Diederik, Don en Dirk

Wetenschappers zijn bijzondere mensen. Sommige heten zelfs professor. Het zijn mensen die heel veel van heel weinig weten. Zoveel, dat ze menigeen van dat beetje alles wijs denken te kunnen maken. Wetenschappers moeten onderzoeken en publiceren. Naam maken. Hun onderzoeken moeten transparant zijn. Dat wil zeggen dat andere wetenschappers het onderzoek na moeten kunnen doen en als die dan tot dezelfde uitkomsten komen is de uitkomst van het onderzoek waar. Als je bijvoorbeeld veronderstelt dat mensen die aan de dood denken meer snoepen of wil weten wat de invloed van de kleuren rood en blauw op menselijk gedrag zijn, dan onderzoek je dat. Vaak is de maatschappelijke relevantie van dergelijk onderzoek ver te zoeken. Maar zolang er een dwaas gevonden kan worden die het betaalt is dat irrelevant. Wetenschappers zijn niet alleen bijzonder, ze zijn ook heel knap. Vrijwel alles wat een opdrachtgever bewezen wil zien kunnen zij bewijzen. Ze moeten tenslotte de kost verdienen en dan geldt heel eenvoudig dat de taal gesproken wordt van degene wiens brood men eet. Het is dan gewoon een kwestie van het creëren van de juiste onderzoeksomstandigheden. Wetenschappers zijn tenslotte ook maar gewone mensen. Ik ben geen wetenschapper. Maar wat mij opviel in de schandalen van de laatste tijd is dat de voornamen van alle drie de frauderende professoren met een D begint. Misschien rechtvaardigt dat de hypothese dat de kans dat een wetenschapper wiens voornaam met een D begint fraudeert groter is dan wanneer die voornaam met een H begint. De onderzoeksperiode beslaat het tijdvak midden 2011 tot midden 2012. Ik kijk alleen naar Nederlandse universiteiten. Vervolgens selecteer ik enkel de ophefmakende fraudezaken, dat wil zeggen dat ze de krant gehaald moeten hebben. En wat blijkt? Het begon met Diederik, daarna kwam Don en het eindigt voorlopig met Dirk. De stelling is bewezen. Schieten we daar iets mee op? Nee. Want het is natuurlijk klinkklare nonsens. Misschien is het wel zo dat er in verhouding erg veel wetenschappers zijn wier voornaam met een D begint en dan is het natuurlijk helemaal niet verwonderlijk dat er meer frauderende wetenschappers zijn wier voornaam met een D begint. Wetenschappers zijn mensen die, net zoals Taylor het met de arbeid deed, het leven en de mens in stukjes hakken. Het geheel , met al zijn samenhangen, begrijpen is ondoenlijk. Dus is jezelf specialiseren in een deel de enig begaanbare weg. Maar wie knoopt de touwtjes weer aan elkaar? De filosofie misschien? Maar die kent ook al haar specialisaties. Ik leef altijd al met de gedachte dat we meer niet dan wel weten. En het beetje dat we denken te weten is volstrekt onvoldoende om de mens en het leven te begrijpen, laat staan dat we er met die kennis in geslaagd zijn de wereld tot een leefbaarder geheel te maken. Wat gisteren waar leek, blijkt morgen alweer niet te kloppen. Ons past dus op het gebied van de wetenschap enige bescheidenheid. Misschien is wetenschap in zichzelf wel frauduleus en is er enkel een verschil tussen oplichters en onwetenden.

De Roos van Leary

Op het gevaar af niet alle omstandigheden volledig te kennen, verwaardig ik me toch maar enige woorden vuil te maken aan twee gebeurtenissen die in de afgelopen dagen nogal de aandacht trokken. In Rotterdam trapte een politieagente een laveloze Let vol in het kruis en diende hem daarna nog wat knietjes onder de kin toe. Haar mannelijke collega keek toe, alsof het een oefening ongewapend gevecht tegen een zich niet verzettende tegenstander betrof en kwam pas in actie toen de handboeien om moesten. Ik had deze dappere dame hetzelfde graag eens willen zien doen met een gewelddadige supporter van Feijenoord. Maar zo dapper zal ze wel niet zijn. Hoe weten we dit allemaal? Een medelander met allochtone achtergrond legde een en ander op zijn iphone vast en zette het op Youtube. Misschien heeft hij wel geluk gehad dat de agenten hem niet zagen filmen. Voor de opname schijnen er nog een wapenstok en traangas aan te pas gekomen te zijn, maar daar zijn dus geen beelden van. Waren de beelden die er wel zijn er niet geweest, dan zou vermoedelijk geen haan meer gekraaid hebben naar dit voorval. Nu zitten de agenten ziek thuis en de Let in de cel. Er is volgens de korpschef geen reden de agenten hangende het onderzoek te schorsen. Een goede baas neemt het immers altijd op voor zijn mensen. Maar natuurlijk zijn die agenten niet ziek. Of misschien toch? In hun hoofd? Aan de ene kant wordt het optreden van de politie tegenwoordig voortdurend in de gaten gehouden. Elk enigszins georganiseerd optreden wordt gefilmd en de diender die iets doet heeft daar veelal langer last van dan degene waartegen opgetreden wordt. Dus zijn agenten in dat soort situaties eerder terughoudend. En daar heb ik dan nog begrip voor ook. Aan de andere kant mag je toch van elke agent een zekere mate van professionaliteit verwachten. Juiste inschattingen maken en situatief handelen, kalm en beheerst. Dat deed deze zich onbespied wanende Rotterdamse mevrouw in ieder geval niet. Haar optreden zal bij menigeen gevoelens van agressie opgeroepen hebben. Bij mij in ieder geval wel. Gelukkig was ik niet in de buurt, want dan zat ik nu misschien vast. Het blijft moeilijk om de Roos van Leary in de praktijk toe te passen.

In Haelen bestookte een 59-jarige man eerst wat mensen van de gemeente en later de politie met molotovcocktails, benzinebommen en dreigde met pijl en boog. Hoe het kwam dat er een camera in de buurt was die alles registreerde mag de duivel weten. Misschien is dat staand beleid van de gemeente bij het toepassen van bestuursdwang. Wat veel interessanter is, is de vraag hoe het in vredesnaam zover is kunnen komen? Een gefrustreerde ambtenaar? Een burgemeester die geen eigen koers durft te varen? De man woont aan de rand van het dorp, vlak bij het bos en ook vlak bij een woonwagenkamp. Die kampjes worden door gemeenten altijd al zover als maar enigszins mogelijk van de bewoonde wereld af aangelegd. Er ontstaat een conflict tussen de man en de kampbewoners. De man voelt zich door de overheid in de steek gelaten. De veiligheid van zijn gezin is in het geding. Hij plaatst een hek voor zijn huis. Wie daar last van zal hebben gehad is een interessante vraag. Vermoedelijk alleen de bewoners van het woonwagenkamp. Maar de gemeente besluit tot het toepassen van bestuursdwang, nadat de man weigerde met de burgemeester te praten, omdat die in het gezelschap verkeerde van een ambtenaar in wie de man het vertrouwen al lang geleden verloren heeft. De situatie is duidelijk geëscaleerd. De man krijgt het etiket 'doorgedraaid' opgeplakt. Ik kon een gevoel van bewondering voor de manier waarop hij streed voor zijn huis, haard en gezin niet onderdrukken. Het blijft moeilijk om de Roos van Leary in de praktijk toe te passen.

Teveel sterren

Voor Nederland is het EK voorbij. En ook weer niet. De teleurstellende verrichtingen van oranje zullen nog wel even nasudderen. De vaderlandse pers zoekt naarstig naar lekken en individuele schuldigen, waar juist het collectief faalde. Heitinga zit inmiddels op Ibiza. Van Bommel heeft zijn laatste wedstrijd voor het Nederlands elftal gespeeld. Van Persie zwijgt als een sfinx en zelfs Jansma krijgt hem niet aan de praat. Van der Wiel realiseert zich dat Real Madrid nog ver weg is en etaleert met die uitspraak wat zijn doel bij dit EK was. Johan Derksen speelt zijn rol in het voetbalcircus met verve. Hij heeft het zichzelf omhoog bewegen door anderen de grond in te boren inmiddels tot kunst verheven en wint daar zelfs prijzen mee. VI oranje is, om met Anja Meulenbelt te spreken, de schaamte voorbij. En het volk geniet ervan, zonder zich te realiseren dat juist Derksen de verpersoonlijking is van wat er mis ging bij oranje. De Duitsers blijken over een realistischer inschattingsvermogen te beschikken dan de Nederlanders. Wij zijn nogal met onszelf ingenomen. Het beste-jongetje-van-de-klas syndroom. Kijk mij eens! Goede voetballers, die als team falen op beslissende momenten. Geen collectief. Zou dat iets met onze volksaard te maken hebben? Zijn wij misschien eerder pingelaars dan teamspelers? Zit het niet in onze genen om ons aan een groter geheel ondergeschikt te maken? Nee, integendeel. Normaal gesproken wordt het hoofd van eenieder die dat lichaamsdeel boven het maaiveld waagt uit te steken er hier onmiddellijk afgehakt. Doe normaal man, dan doe je gek genoeg. Dat is de Nederlandse norm. Alleen voor voetballers en de Johans geldt die niet. De fans, samen voor oranje, zijn een oranje collectief, het elftal is dat juist niet. De voetbalwereld is zo ongeveer de enige bedrijfstak, die we hier nog - zij het soms met frisse tegenzin - aan de Balkenendenorm laten ontsnappen. Wij hunkeren naar mensen die zich aan de grijze massa ontworstelen, naar witte raven. Maar dan moeten ze wel presteren! Winnen! Het betaald voetbal, het Nederlands elftal is voor velen van ons een soort van collectieve ontsnapping uit het grijze middelmatige bestaan. Allerlei lieden veroorloven zich in die bedrijfstak gedragingen waarbij in het normale mensenleven de nodige vraagtekens geplaatst kunnen worden. Kortom, het voetbal is geen afspiegeling van de normale maatschappij . In het voetbal moet je juist excelleren of, als je dat zoals Johan Derksen niet kunt, opvallen om iets te bereiken. En dat staat op heel gespannen voet met wat wij Nederlanders normaal en acceptabel vinden. Vanwege dat spanningsveld ontstaan er bij onze acteurs al snel sterallures. En het manco van dit Nederlands elftal is nu juist dat we teveel spelers hebben, die zichzelf een ster vinden. Wijs er twee aan bij de Duitsers, bij de Grieken, bij de Italianen, bij de Fransen, bij de Tsjechen, bij de Spanjaarden, bij de Engelsen en bij de Portugezen. Die weten allemaal, dat ze zich niet meer dan een van die soort kunnen permitteren. De andere tweeëntwintig spelers zijn nodig om die ene in het gareel te houden. Dat was maandagavond mooi te zien toen Balotelli door zijn medespelers de mond gesnoerd werd, toen hij iets tegen zijn trainer wilde roepen. Kunt u zich voorstellen dat Robben of Sneijder zoiets overkomen zou zijn?

De hoop sterft het laatst!

Er moet welhaast een wonder gebeuren wil het Nederlands elftal de poulefase van het EK overleven. Die Hoffnung stirbt zuletzt, zeggen de Duitsers heel mooi. En juist tegen die Duitsers zal ons laatste sprankje hoop, naar ik verwacht, de grond in geboord worden. Gans het land kleurde de afgelopen dagen oranje. Vergeten is de eurocrisis. Een torenhoog verwachtingspatroon, want in Engeland schopt Van Persie ze er makkelijk in en in Duitsland Huntelaar. We hebben zoveel goede voetballers, dat we niet eens meer weten wie er moet spelen. Er wordt wat af geanalyseerd dezer dagen. Nederland speelde helemaal niet zo slecht tegen de Denen, want het creëerde maar liefst twintig kansen. Je zou ook kunnen zeggen, dat de Denen niet zo goed speelden, omdat Nederland die kansen kreeg. Afgezien van de eerste tien minuten speelde Nederland niet goed. We stonden met zes man achterin, dan een heel groot aantal meters niets en dan vier aanvallers. Onze wereldklasse aanvallers konden geen van de vele kansen verzilveren. Er zijn ploegen die kunnen winnen als ze slecht spelen. Het Nederlands elftal is niet zo’n ploeg. In tegenstelling tot het laatste WK is er nu geen gezamenlijk uitgedragen missie. De uitstraling van het geheel is anders, fletser. Ik zag geen spelvreugde, geen bezieling, geen lachend gezicht, geen team ( Together Everyone Achieves More ). Natuurlijk deed iedereen zijn stinkende best, maar er ontbrak iets. Het baltempo was te laag, er werd teveel gelopen met de bal en te weinig zonder. Met het baltempo van de Russen en de bezieling van de Ieren zouden we op een slof en een oude voetbalschoen met 6-0 gewonnen hebben. De Ieren verloren van Kroatië, maar de fans zongen hun team na de wedstrijd traditiegetrouw met Ierse liederen toe. Prachtig en uniek. Daarom alleen al is het goed, dat ze er na vierentwintig jaar weer bij zijn. Ik geniet van hun mentaliteit en hun humor. Het relativeringsvermogen zit in hun genen. Net als bij ons de rivaliteit met de Duitsers. Dat belooft dus nog wel wat voor aanstaande woensdag. In Kerkrade geldt die avond op de Nieuwstraat/Neustrasse een noodverordening. Dat is andere koek dan relativeren en lijkt meer op oorlog. 6,8 miljoen landgenoten zagen de Nederlaag tegen Denemarken. Zelf stond ik op de markt in Kerkrade, waar de stemming eerder gelaten was. Woensdag kijk ik samen met wat Duisters bij een Griek. Dan zal heel het land wel voor de buis zitten. Voor mij is het geen oorlog, maar een spelletje, waar het beste team normaal gesproken wint en soms verrassend verslagen wordt door een collectief waarin iedereen voor iedereen in de bres springt, niemand groter is dan het team, voor elke bal en meter met bezieling gevochten wordt en samen genoten wordt van elke goede actie. Ik ga woensdag in elk geval vooral gezellig genieten van een lekkere pot voetbal, waarin voor Nederland een plaats bij de laatste acht van Europa op het spel staat, als ze tenminste ook nog van Portugal winnen. Dat zou gelijk staan aan een wonder, maar wonderen bestaan en de hoop sterft het laatst. En ook als het niet lukt , zal ik voor ze zingen!

