Wat de VVV met diverse campagnes maar mondjesmaat lukt, krijgt wethouder Kompier op een dinsdagmiddag in de zomer spelenderwijs voor elkaar. Vaals op de wereldkaart zetten. Eigenlijk heel eenvoudig. Gewoon even meeliften met de xenofobische ( vreemdelingenangst ) trend, die Nederland de laatste jaren kenmerkt. Hoe zit de zaak in elkaar?
1. Vaals heeft een begroting van een kleine 30 miljoen per jaar. Het dorp telt een kleine 10.000 inwoners. Daarvan hebben er 300 een uitkering. En dat zijn er 200 meer dan in vergelijkbare gemeenten. Van die 300 is 40% buitenlander en 60% dus niet. Van elke 100 nieuwe aanmelders, vragen er 9 meteen een uitkering aan. Dat hele uitkeringsgebeuren kost de gemeente per jaar bijna 10,5 miljoen euro, waarvan ze er bijna 9 terugkrijgt van de rijksoverheid. Voor de gemeente zelf resteert een dikke 1,5 miljoen euro. De 40% buitenlandse uitkeringsgerechtigden krijgen daarvan € 638.800,-, dat is € 5.323 euro per jaar per persoon. De overige 9,5 ton gaan naar Nederlandse uitkeringsgerechtigden. In Vaals zijn vele daarvan inmiddels volstrekt onbemiddelbaar. Maar dat terzijde. Je scoort niet met de mededeling dat vele Vaalsenaren te lui zijn om te werken.
2. De bevolking van Vaals is in de eerste vijf maanden van 2011 volgens het CBS met 30 personen afgenomen. Er hebben zich in die periode 90 mensen uit het buitenland in Vaals gevestigd en er zijn ook 90 personen naar het buitenland vertrokken. Ervan uitgaande dat van de 90 inkomende 9% een uitkering aanvraagt, zoals de wethouder stelt, en dat van de naar het buitenland vertrekkende niemand een uitkering had, kwamen er in de eerste vijf maanden van 2011 dus 8 zogeheten uitkeringstoeristen bij. Rechtvaardigen die het beeld, dat Vaals overspoeld wordt door uitkeringstoeristen? Extrapoleren we dat over een heel jaar, dan hebben we het in concreto over 19 gevallen. Het niet inschrijven daarvan levert de gemeente op jaarbasis een besparing op van afgerond een ton.
3. In dit hele verhaal spelen beelden een grote rol. Wat vinden Nederlanders van zichzelf? Wat vinden wij van buitenlanders? Hoe zien die buitenlanders zichzelf en hoe zien ze ons? En nog meer bepalend en hardnekkig zijn de beelden van de beelden. Hoe denken wij dat de buitenlanders ons zien? Hoe denken de buitenlanders dat wij hen zien? Woorden hebben invloed. Als ze maar verspreid worden. De woorden van wethouder Kompier zijn over de wereld verspreid en meteen waarschuwen sommige mensen voor een xenofobisch domino-effect. Vaals zou aan de wieg kunnen staan van een golf van vreemdelingenangst, die vanaf het hoogste punt van Nederland Europa als een tsunami gaat overspoelen. Maar het is eerder omgekeerd. De voorgenomen maatregel om EU-burgers, die niet zelf in hun levensonderhoud kunnen voorzien of onvoldoende bestaansmiddelen hebben voortaan niet meer als inwoner in te schrijven is eerder het gevolg van een al langer in Nederland waarneembare trend om buitenlanders de schuld te geven van alles wat hier niet goed gaat. Vandaag de dag kun je daar politiek wel lekker mee scoren .
4. Natuurlijk is het de verantwoordelijkheid van de wethouder van financiën om ervoor te zorgen, dat de gemeente een sluitende begroting heeft. De bezuinigingen die de Rijksoverheid doorvoert om het Nederlandse financieringstekort binnen de perken te houden hebben grote gevolgen voor die begroting. Ook gemeenten moeten fors inleveren en dus op hun uitgaven bezuinigen. En dan is het heel legitiem, dat alle uitgaven kritisch bekeken worden.
