Friday 30 December 2011

Een weergaloos 2012!

Dit wordt mijn laatste blog van 2011. Ik heb nog ruim een dag om goede voornemens te maken. Voor het ritme in mijn leven is het goed elke dag te lezen en te schrijven. Zeker zolang ik er de tijd voor heb en neem. Ik kan het schrijven van een blog op elke werkdag daarom maar het best aan mijn goede voornemens voor 2012 toevoegen. Niet altijd even makkelijk, maar wel uitdagend.

Verder neem ik me voor in 2012 vertrouwen te hebben. Vertrouwen in de toekomst. Erop vertrouwen dat we het met zijn allen gaan redden. En vooral mezelf blijven vertrouwen. In het afgelopen jaar is er stevig aan dat zelfvertrouwen gezaagd. Op allerlei manieren. De twijfel waarmee ik van nature al behept ben heeft zich tot een blok aan mijn been ontwikkeld. Hij hield me gevangen. Dus dat mag wel een onsje minder het komende jaar. Twijfelen is goed, maar ik moet het niet overdrijven.

Op geen enkele leeftijd weet je hoelang je nog hebt. Op mijn leeftijd staat vast, dat ik de meeste boterhammen gegeten heb. Daarom neem ik mij verder voor het genieten in en van mijn bestaan wat meer accent te geven. Verleden, heden en toekomst in evenwicht brengen en houden. Voor mij betekent dat meer heden en minder verleden en toekomst. Meer kunnen en minder moeten. Actief blijven, mezelf blijven ontwikkelen en meer aandacht voor sociale contacten. Elke week mijn moeder bellen. Ze zal van haar geloof vallen. Veel lachen en zingen. De komende carnavalstijd biedt mij een heel speciale gelegenheid om op dat punt een vliegende start in het nieuwe jaar te maken.

En dan is er nog een doel op sportief vlak. In oktober van het volgend jaar wil ik de halve marathon van Eindhoven lopen. Belofte maakt schuld. En dus ga ik volop in training. Mens sana in corpore sano! En dus ga ik nu het nog kan maar een paar lekkere oliebollen halen.
De jaarwisseling breng ik door in prinselijk gezelschap. Een betere start is nauwelijks voorstelbaar.

Ik wens u allemaal een weergaloos 2012. Wees voorzichtig met vuurwerk!

Huilen op commando

Op commando huilen. Acteurs schijnen dat te kunnen. Zelf huil ik niet zo vaak. Eigenlijk alleen bij sommige films en bij ‘All you need is love’ en ‘Vermist’. Van enige sentimentaliteit kan ik mij niet vrijpleiten, want dan zou ik liegen. Maar als ik al die Noord-Koreanen op commando zie huilen bij de uitvaart van de grote generaal, die alleen maar goed voor zichzelf gezorgd heeft en zijn volk heeft laten barsten, schiet ik spontaan in de lach. Van nieuwslezeres tot soldaat, van student tot straatveger, allemaal staan ze – tenminste als ze gefilmd worden – te janken. Het schijnt levensgevaarlijk te zijn om dat niet te doen. Een volk van goed opgeleide acteurs. Die kleine, die het daar nu moet gaan regelen, is eigenlijk de enige die reden heeft om te janken en juist hij doet het niet. Want echte leiders janken nu eenmaal niet. Zijn oom en tante nemen hem nu bij de hand en gaan hem begeleiden bij de verdere onderdrukking en uitbuiting van zijn onderdanen. Die dragen daar deze titel nog met recht.

Ik probeer me voor te stellen welke taferelen zich hier af zouden spelen mocht onze premier komen te overlijden. In het gunstigste geval, ik kan me dat nog herinneren van de begrafenis van Fortuyn en die was niet eens premier, maar wel bijna, staan we massaal langs de straat te klappen en werpen bloemen naar de voorbijrijdende lijkwagen . Als je dat in Noord-Korea presteert teken je waarschijnlijk je doodvonnis. In een wat minder gunstig geval tekenen we massaal een condoleanceregister en geven blijk van onze betrokkenheid bij het verscheiden van een groot mens, iemand die iets voor ons betekend heeft. Maar ik zie ons nog niet zo snel en masse enkele dagen tranen plengend doorbrengen. Zelfs niet op commando. Maar wij zijn dan ook geen echte onderdanen meer. Op zijn minst zijn we nevendanen als we al geen bovendanen zijn. En daarom hebben we misschien ook wel geen grote generaals meer. Iedereen die hier zijn kop even boven het maaiveld uitsteekt wordt onmiddellijk onthoofd. Bij ons heeft het volk het voor het zeggen en zijn de leiders eigenlijk dienaren. Soms meen ik waar te nemen dat we daar niet allemaal even blij mee zijn. Dan klinkt hier en daar de roep naar richtinggevend leiderschap, naar een voorbeeld om te volgen.

Ik ben ervan overtuigd, dat we bereid zijn vrijwillig te volgen als groot leiderschap ons overkomt en evenzeer ben ik ervan overtuigd dat we niet op commando zullen janken als dat leiderschap, gecorrumpeerd door de macht, het van ons zou eisen. Dan worden wij van onderdrukt mompelende mededanen plotseling weer revolutionairen. Maar ja, we hebben dat probleem niet en dus zal het in Nederland voorlopig wel bij onderdrukt gemompel blijven. Voor een revolutie hebben we het te goed en daar waar die uit zou moeten breken huilen ze voorlopig nog op commando. Verdrietig maar waar.

Wednesday 28 December 2011

Veranderen

Mocht u zich naar aanleiding van de Maya-voorspelling inmiddels zorgen maken over het voortbestaan van de aarde dan is dat overbodig. Mevrouw Van Broekhoven ( voor zover ik weet geen familie van de pastoor van Vaals want ze is in Leuven geboren), hoofdconservator Midden- en Zuid-Amerika van het Museum voor Volkenkunde in Leiden, zegt dat het onzin is dat de wereld op 21 december 2012 aan haar einde komt. En als mevrouw Van Broekhoven het zegt, dan is het natuurlijk waar. Het voorspellen van het einde der dagen is ook een hobby van de getuigen van Jehova. Hun laatste einddatum was 1975. Die hebben we ruimschoots overleefd. Als de voorspelling niet uitkwam trokken de getuigen daaruit de conclusie dat er te weinig mensen bekeerd waren en dat er een schepje bovenop gedaan moest worden. Meer mensen met de Wachttoren langs de deuren! Goed vergelijkbaar met wat de gemiddelde overheid doet. Werkt een beleidsmaatregel niet, dan moet ze geïntensiveerd worden.Van afschaffen kan natuurlijk geen sprake zijn.

Wetenschappers zijn er inmiddels wel van overtuigd, dat we bezig zijn de bol waarop we leven steeds onleefbaarder te maken. Er komt een moment, dat we moeten verkassen. Op de maan waren we al. Dat is een alternatief. Nu bereiden we een reis naar Mars voor. Er zijn daar sporen van water aangetroffen en waar water is, is leven. Het proces dat zich voltrekt is mooi beschreven in een boekje met de titel ‘Onze ijsberg smelt’ van John Kotter en Holger Rathgeber ( St. Martin’s Press, New York, 2005 ). Elke bedreiging is een kans, als er maar genoeg urgentiegevoel is. Zolang we denken en geloven dat het zo’n vaart niet zal lopen, zijn de meesten van ons niet geneigd te veranderen. We wachten liever tot het te laat is en geven ons lot in handen van de een of andere God of de staatsloterij. Mensen als pastoor Van Broekhoven ( voor zover ik weet geen familie van mevrouw Van Broekhoven, want hij komt uit Einighausen ) helpen ons daar een handje bij.

De Van Broekhovens zouden ons in slaap kunnen sussen. Uitkijken dus. Wakker blijven! Er is wel degelijk een noodzaak om te veranderen. Er is (nog) geen reden voor massale paniek. Als die er al zou zijn, dan wordt die voor gewone mensen als u en ik wel verborgen gehouden. Er zullen altijd wel anderen gevonden worden die we de schuld kunnen geven als het echt mis gaat. Maya’s, Azteken, Jehova’s, Moslims, Zwarte Magiërs en ga zo maar door. Beter is het om niet naar eventuele of potentiële schuldigen te zoeken , maar zelf te leven met de voortdurende bereidheid om te veranderen en het beter te doen. Een nomadenbestaan te leiden in het besef dat niets zeker is of eeuwigheidswaarde heeft. Hoogstwaarschijnlijk is dat ook wat de Maya’s te zeggen hadden. Als we niet geleidelijk en voortdurend veranderen, verbeteren en waar nodig vernieuwen worden we op een goede dag met een grote knal wakker geschud.

