Beatrix kan nog niet weg!

Mijn favoriete Minister heeft het weer eens helemaal voor elkaar. Alle ‘outlawbikers’ staan nu met zenuwachtig ronkende motoren te sidderen van angst. Hij heeft hen per decreet en met onmiddellijke ingang vogelvrij verklaard. Ze zullen weten wie de baas is in Nederland en de dans met hem niet ontspringen. Nu begrijp ik ook waar die nieuwe politie-uniformen voor nodig zijn. Voor de stadsguerilla tegen de Hells Angels en Satudarah. En dat komt dan ook nog in de krant op de dag dat Beatrix haar verjaardag viert en tussen de regels door laat weten dat ze onomstreden en met waardigheid af wil treden als de politieke en maatschappelijke omstandigheden wat meer stabiel zijn. Jammer dan. Dat kan de majesteit voorlopig dus wel vergeten. Met het onomstreden zijn en de waardigheid van onze koningin zit het wel snor. Ze is zelden populairder geweest als sinds het moment dat ze met een hoofddoek getooid een moskee in het bevriende buitenland betrad. Van de weeromstuit heeft het kabinet, onder leiding van mijn favoriete Minister van Veiligheid en Justitie, meteen maar besloten in eigen land een boerkaverbod in te voeren. Omdat we niet willen en mogen discrimineren en al helemaal niet de vrijheid van godsdienst willen en mogen beperken geldt het boerkaverbod ook voor integraalhelmen en bivakmutsen, maar weer niet voor carnavalsmaskers. Waarom het dan boerkaverbod blijft heten mag de duivel weten. Dat zal wel met de stabiele staat van de natie te maken hebben. Wederom van de weeromstuit heeft een wethouder uit Groningen het vrouwvolk opgeroepen massaal boerka’s aan te schaffen en te gaan dragen. Maar een wethouder die mensen oproept zich niet aan de wet te houden en vrouwen om een mensonterende boerka te dragen, terwijl ze tegelijkertijd pretendeert voor de emancipatie van vrouwen te zijn, is natuurlijk gewoon de weg kwijt. Daar zijn we zo klaar mee en hoeven we verder niet over na te denken . Waar we nog lang niet klaar mee zijn is de Minister van Onderwijs. Die blaakt weliswaar van het zelfvertrouwen, maar heeft het vertrouwen van de rest van het volk verloren en het vaderlandse onderwijs volkomen gedestabiliseerd. In Rotterdam valt om de haverklap de stroom uit en Philips schrijft rode cijfers. De pandhuizen groeien als kool waar de banken het af laten weten. Zelfs Frans Timmermans staat rood op de familiekredietbank nu hij de laatste drie weken maak enkele dagen thuis is geweest. Trouwens schulden in de kring van familie en vrienden leiden steeds vaker tot problemen in de huidige crisistijd. Tot overmaat van ramp destabiliseert ook de winter het land nog. Hoe zeer ik het onze koningin ook gun om na haar lange staat van dienst met pensioen te gaan, ik moet toch vast stellen dat er geen sprake is van stabiele politieke en maatschappelijke omstandigheden. Dus Majesteit, van harte gefeliciteerd met uw 74-ste verjaardag en toch gewoon nog maar even door blijven werken en vooral niet ophouden signalen in de goede richting af te geven, want een vorst is nooit zo onafhankelijk als in zijn laatste jaren!

De nieuwe kleren van de politie

De Nederlandse politie wil nieuwe kleren. Kleren gemaakt van een stof met een krachtige uitstraling , een stof die ontzag afdwingt. Enkele rondreizende kleermakers, die dit gerucht opvingen, hebben zich gemeld bij Minister Opstelten aan zijn Binnenhof . Ze vertelden hem dat zij in staat zijn aan de wensen van de politie te voldoen. Hun unieke ontwerp, zo verzekerden zij, zal iedereen versteld doen staan. Ze doodden daar enkele maanden hun tijd terwijl het hen aan niets ontbrak. Die kleermakers zijn slim. Ze weten dat er geen stof bestaat die ontzag inboezemt. Wanneer hun tijd op is verschijnen ze voor de Minister om hem hun ontwerp te tonen. Ze vertellen de hoogste baas van de politie , dat alleen heel slimme mensen in staat zijn om de uniformen die ze ontworpen hebben te zien. Wie de ontzagwekkend krachtige uitstraling niet waar kan nemen is heel dom. In heel Nederland zijn er geen domme mensen meer. Nederland is immers een kenniseconomie. De petten zijn vervangen door baretten, die niemand kan zien maar die wel iedereen weer passen. De blauwe uniformen hebben het veld moeten ruimen voor gevechtspakken van een onzichtbare, zwarte kleur. Iedereen, zo betogen de kleermakers, die slim genoeg is om de nieuwe kleren van de politie te zien zal stijf staan van respect. Niemand zal het nog wagen een overtreding, laat staan een misdrijf, te begaan. De Minister is vanzelfsprekend niet dom en dus razend enthousiast. Hij roept zijn districtchefs bijeen en toont hen het nieuwe uniform. Hij heeft het zelf aangetrokken onder luid applaus en toejuichingen van de kleermakers, die hem knievallend complimenteerden met zijn ijzersterke uitstraling. De districtchefs geloven hun ogen niet als zij hun Minister in volle glorie voor zich zien. Ze staan stijf in het gelid en durven zich niet te verroeren. Districtchef worden alleen heel slimme dienders met heel veel verbeeldingskracht. Eensgezind adviseren zij de bewindsman opdracht te geven het hele Nederlandse politiekorps in de nieuwe, onzichtbare maar oh zo ontzagwekkende uniformen te steken. Spoorslags keren zij terug naar hun thuishavens . Ze roepen hun manschappen in vergadering bijeen om hen het goede nieuws kond te doen. De tijden van kwijnend gezag en slinkend respect zullen voorgoed tot het verleden behoren. Gehuld in de nieuwe, onzichtbare gevechtsuniformen zullen de vrouwen en mannen van Hermandad een natuurlijke, vanzelfsprekende en krachtige uitstraling hebben. Ze hoeven slechts aan een voorwaarde te voldoen. Ze moeten slim genoeg zijn om het zelf te geloven. En zo kwam het dat de Nederlandse politie niet langer in haar hemd stond, maar in haar blote kont.

Rien ne va plus!

De onheilstijdingen volgen elkaar in rap tempo op. De werkeloosheid blijft toenemen. De leraren staken. Een gefrustreerde vakbondsbestuurder roept dat de Minister van Onderwijs niet het intellectuele niveau heeft om die functie te kunnen uitoefenen. Heel veel leraren zijn dat met hem eens, maar hij had het niet mogen zeggen, want toevallig is deze A-verpleegkundige wel een van de machtigste vrouwen van Nederland. Kinderen worden steeds dikker en steeds vaker het slachtoffer van pesterijen via de sociale media, die volgens Jesse de Haas eigenlijk asociale media zijn. Hoogleraren stellen richtlijnen en groeidiagrammen op, waarin precies vastligt hoe lang kinderen op welke leeftijd moeten zijn en hoeveel ze moeten wegen. Wie afwijkt is een probleemgeval. Groepsterreur van jongeren in de stadswijken en zelfs in de dorpen. Bijna dertig procent meer faillissementen in de horeca. Nedcar moet afslanken of anders sluiten, want auto’s worden alleen nog verkocht in China, Rusland en Brazilië. Tempo Team snijdt in de top en op zonnecellen valt ook al niets meer te verdienen. De sluis bij Eefde in het Twentekanaal is kapot. Binnenvaartschepen liggen al vijf weken stil. Oost Europese chauffeurs zitten achter het stuur van Nederlandse vrachtwagens, omdat ze bereid zijn voor minder geld te werken. Bij Holland Casino worden gokkers niet echt tegen zichzelf beschermd. Rien ne va plus, zo lijkt het!

Maar er is gelukkig ook nog goed nieuws. De lekkende PIP – implantaten worden gratis uit talrijke vrouwenborsten verwijderd en zelfs door nieuwe, waterdichte exemplaren vervangen. Extra werk voor plastisch chirurgen en administratief personeel. Voor de kosten voor de gezondheidszorg een tegenvaller. Dat zal vertaald worden in de verzekeringspremie. Er zijn minder verkeersboetes uitgedeeld. Fijn voor ons, slecht voor de staat, want die heeft daardoor minder inkomsten. Op de subsidie voor Omroep Brabant mag van de rechter niet gekort worden en die uitspraak zou gevolgen kunnen hebben voor andere regionale omroepen. Fijn voor de regionale omroepen, slecht voor de provincies. Dat betekent hogere belastingen of extra bezuinigingen. Zelfs het op het eerste oog goede nieuws blijkt bij nader inzien minder positieve kanten te hebben. Het is als met het gas en de stroom. Als we minder verbruiken, omdat de voorspelde strenge winter maar niet wil komen, gaan de tarieven omhoog. Onze zuinigheid en ons betere rijgedrag zijn slecht voor de economie en het huishoudboekje van de staat.

