29 februari

Een vrouw viert vandaag haar vijfentwintigste verjaardag en is in werkelijkheid honderd geworden. Geboren worden op deze dag heeft het voordeel dat je heel langzaam oud wordt en het nadeel dat je veel minder verjaardagen kunt vieren. En natuurlijk hebben onze rekenmeesters weer uitgerekend wat deze extra dag kost. 14 euro per inwoner. Maar hij levert veel meer op. Voor hetzelfde maandsalaris werkt de hele beroepsbevolking een dag extra en draagt zo weer honderd euro per persoon aan het BNP bij. De werkgevers wrijven zich in de handen. Twintig extra dagen krijgt de gemiddelde mens cadeau omdat onze meting van de tijd niet zo nauwkeurig is als die van de Maya’s en een keer in de vier jaar gecorrigeerd moet worden. Geen mens die het als een cadeau ervaart, zorgvuldig uitpakt en ervan geniet. We hebben al zo weinig tijd. Zo’n extra dag komt dus mooi van pas om wat dingen te doen waar in een gewoon jaar niet aan toegekomen wordt. Het zou een vrije dag moeten zijn. De tijd dringt en vliegt en van de snelheid waarmee dat gebeurt worden vooral oudere mensen zich in toenemende mate bewust. Net zoals de tijd kan ook een storm vliegen. Wind is lucht die geen tijd heeft. En soms lijkt hij, of is het zij, ook stil te staan. Wachten duurt eeuwig. Dan verdrijven we de tijd. In Duitsland is de tijd vrouwelijk, in Frankrijk en bij ons mannelijk. Wat moet het leven fantastisch geweest zijn toen er nog geen tijd bestond. Geen horloges, geen wekkers. Toen hadden we nog tijd. Enkel het ritme van dag en nacht en de seizoenen. Vanaf het moment dat we de tijd zijn gaan meten hebben we hem niet meer en heeft hij ons in zijn ijzeren greep . Neem vandaag dus maar even de tijd en geniet van deze extra dag.

Bezieling

Wat bezielt jou? Die vraag stellen we nogal eens als we niet helemaal denken te begrijpen waarom iemand zich gedraagt zoals hij doet. De bezieling van de een is voor de ander niet altijd onmiddellijk duidelijk of verklaarbaar. Soms weten mensen zelf niet eens wat ze bezielt, wat in ze gevaren is, als ze iets doen. Aan de andere kant zijn mensen vaak zeer voorspelbaar. Bezieling komt kennelijk in ieder geval voor een deel van buiten naar binnen. Ze vaart in ons, via onze zintuiglijke waarneming. Uit de massa signalen die de omgeving ons aanbiedt selecteren we wat voor ons interessant is en daarenboven vertekenen we die informatie, we proberen oorzaken en gevolgen aan elkaar te koppelen, we vertalen haar naar onze eigen schema’s. Als de binnenkomende informatie een ander mens betreft verbinden we er maar al te vaak heel snel conclusies aan met betrekking tot diens persoonlijkheid. Die vent is niet goed snik of wat een briljante vrouw. Onze bril is per definitie gekleurd en de manier waarop we op die binnenkomende informatie reageren zegt vooral veel over onszelf. Over onze bezieling. Wat je zegt ben je immers zelf en je moeder is een……. Dat wil dus zeggen dat wat in ons vaart binnen stoot op iets wat daar al is. We hebben het deels meegekregen met de genen van onze verwekkers, deels met de opvoeding die we kregen en deels zijn we gevormd door eerdere ervaringen. Wat er al is verbindt zich met wat binnenkomt. Dan komt de reactie en vraagt de waarnemer , die ons nog niet zo goed kent, zich af wat ons bezielt? Voor wie ons beter kent is hoe we denken, waarnemen en voelen vaak herkenbaar. Er zit een patroon in. Een patroon dat meer met het hoe dan met het wat te maken heeft. Dat patroon is wat mij bezielt

Over ratten en staatsraden

Als ik een ding geleerd heb is het wel dat je vijanden meestal dichterbij zijn dan je denkt. Frans Timmermans weet dat nu ook. Voordat hij overweegt een gooi te doen naar het partijleiderschap van de PvdA , wil hij eerst weten wie zijn emailtje aan de fractie naar de pers gelekt heeft. Dat kan hij gevoeglijk vergeten. Jaren geleden al las ik het meesterwerkje van Joep Schrijvers met de titel ‘Hoe word ik een rat?’. Ik kan het hem aanbevelen. Verplichte literatuur voor iedereen die samenwerking hoog in het vaandel heeft staan en zich afvraagt waarom het maar niet wil lukken. Konkelen, draaien, manipuleren, roddelen en zagen aan stoelpoten, samenzweren, streken uithalen, dubbele agenda’s, lekken, werken met de ellebogen en kontenkruiperij, het is allemaal normaal. Je bent bijna naïef als je probeert het spel netjes te spelen. Net zoals je naïef bent als je in de mogelijkheid van een andere, betere wereld blijft geloven. Govert Derix heeft er zaterdag nog een uitstekende column over geschreven in de Limburgse kranten onder de kop ‘Im Westen nichts Neues’. Het lijkt erop dat het rattengedrag tot norm verheven is. De belastingdienst, de politie, de PVV, de pers, allemaal bedienen ze zich van anonieme tipgevers. Verklikkers - meldpunten schieten als paddenstoelen uit de grond. De moed om elkaar aan te spreken hebben we verloren en wie het toch aandurft kan rekenen op een grote mond of krijgt op zijn minst te horen dat hij de gezelligheid en de lieve vrede niet moet verstoren. Gelukkig hebben we altijd nog de mogelijkheid om te kiezen. Zoals die twee journalisten die via facebook een multiculti overlastfeestje georganiseerd hebben in Utrecht. Samen tegenover wij-zij. Onze regering zou ook kunnen kiezen. Bijvoorbeeld om te luisteren naar de adviezen over voorgenomen wetgeving van de Raad van State. In vergelijking met het vorige kabinet geeft die Raad van State veel (60%) vaker een negatief oordeel en adviseert het betreffende voorstel niet naar de Tweede Kamer te sturen. Het kabinet legt die adviezen echter naast zich neer. De ratten van de verklikkers – meldpunten zijn in de ogen van onze regering kennelijk betere raadgevers op het gebied van nieuwe wetgeving dan de rechtsgeleerden van de Raad van State. Die kan dus binnenkort ook bij het oud vuil als er toch bezuinigd moet worden. Dan heeft ook Donner een verkeerde keuze gemaakt.

Wat is de waarde van een kus?