Tuesday 27 December 2011

Donkere dagen rond kerst

De kerstdagen zitten er weer op. Het grootste deel van het volk heeft, ondanks de crisis, in de schoot van de familie het buikje weer goed vol gegeten. De helft van alle vakantiegangers bleef in eigen land , dus de bungalowparken zaten vol en organiseerden grote kerstparty’s. De kerken zaten, ondanks hun crisis, ook weer eens vol en de nachtmis werd evengoed op tv uitgezonden. De sneeuwvluchtelingen moesten tot grote hoogten stijgen om aan hun gerief te komen. André Kuipers vierde kerst op nog grotere hoogte met een Santa Claus ( Sinterklaas ) liedje en liet en passant nog even weten dat de waargenomen vallende sterren brokstukken van zijn raket waren, die bij hun terugkeer naar de dampkring op een haar na een passagiersvliegtuig misten. Sorry, niet alles valt te berekenen.

De Maya’s hebben met hun nauwkeurige tijdmeting wel uitgerekend dat het tijdperk van de vierde zon eind volgend jaar, ergens tussen 21 en 23 december, eindigt. Er volgt een nieuwe lange periode van 26.000 jaar en een eerste korte van 5.200 jaar. De volgende kerst wordt derhalve een spannende. We verkeren nu al in de overgangsfase tussen vierde en vijfde zon. Transitie. De overgang gaat gepaard met chaos, sociale onrust, wereldwijde milieurampen en oorlog. Goede vooruitzichten voor het nieuwe jaar dus. Op 21 december 2012 komt ons zonnestelsel op één lijn te staan met Hunab K'u, het centrum van de Melkweg, de plaats die de Maya's de kosmische baarmoeder noemen. Technisch ontstaat er dan een soort nultoestand in de draaiingen van de elektromagnetische velden van ons zonnestelsel, die drie dagen zal duren. Drie dagen waarin het stil en donker zal zijn, donkere dagen rond kerst. En dan zijn we in het jaar 0 van de vijfde zon. De 25ste december 2012 is er daarom pas echt sprake van een nieuwe geboorte., een nieuwe schepping.
We moeten nu eenmaal door het dal om op de berg te komen. Geniet dus van het leven, zo lang als het nog kan om met Sjef Diederen te spreken.
http://youtu.be/fxTwdTfFlg0

Friday 23 December 2011

Rode kaart

Werd de crisis in Europa eerst overschaduwd door het rapport Deetman, nu is het weer voetbal dat het nieuws bepaalt. Het volk is verdeeld over de reactie van AZ-doelman Esteban op een aanval door een zich supporter van Ajax noemende malloot, die al een stadionverbod op zak had. Hans van Breukelen had er geen moeite mee gehad als Esteban zijn aanvaller doormidden geschopt had. Advocaat Spong vond de rode kaart die scheidsrechter Nijhuis, geheel volgens de spelregels, gaf getuigen van weinig empathie. En er zijn ook mensen die Estebans reactie overdreven vinden. Hij weerde eerst de trap van zijn aanvaller af, die kwam daardoor ten val, en trapte hem toen tot twee maal toe met volle kracht tegen zijn schenen. De keeper heeft geen judoles gehad. Hij had met een eenvoudige eerste houdgreep zijn belager onschadelijk kunnen maken. Esteban is echter meer het type straatvechter. Slaan en schoppen naar alles wat je raken kunt in de hoop dat je wat raakt. Een heel primaire en verklaarbare reactie. Maar wij worden geacht onze emoties te beheersen, in goede banen te leiden. Geen politieman, aldus topadvocaat Spong, zou Esteban in dit geval een verwijt hebben gemaakt. Onzin natuurlijk. De Nederlandse politie arresteert je al als je als leraar een leerling in zijn kraag grijpt en de klas uit zet! De minister heeft als minister geen oordeel. De aanklager betaald voetbal moet dit maar regelen. Die acht de rode kaart terecht maar een straf niet op zijn plaats. Esteban heeft een stomme fout gemaakt, hij heeft aangifte gedaan. Dat had hij niet moeten doen. Want nu gaat het openbaar ministerie zich over de zaak buigen en die hebben niets met emoties. Estebans actie was disproportioneel. Wedden? De malloot was dronken en dus ontoerekeningsvatbaar. De veiligheidsmaatregelen bij Ajax voldeden niet aan de daaraan te stellen eisen. Esteban had zich moeten beheersen. Nederland anno 2012. Iedereen is het schuld, behalve degene die het veroorzaakt heeft.

Ik verlang nog wel eens terug naar de ouwe wijkagent die wist wat er speelde en naar bevind van zaken optrad . Hij is al lang geleden het slachtoffer van het centralisatiedenken geworden. Tegenwoordig rijden er alleen nog nitwits rond, die amper tot tien kunnen tellen maar zichzelf hele pieten vinden omdat ze een blauw pak, een pet en een wapen dragen. Ik ken er die van het ambtsgeheim in hun hart geen moordkuil maken en zichzelf daardoor kennelijk heel interessant vinden. Het heeft allemaal niets met Esteban te maken, maar met mijn vertrouwen in politie en justitie is het een en ander mis gegaan. En daarom vertrouw ik er niet op dat Esteban er in dit geval zonder kleerscheuren vanaf komt. Of hij moet die aangifte intrekken. Als ik in zijn schoenen stond zou ik geen moment aarzelen.

Thursday 22 December 2011

Judaspenningen

De verleiding om mijn gram te halen in de richting van KPN is groot, nu het bedrijf onder verscherpt toezicht van de OPTA is geplaatst. Een eerder boete van 17 miljoen heeft niet het gewenste effect gesorteerd. KPN blijkt een notoire wetsovertreder. Maar er zijn belangrijkere zaken in de wereld dan een onverbeterlijk arrogant, disfunctionerend telecommunicatiebedrijf, dat alleen kan overleven door zich - nota bene als voormalig staatsbedrijf - niet aan de wet te houden.

Wapenhandel bijvoorbeeld. In augustus heb ik er al een blog aan gewijd. Vandaag kopt mijn dagblad dat het Nederlandse kabinet tegen een verbod op wapenexport naar dictaturen is. Minister van Buitenlandse Zaken Rosenthal ( VVD ) houdt er hoogstaande principes op na. Een daarvan is: als wij het niet doen, dan doet een ander het wel. De belangen van de vaderlandse, hoogwaardige, wapenindustrie wegen zwaarder dan het met behulp van die wapens vermoorden van een handjevol tegen hun dictator protesterende burgers. Als het over mensenrechten gaat moeten wij derhalve voortaan bescheiden zwijgen en niet meer het belerende schoolmeestervingertje heffen. Wij hebben op dat vlak nu alle recht van spreken en onze geloofwaardigheid definitief verspeeld. De Nederlandse regering vindt wapenexport belangrijker dan mensenrechten. Moreel gidsland Nederland toont zijn ware (koopman)gezicht!

De zes miljoen euro die ons land deze maand, bij het bezoek van mevrouw Clinton aan de conferentie Freedom Online, heeft toegezegd om revolutionaire bloggers te beschermen blijken judaspenningen te zijn.

Wednesday 21 December 2011

De stem des volks

Onbehagen onder de bevolking wordt veroorzaakt door onbegrip van het politieke establishment . Dat is de stelling van Laurence Stassen, de fractievoorzitter van de PVV in Provinciale Staten van Limburg. Ze reageert daarmee op Frans Pollux, wiens stelling dat het onbehagen niet al te serieus moet worden genomen omdat we het nog nooit zo goed gehad hebben als nu ze neersabelt als hooghartig, onverstandig en volstrekt verwerpelijk.

Stassen heeft zeker een punt als ze constateert dat veel mensen van mening zijn dat de politiek kaste zich te ver van de maatschappelijke werkelijkheid verwijderd heeft en het vermogen om te luisteren, toch een van de essentiële pijlers onder communicatie, verloren heeft. Dat probleem verdient echter nog wel wat definiëring om met Stassens woorden te spreken. Pollux heeft evenzeer een punt waar hij het onbehagen relativeert omdat mensen, en vooral Limburgers, vrij snel zeuren en minder snel de neiging hebben in eerste instantie naar zichzelf te kijken. Het is geriefelijker om de schuld van je eigen onbehagen bij de ander te leggen.

