf, stewardess, klimaatchef, dierenarts, museumdirecteur, makelaar, ambtenaar, kantorengoeroe, hobbyslager en choreograaf. Ziedaar de dwarsdoorsnede van de Limburgse bevolking. Geen wonder dat mijn kraan nog steeds lekt.

Uit vrije wil?

‘Wat nou vrije wil?’
‘Ik kan zelf beslissen of ik door rood rijd of stop.’
‘Oh ja? Hoe besluit je dat dan? Stop je omdat je dat wil of omdat het zo hoort? Wanneer zeg je tegen jezelf: Nu rijd ik door? Misschien ontgaat je helemaal dat het verkeerslicht op rood staat omdat je met je gedachten elders ben en reageer je onbewust. Misschien registreer je de afwezigheid van andere verkeersdeelnemers en denk je: Wat een onzin om hier stil te gaan of blijven staan. Dan reageer je bewust. ’
‘Ja, nou en?’
‘Wat ik zeggen wil is dat de omgevingsloze mens niet bestaat. Er is altijd omgeving, zonder omgeving ben je niet en niets. Die omgeving stuurt je gedrag. Soms bewust en meestal onbewust’
‘En toch besluit ik zelf om het gaspedaal in te trappen.’
‘Klopt, maar dat is niet meer dan een op je omgeving van dat moment. Een keuze uit de beschikbare en ogenschijnlijk haalbare opties die de omgeving je aanbiedt. En die opties zijn het gevolg van eerder door jezelf en anderen gemaakte keuzes. Kunnen kiezen is iets anders dan een vrije wil hebben. Je kent dat gevoel toch wel, dat je soms moet kiezen uit twee kwaden, dat je liever niet zou kiezen, maar beseft dat niet kiezen ook een keuze is. Elke actie is in feite een reactie. De mensheid is reactionair. De roep om actie is niet meer dan de vraag om te reageren.’
‘Als je het zo bekijkt is alles een gevolg van een ander gevolg en zijn er geen oorzaken meer.’
‘Juist ja. Alle oorzaken zijn feitelijk gevolgen. Misschien was er ooit een oeroorzaak, dat weet niemand, maar de rest is gevolg. De beslissingen die wij nemen, het gedrag dat daaruit voortspruit, ze worden door de omgeving bepaald. Pas als je geen vragen meer stelt ontstaat de fata morgana van de vrije wil. Zolang je steeds weer nieuwe ‘waarom – vragen’ stelt blijkt elke actie een reactie op iets anders te zijn. De zogenaamde vrije wil is niet meer dan de vrijheid om af te wegen aan welke omgevingsfactoren je het meeste belang hecht en welke gevolgen dat heeft. Heb ik tijd of haast? Ben ik gehoorzaam of opstandig? Kan ik zelf kijken of bepalen anderen wat ik te doen heb, hoe ik reageer? Stop ik of rijd ik door? Gengeprogrammeerde mensen reageren op cultuurgeprogrammeerde omgeving en noemen dat vrije wil, terwijl er eerder sprake is van een intern programma in combinatie met externe omstandigheden.
‘Dat heeft nogal wat consequenties. Bestaat ‘met voorbedachte rade’ dan wel?’
‘Als ik mij voorneem om jou te vermoorden en het dan ook doe is er sprake van voorbedachte rade. Maar doe ik het dan ook uit vrije wil?’
‘Ja natuurlijk, je kunt toch ook besluiten om het niet te doen.’
‘Ok, maar wat bepaalt dan of ik het doe of nalaat? We zoeken toch niet voor niets altijd naar het motief. En dat motief vinden we in de omgeving. Als ons dat moeite kost begrijpen we de daad niet. Iemand zo maar vermoorden is onbegrijpelijk, dan moet je wel ziek zijn. Zinloos geweld snappen we evenmin, maar dat wil nog niet zeggen dat het uit vrije wil gepleegd wordt. We willen weten wat de dader dreef. Zonder die verklaring is er namelijk geen vrije wil. Met die verklaring wordt echter ook duidelijk dat het gedag door genen en omgeving geprogrammeerd is.
‘Ben ik dan eigenlijk nog wel verantwoordelijk voor wat ik doe? Kan ik er verantwoordelijk voor gemaakt worden?’
‘Nee, dat kan niet meer. Als er geen vrije wil meer is bestaat er ook geen verantwoordelijkheid, geen schuld meer. In de gegeven omstandigheden deed ik wat ik deed en ik had op dat moment geen andere mogelijkheid . Ik kon niet anders en ben daarom onschuldig. Mij valt niets te verwijten. Dus de rechtbanken kunnen wel dicht. Mediation heeft de toekomst.‘
‘Mooi, zo’n wereld zonder schuld en verwijten.’
‘Ja, maar ook duur.’
‘Hoezo duur?’
‘je moet het kunnen betalen.’
‘Wat moet ik kunnen betalen?’
‘Je moet je kunnen permitteren om af te wijken van de norm. Als je al niet anders kon, dan bepaalt de omgeving dat het anders gemoeten had. De omgeving wil zo min mogelijk afwijkingen van de norm. Hou je maar gedekt, want de preventiestaat is de staat van de toekomst. De overheid en verzekeringsmaatschappijen gaan voorkomen dat jij afwijkt van die norm. Als je rookt betaal je meer premie, als je te hard of door rood rijd ben je niet meer schuldig. Je word niet veroordeeld, maar betaalt wel een fikse administratieve boete.’
‘Dus rekeningrijden, rekeningroken, kortom rekeningleven en bemiddeling bij conflicten waar beide partijen niet anders konden wordt de toekomst? ‘
‘Ja.’
'Uit vrije wil?’
‘De omstandigheden bepalen of je het je kunt veroorloven.’

Strijd der hersenhelften

De schedel van Ajax is gespleten. Doormidden geslagen, waardoor linker en de rechter hersenhelft van elkaar gescheiden zijn. Het Ajax van de creatieve voetbaliconen is gescheiden van dat van de lineair logische commissarissen. Natuurlijk hebben ze allemaal een Ajax - hart, maar dat zit nu eenmaal niet in het hoofd. Het hart kan de bruut gescheiden hersenhelften niet meer verbinden . Emotie en rede zijn niet langer complementair. Het goddelijke Ajax is een gespleten persoonlijkheid geworden.

Elke bedrijfstak heeft zo zijn eigenaardigheden. Voetbal is de waan van de dag, is emotie, is juichen of huilen, is zingen of vloeken. Wat er in negentig minuten op het veld gebeurt bepaalt de stemming. En in al dat geweld van de rechter hersenhelft moet de organisatie blijven staan. In het veld en daarbuiten moet ze met die emoties om kunnen gaan zonder om te vallen. Als de spelers in het veld uit de organisatie gaan lopen, tegenstanders gaan slaan of schoppen naar iets anders dan de bal gaat het fout. En als de randvoorwaarden die een optimale prestatie op het veld mogelijk maken niet goed ingevuld worden gaat het evenzeer mis. Het betaald voetbal is een bedrijfstak geworden in de amusementsindustrie. Het is de bedoeling dat er emoties loskomen, losgemaakt worden, dat er betrokkenheid gecreëerd wordt en tegelijkertijd mag de organisatie zich daardoor niet laten meeslepen, ze moet ervoor zorgen dat het allemaal onder controle blijft. De intensiteit van deze confrontatie tussen rechter en linker hersenhelft is specifiek voor het betaald voetbal .