Vorige week las ik dat iemand uitgerekend heft wat carnaval ons kost. 1,5 miljoen mensen dragen twee dagen niet bij aan het bruto nationaal product. 300 miljoen naar de Filistijnen. Daar staat tegenover dat die feestneuzen gemiddeld € 180.- uitgeven en dat levert dus weer 270 miljoen euro op. Per saldo kosten de drie dolle dagen dus 30 miljoen. Met wat plussen en minnen komt de rekensom zelfs op nul uit. We kunnen gerust zijn. De regering zal niet overwegen carnaval te verbieden. Anders ligt het met de ijspret. Schaatsen op natuurijs leidde de afgelopen tijd in Nederland tot 13.000 ongelukken, waarvan 10% een behandeling in een ziekenhuis tot gevolg had. Kostenpost: 46 miljoen euro. Omdat de kosten van de zorg toch al de pan uitrijzen, ligt het voor de hand dat schaatsen ontmoedigd gaat worden door de beoefenaars meer premie te laten gaan betalen. Geld is het enige dat echt telt! Lichaamsbeweging is nodig en goed, maar beperk het nou maar tot wandelen en kijk goed uit bij het oversteken en voor gladde boomwortels. Het enige dat tot nog toe niets waard was, was de natuur. Oliemaatschappijen bijvoorbeeld kunnen die ongestraft vervuilen. Als ze al een boete krijgen, als er weer eens iets misgaat, is de hoogte daarvan geen belemmering om door te gaan met de aanvallen op ons ecosysteem. De roebel moet blijven rollen. Duitse biologen proberen nu het bedrijfsleven bewust te maken van de waarde van natuur. Ze drukken de waarde van bijvoorbeeld een boom uit in geld. Een gemiddelde eik is 188 euro per jaar waard. De bedoeling is dat er voor natuurgebruik betaald gaat worden. De prijs van grond wordt mede bepaald door wat erop staat. Illustratief voor de maatschappij waarin we leven. Iets is alleen van waarde als we het in geld kunnen vertalen. Is dat niet mogelijk dan is het waardeloos en kan vernietigd worden. We lijken vergeten dat het meest waardevolle in een mensenleven helemaal niet in geld uit te drukken valt. Al lang geleden hebben we uitgerekend hoeveel het grootbrengen van een kind gemiddeld kost en sindsdien is het geboortecijfer in de rijkste landen van de wereld drastisch gedaald. Hoe lang duurt het nog voor we de waarde van een vriendschap, een kus, een aai over de bol, een knuffel of de liefde gaan berekenen? Hoe lang duurt het voor we erachter komen dat we ons laten manipuleren door geldwolven die alles opofferen om maar steeds meer te verdienen. De wereld lijkt te vergaan als een bank geen 1,4 miljard , maar nog maar 700 miljoen winst maakt. Misschien komen we er pas achter als alles wat zogenaamd waardeloos is zijn prijs gekregen heeft en we onze partner moeten betalen voor een kus. Maar dan is het helaas te laat!

Bij de dood van twee oorlogsverslaggevers

De Verenigde Naties zijn in januari gestopt met het tellen van de doden in Syrië. Meer dan 7500 zijn er in het afgelopen jaar gevallen, waarvan het overgrote merendeel burgers. Ziekenhuizen zijn onveilig. Op benedenverdiepingen van woningcomplexen wordt gericht geschoten, want kelders om in te schuilen zijn er niet. In verschillende steden is op straat niemand zeker van zijn leven. Een Amerikaanse verslaggeefster en een Franse fotograaf zijn gisteren in Homs omgekomen bij een bombardement, waarbij drie andere journalisten gewond raakten. Het leger van Bashir al Assad wist zogenaamd niet dat die journalisten er waren. Alsof dat wat had uitgemaakt. Zou er werkelijk iemand in de wereld te vinden zijn die gelooft dat er geen wandaden meer plaatsvinden als er journalisten in de buurt zijn? Dan zou het eenvoudig zijn. Zet op elke straathoek een journalist en er gebeurt niets meer. Nee, eerder het tegendeel is waar. Zelfs als er niets te melden valt zijn er altijd wel journalisten in de buurt die een vuurtje aansteken en vervolgens weten te berichten dat er vuur is waar rook is. De grote behoefte aan nieuws wordt nogal eens bevredigd ten koste van de zorgvuldigheid en dat maakt het voor menigeen aantrekkelijk journalisten te gebruiken om wat openstaande rekeningen te vereffenen. Als burgemeester Aboutaleb geweten had, dat er journalisten bestonden, was hij vast niet naar Sao Paulo gevlogen om de belangen van de Rotterdamse haven te behartigen. Burgemeester Hoes moet zijn werk maar op de fiets doen, want rijden in een dienstauto is per definitie verdacht. Carla Peijs mag nooit meer fruit aan haar bezoekers aanbieden of het zelf eten, laat staan een bloemetje op tafel zetten. In Den Haag wordt het gemeentehuis nooit meer verbouwd of opgeknapt en de wethouder van Amsterdam stopt onmiddellijk met zijn inspanningen om de Olympische Spelen van 2028 naar zijn stad te halen. Hij kan dat toch ook telefonisch afhandelen, al moet hij dan wel uitkijken dat de rekening niet te hoog oploopt. De gedeputeerden van Noord-Holland blijven gewoon thuis als er geen chauffeurs beschikbaar zijn om een dienstauto te rijden of ze rijden zelf, want een taxi gebruiken is welhaast misdadig. Klinkklare onzin allemaal, maar wel prime time nieuws bij RTL. Even grote onzin als dat Assad Homs niet gebombardeerd zou hebben als hij geweten had dat daar journalisten waren. Maar voor journalisten die hun leven riskeren in de buurt van die idioot en met heel veel moeite proberen te achterhalen wie er nu eigenlijk waarom op wie schiet heb ik veel meer respect dan voor journalisten die een slaatje proberen te slaan uit de onderbuikgevoelens van een volk dat alle bestuurders bijna per definitie verdacht is gaan vinden en daarom binnenkort waarschijnlijk zonder komt te zitten.

Weer boven water

Natuurlijk is de verleiding groot om nog even terug te kijken op het carnavalsgebeuren, maar wijze mensen in ons dorp hebben mij geadviseerd niet via het internet of de sociale media te communiceren. De vuile was hoort daar al helemaal niet opgehangen te worden. Het mag dan wel zo zijn dat op die wijze revoluties geïnitieerd en gecoördineerd worden, het beste blijft toch gewoon elkaar even recht in de ogen kijken en de zaak uit praten. Nu ik geen hofnar meer ben beschik ik niet langer over de vrijheid om welgemeende, wijze en daarenboven ook nog gratis goede raad in de wind te slaan en net te doen of ik gek ben.

Vanaf afgelopen donderdag was het een nochtans een gekkenhuis, waarin heel veel mensen het zo druk hadden met plezier maken dat een aantal wat wezenlijkere zaken aan de aandacht dreigden te ontsnappen. Bijna had Prins Johan Friso nog roet in het carnavalseten gegooid. Tegen het weekeinde bespeurde ik bij wat carnavalisten om mij heen hier en daar de angst voor een kunstmatig solidariteitscoma, maar al snel twitterde de Commissaris van de Koningin, dat hij zich zou opofferen. Voor de anderen kon de pret gewoon doorgaan. Dat moest ook wel, want terwijl de halve provincie nog in coma lag na het auwwieverbal in Valkenburg kapte de altijd wakkere provinciale overheid snel even de zestien eiken aan de Rijksweg in Berg en Terblijt. Daarmee is het WK wielrennen gered en kunnen alle hoorzittingen zonder vrees tegemoet gezien worden. Wat volgt is nog een beetje gepruttel, maar daarmee komen die eiken niet meer overeind. Christian Wulf en Job Cohen maakten van het carnavalsweekeinde gebruik om tussen de optochtfoto’s van het toneel te verdwijnen. Ik heb er niemand over gehoord. De Ministers van Financiën van de Eurozone vergaderden verkleed als Griekse filosofen een hele nacht door en ook dat viel niet op want het licht brandde overal nog in de feestende stad. Toen onze Jan kees de Jager om half zeven zijn bed in wilde rollen kon hij zijn hotelkamer nier meer in. Hij had vergeten te zeggen dat het iets later zou worden en de Belgen dachten dat hij al weer vertrokken was en blokkeerden zijn kamerkaartje. DSK zit weer eens vast voor vermeende betrokkenheid bij het organiseren van besloten seksfeesten over de hele wereld. De Spanjaarden willen Gibraltar weer eens inlijven en Amerikaanse soldaten hebben enkele Korans verbrand in Afghanistan, waar de pleuris daarover is uitgebroken. En passant werden Sven Kramer en Ireen Wüst nog even wereldkampioen in Moskou, waar de echte Poetin de verkiezingen alweer gewonnen heeft voor ze gehouden zijn. PSV en AZ hebben het carnavalsweekeinde benut om de spanning in de vaderlandse voetbalcompetitie terug te brengen.