Als de PVV verweten wordt dat ze populistisch is, dan heeft dat niet zozeer van doen met het feit dat ze de ontbrekende luistervaardigheid van politici aan de kaak stelt, maar veeleer en veel meer met het feit dat ze luisteren naar gelijk stelt aan instemmen met. Het volk bestaat uit heel veel verschillende stammen , stemmen en belangen, die in een democratie door gekozen politici vertegenwoordigd worden. Bestuurders horen in een representatieve democratie te luisteren naar de vertegenwoordigers van het volk, te wikken, te wegen en vervolgens te doen wat ze – alles overwegende – het beste achten. In het algemeen belang. Besturen is de kunst van het vinden van de gulden middenweg, waar politiek de kunst is van het goed verwoorden van de afzonderlijke belangen en daaruit voortvloeiende standpunten. Zo verwoordt de PVV de stem van Henk en Ingrid, die haar groot gemaakt hebben omdat ze van mening zijn dat andere politieke partijen die stem niet goed verwoord hebben, hun problemen weggewuifd of gebagatelliseerd hebben.

Misschien is het echte probleem wel dat het openbaar bestuur te zeer gepolitiseerd is, dat bestuurders geen leiders, staatsmannen of –vrouwen meer zijn maar exponenten van deelbelangen. Politici zijn teveel bestuurders en bestuurders teveel politicus geworden. Vrijwel alle politieke partijen willen zo groot mogelijk worden en vertellen een kleurloos verhaal waar iedereen en dus niemand zich echt in herkend. Als DE stem van HET volk zou bestaan, hadden we geen behoefte meer aan gekozen vertegenwoordigers , waarvan Stassen er een is. Het onbehagen is vooral een gevolg van verdwenen vertrouwen in het bestuur, dat op één hoop gegooid wordt met de politiek. De mensen vertrouwen er niet meer op dat hun belang meegenomen en meegewogen is bij de uiteindelijke beslissing. Politici en bestuurders zijn baantjesjagers, die het vooral goed met zichzelf voor hebben.

Ik vergelijk het geheel wel eens met een gezin. De ouder(s) is/zijn de regering, de kinderen de politieke partijen. De kinderen moeten erop vertrouwen dat de regering, met het oog op hun toekomst, de goede besluiten neemt, terwijl ze zelf hun korte termijn belang duidelijk verwoord hebben en toch niet altijd hun zin krijgen. Glad ijs, ik weet het. Het volk gelijk stellen aan kinderen zal al gauw uitgelegd worden als ze voor dom verslijten en niet serieus nemen. Het zij zo. Stem dan maar PVV, dan krijg je op korte termijn ogenschijnlijk je zin en op lange(re) termijn oorlog.

Tuesday 20 December 2011

De RK Kerk en het Openbaar Ministerie

‘Ieder huisje heeft zijn kruisje’, placht mijn moeder te zeggen. Vrij vertaald betekende dat, dat er overal wel iets is. Deetman heeft kunnen onderzoeken, dat er in ieder geval binnen de Katholieke Kerk tussen 1940 en 1985 iets was. Net als iedere andere organisatie heeft ook de RK Kerk getracht die vuile was zoveel mogelijk binnenskamers te houden. Zo bijzonder is dat mijns inziens niet en het doet niets af aan het feit dat er misdrijven gepleegd zijn, die – in enkele zeldzame gevallen - bestraft zijn en – in waarschijnlijk zeer veel meer gevallen – bestraft hadden moeten worden. De verantwoordelijken, met name de bisschoppen en misschien binnenkort ook de hoogste baas, worden uitgenodigd, nee opgeroepen, af te treden. Weggaan is de vorm van verantwoordelijkheid nemen die het meest populair geworden is.

Het nieuws ter zake volgend kwam de vraag bij me op hoeveel aangiften er in de door Deetman onderzochte periode bij de politie gedaan zijn en hoe die door justitie afgehandeld zijn. Op zoek naar gegevens daarover stootte ik op een rapportje dat Mr. Dr. D.W. Steenhuis, op verzoek van de Vaste Kamercommissie Justitie en Veiligheid en in opdracht van de heren Opstelten en Teeven, in juni van dit jaar uitgebracht heeft onder de titel: ‘Nil Novum, een onderzoek naar de manier waarop het Openbaar Ministerie is omgegaan met zedenzaken tegen Rooms - Katholieke geestelijken’. Ik kan mij niet herinneren dat het veel ophef veroorzaakt heeft. Steenhuis wilde de periode 1980 – 2010 onderzoeken, maar kwam al snel tot de conclusie , dat het onmogelijk was een gedegen onderzoek uit te voeren en beperkte zich toen maar tot de jaren tachtig. Je zou kunnen stellen dat Deetman in de archieven van de RK Kerk meer geluk gehad heeft dan Steenhuis in die van het OM. Uit gesprekken met direct betrokkenen is Steenhuis voorts niet gebleken van afspraken tussen de RK Kerk en het OM inzake een sepotbeleid en dus wordt de conclusie getrokken dat die er kennelijk ook niet waren. Joep Dohmen, zo vermeldt Steenhuis nog wel, heeft daarover in zijn boek ‘Vrome Zondaars’ , dat in september 2010 verschenen is, de nodige twijfels aangemeld. Die konden echter wegens gebrek aan bewijs niet verder onderbouwd worden, mede omdat bij het OM veel archiefstukken vernietigd zijn. Over de periode die Deetman onderzocht heeft merkt Steenhuis op, dat niet uitgesloten kan worden dat er in de voor – voor- Gonsalvestijd wél afspraken zijn geweest, al kunnen de betrokkenen zich daarvan niks herinneren. ( Mr. R. Gonsalves was – dat terzijde - Procureur-Generaal van 1986 tot 1997 en is door de VPRO wel eens ‘de meester van de doofpot’ genoemd, naar aanleiding van zijn optreden bij de pacificatie van de Baliemvallei in Papoea Nieuw – Guinea). Nee, natuurlijk niet, want ook bij het OM houden ze de vuile was graag binnen. Het rapportje gaat er verder vanuit dat er maar weinig aangiften gedaan zullen zijn. De RK Kerk was machtig, veel mensen waren ervan afhankelijk en dus werd er gezwegen. Wat mij betreft is in ieder geval de schijn gewekt, zoals dat tegenwoordig ook zo mooi heet als je eigenlijk niks weet, dat het OM zijn zaakjes niet op orde heeft. Ik heb nog niemand om het aftreden van Opstelten en Teeven horen roepen. Dat wordt nu toch wel tijd!

Toch blijf ik nieuwsgierig. Ik overweeg een meldpunt op te richten voor alle slachtoffers van de dienaren der RK Kerk. Daar kan gemeld worden of er ooit aangifte gedaan is en hoe daarmee door politie en het Openbaar Ministerie omgegaan is. Mogelijk dat er aldus toch wat feitenmateriaal op tafel komt. Ik acht niet uitgesloten, dat de scheiding tussen Kerk en Staat in Nederland tussen 1940 en 1985 nog niet geheel voltooid was.

Monday 19 December 2011

De antisemitisme top tien

Het Simon Wiesenthal Center (SWC) in de Verenigde Staten heeft verleden week de jaarlijkse top tien van antisemieten gepubliceerd. Bovenaan de lijst prijkt Mahmoud Abbas, gematigd leider van de Palestijnse autoriteit, die zelf als dertienjarige in 1948 huis en haard verloor als gevolg van de bezetting van het Britse mandaatgebied Palestina door Israëlische troepen. Lars von Trier, Deens filmregisseur, staat ook op de lijst. Hij grapte tijdens het filmfestival in Cannes , dat hij liever van Joodse afkomst zou zijn geweest dan van Duitse, maar dat hij Hitler, die overigens een slecht mens was, wel een beetje kon begrijpen omdat Israel zo nu en dan een behoorlijke pain in the ass is. Er is kennelijk niet veel nodig om op die lijst van het SWC te belanden. Zelfs een gemeenteraadslid van die Linke uit Duisburg heeft het gehaald. Hermann Dierkes valt die twijfelachtige eer te beurt omdat er een antisemitisch pamflet stond op een aan de website van zijn partij gelinkte pagina van de jongerenbeweging Solid. In een open brief van 5 mei 2011 heeft Dierkes de feiten precies uit de doeken gedaan maar dat mocht niet baten. Overigens vindt hij Israel wel een imperialistisch apartheidsland. Voor mij is de meest opmerkelijke naam op de SWC – lijst die van de Griekse verzetsheld Mikis Theodorakis. Hij heeft zelf tijdens de oorlog in Italië en Duitsland in het gevang gezeten en de prachtige Mauthausen trilogie op teksten van Lacovos Kambenellis gecomponeerd. Mikis heeft zich kritisch uitgelaten over het Zionisme en de oorlogsmisdaden van Israel in Libanon en Gaza. Als door een wesp gestoken reageerde het SWC en riep op deze zelfbenoemde racist de hem in 2005 toegekende UNESCO muziekprijs af te nemen, omdat hij niet langer een voorbeeld is voor de jongere generaties.