Ik weet het, ik neig naar cynisme. Dat heeft weinig zin, want het helpt niet. Maar als ik, zoals vanochtend , door de krant blader dan komt het voorgaande als een dampwals over me heen. Wat zijn de alternatieven? Niet in de slachtofferrol kruipen! Ontorganiseren! Strontvervelend en ontoerekeningsvatbaar zijn? Humor! Vijftig jaar stoppen met veranderen? Ondernemen! Innoveren! Leren! Positief blijven! Netwerken! Naar Rusland, China of Brazilië emigreren? Doen alsof er niets aan de hand is? Vol zelfvertrouwen naar de toekomst kijken! Waar een wil is , is een weg! Ça va seul! Of toch niet?

De leraren staken!

Leraren beweren van zichzelf dat ze en van de zwaarste beroepen hebben. Dat was altijd al zo en sinds ouders hun kinderen niet meer zelf opvoeden maar dat aan opa en oma en de school overlaten is het beroep natuurlijk alleen maar zwaarder geworden. Duizend lesuren! Even rekenen. Een jaar heeft 52 weken. De gemiddelde leraar heeft 10 weken vakantie per jaar om bij te komen van het zware beroep! Blijven 42 weken om 1000 lesuren te verzorgen. Afgerond zijn dat 24 lesuren in een week van 5 dagen. Nog geen vijf uur per dag dus. Het aantal lesuren moet nu van 1000 naar 1040. In plaats van vijf lesuren per dag moeten ze er bijna 6 gaan geven. Lesuren duren vijftig minuten. Leraren zijn er namelijk al veel eerder in geslaagd van elk uur tien minuten af te snoepen. Dus zijn die 1000 lesuren geen 1000 uren maar slechts 833 uren. Een gemiddelde stratenmaker of vuilnisman werkt al gauw 1700 uur per jaar. Maar dat zijn echt zware beroepen. Niet te vergelijken met het lerarenbestaan. Een gemeenteambtenaar schijnt 1300 productieve uren per jaar te maken. En die hebben al de naam dat ze helemaal niets doen. Naast het lesgeven hebben leraren natuurlijk nog heel veel andere taken. Ze moeten leerlingen begeleiden, vergaderen en proefwerken nakijken. Ze moeten mee op schoolreisjes en werkweken. Kortom, het lerarenbestaan is uitputtend en afmattend. 40 lesuren van vijftig minuten per jaar erbij om leerlingen te onderwijzen is niet te doen. Dus staken ze nu! 20.000 leraren gaan vandaag naar Utrecht.
Het Herlecollege kan daarom de veiligheid op school niet waarborgen. Dus gaan ze vandaag met zijn allen naar de bioscoop. Filluuuuuuuumm! Voor de 40 extra uren krijgen de scholen geen extra financiering. Dat is kennelijk ook helemaal niet nodig, want in Heerlen hebben ze in ieder geval genoeg geld om voor alle leerlingen een niet voorzien bioscoopkaartje te kopen. Er zit ook nog wel wat rek in de werktijd van leraren. De gemiddelde werknemer in Nederland heeft vier weken vakantie. Voor hetzelfde salaris kunnen leraren dus zo’n zes weken meer werken dan ze nu doen. 216 uren winst bij een 36-urige werkweek. Niemand durft het hardop te zeggen natuurlijk. Hel en verdoemenis zal gepredikt worden over degene die het waagt. Maar leraren in Nederland moeten zich schamen over het voorbeeld dat ze hun leerlingen geven met deze stakingsactie. Het vak van leraar is, net als dat van de pastoor, een roeping. Ze moeten God op hun blote knieën danken, dat het hen gegeven is onze jeugd op haar toekomst voor te bereiden. Een toekomst waarin ze met steeds minder werkende jongeren voor steeds meer ouderen moeten gaan zorgen. Een toekomst waarin een groot beroep op hun solidariteit gedaan zal worden. Terug dus naar 48 schoolweken van 40 uur! En allemaal verplicht Frans, Duits, Engels , Russisch, Spaans en Chinees leren. Misschien hebben we dan nog een kans. Niet staken dus, maar de boodschap uitdragen, dat het tijdperk van potverteren definitief voorbij is.

Zorg en Dwang

Vandaag behandelt de Tweede Kamer het wetsvoorstel Zorg en Dwang. De bedoeling van dat wetsontwerp is het gebruik van vrijheidsbeperkende middelen in de zorg aan banden te leggen. Wat zegt zo’n wetsvoorstel over onze samenleving? Waarom hebben wij een wet nodig die vrijheidsbeperking in de zorg beperkt? Kennelijk omdat we de neiging hebben om de vrijheid van mensen die zorg behoeven te beperken. Ze moeten zogenaamd tegen zichzelf beschermd worden. Vooral dementerende ouderen dwalen, vallen, schreeuwen, slaan en bijten. Zorg en dwang. De combinatie van die begrippen bezorgt mij rillingen. Ik heb steeds gedacht dat zorgen voor iemand betekent aandacht hebben en geven. Maar aandacht is een luxegoed geworden, aandacht kost tijd. Tijd is geld. Geld hebben we niet meer. Dus binden we ze vast. Dementie - organisaties vinden dat achterhaald, niet meer van deze tijd. Van welke tijd was het dan wel? Hebben wij het ooit normaal gevonden, dat we zorgbehoevende mensen vastbinden?

Ook thuiszorginstellingen mogen, als de wet aangenomen wordt, ouderen gaan fixeren. Zorginstellingen mochten dat al. Ouders, thuiszorgers van het eerste uur, ook. Die fixeren baby’s en kleuters. Hun vrijheid wordt al vanaf de box beperkt. Later nemen die kinderen wraak en binden hun ouders vast. Zo gaat dat in het leven. Je krijgt wat je geeft. Vroeger had je geen tijd voor mij, nu heb ik geen tijd voor jou. Van zorginstellingen, waar zorgprofessionals werken, zou je mogen verwachten dat ze wel tijd hebben. Ze zijn er toch gekomen om de ouders uit de wraakzuchtige klauwen van hun kinderen te redden. Wil ik nog oud worden met het vooruitzicht dat er ’s ochtends zo’n wraakzuchtige verzorgende komt om me los te maken van mijn bed en me vervolgens in een stoel vast te binden, zodat ik rustig af kan wachten tot de avonddienst me weer op bed fixeert? Is het een wonder, dat dementerende ouderen daar onrustig van worden?

Waar tijd geld wordt, wordt aandacht duur en zorg dwang. We worden steeds ouder . Naar verwachting verdubbelt het aantal dementerende ouderen de komende jaren. De werkeloosheid stijgt ook met sprongen. Massa’s mensen hebben hun tijd niet meer nodig om geld te verdienen. De druk is van de ketel, ze hebben de tijd terug gekregen. Als we die nu eens zouden vragen om twee dagen per week zorg te verstrekken. Elke werkeloze adopteert een dementerende oudere. Ongeveer net zoals de opa’s en oma’s enkele dagen in de week de zorg voor hun kleinkinderen op zich nemen en hen geven wat ze hun kinderen veelal onbewust onthouden hebben, toen hun tijd nog geld was. Hoe langer ik erover nadenk, hoe groter het gevoel van plaatsvervangende schaamte wordt over een land dat een wetsvoorstel Zorg en Dwang nodig blijkt te hebben.