Zo was het een verlengd weekeinde, waarin wat kleine dingen in de soep liepen, terwijl de grote zich aan het wazige zicht van menigeen lijken te hebben onttrokken

President Piet Poetin geeft blijk van humor!

Wat is wijsheid? Zwijgen!? Ik wil er hier geen gewoonte van maken om vervolgverhalen te schrijven. Soms maakt schrijven of spreken meer kapot dan humor goed kan maken. Of het lijkt alsof ik de wijsheid in pacht denk te hebben, wat vanzelfsprekend niet het geval is, want ik ben maar een nar. Het is carnaval en dan moet kennelijk alles wat er gebeurt of gezegd wordt met een korrel en soms een zak zout genomen worden. Relativeren! Vooral jezelf. Hou de spiegel voor je eigen neus en kijk er eens dieper in dan in het glaasje. Dan kom je al gauw tot de ontdekking dat het allemaal niet zo belangrijk is. Mensen die zichzelf te serieus nemen vinden het nogal eens belangrijk om over onbelangrijke zaken hoog van de toren te blazen. Soms vergeten ze daarbij dat er heel elementaire fatsoensnormen zijn. Bijvoorbeeld: Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet. Wat mij betreft blijven die ook van kracht als je een masker of een steek draagt. Het maakt inderdaad niet zoveel uit op welke plaats je in een optocht loopt of rijdt. Iemand moet de eerste zijn en de prins is de laatste. Het gaat en ging mij echter helemaal niet om die regeltjes. Het gaat en ging mij om de omgangsvorm. Om de manier waarop gepoogd wordt om mensen die vragen stellen of kritiek hebben en proberen die bespreekbaar te maken neer te sabelen. De methodiek van het vermoorden van de boodschapper , waardoor de boodschap onbesproken kan blijven. En van wat ik daarover denk mag iedereen vinden wat hij of zij wil. Ik zal er niemand kwaad op aankijken en er gewoon het mijne van denken.

Maar president Piet, die nu misschien wel nooit meer van zijn nieuwe bijnaam afkomt, heeft bewezen over humor te beschikken. Daarmee wil ik hem dan ook van harte complimenteren. Adequaat en humoristisch reagerend reed hij vandaag op een scooter met een shapka ushanka wintermuts mee in de kinderoptocht. Een nieuwe cultfiguur is geboren. En dat kan in tijden waarin veel mensen toch al een schrijnend gebrek aan leiderschap ervaren natuurlijk geen kwaad. Vooral leiders die zichzelf ter discussie durven stellen mogen wat mij betreft voorop lopen. Nu ben ik vooral blij dat de kinderen, samen met PPP, een droge optocht hebben kunnen lopen. Alaaf!

Wijze uilen

Zo, de officiële opening van carnaval zit erop. Woensdagavond waren alle prinsen met aanhang verzameld in Lemiers. Een gezellige zitting voor de wat oudere mensen, zoals ik. Maar op woensdag verschijnt ook het Vaalser Weekblad. Daar stond deze week de samenstelling van de grote optocht van aanstaande maandag in. Bij enkele leden van onze jubilerende vereniging gaf die publicatie aanleiding tot een oplopende bloeddruk. Zonder enige vorm van overleg hebben de Grensülle gemeend ons een plezier te doen door ons vooraan in die optocht te plaatsen. Onze mensen zijn echter van mening dat een prins niet vooraan, maar achteraan in de optocht hoort. Ze sloegen daarom onmiddellijk aan het beramen van allerlei subversieve acties. Vanochtend ontbeten we bij de prins en besloten toch maar het gesprek aan te gaan. Zo ongeveer terwijl de burgemeester het aod wief onthulde sprak ik de president van de Grensülle aan en stelde hem op de hoogte van onze gevoelens. Nadat hij eerst verwees naar het optochtcomité, was hij enkele seconden later toch al van mening dat er geen wijziging van de volgorde mogelijk was en dat wij daar hadden te lopen en rijden waar zij ons neergezet hadden. Einde verhaal. Met elkaar communiceren de heren goed, want ongeveer anderhalf uur later ontmoette ik de voorzitter, die me deelgenoot maakte van zijn treurnis over onze opstelling. Ze hadden het toch alleen maar goed bedoeld. Met een beroep op zijn overleden vader drukte hij me op het hart ervoor te zorgen dat wij in het gareel zouden lopen. Onze prins heeft het later nog eens zelf bij de voorzitter geprobeerd, maar die liet ‘m niet eens uitspreken en dus hield de hoogheid de eer aan zichzelf en is maar weggelopen. Wie denkt dat carnaval enkel met plezier maken gepaard gaat heeft het dus mis. Je vraagt je af wat het grote probleem is om van plaats 8 plaats 30 a te maken als een jubilerende vereniging daar de voorkeur aan geeft? Dat is er niet en dus is het kennelijk een principekwestie. Goede bedoelingen zonder communicatie kunnen wel eens in het tegendeel verkeren. Vanavond kwam de president toevallig nog even naast me te staan. Zonder me verder een blik waardig te keuren beet hij me toe: ‘du liers misch noch kenne, auwe’. En weg was ie. Stijlvol, nietwaar? Waar een kleine man groot in kan zijn. Piet Poetin spookte het door mijn hoofd. Hij had natuurlijk al de pest in omdat de burgemeester hem al eerder te verstaan gegeven had dat de gemeente en niet de Grensülle de blauwe schuit ontvangt. Bovendien stond de burgervader erop dat de jubileumschlager van de Raenpiete gezongen moest worden bij die ontvangst. En tot overmaat van ramp werden ook nog eens de Raenpiete en niet de Grensülle op het provinciehuis uitgenodigd om te komen knoevelen. Enfin, ik hoef de president van de Grensülle inmiddels niet meer te leren kennen. Hij heeft zich in al zijn glorie reeds aan mij geëtaleerd. De Raenpiete blijken weer eens een ‘pain in the ass’ voor de altijd wijze Grensülle en uiteindelijk zijn ze daar ooit een keer bij en bijna door de vader van de voorzitter voor opgericht. Alle dreigementen van vandaag gelovend zullen we maandag uit de optocht en daarna uit het platform van de carnavalsverenigingen gegooid worden. Fijne vooruitzichten. Mijn gedachten dwalen al maar af naar Rusland en Syrië en ik kan maar niet precies verklaren waarom.