Een zekere mate van paranoia kan het SWC niet ontzegd worden. Bij dialoog hebben ze geen belang. Kritiek op de Israëlische bezettingspolitiek staat gelijk aan antisemitisme. Ik mag de 620 kilometer lange apartheidsmuur, de Westoeverbarrière , niet vergelijken met de 167,8 kilometer lange Berlijnse muur, maar doe dat toch maar even. Ondanks een veroordeling door het Internationaal Gerechtshof in Den Haag en kritische opmerkingen van het Internationale Rode Kruis, Amnesty International en Human Right Watch, wordt er aan deze schending van het internationaal recht niets gedaan. Het blijft bij mooie woorden zonder consequenties. Voor mij blijft Mikis Theodorakis een voorbeeld om na te volgen.

Gelukkig is het nog 2011. Ik kan dit derhalve allemaal risicoloos opschrijven , want de plaatsen in de antisemitisme top tien van dit jaar zijn al vergeven. Aan de andere kant vind ik het ook wel weer jammer, want ik had op die lijst graag in het gezelschap van Theodorakis verkeerd. Verbazingwekkend vind ik het tenslotte, dat Umberto Eco met zijn ‘De begraafplaats van Praag’ de top tien niet gehaald heeft. Met de intelligentie die het SWC tentoonspreidt had ik dat toch wel verwacht. Eco heeft immers met zijn boek de vierentwintig Protocollen van de Wijzen van Zion maar weer eens onder de aandacht gebracht en daarmee het antisemitisme in de wereld nieuw leven ingeblazen, want de crisis waarin we nu verkeren is toch het gevolg van de wereldheerschappij die de Zionisten nastreven. Of niet soms?

Friday 16 December 2011

Mensendieren en ritueel slachten

Mens en dier, de allereerste vraag die zich opdringt is die of dit onderscheid wel gemaakt kan worden? Zijn we niet allemaal dieren? Als aanhanger van de evolutietheorie meen ik dat dit inderdaad het geval is. Het dier mens heeft zich echter dusdanig doorontwikkeld, dat het nog maar weinig natuurlijke vijanden heeft, met uitzondering van de zich koppig tegen beheersing verzettende natuurelementen aarde, water, vuur en lucht zelf, en toppredator geworden is. Op grond van die zelf veroverde status hebben de mensendieren een superioriteitsgevoel ontwikkeld. Ze kunnen denken en discussiëren over de vraag of het geoorloofd is dieren te gebruiken voor het redden van mensenlevens, bij voorbeeld in de medische wetenschap en ook als voeding. De collega-dieren voeren die discussie niet. Als ze de kans krijgen gebruiken ze het mensendier, voor zover bekend niet voor wetenschappelijke experimenten, maar gewoon als voedingsbron. Er zijn nog wel jagers onder de mensendieren, maar de meeste zijn te lui om te jagen en hebben hun voormalige jachtobjecten inmiddels gedomesticeerd. Het gemak dient het mensendier, nietwaar?

De discussie over ritueel, onverdoofd slachten is in eerste instantie een symptoom van de verhouding van de mensendieren tot de natuur. Met hun gevoel van superioriteit hebben ze er afstand van genomen, zich erboven geplaatst. Ze denken de natuur te beheersen, naar hun hand te kunnen zetten. In de dierenwereld bestaan geen mensenrechten, in de mensendierenwereld inmiddels wel dierenrechten. De natuur geeft mensen geen rechten. De rechten van mensen zijn rechten die de mensendieren verworven menen te hebben. Veroverde en verworven rechten, daar houden mensendieren van. Godsdienstvrijheid is ook zo’n verworven recht. Dierenrechten zijn geen veroverde rechten. Ze zijn een geschenk van het superieure mensendier aan de onderworpen collegae. Die hoefden daar niet eens om te vragen.

We moeten vaststellen dat er mensendieren zijn die zich schamen voor de verworven positie van toppredator. De overige dieren kennen dat schaamtegevoel niet. Schaamte is cultuur en heeft met schuld te maken. En schuld is in sterke mate een religieus begrip. Mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa. Het gekke in de discussie over de rituele slacht is dat nu juist de religieuze groeperingen zich niet schuldig voelen en de atheïsten wel. We kunnen wellicht voorzichtig concluderen dat religieuze mensen dichter bij de natuur staan dan niet-religieuze. Ze hebben er misschien een tikkeltje meer ontzag voor, terwijl de atheïsten meer van het wetenschappelijke vooruitgangsgeloof zijn. Die komen dan tot de conclusie dat wetenschappelijk onderzoek naar tot nu toe onmetelijk gevoel wenselijk is. Liefde, lijden,lust en lol. Begin het maar eens meetbaar te maken.

De dierenwereld kent geen godsdienstvrijheid en evenmin mensendieren- of dierenrechten. In die wereld wordt ook niet gediscussieerd over het spanningsveld tussen die twee. Van de natuur vervreemde mensendieren met veroverde rechten en een superioriteitsgevoel , vervuld van een daarmee samenhangend , in de loop der eeuwen erin geramd schaamtegevoel, schenken hun collega-dieren het recht op een mensendierwaardige dood. Het doet allemaal wat onnatuurlijk aan.

Thursday 15 December 2011

De regelreflex

Een draaideurcrimineel jaagt in Luik vijf en misschien meer mensen de dood in en verwondt er meer dan honderdtwintig, gebruik makend van een Kalashnikov en wat handgranaten, verworven op de vrije markt. Verschrikkelijk natuurlijk. Vooral voor de direct betrokkenen. En ook voor de mensen die zich niet meer veilig voelen in hun stad. Bij ons Alphen aan de Rijn, Almelo.

Maar verschrikkelijk zijn ook de lieden die onmiddellijk menen te weten wie er allemaal gefaald hebben. De hoe – kan – het, hoe –is – het - mogelijk, het – kan – toch – niet – waar – zijn, dit – had – nooit – mogen – gebeuren, dit – is – onbegrijpelijk fanaten. De profeten van de risicoloze samenleving. Magistraten worden onthoofd. Politici, die altijd en voor alles verantwoordelijkheid dragen, stuiteren de regelreflex in. Ze beloven dat de regels aangescherpt zullen worden. Iedereen bij wie ooit in huis een niet geregistreerd wapen aangetroffen is, wordt voor de rest van zijn leven in verzekerde bewaring gesteld. Politieagenten in opleiding krijgen geen dienstwapen meer. Ik zeg het nog maar eens: ‘Hoed u voor de preventiestaat! ‘

Tragisch is, dat de aangescherpte regels niet degenen treffen waarvoor ze bedoeld zijn. Die trekken zich namelijk niets van regels aan die ze niet zelf opgesteld hebben. De regels raken slechts brave burgers die het ook zonder niet in hun hoofd zouden halen dood en verderf zaaiend over straat te gaan. De vrijheid van de goeden lijdt in toenemende mate onder de niet doeltreffende maatregelen gericht op de slechten. Daarom alleen al is aanscherping en opeenhoping van regels onzinnig, onnodig en niet meer dan incidenten- en symboolpolitiek. Daarenboven is het misleidend. Bewust en opzettelijk wordt de illusie gecreëerd dat het nooit meer zal gebeuren. Schijnzekerheid van de nachtwakersstaat. Blijf er maar vanuit gaan: Het kan elke dag weer gebeuren, het risico wordt nooit nul, hoeveel en welke regels er ook uitgevaardigd worden.