Alle lof voor Lahm!

Morgen gaat het beginnen. Nederland heeft volgens de Duitse bevolking 3% kans om Europees kampioen te worden bij het door Polen en Oekraïne georganiseerde toernooi. Zelf geven ze zich 47% kans. Aanstaande woensdag zal wellicht het een en ander duidelijk worden. De relatie tussen sport en politiek staat bij dit EK weer eens prominent op de agenda. Vooral de manier waarop het regime in de Oekraïne omgaat met Julia Timosjenko heeft menig politicus aanleiding gegeven dat land tijdens het EK juist niet te bezoeken. Sportmensen zelf hebben in het algemeen niet veel op met politiek. Het WK in Argentinië was daar al een voorbeeld van. Ze willen hun sport beoefenen en verder met rust gelaten worden. Maar er zijn uitzonderingen. Philipp Lahm bijvoorbeeld. De aanvoerder van de Mannschaft verklaarde in Der Spiegel, dat wat er in de Oekraïne met Timosjenko gebeurt niet bepaald overeenstemt met zijn idee van democratie. Hij riep Uefa - baas Platini op daartegen stelling te nemen. Maar wat Platini ook doet, er komt geen woord daarover uit zijn mond. Integendeel. Lahm zou er volgens Platini juist goed aan gedaan hebben zijn mond te houden over politiek en blij te zijn dat zoveel mensen hun best doen om het hem mogelijk te maken zijn sport daar te beoefenen. Platini probeert manhaftig sport en politiek gescheiden te houden. Politici echter gebruiken sportevenementen al jaar en dag ter meerdere eigen eer en glorie. En niet alleen sportevenementen. Het Eurovisie songfestival, onlangs gehouden in Azarbeidzjan, werd door Aliyev ook gebruikt om zijn land beter aan de wereld te tonen dan het in werkelijkheid is. Politici gebruiken de sport dus wel. Waarom zouden sportlieden dan hun mond moeten houden over de politiek? Er zijn ook mensen die van mening zijn dat juist de sport verbroedert en mogelijkheden biedt om een dialoog op gang te brengen over andere zaken. Dat moet dan vooral gebeuren door middel van de media – aandacht die grote evenementen nu eenmaal met zich meebrengen. Politici beperken zich dan tot politiek, sportlieden en sportbestuurders tot sport en journalisten kunnen hun zegje over zowel politiek als sport doen. De vlieger gaat alleen niet op, omdat juist de politici zich hieraan niet houden. Sport is voor hen een soort van toverbal. Sport kan alles. Verbroederen, integratie verbeteren, de bevolking gezonder maken en ga zo maar door. Voor politici is de sport een middel. Voor de meeste sporters is sport een doel in zichzelf. Ze beleven plezier aan het beoefenen ervan en dat is voldoende. Maar ze worden gebruikt. Vooral in de glans van topsporters baden politici zich graag. Merkel gaat niet voor niets op bezoek bij de Mannschaft in Polen, met een schare persvolk in haar gevolg . Gegarandeerde aandacht in alle journaals. Als politici de sport op een dergelijke manier gebruiken, moet niemand , en zeker politici en de voorzitter van de Uefa niet, zich erover verbazen dat een volwassen sporter, die wel oog heeft voor wat er in de wereld gebeurt, daar zijn mening over geeft. Topsporters hebben een voorbeeldfunctie en daar hoort bij dat ze laten zien dat ze niet als hersenloze machines door de wereld lopen, maar oog hebben voor wat zich in die wereld afspeelt en hun mond open doen als er iets voor verbetering vetbaar is. Alle lof dus voor Lahm.

“Wetenschappelijke” stemmingmakerij

Wat is er sedert 2004 allemaal veranderd in Nederland, naast de invoering van een algemeen rookverbod op de werkplek? Dat rookverbod heeft volgens Maastrichtse geleerden geleid tot het voorkomen van meer dan 16.000 gevallen van hartstilstand, waardoor ongeveer 14.000 mensenlevens gespaard werden. Hoe weten die geleerden dat? Omdat de ambulancedienst Zuid - Limburg van 2004 tot 2008 minder vaak voor een acute hartstilstand opgeroepen werd ! In de twee jaar voor 2004 was het aantal gevallen van acute hartstilstand nog aan het stijgen, beweren ze. Na het rookverbod op de werkplek daalde het aantal spectaculair. De geleerden hebben nog even gewacht met de publicatie van hun bevindingen. Ze wilden de effecten van het rookverbod in de horeca ( 2008 ) ook meenemen. Maar dat verbod heeft niks opgeleverd. Dat vonden de hooggeleerde heren natuurlijk jammer, want hen is er alles aan gelegen te bewijzen dat als er niemand meer rookt er ook niemand meer sterft. Zou STIVORO hier een vinger in de onderzoekspap hebben? Natuurlijk is de plaats waar je werkt veelal geen vrije keuze en zit je voor je plezier in de kroeg. Als we iedereen vrij een werkplek laten kiezen vermindert wellicht het aantal acute hartstilstanden. Dat is het onderzoeken meer dan waard. Misschien ligt het aan de invoering van de euro in 2002? We wilden en konden er die eerste jaren maar niet aan wennen. Bleven omrekenen. Veel stress dus. Na twee jaar ebden die spanningen weg en realiseerden we ons dat er geen weg terug was. Kan iemand dat eens onderzoeken? De invloed van de invoering van de euro op het aantal acute hartstilstanden? Het gemiddelde sterftecijfer ( aantal sterfgevallen per 1000 inwoners) stijgt overigens in Nederland vanaf 2004 gestaag. Dat komt waarschijnlijk omdat we allemaal, ondanks dat gerook, ouder geworden zijn en er nu eenmaal meer ouderen dan jongeren aan de beurt zijn. In Nederland overlijden per jaar zo’n 15.000 mensen per jaar aan een acute hartstilstand. Dat moeten er voor 2004 dus 19.000 geweest zijn, want de geleerde Maastrichtenaren beweren dat er in vier jaar tijd 16.000 acute hartstilstanden voorkomen zijn door het rookverbod op de werkplek. Op de website van het CBS valt te zien, dat het aantal doden door hart- en vaatziekten sinds 1970 al continu aan het dalen is. In 2004 was het risico om daaraan te overlijden in vergelijking met 1970 al meer dan gehalveerd. Letterlijk staat daar te lezen: ‘De kans om aan ziekten van de kransvaten te overlijden is in 2004 zelfs bijna driemaal zo klein als begin jaren zeventig, zowel voor mannen als voor vrouwen. Dit komt voor een groot deel door de daling van de sterfte aan acute hartinfarcten.’ Er lijken me nogal wat factoren van invloed op het aantal acute hartstilstanden. Als de Maastrichtse geleerden erin geslaagd zijn om alle overige factoren uit te sluiten en een onderzoek uit te voeren waarin de invloed van het rookverbod op de werkplek uit 2004 geïsoleerd gemeten kon worden, dan neem ik mijn pet voor hen af en maak een diepe buiging. Maar uit wat ik lees, hebben ze die conclusie getrokken naar aanleiding van het gedaalde aantal ambulanceritten naar acute hartstilstanden in Zuid – Limburg en die cijfers vervolgens geëxtrapoleerd naar landelijk niveau. Dat lijkt me zo op het eerste oog niet een echt wetenschappelijk te verantwoorden conclusie, maar eerder stemmingmakerij, die de naam van de universiteit niet bepaald goed doet.

Zo kan het niet langer! Indignez-vous!

Wie maakt er nu eindelijk eens een einde aan dat gedoe in Syrië? Onder de ogen van VN – waarnemers worden in Houla mannen, vrouwen en kinderen afgeslacht. Ze stonden erbij, keken ernaar en zijn niet eens in staat om duidelijk te maken wie daarvoor verantwoordelijk is. Assad laat zijn minister van buitenlandse zaken snel verklaren dat hij er niets mee te maken heeft. Het zijn natuurlijk de door het buitenland gesteunde rebellen, die het door Rusland, China en Iran gesteunde regime in diskrediet willen brengen. En dat moet vooral het buitenland weten. Wij mengen ons als het even kan liever niet in de binnenlandse aangelegenheden van andere naties. Behalve als de belangen erg groot zijn. Met zijn allen zijn we inmiddels zover afgegleden dat belangen enkel nog economisch van aard zijn. We hebben weliswaar de mond vol van elementaire mensenrechten, maar op de keper beschouwd zijn mensenlevens niets waard. Geïnstitutionaliseerde moordenaars als bij voorbeeld Assad, Ahmedinejad, Poetin en Aliyev ( onvolledige en willekeurige opsomming ) kunnen ongestoord hun gang gaan. Het beschermen van mensenrechten noopt ons hoogstens nog tot het heffen van een waarschuwend vingertje gekoppeld aan de diplomatieke mededeling dat het zonder vorm van proces vastzetten, martelen en afslachten van je eigen burgers toch eigenlijk niet hoort. Aan de andere kant is het natuurlijk ook niet eenvoudig. We kunnen moeilijk onze strijdkrachten op elke idioot af sturen, die misbruik maakt van al of niet legitiem verkregen macht. Al deden we dat wel in Afghanistan, Irak en Libië. En ook Bin Laden wisten we te vinden. Ze gaan natuurlijk gewoon net zo lang door tot ze iemand tegen komen die duidelijk maakt dat het nu afgelopen is. Elke mafketel vindt ooit zijn Waterloo. Maar helaas is de prijs die betaald moet worden niet gering. Vooral voor de mensen die dagelijks mee moeten maken hoe machtswellustelingen, gelooffanatici , antidemocraten en andere criminelen geen middel schuwen om zich over de ruggen van gewone mensen te verrijken. Je zou toch bijna de neiging krijgen illegaal een wapen aan te schaffen, af te reizen en de klus maar zelf te klaren. Dit soort figuren verdienen toch eigenlijk niet beter, dan een kogel door hun kop. Kansloze missie natuurlijk. Er zijn al martelaren genoeg en hun status is lang niet overal meer onomstreden. Het loopt toch echt steeds meer uit op een strijd van goed tegen kwaad in de wereld. Waar leggen we de grens? Wanneer grijpen we, hoe dan ook, in? Vanuit welke motieven menen we dat te kunnen of zelfs te moeten doen? Waarom denken wij de waarheid in pacht en het recht aan onze zijde te hebben? Moeten ze hun eigen problemen niet oplossen, omdat wij al genoeg te stellen hebben met die van ons? Als wij niet bereid zijn dat wat deze, onze wereld ons te bieden heeft eerlijk met elkaar te delen. Zo lang wij, om welke reden dan ook, menen recht te hebben op een groter deel zal het niet goed komen. Ieder van ons kan het zichzelf makkelijk maken door te stellen dat er voor gewone mensen toch niets aan te doen valt. Maar er zijn geen gewone en ongewone mensen. Er zijn mensen. En die willen over het algemeen overal op de wereld hetzelfde. In vrede en veiligheid leven, werken, hun kinderen opvoeden, onderwijs genieten en geholpen worden als ze ziek zijn. En al die mensen hebben een stem, die ze kunnen laten klinken. Een stem die moet klinken in de richting van onze leiders. Een stem die hen duidelijk maakt, dat het, zoals het in Syrië gaat niet kan en mag. Dat er zo snel mogelijk een einde moet komen aan die onmenselijke toestand daar. Hoe dan ook!

Gelukkig steunt Nederland het ESM

Zoals het er nu uit ziet gaat het Nederlandse parlement vanmiddag gelukkig instemmen met het Europees Stabiliteitsmechanisme (ESM). Met de steun van CDA, VVD,PvdA, D’66 en Groen Links draagt Nederland 4,6 miljard direct bij en staat nog eens garant voor 35,4 miljard euro, die in geval van nood oproepbaar zijn door een gekwalificeerde en gewogen meerderheid van 85% van de deelnemende landen. Te hopen valt dat met het ESM de stabiliteit van Europa en de euro gegarandeerd kan worden, want die is van uitermate groot belang voor een klein land als Nederland, dat in hoge mate voor zijn inkomsten ( BNP) afhankelijk is van export binnen de eurozone. Een onstabiel Europa en een wankelende euro hebben grote negatieve gevolgen voor ons BNP. De noodzaak om de tering naar de nering te zetten zal in dat geval nog veel zwaarder te voelen zijn in onze rechter kontzak, waar kennelijk van menigeen ook het verstand zit. De tering naar de nering zetten moeten ook regeringen en bevolkingen die nu door het ESFS en straks door de structurele opvolger het ESM gesteund worden. Het is – en dat zou iedereen die wel eens een journaaluitzending gezien heeft kunnen weten- dus niet zo dat wij bakken met geld naar bijvoorbeeld Griekenland brengen, terwijl de Grieken zelf niet hoeven te bezuinigen. En dat geld voor de Ieren, de Italianen en de Spanjaarden evenzo.

Wat is het andere scenario? We kunnen de boel laten ploffen. Onszelf achter de dijken en opnieuw gesloten grenzen terugtrekken. We kunnen de Grieken, de Italianen, de Spanjaarden en de Ieren laten barsten, ze dwingen hun gigantische schulden terug te betalen en als ze dat niet kunnen ze beroven van alles wat ze nog aan inkomstenbronnen hebben. Onwillekeurig doet dat scenario me denken aan de gevolgen van het verdrag van Versailles, waarmee een einde kwam aan de eerste wereldoorlog. De herstelbetalingen waren voor de Duitsers moeilijk te dragen en trokken een zware wissel op de wederopbouw van het land. De NSDAP speelde daar handig op in en wat dat uiteindelijk voor gevolgen had is bekend. De Europese samenwerking heeft ons in ieder geval een periode van bijna zeventig jaar zonder oorlogen onder elkaar opgeleverd en gisteren, zittend in het zonnetje op een terras, realiseerde ik me nog eens wat het voor een rijkdom is niet te hebben moeten meemaken wat mijn ouders en grootouders moesten beleven.