Twee tandenborstels

Ik heb twee tandenborstels en wel vier scheerapparaten. Dat blijkt levensgevaarlijk. Mocht ik ooit in een uitkeringssituatie terecht komen en een fraudecontrole aan huis krijgen, dan heb ik heel wat uit te leggen. Ik moet een verklaring hebben voor die twee tandenborstels. Want dat is toch niet normaal. In Den Bosch heeft een meneer verklaart dat hij ’s morgens zijn tanden met de ene en ’s avonds met de andere borstel poetst. De controleur kon ermee leven, want het zou zo maar waar kunnen zijn. Bruikbare smoes dus. Voor die vier scheerapparaten moet ik nog iets bedenken. De smoes van de tandenborstels is niet bruikbaar, want ik scheer me maar een keer per dag en er zijn zelfs dagen dat ik het scheren helemaal oversla. Het zal niet meevallen de aanwezigheid van vier van die apparaten in mijn huis voor de controleur aannemelijk te maken. Het zal uitgekamd worden op zoek naar medegebruikers. Over kammen gesproken, daar heb ik er ook meer van. Verdacht. Ik heb ook meer dan zeven onderbroeken, sokkenparen en overhemden. Mijn kleerkast puilt uit van de kostuums, pantalons en colbertjes. Hoe kan ik in vredesnaam ooit aannemelijk maken dat ik die allemaal zelf draag? Om van mijn talrijke paren schoenen maar helemaal te zwijgen. Als ze komen controleren doe ik er goed aan alles te filmen. Iemand die alles wat de controleur doet opneemt heeft immers niets te verbergen, beweert de controleur uit Den Bosch. Wat daar de logica van is ontgaat mij volledig, maar het schijnt te werken. De gemeente mag tegenwoordig ook gratis in het kadaster kijken en ook de gegevens over stroom- en waterverbruik opvragen. De controleurs hoeven eigenlijk niet eens meer de deur uit. Als we nu gewoon elk huishouden waaraan een uitkering verstrekt wordt verplichten mee te werken aan het plaatsen van een aantal bewakingscamera’s , dan zijn die huisbezoeken helemaal overbodig. De staatssecretaris hoeft dan ook niet meer mee te lopen om eens een dagje van het veldwerk te proeven en gelegitimeerd in andermans privésfeer te neuzen. Hij kan dan rustig in Den Haag blijven en daar luidkeels verkondigen dat we toch beter af zijn met een samenleving die op vertrouwen gebaseerd is.

ZE en UT

Stel je niet te hard op, want dan breken ZE je. Stel je niet te soft op, want dan wringen ZE je uit. ZE! ZE zijn de voornaamste oorzaak van onze ellende. ZE maken er een potje van. ZE doen toch wat ze willen daar in Den Haag en Brussel. ZE trekken zich nergens wat van aan. De brekers aan de ene kant, de wringers aan de andere en zelf zit je dan automatisch radicaal in het midden en moet voortdurend uitkijken. De A staat niet meer voor Appèl, maar voor Alarm. ZE, dat zijn de anderen, die ons voortdurend bedreigen, UT ons voortdurend moeilijk maken en UT allemaal schuld zijn.

De spreekkamers van huisartsen zitten vol met mensen die UT hebben. Ze hebben UT in de rug, UT aan het hart, UT in de nek, UT in de gewrichten. UT is volksziekte nummer één. UT, dat is het onbepaalde, dat ons laat lijden. Politieagenten bijvoorbeeld hebben UT gehad met de minister. Zij lijden imagoschade. Sommige voetballers hebben UT gewoon weer eens laten liggen. Zij lijden puntverlies. Zeilmeisje Laura heeft UT wel gehad met Nederland. Zij lijdt onder de bureaucraten.

Wie zijn ZE? Willen we dat wel weten? Of is het gewoon geriefelijk om zo in het algemeen, zonder man en paard te noemen iets de woestijn in te roepen? Niemand zegt iets terug, want ZE voelen zich nooit aangesproken.

UT kan van alles zijn wat ons dwarszit, meestal doet UT pijn, behalve als UT fijn was. Eigenlijk willen we UT liever niet benoemen, want dan moeten we er iets mee of tegen doen. De dokter moet maar zeggen wat UT is en wat ons te doen staat. Als UT dan niet over gaat, is UT tenminste niet onze schuld. Dan hebben ZE UT niet goed gedaan. Nee, dat was UT niet! UT moet iets anders zijn. Hoe vaak heb ik UT ZE nu gezegd? ZE luisteren gewoon niet.

Ik weet hoe moeilijk UT is, maar doe niet zo geheimzinnig en zeg nou gewoon wie ZE zijn en wat UT is!

De uitroeptekens van Rudi van Dantzig

Rudi van Dantzig is op 78-jarige leeftijd overleden. Hij was, zoals hij zelf zei, geen top danser. Hij was zonder enige twijfel wel een top choreograaf. Meester Prikkebeen. Steeds op zoek naar exotische vlinders. Niet om ze op te prikken, maar om ze nieuwe vleugels te geven. Net als het leven is de dans een golfbeweging. Het gaat volgens Van Dantzig niet alleen om de passen, maar vooral ook om de passie. Het is juist die passie die de aandacht van de toeschouwer dwingend naar zich toe trekt. De beleving moet het geheel dragen. Dans geen vraagtekens, maar uitroeptekens!

Al lang bekijk ik ook zelf het leven, het samenleven vanuit een dans- , een bewegingsperspectief. Het zijn mensen die hun leven, hun omgeving, een organisatie, instelling of bedrijf in beweging houden of laten inslapen, vastroesten, bevriezen, verstarren. Mensen die strategieën bedenken, formuleren, uitdragen en vertalen in concrete bewegingen, acties. Mensen die structuren, systemen bedenken en ze laten functioneren of juist blokkeren. Mensen die indicatoren ontwikkelen waarop gestuurd kan worden. Mensen die informatie verzamelen. Mensen die produceren, mensen die controleren. Mensen die verkopen. Mensen die al of niet willen samenwerken. Mensen die bang zijn of juist vrij en onbekommerd. Mensen die verhullen of juist onthullen. Mensen die ontevreden zijn of met plezier hun werk doen. Mensen die niet durven bewegen, zich in zichzelf opsluiten bang als ze zijn om fouten te maken of mensen die met passie door het leven dansen, uit zichzelf stappen en initiatieven durven nemen. Mensen die ergens voor staan. Dansen gaat samen met muziek, uitbundigheid, vreugde en plezier. Plezier in het bewegen. Niet stil kunnen blijven zitten. Het tegenovergestelde van verlamd door angst, stil en onbeweeglijk, op je plekje blijven zitten en je als het ware onzichtbaar proberen te maken.

Onwillekeurig moest ik vannacht, kijkend naar een Masterclass van Rudi van Dantzig, denken aan de discussie die het CDA- congres de komende dagen voert over koers, uitgangspunten en interne organisatie. De passen blijven hetzelfde. Gespreide verantwoordelijkheid, solidariteit, publieke gerechtigheid en rentmeesterschap. Ze krijgen misschien andere namen. Nederland maken we samen, betrokken en nabij, rechtvaardig en betrouwbaar en zorg om de aarde. Elk begrip roept vragen en discussie op. Maar waar is de passie die het geheel draagt? Waar zijn de uitroeptekens? Waar is het vuur? Het gaat toch niet om een onsje meer links of een pondje meer rechts of een kilo radicaal midden. Uitgewoonde begrippen. Het zijn slechts de kleren van de keizer. Daaronder zit wat van waarde is en altijd zal blijven. Deze, onze wereld is van ons allemaal. Wij delen haar. Niemand wordt uitgesloten of aan zijn lot overgelaten. Iedereen kan en moet naar vermogen bijdragen en wordt erbij betrokken. Geen vrijblijvendheid. Niemand kan de dans ontspringen. Wie geeft wat hij heeft is waard dat hij leeft. Niemand wordt verketterd. Wat wij niet willen dat ons geschiedt, dat doen wij ook een ander niet. Niks nieuwe koers! Bezinnen op oude waarden en daarvoor gepassioneerd blijven staan. Uitroeptekens!!!!!!

Cohn – Bendit en Van de Camp

Deze week las ik een tweet van Wim van de Camp. Hij maakte melding van onbeschoft gedrag, lees geschreeuw, van Daniel Cohn – Bendit. Als je het niet met hem eens bent begint hij te schreeuwen, meldde Wim. Ik vloog in mijn gedachten onmiddellijk terug naar 1968 en vroeg me af waar Wim van de Camp was toen Cohn – Bendit in Parijs stond te schreeuwen op de barricaden.

Daniel Cohn – Bendit is een kind van Joodse ouders. In 1933 vluchtten ze uit Duitsland. Het doel was Amerika en daarom wachtten ze met de aangifte van hun in 1945 geboren zoon. Die werd zo eerst stateloos en kreeg later een dubbele nationaliteit. Op zijn twintigste ging Daniel in Nanterre sociologie studeren. Hij kwam in Berlijn in aanraking met Rudi Dutschke, die door zijn hoofd geschoten werd , en ook met Joschka Fischer. In Duitsland was eigenlijk in 1967 de pleuris al uitgebroken toen Benno Ohnesorg doodgeschoten werd . Een jaar later werd Daniel een van de leiders van de studentenopstand in Parijs. Uiteindelijk legden 10 miljoen Fransen het werk neer. De Gaulle moest de lonen verhogen en onderwijshervormingen toestaan. Wim van de Camp zat braaf, net als ik overigens, op de middelbare school terwijl de romantische revolutie van de babyboomers zich voltrok.