Als we nu eens alle regels afschaffen? Op hetzelfde moment wordt het onmogelijk je niet meer aan de regels te houden. De toenemende regeldruk vergroot de kans dat iemand de een of andere regel een keer zal overtreden. Zo criminaliseren we de samenleving. Met de beste bedoelingen, maar zoals bekend mag worden verondersteld gaan we juist daaraan ten onder. Als de regels weg zijn valt de schijnbescherming weg en moeten we weer zelf opletten. Een mooi voorbeeld daarvan is het woud aan verkeersborden. Haal ze allemaal weg en op slag schakelt iedere verkeersdeelnemer de automatische piloot uit. Rechts heeft voorrang zit er inmiddels toch wel in gebakken. Pleiten voor verantwoordelijk burgerschap betekent automatisch rigoureus kappen in het woud van regels en niet trappen in de valkuil van de regelreflex. Hoe moeilijk dat ook in de eerste opwinding is.

Veto’s en vertelsels

Eilandbewoners zijn en blijven een apart slag mensen. Dat geldt bij ons voor de bewoners van de Waddeneilanden en het geldt evenzeer voor de Britten, de Schotten en de Ieren. Soms lijkt het net alsof op een eiland alles net iets later gebeurd. Neem bijvoorbeeld de debatten in het Britse Lagerhuis. Een lust voor oog en oor. Niks ‘doe eens normaal man’, maar ‘right honourable gentleman’. Het klinkt als eeuwen geleden. Ik heb genoten van een debatje tussen Cameron en labourleider Miliband naar aanleiding van de Eurotop afgelopen week, waar Cameron zijn veto uitsprak over de plannen om de Euro te redden en de Europese Unie bijeen te houden. ‘Het was de keuze,’ aldus Cameron,’ tussen een slecht verdrag of geen verdrag. En dus was geen verdrag , een veto, de goede keuze.’ ‘Wat nou veto?’, opperde Miliband. ‘Voor zover ik het tot nog toe begrepen heb is er als je een veto uitspreekt geen verdrag, dan gaat het allemaal niet door. Maar ze gaan daar aan de overkant gewoon door, alleen zonder ons. Dat noem ik geen veto. Dat is een nederlaag. We zijn gewoon verslagen. We zitten in een isolement, dankzij deze ‘right honourable gentleman’. ‘ Het zal Cameron een zorg wezen. Hij weet dat de meeste eilandbewoners sinds mensenheugenis een pestpokkenhekel aan het vasteland hebben.

Mark Rutte had David Cameron in de trein nog zo beloofd alles op alles te zullen zetten om het de Britten mogelijk te maken binnen boord te blijven, maar het mocht niet baten. Kleine Mark had te weinig in de melk te brokkelen. Er werden teveel bevoegdheden overgedragen aan onder meer de Europese Centrale Bank. Dat kon Cameron in de City van Londen niet verkopen. Mark hield David nog voor, dat hij thuis toch gewoon kon vertellen dat zulks niet het geval was. ‘Ze snappen er toch niks van. Doe maar alsof het heel ingewikkeld is en je nu nog geen beslissing kunt nemen. Daarvoor moet je toch precies weten wat er in dat verdrag komt te staan en het duurt nog wel even voor dat uitgekristalliseerd is. Dat moet ik ze bij ons ook wijsmaken om een rustige kerst te hebben, ‘ probeerde hij nog. Maar Cameron was niet te vermurwen. Voor eilandbewoners gelden de wetten van het vasteland nu eenmaal niet. Ze staan liever op het menu dan dat ze aan tafel zitten, zou Lia van Bekhoven zeggen. Die rijden uit pure balorigheid in hun Morris Mini gewoon links en knallen dan frontaal op de rechts rijdende Europese spelersbus, zoals Tom Janssen het prachtig uitgebeeld heeft in zijn cartoon in Dagblad De Limburger. Over slachtoffers is nog niets bekend, maar de ravage is groot. In ieder geval is Nick Clegg, de Engelse Pechtold, er slecht aan toe. Hij zat naast Cameron in die mini en keek net even de andere kant op, toen Cameron op ramkoers ging.

Tuesday 13 December 2011

Conjunctuur

Overbodig, nutteloos. Twee woorden die het dichtst bij hoe hij zich vandaag weer eens voelde kwamen. Op deze manier werd voor hem het leven steeds zinlozer. Althans op sombere momenten, zoals nu. Soms vroeg hij zich ook wel eens af waarom die zinloze gedachte van zinloosheid hem overviel. Moest het leven, zijn leven, zin hebben? Was de zin van het bestaan niet gewoon genieten van het leven? Van de kleine geneugten, van de zon of de sneeuw, van de liefde of de dwaasheid. De kunst van het genieten. Een van de gelukbepalende factoren in het leven van een mens. Maar net als tussen droom en daad, lag er ook tussen weten en doen een enorm diepe kloof. Soms weet hij de welhaast onoverbrugbaarheid van die gaping aan zijn opvoeding. ‘Doe maar normaal dan doe je gek genoeg’, placht zijn moeder te zeggen. Normaal. Wat viel er nog te genieten als alles normaal was? Moest je niet juist genieten van wat niet normaal was? Het was niet eens normaal dat hij er was. Niet meer dan een gelukstreffer was de oorzaak van zijn existentie. Niet normaal en daarom alleen al zou hij van de toevallige gelegenheid even op de aarde te verblijven moeten genieten. En dat wilde maar niet lukken. Het leven moest toch een functie hebben, in dienst staan van iets groots, hoogs. Onzin, wist hij ook wel, want hoeveel mensen kwamen en gingen niet onopgemerkt. Het wemelde van de waardeloze levens. Waarom zou het zijne dan iets moeten betekenen? Van zijn vijfentwintigste tot zijn vijfenvijftigste had hij bijna onafgebroken gewerkt en nu stond hij er ineens naast. Van alle kanten werd hem tegemoet geschreeuwd dat de pensioengerechtigde leeftijd omhoog moest, dat er langer doorgewerkt moest worden, dat de ervaring van ouderen niet voor de arbeidsmarkt verloren mocht gaan. Minister Kamp zei het net nog op de radio. Praatjes voor de vaak. Niemand stond op hem en zijn ervaring te wachten. Zelfs niet op een uur afstand. Maar was werken dan werkelijk het enige wat het leven zin gaf? Nee, de zin van het leven was het te leven. Het een vorm te geven die bij je paste . Hij moest vooral zijn zelfachting niet verliezen, maar precies dat stond op het punt van gebeuren. Hij was toenemend gaan twijfelen aan zijn capaciteiten. Het werd de allerhoogste tijd daarmee op te houden, wilde hij niet het risico lopen in een diepe depressie te vallen. De gedachte er maar een einde aan te maken besloop hem de laatste tijd vaker dan hem lief was. Het aantal zelfmoorden fluctueerde, hij had het onlangs nog een Belgische psychiater horen zeggen op TV, met de economische situatie, suïcide was conjunctureel. Hij meende dat volmondig te moeten bevestigen, omdat hij zich niet herinneren kon eerder aan deze plaag te hebben blootgestaan. Kon hij voor iemand nog iets betekenen of was hij niet meer dan een nutteloos organisme dat onnodig steeds schaarser wordende zuurstof en water verbruikte? Vervuld van deze zwartgalligheid, maakte hij zich op voor zijn wekelijks bezoek, op dinsdagochtend aan de markt. Hij moest ophouden met zeuren en lekker genieten van een stuk gebakken vis.

Monday 12 December 2011

Ja, als…………

Als we nu die 1.600 miljard eens niet in het mislukte geruststellen van de financiële markten en het overeind houden van banken hadden gestoken, maar geïnvesteerd hadden in het vertrouwen van mensen door de economieën te stimuleren, banen te scheppen en de sociale zekerheid overeind te houden. In plaats van alles kapot te bezuinigen. Ja, als……….

Zoals te verwachten viel is de Europese top van afgelopen week op een mislukking uitgedraaid. Rutte put zich uit in geruststellende verklaringen. Er worden absoluut geen bevoegdheden aan Europa overgedragen. In maart van het volgend jaar zal de PvdA beoordelen of dat echt niet zo is. Er is tenslotte genoeg tijd. We gaan nu eerst maar eens feesten. Wat was het mooi geweest als er een eensluidend nieuw politiek geluid geklonken zou hebben. Weg van het kleine nationale eigenbelang, op weg naar internationale solidariteit en eerlijker verdelen wat de aarde voor ons allemaal te bieden heeft. Ja, als…….