5. De uitstraling van de voorgenomen maatregel is voor een grensgemeente als Vaals, die voor een belangrijk deel leeft van de buitenlanders naar mijn mening niet gunstig. In plaats van zich als een Europese gemeente te profileren, zet Vaals alle buitenlanders neer als profiteurs en kruipt in een eng nationalistisch getint beleidsharnas. Grensgemeenten als Vaals zijn de huid van ons land. Door die huid ademt het land. De adem van Vaals stinkt!
Saturday, 30 July 2011
De verboden toespraak van Jean Ziegler op Salzburger Festspiele 2011
De Zwitser Jean Ziegler, die van 2000 tot 2008 de speciale VN-rapporteur voor het recht op voedsel was, had normaal de openingstoespraak moeten geven op het theater- en muziekfestival de Salzburger Festspiele. Maar de autoriteiten van Salzburg staken daar een stokje voor. Ziegler vermoedt dat sponsors Nestlé en Crédit Suisse zijn striemende toespraak niet zagen zitten.
•
Hieronder vindt u de toespraak die Jean Ziegler had willen geven.
Zeer vereerde dames en heren,
Elke vijf seconden sterft een kind jonger dan tien jaar van de honger. Elke dag verhongeren 37.000 mensen en bijna een miljard mensen zijn permanent ernstig ondervoed. In datzelfde wereldvoedselrapport van de FAO (de Voedsel- en Landbouworganisatie van de VN) - waar elk jaar deze cijfers in staan – is ook te lezen dat de landbouw in zijn huidige fase van ontwikkeling perfect in staat is om het dubbele van de wereldbevolking normaal te voeden.
Conclusie: er is geen objectief gebrek, er is ook geen fataliteit voor deze dagelijkse slachtpartij van de honger die in ijzige normaliteit voortgaat.
Een kind dat van honger sterft, werd vermoord.
Sterven gebeurt overal op dezelfde manier. Of het nu in de Somalische vluchtelingenkampen is, in de sloppenwijken van Karachi of de slums van Dhaka, de doodsstrijd doorloopt dezelfde etappes.
Bij ondervoede kinderen zet het verval zich na enkele dagen door. Het lichaam gebruikt eerst de suiker- en dan de vetreserves op. De kinderen worden lethargisch en dan almaar magerder. Het immuunsysteem gaat onderuit.
Diarree versnelt de uitputting. Mondontstekingen en infecties aan de ademhalingswegen veroorzaken verschrikkelijke pijnen. Dan begint de roofbouw van de spieren. De kinderen kunnen niet meer overeind blijven. Hun armen bengelen krachteloos naast hun lijf. Hun gezicht wordt als dat van oude mensen. Dan volgt de dood.
De omstandigheden die leiden tot deze duizendvoudige pijnen zijn echter gevarieerd en vaak complex.
Kijk bijvoorbeeld naar de tragedie die zich momenteel in Oost-Afrika afspeelt. In de savannes, vlakten of bergen van Ethiopië, Djibouti, Somalië en Noord-Kenia zijn 12 miljoen mensen direct met honger bedreigd. Al vijf jaar zijn de oogsten er ontoereikend. De bodem is hard als beton. Naast de droge waterputten liggen uitgedroogde runderen, geiten, ezels en kamelen. De vrouwen, kinderen of mannen die nog enige kracht hebben, zijn op weg naar de kampen die door de UNHCR, het VN-agentschap voor Vluchtelingen, zijn opgezet.
Bijvoorbeeld naar het kamp in Dadaab op Keniaans grondgebied. Daar verdringen zich al drie maanden meer dan 400.000 hongervluchtelingen. De meesten komen uit het naburige Zuid-Somalië waar de met Al Qaeda gelinkte Al-Shabaab-milities strijd leveren. Sinds juni treden dagelijks 1.500 nieuwe vluchtelingen uit de ochtendnevel. In het kamp is al lang geen plaats meer. De poort in de omheining van prikkeldraad is gesloten. Voor de poort voeren de VN-ambtenaren een selectie door. Slechts enkelingen die nog een levenskans hebben, komen er door.