In Nederland bleef het relatief rustig in 1968. De winter was bar en de herfst nat. We hadden, net als nu, een geldcrisis veroorzaakt door de anderen. Het kabinet de Jong besteedde te weinig middelen aan het bestrijden van de werkeloosheid, net als het kabinet Rutte nu. De vakbonden verzetten zich tegen de loonpauze. Wilden geen Franse chaos, maar ook geen onrecht. Minister Veringa onderhandelde met de studenten. We kregen de eerste metro in Rotterdam, de Ijtunnel in Amsterdam en het eerste klaverblad bij Oudenrijn. Toen de Praagse lente en de hongersnood in Biafra. Nu de Arabische lente en honger in de hoorn van Afrika. Er werden twee prinsjes geboren, Maurits en Johan Friso. DAF begon te produceren in Born. De PPR scheidde zich in 1968 af van de KVP. Nu dreigt er weer een afsplitsing van het CDA. Heintje Davids werd tachtig en dokter Barnard voerde de eerste harttransplantatie uit. Marten Luther King en Bobby Kennedy werden vermoord en Paus Paulus VI sprak zich uit tegen de pil. Er waren Olympische Spelen in Mexico. Dit jaar zijn ze iets dichterbij. 44 jaar na 1968 en wat hebben we bereikt?

Wim van de Camp is een nette vent en Daniel Cohn – Bendit een straatvechter, die tot zijn grote leedwezen moet constateren dat we sedert 1968 niet zo heel veel opgeschoten zijn. Geen wonder dat Cohn – Bendit nog steeds schreeuwt, zeker als hij geconfronteerd wordt met Viktor Orban, een geestverwant van Wim, die in Hongarije de persvrijheid beperkt en de onafhankelijkheid van de centrale bank en de rechterlijke macht inperkt. Orban belichaamt zo ongeveer alles waar Cohn – Bendit in zijn leven tegen gevochten heeft. Ik geef het toe: ik heb een zwak voor rode Danny. Van mij mag hij zijn stem verheffen. Hij was in ieder geval nooit te bang om zijn nek uit te steken.

Het eindspel

De Duitstalige TV - zender Arte had gisteren een avondvullend themaprogramma over de Eurocrisis in de aanbieding. Reportages over een tijdbank in Spanje en ruilen in plaats van kopen in Griekenland. Gewone mensen schakelen het geld uit. Wat kun jij? Wat weet jij? Wat kun jij missen? Wat heb jij nodig? Aanbod en vraag worden zonder geld bij elkaar gebracht. Interessante initiatieven. Helaas zijn er te weinig programma’s die de burgers in alle Europese landen voortdurend duidelijk maken wat er op het spel staat. We steken liever de kop in het zand en kijken naar de Voice.

De financiële markten hebben en houden Europa in hun greep. Terwijl de Amerikanen de grootste staatsschuld van de Westerse wereld hebben, bepalen Amerikaanse ratingbureaus de status van afzonderlijke Europese staten. Zo verdelen ze Europa in landen van de eerste,tweede en derde categorie. Duitsland, Nederland, Finland en Luxemburg zitten in de kopgroep. Frankrijk in de middengroep. De rest moet zijn best doen om erbij te blijven. Die waarderingen hebben dus niets te maken met de hoogte van de schuld, maar alles met vertrouwen. In Europa laten wij ons gewillig uit elkaar spelen, terwijl we allemaal in hetzelfde bootje zitten. Wij laten de financiële markten bepalen dat het ene land kan lenen tegen bijna 0% rente, terwijl het andere 7% moet betalen voor een lening. De Federal Reserve in Amerika en de Bank of England in het Verenigd Koninkrijk doen wat de Europese centrale Bank niet mag. De totale schuld opkopen en herverdelen.

Naar schaaktermen vertaald bevindt Europa zich in het eindspel. We hebben een federale munt en een federale markt. Vrij verkeer van mensen, goederen en geld. Maar we hebben geen federale regering, die ervoor kan zorgen dat er een gezamenlijk sociaal – economisch beleid gevoerd wordt onder controle van het Europees Parlement. Onze regeringsleiders zijn er tot op heden niet in geslaagd maatregelen te nemen die de wereld het vertrouwen geven dat we de crisis het hoofd zullen bieden. Duidelijk is, dat alleen ( dwingen tot ) bezuinigen niet voldoende zal helpen. Mevrouw Merkel doet wel alsof ze de president van Europa is, maar ze is het niet. Net zomin als meneer Sarkozy. Ze zullen niet de geschiedenis in gaan als de leiders die ons op het goede spoor gezet hebben. Geen van allen zijn ze bereid om de soevereiniteit van hun landen op essentiële terreinen in te leveren en ons op die manier uit de klauwen van de financiële markten te bevrijden. De volgende verkiezingen in de thuislanden zijn belangrijker dan de toekomst van ons allemaal. En ondanks al die verwoede, maar nutteloze pogingen zullen ze de volgende verkiezingen verliezen. Omdat politieke en electorale kortzichtigheid het probleem niet werkelijk oplost spelen ze ongewild de eurosceptici in de kaart. De ontevredenheid zal alleen maar toenemen, omdat er geen perspectief geboden wordt. De enige redding is een Federaal Europa met een sterke Europese Bank, die voldoende mandaat heeft om te doen wat de Federal Reserve doet, met een gezamenlijk en geharmoniseerd sociaal – economisch beleid en met Europese Staatsobligaties, die het onmogelijk maken ons tegen elkaar uit te spelen. Tot nog toe spelen we in Europa een zwak eindspel. De strategie moet hoognodig op de schop willen we het tij nog keren en deze partij winnend afsluiten.

De vader, de moeder, de heilige geest en de verloren zoon

Van de tien zetels in Provinciale Staten van Limburg die de PVV in 2011 heeft behaald zijn er nog acht over. Harm Uringa vertrok vrijwillig, Cor Bosman gedwongen. Als het in dit tempo doorgaat telt de PVV aan het einde van de rit nog twee statenleden en is de coalitie haar meerderheid over twee jaar kwijt. In theorie dan wel. Want de ex – PVV’ers blijven op persoonlijke titel op hun zetel in het provinciaal parlement zitten en zijn niet plotseling van hun geloof afgevallen. We hebben er nu een Onafhankelijke Statenfractie Limburg en een Partij voor Leefbaarheid en Democratie bij. In hun eentje zullen de beide heren weinig deuken in pakjes Limburgse boter drukken en bij de volgende verkiezingen zullen de OSL en de PvLD weer van het politieke toneel verdwijnen. Tot die tijd vormen de PVV, de OSL en de PvLD voorlopig een soort heilige drie eenheid van moeder Laurence, heilige geest Harm en verloren zoon Cor. Past wel bij Limburg.

Vrijheid, onafhankelijkheid, leefbaarheid en democratie. De begrippen vertegenwoordigen zo ongeveer alles waar de PVV, de OSL en de PvLD niet voor staan. Wat je hoort is niet wat je krijgt. Moeder Laurence beschouwt het gouvernement als een soort buitenverblijf waar ze haar vrije tijd doorbrengt als ze haar drukke werkzaamheden in Brussel even wil ontvluchten. Geert de vader heeft het in Den Haag te druk om ook nog de vuile was in Limburg te wassen. Als je geknipt en geschoren wordt moet je doodstil blijven zitten. De storm gaat wel weer liggen. Het stof zal neerdwarrelen en dan wil de VVD er een gedeputeerde bij, tenzij de PVV er een inlevert. Dus dat toneelstuk krijgt nog wel een vervolg. Heeft overigens iemand al iets over deze kwestie van het CDA in Limburg gehoord?

Tegelijkertijd gaat het gelukkig goed met Limburg. Canon zet een nieuwe tonerfabriek in Venlo neer. Het Maankwartier in Heerlen komt er. Sittard-Geleen krijgt een chemiecampus. De Floriade. Het wereldkampioenschap wielrennen en niet te vergeten volgende maand het Red Bull Crashed-Ice in Valkenburg. Eigenlijk gebeurt er alleen in Maastricht niets. Daar hebben ze het druk met de voorbereiding op het niet worden van culturele hoofdstad van Europa in 2018. Ik kende eens een politicus die me vertelde dat het maar goed is dat de burgers niet weten hoe de politiek werkt. Wees maar blij, zei hij, dat de lantaarnpalen ’s avonds branden en de bussen redelijk op tijd rijden. Dat komt omdat de politiek zich er niet mee bemoeit. Politici hebben het vooral druk met zichzelf en met elkaar.