Ik ben dus maar wat blij dat ons land niet geregeerd wordt door een coalitie van de PVV en de SP, omdat ik vrees, dat mijn kinderen door hun opstelling nog wel eens geconfronteerd zouden kunnen worden met wat mijn ouders en grootouders overkomen is. Niet de soevereiniteitsparanoia maar alleen de onderlinge solidariteit in Europa kan hen dit besparen.

Groeten uit Azerbeidzjan en Oekraïne. Selectieve verontwaardiging !

Omroep Max zond gisteren een programma over Azerbeidzjan uit. Aanleiding daarvoor is natuurlijk het Eurovisie Songfestival, waarvan de finale op 26 mei aanstaande plaats zal vinden. Presentator Jan Slagter schetste een nogal eenzijdig positief beeld van het land. Even later toonde de ARD ( Duitsland 1 ) de andere kant van de medaille. Zelf heb ik het land in september 2010 bezocht en ongeveer dezelfde tocht gemaakt als Slagter, van Bakoe naar Şeki en weer terug. In die dagen bezocht ook de Russische president Medvedev zijn collega Ilham Aliyev en ook René van der Linden was even ter plaatse. Azerbeidzjan is immers lid van de Raad van Europa, die vooral de democratie, de mensenrechten en de eenheid tussen de staten bevordert. Laat ik vooropstellen dat Bakoe een fantastische stad is, die met haar combinatie van modern en historisch veel indruk op me gemaakt heeft. Beslist de moeite van een bezoek waard. Maar er is meer. Azerbeidzjan is door de olie een rijk land. Aan geld geen gebrek. Het ene na het andere prestigeproject wordt uit de grond gestampt. Zo ook de Crystal Hall, waar het Songfestival gehouden wordt. Dat songfestival is echter niet meer dan een familiefeestje van de Aliyevs. Mehriban Aliyev-Pashayeva, de vrouw van de president, is voorzitter van het organisatiecomité. Een viertal families zijn belangrijk en machtig in Azerbeidzjan. Ze verrijken zich via monopolies, die ze onderling verdeeld hebben. Het land is, bezien door onze bril, door en door corrupt. Dat merk je al meteen bij aankomst op het vliegveld, waar voor € 60 een visum aangeschaft moet worden. Als je zichtbaar wat extra geld in je paspoort stopt gaat het allemaal wat sneller. De salarissen van de functionarissen zijn van dien aard, dat ze er allemaal iets bij moeten verdienen. Dat geldt ook voor de politie. Rijdend in een auto wordt je herhaaldelijk aangehouden, omdat je zogenaamd te hard gereden hebt. De prijs is een kwestie van onderhandelen met de betreffende agent. De families die het voor het zeggen hebben zijn de Aliyevs, de Pashayevs, de Heydarovs en de Mammadovs. Niets komt het land binnen zonder dat een van die families daar geld aan verdient. Zo gaat het zusje van mevrouw Aliyev, Nargiz Pashayeva, bijvoorbeeld over alle cosmetica die het land binnenkomen. Het ‘state customs committee’ is daarbij de spin in het web. Aanvankelijk in handen van de Heydarovs, zwaaien daar nu de Aliyevs de scepter. Democratie gaat in Azerbeidzjan niet verder dan dat er soms voor de schijn verkiezingen gehouden worden. Aliyev heeft geregeld, dat hij president voor het leven is en de familieclans zullen hun macht niet vrijwillig afstaan. Oppositie is niet toegestaan. Tegenstanders van het regime worden zonder vorm van proces opgepakt, opgesloten en gemarteld. Persvrijheid bestaat niet. Met zijn allen gaan we genieten van het Eurovisie Songfestival. Ik heb nog geen regeringsleider of president gehoord, die ook maar een kritische zin uitgesproken heeft. Hoe anders ligt dat als het over het EK voetbal in de Oekraïne gaat. Daar zit mevrouw Timosjenko in de bak en er is nauwelijks nog een politicus te vinden die het aandurft iets positiefs over dat land te zeggen, laat staan erheen te gaan om een voetbalwedstrijd te bekijken. De verontwaardiging is ook hier weer, zoals zo vaak, zeer selectief.

Roder en groener

Het beste jongetje van de CDU – klas van Angela Merkel, Norbert Röttgen, is na een slecht examen deze week onmiddellijk van school gestuurd. Zijn positie als milieuminister stond kennelijk niet alleen onder druk, maar was in de ogen van het hoofd der school zelfs onhoudbaar geworden. Kleine Norbert had de naam van de school in diskrediet gebracht door te verklaren dat het examen niet door hem zelf maar door het schoolhoofd gemaakt zou moeten worden. Hij waande zich kennelijk onaantastbaar. Hoogmoed komt voor den val. Links won in Noordrijn – Westfalen (NRW). Links won ook in Griekenland en zal daar binnenkort nog meer winnen. Links won ook in Frankrijk. Tekenen aan de wand. Misschien hadden de verkiezingen in NRW toch meer met Merkels Europapolitiek te maken, dan haar zelf lief is en had kleine Norbert gelijk, maar kwam dat nu gewoon even slecht uit. De kiezers in Europa lijken opmerkelijk eensgezind in hun veroordeling van het perspectiefloze strakke begrotingsbeleid dat door hun regeringen in Europa op de rails is gezet. Ze begrijpen best dat de tering naar de nering gezet moet worden, maar het mag wat geleidelijker en moet gepaard gaan met investeringen, die een bijdrage leveren aan het op peil houden van de werkgelegenheid. De banken redden en de burgers laten verzuipen blijkt een niet te verkopen verhaal. Nu duidelijk wordt wat de precieze inhoud van het lenteakkoord in Nederland is, steken ook hier de protesten de kop op en zou het zo maar kunnen dat ook Diederik Samson meer gelijk gaat krijgen dan zogenaamd verantwoordelijkheid nemende redders van het vaderland gehoopt hadden. Het CDA zal het met Sybrand van Haersma Buma niet gaan redden. Die vindt het namelijk nog steeds jammer dat zijn gedoogpartner, de PVV, de stekker uit de minderheidsregering getrokken heeft. In die zin had Wintels het gelijk aan zijn zijde, maar die heeft totaal geen uitstraling. Prototype stijve hark. Mona Keijzer deed het goed in de peilingen, werd glansrijk tweede, maar ontbeert inhoudelijke diepgang. Een Mona - toetje zonder maaltijd stilt de honger van de kiezer ook niet. De nieuwe leider van het CDA is nog niet opgestaan. Tofik Dibi doet Groen Links de das om. Nog zo’n veelbelovende, aardige jongen die zijn hand gigantisch overspeelt. Het verbaast me niks, dat Jolanda Sap geen seconde bang voor hem is geweest. Tragisch voor GroenLinks is alleen dat de schade wel aangericht is en onherstelbaar zal blijken. Het partijbestuur van GroenLinks had natuurlijk gewoon gelijk, maar heeft de kwestie enigszins onhandig aangepakt , wat de schade enkel vergroot. En Jolanda zelf had natuurlijk beter even in de zon kunnen gaan zitten dan mee te doen aan het lenteakkoord. Ze heeft zich door Pechtold in de luren laten leggen. Het zal mij niks verbazen als over enige tijd heel Europa roder en groener wordt. Maar kijk uit! In Nederland is ook het CDA groen, in tegenstelling tot Duitsland waar de CDU/ CSU zwart is.

Verkiezingen in Noordrijn - Westfalen

Nadat de minderheidsregering van Hannelore Kraft in maart gevallen was, omdat de liberale FDP weigerde de begroting goed te keuren, waren er gisteren in Noordrijn - Westfalen (NRW) verkiezingen. Wat verwacht werd is gebeurd. De voormalige minderheidsregering van SPD en Bündnis 90/Grünen heeft nu een meerderheid gehaald. Samen veroverden ze 128 van de 237 zetels in de Düsseldorfse Landdag. Een mooi resultaat voor Hannelore Kraft en Sylvia Löhrmann, de gezichten van de coalitie, die campagne voerden onder het motto ‘zeggen wat je doet en doen wat je zegt’. Kraft leidde de SPD naar 39.1% van de stemmen. Löhrmann wist haar partij redelijk constant te houden ( 11,3 %). Andere winnaars waren de FDP, die onder leiding van voormalig landelijk Geschäftsführer Christian Lindner uit de voorspelde as wist te herrijzen en 8,6% haalde, ruim boven de 5% grens en de Piraten, die hun vierde Landtag enterden met 7,8% van de stemmen. Waar winnaars zijn, zijn natuurlijk ook verliezers. De grootste klap kreeg de CDU. Met 26,3% van de stemmen scoorde zij de laagste uitslag sinds 1950. Dat was voornamelijk te wijten aan het gestuntel van lijsttrekker Norbert Röttgen, in het dagelijks leven milieuminister in het kabinet van mevrouw Merkel. Twee kapitale blunders kostten hem zijn politieke kop. Allereerst verzuimde hij , zulks in krasse tegenstelling tot Hannelore Kraft, duidelijk te maken dat hij als winnaar ( minister-president) of als verliezer ( fractievoorzitter ) voor NRW zou kiezen. Hij liet zijn baan als milieuminister in Berlijn boven de kiezersmarkt in NRW zweven. Ten tweede probeerde hij de Europapolitiek van mevrouw Merkel tot inzet van de verkiezingen in NRW te maken en kreeg prompt een draai om zijn oren van diezelfde mevrouw Merkel, die de bui al zag hangen. Ze verklaarde dat de verkiezingen in NRW om niets minder gaan dan de zetelverdeling in de Landtag en de toekomstige regering van NRW, maar ook om niets meer! De andere verliezer van deze verkiezingen is die Linke, die de drempel van 5% deze keer niet meer wisten te halen.

Omdat NRW het grootste land van de Bondsrepubliek is werpen deze verkiezingen in de ogen van vele commentatoren hun schaduw vooruit naar de ‘Bundestagswahlen’ van 2013. Een pak slaag voor de CDU/ Angela Merkel en Merkel lijdt ongekende nederlaag, schreeuwen de koppen vandaag. De vraag is of dat waar is. De CDU in NRW heeft inderdaad een pak slaag gekregen, maar de steun voor Merkel op bondsniveau is nog altijd heel groot. Norbert Röttgen is niet langer een van de kroonprinsen van de CDU. Dat staat vast. Ondanks of juist door de geweldige prestatie van Christian Lindner, zal met name de positie van FDP-leider Philipp Rösler stevig onder druk komen te staan. Op bondsniveau staat de FDP er niet goed voor, maar bij de laatste twee landdagverkiezingen wisten zowel Lindner als Wolfgang Kubicki in Schleswig-Holstein goede resultaten te bereiken. Beide zijn niet bepaald vrienden van Rösler. Daarmee komt niet de positie van Merkel, maar wel die van de coalitie tussen CDU en FDP op bondsniveau onder druk te staan. Als de SPD erin slaagt op heel korte termijn een aansprekende kandidaat Bondskanselier , bijvoorbeeld in de persoon van Sigmar Gabriel, aan te wijzen, dan stevent Duitsland in 2013 op een grote coalitie af, al zal de SPD eerst proberen het kunstje van NRW op bondsniveau te herhalen.

De wietpas is een lapmiddel

De wietpas houdt de gemoederen bezig. Coffeeshops in Maastricht sluiten vrijwillig de deuren en jagen hun klanten de straat op ,de illegaliteit in of naar hun collega’s in de provincies waar de pas (nog) niet ingevoerd is. Dat doen ze uit protest, want er zijn veel vraagtekens over de privacygevoeligheid van het registratiesysteem, en omdat ze het zich kennelijk kunnen permitteren. Ze moeten sinds de invoering van de wietpas buitenlanders weren en mogen nog maar 2000 geregistreerde Nederlandse klanten bedienen. De registratieplicht schrikt menig brave huisvader en –moeder, die nu en dan een joint rookt , af. Stel je voor je wietpas - gegevens komen in handen van je werkgever. Buitenlanders voelen zich gediscrimineerd. De illegale handel leeft op. Het doet denken aan de drooglegging in de twintiger jaren van de vorige eeuw in de Verenigde Staten, waar het alcoholverbod een impuls gaf aan de georganiseerde criminaliteit.

De beleidsmakers zeggen natuurlijk dat het allemaal wel meevalt. Burgemeester Hoes heeft de burgers opgeroepen drugsgerelateerde klachten vooral te melden en vindt het fijn dat ze massaal gehoor geven aan zijn oproep. Runners , straatdealers worden opgepakt, krijgen een gebiedsverbod en gaan even later elders gewoon weer verder. De vraag is echter hoe lang burgers blijven klagen en hoe lang de politie in staat is de inzet te blijven leveren, die nu – noodgedwongen – geleverd wordt. Zo heeft het al lang geen zin meer om te klagen dat je fiets gestolen is of om aangifte te doen van een inbraak in je horecazaak. Daar gebeurt verder toch niets mee. Waarom zou je dan nog klagen of aangifte doen? Dat levert slechts een hoop papierwerk en frustratie op. De overheid is al lang niet meer in staat om de veiligheid van de burgers te garanderen. Wel schieten de (overlast)meldpunten als paddenstoelen de grond uit. Meestal op initiatief van de een of andere politiek partij. Een gevaarlijke ontwikkeling. Die meldpunten wekken namelijk de suggestie en de verwachting dat er met de klachten iets gebeurt. Als dat vervolgens niet of in onvoldoende mate het geval is, is de teleurstelling groot en daalt het vertrouwen in politiek en overheid nog verder. Mensen gaan het dan wel zelf regelen. Met als ultiem resultaat een toename van de eigenrichting. Op de wat langere termijn heeft dat wederom tot gevolg dat de verkeerde mensen aangepakt worden. De brave burger die zichzelf beschermt en dus eigenlijk de taak van de falende overheid overneemt is voor diezelfde overheid een makkelijkere prooi dan de georganiseerde crimineel. Maar dat even terzijde.