Het geld voor een intraveneus dieet – dat een kind als het er niet te erg aan toe is, er in twaalf dagen kan bovenop brengen – ontbreekt. Het Wereldvoedselprogramma (WFP) van de VN dat de voedselnoodhulp moet verzorgen, vroeg op 1 juli een bijzondere bijdrage van 180 miljoen euro aan de VN-lidstaten. Er werd slechts 62 miljoen euro gestort. Het normale budget van het Wereldvoedselprogramma bedroeg in 2008 zes miljard dollar. In 2011 is dat gezakt tot 2,8 miljard dollar.
Waarom? Omdat de rijke donorlanden – in het bijzonder de EU-landen, de VS, Canada en Australië – miljarden euro en dollar moesten betalen aan hun lokale banken: om het interbancair krediet terug op gang te brengen en om de speculatiebandieten te redden. Voor de humanitaire noodhulp en de reguliere ontwikkelingshulp bleef en blijft er bijna geen geld over.
Door de ineenstorting van de financiële markten hebben de hefboomfondsen en andere grootspeculanten zich op de landbouwgrondstoffenbeurzen gestort (zoals de Chicago Commodity Stock Exchange). Met termijncontracten en futures drijven ze de basisvoedselprijzen naar astronomische hoogten.
Een ton graan kost vandaag 270 euro op de wereldmarkt. Die prijs lag een jaar geleden ongeveer op de helft. Rijst steeg met 110 procent. Maïs met 63 procent.
Wat zijn de gevolgen? Ethiopië, noch Somalië, Djibouti of Kenia kunnen voedselvoorraden aanleggen. Hoewel de ramp al vijf jaar eerder voorspeld werd.
Daarbovenop komt nog dat de landen in de Hoorn van Afrika gebukt gaan onder hun buitenlandse schuldenlast. Voor infrastructuurwerken ontbreken de middelen. In Afrika ten zuiden van de Sahara is slechts 3,8 procent van de bebouwbare grond geïrrigeerd. In Wollo, Tigray en Shoa in het Ethiopische hoogland of in Noord-Kenia en Somalië is dat nog minder. De droogte doodt ongestoord. Deze keer zal ze vele tienduizenden slachtoffers maken.
Veel rijken, grootbankiers en CEO's van deze wereld komen samen in Salzburg. Zij zijn de veroorzakers en de meesters van de kannibalistische wereldorde.
Wat is mijn droom? De muziek, de poëzie – kortweg de kunst – brengen de mens buiten zichzelf. De kunst heeft wapens die de analytische geest niet heeft: ze prikkelt de toehoorder, dringt door de dikste betonlaag van het egoïsme, de vervreemding en de afstand.
Zij treft de mensen in hun innerlijk, beweegt hen tot onverwachte emoties. En plots breekt de verdedigingsmuur. De neoliberale winstwaan valt in stof en as.
In het bewustzijn dringt de realiteit, ook de stervende kinderen, door.
In Salzburg kunnen wonderen gebeuren: het ontwaken van de meesters van de wereld. De opstanding van het geweten.
Maar geen angst, die wonderen zullen in Salzburg niet gebeuren.
Ik word wakker. Mijn droom kan niet onrealistischer zijn. Het kapitaal is overal en altijd sterker dan de kunst. Onsterfelijke reusachtige mensen, zo noemt Noam Chomsky de concerns. Vorig jaar – zo zeggen de statistieken van de Wereldbank – controleerden de 500 grootste privébedrijven 52,8 procent van het bruto nationaal product of alles wat er in één jaar aan wereldrijkdom wordt geproduceerd.
De totaal ontketende, totaal ongecontroleerde winstmaximalisatie is hun strategie. Het maakt niet uit wie er aan het hoofd staat van het concern. Het gaat niet om zijn gevoelens of zijn kennis. Het gaat om het structurele geweld van het kapitaal. Is hij onvoldoende productief? Dan wordt hij van het directieniveau verdreven.
Tegen de ijzeren wet van de kapitaalaccumulatie zijn zelfs Beethoven en Von Hofmannsthal machteloos. “L'art pour l'art”, schreef Théophile Gautier in het midden van de 19de eeuw. De stelling van de autonome kunst die los staat van elke sociale werkelijkheid beschermt de machtigen voor hun eigen emoties en de eventuele verandering van hun hart.