Radicaal narrig

Voordat morgen de Weiberfassnach losbarst en tot woensdag niemand aanspreekbaar is kunnen we het nog even hebben over enkele serieuze onderwerpen. Zoals bijvoorbeeld het feit dat het internet zich ontwikkeld heeft tot een kraamkamer voor radicale jihadisten, mensen die bereid zijn aanslagen te plegen tegen de ware vijanden van de islam. Nou is dat niet zo opmerkelijk. Wie naar de wereld van vandaag kijkt radicaliseert vanzelf. Ik kom vrijwel dagelijks op Twitter berichten tegen van mensen die onze regering liever gisteren dan vandaag via een staatsgreep naar de maan zouden willen schieten. Om van de Grieken en de Italianen maar helemaal te zwijgen. Die staan al op straat, terwijl wij kennelijk nog kunnen volstaan met vanachter de computer een beetje stennis te maken. Wie gezien heeft hoe Goldman Sachs uit puur winstbejag de wereld met financiële derivaten de vernieling in geholpen heeft zal alle bankiers onmiddellijk mee willen laten reizen. Die hebben immers bewezen geen scrupules te kennen en worden als dank voor de bewezen diensten ook nog eens met miljarden overeind gehouden. Onze leiders plukken onze veren en steken ze de bankiers in hun achterste. Om narrig van te worden.

We kunnen het ook nog even hebben over het feit dat je als normale burger ongeveer 16 jaar tegen de overheid moet procederen om je gelijk te krijgen. Fouten toegeven blijkt voor menig overheidsdienaar en bedrijfsplukker nog steeds een van de moeilijkst op te brengen deugden. Over het zelf herstellen van die miskleunen zullen we maar zwijgen. Ik probeer me voor te stellen wat die Maastrichtenaar die in 1995 zijn rijbewijs als gestolen opgaf en al ( ! ) in 1997 een nieuw kreeg tot gisteren meegemaakt moet hebben. De staat vergat zijn oude rijbewijs ongeldig te maken. Er werden een dikke 1700 auto’s op dat oude rijbewijs geregistreerd zonder toestemming van de ( voormalige ) eigenaar ervan en zonder dat ook maar een van die slaapkoppen argwaan kreeg. Wel bleken ze in staat om alle verkeersboetes en belastingaanslagen naar hem op te sturen, hem zijn uitkering af te nemen omdat hij meer dan 1700 auto’s bezit en hem op te laten draaien voor de schade door ongelukken met die auto’s . Hoe de man ook probeerde de fout recht te zetten, niets mocht baten. En uiteindelijk moet dan het Europees Hof voor de Rechten van de Mens eraan te pas komen om een onze overheid tot luisteren te bewegen. Zou je daar niet narrig of misschien zelfs radicaal van worden?

En helemaal narrig word ik van het bericht dat Deetman nu ook het eventuele misbruik van meisjes en vrouwen door de RK Kerk gaat onderzoeken. Zijn eerste onderzoek was weliswaar niet specifiek op jongens gericht, maar zijn commissie meent nu toch dat het goed is nog even specifiek naar de dames te kijken. En mijn favoriete minister gunt hem die klus wel. Maar dat was altijd al een slaapwandelaar. Werk hebben is niks, werk houden is de kunst. En dat terwijl de parochies en dus de kerk steeds meer moeite heeft de financiële eindjes aan elkaar te knopen, omdat wij niet meer ter kerke gaan en de collecteschalen niet meer vullen met levend geld. Dus, waarde narren, allemaal zondag naar de carnavalsmis en minstens het geld van twee bier op de collecteschaal! Er is nog maar een redding voor ons allemaal: Radicaal narrig worden en de kerk redden , want van de staat hebben we niets meer te verwachten. Met de carnaval voor de deur is de tijd er rijp voor. Alaaf!

Angelsaksisch Knoevelemint 2012

Als hofnar van de prins beschik ik nu een poosje over narrenvrijheid. Ik mag zeggen wat andere slechts mogen denken. Met de spiegel hoog geheven zeg ik wat andere graag hadden willen zeggen. Zij moet en echter voortdurend op hun hoede zijn en elk van hun woorden wordt op een goudschaaltje gewogen. Die handicap heb ik niet. Wat ik zeg of schrijf interesseert geen mens of slechts een enkeling en het doet er verder ook niet toe. Dat geeft een heerlijk vrij gevoel.

Gisteren was ik op het Knoevelemint 2012 een van de 333 genodigden bij een zitting naar Rijnlands model. Althans zo betoogde de opperspreekstalmeester meerdere malen. Zittend op houten banken aan lange tafels mochten we genieten van een keur aan artiesten. Het moest op zijn Rijnlands omdat Angelsaksisch te duur werd. Open en staand leverde volgens de gouverneur vooral een fikse openstaande rekening op. Knuffelen mag, als het maar niet te duur wordt. Dus bezuinigen. Streng selecteren en controleren. Efficiënt serveren, ieder kwartier een drankje. Om half drie beginnen en om zeven uur iedereen de deur uit. De opperspreekstalmeester heeft zich vergist of hij heeft de instructies van de gouverneur verkeerd begrepen . Het Knoevelemint 2012 werd voor het eerst volgens het Angelsaksische model gehouden.
Over verkeerd begrepen gesproken, de Moelemeëker van de Blauw Sjuut begreep helemaal niets van de humoristische opmerkingen van de gouverneur. Die gaf hem een boodschap voor de burgemeester mee, die erop neer kwam dat ze in Heerlen goed moeten uitkijken dat ze niet alleen wind overhouden als ze al hun kroonjuwelen in de etalage zetten. Vroeger was die Moelemeëker een goed voorbereid spreker, die precies wist waar hij was en wat er op die plek in het afgelopen jaar allemaal gebeurd was. De huidige Moelemeëker weet alleen dat zijn functie al 64 jaar Moelemeëker heet en dan houdt het zo ongeveer wel op. Hij presteerde het zelfs om de gouverneur met burgemeester aan te spreken. Een beetje de weg kwijt, de arme man. En hij spreekt Frans. Heerlen zit volgens hem vol met enterpeneurs, die van privatiseren hun hobby maken en dus het glaspaleis, de thermen en kasteel Hoensbroek gewoon verkopen, net als de Grieken al hun staatsbezittingen moeten verkopen. Dat is natuurlijk wel humor. Maar niet voor de Moelemeëker. Hij meende het bloedserieus en het had maar een haar gescheeld of hij had de gouverneur een klap verkocht. Misschien kan Jan Hoen zijn erelidmaatschap van de Blauw Sjuut gebruiken om het bootje weer op de juiste humoristische koers te brengen en het kanon van de Moelemeëker van de juiste humormunitie voorzien.