In Nederland heeft de overheid jaren geprobeerd het gebruik van softdrugs te reguleren, zonder het te legaliseren. De verkoop aan de voordeur van de coffeeshop wordt openlijk en expliciet toegestaan, terwijl de inkoop en de opslag aan de achterdeur stiekem en impliciet gedoogd wordt. De houdbaarheidsdatum van dat gedoogbeleid is verstreken. Het is ongeloofwaardig geworden. Tegelijkertijd hebben de coffeeshops zich ontwikkeld tot een bedrijfstak waar veel geld in om gaat. Met de wietpas wordt alleen maar geprobeerd de omvang van de coffeeshops in de hand te houden en daarmee het gedoogprobleem aan de achterdeur te verkleinen en de overlast, die overigens vooral door straatdealers veroorzaakt wordt, te beperken. Dat zal niet werken, temeer daar de coffeeshops inmiddels aangetoond hebben welke markt er voor het gebruik van cannabisproducten is. Het wordt dus tijd voor een echte keuze. Ofwel legaliseren ofwel een algeheel verbod.

Consequent?

Het herdenken en vieren is weer achter de rug. Alles overziende heb ik er veel aandacht aan besteed. Er waren wat zaken en zaakjes die me irriteerden. Wat me daarentegen heel goed deed was de manier waarop onze koningin en de kersverse president van de Bondsrepubliek, Joachim Gauck, de hele dag samen optrokken op 5 mei. Van Breda tot het bevrijdingsconcert in Amsterdam. Even heb ik me nog afgevraagd wat er gebeurd zou zijn als Federatief Joods Nederland (FJN) een kort geding zou hebben aangespannen tegen de komst van de president en als een of andere wereldvreemde Nederlandse rechter uitgesproken zou hebben dat de koningin deze nazi nazaat, want dat zijn in de ogen van FJN immers alle Duitsers, niet zou mogen ontvangen. Maar die gedachte verwierp ik al snel, want de bevrijding mogen we inmiddels wel samen met de voormalig bezetter vieren. De doden herdenken doen we alleen. Welke doden? Op Wikipedia valt te ontdekken dat zo’n 72 miljoen mensen het leven lieten, waarvan 47 miljoen burgers, waaronder 5,7 miljoen joden. Daarenboven waren er 25 miljoen militaire slachtoffers. Hoe het dan mogelijk is dat zo’n kleine 8% van de slachtoffers denkt te moeten bepalen hoe we al die doden te herdenken hebben, is gewoon maar een vraag. Ook vroeg ik me af hoe het zit met de producten van Hugo Boss en Henry Ford? Worden die door alle joden in de wereld geboycot omdat deze twee heren fout waren, net zoals het gedicht van een 15 – jarige scholier zo nodig geboycot moest worden? Ach, wat zou het ook, Cor Kieboom , die 28 jaar voorzitter van Feyenoord was, zei al dat nergens geschreven staat dat je consequent moet zijn.

Waar we ons echt zorgen over moeten maken is het alom opkomende nationalisme. In Griekenland heeft het de naam ‘de gouden dageraad’, in Frankrijk ‘front national’ , binnenkort misschien ‘bleu Marine’, want dan is het wat minder herkenbaar. In Nederland heet het ‘partij voor de vrijheid’. De Hongaarse ‘fidesz’ – partij legt zelfs de EVP in het Europees Parlement geen windeieren. Dat roept dan weer de vraag op in hoeverre Christen Democraten eerder machtsbelust dan principieel zijn? En dit lijstje is verre van volledig. De zogenaamde crisis zorgt ervoor dat al deze groepen de wind behoorlijk in de zeilen hebben. De parallel met de jaren na de beurskrach van 1929 is evident. Maar zien wij hem ook? Of trappen we wederom in de val die voor ons opgezet wordt door lieden die daar kennelijk een belang bij hebben? Hebben we iets geleerd van de geschiedenis? Het lijkt paradox. Hoe kunnen we aan de ene kant met miljoenen tegelijk de afgelopen dagen weer eens nadrukkelijk zeggen: ‘dit nooit weer’ en aan de andere kant met miljoenen stemmen nationalistische partijen groot maken? Een heel klein beetje consequent zijn kan misschien toch geen kwaad, ondanks dat nergens geschreven staat dat we het moeten zijn.

Slaapkoppen!

Ik heb de Limburgse kranten van de afgelopen dagen er nog eens op nageslagen. Had ik het gemist, over het hoofd gezien? Maar nee. Noch op donderdag, noch op vrijdag, noch vandaag ook maar een letter over de wereldpremière van Roger ‘Moreno’ Rathgebs Requiem voor Auschwitz op 3 mei jongstleden in de Nieuwe Kerk van Amsterdam. Uitgevoerd door het volledig uit Sinti- en Romamuzikanten bestaande Filharmonisch Orkest uit Frankfurt en op 4 mei volledig uitgezonden op Nederland 2.

Roger Rathgeb woont al sinds 1980 in Limburg, in Vaals om precies te zijn. Ik herinner dat hij met zijn groep speelde in het provinciehuis in Maastricht. Ook voor de Koninklijke familie trad hij in 1985 in het paleis op de Dam al op. In het circustheater was hij te horen evenals op het North Sea Jazz Festival. Met Piroschka Triska is hij ook nu nog met enige regelmaat in Vaals te horen. Geen onbekende, zou je mogen veronderstellen, voor de kunstredactie van Dagblad De Limburger/ Limburgs Dagblad. Hoe kan het dan, dat ze dit hoogtepunt, dit monument in de muziek opgericht door iemand die al dertig jaar in Limburg woon, volledig missen?

Of ze hebben zitten slapen, of ze negeren het bewust. Laten we eerlijk zijn. Rieu hoeft maar een scheet te laten of hij staat op de voorpagina. En dat heeft hij dubbel en dwars verdiend. Maar er zijn er meer die dat verdienen, die het verdienen om gewaardeerd te worden om wat ze presteren. Het zal wel zo zijn dat Rathgeb zijn PR niet zo goed kan verzorgen als Rieu. Ik kan het niet helpen, maar ik heb er een gek gevoel bij. Misschien en hopelijk worden ze volgende week alsnog wakker bij de Limburgse kranten en bij L1 en TVLimburg.

Requiem für Auschwitz van Roger Rathgeb

Hebt u gekeken naar de Nationale Dodenherdenking op de Dam in Amsterdam? Of stond u zelf even stil te midden van anderen en kon u niet op hetzelfde moment TV kijken? Ik zat voor de TV. De bijeenkomst maakt altijd weer indruk. Zoveel mensen die gewoon samen even stil zijn. Ieder met eigen gedachten, die alleen de stille denker zelf hoort. Wat zou Peter van Uhm denken, die zijn zoon door een bermbom in Afghanistan verloor. Wat denkt Marco Kroon, drager van de militaire Willemsorde ? Wat denkt die man met die tulband, die zijn armen om zijn zoontje geslagen heeft? Wat denkt de koningin en wat gaat er in Maxima om? Er speelde een glimlach om beider lippen. Dat was toen er 67 kinderen uit Amsterdam – Zuid bloemen legden bij het nationaal monument. Er liep een meisje met een wit hoofddoekje bij en heel veel niet witte kinderen. Kortom een veelkleurig gezelschap dat ‘onze’ doden herdacht. Ik kan me heel gemakkelijk voorstellen dat dit beeld die glimlach tevoorschijn toverde. Woorden overbodig.

De vergeten holocaust. Vergeten omdat ze er zelf niet over spraken. In hun dromen verschenen beelden, die maar niet wilden verdwijnen. In hun slaap slaakten ze kreten. 500.000 Sinti en Roma lieten het leven. Zoni Weiss vertelt het vergeten verhaal. Ook in mijn dorp is Weiss een bekende naam. En velen van ons kennen ook Roger Moreno Rathgeb. Van het zigeunerorkest . Hij heeft het Requiem für Auschwitz gecomponeerd, dat gisteravond zijn wereldpremière beleefde en vanavond om 5 voor 11 op Nederland 2 te beluisteren is. Indrukwekkend om hem en Zoni Weiss op hun wandeling door Auschwitz te volgen en later te zien hoe hij versteld staat van zijn eigen prestatie. ‘Hoe heb ik het bij elkaar gekregen?’, vraagt hij zich af. Een muzikant in hart en nieren, die noten leerde lezen toen hij 35 jaar was, schrijft zijn Magnum Opus, daarmee de vergeten Holocaust aan de vergetelheid ontrukkend. Hun doden zijn ook ‘onze’ doden. Niet meer vergeten.

De burgemeester van Vorden mocht van de rechter in Zutphen vanavond, bij de dodenherdenking , niet langs de graven van 10 Duitse soldaten lopen. Het college wilde herdenken en tegelijkertijd ook verzoenen. Federatief Joods Nederland spande een kort geding aan en wist de rechter vandaag tot dit oordeel te verleiden. Geen dialoog over hoe we herdenken en verzoenen kunnen verenigen, maar een rechtszaak. Ik heb veel begrip voor de Joden, maar ik heb er weinig begrip voor dat ze via de rechter mensen die op lokaal niveau nieuwe wegen voor de toekomst proberen te vinden hun wil opleggen. Ondanks de uitspraak van de rechter de zoveelste foute keuze van Joodse Nederlanders deze week. Een veelkleurig gezelschap herdenkt vandaag ‘onze’ doden. Daaronder mensen die door ons ook wel eens niet behandeld worden, zoals we zelf behandeld willen worden. Dat maant ons allemaal eens te meer om voorzichtig te zijn met het stigmatiseren van hele bevolkingsgroepen of zelfs hele volkeren. Nadenken en nuanceren kan niemand verbieden. Zelfs Federatief Joods Nederland niet!

Duitsland worstelt met Mein Kampf

Eind 2015 is het 70 jaar geleden, dat de Amerikanen de auteursrechten van Mein Kampf aan de Freistaat Bayern gaven, die ze opgeëist had, omdat Adolf Hitler het laatst in München gewoond zou hebben. Beieren heeft een heruitgave van het boek in Duitsland steeds tegen gehouden. In het buitenland was het gewoon verkrijgbaar en in Duitse bibliotheken kon het ook geleend worden. De auteursrechten verlopen na 70 jaar. Heruitgave van het boek kan dan ook in Duitsland niet meer tegengehouden worden. Ik geloof niet dat er veel mensen zijn die zich in de voorbije decennia erg druk gemaakt hebben over dat boek. Maar nu die einddatum voor wat betreft de auteursrechten nadert, steekt de discussie erover in het nog steeds zeer schuldbewuste Duitsland volop de kop op en krijgt het boek, wellicht onbedoeld, veel aandacht. Ook gisteren in het TV-programma Anne Will. Om eventuele kwaadwillende geesten de wind uit de zeilen te nemen, heeft het Beierse Ministerie van Financiën besloten nog snel een heruitgave toe te staan, voorzien van wetenschappelijk commentaar. Zo leveren die auteursrechten tenminste nog iets op en kan het boek, door het Institut für Zeitgeschichte voorzien van commentaar, ook in de Duitse scholen bij het geschiedenisonderwijs gebruikt worden. Het schuldbewustzijn heeft er in Duitsland lang toe geleid, dat alles wat met nationalisme en rechts radicalisme te maken had verboden werd . Dat wederom gaf menigeen grond voor de opvatting dat, omdat het verboden was, het ook niet bestond. En dat bleek een misvatting. Verbieden helpt niet. De discussie aangaan is beter. Dan blijkt al gauw, zo heeft ook Serdar Somuncu ervaren, dat de meeste rechts- radicalen van vandaag de dag Mein Kampf nooit gelezen hebben, noch de Sportpalastrede van Goebbels ooit beluisterd of gelezen hebben. Somuncu, Duitser met een Turkse achtergrond, is geboren in Istanboel, heeft enkele jaren in Maastricht gestudeerd en reist al sinds de negentiger jaren van de vorige eeuw, met speciale toestemming , door de Bondsrepubliek met een succesvolle Mein Kampf voorstelling, waarin hij probeert de dialoog met zijn publiek aan te gaan. Op de site van de Heinrich Böll Stiftung staat een uitvoerig interview met hem, dat ik de geïnteresseerde lezer alleen maar kan aanbevelen (http://migration-boell.de/web/integration/47_2139.asp). Het heeft dus niet zoveel zin en daarenboven is het ook nog eens principieel niet in orde om boeken te verbieden of te verbranden. Het heeft wel zin om de discussie over ideeën en gedachten met elkaar aan te gaan en eventuele denkblokkades op te sporen en bespreekbaar te maken. Hoe moeilijk dat is bleek ook in de discussie van gisteravond. Wie daar probeerde ook maar de geringste nuancering aan te brengen in het daderschap van alle Duitsers kreeg de wind van voren. De waarschijnlijk juiste constatering dat er ook unschuldige Täter geweest zijn, bijvoorbeeld de kinderen van toen, was het maximaal haalbare. Maar daders blijven het. De Engelsen noemen dat the German disease. Misschien is het feit dat in Nederland zoveel mensen op de PVV gestemd hebben wel zorgelijker, dan een herdruk , al of niet voorzien van wetenschappelijk commentaar, van Mein Kampf in Duitsland.