Wat zou er met Mart Smeets gebeuren als hij morgen bij de NOS zegt: ‘Het gaat vanaf nu zoals ik het wil of het gaat niet, in ieder geval niet meer met mij’? Maar, hoor ik Mart al zeggen, de NOS is geen voetbalclub. De NOS is meer een grote aardbeienkwekerij of een multinational. Smeets en met hem nog wel wat persvolk hebben nog niet helemaal de slag gemaakt. Ze weten wel, dat Ajax een beursgenoteerde onderneming is maar hebben zich door hun collega’s van de economieredactie nog niet uit laten leggen hoe zoiets werkt. Er was nog ergens een raad, die wat te zeggen heeft, hoe heet die ook alweer? De ondernemingsraad Mart! Voor Smeets heeft een club een bestuur en dat bestuur stelt een trainer aan en als die niet zorgt voor goede spelers en prestaties schop je hem buiten en zorgt voor een nieuwe. De sportwereld van Smeets is nog eenvoudig en zuiver. De winnaar heeft altijd gelijk. Zelfs Peter Middendorp, columnist van De Volkskrant, verwisselt de functies van de hersenhelften vanochtend in zijn krant. Onvoldoende research. Dominantie van de rechterhelft, ook bij hem. Dan kom je automatisch in aanvaring met Steven ten Have.

De echte Ajax , door Zeus gedeeltelijk onsterfelijk gemaakt, werd uiteindelijk krankzinnig gemaakt door Pallas Athene om te voorkomen dat hij zijn eigen bevelhebbers zou doden omdat hij in woede ontstoken was nadat de wapenuitrusting van Achilles naar Odysseus ging. Toen hij uit zijn waanzin ontwaakte voelde hij zich zo vernederd, dat hij zelfmoord beging door zich in zijn eigen zwaard te storten. De schier onsterfelijke voetbaliconen bij het Amsterdamse Ajax onder leiding van Cruijff lijkt eenzelfde lot beschoren, tenzij ze erin slagen hun linker hersenhelft weer te activeren en te laten samenwerken met de andere kant. Lijkt me een klusje voor Manfred Kets de Vries, psychoanalyticus, managementwetenschapper en econoom.

Cruijff is vergif voor Ajax

De Cruijff – manie neemt groteske vormen aan. Ik heb er nooit veel van begrepen, maar dat ligt ongetwijfeld aan mij. Op zijn 16de kreeg hij zijn eerste contract bij Ajax. De Frankendaal ULO voortijdig verlaten. Winkelbediende bij Perry van der Kar. Legendarische nummer 14. Barcelona, Amerika en ook nog Feijenoord. Kan geen twee zinnen normaal Nederlands produceren en krijgt daardoor de status van orakel van Betondorp. Ik kan alleen maar bewondering hebben voor Johan en me verbazen over de stupiditeit van de rest. Zouden er nog mensen te vinden zijn die hem echt serieus nemen of durft gewoon niemand te zeggen dat hij raaskalt?

Ik geloof niet dat Cruijff in zijn tijd bij Barcelona erg veel over de organisatie van die club te vertellen had bij president Nuñez. Daar heeft hij volgens mij ook minder verstand van dan van het spelletje. Als hij zich daar nou eens toe zou beperken. Uiteindelijk is hij in Barcelona ook vanwege tegenvallende prestaties ontslagen. Verder vertoont hij nogal wat PVV – trekjes. Een grote mond over van alles en nog wat, maar wel vanaf de wal ( daar staan de beste stuurlui ) in Barcelona en zonder echt verantwoordelijkheid te nemen. Wel lid van de Raad van Commissarissen, maar toch willen soleren. Het gaat zoals Cruijff wil of het gaat niet. De rest van de wereld bestaat uit idioten, die geen verstand van voetbal hebben.

Nu is Steven ten Have bepaald geen idioot. Partner van Ten Have Change Management, commissaris bij de BN-AMRO, voorzitter van de stichting Evidence Based Management, commissaris ( voorzitter ) Cito . Volgens Cruijff een rare eikel. Maar Jopie mag dat natuurlijk zeggen en iedereen ligt in een deuk. Paul Römer is ook geen kleintje. Hij was algemeen directeur Nederland bij Endemol en is nu directeur van publieke omroep NTR. Mr. Dr. Marjan Olfers mag er ook wezen. Universitair docent Sport en Recht aan de Vrije Universiteit Amsterdam , advocaat bij DLA Piper Nederland en voorzitter van de Vereniging Sport en Recht. Edgar Davids heeft gevoetbald en is in ieder geval een man met een eigen mening, maar met minder vriendjes bij de Telegraaf, VI, radio en TV. Kortom, de overige leden van de Raad van Commissarissen van Ajax zijn niet bepaald nitwits die pas komen kijken en al gek geworden zijn of dat eigenlijk – in de ogen van het orakel - al waren voor ze er gingen zitten.

Een beetje voetbalclub heeft tegenwoordig een algemeen/financieel, een technisch en een commercieel directeur. David Gill staat bij Manchester United naast Alex Ferguson en geeft leiding aan de organisatie, maar niemand heeft ooit van hem gehoord. Of de keuze voor Van Gaal als algemeen directeur een gelukkige is moet afgewacht worden. De functie technisch directeur past beter bij hem. Bij FC Twente heeft Joop Munsterman de touwtjes als gedelegeerd commissaris/algemeen directeur in handen als het over de organisatie gaat en doen Adriaanse en Lok het voetbaltechnisch deel. Bij AZ leidt volleybalcoach Toon Gerbrands de organisatie , bij PSV doet Tiny Sanders dat en bij Vitesse Paul van der Kraan. Al die clubs staan hoger dan Ajax in de competitie en dat heeft vooral met geld en goed (technisch) beleid te maken. Een goede organisatie wordt in stilte gebouwd door deskundige mensen . Cruijff zorgt slechts voor een hoop lawaai in de media en maakt het daarom voor Ajax heel moeilijk zo niet onmogelijk om in alle rust een degelijke organisatie neer te zetten, terwijl dat voor een beursgenoteerde onderneming toch bittere noodzaak is. Dus: weg met ‘m.

Wordt het SCP nu geëxcommuniceerd?