Natuurlijk waren er veel veren. Zelfs de burgemeester van Landgraaf droeg een steek met vier lange veren. Of die nu ook prins geworden is, vroeg ik me af? Ik heb even op de lijst van nevenfuncties gekeken en nu blijkt hij president van de Samenwerkende Limburgse Vastelaovensvereniginge te zijn en zelfs senator van dienst van het Pakstad Garde Regiment. Ik ken een Limburgse wethouder , die zich eens onherkenbaar verkleed door een bode zijn eigen gemeentehuis uit heeft laten gooien omdat hij geen toegangsbewijs had. Humor is toch ook en vooral zelfrelativering. Dat zal de president niet gebeuren vrees ik. Die wil net als heel veel verendragend volk dat geen prins is vooral herkend en erkend worden. De gouverneur gaat gelukkig met een masker getooid, onherkenbaar de straat op.

La Kraft

Het laatste weekend voor de echte carnaval staat voor mij al jaren in het teken van de Herrezietsong in Kerkrade. De 22 leden van d’r iesjte Kirchroadsjer Herrezietsongsverain trekken dan traditioneel op zaterdag met een huifkar door het Limburgse land en bezoeken op zondag de zietsong. Dit jaar heb ik in café Edelweiss in Eygelshoven zelf een optreden verzorgd en daar onder meer de Raenpiete schlager van dit jaar ten gehore gebracht. De Raenpiete zunt hej is opgenomen ter gelegenheid van het 55-jarig bestaan van CV De Raenpiete uit Vaals en met stip op nummer 952 de top 1111 van L1 Radio binnengekomen. Samen met Natascha Jongen heb ik de solopartij voor het lied ingezongen. En nu klinkt overal waar we komen het tsieke tsakke hoi hoi, tsieke takke hee, ut is vastelaovend kom d’r bej. De tekst is geschreven door Erwin Lennaerts van Limbo Express en die valt merkbaar goed bij de carnavalsvierders evenals bij de burgemeester en de pastoor. Dus is het altijd weer een feest om ‘m te zingen. Maar natuurlijk halen wij het niet bij…………………….
Gisteren zaten we met 1200 mannen in de Rodahal in Kerkrade. Tante Nel werd van de bühne af gefloten. Haar buut was onverstaanbaar en ze , eigenlijk een hij, had geen kans. En toen kwam Beppie. Wee turven groot. Wat je ook van haar vindt, het kleine Maastrichtse madammeke slaagt er spelenderwijs in om 1200 aangeschonken mannen aan haar voeten te krijgen. Ze doet me altijd weer een beetje aan Edith Piaf denken. Champions League van het Limburgse levenslied zei President Walter Sterck en hij heeft gelijk. Een artiest uit Maastricht heeft het in Kerkrade nooit gemakkelijk. Beppie is de uitzondering op die regel. Halverwege smeert ze haar stem met het traditionele glaasje water, dat altijd weer naar jonge jenever smaakt. Als ze na haar optreden , begeleid door een lange sekundant, door de zaal loopt moet iedereen naar beneden kijken om te zien waar ze is. Klein van gestalte, maar oh zo groot als artiest. Ik voelde niets dan respect en daarom vandaag deze ode aan La Kraft!
Dadelijk gaan we naar het Provinciehuis voor het Knoevelemint 2012 en dan gaat het deze week slag op slag verder tot aan de haringen volgende week woensdag. Het wordt genieten en steeds weer opnieuw trots zijn op wat we in onze provincie allemaal hebben. La Kraft is top en de Raenpiete en vastelaovend zijn OK. Vastelaovend same!

De digitale Klaagmuur

Er kan tegenwoordig niets meer gebeuren of er komt een meldpunt op internet. Vieze subsidies in de energiewereld kunt u melden op het meldpunt fossiel schandaal. Weet u iets over het misbruik van jongeren door geestelijken, dan kunt u terecht op het meldpunt seksueel misbruik RKK. Er zijn meldpunten voor klachten over vliegtuiglawaai, het optreden van de Inspectie Volksgezondheid, discriminatie, kinderporno, pesten op het internet en kindermishandeling en ga zo maar door. Straatterreur kon u al melden bij de PVV en sinds een aantal dagen staat die club ook open voor uw klachten over Polen en andere MOE- landers, wat staat voor personen afkomstig uit midden en oost Europese landen die hier verblijven. De PVV gaat er nog net niet zelf op af om de Polen die onze banen inpikken het land uit te knuppelen, maar biedt de klachten aan de verantwoordelijke bewindslieden aan. In Aken is dat anders. Daar gaat de Kameradschaft Aachener Land er wel zelf op af als er klachten komen over mensen die anti – Duits, extreem links of communist zijn. Dan volgen mishandelingen, gifbommen door de brievenbus, hakenkruizen op de gevel en – wie weet – een aanslag op de carnavalsoptocht.
Sinds we elkaar niet meer op ons gedrag aanspreken uit angst een klap voor de kop te krijgen, krijgt het internet in toenemende mate de functie van digitale Klaagmuur. Het zelfcorrigerend vermogen van de samenleving is op een absoluut dieptepunt terechtgekomen. Zelfs onze premier heeft geen mening over het meldpunt MOE – landers van de PVV. Hij hangt de staatsman uit en laat eventuele kritische kanttekeningen met graagte over aan het politieke klootjesvolk. “Het staat de PVV vrij haar gang te gaan. En dat doet ze ook veelvuldig”, zegt de leider van ons land. We leven in een vrij land, dus je doet maar, is zijn boodschap. Ook de premier is bang. Bang voor het voortbestaan van zijn regering. Het politieke klootjesvolk is bang voor de kiezer. De angst regeert het land. Het hoeft daarom niemand te verbazen dat een toenemend aantal mensen gewoon zijn gang gaat, een grote bek opzet en met geweld dreigt tegen iedereen die hen ook maar een strobreed in de weg legt, inclusief de kapot gereorganiseerde politie, en daar ook nog gemakkelijk mee wegkomt. De welwillende meerderheid heft haar armen in machteloosheid ten hemel en ziet toe hoe de sterke, brutale minderheid zich de wereld toe eigent. De solidariteit verliest het in toenemende mate van het eigenbelang en het recht van de sterkste wint het van de rechtsstaat. Een klimaat waarin clubjes als de Kameradschaft Aachener Land en de PVV goed gedijen.
Gelukkig hebben we nog Bernard Wientjes, de voorzitter van VNO-NCW, die ongezouten kritiek levert op het MOE – landers meldpunt van de PVV en de politiek oproept datzelfde te doen. Tevens merkt hij nog even fijntjes op dat zonder de Verenigde Staten van Europa de afzonderlijke lidstaten kansloos zullen zijn. Maar misschien is Wientjes ook alleen maar brutaal en uit op het bevredigen van het eigen belang van de werkgevers. Wie heeft het nog goed voor met de wereld? Wie is nog te vertrouwen?