Herdenken

De herdenkingsdagen komen er weer aan. Na Koninginnedag en 1 mei ( nog steeds een vrije dag in Duitsland en België ) krijgen we op vrijdag en zaterdag Dodenherdenking en Bevrijdingsdag. Hoe verder WO II achter ons komt te liggen, hoe minder mensen er onder ons zijn die het aan den lijve ondervonden hebben. Inmiddels werken we al vele jaren weer samen met de voormalig bezetter. Er komt – terecht - steeds meer nuancering in de lokale herdenkingsbijeenkomsten. Zeker in grensgemeenten is daar al langer sprake van. Daar heeft het eenzijdige vijanddenken uit het verleden al enige tijd geleden stap voor stap plaats gemaakt voor een meer op de toekomst gerichte gezamenlijkheid onder het motto ‘dit nooit meer’. Ik kan me nog goed herinneren hoeveel voeten het in de aarde had om in de eerste helft van de negentiger jaren van de vorige eeuw voor het eerst na de oorlog weer Duitsers op paarden de grens naar Nederland te laten oversteken. En toen ging het om carnavalsverenigingen. De pijn zat diep. Maar aan de andere kant is het ook wel een keer goed geweest. We komen zo langzaam aan in de situatie dat de mensen die herdenken hetgeen ze herdenken enkel uit de overlevering kennen. Natuurlijk moet niet vergeten worden wat er gebeurd is, aan de andere kant is het legitiem om de vraag te stellen of de nazaten van de daders verantwoordelijk gehouden moeten blijven worden voor wat hun ouders en grootouders deden. Bij ons ging dat afgelopen week zelfs zover dat een 15-jarige scholier die het waagde in dichtvorm na te denken over hoe moeilijk het is om steeds de juiste keuze te maken als een soort van landverrader getooid werd met pek en veren. En dat gaat beslist veel te ver. Het Nationaal Comité 4 en 5 laat zich nog steeds gijzelen door groepen die het eerder genoemde eenzijdige vijanddenken cultiveren. Alleen de Nederlandse doden worden op 4 mei herdacht. Wie probeert te nuanceren, wie zijn oog vooral op de toekomst richt, wie kritiek uit op intolerabele verbale uitspattingen in de richting van kinderen, wordt onmiddellijk voor antisemiet uitgemaakt . Het Europa van nu is niet meer het Europa van 70 jaar geleden. Er is veel veranderd en ook de manier waarop we ge- en herdenken moet en kan zich daaraan niet onttrekken. Het is tijd voor nieuwe vormen. Het is goed dat jonge mensen daarbij het voortouw nemen. Hun betrokkenheid is nodig om het nooit meer te laten gebeuren. Ze neersabelen als ze proberen hun eigen lessen uit het verleden te trekken is alleen maar contraproductief en getuigt niet van veel inzicht en wijsheid. Het getuigt van onverwerkt verleden en hier en daar van het uitbuiten van de eeuwige slachtofferrol, die gebruikt wordt om te legitimeren wat niet getolereerd zou mogen worden.

Foute keuze!

Auke de Leeuw, een 15-jarige scholier uit Helmond, heeft een gedicht geschreven. Het heeft de titel ‘Foute Keuze’ en gaat over zijn oudoom, die in de laatste Wereldoorlog een foute keuze maakte. De opdracht van zijn docent Nederlands was een gedicht schrijven over het thema ‘Vrijheid’. De beste gedichten zouden gestuurd worden naar het Nationaal Comité 4 en 5 mei. Auke ‘s gedicht kreeg de tweede prijs en hij werd uitgenodigd om zijn gedicht op 4 mei aanstaande voor te lezen.

Maar toen maakten het Centrum Informatie en Documentatie Israël ( CIDI ) en het Auschwitz Comité een foute keuze. Auke werd daarop door de slapjanussen van het Nationaal Comité weer ‘ausgeladen’ , zoals de Duitsers zo mooi zeggen en mag zijn gedicht niet voorlezen. Het Auschwitz Comité dreigde namelijk met een boycot van de dodenherdenking en schaamde zich er niet voor de jongen af te schilderen als ‘een nazaat van een oorlogsmisdadiger’. Ik schrijf erover omdat ik er bijna geen woorden voor heb. Ik moet me gigantisch inhouden. In plaats van bewondering voor een 15-jarige die nadenkt over de problematiek van het maken van de juiste keuzes , stuiteren nazaten van slachtoffers in de vertrouwde niets en niemand ontziende Pavlov – reactie, die ten eeuwigen dage alle daders en hun nazaten over een kam scheert en blijft vervloeken. Eens fout , altijd fout. Lekker makkelijk, hoef je nergens over na te denken. Voor hen valt te hopen dat ze nooit een echte keuze hoeven te maken en aldus behoed blijven voor het maken van een verkeerde. Dat blijkt ijdele hoop, want zelfs zij bewijzen nu in staat zijn om een echt foute keuze te maken.

Omdat het van belang is om wel na te blijven denken en omdat Nederland een vrij land is, waarin ook Auke de Leeuw in vrijheid geboren is en dus het recht heeft om een andere kant van de medaille te laten horen, staat hieronder zijn gedicht. Laten we er trots op zijn, dat we mensen als Auke de Leeuw in ons midden hebben.

Foute keuze

Mijn naam is Auke Siebe Dirk
Ik ben vernoemd naar mijn oudoom Dirk Siebe
Een jongen die een verkeerde keuze heeft gemaakt

Koos voor een verkeerd leger
Met verkeerde idealen
Vluchtte voor de armoede
Hoopte op een beter leven

Geen weg meer terug
Als een keuze is gemaakt
Alleen een weg vooruit
Die hij niet ontlopen kan

Vechtend tegen Russen
Angst om zelf dood te gaan
Denkend aan thuis
Waar Dirk z’n toekomst nog beginnen moet
Zijn moeder is verscheurd door de oorlog
Mama van elf kinderen, waarvan vier in het verzet zitten
En een vechtend aan het oostfront
Alle elf had ze even lief

Dirk Siebe kwam nooit meer thuis

Mijn naam is Auke Siebe Dirk
Ik ben vernoemd naar Dirk Siebe
Omdat ook Dirk Siebe niet vergeten mag worden.

Er valt weer wat te kiezen

Na een dagje of twee onderhandelen is demissionair minister Jan Kees de Jager ( jammer dat hij geen lijsttrekker van het CDA wil worden ) erin geslaagd een akkoord te bereiken tussen vijf partijen over een pakket aan maatregelen dat Europa het vertrouwen moet geven dat ons land gedisciplineerd zal begroten. Dat lukte Rutte niet in zeven weken. Maar die had wel met Wilders te maken. De Jager heeft daarnaast weten te bewerkstelligen, dat er voorlopig weer enige duidelijkheid in het politieke landschap ontstaan is. Er valt op 12 september weer wat te kiezen. VVD, CDA, D’66, GroenLinks en Christen Unie zullen ons in alle toonaarden duidelijk gaan maken dat zij het landsbelang boven het partijbelang gesteld hebben en hopen voor dat offer als partij beloond te worden. Ze zijn over hun schaduw heen gesprongen, hebben verantwoordelijkheid genomen, hebben allemaal ingeleverd en daarmee het gezicht van Nederland in de wereld gered. Alle partijen die hieraan niet meegedaan hebben zullen het verwijt krijgen dat zij onverantwoordelijk gehandeld hebben en niet bereid waren hun idealen ondergeschikt te maken aan het landsbelang. Dat is natuurlijk flauwekul. De pijn verdelen kan nu eenmaal op verschillende manieren. Het Christelijk liberale groene midden is het onder druk van de omstandigheden even eens geworden over een pakketje voor Brussel, waarin de PVV – stokpaardjes vervangen zijn door wat groene blaadjes . Daarbij lijkt het niet zoveel uit te maken wat er precies in dat pakketje zit, als er maar een pakketje is. Daarna gaan ze campagne voeren en onmiddellijk na 12 september zien we dan wel weer verder. Van de SP hebben we in dit hele verhaal nauwelijks iets gehoord. Roemer deed er even het zwijgen toe en denkt kennelijk dat als hij gewoon niets zegt de SP vanzelf in de gunst van de kiezer blijft stijgen, omdat de rest er een puinhoop van maakt. De PVV heeft gebroken en betaalt daar normaal gesproken de rekening voor. Nu zal dat in de praktijk van 12 september wel meevallen, want er blijven genoeg landgenoten over die zullen denken dat Wilders geflikt is door die gladde Rutte. De afvalligen stappen vanzelf over naar de SP, want die is net als de PVV sociaaleconomisch links en tegen Europa. Je zou kunnen zeggen dat het enige verschil tussen de PVV en de SP het boerkaverbod is. De PvdA zegt dat ze niet gevraagd is om mee te doen. Daar zit wel wat in. De Jager moest namelijk snel zijn en met de PvdA erbij was het hem naar alle waarschijnlijkheid niet in amper twee dagen gelukt. Dan hadden er inhoudelijk wat meer noten gekraakt moeten worden. Wie sociaaleconomisch links denkt en voor Europa is kan dus bij de PvdA terecht. Over het algemeen wordt het nemen van verantwoordelijkheid en het sluiten van compromissen door kiezers niet beloond. Het CDA, GroenLinks, D’66 en de Christen Unie krijgen volgens mij dus de rekening voor het pakketje aan Brussel op 12 september gepresenteerd. De VVD doet alsof ze een middenpartij geworden is en maakt zo de positie van het CDA extra moeilijk. Een derde van de PVV -kiezers loopt inmiddels naar de SP. De PvdA hoopt wat naar de SP overgelopen kiezers terug te halen. Wat valt er te kiezen op 12 september? Laat ik het eens simpel houden. Wie voor Europa en voor de sterkste schouders dragen de zwaarste lasten is, stemt PvdA. Wie tegen Europa en voor de sterkste schouders dragen de zwaarste lasten is, stemt SP. Wie tegen Europa en voor de sterkste schouders dragen de zwaarste lasten is en daarenboven vreest dat de Islam de boel hier overneemt en eigenlijk vindt dat al die buitenlanders het schuld zijn en maar op moeten rotten, stemt PVV. Wie voor Europa, voor de sterkste schouders verdienen het meeste en niet te vergeten voor roken in de kroeg is , stemt VVD. Wie een beetje voor of tegen al het voorgaande is en het compromis al bij voorbaat wil inbakken, stemt CDA, onder de voorwaarde dat Jan Kees de Jager lijsttrekker wordt. De rest is verwaarloosbaar.

De droom van rechts Nederland en de realiteit van alledag

Het op schandalige wijze, onnodig uiteen spatten van de droom van rechts Nederland, zoals Joost Eerdmans het noemt, zal de gemoederen nog wel even bezig houden. De druiven zijn kennelijk zuur voor de VVD, temeer omdat Geert natuurlijk toch een van de kinderen blijft. Weliswaar op het verkeerde pad geraakt, maar toch. Ouderliefde kan wel een stootje hebben. Daarom is de VVD ook mild voor de PVV. Bij het CDA ligt dat anders. Maar die staan er ook anders voor in de peilingen en Geert hoort niet bij de familie. Hij heeft wel even verkering gehad met een dochter , die in het zuiden van het land woont, maar dat is niks geworden. Ze heeft ‘m de deur gewezen . Van de weeromstuit heeft Wilders wraak genomen op zijn schoonouders en de boel in Den Haag opgeblazen. En nu dansen de poppen. Het land is in crisis, Europa wil een begroting voor 2013 die aan de 3% norm voldoet en de poppen spelen intussen hun spelletje over de verkiezingsdatum en de vraag wie die begroting nu moet indienen en vooral over wat erin moet staan. Intussen dreigt Charles Vögele al zijn 108 winkels in Nederland te sluiten als hij niet 42 filiaalmanagers mag ontslaan. Die zijn namelijk te oud en te duur. De Haagse poppen vinden dan wel dat iedereen langer door moet werken en dat vooral ouderen aan de slag moeten, maar dat is alleen maar studeerkamertheorie. In de praktijk komt vrijwel geen enkele 55-plusser ergens aan de slag en dreigen nu zelfs alle 750 werknemers van Vögele werkeloos te worden omdat 42 ouderen niet geloosd kunnen worden. De VVD en het CDA wilden de arbeidsmarkt wel flexibeler maken. Het ontslagrecht en de WW op de schop. Maar dat wilde de PVV niet. De werkgevers hebben die arbeidsmarkt natuurlijk al lang zelf geflexibiliseerd. Niemand krijgt meer een vaste aanstelling. Alleen die degelijke Zwitser Vögele heeft zitten slapen. Hij raakt zijn kleding aan de straatstenen niet kwijt en wordt nu ook nog eens gedwarsboomd bij het voorgenomen ontslag van zijn oudere, duurdere managers. De overeenkomst tussen Charles Vögele en Geert Wilders is dat ze allebei de stekker eruit trekken als ze tegengewerkt worden. Het zijn alles-of-niks mensen, die staan voor hun tent. Grotere of hogere doelen dan hun eigen belang kennen ze niet. Wilders zegt lak te hebben aan de belangen van de bevolking. Voor hem tellen enkel de belangen van zijn kiezers. En die horen nu eenmaal niet tot de bevolking. Voor Vögele tellen enkel de cijfers onder de streep. Als die rood kleuren heeft dat het effect van de lap op de stier. Met de kop door de muur. Het verschil tussen die twee is dat Wilders zijn rug recht gehouden heeft, al zijn rechtse stokpaardjes ingeleverd heeft voor zijn linkse idealen en helemaal niets voor zijn kiezers bereikt heeft, terwijl Vögele zijn rug recht houdt, de tent sluit, 750 mensen de WW en daarna de bijstand in duwt, maar daarna wel zwarte cijfers schrijft. De droom van rechts Nederland mag dan uit elkaar gespat zijn,voor Vögele is die droom al lang geen droom meer, maar alledaagse rea