Hoe lang zal het nog duren totdat het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP)door de regering als ‘linkse hobby’ bestempeld en afgedankt wordt? Gisteren verscheen ‘De sociale staat van Nederland 2011’ en het kabinet heeft weer eens een luisterend oor, maar dendert door. Het ene oor in, het andere weer uit. Vastberaden op koers. Ongevoelig voor de kritische zijwind van het SCP. Wat kan ik weten? vroeg Immanuel Kant zich af. De schijn bedriegt. Niets is wat het lijkt. Zelfs de wetenschap blijkt niet altijd betrouwbaar en waardevrij is ze zeker niet. Maar al te vaak spreekt ze de taal van haar broodheren. Daarom kiest de PVV er bijvoorbeeld voor om het Engelse onderzoeksinstituut Lombard Street te laten onderzoeken of het niet veel beter is de gulden weer in te voeren. De boegbeelden van dat instituut hebben immers niet onder stoelen of banken gestoken de euro een absolute mislukking te vinden. Ik zou kunnen weten wat de wetenschap mij op basis van onder zoek aanreikt. Maar kan ik dat onderzoek wel vertrouwen? Wat moet ik doen? In ieder geval heel kritisch zijn, niet alles voor zoete koek slikken , lastige vragen blijven stellen en ook niet teveel eerbied voor autoriteiten hebben. Mark Twain stelde al dat een gebrek aan eerbied de echte vrijheid is. Vrij denken dus. Dat is een luxe die kennelijk niet iedereen zich kan veroorloven.

De wetenschap zelf komt niet voor in het staatje over vertrouwen op bladzijde 61 van het rapport van het SCP. Waarom eigenlijk niet? Wel de tweede kamer, de regering , de politieke partijen en de kerk. Die komen er allemaal niet bijster best vanaf. Omdat ik zelf niet alles kan weten en er ongetwijfeld mensen zijn die meer weten dan ik heb ik vertrouwen nodig. Als iemand me iets vertelt wat ik niet weet dan mag ik hopen dat ik die iemand kan vertrouwen en geloven. Vertrouwen en geloven hebben wel iets met elkaar te maken. Als ik niet geloof dat Rutte het beste met ons voor heeft vertrouw ik hem niet. Of vertrouw ik hem niet omdat ik niet geloof dat hij het beste met ons voor heeft?

In de kerk staat geloven voorop. Nogal statisch, weinig ruimte voor een kritische dialoog. De kerk wil tegen de klippen van de hel en de wetenschap omhoog geloofd worden, maar haar dienaren blijken niet te vertrouwen. De wil is sterk, maar het vlees is zwak. Dat heeft gevolgen voor het geloof. Dus staat ze onderaan het lijstje van het SCP. De politieke partijen vragen vooral om vertrouwen. Ik kies de partij die het meest aansluit bij mijn kijk op de wereld en die is per definitie gekleurd. Dat is een dynamisch proces, waarin de dialoog een grote rol speelt. Het ontbreken van die dialoog, het niet meer luisteren, het elkaar verketteren, het dansen naar de dogmatische pijpen van de financiële markten doet de politiek steeds meer op de kerk lijken. Rutte is een starre, onbuigzame provinciekerkleider , die vandaag of morgen het SCP wel zal excommuniceren. En daarom staat de politiek mede onderaan het lijstje. Wij geloven niet meer dat politici ons vertrouwen waard zijn.

Politiek failliet, democratie vermoord. Wat nu?

Is de politiek failliet? En wat gebeurt er na het failliet van de democratie? Die vragen houden me in toenemende mate bezig. De partijdiscipline weegt zo zwaar dat politici ergens tegen stemmen waar ze eigenlijk voor zijn. Want afspraak is afspraak en het compromis heilig. De compromiscultuur heeft de polder veel goeds gebracht toen er nog welvaart te verdelen was, maar voorkomt nu dat er duidelijke keuzes gemaakt worden. Principes of waarden zijn in de liberale democratie al lang ondergeschikt aan economische groei, welvaart en winst. Ieder voor zich, het recht van de sterkste, pakken wat je krijgen kunt zijn de uitgangspunten. En als het de spuitgaten uitloopt wordt er van tijd tot tijd door politici iets vrijblijvends geroepen over waarden en normen. Even heilig als het compromis is economische groei . De verdeling ervan wordt rustig aan de markt overgelaten. De politiek bemoeit zich alleen nog met het verdelen van ellende.

In het radioprogramma ‘De Stemming’ merkte Ger Bertholet afgelopen zondag op dat de politiek inmiddels bedreven wordt door een in zichzelf gekeerde kaste, die elke voeling met de dagelijkse werkelijkheid van degenen die zij bestuurt kwijt is. Ze zijn zichzelf zo belangrijk gaan vinden, dat ze niet meer in de gaten hebben dat ze er niet meer toe doen. Ze leiden niet meer, maar volgen alleen nog maar wat de financiële markten hen voorkauwen en hun gezag is met de opwarming van de aarde verdwenen als sneeuw voor de zon. Ze zijn blij dat ze een goed betaalde baan hebben en willen die als het even kan zo lang mogelijk behouden. De stem van het volk doet er niet meer toe. Protesterende burgers worden opgeruimd. In Syrië en ook in New York.

De twee staatsgrepen van de afgelopen dagen passen in het beeld. Gekozen regeringen worden onder druk van de financiële markten aan de kant gezet en vervangen door niet gekozen technocraten die maar een opdracht hebben: snel bezuinigen zonder oog voor de gevolgen op lange termijn. Politici beoordelen andere politici op grond van dalende rente en stijgende beurskoersen. Monti is goed als de rente daalt. Papademos is goed als de beurzen stijgen. Papandreou is een idioot omdat hij een referendum voorstelt. Berlusconi is niet goed snik omdat hij verkiezingen wil. Op een enkele, nauwelijks hoorbare uitzondering na zwijgt de politieke kaste op het moment dat de democratie door de financiële markten vermoord wordt, want als er geen verkiezingen of referenda zijn kunnen ze in ieder geval voorlopig nog even van hun salaris blijven genieten. Europa staat in brand papegaaien ze elkaar na en een brand kan nu eenmaal niet democratisch geblust worden. Met democratie kan welvaart verdeeld worden, maar ze deugt niet om het hoofd te bieden aan crisis of recessie. De democratie kan zich druk maken om een Katwijkse dominee of een verdwaalde korenwolf, maar een het eigenbelang overstijgende, samenhangende visie op de toekomst van de wereld is te hoog gegrepen.

Ook in de Verenigde Staten wordt inmiddels op lokaal niveau korte metten gemaakt met de democratie. In het plaatsje Benton Harbor ( Michigan )zijn de burgemeester en de gemeenteraad aan de kant gezet en is een financieel manager, Joseph Harris, benoemd, die in vier jaar tijd orde op zaken moet stellen. Hij is absoluut alleenheerser, ontslaat ambtenaren en verbiedt bijeenkomsten en vergaderingen. Waar alleen het geld telt zijn we kennelijk hard op weg naar despotisme als opvolger van democratie.

Christus en Confucius: Wereldburgers!

De Chinezen ontdekken hun Confucius helemaal opnieuw. Er worden in de Volksrepubliek weer scholen gesticht waar zijn gulden regel en zes deugden aan kinderen onderwezen worden. De Chinezen zijn sinds 1978 overspoeld met westers materialisme, wetenschap en technologie. De oorspronkelijke culturele waarden van het land, zo’n vijfhonderd jaar voor Christus ontstaan, zijn in vergetelheid geraakt. Als reactie daarop staan de Chinese communisten, die dat enkel nog in naam zijn, nu toe dat het Confucianisme opnieuw onderwezen wordt . Er zijn zelfs geluiden die voorspellen dat het Confucianisme over enkele decennia weer de staatsideologie van China zal zijn. Als de grenzen open gaan en daarmee de invloed van buitenaf toeneemt bezinnen mensen zich in toenemende mate op hun eigen identiteit.