We moeten aan de sprinkhaan! Het vlees van de toekomst

Ondanks het feit dat we in niet alleen in Nederland maar in heel West-Europa te maken hebben met ontgroening groeit de wereldbevolking nog steeds zeer snel. In 2050 zullen er 9 miljard wereldburgers zijn. Er is genoeg voedsel op de aarde aanwezig om iedereen te eten te geven, maar we zijn er tot op heden niet in geslaagd dat op een adequate wijze te verdelen. Omdat ook aan voedsel geld verdiend moet worden, draaien we het liever door dan het weg te geven. Daarom lijden er (nog steeds) veel mensen honger. Omdat er steeds meer mensen vlees eten dreigt er nu ook nog eens een tekort aan dierlijke eiwitten. En dus onderzoeken ze in Wageningen al jaren hoe we insecten kunnen gaan consumeren en hoe de eiwitten uit die beestjes gehaald kunnen worden. Er zullen vast wel landen of streken op de wereldbol te vinden zijn waar het consumeren van insecten al dagelijkse kost is. Dus of er nu echt zoveel te onderzoeken valt is de vraag, want alles wat leeft wordt gegeten. Waarschijnlijk zijn er ook mensen die zullen zeggen dat het verstandig zou zijn om wat meer plantaardige eiwitten te consumeren, want de productie daarvan legt veel minder beslag op de aardoppervlakte dan die van dierlijke eiwitten. Maar goed, wetenschappers moeten ook aan het eten blijven en dus subsidieert de overheid het onderzoek naar de meelwormsnack en de sprinkhaanpizza met miljoenen. Tot nu toe kijken wij alleen nog met afschuw naar zogenaamde spelprogramma’s op de TV waar kandidaten dit soort exotische gerechten moeten verorberen en veelal weer kokhalzend uitbraken. Maar als het aan de overheid en de wetenschap ligt zal het niet lang meer duren vooraleer het de gewoonste zaak van de wereld is dat ook wij van de gefrituurde sprinkhaan gaan genieten. Dertig procent van de Nederlanders is al zover dat ze wel insecten zouden willen eten. De geesten van de andere zeventig procent worden nu rijp gemaakt. In april verschijnt het eerste kookboek van de Wageningen Universiteit vol met insectenrecepten. Om u alvast een voorproefje te geven van wat in sommige restaurants nu nog voor delicatesse doorgaat maar straks dagelijkse kost wordt heb ik wat snelle research gedaan. Wat dacht u van omeletreepjes van buffaloworm, roergebakken sprinkhaan, quiche met meelwormen of meelwormen – chocoladebroodjes, gebakken krekels of gefrituurde poppen van de reuze zijderups? Onderzoekers van de universiteit van Gent hebben aangetoond dat het consumeren van rupsen, vooral de zijdemotrups, de bloeddruk bij ratten met hoge bloeddruk 10 tot 15% verlaagt. De acceptatie van de insectenmaaltijd wordt vanzelfsprekend makkelijker als er ook nog een gezondheidsclaim aan hangt. Tenslotte zijn er naar schatting 250 miljoen mensen met een te hoge bloeddruk. Ook zonder onderzoek geloof ik dat , als de nood aan de man komt, wij alles eten wat we voor de kiezen kunnen krijgen, zelfs elkaar. Enfin, u weet nu waar het heen gaat.

Elk huisje zijn (elfsteden)kruisje

Tienduizend tweets in een seconde scoorde de super bowl, gewonnen door de New York Giants. Dat haalt de Elfstedentocht niet. Maar het Nederlandse volk twittert er lustig op los over de vraag of de zestiende tocht der tochten nu wel of niet plaats zal of zelfs moet vinden. En zoals gebruikelijk zijn de meningen ook nu weer verdeeld. Dat het volk als één man achter zo’n nationaal evenement gaat staan is een volstrekte utopie. De SGP heeft al laten weten dat rijden op zondag uit den boze is. De PVV wil een nationale feestdag als de tocht plaatsvindt, want de hij is uniek en authentiek Nederlands. De schaatsende moslims zijn gewaarschuwd. Natuurbeschermers nemen het op voor de wakeenden. Er zijn zelfs mensen die zich openlijk afvragen welke straf hen boven het hoofd hangt als ze – op welke creatieve wijze dan ook – het ijs in Friesland aan het smelten gaan brengen. De journaals openen en sluiten met de ijsdikte in Bartlehiem, Dokkum en Hindelopen. Bij Stavoren is het nog erg zwak. Bij Pauw en Witteman zit elke avond wel iemand die er verstand van heeft. De Friese politie waarschuwt via de media haar eigen dienders dat mogelijk alle verloven voor het komend weekeinde ingetrokken worden en wil assistentie van andere korpsen en het leger. Dat roept vraagtekens op over de wijze van communiceren binnen het politiedistrict Friesland. Het leger is al ingeschakeld om te helpen bij het sneeuwvrij maken van de route. Onze soldaten staan immers midden in de samenleving als ze niet net in Afghanistan zijn. Beerenburg draait overuren, want bij een feestje hoort nu eenmaal drank. De Dokkummer vlaggencentrale heeft een speciale vlag genaaid, voor de voorzichtigheid zonder jaartal. En nu dreigt de dooi. De koorts van de afgelopen dagen begint te zakken. Twijfel slaat toe. De rayonhoofden vergaderen vanavond. 1,5 miljoen bezoekers staan in de startblokken. Mocht de voorzitter van de Elf Steden Vereniging zijn zelf bedachte zinnetje uitspreken dan zit de NS weer volop in de problemen. In vele kerken branden kaarsen om moeder natuur te smeken het toch vooral niet matig, maar streng te laten vriezen en geen spelletje met de volkskoorts te spelen. Net als in het voetbal is er ook bij het schaatsen een verschil tussen degenen die de sport daadwerkelijk beoefenen en de gemanipuleerde massa die erom heen hangt. 16.000 mannen en vrouwen rijden echt en zien af, voor miljoenen anderen is het slechts een feestje. Weer miljoenen anderen vragen zich af waar al die commotie goed voor is en hebben de neus al vol van de Elfstedentocht voor hij eventueel gereden wordt. Ouders laten hun kinderen ‘De Hel van ‘63’ zien, zodat ze enig idee hebben waar al dat gedoe in feite over gaat. Heroïek! Helden! Daar hebben we behoefte aan. Mensen die de elementen trotseren, met bevroren ledematen en zintuigen tegen de wind in knokken om op de Bonkevaart een kruisje in ontvangst te nemen. En dan besluit de regering mensen die hun stroomrekening niet betalen net genoeg stroom te geven voor een lampje en de koelkast, maar niet voor de televisie. Zo schaatst de een, feest de ander , kijkt de derde van afstand bewonderend of tandenknarsend toe en baalt de vierde dat de TV het niet doet. Elk huisje heeft zo zijn eigen (elfsteden)kruisje.