Het politieke landschap in Europa is divers, maar overwegend rechts. De liberalen beschermen de vrijheid. Vooral die van de financiële markten en de nationale staat. Cameron, Rutte en Rajoy, kiezen voor rigoureuze schuldsanering en een zwak Europa. Merkel wil de weeffout van 1992 wel herstellen. Sarkozy wil dat niet. Kiezen voor nationale soevereiniteit is kiezen tegen Europa. Italië en Griekenland worden inmiddels geregeerd door technocraten. Kille saneerders. In Hongarije is het al niet veel beter. De Noren, de Denen en de Belgen hebben nauwelijks invloed. De kleintjes moeten mee in het kielzog van de groten willen ze niet ten dode opgeschreven zijn. Intussen nemen de armoede en tweedeling in de samenleving toe. De financiële markten vormen een roedel wolven dat een kudde buffels bedreigt. Slaan ze op hol of blijft er een buffel achter, dan is dat dodelijk, maar als de kudde de rijen gesloten houdt gebeurt er niets. Ja, als……….

Wie schulden maakt, in de greep van de bank belandt, verkwanseld zijn vrijheid. De strot wordt dichtgeknepen. Onafhankelijke beslissingen zijn niet meer toegestaan. Dat geldt voor particulieren en ook voor regeringen. We worden niet meer los van de markt, los van de onmiddellijke eigenbelangen van burgers en groepen geregeerd. Bijna allemaal hebben we op te grote voet geleefd en daarvoor betalen we nu versneld de rekening. De financiële instellingen dicteren de koers. Als we er nu eens zouden slagen hun macht aan banden te leggen. Ja, als……….

Als ik zou moeten kiezen, dan zou ik minder rigoureus bezuinigen en vooral ook investeren in economisch herstel en banen. Ik zou inzetten op snelle realisatie van de Verenigde Staten van Europa met een Europese regering gecontroleerd door een gekozen parlement. Ik zou inzetten op onderlinge solidariteit en evenwichtige globalisering. De regeringsleiders krijgen van mij allemaal de Limburgse eretitel gouverneur. Ik zou de macht van de financiële markten ( het eigenbelang ) aan banden leggen en de politiek ( het algemeen belang ) terug aan het roer brengen. Ja, als………….

Friday 9 December 2011

Rutte en het Taoïsme. Arm en rijk, Yin en Yang

Mark Rutte was onlangs nog op bezoek bij Barack Obama. Trots als een pauw en met de luchtigheid waarmee hij alles van zich af lijkt te laten glijden, een luchtigheid die hij soms verwart met humor, vertelde hij dat hij naar de Verenigde Staten gekomen was om drie thema’s met de president te bespreken: Banen, banen en banen. Lachen! Amper thuis na het uitstapje krijgt onze vrolijke premier te maken met het Sociaal en Cultureel Planbureau en het Centraal Bureau voor de Statistiek, die uitgerekend hebben dat een toenemend aantal landgenoten onder de armoedegrens zakt. De oppositie in de Tweede Kamer nodigt hem uit om daarover verantwoording te komen afleggen en natuurlijk geeft de premier gehoor aan dat verzoek, want debatteren is een hobby die hij uit zijn studententijd overgehouden heeft. Leuk! De argumentatielijn die Mark bedacht heeft is even eenvoudig als geniaal. Vergeleken met vijftien jaar geleden zijn er nu minder mensen arm. Voorts is armoede een relatief begrip. Nederland heeft geen ontwikkelingshulp nodig. De uitkeringen zullen niet verhoogd worden en er komen evenmin extra banen. De burgers moeten zichzelf maar zien te redden. Obama leest het in de krant en voelt zich besodemietert, maar dat zal Rutte een zorg zijn. Hij staat toch maar mooi op de foto met de eerste zwarte president van Amerika. Mooi voor het familieplakboek. Van Herman Wijffels was bekend, hij steekt dat ook niet onder stoelen of banken, dat hij zich tot het Taoïsme bekeerd heeft. Onze premier heeft deze weg nu ook ontdekt en overweegt Nederland om te vormen tot een Taoïstisch land. Arm en rijk zijn als Yin en Yang. Ze vullen elkaar aan, kunnen niet zonder elkaar. Dat is een gegeven zo oud als de wereld. Het kan vastgesteld, maar niet verklaard worden. Het is de weg van de natuur. Het is de oorsprong en het allesomvattende, altijd veranderend en voortdurend in evenwicht. Het is een gegeven , een mysterie. Alles doorloopt een vast patroon dat het niet zelf gekozen heeft en niet zelf kan wijzigen. Enfin, de regering kan wel naar huis en het volk moet zichzelf maar zien te redden. Er zijn nog steeds veel meer arme mensen dan rijke. Het herstellen van dat evenwicht is niet meer dan natuurlijk. Er moeten dus nog wel wat rijken bijkomen. De overheid is er echter niet om dat te regelen, daar moeten de burgers zelf maar voor zorgen. Tot zover het kabinetsbeleid.

Nee, het zweet staat Mark Rutte niet op het voorhoofd. De liberaal voelt zich bij de Tao als een vis in het water. Eigenlijk is het heel simpel. Verlaag de armoedegrens naar 650 euro per maand en je hebt er in een klap heel veel rijken bij. De natuur had dat al geregeld, alleen ons verzet tegen de natuurlijke gang van zaken heeft ons op het verkeerde been gezet. Er hoeft niets te veranderen met uitzondering van het idee. De kleine geesten van het Planbureau en het Centraal Bureau voor de Statistiek analyseren te veel, de oppositie is praatziek en gebruikt te veel kleine woorden. Zij streven naar kennis en leren dagelijks bij. Dat niveau is Mark Rutte inmiddels ontstegen. Zijn grote geest omvat, zijn grote woord is verlichtend. Hij streeft naar Tao en leert dagelijks af.

Thursday 8 December 2011

Strategen van de koude grond

Stapje voor stapje en veel te defensief volgens S & P. Europa doet veel om de schuldencrisis de baas te worden, zegt Jean-Claude Juncker. Ze vergaderen veel zal hij bedoelen. Politici hebben nu eenmaal de vaste overtuiging dat ze iets doen als ze vergaderen. De enige die tot op heden echt iets gedaan heeft is de Europese Centrale Bank. Dat nuanceert noodzakelijkerwijs het gedeukte bankiersimago.

Politiek is voor heel veel politici nog steeds de kunst van het haalbare. Strategie op de vierkante centimeter. Hoe kom ik hier zelf het beste uit? Hoe overleeft mijn partij de volgende verkiezingen? In het gunstigste geval, hoe komt ons land hier zonder al te veel kleerscheuren uit? Er zit geen visie achter die veel verder reikt dan de respectievelijke landsgrenzen. Of ze nu pro of anti zijn, voor de meeste beleidsmakers is nauw bemeten eigenbelang op de korte termijn de drijfveer. We zijn afhankelijk van export of we gaan toch niet betalen voor die mafkezen die de boel besodemieteren. De euro heeft ons veel opgeleverd of door die verdomde euro is alles twee keer zo duur geworden.

Het gemiddelde politieke geheugen omvat niet meer dan een periode van maximaal vier jaar en soms is dat al te veel. De geheugencapaciteit lijkt toe te nemen naarmate de staatsvorm meer dictatoriaal is. Democratieën zijn gevoeliger voor Alzheimer.

Europa is los zand. Er is geen eensluidende opvatting over het einddoel. Als je niet weet wat je koken wil heeft het geen zin om boodschappen te doen. Mevrouw Merkel laat geen gelegenheid onbenut om op te merken dat het een proces is dat lange adem vereist. Welk proces bedoelt ze? Stap voor stap, maar waar naartoe? Crisisbeheersing? Redden wat er te redden valt? Pompen of verzuipen? Op weg naar een federaal Europa? Europa is een bedrijf zonder visie, zonder missie. Een dolende mammoettanker , een kok zonder menu. Processen en performers zijn niet gericht op een gezamenlijk einddoel.