Een opvallend fenomeen dat ook in Europa, of beter in afzonderlijke Europese staten, waarneembaar is en wellicht een verklaring vormt voor het feit, dat vanaf het moment dat de binnengrenzen in Europa verdwenen het nationalisme in toenemende mate weer de kop opgestoken heeft. Vaals bijvoorbeeld kende tot 1993 een bloeiende smokkelcultuur. Nederlanders en Duitsers moesten met het gezicht naar elkaar toestaan om de koffie, de boter , de sigaretten en het geld over de grens te gooien. Vanaf het moment dat de grens openging en daarna verdween draaiden ze elkaar de rug toe. Plotseling kwam er commentaar op het feit dat de prijzen in de winkels zowel in gulden als in mark vermeld werden, evenals op het feit dat Duitsers die in de gemeente woonden bordjes met ‘Einfahrt freihalten’ op hun garagepoort hadden. Dit is toch Nederland? Kan dat zomaar?

Open grenzen maken mensen kennelijk onzeker. Ze gaan op zoek naar wat hen van de anderen onderscheidt en vergeten wat hen bindt. Ze vrezen hun identiteit te verliezen, zonder te weten wat die identiteit precies is. Maxima kreeg op haar kop toen ze de onze niet meteen kon vinden. We zouden, op zoek naar de Europese Confucius, terug kunnen gaan tot de Soemeriërs, de Egyptenaren, de Babyloniërs, naar Kreta of Mycene, maar in de tijd van Confucius hadden we hier toch, oh ironie, vooral te maken met Athene en Alexander de Grote en daarna met het Romeinse Keizerrijk en de Romeinse provincie Palestina, waar Christus rondgelopen schijnt te hebben.

De gulden regel van Confucius – wat ge voor uzelf niet wenst, wens dat een ander niet – vertoont opvallend veel gelijkenis met het bij ons bekendere: Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet. Als puntje bij paaltje komt is er dus niet zoveel verschil tussen de Chinese en de Christelijke identiteit. Je zou bijna veronderstellen, dat Confucius en Christus ergens een wereldtop georganiseerd hebben om het over deze regel eens te worden. Als we toch al de Chinezen van Europa zijn, dan ligt het op onze weg om de Europese culturele identiteit met Christelijk -Confucianistische regels en deugden te definiëren en aldus van ons allemaal iets meer wereldburgers te maken.

Peijnenburg versus Mutsaerts

Jan en Threes hebben het veertigjarig jubileum van hun relatie al ruim zes jaar achter zich. Niet dat ze dat uitbundig gevierd hebben, eerder ingetogen in de boezem van de kerk, want Jan en Threes zijn gelovige mensen. Ze hebben geen kinderen en de wederzijdse familie is inmiddels stevig uitgedund. Jan is dan ook al 81 en Threes 85. Getrouwd zijn ze niet. Het beroep van Jan maakte een huwelijk onmogelijk. Jan is namelijk priester. Zijn werkgever, het bisdom Den Bosch, heeft Jan nu opgedragen de relatie met Threes voor 1 december te beëindigen. Bisschop Hurkmans heeft het 13 jaar bekeken, maar vindt het nu wel welletjes geweest. Vooral een van de beide hulpbisschoppen , Rob Mutsaerts, die nu een dik jaar op zijn post is, heeft hem aan het verstand gepeuterd, dat Jan het wel erg bont maakt. Nieuwe bezems vegen nu eenmaal schoon. De bisschoppen Bluyssen en Ter Schure hebben Jan en Trees ruim zevenentwintig jaar geen strobreed in de weg gelegd. Die hadden het te druk met andere zaken en ook niet de beschikking over een of , zoals Hurkmans nu, zelfs twee hulpbisschoppen. Jan en Threes moeten nu uit elkaar ! Peijnenburg en Mutsaerts met elkaar in de clinch. Brabantser kan het bijna niet. Toen ik nog in Tilburg studeerde had Jan Peijenburg een friture vlak bij de studentensociëteit op de Heuvel. Jan was oud en oud-wielrenner. Het zal bij priester Jan dus wel om een andere Peijnenburg gaan. Misschien de zoon van de fritesbakker. De wereld is tenslotte klein en de wegen van de Heer ondoorgrondelijk. Boerke Mutsaerts was destijds en nu nog een begrip in het land van de kruikenzeikers. Dus gaat het hier waarschijnlijk om een akkefietje, dat zijn oorsprong ergens in de geschiedenis van Tilburg vindt.

Een overschot aan ambtenaren en hulpbisschoppen, zo blijkt ook maar weer eens, levert altijd problemen op. Sinterklaas weet er alles van. Die brave borsten komen elke ochtend naar hun werk, krijgen een salaris en willen daar natuurlijk ook iets voor presteren. Het gevolg is dat achter wat dik veertig jaar geen punt was plotseling een dikke punt gezet moet worden. Niet omdat het in strijd is met het celibaat. Nee, want als dat het punt zou zijn, dan had er eerder opgetreden moeten worden. Ik geloof er namelijk geen snars van dat het bisdom meer dan veertig jaar lang van niets geweten heeft. Dus moest Mutsaers iets anders verzinnen. Peijnenburg heeft na ruim veertig jaar samenwonend priesterschap de euvele moed gehad om een aantal brochures te publiceren over de geneugten van die samenlevingsvorm en daarin ook gepleit voor het loslaten van de koppeling van het priesterschap aan het celibaat . Dat had hij niet moeten doen. In de kerk wordt een deskundige mening niet op prijs gesteld als het om dogma’s gaat. Hij had nog jaren, nou ja nog even dan, rustig samen kunnen blijven wonen met Threes als hij maar zijn mond gehouden had. In de kerk kan bijna alles met de mantel der liefde bedekt worden, behalve een grote mond.

De haren overeind

Vanaf 27 november kunnen we weer gewoon een kaartje voor de bus kopen. De OV - Chipkaart heeft de incidentele gebruikers van het openbaar vervoer niet kunnen imponeren, zelfs niet opgelekkerd met de gratis chipkaart van de provincie. En het fors duurdere impulskaartje joeg de laatste reizigers uit bus en trein weg na wat scheldpartijen over diefstal. Het heeft Veolia tonnen gekost. Wederom is duidelijk geworden dat ontmoedigen en straf niet helpt. Hoe vaak moet het nog gezegd worden? Nu moet er weer flink geïnvesteerd worden om de verloren dochters en zonen de weg terug te laten vinden naar het openbaar vervoer. Het zijn van die maatregelen waarvan mijn haren overeind gaan staan en ik me steeds weer afvraag wie erom gevraagd heeft? Wie heeft er gevraagd om de introductie van een OV - Chipkaart? Of heeft iemand dat achter zijn of haar bureau dat soms zitten te bedenken omdat je toch iets moet doen voor je salaris?