Alles van waarde is weerloos

Wij hebben jarenlang op te grote voet geleefd. Meer uitgegeven dan we met zijn allen verdiend hebben. Dat meerdere hebben wij geleend, waarbij we ook maar alvast een voorschotje op toekomstige groei namen. Nu die groei stagneert drukt dat voorschotje extra zwaar. De tering moet naar de nering gezet worden. De schulden moeten afbetaald worden en als de inkomsten niet meer groeien maken die lasten een groter deel van de uitgaven uit. Daar komt dan nog bovenop dat we de Europese landen die op nog grotere voet geleefd hebben te hulp schieten. Das Geld regiert die Welt, zeggen onze oosterburen. Onze schuldeisers worden steeds zenuwachtiger. Geld lijkt het enige van waarde. Voor het overige dreigen we een waardeloze waardenloze samenleving te worden. Alles van waarde blijkt inderdaad weerloos. De neonletters op de Willem de Kooning academie in Rotterdam, zichtbaar vanuit de trein, symboliseren nadrukkelijk de staat van de natie en maken de dichtregel van Lucebert weer eens zeer actueel.

Net voor het weekend heeft Standard & Poor’s de kredietwaardigheid van negen Eurolanden verlaagd. Italië, Spanje, Portugal, Frankrijk, Oostenrijk, Malta, Cyprus, Slovenië en Slowakije moeten meer gaan betalen voor hun leningen. Alleen Duitsland, Nederland, Finland en Luxemburg zijn de dans om het gouden kalf tot nog toe ontsprongen. Wat heet! Die vier moeten nu meer gaan betalen om de anderen overeind te houden. Dat wederom heeft extra bezuinigingen in die landen tot gevolg. De weerstand tegen de euro , tegen Europa zal verder toenemen. In Nederland bijvoorbeeld groeit de SP in de peilingen. Dertig virtuele zetels op dit moment. Evenveel als de VVD. En plotseling staan Roemer, Cohen en Sap gebroederlijk en gezusterlijk naast elkaar de linkse eenheid uit te stralen. Een eenheid die er niet is. Ze hadden D’66 en de ChristenUnie er nog graag bij gehad, maar die vinden zichzelf niet echt links. De SP is een anti - Europa partij en staat wat haar standpunten op sociaal - economisch gebied betreft dicht bij de PVV. Zo snoept ze nogal wat kiezers daar weg. Roemer hoeft slechts een keer te roepen dat hij voor een strenger immigratiebeleid en meer veiligheid op straat is en de PVV is weg en de weg naar regeren met de VVD ligt open. Is dat een waarde(n)vol alternatief?

Volgens premier Rutte gaan we dit jaar allemaal voelen dat we door zwaar weer varen. Allemaal? Voelen? Wat voelt hij dan bijvoorbeeld zelf? Medelijden? Wordt hij werkeloos? Levert hij salaris in? Voor hem zal het wel meevallen. De kwaliteit van een samenleving staat of valt met de manier waarop zij met de zwakste omgaat. Wat doen we met oudere werkelozen, die zich suf solliciteren maar geen werk kunnen vinden. Dwingen we die om de straat te gaan vegen? Wat doen we met al die mensen die in de sociale werkvoorziening bezig zijn? Laten we ze thuis achter de geraniums verpieteren? Wat doen we met mensen die echt van zorg afhankelijk zijn? Maken we die weer afhankelijk van al of niet aanwezige, goedwillende familieleden of vrienden? We gaan het allemaal voelen, maar sommige meer dan andere, zou Orwell gezegd kunnen hebben . Zeker zolang het geld bepaalt wat van waarde is, in plaats van dat de waarden het geld sturen.

Leve de Koningin!

Wat is er met de mens gebeurd? Amerikaanse militairen staan in Afghanistan trots over de lijken van drie Talibanstrijders te urineren. In Noord – Korea worden mensen tenminste zes maanden naar een heropvoedingskamp gestuurd omdat ze niet of niet overtuigend genoeg gehuild hebben bij de rouwbijeenkomsten na de dood van de grote leider. De slachtpartij in Syrië gaat gewoon door. En in Limburg noemt de ene politicus de andere een stuk uitgekotst Halalvlees, maar dan wel van een Turks varken. Overigens is varkensvlees Haram, maar dat terzijde. Zijn het incidenten? Hebben we te maken met ontspoorde individuen of systemen? Wat bezielt die mensen? Wat zijn het voor mensen? Hebben ze hulp nodig? Waar komt die haat vandaan? Is er sprake van een nieuwe trend of was het altijd al zo? Wat veroorloven mensen zich in de omgang met elkaar? Heeft een mensenleven nog waarde? Hebben mensen nog waarden?

Veel van wat er gezegd en gedaan wordt gaat schuil onder de paraplu van vrijheid. Het vrije westen tegenover de onvrije rest. De vrijheid van meningsuiting. De volkspartij voor vrijheid. De partij van of voor de vrijheid. Vrijheid is beter dan onvrijheid . Vrijheid moet verdedigd worden. Voor vrijheid moeten offers gebracht worden. Het lijkt er op dat vrijheid de enig overgebleven waarde is. Vrijheid blijheid. Ik kan doen, laten en zeggen wat ik wil. Met een ander heb ik niks te maken. Ik ben vrij. Wie het waagt mijn vrijheid te beknotten zal ervan lusten. Het is al genoeg als ik denk dat iemand mijn vrijheid wil inperken om hem of haar ervan te laten lusten. Met de vrijheid van een ander heb ik niets van doen. Iedereen verplicht vrij. Niemand meer vrijwillig onvrij. Hoofddoeken verplichten beknot de vrijheid. Hoofddoeken verbieden niet. Het maakt niet uit of ik consequent ben, want ik heb de vrijheid om dat niet te hoeven zijn. Ik heb recht op mijn vrijheid. Ik rijd zo hard als ik wil. Ik parkeer waar het mij net uitkomt.

Het blijkt altijd weer een hele kunst te zijn om met vrijheid om te gaan. Voor sommigen lijkt dat op een spelletje landje veroveren. Zolang niemand iets zegt gaan ze door. Waar de ministers zwijgen hebben we gelukkig nog een koningin die spreekt en daarmee de regering verantwoordelijk maakt. Uit respect voor de ander neemt ze de vrijheid een hoofddoek te dragen. De majesteit had moeten zwijgen, roepen de zwijgers ineens. Ze verdeelt het volk in plaats van het te verenigen. Laat ik nou toch gewoon blij zijn met die sprekende koningin. Tenminste nog iemand die ons fijntjes laat weten dat er nog meer onder de zon is dan alleen maar vrijheid blijheid. Als het ethisch reveil niet meer van het CDA komt, dan moet het maar maar van de koningin komen.

De koers van het CDA

Wie zijn weg nog wil vinden in het vaderlandse politieke landschap moet welhaast een volleerd padvinder zijn en het gebruik van een kompas tot in de puntjes beheersen. In Nederland hebben we van alles te veel. Dat geldt ook voor politieke partijen en groeperingen. Aan de rechterkant van het spectrum vinden we de VVD, de PVV, de ChristenUnie, de SGP en D’66. In het midden zit traditioneel het CDA, dat naar bevind van zaken een tikkeltje naar links of naar rechts op kan schuiven zonder echt naar een van beide kanten te buigen. Ter linkerzijde ontmoeten we de PvdA en de SP. Verder zijn er partijen die zich specifiek op een thema richten, zoals Groen Links ( de milieupartij ), de Partij voor de Dieren ( spreekt voor zich ) en een clubje voor 50 plussers ( spreekt ook voor zich ). Eenvoudig, ware het niet dat bijna alle grote (volks)partijen in het verleden naar het midden opgeschoven zijn, zodat het daar dringen geblazen werd. In al dat gedrang zijn programma’s van ondergeschikt belang geworden en gaat het in toenemende mate om aansprekende personen, die zich met oneliners tot het kiezersvolk richten. Vooral de partijen in of heel dicht bij het midden zoeken verwoed naar een nieuwe koers. Het Strategisch Beraad in het CDA, Linkse vernieuwing in de PvdA. De PvdA is over links ingehaald door de SP en is daarmee feitelijk overbodig geworden. Het CDA heeft met een te nadrukkelijke buiging naar rechts in 2010 de middenpositie verloren.

Wat was het toch eenvoudig in de tijden dat de VVD nog gewoon voor de bezittende klasse opkwam, de PvdA voor de arbeiders en het CDA probeerde het evenwicht tussen die twee te bewaren. Bij de VVD is er weinig veranderd. Ze doet het nog steeds goed omdat duidelijk is waar ze voor staat. De PVV, in feite niet meer dan een afsplitsing van de VVD, probeerde de VVD rechts in te halen, zoals de SP het met de PvdA op links gedaan heeft. De VVD heeft dat echter, in tegenstelling tot de PvdA , weten te verhinderen. Driekwart van de PVV -stemmers wil nu geen extra bezuinigingen meer. De PVV zet op veiligheid rechts van de VVD in en economisch noodgedwongen links ervan. Henk en Ingrid komen zowel van de VVD als van de PvdA en het CDA. Doordat de PvdA onzichtbaar was en het CDA naar rechts opschoof kon de PVV het middenveld veroveren ten koste van vooral die twee partijen.