Op een onbewaakt ogenblik vraag ik me wel eens af of er een crisis in Griekenland of Italië geweest zou zijn als we de verenigde Staten van Europa zouden zijn. Heeft iemand ooit nog wel eens iets gehoord van Californië, dat onder Schwarzenegger bijna failliet was? De manier waarop Europa met zichzelf omspringt is een van de belangrijkste destabiliserende factoren in de wereld van vandaag. De facto bestaat Europa niet. Het is een bijeengeraapt zootje ongeregeld met als ‘Leitmotiv’ ieder voor zich en God voor ons allen, waarin het haalbare tot kunst verheven is en het noodzakelijke kapot vergaderd wordt. Het hoeft derhalve geen verbazing te wekken dat geen enkele bank of belegger nog vertrouwen heeft in deze holding. E en bankroet ligt in het verschiet . We kunnen S & P’s dan wel verwijten maken, maar het grootste probleem is toch echt dat we niet in staat blijken zelf orde op zaken te stellen. Don’t shoot de pianoplayer zou Karremans zeggen. Ik wens onze ‘lijders’ veel strategische visie vandaag en morgen, maar ik vrees het ergste.

Wednesday 7 December 2011

Europa een adoptiekind

De Sinterklaasweek lijkt beslissend te worden voor de toekomst van ons continent en misschien wel van de wereld. Standard & Poor’s voert de druk op. De Chinezen houden, zoals vooralsnog te verwachten viel, de hand op de knip. Zij herinneren zich 1997 nog wel. Mevrouw Merkel en meneer Sarkozy broeden op een nieuw Europees ei, dat eind deze week als kuiken uit de schaal moet kruipen. De genen van Merkel bevatten automatische sancties, die van Sarkozy soevereiniteit . Welke karaktereigenschappen krijgt het kuiken? Omdat genetische conflicten voorgebakken lijken, gaat het Europees Hof van Justitie politieagent spelen. Elke Europese staat is soeverein tot het gerechtshof vaststelt dat de begrotingsafspraken niet nageleefd worden. Dan treden de automatische sancties in werking. De regel is 3%. Wie naar boven afwijkt krijgt een acceptgiro in de bus. Het land dat toch al een begrotingstekort heeft krijgt daardoor een nog groter tekort en moet dientengevolge extra bezuinigen. Zolang het spannend is moeten de regeringsleiders elke maand bij elkaar komen. De bazen van de afzonderlijke landen blijven dus de Europese Commissie buitenspel zetten, om van het Europees Parlement nog maar helemaal te zwijgen. De zware Europese commissaris lijkt van de baan en vervangen door het Hof van Justitie. De stabiliteitsobligaties, ook wel eurobonds genoemd, die de rente lager zouden kunnen houden komen er ook niet, omdat de Europese commissie er voorstander van is en de regeringsleiders daarom alleen al niet. Neelie Kroes put zich de laatste tijd weliswaar uit in complimenten voor de nationale staten, maar het mag niet baten. Net zoals de banken elkaar onderling niet meer vertrouwen doen de regeringsleiders dat evenmin. Stuk voor stuk verdenken ze hun collega’s ervan, dat die de boel zullen flessen als ze ook maar even de kans krijgen om goedkoop aan geld te komen. Het kuiken wordt een schichtig wezentje , dat voortdurend angstig om zich heen moet kijken. Het mag door niemand aangeraakt worden, want heeft het eenmaal de overheersende lucht van een staat, zullen de andere het onmiddellijk dooddrukken. Zo gaat dat nu eenmaal in de natuur.

Het nieuwe kuiken is daarom bij voorbaat kansloos. Het zal niet lang leven. Papa en mama hebben er bij de geboorte van hun eerste kuiken al niet voor gekozen een gezamenlijke huishouding te gaan voeren. Ze gaven de voorkeur aan iets wat op een LAT - relatie lijkt , maar zelfs dat niet is. Ze gingen ook niet naar de notaris voor een samenlevingscontract. Nee, het is geen liefdeskuikentje. Het zal niet opgroeien tot een volwassen wezen, dat door zijn ouders en de hele familie gesteund wordt op de weg naar zelfstandigheid. Van die ene nacht vol passie in Maastricht hebben de ouders meer dan spijt. En toch is het weer gebeurd. Ze kunnen niet met, maar ook niet zonder elkaar. En grote delen van de familie evenzeer. Het standsverschil blijkt zelfs met verstand moeilijk te overbruggen. De ouders en de hele familie hebben het vooral druk met zichzelf en bemoeien zich onvoldoende met de opvoeding ( het gelijk van Marja van Bijsterveldt ) van de kuikens die ze verwekken. Die laten ze over aan een internaat met vestigingen in Brussel en Straatsburg. Een keer per maand gaan ze op bezoek om in ieder geval de schijn van betrokkenheid en verantwoordelijkheid op te houden. Misschien is het beste alternatief voor de toekomst van het nieuwe kuiken het voor adoptie af te staan.

Tuesday 6 December 2011

Koeien, klompen en karnaval

Op zoek naar de identiteit van de Nederlander
Ging Sint even op bezoek bij een medelander

Het was, zo bleek hem al snel, een echte vechter
Ondanks armoede en een onveilig bestaan
Tevreden en moedig, het kon immers niet slechter
Voor de toekomst van zijn kinderen - van ver - op weg gegaan

Naar welvarend en veilig Nederland gekomen
Met in zijn bagage talrijke dromen

De mensen zijn hier welvarend en het is veilig
En toch proefde hij ontevredenheid en angst
Tolerantie, vrijheid en gelijkheid blijken niet meer heilig
Veel te verliezen maakt dikwijls het bangst

Waar het goed gaat kan het zeker ook slechter
Zijn wij soms een bedreiging? vroeg de vechter

De bisschop van Mira, Turk van origine
Begreep maar al te goed wat hij hoorde
Hij was zich volledig bewust van de combine
Die alle hoop ontegenzeglijk de grond in boorde

Koeien, klompen en karnaval boeien nu kennelijk meer
Dan de identiteitsbepalende waarden van weleer

De grondwet weerspiegelt die traditionele nationale identiteit
Om de eigenaard te beschermen en te borgen
Wil de combine de betreffende artikelen liever kwijt
De onbegrepen paradox baarde Sint onnoemelijke zorgen

Hij beloofde de medelander, als die zou zetten zijn schoen
Daar niets dan gelijkheid, gast- en godsdienstvrijheid in te doen
En ook samen met zijn Pieten te schreeuwen van alle daken
Nederlanders waakt! Ge dreigt de weg kwijt te raken!

Monday 5 December 2011

Triple- A: Arrogantie, angst en agressie

Er zijn ongetwijfeld mensen die mij maar een arrogante kwast vinden. Er is inderdaad niet veel mis met mijn zelfvertrouwen, alhoewel het de laatste tijd stevig op de proef gesteld wordt. Maar om nou te zeggen dat ik het overdrijf, nee. Al zeg ik het zelf. Het kan uiteraard geen kwaad om na te denken, te reflecteren. Daar hoort – naast zelfreflectie - ook de vraag bij welk belang iemand kan hebben bij het mij arrogant noemen. Vaak zijn mensen die dat doen zelf redelijk arrogant. Over de arrogantie van de macht is het een en ander geschreven en gezegd. Machtig ben ik echter niet, dus daar hoef ik het niet te zoeken. Wel heb ik een hekel aan oppervlakkigheid, aan mensen die met de grootst mogelijke vanzelfsprekendheid iets roepen, waarvan zelfs een oppervlakkig luisteraar begrijpt dat ze er nooit echt over nagedacht hebben. Dat kan niet gezegd worden van Erik Irsraelewicz of Dani Rodrik. En ook niet van Kishore Mahbubani. Een Fransman, een Amerikaan en een Singaporees. De eerste schrijft over de arrogantie van China, de tweede over het trilemma van Europa en de laatste over de onvermijdelijke verschuiving van de macht naar het Oosten. De Chinezen worden steeds machtiger en wij in Europa zijn daar niet bang genoeg voor. Snelle globalisering gekoppeld aan democratische politiek betekent het einde van de natiestaat en de arrogantie van het Westen kent geen grenzen. De onstuitbare mars naar moderniteit in het Oosten kan leiden tot een toenemend (supra)nationaal protectionisme in en militaire agressie vanuit het Westen. Ziedaar de ingrediënten voor de verrechtsing van Europese staten. Of dat ook naties zijn laat ik maar even in het midden. Wie over dat verschil meer wil weten kan terecht bij de cultuurhistorische schets van Joep Leerssen met de titel ‘Nationaal denken in Europa’.