Minister Opstelten doet ook iets voor zijn salaris. Hij waarschuwt. Hij dreigt met het handhaven van de wet, met hoge straffen. Er is iets in het optreden van die man, dat op mij de uitwerking heeft van een rode lap op een stier. Op de een of andere manier kan ik ‘m niet luchten en alleen al als ik hem zie gaan alle alarmbellen waarover ik beschik rinkelen. Ik krijg kippenvel, mijn lichaamsbeharing richt zich op en een onstuitbaar gevoel van onpasselijkheid maakt zich van mij meester.Net alsof ik me als Nederlander plaatsvervangend voor hem schaam. ‘Ik wil luid en duidelijk zeggen dat de staat het geweldsmonopolie claimt’, roept hij . L’état c’est moi! Opstelten bepaalt wanneer er hier geweld gebruikt wordt. Zou ie willen. Wie ’s nachts bedreigd wordt hoeft niet op de politie te rekenen – trouwens overdag ook niet - want de staat is niet in staat om zijn burgers afdoende te beschermen tegen geweld, ondanks de gewekte suggestie dat dit wel zo is. De staat zou inderdaad moeten instaan voor de veiligheid van zijn burgers. Intussen doet de georganiseerde criminaliteit zo ongeveer wat ze wil . Misdaad loont. Schepen kapen ook. Opstelten waarschuwt nu de reders, dat ze hun schepen niet zelf tegen piraten mogen beschermen. De staat beschermt die schepen niet of onvoldoende en dus is het logisch dat de rederijen het heft zelf in handen nemen. Maar dat is buiten de oppassende Opstelten gerekend. Nederlandse koopvaardijschepen die de wet overtreden door zichzelf tegen piraten te beschermen begaan strafbare feiten en lopen het risico op hoge straffen, zo dreigt de bewindsman. De overheid heeft kort, snel en krachtig een zeemansgraf geregeld voor Bin Laden. Daar kraait verder geen haan meer naar, want dat valt onder het geweldsmonopolie. Als ik reder was deed ik met piraten die er een hobby van maken mijn schepen te kapen hetzelfde. Zeker na de dreigementen van de minister. Als die man nu – in plaats van dat geblaf - naar buiten gewoon zijn mond houdt, met de reders om tafel gaat zitten en de beveiliging van de Nederlandse koopvaardijschepen op kaapgevoelige routes afdoende regelt, zou mijn lichaamsbeharing weer gaan liggen, omdat ik dan eindelijk het gevoel heb dat hij doet waarvoor hij betaald wordt.

De 11de van de 11de

Op de 11de van de 11de kan een mens verschillende dingen doen. Zo kan hij een poging wagen Maastricht binnen te komen om daar, als het gelukt is, schouder aan schouder en heup aan heup hossend de carnavalstijd te begroeten die ons van het crisisgevoel gaat verlossen, want we gaan de zaken vanaf morgen weer met humor bekijken. We gaan lachen om Berlusconi, vertellen moppen over Sarkozy en Carla, zetten Merkel op een bank, waar ze stiekem een wind laat en die bank een poepje laat ruiken. We drinken bier uit gewone glazen glazen en zijn toch helemaal veilig, omdat de discussie over plastic glazen de veiligheid tijdens het carnaval wel op de kaart gezet heeft. En wat op de kaart staat verzuurt niet!

Op de 11de van de 11de kan een mens ook naar eerste bijeenkomst van de G-1000 in Brussel gaan, om van dichtbij te volgen hoe 1000 ‘gewone’ Belgen hun politici de les gaan lezen. In navolging van de groep ‘gewone’ Ijslanders, die hun land aan een nieuwe grondwet heeft geholpen, gaan de Belgen hun regering – als ze er ooit nog een krijgen - adviseren over de toekomst van de sociale zekerheid, welvaart in de crisis en migratie. Schrijver Guido Reybrouck is de grote animator van de manifestatie. De kunst moet de kastanjes uiteindelijk altijd uit het vuur halen, want dat is een linkse hobby. Uit onderzoek voorafgaand aan de bijeenkomst bleek dat de ‘gewone’ Belgen heel andere dingen aan hun hoofd hebben dan hun politici. Ik durf de stelling wel aan dat die constatering op meer landen van toepassing is.

Op de 11de van de 11de zou een mens ook gewoon naar zijn werk kunnen gaan, want het is een vrij- en geen zater- of zondag. Misschien moet de naam vrijdag wel veranderd worden. Hij lijkt aanleiding tot misverstanden te geven. Na de donderdag komt nog de bliksemdag en dan pas volgt de vrijdag. De zaterdag kan dan vervallen want daar werd toch al vaak ‘vrije’ voor gezet, zodat na de vrijdag nog een zondag volgt, waarop de zon verplicht schijnt en de accu voor de komende week weer helemaal opgeladen kan worden. En als we dan toch bezig zijn kunnen we meteen duidelijkere alternatieven voor dins en woens bedenken. Voor de woensdag kan gewoon knokendag in de plaats komen en omdat maandag toch al wasdag is kan dinsdag strijkdag worden. Alles weer geregeld.

Woensdagochtend in het zuiden

De zon beschijnt haar aarde vanuit een strak blauwe hemel op een dag die gezien de tijd van het jaar eerder grauw zou moeten zijn als wil ze de mensjes hier in Vaals ietwat opbeuren. Over de rand van een kop zwarte Engelse thee werp ik een blik op de ochtendkrant. Mijn ochtendritueel heb ik net achter de rug. Gordijnen en raam open, bed opmaken, tanden poetsen en scheren, douchen, water in de koker, zakje in de kop, krant halen, twee sneetjes brood met margarine besmeren en beleggen met wat de ijskast nog te bieden heeft . Vanuit het gekoelde laadruim komt het signaal dat het langzaam weer tijd wordt voor een paar boodschappen. Door door de dampende thee beslagen brillenglazen zie ik aan de overkant van de straat vaag de eerste en eeuwige werkeloze van Vaals op zijn bankje zitten. In de luwte geniet hij van de zon en degenen die al aan het werk zijn. Levensgenieter Berlusconi kijkt vanaf de voorpagina met een strak smoelwerk de wereld in. Hij lijkt verslagen, maar ik meent toch een twinkeling in zijn ogen te bespeuren die op het tegendeel duidt. De Italiaanse economie mag dan niet flexibel zijn, Berlusconi is uiterst wendbaar en heeft meer levens dan een kat. Zelf heb ik niet zoveel levens, ik heb er maar een en dat is ver geleefd. Ik zou nog wel van alles willen aanpakken en ondernemen maar de kansen zijn gering. Misschien moet ik naar Italië, want daar is nog sprake van een gerontocratie. Het geklets over langer werken hier gaat grotendeels aan de werkelijkheid voorbij. Met bosjes tegelijk vliegen zelfs de jongere lui de straat op als dat voor het op peil houden van de winst noodzakelijk is. Limburg heeft het laagste percentage startende ondernemers van heel Nederland. Hogescholen en universiteiten trekken studenten die vervolgens weer vertrekken. Onder druk van de financiële markten bezuinigen we in Griekenland en Italië en ook hier alles kapot, waar we eigenlijk zouden moeten investeren wat we in goede tijden gespaard hebben. En nu stapt Dion Graus ook nog uit de parlementaire enquêtecommissie Financieel Stelsel. Alweer een klap voor Limburg. Als we dat maar overleven! Aan de andere kant is Limburg een stuk veiliger nu Graus Den Haag onveilig maakt. De Raad voor het Openbaar bestuur vindt dat de gemeenten fors groter moeten worden. Niks vrijwillig van onderop, maar met de harde hand van een regeringscommissaris van bovenaf. Het is goed geweest met die lokale priegelaars die niet in staat zijn steeds grotere regionale uitvoeringsorganen aan te sturen. Maar wel opletten dat de overheid het contact met de burgers niet verliest! De Raad heeft nog niet in de gaten dat het al lang zover is. De meeste dik betaalde regeringsadviseurs leven op een andere planeet. Er is meer behoefte aan een regeringscommissaris met de opdracht zoveel mogelijk adviesorganen en regionale uitvoeringsorganen op te heffen, waardoor de kans op meer germanistische burgernabijheid van de overheid substantieel toeneemt . En als klap op de vuurpijl krijgen we binnenkort de volgende oorlog op basis van twijfelachtige informatie van veiligheidsdiensten die de wereld steeds onveiliger maken en zal het vrijdag in Maastricht drukker dan ooit worden omdat het ons allemaal zo slecht gaat dat we massaal een dag uit ons dak moeten. De thee is op. De krant ook. Wat een ellende op zo’n mooie woensdagochtend.