De hoop ligt in de strijd van de volkeren in het Zuiden, van Egypte en Syrië tot Bolivia en in de geduldige en nauwgezette opbouw van een radicale oppositie in de westerse landen.
Kortom, in de actieve, consequente, coherente, democratische organisatie van revolutionair antigeweld. Er is leven voor de dood. De dag zal komen dat mensen met elkaar zullen leven in vrede, rechtvaardigheid, rede en vrijheid, bevrijd van de angst voor materiële nood.
Moeder Courage, uit het gelijknamige toneelstuk van Bertolt Brecht legt die hoop uit aan haar kinderen:
“Es kommt der Tag, da wird sich wenden.
Das Blatt für uns, er ist nicht fern.
Da werden wir, das Volk, beenden
Den großen Krieg der großen Herrn.
Die Händler, mit all ihren Bütteln
Und ihrem Kriegs- und Totentanz
Sie wird auf ewig von sich schütteln
Die neue Welt des g‘meinen Manns.
Es wird der Tag, doch wann er wird,
Hängt ab von mein und deinem Tun.
Drum wer mit uns noch nicht marschiert,
Der mach’ sich auf die Socken nun."
Dank u,
Jean Ziegler
Overgenomen van: Janbontje.web-log.nl
•
Hieronder vindt u de toespraak die Jean Ziegler had willen geven.
Zeer vereerde dames en heren,
Elke vijf seconden sterft een kind jonger dan tien jaar van de honger. Elke dag verhongeren 37.000 mensen en bijna een miljard mensen zijn permanent ernstig ondervoed. In datzelfde wereldvoedselrapport van de FAO (de Voedsel- en Landbouworganisatie van de VN) - waar elk jaar deze cijfers in staan – is ook te lezen dat de landbouw in zijn huidige fase van ontwikkeling perfect in staat is om het dubbele van de wereldbevolking normaal te voeden.
Conclusie: er is geen objectief gebrek, er is ook geen fataliteit voor deze dagelijkse slachtpartij van de honger die in ijzige normaliteit voortgaat.
Een kind dat van honger sterft, werd vermoord.
Sterven gebeurt overal op dezelfde manier. Of het nu in de Somalische vluchtelingenkampen is, in de sloppenwijken van Karachi of de slums van Dhaka, de doodsstrijd doorloopt dezelfde etappes.
Bij ondervoede kinderen zet het verval zich na enkele dagen door. Het lichaam gebruikt eerst de suiker- en dan de vetreserves op. De kinderen worden lethargisch en dan almaar magerder. Het immuunsysteem gaat onderuit.
Diarree versnelt de uitputting. Mondontstekingen en infecties aan de ademhalingswegen veroorzaken verschrikkelijke pijnen. Dan begint de roofbouw van de spieren. De kinderen kunnen niet meer overeind blijven. Hun armen bengelen krachteloos naast hun lijf. Hun gezicht wordt als dat van oude mensen. Dan volgt de dood.
De omstandigheden die leiden tot deze duizendvoudige pijnen zijn echter gevarieerd en vaak complex.
Kijk bijvoorbeeld naar de tragedie die zich momenteel in Oost-Afrika afspeelt. In de savannes, vlakten of bergen van Ethiopië, Djibouti, Somalië en Noord-Kenia zijn 12 miljoen mensen direct met honger bedreigd. Al vijf jaar zijn de oogsten er ontoereikend. De bodem is hard als beton. Naast de droge waterputten liggen uitgedroogde runderen, geiten, ezels en kamelen. De vrouwen, kinderen of mannen die nog enige kracht hebben, zijn op weg naar de kampen die door de UNHCR, het VN-agentschap voor Vluchtelingen, zijn opgezet.
Bijvoorbeeld naar het kamp in Dadaab op Keniaans grondgebied. Daar verdringen zich al drie maanden meer dan 400.000 hongervluchtelingen. De meesten komen uit het naburige Zuid-Somalië waar de met Al Qaeda gelinkte Al-Shabaab-milities strijd leveren. Sinds juni treden dagelijks 1.500 nieuwe vluchtelingen uit de ochtendnevel. In het kamp is al lang geen plaats meer. De poort in de omheining van prikkeldraad is gesloten. Voor de poort voeren de VN-ambtenaren een selectie door. Slechts enkelingen die nog een levenskans hebben, komen er door.