Politieke spelletjes: Zwartepieten en over de eigen schaduw heen springen

De kaarten in het Catshuis waren verdeeld. Veel gelijke waarden en kleuren lagen al op tafel. Wie van de drie spelers zou met de zwartepiet blijven zitten en het (politieke) spel verliezen? De rekenmeesters hadden de kansen berekend. Het CDA zat al het hele spel met de (kolen)schoppenboer in handen en wilde die maar wat graag kwijt. Geert moest een kaart trekken bij Maxime. Hij trok de Limburgse, net uit Turkije geïmporteerde, zwarte(koel)piet van meester strateeg Maxime, knalde de resterende kaarten meteen op tafel en liep kwaad van de speeltafel weg. Het was de schuld Europa en de buitenlanders. Zij belichamen de zwartepiet, waarmee Geert nu opgescheept zit. Onmiddellijk verklaarde Wilders dat hij frauderende Grieken en Europa’s dictatuur van de 3% aan zijn, uit Italië geïmporteerde, laars lapt. Hij wil die vermaledijde kaart zo snel mogelijk kwijt. Het spelletje zwartepieten aan de Catshuistafel was nog niet afgelopen of het spel op de verkiezingstafel begon al. CDA en VVD willen Wilders maar al te graag die schoppenboer laten houden. Bang als Geert is voor die kaart, roept hij meteen dat hij niet meer aan dat spelletje meedoet. Hij houdt op met zwartepieten en beperkt zich tot de inhoud, tot waar het werkelijk om gaat. Het belang van het land. Niet dat van een of andere politieke partij. Het belang van het land is volgens de PVV, dat we in Europa een uitzonderingspositie gaan innemen op het gebied van de immigratie, dat we verder polariseren in de richting van Islamitische landen en dat we niet langer gebukt gaan onder een Europese dictatuur. Europa neemt volgens mevrouw Kroes van de VVD geen genoegen meer met Nederlandse intentieverklaringen over de oplossing van de crisis. Er moeten concrete voorstellen komen. Het stomste echter wat Europa op dit moment kan doen is Nederland dreigen met een grote boete als dat nog even duurt. Dat speelt Wilders alleen maar in de kaart. Zijn zwartepiet kan hij zo maar al te makkelijk in Brussel kwijt. Mevrouw Kroes had beter wat minder hoog van de toren kunnen blazen. Want Wilders blijft gewoon zwartepieten ook al zit hij niet meer aan tafel. De anderen zijn inmiddels met een nieuw spelletje begonnen. Om Wilders de zwartepiet te laten houden proberen ze nu allemaal om over hun eigen schaduw heen te springen. Ze leggen dat ten onrechte uit als het opzij schuiven van het eigen partijbelang in het belang van het land. Dat is voor politici die de politiek als een spel zien een onmogelijke opgave en in die zin wel weer een juiste interpretatie van het over de eigen schaduw heen springen. Dus hebben we nu een politieke situatie waarin de PVV de zwartepiet probeert kwijt te raken in Brussel en de anderen over hun schaduw heen lijken te willen springen in het vooruitzicht van nieuwe verkiezingen. In het landsbelang is echter dat er op zeer korte termijn maatregelen genomen worden, die verhinderen dat het land door de spelletjes aan de rand van de afgrond komt.

Na Maastricht volgt Den Haag

Op 29 maart heb ik gevraagd of er iemand met me wilde wedden. Ik voorspelde dat Wilders de EU zou gaan tarten. Niemand heeft met me willen wedden. Vandaag zijn na een klein uur de onderhandelingen over het bezuinigingspakket gestaakt. Wilders heeft de stekker uit de gedoogcoalitie getrokken. CDA en VVD leggen de schuld bij de PVV. Wilders legt in zijn eerste commentaar overduidelijk de schuld voor de mislukking bij de idiote eisen van de dictators uit Brussel. Die stelen uit de beurzen van de AOW’ers. Dat is natuurlijk flauwekul, want het bezuinigingspakket wordt door de Nederlandse regering ingevuld. De 3%-norm, voor wat betreft het toegestane begrotingstekort, hebben we zelf binnen Europa met de anderen afgesproken. Vooral Nederland en Duitsland hebben daarbij het voortouw genomen. Overigens met steun van de PVV, want die heeft een jaar geleden voor de motie Slob gestemd, waar die 3% duidelijk als een van de wel noodzakelijke Europese regels in stond. Vanaf begin volgende week zitten we nu opgescheept met een demissionair kabinet van CDA en VVD. Nieuwe verkiezingen zullen niet voor de zomervakantie gehouden worden. Waarschijnlijk wordt het september of oktober. Tijd genoeg dus om na te denken. Wellicht gaat Rutte nog proberen om een aantal maatregelen met wisselende meerderheden door de Tweede Kamer te loodsen. Te verwachten valt dat de oppositie daarbij terughoudend zal zijn. De Tweede kamer zal hoe dan ook de begroting voor volgend jaar met een demissionair kabinet moeten opstellen. De reactie van de financiële markten en de gevolgen voor het consumentenvertrouwen moeten afgewacht worden, maar veel goeds valt niet te verwachten. Een dag nadat de coalitie van CDA, PVV en VVD in Maastricht uitgleed over een Turkse bananenschil volgt Den Haag. In Limburg trok het CDA de stekker eruit, in Den Haag de PVV. Misschien hoef je helemaal niet zo slim te zijn om te bedenken dat Wilders het CDA een dag na Maastricht de rekening in Den Haag presenteert. Hij gaat er waarschijnlijk van uit dat hij bij de komende verkiezingen twee vliegen in een klap kan slaan. De genadeklap toebrengen aan het CDA en profiteren van het, we zullen het in de komende maanden meemaken, tot ongekende hoogte aanwakkeren van het anti – Europa sentiment.

Duits moet weer GEIL worden

Duits moet weer geil ( uitgesproken als gail, met een zachte, botte g, zoals in Gesellschaft ) worden. Als we dat woord tegenwoordig naar het Nederlands vertalen dan komt er zoiets als cool uit. Eigenlijk zegt dat alles. Maar we organiseren toch nog een dag van de Duitse Taal. Niet omdat het cool is om Duits te spreken, maar omdat we per jaar zo’n 7 à 8 miljard euro ( In Dagblad De Limburger zijn dat inmiddels auto geworden ) aan exportkansen laten liggen, omdat Nederlanders onvoldoende Duits spreken. We blijven tenslotte kooplieden, nietwaar.

Waar ik woon wonen ook veel Duitsers en menig Nederlander uit mijn dorp werkt in Duitsland. Dat levert al decennia lang het nodige gedonder op. Niet met de taal, maar met de regelgeving, die dag in dag uit mensen aan den lijve laat ondervinden dat het verenigde Europa nog heel ver weg is. Taal is een communicatiemiddel, maar dat niet alleen. Mensen identificeren zich ook met hun taal. In de gemeenteraad van mijn dorp werden, vlak nadat de binnengrenzen definitief tot het verleden behoorden, vragen gesteld over een inwoner die op zijn garagepoort een bordje met de tekst Einfahrt freihalten had aangebracht. En ook over het in de winkels in twee valuta’s prijzen van de aangeboden artikelen. We waren en zijn tenslotte toch in Nederland. Hier wordt dus Nederlands gesproken en geschreven. Een Duitser die bij ons, en dat kan ook op zondag, zijn boodschappen komt doen en probeert Nederlands te spreken, krijgt vrijwel automatisch antwoord in het Duits. Als er centjes verdiend kunnen worden, dan lukt dat best. Schrijven is een andere kwestie. Ik heb wel eens een bevestigingsbrief onder ogen gehad van een grote Nederlandse hotelketen, gericht aan een Duits zangkoor dat gereserveerd had. Daar lustten zelfs Duitse herders geen brood van. Meer dan dertig taalfouten in ongeveer tien regels.

De echte blunder hebben we gemaakt toen we het verplichte vreemde taalonderwijs afgeschaft hebben. Waarschijnlijk in de veronderstelling dat heel de wereld Nederlands zou gaan spreken. In een klein land als het onze, dat alleen al vanwege zijn omvang in hoge mate extern gericht is en dat bewezen heeft door vrijwel de hele wereld zeevarend leeg te roven, behoort het in taal en geschrift beheersen van Engels, Frans ,Duits en tegenwoordig wellicht ook Spaans, Russisch en Chinees tot het basisvaardighedenpakket van vrijwel elke inwoner. Maar sinds de grenzen open zijn voelen we ons kennelijk in onze identiteit bedreigd, zijn we ons gaan gedragen als het geweten van de wereld en lijden we aan een vreemd soort hoogmoedswaanzin. We vinden dat al die buitenlanders nu maar eens Nederlands moeten spreken en schrijven. Hoogmoed komt, zoals bekend mag worden verondersteld, voor den val. Wie vanuit misplaatste arrogantie zijn sterke punten om zeep helpt in plaats van ze sterker te maken, krijgt daar op een goede dag de rekening voor gepresenteerd.

We zijn inmiddels zover, dat de bestuursleden van de Vereniging Europese Grenslandbewoners niet meer in staat blijken om een, toch in het Nederlands geschreven, belastingverdrag met Duitsland, dat volgens staatssecretaris Weekers goed nieuws bevat voor met name de grensregio’s, te lezen laat staan te begrijpen. Misschien gaat dat makkelijker als ze de Duitse versie lezen.

Wat mij betreft wordt het de allerhoogste tijd, dat we in Europa allemaal een taal gaan spreken ( bevordert ook de Europese identiteit ) en de sociaal - economische en fiscale wetgeving in een klap harmoniseren. Dan hebben we dat soort ingewikkelde verdragen namelijk helemaal niet meer nodig. Maar ik vrees dat de nationale identiteiten nog zo sterk zijn dat we de komende vijfentwintig jaar nog wel zullen bakkeleien over de vraag of het nu Duits, Frans, Engels, Spaans, Italiaans, Grieks, Nederlands, Pools, Hongaars, Bulgaars, Roemeens, of noem nog maar een paar buitenplaatsen op, moet worden. Welke taal is GEIL als de toekomstige taal van Europa? Of spreekt de hele wereld inmiddels Engels, behalve de Duitsers?

De club van Boedapest

Ik zag enkele dagen geleden een programma op de Belgische televisie. Thema: wat is er gaande in de wereld? Hoe ziet de samenleving er over pakweg 40 jaar uit? Ik zou het graag nog een keer willen zien, maar kan het helaas niet meer vinden. Walter de Brouwer kwam er met zijn levensmotto het acroniem BANG, dat staat voor Bits, Atomen, Neuronen en Genen, prominent in voor. In zijn laboratorium probeerde hij deze vier, zijns inziens, voor onze toekomst bepalende aandachtsgebieden aan elkaar te koppelen, te verstrengelen. De wereld is al complex en wordt steeds complexer. We hebben steeds meer specialisten, mensen die heel veel van heel weinig weten. Wie overziet de samenhangen nog, wie heeft nog oog voor het geheel? Complexe besluitvormingsprocessen worden al nauwelijks nog door mensen uitgevoerd. Machines, vooral computers (BITS) nemen die van ons over. De machines gaan voor ons denken en bijgevolg worden de meeste van ons steeds dommer en verliezen het vermogen om beslissingen te nemen. Geleidelijk verliezen wij de controle en dreigt het systeem waarin we leven steeds autoritairder te worden, terwijl we nu nog steeds om meer democratie , vooral bij anderen, schreeuwen. Er staat ons een kentering, een transformatie te wachten. Een totaal andere maatschappij dan die welke we nu kennen. In het programma werd verwezen naar de club van Boedapest. We kunnen ontluisterd, ontwricht raken als we verzuimen op weg naar het chaospunt een andere richting in te slaan. Er moeten bruggen gebouwd worden tussen generaties, disciplines en culturen. De club van Boedapest, in 1993 opgericht door Ervin Laszlo, en ook de Worldshift Foundation maakt een en ander inzichtelijk. Als wij doorgaan op de manier waarop we nu bezig zijn zullen we onszelf en onze planeet vernietigen. Wij zijn zelf met onze hebzucht in overdrachtelijke zin het kankergezwel van de aarde. Cellen, die met de rest van het organisme niets te maken willen hebben, zich vermeerderen en tenslotte fataal zijn. De aarde kan ons niet genezen. Wij moeten de heelmeesters van onze aarde zijn. Daarvoor moet ons zelfbeeld, ons bewustzijn veranderen. Onze gewone manier van denken is onbruikbaar geworden. Business as usual werkt niet meer. Of we slaan een nieuwe weg in of we storten in, vallen om, waarschijnlijk voorafgegaan door een hete oorlog. Er zijn nog genoeg mensen die vinden dat het allemaal zo ’n vaart wel niet zal lopen. Er wordt toch al genoeg gedaan. Er zijn er ook zat die vinden dat ze er toch niets aan kunnen veranderen. En er zijn er ook die lamgeslagen worden door angst voor de toekomst. Als wij niet snel leren hoe we nu met 7 miljard en in 2050 met 9 miljard mensen op deze aarde kunnen samenleven zonder armoede, in harmonie met de natuur, zorgend voor schoon water en zonder miljarden uit te geven aan wapentuig waarmee we elkaar in het gareel , op afstand proberen te houden of dat we wellicht ooit gaan gebruiken ( of al gebruiken ) om te pakken wat we menen nodig te hebben, dan is het risico dat het fout afloopt levensgroot aanwezig. Dat inzicht ontstaat bij steeds meer mensen. Maar inzicht alleen is niet genoeg. We moeten ook de wil hebben het anders te gaan doen en het dan ook nog echt doen! Ieder binnen zijn eigen cirkel van invloed.

Bjørn Ihler, toekomstig premier van Noorwegen!

Het proces tegen Anders Breivik is begonnen. Op de eerste dag ervan zette hij meteen de toon door, zodra zijn handboeien verwijderd waren, zichzelf op de borst te kloppen en zijn rechtervuist gebald naar voren te strekken. Sommige kranten noemden dat een rechts gebaar. Vervolgens verklaarde hij de rechtbank niet te erkennen, omdat die een mandaat heeft van de Noorse politieke partijen die het multiculturalisme steunen. Even kreeg hij het te kwaad toen hij geconfronteerd werd met zijn eigen propagandafilm. De feiten bekent Breivik, maar in strafrechtelijke zin acht hij zich onschuldig aan de dood van zijn 77 slachtoffers, omdat hij uit zelfverdediging gehandeld meent te hebben. Een belangrijke vraag die in de loop van het proces beantwoord zal moeten worden is of deze man volledig toerekeningsvatbaar is. De vier deskundigen zijn verdeeld, alhoewel ze allemaal van mening zijn dat Breivik gevaarlijk is en zal blijven. De rechtbank mag en moet het nu uitzoeken.