Vrienden en vijanden

Twee Toepolevs – 95 ‘Bear’ bommenwerpers zijn volledig in overeenstemming met internationale richtlijnen en afspraken, maar zonder zich te melden, voornemens het Nederlands verantwoordelijkheidsgebied binnen te vliegen. Omdat ze zich niet netjes aanmelden zijn het onbevoegde binnendringers en die kunnen op een speciaal welkom rekenen. Echt onbevoegde binnendringers proberen zo’n ontvangst altijd te ontvliegen , maar in dit geval zijn de Russen al gewend aan de stennis al snappen ze er niets van. Twee F-16’s stijgen op van Leeuwarden of Volkel en lossen de Duitsers af totdat de Britten het overnemen. De piloten van straaljagers en bommenwerpers kennen elkaar inmiddels en zwaaien vanuit de respectievelijke cockpits vriendelijk naar elkaar. Spielerei. Toys for the boys. Verkwisting. De Russen zijn vijand en Polen, Duitsers, Nederlanders en Britten zijn vrienden.

‘Defensie - uitgaven moeten gezien worden als verzekeringspremie’, vertelt een straaljagerpiloot. ‘Je kunt je niet permitteren niet verzekerd te zijn. Die Russen zijn rare jongens. Ze willen waarschijnlijk alleen laten zien dat ze nog meetellen, maar je weet het maar nooit…..’ Misschien hebben Poetin en Medvedev niet meegekregen dat de Koude Oorlog voorbij is. Misschien gaan die twee bommenwerpers wel alles van Polen tot Engeland platgooien. Fantasie.

Het blijkt moeilijk zo niet onmogelijk om dit denken in termen van vriend en vijand te elimineren. Het jaagt ons weliswaar op enorme kosten en laat weinig ruimte om te nuanceren, maar wie niet voor ons is is nu eenmaal tegen ons. We moeten ons natuurlijk wel verdedigen en soms is de aanval de beste verdediging, of is dat altijd zo? Vooral de producenten van wapentuig hebben baat bij deze denkwijze. Als ze er niet al was zouden zij haar uitvinden. En natuurlijk werken er mensen in die industrie en bij de defensieapparaten en die allemaal werkloos maken is geen goed idee, toch? Vijanden vallen ons aan en vrienden helpen elkaar zich te verdedigen. Soms zit de vijand dichterbij dan gedacht, in eigen land of eigen huis. Soms verschuilt hij zich in een klooster, een kerk , een synagoge of een moskee. Soms in een regeringsgebouw of een krantenredactie, de bestuurskamer van een schoolgebouw of een fabriek. Overal ligt hij op de loer de vijand.

Papandreou en Berlusconi denken misschien: als je zulke vrienden hebt, heb je geen vijanden meer nodig. Zij worden door (een stelletje) vrienden van de kapitaalmarkt op hun knieën gedwongen. Dat presteerde vroeger , toen we nog democratieën hadden, alleen het volk of de maffia. De tijden veranderen. Het huis van Europa staat in de hens en democratisch blussen werkt nu eenmaal niet. Het stelletje probeert geld te lenen bij de Amerikanen, maar die hebben zelf niks meer behalve een grote mond, en de Russen en de Chinezen, die geld als bluswater hebben. Bij de voormalige vijand, het rode en gele gevaar. De behoefte aan kapitaal maakt van oude vijanden nieuwe vrienden en ontmaskert de echte vijanden, de banken en de wapenindustrie. Hoe kunnen we die tot vrienden maken? Misschien is dat wel de grote uitdaging voor onze toekomst.

Wie zoet is krijgt lekkers of de normale norm

Geweldige column van Paul Prikken in De Limburger van zaterdag. “Er komt een tijd dat we in een motiverend vonnis van een rechter niet alleen spelfouten, maar ook redeneerfouten gaan lezen.” Hoe taalarmoede, een gebrek aan woorden en slordigheid leiden tot een gebrek aan redeneervermogen.

Het bewijs voor zijn stelling wordt op dezelfde pagina van de krant geleverd door de commentator van de dag. In zijn bijdrage met de titel ‘Wie zoet is’ neemt hij het besluit van de Limburgse Provinciale Staten om boetevrij rijden te gaan belonen nogal schreeuwerig op de korrel, omdat het principe van dit onzalige plan in zijn ogen niet deugt . Welk principe? Het principe dat het normaal is dat normale normen normaal nageleefd worden. Goed gedrag is ieders plicht. Iedereen wordt geacht zich aan de afspraken te houden. Onze wetten en regels zijn immers niet in zichzelf goed, ze zijn dat pas als iedereen zich eraan houdt. Doe normaal man! Niet de positieve prikkel maar de normale norm moet het principe zijn.

‘Wie zoet is’ riep bij mij meteen ‘krijgt lekkers’ op. Fout! Ook al is de goedheiligman al weer bijna in het land, wie zoet is heeft van deze commentator niets te verwachten. Want zoet zijn is normaal, zoet zijn is verplicht, iedereen wordt geacht zoet te zijn. Zoet moet! Wat zullen de kinderen teleurgesteld zijn! Hebben ze zo hun best gedaan zoet te zijn, blijven ze met lege handen achter. De enige beloning voor zoet zijn is dat je geen straf krijgt. Wie stout is krijgt nog de roe. Een pak voor de broek van zwarte piet of een vette bekeuring van oom agent. Negatieve prikkels kortom. Oom agent, die we eigenlijk helemaal niet nodig hebben, want zoet zijn is normaal, zoet zijn is verplicht, iedereen wordt geacht zoet te zijn. Maar helaas, het vlees is zwak.