Waar ligt het politiek vacuüm nu? Ik denk in het midden. De VVD zal de PVV op rechts de wind uit de zeilen nemen. De SP doet hetzelfde op links. Zoals gezegd, de PvdA heeft zichzelf overleefd. Het CDA is de aangewezen partij om dat vacuüm in het midden weer op te vullen. Met een programma, dat ondernemen en geld verdienen in Nederland, Europa en de wereld zo eenvoudig mogelijk maakt , een halt toeroept aan het vermaledijde grootschaligheidsdenken en er dat voor zorgt, dat het verdiende geld zo eerlijk mogelijk verdeeld wordt over met name de kwaliteit van het onderwijs, de zorg en mensen die echt niet voor zichzelf kunnen zorgen. Streng en rechtvaardig!

Nurten Albayrak

Nurten Albayrak voelt zich gerehabiliteerd door de uitspraak van het gerechtshof in Den Haag. Ze mag niet langer op non-actief gesteld worden en kan op 1 maart formeel weer aan de slag. Het COA en in het verlengde daarvan Minister Leers kan onzorgvuldigheid verweten worden. Er was nogal wat ophef over het salaris van mevrouw Albayrak. 273.000 euro zou ze verdienen. Een dure dienstauto met chauffeur voor de deur. Toen ze in 2004 directeur - bestuurder van het COA werd bestond de Balkenende - norm nog niet. Ze kreeg hetzelfde salaris als haar voorganger. 189.000 euro plus vakantiegeld plus een eindejaarsuitkering. Het verschil tussen salaris en loonkosten is nog niet tot iedereen doorgedrongen. Dat salaris heeft ze zich niet zelf toegekend. Wat PVV’er Fritsma roept over zelfverrijking is derhalve klinkklare nonsens. Natuurlijk zou het mevrouw lbayrak in de ogen van velen gesierd hebben als ze zich in 2006 vrijwillig aan de Balkenende – norm aangepast zou hebben, maar daar staat tegenover dat de meeste Nederlanders meesters zijn in het verdedigen van verworven rechten en dat over die beruchte norm ook nog wel een boompje opgezet zou kunnen worden.

Een ander verhaal is de angstcultuur die er bij het COA onder leiding van mevrouw Albayrak zou heersen. Volgens haar is er van een schrikbewind geen sprake, maar ze kan zich wel voorstellen dat COA - medewerkers bang zijn hun baan te verliezen. Het COA is nu eenmaal een duiventil. Het aantal asielzoekers is onvoorspelbaar en fluctueert sterk. Daarmee beweegt ook de personeelsomvang sterk op en neer. Iedereen in de organisatie weet dat, er zijn afspraken over de te volgen procedures en talrijke commissies zien toe op de naleving daarvan. Dat is een erg formele opstelling. Volgens Hans Spekman, de kersverse PvdA – voorzitter, zijn de medewerkers wel degelijk bang voor haar. Hoe hij dat weet wordt niet duidelijk, maar hij roept het wel. Op 1 maart moet ze dus maar een kamertje krijgen en vooral niets doen als het aan hem ligt. Net als de opmerkingen van Fritsma zijn ook die van Spekman nonsens. Maar er zijn nu eenmaal politici die overal een mening over hebben ook al worden ze niet gehinderd door al te veel feitenkennis.

Voor Albayrak is daarmee de baard af en ze heeft 1 maart al in haar agenda genoteerd. Of het allemaal zo makkelijk zal gaan moet nog blijken, maar ik waag het te betwijfelen. Mevrouw Albayrak komt op mij over als een kordate tante met een stevige geldingsdrang. Daar is op zich niets mis mee. En toch kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat ze op communicatief vlak wat steekjes heeft laten vallen. Zij staat daarin niet alleen. De Raad van Toezicht, de Minister en de makers van de reportage die op 18 september 2011 over Albayrak uitgezonden werd blijken eveneens meer van de krommunicatie dan van de communicatie te zijn. Het heeft er dus alle schijn van dat barbertje moest hangen. Waarom precies zal wel nooit helemaal duidelijk worden. Zeker niet als al die anonieme klagers in hun hok blijven zitten en te laf zijn om eerst intern en - als dat niet helpt – daarna openlijk de strijd met hun baas aan te gaan. Angst blijkt ook hier weer een slechte raadgever en effectief communiceren blijft een kunst.

Muizen in de Tweede Kamer

Het januarinummer van Filosofie Magazine heeft als thema ‘Hoe Chinezen denken?’ We zijn dus al wat opgeschoten sinds Kishore Mahbubani in 1998 zijn boek ‘Can Asians think?’ publiceerde. Het gaat gelukkig niet meer om de vraag of ze kunnen denken, maar om hoe ze dat doen en waarom ze het zo doen als ze het doen. Confucius, Lao Zi, Boeddha, Marx, Mao en zelfs Jezus leveren in het huidige China een wonderbaarlijk mengelmoes aan gedachten en overpeinzingen op. Van de allesoverheersende rol van de familie tot plat materialisme. Van het belang van hiërarchie tot feng shui. Vanuit onze westerse arrogantie hebben wij jarenlang gedacht dat zij niet denken konden. Iedereen die niet doet wat wij doen moet wel achterlijk zijn. Van de weeromstuit zijn de Chinezen een aantal dingen gaan doen die ze van ons afgekeken hebben. En verdomd, ze doen die dingen nog beter dan wij het ooit gedaan hebben. Gelukkig maar, want daarom kunnen en moeten ze ons nu te hulp schieten.

Toch moet ervan uitgegaan worden dat er al weldenkende Chinezen waren toen wij nog in bomen leefden. Ons past derhalve wat meer bescheidenheid en, zoals Confucius al adviseerde, voorzichtigheid met woorden. Dat geldt eens te meer voor ons Nederlanders, de Chinezen van Europa. Hoe denken wij? Kunnen wij denken? Wat houdt ons bezig? Waar maken wij ons druk over?

Ik word bepaald niet vrolijk van wat onze gemoederen voornamelijk lijkt te bewegen. De hoofdbedekking van de majesteiten , een satirisch filmpje bij DWDD met majesteitelijke hoofden gemonteerd op blote lichamen, een dappere majesteit die een steile loopplank weet te bedwingen of de muizenplaag in de Tweede kamer. Muizen! Gevaarlijke beesten! Het Chinese dorp Lishui kende ooit een plaag van witte muizen. Duizenden. Ze werden gevangen, in zakken gestopt en opgeruimd. Op het eiland Gough in de Zuid - Atlantische oceaan zijn de aanwezige muizen drie tot vier keer zo groot geworden dan normaal en hebben zich tot carnivoren ontwikkeld. Ze vallen in groepen vogels aan en peuzelen die met huid en haar op. Ze mogen wel uitkijken daar in de Tweede Kamer. Westminster Palace had in 2008 ook last van de beestjes. Gif, vallen en katten boden een oplossing. Maar katten mogen in Nederland niet van de Partij voor de Dieren, gif is helemaal uit den boze en in vallen moeten de beestjes levend gevangen worden. Wie moet voor zo’n muizenvangende kat zorgen? En misschien vangen die katten wel helemaal geen muizen meer omdat ze zo goed verzorgd worden. Want Nederlandse katten zijn net als Nederlandse mensen. Ze hoeven niet meer voor zichzelf te zorgen, er wordt voor ze gezorgd. Het wachten is op een voorstel om de kat stemrecht te geven. Zou er in China ook kattenvoer te koop zijn? Misschien valt er voor ons nog wat te leren van hoe de Chinezen denken. Deng Xiaoping wist immers al dat het niet uitmaakt of de kat zwart of wit is, als hij maar muizen vangt!