Gisteren interviewde Pieter-Jan Hagens Bjørn Ihler die de schietpartij op het eiland Utøya overleefd heeft , de dood recht in de ogen gekeken heeft en en passant nog twee jongetjes van acht en negen jaar het leven redde. Ongelooflijk kalm en beheerst vertelde hij zijn verhaal. Net als een andere overlevende, Adrian Pracon, zou hij wel met Breivik in gesprek willen komen. De een wil weten, waarom Breivik hem eerst niet en later wel beschoot. De ander probeert te begrijpen wat er in Breivik om ging. Wat Hagens ook probeerde om aan Ihler wraakzuchtige opmerkingen te ontlokken, het lukte hem niet. Het gebrek aan emoties bij Breivik verklaarde Bjørn Ihler met de opmerking dat Breivik wellicht nog bezig is met zijn strijd. Op de vraag of hij Breivik normaal acht, antwoordde hij, dat hij de kennis mist om dat te beoordelen. De rechtbank moet daar maar een zo goed mogelijk oordeel over uitspreken. Hagens verslikte zich zowat. Een zo goed mogelijk oordeel? Hij heeft je bijna vermoord! Heb je geen behoefte aan wraak? Die behoefte blijkt Ihler niet echt te hebben. Wij moeten vooral trouw blijven aan wie we waren voor deze verschrikkelijke gebeurtenis. Trouw blijven aan de idealen en overtuigingen die we hadden vóór 22 juli 2011. Hagens wilde ook nog wel weten wat Bjørn Ihler vond van alle media-aandacht voor dit proces en voor Breivik in het bijzonder. Ihler is van mening dat die aandacht goed is, met name om te begrijpen hoe het heeft kunnen gebeuren en om er lessen uit te trekken bij de bestrijding van dit soort terroristisch gedrag in de toekomst.

Of Breivik nu gek is of niet staat voorlopig nog even in het midden, Bjørn Ihler is het in geen geval. Wat een kracht gaat er uit van zijn rustig en weloverwogen commentaar. Indrukwekkend gewoon. Ik zag een jongeman van ergens in de twintig, bezig met wat hem en anderen overkomen is een plaats in zijn verdere leven te geven. Mij overviel gewoon het gevoel dat ik graag zou willen wonen in een land waar hij leiding aan geeft. Ik zal er niet gek van staan te kijken als de Noren hem over enige tijd inderdaad die leiding toevertrouwen. Dan zou ik jaloers zijn en misschien wel naar Noorwegen willen emigreren!

Welkom in Nederland!

De Turkse president, Abdullah Gül, bezoekt vanaf morgen ons land. Aanleiding voor het bezoek is het feit dat er vanaf 1612 diplomatieke betrekkingen tussen Turkije en Nederland bestaan. In onze gouden eeuw profiteerden we van de gunstige positie die we door overeenkomsten met het Ottomaanse Rijk in zuidoost Europa , het midden – oosten en oost en noord Afrika hadden verkregen. Zelfs onze tulp hebben we aan het Ottomaanse rijk te danken. In de zestiger jaren zijn veel Turken hier komen werken. Nu wonen ongeveer 385.000 mensen van Turkse komaf in ons land en gaan nogal wat Nederlanders op vakantie in Turkije.

Aan de vooravond van zijn bezoek heeft Gül in een interview met de Telgraaf Wilders een islamofoob genoemd, die een extreem geluid verkondigt en daarmee de radicalen alleen maar voedt. Wilders twitterde in reactie daarop: ‘Turkse humor: christen- pester, Koerden – Mepper, Hamas – vriend en islamist Gül klaagt over tolerantie.’ Dat is de manier waarop volwassen politici op de dag van vandaag met elkaar omgaan, in het kader van het bevorderen van de wereldvrede.

Naar mijn bescheiden mening is een van de grootste fouten van het buitenlands beleid van de EU, dat het zo lang duurt vooraleer Turkije toegelaten wordt tot de EU. Het land had al lang tot de EU moeten behoren. Turkije is bij uitstek het land dat de brug zou kunnen en moeten slaan tussen het overwegend christelijke westen en het overwegend islamitische midden – oosten. Het hoeft geen verbazing te wekken als de Turken zich van Europa afkeren als we hen steeds maar met een waarschuwend schoolmeestersvingertje de les blijven lezen. Het moment van graag -of- niet- maar –we- laten- ons- niet –door- jullie- vernederen, komt met rasse schreden dichterbij. Een voor de hand liggende reactie.

Abdullah Gül heeft zich, sinds hij in 2007 president werd, steeds meer ontpopt als een moslim – democraat, die bij voortduring hamert op het belang van democratische waarden en normen. Daarbij speelt ook zijn vrouw een niet te onderschatten rol. Hayrünissa Gül diende al in 1988 een klacht bij het Europees Hof in omdat ze vanwege de hoofddoek die ze draagt niet tot de universiteit van Ankara toegelaten werd. Ook de hoogte van haar hakken trok vorig jaar, bij een staatsbezoek aan Engeland, wereldwijd de aandacht. Mevrouw Gül is modern, democratisch en moslim. Een combinatie, die van onze kant alle steun verdient.

Ik denk dat meneer Gül eerder bereid is om meneer Wilders de hand te reiken en te schudden dan omgekeerd. Wilders is niet uit op een betere wereld voor ons allemaal, maar op gewin van zetels voor zijn PVV. Hij vermoedt met zijn verkettering van de Islam in te spelen op de onderbuikgevoelens van veel Nederlanders. In een interview met Gül dat ik op TV zag, sprak hij zeer verstandige woorden. Ik kan alleen maar hopen, dat zijn bezoek en zijn wijze woorden de komende dagen heel veel media – aandacht zullen krijgen, zodat hier en daar wellicht een oogje open gaat. Hartelijk welkom dus mevrouw en meneer Gül en nog bedankt voor die tulp!

Paraskevidekatriafobie

Nooit van gehoord? In de psychologie wordt zo de angst voor vrijdag de dertiende genoemd. Het woord schiet je op zo’n dag als vandaag alleen niet onmiddellijk en spontaan te binnen. Wat hebben wij met vrijdag de dertiende? Op vrijdag stelden de Romeinen hun ter dood veroordeelden terecht. Ook Jezus werd op een vrijdag gekruisigd. Aan het laatste avondmaal zaten 13 personen aan. Judas was de dertiende. Ook de Engelsen voltrokken hun doodvonnissen op vrijdag. Op vrijdag 13 oktober 1307 werden alle Tempeliers in Frankrijk op bevel van Philips de Schone gearresteerd. De valse beschuldigingen leidden uiteindelijk tot de vernietiging van de orde. Een Noorse sage verhaalt dat de kwaadaardige god Loki als ongenode dertiende gast op een feest verschijnt en de aarde in rouw dompelt. Bijgeloof. Voor een kwart van de Nederlanders is het een geloof, dat hen verbiedt op deze dag te trouwen. Dertien personen aan een tafel brengt ongeluk. In 1891 besluit een moedige Amerikaanse officier elke dertiende van de maand met dertien personen te dineren. De eerste bijeenkomst was op een vrijdag. De economie krijgt op zo ’n dag een tikje. Er worden minder zaken gedaan. Veel mensen blijven thuis en zijn extra voorzichtig. Daardoor gebeuren er minder ongelukken dan op andere dagen. Ongelukken op vrijdag de dertiende overkomen vooral degenen die ze op zo ’n dag verwachten. Er schijnen vliegtuigen te zijn waarin geen rij dertien voorkomt, flatgebouwen , waarvan de liften geen dertiende verdieping kennen en hotels die geen kamer met nummer 13 hebben.

In Griekenland, Spanje en Latijns – Amerika is niet vrijdag, maar dinsdag de dertiende een ongeluksdag. Dat schijnt te maken te hebben met Marte ( Mars ), bij de Grieken Ares, de god van de oorlog. De dag staat synoniem voor de rode planeet die geweld, bloed en destructie brengt. Bij de Maya’s was dertien daarentegen juist een heilig getal. In Italië is het vrijdag de zeventiende. Veel Italianen zullen op die dag nog eens extra over hun malocchio - hangertje wrijven. Het getal 17 brengt in Italië namelijk ongeluk. Het is niet helemaal duidelijk waarom dit zo is. Een verklaring luidt dat het te maken heeft met de schrijfwijze in Romeinse cijfers. 17 wordt met deze cijfers namelijk als XVII geschreven. In de Middeleeuwen, toen Italiaanse volkeren voornamelijk dialect spraken en er veel analfabetisme was, verwarden ze XVII en VIXI. Het laatste betekent in het Latijn 'ik heb geleefd' en werd veel op graven van overledenen geschreven. Vandaar dus dat het getal 17 in Italië met de dood wordt geassocieerd, en dus vermeden moet worden. Daarom heet de Renault 17 in Italië R177 heet en hebben de vliegtuigen van Alitalia geen stoelnummer 17 . Het bijgeloof gaat soms zelfs zo ver dat in sommige straten huisnummer 17 wordt overgeslagen.

Bij de Amsterdamse dierenopvang had u vandaag een zwarte ( belastingvrije ) kat kunnen krijgen om uw ongeluk compleet te maken. Als u vandaag niet naar buiten durfde dan lijdt u aan paraskevidekatriafobie! Per vierhonderd jaar heeft u er maar 688 keer last van.

Waarin grote landen klein kunnen zijn.

Afzakkende, laaghangende spijkerbroeken bijvoorbeeld. Een rechter in de Verenigde Staten heeft een van heling verdachte man tot drie dagen cel veroordeelt vanwege een afzakkende, op half zeven hangende, spijkerbroek. Minachting van de rechterlijke macht. Zodra hij uit de gevangenis komt moet hij een riem of een passende broek kopen. De ironie wil dat sommige verhalen vertellen dat de laaghangende spijkerbroek juist in de gevangenissen haar oorsprong vindt. Om te voorkomen dat ze zich ermee ophangen moeten gevangenen namelijk hun broekriem inleveren. Het gevolg laat zich raden. Het zal niet lang meer duren voordat de laaghangende spijkerbroek in de Verenigde Staten verboden gaat worden. Er schijnen in New Yorkse buurt Brooklyn al zes billboards te staan met grote advertenties van senator Eric Adams met de oproep ‘stop the sag!’ De boodschap is: We are better than this. Raise your pants, raise your image! Maar dat kan ook een1 april grap van Elsevier zijn.

Een ander groot land is bezorgd. De salafisten willen in Duitsland zo’n 25 miljoen korans gratis uit gaan delen. Politici van Christen -Democratische huize noemen het een agressieve actie, die gestopt zou moeten worden. Ze vrezen dat het een poging is om meer jongeren te werven voor de radicale islam. Van de 81 miljoen Duitsers staan er 24,7 als katholiek geregistreerd en 21,1 als behorend tot de evangelische kerk. Ik kan me wel voorstellen dat de katholieken bang zijn dat hun wervingskracht onder jongeren, zeker de laatste tijd, als sneeuw voor de zon smelt. Misschien dat het gratis uitdelen van 25 miljoen Bijbels ( het correctieprogramma van mijn computer geeft aan dat Bijbel met een hoofdletter moet, terwijl dat bij koran niet hoeft!!!!!) het tij vermag te keren. Wie gelooft wordt zalig.

Leerdammertje

Wat is uw eerste gedachte bij een Leerdammertje? Bij mij komt als allereerste gedachte die aan een kaasje op. Fout! Een Leerdammertje is de nieuwste verworvenheid van de parlementaire journalistiek. Het is erop gericht om parlementariërs en ministers te kakken te zetten en indien enigszins mogelijk uit schaamte tot het opgeven van hun zetel te verleiden. Als er al mediastilte bij de regering heerst, dan kan het journaille bijna niet anders dan zelf maar nieuws maken. De krant moet immers vol en ook de zendtijd op radio en TV moet nuttig besteed worden. Omdat vrijwel niemand nog belangstelling heeft voor serieus nieuws, dat toch bijna altijd negatief is, worden de programmamakers creatief. Ze schakelen over op niet serieus en zogenaamd grappig. Er is al zoveel ellende, dus laten we het volk eens iets om te lachen geven. Het begon bij PvdA ‘er John Leerdam. De vrijgelaten, niet bestaande terrorist Jablabla en de al meer dan zes jaar in coma liggende Israëlische politicus Ariel Sharon werden hem fataal. Politici schijnen massaal last te hebben van het niet willen toeven dat ze iets niet weten. Er is overigens geen reden om aan te nemen dat enkel politici daar last van hebben. Wie wil dom lijken? Er zijn zelfs journalisten, die beweren dat Christus op witte donderdag aan het kruis genageld is. Prachtige kandidaten voor de Grote Jezus Quiz van de EO. Die ging in de ogen van veel gelovigen te ver. Grappen over de rug van Jezus Christus zijn beledigend. EO - directeur Arjan Lock verontschuldigde zich. Door de vormkeuze, gericht op het bereiken van kijkers, die niet zoveel met religie hebben, voelde menigeen zich in het kruis getast. Gelukkig zijn er nog mensen die vinden dat er grenzen zijn. Grappen maken over de rug van anderen, met de vooropgezette bedoeling hen te beschadigen, heeft wat mij betreft weinig met humor te maken. Ook Ineke van Gent, Tweede – Kamerlid voor GroenLinks kwam aan de beurt. Voor haar werd door Giel Beelen ( gaat ie mee of zegt ie nee? ) de rol van Nixon, die toch al een tijdje dood is, in de verkiezingscampagne van Obama als valstrik opgezet. En Ineke ging mee. Heel erg dom, zegt ze achteraf zelf. Er zullen nog wel meer slachtoffers gevonden worden. Mensen die niet dom willen lijken. Er zal vast ook wel een val op te zetten zijn waar Giel Beelen in trapt. Want ook Giel wil vast niet dom overkomen. De vraag is wat wij met zijn allen wijzer worden van dit gedoe. Misschien komen we tot de ontstellende ontdekking dat we meer niet dan wel weten. Maar is dat nieuws? Van mij mag het Leerdammertje gewoon een kaasje blijven en is iedereen die toegeeft dat hij iets niet weet een absolute slimmerik. In tegenstelling tot wat wij willen geloven, zijn ook politici en journalisten maar gewone mensen en geen alweters. We moeten er maar aan wennen, dat we geleid en geïnformeerd worden door gewone, feilbare en ijdele mensen en niet door een soort Übermenschen. Als we onze verwachtingen op dat punt enigszins bijstellen zijn dergelijke programma’s plotseling veel minder leuk. Mocht Beelen de intentie hebben dat verwachtingspatroon bij ons bij te stellen, dan heeft hij mijn zegen. Ik betwijfel echter in hoge mate of hij die positieve intentie heeft. Het lijkt mij bij hem eerder te gaan om het voor sommige mensen mooiste aller vermaken, het leedvermaak.