Beelden

In de communicatie spelen beelden een belangrijke rol. Vraag een Belg naar het beeld dat hij van de Nederlander heeft en je krijgt al snel ‘grote mond’ en ‘gierig’ te horen. Omgekeerd vinden Nederlanders Belgen door de bank genomen nogal volgzaam en een gevaar op de weg. Wie als Nederlander wel eens een auto met een Belgisch kenteken in Nederland bestuurd heeft en de kunst van het liplezen ook maar een klein beetje machtig is ziet Nederlandse lippen bij het minste of geringste foutje de woorden ‘sjtomme Belsj’ vormen. Bij onze oosterburen is het allemaal groter, mooier en beter. De ‘Deutsche Gründlichkeit’ is spreekwoordelijk. De Fransen zijn allemaal behept met een zekere ‘joie de vivre’ en in Italië is geen blonde vrouw haar leven zeker. Al die beelden zijn natuurlijk enorme generalisaties, maar we hebben ze wel en ze spelen op de achtergrond en soms heel prominent een rol in onze communicatie. Net als eerste indrukken. Binnen enkele seconden hebben we allemaal ons (voor)oordeel klaar. Kijkend door onze eigen bril selecteren en vertekenen we de bij ons binnenkomende signalen met de snelheid van het licht en heel vaak is er geen tweede kans voor een eerste indruk. Daarom gaan we vol vertrouwen op de een toe en van de ander houden we eerst maar even wat veilige afstand. Dat zegt vaak meer over onszelf dan over die ander. Een ander merkwaardig fenomeen is de noord – zuid tegenstelling. Die speelt wereldwijd, maar ook binnenlands vaak een rol. In het noorden wordt hard gewerkt, terwijl ze het er in het zuiden meer van nemen. In het noorden wonen en werken de succesvolle en in het zuiden voelen ze zich al snel slachtoffer. In Duitsland bestaat de tegenstelling tussen Pruisen en Beieren. In navolging van de Beierse CSU hoeft het geen verbazing te wekken dat de afscheidingsgeluiden binnen het CDA uit het zuiden komen. In Noord – Italië wordt hard gewerkt en ten zuiden van Rome is alles maffia. In België spreken noord en zuid zelfs verschillende talen. Hoe zuidelijker je komt hoe dichter de mensen ook bij elkaar komen. Bijvoorbeeld als ze elkaar begroeten. De Eskimo’s kussen met de neus, terwijl de temperatuur toch aanleiding geeft om elkaar eens stevig in de armen te sluiten. Limburgers kussen drie keer en dat aantal neemt naar het noorden toe af. Maar ook binnen de provincie bestaat een noord – zuid tegenstelling. Rondom Venlo gaat het fantastisch. Logistiek centrum, Floriade en veelvuldig winnaar van het Limburgs Vastelaovesleedjes Konkoer. In het zuiden is het sinds de sluiting van de mijnen, waarin de rest van het land de zuiderlingen uitbuitte, kommer en kwel en nu gaat ook nog NedCar dicht en wint W – Dreej uit Venlo voor de derde keer op rij het LVK. De slachtoffers uit het zuiden roepen boeh en voelen zich gepakt. De beelden vinden als vanzelf weer eens hun bevestiging. Ze blijken hardnekkiger dan menigeen wil geloven

Koot en Bie slaan weer toe en verslaan de Elfstedentocht!

Het eerste deel van een driedelige documentaire over het leven en werken van Kees van Kooten en Wim de Bie, gemaakt door Coen Verbraak, werd gisteravond uitgezonden. Meteen 1,8 miljoen kijkers! Goed voor een kleine dertig zetels voor de Tegenpartij in de Tweede Kamer, gemeten naar de uitslag van 9 juni 2010. Jacobse en Van Es zijn uit de dood herrezen. Voor wie met het Simplisties Verbond opgegroeide is het gemis aan satirisch niveau kennelijk nog elke dag voelbaar. In maart 1998 maakte Kees van Kooten bekend, dat het tijd was om zijn hoofd, het was daarboven een chaos, leeg te gaan maken en dat hij stopte met TV. Op zondagavond waren de grootmeesters van de satire ook te gast bij Kunststof TV, waar Bie wereldkundig maakte dat hij professor in Tilburg geworden is. Dat geeft hoop voor de toekomst van de satire. Gedurende een half jaar doet hij met vijftien studenten een project. Dat wordt smullen voor de gelukkigen. Het kan bijna geen toeval zijn dat de Elfstedentocht en Koot en Bie gelijktijdig terugkeren op het scherm. Juinen kan overal liggen. Het plaatsnaambord ligt in het grootste Van Kooten en De Bie archief van Nederland, ergens in een opslagloods van Wim de Bie. Een kwestie van eruit halen, door Jacobse en Van Es in een Amerikaanse slee naar Friesland laten rijden en ergens langs de route neerzetten. Dan komt de tocht der tochten vanzelf ook langs Juinen en kunnen burgemeester Van der Vaart en wethouder Hekking alle rijders een extra stempeltje geven. Een mattenkloppertje! Vanuit de Keek op de Week stoelen , voor de gelegenheid omgedoopt tot Keek op Sneek torens, kunnen Dr. Clavan en Ir. Walter de Rochebrune de tocht van deskundig commentaar voorzien. Daar haalt Mart Smeets het vast niet bij. De Positivoos vullen vallende gaatjes met politiek incorrecte liedjes. Berendien geeft vanuit Wisp, dat ook aan de route ligt, gratis kruidenadviezen aan de rijders, die meteen bij haar terecht kunnen voor de toverdrankjes. Dirk bemand de koek-en-zopie kraam in Juinen. Otto den Beste verzorgt het commentaar ( moet dat met twee emmen? )voor onze oosterburen, waar de ARD de rechten voor heel veel geld verworven heeft. In een klap is Nederland wereldnieuws en er weer helemaal bovenop. Alle ellende is vergeten. De hele natie zit geboeid aan de buis of staat op het ijs en is getuige van een happening die zijn weerga in de vaderlandse geschiedenis niet kent. Aanstaande donderdag of vrijdag gaat het allemaal gebeuren. Ik verheug me er nu al op.

De buut vecht tegen de bierkaai

De Maastrichtse buutteredner Robert Walthouwer vindt dat de buut terug moet in het vastelaovendsgebeuren. Daarom heeft hij een buuttefestival georganiseerd, dat morgen in Berg en Terblijt plaatsvindt. In het kerkdorp Lemiers hebben de Vaalser Raenpiete een soortgelijk festival, na een aantal edities opgevolgd door een humorrevue, jaren achtereen georganiseerd. Toen al was namelijk de trend waarneembaar dat de aandacht voor de traditionele buut verslapte. Ik kan me nog goed herinneren dat Fer Kousen, tot mijn ontzetting, voor de eerste keer van de bühne afgefloten werd tijdens de Herenzitting in Kerkrade. Het carnavalsvolk wil niet meer luisteren naar en lachen om goede grappen en satire, waaraan enig denkwerk te pas komt. Met enige weemoed denk ik terug aan Til Eulenspiegel en Rumpelstielchen, die bij onze oosterburen de gevestigde orde op de hak namen en het volk een spiegel voorhielden. De bloemetjes in de monding van de geweerloop van de vele gardisten, flowerpower in plaats van gunpower, en het voor het gezicht langs aan de verkeerde kant van het hoofd salueren getuigen er nog van. Maar heel veel carnavalisten zijn zichzelf wel erg serieus gaan nemen en lopen inmiddels keurig in het gelid en in de pas. Het zou zo maar kunnen, dat ze daarom door de carnavalsvierders niet echt meer serieus genomen worden. Wider den tierischen Ernst is carnavalstheorie geworden. De tijd van in humor verpakte boodschappen, die soms met enige hersengymnastiek uitgepakt moeten worden lijkt voor de massa voorbij. Het volk wil kennelijk geen boodschappen meer, het wil meelallen met oneliners. Op de meeste herenzittingen in Limburg slagen alleen d’r Bunte Pitter en der Tulpenheini er met de meest gore grappen er nog in enige aandacht voor zich op te eisen. Voor de echte humor moet je tegenwoordig kennelijk niet meer op een carnavalszitting, maar , met een selecte groep welwillende luisteraars, in het theater zijn. Voor de twaalfde keer is het Veldeke’s Vastelaovends Cabberèt in de Maastrichtse Bonbonnière uitverkocht. De harmonie van Vaals heeft al jarenlang een eigen carnavalsconcert, dat inmiddels twee weekenden achter elkaar voor een volle zaal uitgevoerd wordt. En Walthouwer blaast het buuttefestival van de Raenpiete nieuw leven in. Op de meeste carnavalszittingen heeft de muziek het van het gesproken woord gewonnen. Een buutteredner aan het begin van een zitting wil met enige pijn en moeite nog wel eens lukken, maar na een uur hoeft hij doorgaans niet meer op al te veel aandacht van het feestende publiek te rekenen. Alcohol en slechte manieren maken meer kapot dan een buutteredner met een spiegel goed kan maken. Ik vind dat bijzonder betreurenswaardig, want een goede buut , dat ben ik met Walthouwer eens, behoort tot de essentie van carnaval. Die essentie moet in ieder geval bewaard blijven, al is het maar in een soort van carnavaleske subcultuur. Op de carnavalszittingen vechten buutteredners tegenwoordig hoofdzakelijk tegen de bierkaai.