Angst was altijd al een slechte raadgever. Ik ben ook niet bang voor de Chinezen. Eerder voor Poetin. Bij mij is er in hun richting meer sprake van bewondering. Als ik al bang ben, dan is het voor de manier waarop er in het Westen, bij mij thuis dus, wordt omgegaan met de globalisering. Dan is het voor onze arrogantie, minachting en neerbuigendheid in de richting van Azië, Afrika en Zuid-Amerika evenals over ons onvermogen om te komen tot een echt federaal Europa. In de kroeg hoor ik tegenwoordig uit de mond van heel gewone mensen geluiden over een derde wereldoorlog. Ik prijs mij altijd gelukkig dat ik, in tegenstelling tot mijn ouders en grootouders, geen oorlog aan den lijve heb hoeven ervaren en dat gun ik mijn kinderen evenzeer. Wie het tempo van de globalisering bepaalt weet ik niet precies en ik vraag me af of de snelheid van dat proces beïnvloedbaar is. Problematischer acht ik het feit, dat heel veel mensen zich bij dat proces niet betrokken weten, dat ze het lijdzaam ondergaan en dat het door belanghebbende betweters gepresenteerd wordt als iets bedreigends in plaats van als een kans op een betere wereld. Maar misschien denk ik er wel teveel over na en kom daardoor arrogant over. Mea Culpa.

Saturday 3 December 2011

Marja’s punt

Vandaag had ik de keuze uit twee open brieven. Een van de Amerikaanse ondernemer Leon G. Cooperman, eigenaar van Omega Advisors Inc. , gericht aan Obama. Boodschap: niet langer polariseren, maar polderen. En een van vijf ( Philips, Unilever, DSM, Shell en Akzo Nobel ) Nederlandse ondernemers aan het kabinet Rutte. Boodschap: niet langer polderen, maar daadkrachtig doorpakken in Europees verband. De verleiding was groot, maar er was nog een derde soort open brief. Die van onze Minister van Onderwijs, Marja van Bijsterveldt - Vliegenthart, bij de espresso in de NRC gericht aan de ouders van Nederland. Nu heb ik zelf een hekel aan brieven schrijven. Ik vind het in het algemeen een teken aan de wand. Ze praten niet meer met elkaar, denk ik dan, ze gaan elkaar open brieven schrijven. Maar voor Marja is het natuurlijk moeilijk om met alle ouders van Nederland in gesprek te gaan. Cooperman en de bende van vijf hebben het makkelijker. Die kunnen gewoon de telefoon pakken en met hun regeringsleider praten. Dus duik ik even ietsje dieper in de open brief van Van Bijsterveldt in de vorm van een babbel met Ernest Van der Kwast bij een ochtendespresso.

Ouders moeten meer tijd maken voor hun kinderen, vindt de bewindsvrouwe van de familiepartij CDA. Ze moeten voorlezen, huiswerk overhoren en praten over normen en waarden. En als ze daar geen tijd voor hebben, dan maken ze die maar. Minder werken, minder in de file staan, minder zelf sporten en minder ‘Linda’ lezen. Zelf doet Marja dat overigens niet, want ze heeft en had het te druk om op te voeden en dus deed Qing het werk zonder dat ze de ‘r’ kon uitspreken, nadat eerder Manoela uit Mexico het veld had moeten ruimen omdat haar belangstelling vooral bleek uit te gaan naar pa Bijsterveldt. Dat is een zwak punt in het espressopraatje van Marja, ik geef het toe.

Maar nog zwakker zijn de reacties van in de wiek geschoten mamma’s en pappa’s. De inkt van de krant was nog niet droog of het ganse volk viel over haar heen. Waar bemoeit ze zich mee? Dat ze naar zichzelf kijkt. Ontluizen is ze vergeten. Luizenmoeders zijn wij zeker? Heeft ze wel tijd om bij Ramses op het podium te staan? De GGD staakt de seksuele voorlichting op scholen, misschien kan Marja een paar voorleesmoeders inzetten? Vooral de moeders zijn gepikeerd. De vaders beseffen vaak nog niet eens dat zij ook aangesproken worden. Die voelen zich nog niet voor de helft ouder en lachen een beetje dommig voor zich uit. Slechts een enkeling heeft waargenomen dat de school inderdaad een opbergplek geworden is. Net als de sportvereniging. Parkeer de blagen daar maar. Ze knappen het wel op. De tijd dat ouders hun kinderen zelf seksueel voorlichten ligt een halve eeuw achter ons. En als zo’n leraar dan de door pseudo - ouders aan hem ongevraagd gedelegeerde taak echt serieus neemt wordt hij door de politie opgepakt of kan een pak rammel van een boze vader krijgen. Dat zijn de voorbeelden die de ouders anno 2011 geven. Marja heeft dus wel een punt!

Thursday 1 December 2011

Het korte geheugen van Europa

We schrijven juli 1997. Oost - Azië wordt geteisterd door een financiële crisis. Vooral Thailand en Indonesië worden hard getroffen. De opkomende economieën blijken nog fragiel. Europa is in geen velden of wegen te bekennen, in tegenstelling tot enkele jaren daarvoor toen er overeenkomsten werden afgesloten om mee te kunnen liften op het economisch succes. De Verenigde Staten kijken vooral naar hun eigen belang. Greenspan, Rubin en Summers trekken aan de touwtjes van de internationale financiële markten. Ze plegen een paar telefoontjes en zorgen ervoor dat Zuid-Korea op de been gehouden wordt. De reactie van het Internationale Monetaire Fonds (IMF) op de crisis in het Verre Oosten wordt gedicteerd door de belangen van het Westen en niet door de behoeften van Oost - Azië. Daardoor heeft het IMF haar legitimiteit en prestige in Azië verspeeld. De Aziaten vertrouwen het niet meer en potten hun reserves zelf op, te meer omdat ze in het IMF niets te vertellen hebben. Stilzwijgende afspraak is immers dat een Europeaan het IMF leidt en een Amerikaan de Wereldbank. De meerderheid van de wereldbevolking wordt op die manier keurig buitenspel gezet als het om invloed gaat. Westerlingen blijken mooi weer vrienden. In de achterkamertjes en soms openlijk zijn ze neerbuigend en minachtend als het over het Verre Oosten gaat. Bij de eerste tekenen van problemen hebben ze in 1997 Oost - Azië gedumpt. Alleen de Chinezen doen wat gedaan moet worden. Ze steunen Thailand en Indonesië met elk een biljoen dollar. Verder devalueren ze hun munt niet om hun eigen export te bevorderen, verdedigen dus niet hun eigen belang , maar versterken juist het economisch groeipotentieel van de probleemlanden.

We schrijven 30 november 2011. Ik hoor Jan Kees de Jager zeggen dat Europa de crisis niet alleen kan oplossen. De Europeanen zijn niet in staat om het Europees Stabiliteit- en Financieringsfonds (EFSF) voldoende te voeden. Of de sterke economieën in de wereld maar even zo aardig willen zijn om daar 500 miljard tot een biljoen in te storten. Zij hebben er toch ook belang bij dat er een einde komt aan het gedonder in Europa! Hoe kort van memorie kan een politicus zijn?

Er is niet erg veel fantasie nodig om te bedenken wat Hu Jintao en Wen Jiabao gaan doen. De Chinezen hebben – in tegenstelling tot het Westen - al eerder bewezen oog te hebben voor grotere belangen dan het pure eigenbelang. Ze hebben geen belang bij het instorten van Europa en zullen te hulp schieten. Maar achterlijk zijn ze natuurlijk ook niet. Er liggen nog wel enkele openstaande rekeningen. De dagen van mevrouw Lagarde bij het IMF zijn geteld, terwijl ze er net zit. Europa zal niet langer 27 stemmen hebben in de VN, maar net als China één. In de Veiligheidsraad zal niet langer de dienst uitgemaakt worden door de overwinnaars van 1945, maar door de vijf grootmachten van nu, te weten China, India, Europa, Rusland en de USA, waarbij de Chinezen ongetwijfeld ook aandacht zullen vragen voor de Afrikaanse Staten en Zuid-Amerika. Ook de Wereldbank zal de Chinezen meer moeten bieden dan de positie van hoofd - econoom. Een en ander zal niet van vandaag op morgen gaan. Maar het water staat Europa tot aan de lippen. Merkozy hebben zich tot nu toe niet laten opjagen. Wat zich gaat wreken is dat het Westen en met name Europa de opkomende economieën te lang buiten de deur van de machtscentra gehouden heeft en te weinig vaart gemaakt heeft met de vorming van een politieke unie.