Nog een keer Roermond

De kop van de rubriek ‘De Peilstok’ in Dagblad De Limburger van afgelopen zaterdag luidde: ‘Democratisch nog niet rechtvaardig’. Ik miste meteen het woordje ‘is’. ‘Wat vinden inwoners van Roermond?’ Hier was het woordje ‘de’ bewust en gelukkig maar weggelaten. Aan het woord kwamen namelijk vier van de 56.000 inwoners. Een welzijnswerkster, een programmamaker, een justitie leerkracht en een kunstenaar. Doorsnee van de bevolking zullen we maar zeggen. Wie nu op grond van de kop verwacht zou hebben dat een van die vier iets over democratisch hoeft niet rechtvaardig te zijn gezegd zou hebben kwam bedrogen uit. Een van de vier, de programmamaker, zei iets over democratie. ‘Als de (gemeente)raad en daarmee blijkbaar een groot deel van de bevolking vindt dat Van Rey moet blijven zitten, dan is dat zo’. Over de vraag of dat dan ook rechtvaardig is, sprak geen van de vier. Typisch geval van een vlag die de lading niet dekt of negatiever uitgedrukt stemmingmakerij. Deze krant , zoals ze zichzelf altijd zo beeldend beschrijft als deze krant een onthulling meent te hebben, vindt kennelijk dat een democratisch genomen besluit nog niet rechtvaardig hoeft te zijn. En daarin heeft ze gelijk. Een democratisch genomen besluit om alle buitenlanders het land uit te gooien is bijvoorbeeld niet rechtvaardig. Democratie is derhalve niet per definitie rechtvaardig. Maar inherent aan dat systeem is dat de meerderheid beslist. In Roermond is dat de meerderheid van de helft van de kiesgerechtigde bevolking. Van de 44.000 opgeroepen kiezers, kwamen in Roermond bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen in 2010 namelijk 50,94% naar de stembus, zeg maar een dikke 22.000 personen. De coalitie heeft 21 zetels in de gemeenteraad. Met een kiesdeler van 722 zou je globaal kunnen zeggen dat ze een dikke 15.000 inwoners van de stad vertegenwoordigt. Iets meer dan een derde van de stemgerechtigden dus. Van Zo werkt onze democratie inmiddels. Niet de meerderheid, maar de meerderheid van de helft beslist. Misschien is dat wel niet echt democratisch en toch rechtvaardig. Want dan had die andere helft ook maar moeten gaan stemmen. Ze hadden de gelegenheid maar hebben er geen gebruik van gemaakt, omdat de democratie hen kennelijk niet meer interesseert. Elders in de wereld vechten mensen ervoor totdat ze erbij neervallen, maar dat stadium zijn wij natuurlijk al lang gepasseerd. Wij zijn de democratie voorbij. In het artikel stond niet of de vier inwoners die aan het woord kwamen in 2010 hun stem uitgebracht hadden. Behept met vooroordelen als ik ben ga ik er, gezien hun beroepen, maar van uit dat ze dat wel gedaan hebben. Alles overziende bedacht ik dat de kop boven het artikel misschien beter had kunnen luiden: ‘Rechtvaardig, maar ook democratisch?’

Kan Reinhold Robbe niet beter emigreren?

Ik hoef het niet op te nemen voor Günter Grass. Daar heeft de Nobelprijswinnaar mij absoluut niet voor nodig. Hij heeft gesproken, in zijn geval geschreven, en doet er verder het zwijgen toe. Als je geknipt en geschoren wordt, moet je even doodstil blijven zitten. De reacties op zijn werk spreken hun eigen taal. Ik probeer slechts die taal goed te verstaan. Grass heeft het bestaande taboe op het leveren van kritiek, vooral door Duitsers, op Israel bewust en opzettelijk willen doorbreken. Is het niet juist een belangrijke maatschappelijke functie van kunst om bestaande normen en waarden te doorbreken, om vastgeroeste ideeën op losse schroeven te zetten?

Wie zijn gedicht echt gelezen heeft kan niet anders dan tot de conclusie komen dat hij dat op een genuanceerde manier doet. Niet alleen de opstelling van Israel , ook die van Iran en zijn eigen Duitsland wordt ter discussie gesteld. De meeste reacties hebben helaas niet het niveau van de bijdrage van Grass. Er zijn, ook in Israel, uitzonderingen. Een stabiele democratie moet op basis van argumenten in staat zijn met de kritiek die hij levert om te gaan, de discussie te voeren.

Een inreisverbod, omdat Grass ooit lid van de Waffen - SS was, probeert alleen de auteur te demoniseren. Grass is in oktober 1927 geboren. Als 17 – jarige kwam hij in Amerikaans krijgsgevangenschap. Hij heeft een nazi - uniform gedragen en is dus automatisch een geweldig oorlogsmisdadiger geweest . Het zou zo maar kunnen dat er grotere oorlogsmisdadigers in Israëlische legeruniformen rondlopen. De reactie van de staat Israel getuigt van angst voor confrontatie met de feiten en is erop gericht het Calimero – denken, waarmee daar vrijwel alles wat krom is rechtgepraat wordt, in stand te houden. Overigens verwacht ik niet dat Grass wakker zal liggen van het besluit dat het beloofde land voor hem niet langer toegankelijk is. Wie wil vrijwillig verblijven in een land waar de paranoia van de muren blijft druipen?

De Duitse regering reageert helemaal niet. Het Auswärtige Amt had wellicht op kunnen merken dat er in de Bondsrepubliek sprake is van vrijheid van meningsuiting en dat de heer Grass derhalve recht heeft op zijn mening, die overigens niet de mening van de regering is. De regering heeft er namelijk belang bij duikboten te kunnen blijven leveren. Dat is immers goed voor de economie en die is nu eenmaal belangrijker dan welk principe dan ook.

De kroon spant, wat mij betreft, de voorzitter van de Deutsch – Israelische Gesellschaft, Reinhold Robbe. Een naam om nooit te vergeten. Zijn reactie staat bol van dodelijke bijvoeglijke naamwoorden. Hij spreek van een ZOGENAAMD gedicht. Van een OPGEBLAZEN cultuurtitaan. Van een OUDE man die het contact met de werkelijkheid verloren heeft. Je zal maar gezegend zijn met zo’n pleitbezorger voor een goede relatie tussen Duitsland en Israel. Wat mij betreft heeft ook deze heer recht op zijn mening, maar als ik inwoner van Duitsland was, zou ik me een stuk veiliger voelen als hij onmiddellijk naar Israel emigreerde. Hij past beter in een cultuur waar argumenten gemeden worden en holle kretologie bon ton is.

Eerst goed lezen! Dan nadenken over de onstane ophef!

Was gesagt werden muss
(Günter Grass)

Warum schweige ich, verschweige zu lange,
was offensichtlich ist und in Planspielen
geübt wurde, an deren Ende als Überlebende
wir allenfalls Fußnoten sind.

Es ist das behauptete Recht auf den Erstschlag,
der das von einem Maulhelden unterjochte
und zum organisierten Jubel gelenkte
iranische Volk auslöschen könnte,
weil in dessen Machtbereich der Bau
einer Atombombe vermutet wird.

Doch warum untersage ich mir,
jenes andere Land beim Namen zu nennen,
in dem seit Jahren - wenn auch geheimgehalten -
ein wachsend nukleares Potential verfügbar
aber außer Kontrolle, weil keiner Prüfung
zugänglich ist?

Das allgemeine Verschweigen dieses Tatbestandes,
dem sich mein Schweigen untergeordnet hat,
empfinde ich als belastende Lüge
und Zwang, der Strafe in Aussicht stellt,
sobald er mißachtet wird;
das Verdikt "Antisemitismus" ist geläufig.

Jetzt aber, weil aus meinem Land,
das von ureigenen Verbrechen,
die ohne Vergleich sind,
Mal um Mal eingeholt und zur Rede gestellt wird,
wiederum und rein geschäftsmäßig, wenn auch
mit flinker Lippe als Wiedergutmachung deklariert,
ein weiteres U-Boot nach Israel
geliefert werden soll, dessen Spezialität
darin besteht, allesvernichtende Sprengköpfe
dorthin lenken zu können, wo die Existenz
einer einzigen Atombombe unbewiesen ist,
doch als Befürchtung von Beweiskraft sein will,
sage ich, was gesagt werden muß.

Warum aber schwieg ich bislang?
Weil ich meinte, meine Herkunft,
die von nie zu tilgendem Makel behaftet ist,
verbiete, diese Tatsache als ausgesprochene Wahrheit
dem Land Israel, dem ich verbunden bin
und bleiben will, zuzumuten.

Warum sage ich jetzt erst,
gealtert und mit letzter Tinte:
Die Atommacht Israel gefährdet
den ohnehin brüchigen Weltfrieden?
Weil gesagt werden muß,
was schon morgen zu spät sein könnte;
auch weil wir - als Deutsche belastet genug -
Zulieferer eines Verbrechens werden könnten,
das voraussehbar ist, weshalb unsere Mitschuld
durch keine der üblichen Ausreden
zu tilgen wäre.

Und zugegeben: ich schweige nicht mehr,
weil ich der Heuchelei des Westens
überdrüssig bin; zudem ist zu hoffen,
es mögen sich viele vom Schweigen befreien,
den Verursacher der erkennbaren Gefahr
zum Verzicht auf Gewalt auffordern und
gleichfalls darauf bestehen,
daß eine unbehinderte und permanente Kontrolle
des israelischen atomaren Potentials
und der iranischen Atomanlagen
durch eine internationale Instanz
von den Regierungen beider Länder zugelassen wird.

Nur so ist allen, den Israelis und Palästinensern,
mehr noch, allen Menschen, die in dieser
vom Wahn okkupierten Region
dicht bei dicht verfeindet leben
und letztlich auch uns zu helfen.

Objectieve en subjectieve volmaaktheid

Gisteren stonden op de opiniepagina van de NRC vier columns bij het afscheid van J.L. Heldring. Een daarvan schreef Bas Heijne. In zijn bijdrage staat de zin: “Wie niet in volmaaktheid gelooft, beziet de dwalingen van de wereld met een vergevingsgezinde blik”. Bestaat volmaaktheid echt of is ze slechts in onze geest, als ideaaltypering van iets of iemand aanwezig ? Als het altijd beter kan betekent dat tegelijkertijd dat het nooit geheel volmaakt is. Volmaaktheid is een filosofisch of theologisch concept, waarin iets of iemand een bepaalde eigenschap of alle eigenschappen in de hoogste mate bezit. Is een stoel volmaakt als je erop kunt zitten? Wat zouden wij nog van die stoel kunnen zeggen als hij volmaakt is? Misschien kunnen we er wel op zitten, maar zit hij desondanks niet lekker. Dan is de volmaakte stoel voor iemand met rugklachten een andere dan voor iemand die van dat lichaamsdeel geen hinder ondervindt. Volmaaktheid wordt zo tot een subjectief begrip. Tegelijkertijd blijkt de stoel meer eigenschappen te hebben dan het bieden van een mogelijkheid om erop te zitten. Hij kan ook nog mooi zijn of comfortabel. Objectief is de stoel volmaakt als je erop kunt zitten. Subjectief is de stoel volmaakt als we dat erop zitten ook nog als geriefelijk ervaren en hem ook nog mooi vinden. Als er mensen zijn die niet in volmaaktheid geloven , zijn er dan ook mensen die daarin wel geloven? Zijn mensen die er wel in geloven dan automatisch minder of niet geneigd de wereld met een vergevingsgezinde blik te bezien? Wie niet in volmaaktheid gelooft is wellicht eerder geneigd de wereld te accepteren zoals zij zich aan ons voordoet . Wie er wel in gelooft probeert de wereld misschien steeds weer te veranderen, beter maken, meer op het ideaalbeeld te laten lijken. Ondanks het feit dat we beweren dat niemand volmaakt is, zeggen we van sommige mensen wel dat ze volmaakt eerlijk of volmaakt integer zijn. Ze bezitten dan kennelijk één eigenschap in de hoogste mate. Hoe kunnen we ooit helemaal zeker weten of iemand volmaakt eerlijk of integer is? Bestaat er bij mensen ook een objectieve en een subjectieve volmaaktheid, net als bij de stoel? Ik zou kunnen beweren dat een mens objectief volmaakt is als alles erop en eraan zit en alle organen en systemen functioneren zoals het moet. Soms is het mogelijk iets te repareren of te vervangen en soms kan dat niet en moet de mens objectief onvolmaakt verder door het leven. Wanneer is de mens subjectief volmaakt? Gelovige mensen geloven er niet in. Wie zonder zonde is werpe al eeuwenlang de eerste steen. En het wordt kennelijk niet beter. Desondanks lijken met name politici en dienaren van God op aarde de schijn van volmaaktheid op te moeten houden. Zij lijken alle eigenschappen tot in de hoogste mate te moeten bezitten. Waar blijkt dat dit niet zo is, omdat zij ook slechts subjectief onvolmaakte mensen zijn en niet alle eigenschappen tot in de hoogste mate kunnen bezitten, leidt dit veelal tot de nodige commotie. Wordt die veroorzaakt door het feit dat we om de een of andere reden aannemen dat zij volmaakter dienen te zijn dan we zelf kunnen zijn? Of wellicht door het feit dat we allemaal eigenlijk wel in volmaaktheid geloven en van hen verwachten dat ze voorop gaan in de strijd om een betere wereld?