Over respect gesproken

Koningin Beatrix heeft in de Verenigde Arabische Emiraten, samen met kroonprins Willem-Alexander en prinses Maxima, een bezoek gebracht aan de Sjeik Zayed bin Sultan Al Nahayan moskee. De koningin en ook prinses Maxima waren daarbij gepast gekleed. Uit respect. Natuurlijk wisten ze vooraf dat die gepaste kledij in Nederland tot ophef zou leiden, omdat daar in ieder geval een fractieleider is die het dragen van onder meer een hoofddoek niet ziet als het tot uitdrukking brengen van respect, maar veeleer als een teken van instemming met de onderdrukking van vrouwen in de islamitische wereld. Niet dat hem die onderdrukking echt aan het hart gaat, maar afgeven op de vermeende bedreiging door en onderdrukking in die religie doet het nu eenmaal electoraal goed bij bange Nederlanders. Pechtold van D’66 daagde Wilders met een berichtje op Twitter uit. Of hij het gezien had en of hij niet moest reageren? Politieke spelletjes. Vanzelfsprekend had Wilders ook zonder de aansporing van Pechtold wel vragen aan de Minister - President en de Minister van Buitenlandse Zaken gesteld. Wilders, zo stelde Pechtold vervolgens, droeg toch ook een keppeltje bij zijn bezoek aan de Klaagmuur in Jeruzalem. Waarom zeurt hij dan nu?

Respect betekent letterlijk omzien naar en van daaruit rekening houden met. Respecteren en gerespecteerd worden. Geven en nemen. Als gast pas je je aan aan de tradities en gewoonten van degenen bij wie je te gast bent. Wat veel Nederlanders dwarszit is dat ze zich niet aan de indruk kunnen onttrekken dat we meer respect geven dan we terugkrijgen. Dat wij altijd degenen zijn die zich aanpassen, terwijl anderen die neiging niet of veel minder hebben als ze hier te gast zijn. Het calimerogevoel. En dan zijn er ook nog mensen met andere tradities, gewoonten en religies die hier niet te gast zijn, maar gewoon wonen, werken en leven. Onze grondwet garandeert hun rechten, zoals de vrijheid van godsdienst. Wij respecteren die. Dat is ook lang niet overal het geval. En ook dat zit ons dwars. Wij hoeven ons daar niet te veroorloven wat zij zich hier permitteren, want dan zitten we binnen de kortste keren achter slot en grendel.

Het is van belang dat onderscheid tussen gast en landgenoot met een andere overtuiging even vast te houden. Als gast pas ik me aan. Als landgenoot heb ik dezelfde rechten als mijn medeburgers. Veelal en meestal levert het eerste minder problemen op dan het laatste. In een samenleving waarin mensen met verschillende culturele achtergronden en met verschillende religies samen leven is het altijd schipperen tussen de dominante cultuur en de andere overtuigingen. Of dat nu de Kopten in Egypte zijn of de Moslims in Nederland. En soms hebben we hier ook nog wel eens wat moeilijkheden met de SGP. Het is daarom de gewoonste zaak van de wereld dat onze koningin en ook Maxima zich als gast in Abu Dhabi aanpassen. Het zou van wederzijds respect getuigen als wij in Nederland in de dagelijkse omgang met elkaar over en weer begrijpen wat onze verschillende gewoonten , tradities en religieuze achtergronden zijn en hier en daar en eveneens over en weer wat water in de wijn doen, zodat op het interactieve niveau een modus vivendi ontstaat. Dat gaat echter niet vanzelf. Elkaar ontmoeten in een open samenleving kan niet als je je opsluit in je eigen cultuur. En daarom had die Tilburgse Imam in 2004 een hand aan toenmalig minister Verdonk moeten geven en Verdonk had haar hand niet demonstratief moeten uitsteken. Dan waren we vandaag wellicht een stapje verder geweest.

Schaft ook Nederland zichzelf af?

Gisteren heb ik de eerste paperbackuitgave van Thilo Sarrazins boek ‘Deutschland schafft sich ab. Wie wir unser Land aufs Spiel setzen’ gekocht. Het eind 2010 verschenen boek deed bij onze oosterburen het nodige stof opwaaien. Bondskanselier Merkel wist al voordat het verschenen was te melden, dat het geen positieve bijdrage aan de discussie leverde. Bondspresident Wulff overtuigde de Deutsche Bundesbank er heel snel van dat zij bij hem het ontslag van hun bestuurder Sarrazin moest aanvragen. Sarrazins partij, de SPD, begon vrijwel onmiddellijk een royementsprocedure. In een speciaal voor deze uitgave geschreven voorwoord doet Sarrazin verslag van wat hem het afgelopen jaar overkomen is. Wie de pers in de herfst van 2010 enkele weken gevolgd heeft kon eenvoudig ontdekken hoe de ene journalist, die het boek niet gelezen had, passages overschreef uit artikelen van een andere journalist, van wie op basis van aantoonbare onzin duidelijk was dat die het evenmin gelezen had. Sarrazin merkt daarover op dat hem de kwalitatieve en ethische tekortkomingen van de media in de loop van zijn politieke loopbaan al duidelijk geworden waren, maar dat hij niet had kunnen vermoeden dat het zo erg was. Niet alleen de pers, ook de politiek krijgt er in het voorwoord ongezouten van langs. Onoprechtheid en struisvogelpolitiek worden met voorbeelden onderstreept. Vooral Armin Laschet, tot 2005 Minister van Integratie in Noordrijn-Westfalen moet het ontgelden. Wie iets aan de weet wil komen over hoe bij gebrek aan argumenten of onwil om de discussie aan te gaan de machtskaart getrokken wordt kan ik alleen maar aanraden de betreffende passage te lezen. Vooral het spanningsveld tussen de vrijheid van meningsuiting en de zogenaamde politieke correctheid is verder een interessant thema. Politiek correct wordt door sommige mensen vertaald in fatsoenlijk en daarmee wordt het eenvoudig om ongewenste vragen en opinies eenvoudig buitenspel te zetten met de opmerking ‘zoiets zeg je toch niet’. Er zijn interessante parallellen met de situatie en de politieke discussie in Nederland te ontdekken en het zou weinig kwaad kunnen om een Nederlandse versie van Sarrazins boek te produceren of het oorspronkelijke werk op zijn minst te vertalen, want onze beheersing van de taal van onze buren laat steeds meer te wensen over . Wat zijn de gevolgen van een ouder wordende en krimpende bevolking voor de arbeidsmarkt en het onderwijs? Wat zijn de verschillen tussen de wijze waarop verschillende groepen immigranten integreren of dat juist niet doen? Welke rol spelen cultuur en met name religie daarbij? In welke bevolkingsgroepen worden de meeste kinderen geboren en wat betekent dat voor het intellectuele niveau van het land? Sarrazin wilde met zijn boek vooral de discussie over de inhoud op gang brengen. Dat is maar gedeeltelijk gelukt omdat de op het verschijnen van het boek volgende discussie in veel gevallen niet over de feiten en de analyse ging, maar over de gevoelens die opgeroepen werden en de eventuele ongewenste gevolgen daarvan. Een vrij willekeurige invulling van het begrip politieke correctheid dreigt de onweersproken statische feiten te overvleugelen. De logica van Palmström , wat niet waar mag zijn, kan niet waar zijn. Het zou ook bij ons geen kwaad kunnen de feiten eens helder op een rijtje te zetten en er vervolgens open over de debatteren in plaats van elkaar te verketteren.

Wulff

Gisteren zag ik op de Duitse TV een verhoor. Twee journalisten voelden hun bondspresident aan de tand. Een omstreden lening en pogingen om publicaties daarover en over andere privézaken te voorkomen waren de belangrijkste thema’s. De antwoorden op vierhonderd vragen , die andere journalisten hem gesteld hebben, worden vandaag op internet gepubliceerd. Christian Wulff heeft familie en vrienden. Sommige familieleden praten niet meer met hem en laten dat de krant weten. Het is voor het Duitse volk vanzelfsprekend van het grootste belang om te weten dat hun president al anderhalf jaar niet meer met zijn stiefzus gesproken heeft. Vrienden hebben hem geholpen bij de financiering van een huis. Hij kreeg een lening . Dat schijnt niet te mogen. Waar ligt de grens van journalistieke bemoeienis ? Ik kan me wel voorstellen dat Wulff gedacht heeft: ‘Wat hebben ze daarmee te maken? Moet ik daar nou echt antwoord op geven?’ Om van het gezeur af te zijn betaalde Wulff de lening aan zijn vrienden terug met van een bank geleend geld. Ook weer niet goed, want de als journalisten zich eenmaal in een onderwerp vastgevreten hebben weten ze van geen ophouden. De voorwaarden die de bank hanteerde waren te gunstig. Een normaal mens zou tegen die condities nooit geld gekregen hebben. Wulff betoogde, dat de bank gewoon gekeken had welke zekerheden er waren en vervolgens een aanbieding gedaan had. Net als in het groot. Als de banken het niet vertrouwen gaat de rente omhoog en hebben ze wel vertrouwen dan kun je het geld tegen een lagere rente krijgen. Vraag het de Italianen maar. Bij je vrienden logeren mag je als bondspresident evenmin, zonder te betalen. Wulff had de euvele moed om een van zijn ondervragers te vragen of zij betaalde als ze bij vrienden logeerde. De trut zei met een stalen gezicht ‘ja’. Dat zou onmiddellijk onderzocht moeten worden, want ze liegt dat het gedrukt staat. Als je bondspresident bent is het plotseling allemaal verdacht. Je hebt de schijn tegen, wordt dan door het schrijvend volk beweerd. Alles wat wij jou vragen dien je per omgaande en volledig te beantwoorden. De minste of geringste aarzeling maakt je verdacht. Hij mag het natuurlijk niet zeggen, maar zal vast gedacht hebben: ‘Val toch hartstikke dood’! De bondspresident heeft ook een echtgenote. Bettina Wulff heeft een tatoeage op haar rechter bovenarm. Daarom is ze een hoer. Of ze was het op zijn minst. Klaar. Nou en? Zou een voormalig prostituee het niet tot echtgenote van de bondspresident kunnen schoppen? Wat is daar mis mee? Jaloers soms? In het Italiaanse parlement zat Ilona Staller. Och, wat vonden ze dat allemaal bijzonder en heeft menige journalist een natte droom gehad bij het zien van La Cicciolina, de goed in het vlees zittende. Gewone mensen kunnen in de politiek niet meer functioneren. Daarom wordt er in toenemende mate geroepen: ‘Doe toch eens normaal man!’ En zelfs dat is niet normaal.