Over zingen en drinken

Elke medaille heeft twee kanten, als het er al geen drie zijn. Een dubbeltje op zijn kant geeft aan dat als de medaille maar de goede vorm heeft en dik genoeg is zij zelfs een rand als kant kan hebben. Anders gezegd: De ene medaille is de andere niet , ieder voor heb z’n tegen en soms maakt het helemaal niks uit. Een voorbeeld. Is het Limburgs Vasteloavendleedjes Konkoers ( hoe schrijf je dat ?) een vloek of een zegen? Voor wie? Maakt dat wat uit? Moeten we ons daar druk over maken? Waarom? Discussies over toegevoegde waarde krijgen we enkel als economieverslaggevers over muziek beginnen te schrijven. Een ander voorbeeld. In Nijmegen hebben onderzoekers van de universiteit na uitgebreid onderzoek in een nagebouwde bar, waar ze zo’n 250 jonge volwassenen aan het zuipen gezet hebben, vastgesteld dat die meer consumeren als er klassieke muziek op de achtergrond klinkt. Is dat een vloek of een zegen? Voor wie? Maakt het wat uit? Moeten we ons daar druk over maken? Gaat de regering nu besluiten dat om het drankmisbruik onder jongeren tegen te gaan er alleen nog maar hardrock in bars, cafés en restaurants gespeeld mag worden? Wordt het ten gehore brengen van klassieke muziek nu verboden? Dat zou wel passen in het huidige regeringsbeleid. Want schouwburgen en symfonieorkesten kosten alleen maar overheidsgeld en zetten de jongelui, die er toch al niet komen, ook nog tot drankmisbruik aan. Ik geloof dat als de verveling toeslaat er meer gedronken wordt en meer geëmmerd over belangeloze zaken. Dan komen er, vrij naar Mattijs van Boxsel, thema’s op tafel als de zijwindgevoeligheid van de vierkantswortel of de oppervlakte van God. Volslagen zinloos, maar wel grappig. Misschien is het wel zo, dat niet alles wat we doen perse zin hoeft te hebben. Aan de andere kant is het zo dat de lichtheid van het bestaan voor sommige mensen altijd ondraaglijk blijft. Die zoeken voortdurend naar de zin ervan en vinden alles wat geen zin heeft per definitie onzin. Ik ben meer van de dartele speelsheid. Homo Ludens. Speel het leven. Wer nicht liebt Wein und Gesang, der bleibt ein Narr sein Leben lang! En er was nog iets, maar dat schiet me niet onmiddellijk te binnen!Toch heeft economieverslaggever Bouten wel een punt als hij stelt dat (LVK)competitie het slechtste in mensen naar boven haalt. Bij wedstrijden gaat het vaak meer om de knikkers dan om het spel, terwijl de oude Grieken toch al wisten dat deelnemen belangrijker is dan winnen

Prins Abbie I geeft Venlo terug aan de Venlonaren

Om de een of andere reden wordt Venlo de stad van Wilders genoemd. Hij is er in 1963 geboren en heeft er zijn jonge jaren gesleten. Zijn politieke loopbaan begon hij echter in Utrecht, waar hij in 1997 in de gemeenteraad kwam. Met evenveel recht van spreken zou je Venlo de stad van Hubert Bruls of Hai Berden kunnen noemen. Een stad behoort natuurlijk aan niemand toe of aan iedereen. Maar met carnaval is alles anders. Dan draagt de burgemeester voor de drie dolle dagen de sleutel van de stad over aan de prins carnaval. En de prins is niet niemand of iedereen. De prins regeert nog echt over zijn onderdanen. In Venlo is dat de prins van het Venloosch Vasteloaves Gezelschap ‘Jocus’, opgericht in 1842. Die wordt aanstaande zondag, 4 februari, geproclameerd. Sinds 1978 bestaan in dezelfde stad echter ook de ‘Vaegers’. Die vereniging heeft zich mede ten doel gesteld in de rijke traditie van het carnaval een vernieuwende bijdrage te leveren. Zo zijn ze in 2006 begonnen met het uitgeven van een prinselijke postzegel. Jaarlijks prijkt het portret van hun prins op die zegel. Dit jaar is dat het gezicht van prins Abbie I. Hoewel dus nog niet officieel bekend is wie de sleutel van burgemeester Bruls zal overnemen, staat al vast dat hij minder in de schijnwerpers zal staan dan de leraar economie en wiskunde van het Valuascollege, die prins is bij de ‘Vaegers’. Dat komt omdat Abbie I in Marokko geboren is, in Marrakech om precies te zijn. Tweeëndertig jaar geleden zag hij daar het levenslicht. Abbie I is niet de eerste prins van allochtone huize. Maar volgens de landelijke pers staat een prins met een allochtone achtergrond in Venlo gelijk aan vloeken in de kerk. Want Venlo is toch de stad van Geert Wilders. Natuurlijk is dat niet waar, maar de media hebben nu eenmaal hun eigen werkelijkheid. Abbie Chalgoum mocht zich dus verheugen in aandacht van de landelijke media. Die waren er vooral op uit om hem iets onaardigs over Wilders te laten zeggen. Maar Abbie I is een prins en niet achterlijk. Hij had feilloos in de peiling dat al die aandacht eigenlijk niet voor hem bedoeld was en beperkte zich tot het uitnodigen van de heer Wilders voor zijn receptie. Heel diplomatiek merkte hij verder nog fijntjes op dat die aandacht een mooie kans opleverde om Venlo positieve publiciteit te geven, want blijkbaar ziet de buitenwacht de stad nog altijd als eigendom van Wilders. Ten onrechte, want het is net zo goed de stad van Abbie Chalgoum, aldus de prins. Prins Abbie I geeft daarmee de, volgens de werkelijkheid van de media, door Wilders ingepikte stad Venlo terug aan de Venlonaren . Dus zal het snel afgelopen zijn met de aandacht, want de media hebben er geen belang bij hun eigen, gekunstelde werkelijkheid in rook te zien op gaan. Alaaf Abbie I. En voor de ‘Vaegers’ geldt: Ze zijn erin gestonken; Mission accomplished!!!!!