Nu weet de eerste de beste amateur pedagoog net als Sinterklaas ook wel dat belonen meer oplevert dan straffen als het erom gaat gedrag in positieve zin, in de richting van de normale norm, te beïnvloeden. Dus even los van mogelijke uitvoeringsproblemen is de gedachte om goed gedrag te belonen en daarmee het volharden in dat goede gedrag te bevorderen zo gek nog niet en al helemaal niet onlogisch. Wie met zijn hondje wel eens naar de puppycursus geweest is kent dat principe ook wel. In de politiek wordt het maar zelden toegepast. Meestal zijn politici meer van het met wetten en regels normeren van gedrag en het bepalen van de straf die staat op niet naleving van de gestelde norm. Dat is de commentator van dienst kennelijk ook gewend, want hij schrikt zich bijna dood van deze voor politici vernieuwende denktrant. En door de schrik verliest hij zijn redeneervermogen.

Hij hoopt zelfs dat dit onderwerp, waarmee de provincie Limburg zich volstrekt belachelijk dreigt te maken de aandacht wekt van de Minister van Financiën. Hij zal wel hopen dat zijn commentaar de aandacht van de minister trekt, zodat diens belangstelling voor het onderwerp gewekt wordt. Ik weet het, kniesoor die erop let, maar armoedig is de redenering en het taalgebruik wel. Verder geen commentaar.

Authentiek of diplomatiek?

Spekman moet zijn emoties leren beheersen als hij voorzitter van de Partij van de Arbeid wil worden, want een goede voorzitter moet ook diplomatiek kunnen zijn. Diplomatiek, dat is de kool en de geit sparen, niet zeggen wat je echt denkt, niemand voor het hoofd stoten, niet belerend zijn, de vuile was binnenskamers houden, achter de schermen werken in netten en kamertjes. Diplomatiek is vooral niet authentiek. Diplomatiek is lenige stijfheid of stijve lenigheid, buigen en glimlachend de handen van de moordenaar schudden. In het diplomatenklasje van buitenlandse zaken worden dit soort figuren opgeleid. Als de Partij van de Arbeid een diplomaat als voorzitter wil hebben ze Timmermans op voorraad. Die wil het misschien wel worden, maar weet dat het diplomatiek is om dat niet te vroeg naar buiten te brengen. Diplomatiek is zwijgen waar anderen spreken en spreken waar anderen moeten zwijgen. Diplomaten breien recht wat Wilders krom praat, want die is niet diplomatiek en spreekt ook daarom veel kiezers aan. Diplomatiek is anoniem de vraag stellen of Spekman dat allemaal wel kan. Dat is niet alleen diplomatiek maar ook laf.

Authentiek is als staatssecretaris Marlies Veldhuijzen van Zanten (CDA) de zurig en krengerig voorzittende mevrouw Smeets van de PvdA letterlijk de mond snoert, omdat ze zelf wel kan bepalen of ze afgeleid wordt door de publieke opinie van de publieke tribune. Authentiek is als Spekman in tranen uitbarst omdat Mauro Manuel onrechtvaardig behandeld wordt. Niet authentiek is als Verhagen in tranen uitbarst omdat hijzelf onrechtvaardig behandeld wordt. Allemaal niet diplomatiek, maar wel duidelijk.

De voorzitter moet een herkenbaar boegbeeld van de partij zijn. De voorzitter is als het even kan de belichaming van de waarden waar die partij voor staat. Wie is voorzitter van de VVD? Wie van D’66? Wie van het CDA? Wie van de SGP of de ChristenUnie? Wie van de SP of Groen Links? Wie het weet mag het zeggen! De PvdA is Cohen. D’66 is Pechtold. Groen Links is Sap. De SP is Roemer. Wilders is de PVV. Verhagen is het CDA of is Sybrand van Haersma Buma? Van der Staaij is de SGP. Slob ( die heb ik moeten opzoeken ) is de CU. Rutte is de VVD. Thieme is van de dieren. Zijn dat voorzitters van partijen? De meeste niet. Wilders is bij de PVV alles, maar dat is dan ook geen partij. Wie van de genoemde is de belichaming van de waarden van zijn of haar partij? Of zijn het allemaal vooral diplomaten, keurige, onderling inwisselbare grijze muizen, wederom met uitzondering van Wilders?

Maar een man mag niet huilen,ook al heeft hij verdriet. Nee, een man mag niet huilen als een ander het ziet, zong de oude Herb. Van mij mag hij wel. Spekmans tranen geloofde ik. Die van Verhagen niet. Een man die huilt omdat de beurs ineen stort is een VVD ‘er. Huilt hij om echte onrechtvaardigheid dan is het een PvdA’er. Huilt hij om het misbruikschandaal in de kerk, dan is hij van het CDA. Jankt hij om het gat in de ozonlaag, dan is hij van Groen Links. Aan meer smaken heb ik geen behoefte.

Krimp en de zijwindgevoeligheid van het griepvirus

Werk hebben is niks. Werk houden is de kunst. Dat is een oude volkswijsheid, kennelijk ook bekend bij de onderzoekers van het Rijksinstituut voor Volksgezondheid (RIVM). Twee van hen hebben nu aangetoond, dat er gezondheidsverschillen bestaan tussen krimpregio’s en de rest van Nederland. In heel Nederland neemt de bevolking af, maar in sommige regio’s eerder en sneller dan in andere. Dat zijn de krimpregio’s. De TOP -krimpregio’s in Nederland zijn Parkstad Limburg, Noordoost Oost Groningen en Zeeuws Vlaanderen. Met name in Parkstad Limburg is de gemiddelde levensverwachting en de ervaren gezondheid lager dan overal elders. En geen mens weet waarom.

Ook de onderzoekers niet. Wat ze wel weten is dat het niks te maken met leeftijdsopbouw of lagere sociaaleconomische status. In Kerkrade worden de mensen maar 77. Dat is 3,1 jaar minder dan in de rest van Nederland. In Brunssum sterven ze 2,8 jaar eerder dan elders. Nou , nou, dat is uiterst verontrustend en moet toch zeker verder onderzocht worden. Terwijl landelijk 18% van de bevolking de eigen gezondheid een onvoldoende geeft, is dat percentage in Kerkrade 28% en in Heerlen maar liefst 29%. Oei, oei. Landelijk bijna 1 op de 5, in Parkstad dik 1 op de 4! Dat moet zeker verder onderzocht worden. Misschien, zo beweren de onderzoekers, ligt het wel aan de mindere sociale samenhang in dunbevolkte gebieden of aan de aantasting van de leefomgeving of aan een kleiner zorgaanbod in de buurt. Gewaagde vooronderstellingen, vooral waar het Parkstad Limburg betreft. Drie nieuwe hypotheses . Kat in het bakkie. Vervolgonderzoek verzekerd.

De resultaten zijn voorspelbaar. Over twee jaar zullen de onderzoekers van het RIVM ontdekken, dat Parkstad Limburg een dichtbevolkt gebied is. Dat de sociale samenhang groter en de leefomgeving beter is dan in de Randstad. Dat het zorgaanbod in de buurt in heel Nederland afgenomen is alleen al omdat verzorgende meer tijd kwijt zijn aan het invullen van formulieren dan aan het daadwerkelijk verlenen van zorg en dat dit gegeven derhalve evenmin een onderscheidend criterium vormt. Jammer, maar helaas weten we dus nog niets.