Europa in Amerika

Op 6 november 2012 wordt de nieuwe president van de Verenigde Staten van Amerika gekozen. De voorverkiezingen bij de Republikeinen zijn gisteren begonnen in Iowa. Mitt Romney heeft met acht stemmen verschil gewonnen. Omdat hij zich al zeker waant van zijn nominatie richtte hij in de campagne zijn pijlen niet op zijn Republikeinse tegenkandidaten, maar op zijn Democratische opponent Barack Obama. Hij verweet hem, dat hij van de Verenigde Staten een soort Europa wil maken. Europa is een land, zei hij, waar mensen niets hoeven te verdienen maar overal recht op hebben. En verder beantwoordde hij de vraag van een journalist wat er dan mis is met Europa met ‘ik ben er trots op dat het BNP van de Verenigde Staten vijftig keer zo groot is als dat van Europa’. Zijn voornaamste tegenkandidaat, Rick Santorum, is de kleinzoon van een Italiaanse mijnwerker. Volgens Santorum is zijn grootvader in 1925 uit Italië vertrokken omdat de fascist Mussolini – net als Obama met zijn zorgverzekering voor alle Amerikanen – de mensen afhankelijk wilde maken van de staat. Dat maakt allemaal weer eens duidelijk dat de verkiezingen in Amerika over Europa gaan.

Bij alles wat de Amerikanen van de Europeanen onderscheidt is er ook iets dat ze delen. De toenemende afkeer van de politiek. Voor het eerst in de geschiedenis van het land geloven Amerikaanse ouders niet meer dat hun kinderen het beter zullen krijgen dan zij het zelf hebben. Geert Mak schrijft het momenteel allemaal op in zijn nieuwe boek ‘Reizen zonder John’ , dat naar verwachting in mei verschijnt. Een half jaar voor de verkiezingen. Ik ben benieuwd of de Amerikaanse variant van ‘In Europa’ nog van invloed zal zijn op de uitslag. In ieder geval lijkt het mij een goed idee om iedere Amerikaan die ‘Reizen zonder John’ koopt ‘In Europa’ daar gratis bij te geven. Met twee van die pillen is de gemiddelde Amerikaan een half jaar zoet en kan het geblaat in de campagnes aan zich voorbij laten gaan.

Griek

De maandagavond is sedert enige tijd mijn vaste griekavond. Gisteren werd het voor het eerst een grieknacht. Om half zes vanochtend was ik thuis na twee potten haringen , 50 scampi’s en de nodige biertjes. We zaten met zijn vieren rond een tafel en hebben de nacht gebruikt om van ontstaan tot vergaan ons licht op de aarde te laten schijnen. Giorgos , van beroep kelner en afgestudeerd aan de TH in Aken zonder zijn diploma op te halen, gelooft in het bestaan van een hogere macht. Die hogere macht zorgt voor evenwicht, beweert hij. De wereld bestaat uit tegenstellingen, zoals warm en koud, licht en donker, klein en groot, arm en rijk, maar er moet altijd een zekere mate van evenwicht zijn. God grijpt in als wij mensen het een of andere evenwicht onherstelbaar dreigen te verstoren en er is geen macht op aarde die hem dan tegen kan houden. Alhoewel ik zelf niet in een hoger macht geloof ben ik wel een verklaard aanhanger van evenwicht. Vragen hielden ons een hele nacht uit de slaap. Amateurfilosofen aan het werk, vanaf de muur bekeken door Alexander de Grote en het Paard van Troje. Girogos en ook Alex kennen hun geschiedenis. Het lot van Socrates noopt ook ons tot voorzichtigheid bij onze waarheidsvinding. Er zijn altijd schenen in de buurt. Veel vragen en goed luisteren is belangrijker dan veel beweren, daar waren we het over eens. Wat weten we van elkaar? Van onszelf? De risicoloze maatschappij, de verhouding van de mens tot de natuur, Search for Extra-Terrestrial Intelligence (SETI), de kracht van de elementen, het zijn in de tijd, begin en einde tegenover de eeuwigheid. Alle hoeken van het heelal, als die er al zijn, hebben we gezien. Er zijn volgen Giorgos twee ruimteschepen naar ons onderweg. Daar heb ik vandaag op de site van SETI nog naar gezocht, maar ik kon geen bevestiging van dat bericht vinden. Zouden ze ons dat eigenlijk wel vertellen? Een zeldzame nacht om niet snel te vergeten. Vier mannen weten meer en zijn dichter bij elkaar gekomen. Enigszins onevenwichtig ging ik naar huis. Op zoek naar hernieuwd evenwicht.

Een goed begin…….

De eerste week van het nieuwe jaar begon formidabel. Geen krant vandaag. En de kater van nieuwjaarsdag miauwt ook nog zachtjes in mijn hoofd. De postcodeloterij heeft zijn tent niet in mijn postcode opgeslagen en de eindejaarstrekking van de staatsloterij heeft evenmin een miljonair van mij gemaakt. Alles gaat kennelijk verder zoals het was. De jaarwisseling bracht geen onverwacht omslagpunt. Er zijn weer wat vingers afgerukt en meer ogen dan verleden jaar voor altijd verblind. De alcohol heeft de een en de ander overmoedig gemaakt. Vuurwerk en gelal vulden de lucht met vruchteloos geknal en gebral. 1350 mensen zijn aangehouden en er is meer geweld gebruikt tegen agenten en hulpverleners. Opstelten heeft het allemaal gehoord, vindt het onacceptabel en ernstig en zal ervoor zorgen dat het niet meer gebeurt. Hoe, dat weet hij nog niet maar hij zal ongetwijfeld wel weer enkele vrijheidsbeperkende maatregelen uit de hoge hoed weten te toveren. Hij is immers prominent lid van de Volkspartij die Vrijheid zo hoog in haar vaandel heeft staan. Elke partij die dat woord in haar naam opneemt moet waar het om vrijheid gaat per definitie gewantrouwd worden. André Kuipers is zo langzamerhand de enige Nederlander die zich echt vrij voelt. De telecombedrijven hadden minder omzet, want Facebook en Twitter zijn gratis en het vuurwerk moet toch ergens terugverdiend worden. Dus zullen de tarieven de komende maanden wel weer stijgen. Dat geldt evenzeer voor de gasprijzen. De zachtste jaarwisseling in tijden leidt tot minder verbruik en hoe zuiniger we zijn hoe hoger de prijzen worden. De eerste trouwerijen voor 12-12-‘12 zijn ook al geboekt, want er zijn gelukkig toch nog mensen die in de liefde geloven. Anderen zien meer perspectief in een scheiding en hebben zich voorgenomen daar dit jaar werk van te maken. Tijdens de kussengevechten bij de vele nieuwjaarsborrels wordt in veel gevallen de kiem voor iets nieuws gelegd. De eersten die dit jaar gaan staken zijn de schoonmakers. Dus zullen de gevolgen van menige nieuwjaarsborrel nog wel even zichtbaar zijn. Van vierkant naar rond en van rond naar helemaal niet meer poetsen. Gelukkig blijken mensen hardnekkige optimisten te zijn, die selectief omgaan met informatie. Alles wat negatief voor onze toekomst is verdringen we ten faveure van de positieve berichten. De Amsterdamse beurs is het jaar positief begonnen. En ze is tegelijkertijd op sterven na dood. Ik ga vandaag nog even nadenken over de vraag welk van die twee berichten ik ga verdringen.