Nieuwe hypotheses, vervolgonderzoek. Waarom zouden we het eigenlijk willen of moeten weten? Om er beleid op te zetten!? Met welk beleid gaan we de levensverwachting van de Parkstedelingen met 2,5 jaar verhogen en de perceptie van hun eigen gezondheid met 10% verbeteren? Gaan we de valse bescheidenheid van Limburgers te lijf met een verplichte gratis cursus spreken in het openbaar voor iedereen of schrijven we een prijsvraag uit en belonen de beste suggesties met een lang weekend Snowworld . Daar bovenop een jaar lang gratis bier voor elke deelnemer aan de prijsvraag. Als er al een probleem was, dan is het met deze maatregelen vast en zeker opgelost. De onderzoekers van het RIVM kunnen dan de zijwindgevoeligheid van het griepvirus gaan onderzoeken.

Papandreaou en de stuipen

De Grieken jagen de beurzen de stuipen op het lijf. De Grieken? George Papandreaou! De premier als pars pro toto. Leiders als modellen voor hun volk. Sarkozy voor de speelse Fransozen, Merkel voor de grondige,hardwerkende Duitsers en Berlusconi voor de onbetrouwbare, flirtende Italianen. Die hebben tenminste een gezicht. Wie staat voor de Spanjolen, voor de Portugezen? Cameron doet zijn best, maar het lukt nog niet helemaal. Hadden ze maar rechts moeten gaan rijden en lid moeten worden van de eurozone, die eigenwijze Engelsen. De Belgen zoeken nog een representatief gezicht, maar nemen rustig de tijd. Daar krijgen de beurzen ook de stuipen van. Het maakt dus niet uit of er wel een of geen gezicht is, de stuipen vinden hun weg naar de beurzen toch wel.

Stuipen zijn krampachtige samentrekkingen van spieren, die doorgaans optreden bij kinderen tussen de drie maanden en de zes jaar. Meestal wijzen ze op het begin van een koortsperiode. Als het vaker voorkomt kan dat duiden op epilepsie. Doorgaans is er bij stuipen echter geen reden voor paniek. Stabiele zijligging, kleding losmaken en goed kijken. Duurt het langer dan tien minuten dan wil een klein anaal toegediend lavement met een snuifje valium nog wel eens helpen.

Als de beurzen stuipen hebben is er derhalve geen reden voor paniek. Leg ze plat, maak knellende boordjes los en wacht af. Beurzen hebben veel weg van le malade imaginaire. Ze doen alsof ze ziek zijn en intussen worden er bakken met geld verdiend. Als hun koortsthermometer, misschien is koersthermometer hier beter, daalt lijken zij ziek, terwijl de koorts ergens anders juist aanwezig en stijgende is. Beurzen zijn helemaal niet ziek en ook niet zielig. Ze jagen de koorts bij anderen op, om daar zelf van te profiteren.

Ik heb wel bewondering voor die Papandreaou. In zijn eentje de beurzen de stuipen op het lijf jagen. Hij pakt ze terug. Hij maakt ze echt ziek. De grote graaiers verliezen nu echt. Niks herstel. Griekenland is niet ziek maar de beurzen. Onze calvinistisch zuinige en liberale Rutte wringt zich in alle bochten om dat te voorkomen. Hij denkt, dat hij zo belangrijk is dat alles wat hij zegt tot stuipjes bij de beurzen zou kunnen leiden. Dat is niet waar. Daarvoor is hij veel te zuinig en heeft hij te weinig schulden gemaakt. Bij de banken en beurzen ben je pas echt belangrijk als je minstens een paar miljoen schuld hebt. Daaronder draaien ze je eenvoudig de nek om en nemen hun verlies. En onder het biljoen staatsschuld tel je ook niet echt mee in deze wereld. In Europa voldoen alleen de Duitsers, de Fransen en de Italianen aan dat criterium en die hebben dus ook een smoel. En Papandreaou heeft nu een smoel. De beurzen hebben geprobeerd de Grieken als kop van jut te gebruiken. Dat dreigde bijna te lukken. Totdat de Griekse premier zijn rug rechtte en ze de stuipen op het lijf joeg. Hopelijk sterven de beurzen en banken aan deze koortsperiode en kunnen we eindelijk islamitisch gaan bankieren.

Laat de kinderen tot ons komen!

We moeten ervoor zorgen dat menselijkheid en rechtvaardigheid niet tegenover elkaar komen te staan. We moeten ze met elkaar verbinden. En dus moet Mauro weg. We moeten het vooral niet over individuele gevallen hebben maar over beleid. Het is jammer dat beleid individuele gevallen treft. Dat zou niet moeten mogen. Beleid is algemeen en niet individueel. Politieke draaikonterij van SGP voorman Kees van der Staaij, van professie christenfundamentalist en bondgenoot van Wilders, want hij vecht liever de islam de superieure witte christentent uit dan dat hij de dialoog aan gaat. Individuele mensen worden altijd het slachtoffer van de regels. Ze moeten zich daaraan nu eenmaal vrijwillig ondergeschikt maken. Doen ze dat en masse niet, dan werken regels niet meer, verliezen ze hun doelmatigheid en moeten aangepast of afgeschaft worden . Maar de door ons gekozen politici hebben het te druk met aan de macht blijven, nieuwe regels maken en handhaven, hun partijbelang en de volgende verkiezingen. Als ze het helemaal verprutst hebben organiseren ze een referendum om het volk de schuld te kunnen geven van hun eigen falen. Kijk maar naar de Griekse regering. Daar hebben we niks meer aan. Zelfregulering , zelf verantwoordelijkheid nemen is de trend.

Wij moeten , als we het echt menen, de uitvoering van de regels die ons niet zinnen zelf voorkomen door ons massaal te verzetten. Bijvoorbeeld door met een barricade te voorkomen, dat Mauro uit zijn huis gehaald wordt of door alle luchthavens te bezetten en het luchtverkeer te blokkeren, door alle grensovergangen te sluiten . De meerderheid van het volk heeft een mening en de politiek heeft , zoals gebruikelijk, een luisterend oor maar gaat gewoon door, zonder zich van de vox populi iets aan te trekken. Wie niet horen wil moet voelen!

Beheersen de mensen de regels of de regels de mensen? Regels en kwaliteitssystemen hebben gemeen dat we er teveel van hebben. Ze zijn niet meer dienstbaar aan de mensen en organisaties, maar belemmeren hun functioneren en worden misbruikt om ons in het gareel te houden door lieden die daar belang bij hebben. Wij moeten veel kritischer zijn. Al zolang als ik luisteren kan hoor ik deregulering. Er komen alleen maar regels bij. Het land vergrijst en ontgroent. Niets zou derhalve , als we niet willen kiezen voor een binnenlands fokprogramma omdat het toch al zo druk is op de aardbol, logischer zijn dan premies te verstrekken aan gezinnen die kinderen uit andere landen willen opvangen en opvoeden. Afschaffen het asielbeleid. Daar hebben we geen behoefte aan. We hebben die mensen nodig en zij ons, we hebben elkaar nodig. Laat de kinderen tot ons komen!