Het geld voor een intraveneus dieet – dat een kind als het er niet te erg aan toe is, er in twaalf dagen kan bovenop brengen – ontbreekt. Het Wereldvoedselprogramma (WFP) van de VN dat de voedselnoodhulp moet verzorgen, vroeg op 1 juli een bijzondere bijdrage van 180 miljoen euro aan de VN-lidstaten. Er werd slechts 62 miljoen euro gestort. Het normale budget van het Wereldvoedselprogramma bedroeg in 2008 zes miljard dollar. In 2011 is dat gezakt tot 2,8 miljard dollar.
Waarom? Omdat de rijke donorlanden – in het bijzonder de EU-landen, de VS, Canada en Australië – miljarden euro en dollar moesten betalen aan hun lokale banken: om het interbancair krediet terug op gang te brengen en om de speculatiebandieten te redden. Voor de humanitaire noodhulp en de reguliere ontwikkelingshulp bleef en blijft er bijna geen geld over.
Door de ineenstorting van de financiële markten hebben de hefboomfondsen en andere grootspeculanten zich op de landbouwgrondstoffenbeurzen gestort (zoals de Chicago Commodity Stock Exchange). Met termijncontracten en futures drijven ze de basisvoedselprijzen naar astronomische hoogten.
Een ton graan kost vandaag 270 euro op de wereldmarkt. Die prijs lag een jaar geleden ongeveer op de helft. Rijst steeg met 110 procent. Maïs met 63 procent.
Wat zijn de gevolgen? Ethiopië, noch Somalië, Djibouti of Kenia kunnen voedselvoorraden aanleggen. Hoewel de ramp al vijf jaar eerder voorspeld werd.
Daarbovenop komt nog dat de landen in de Hoorn van Afrika gebukt gaan onder hun buitenlandse schuldenlast. Voor infrastructuurwerken ontbreken de middelen. In Afrika ten zuiden van de Sahara is slechts 3,8 procent van de bebouwbare grond geïrrigeerd. In Wollo, Tigray en Shoa in het Ethiopische hoogland of in Noord-Kenia en Somalië is dat nog minder. De droogte doodt ongestoord. Deze keer zal ze vele tienduizenden slachtoffers maken.
Veel rijken, grootbankiers en CEO's van deze wereld komen samen in Salzburg. Zij zijn de veroorzakers en de meesters van de kannibalistische wereldorde.
Wat is mijn droom? De muziek, de poëzie – kortweg de kunst – brengen de mens buiten zichzelf. De kunst heeft wapens die de analytische geest niet heeft: ze prikkelt de toehoorder, dringt door de dikste betonlaag van het egoïsme, de vervreemding en de afstand.
Zij treft de mensen in hun innerlijk, beweegt hen tot onverwachte emoties. En plots breekt de verdedigingsmuur. De neoliberale winstwaan valt in stof en as.
In het bewustzijn dringt de realiteit, ook de stervende kinderen, door.
In Salzburg kunnen wonderen gebeuren: het ontwaken van de meesters van de wereld. De opstanding van het geweten.
Maar geen angst, die wonderen zullen in Salzburg niet gebeuren.
Ik word wakker. Mijn droom kan niet onrealistischer zijn. Het kapitaal is overal en altijd sterker dan de kunst. Onsterfelijke reusachtige mensen, zo noemt Noam Chomsky de concerns. Vorig jaar – zo zeggen de statistieken van de Wereldbank – controleerden de 500 grootste privébedrijven 52,8 procent van het bruto nationaal product of alles wat er in één jaar aan wereldrijkdom wordt geproduceerd.
De totaal ontketende, totaal ongecontroleerde winstmaximalisatie is hun strategie. Het maakt niet uit wie er aan het hoofd staat van het concern. Het gaat niet om zijn gevoelens of zijn kennis. Het gaat om het structurele geweld van het kapitaal. Is hij onvoldoende productief? Dan wordt hij van het directieniveau verdreven.
Tegen de ijzeren wet van de kapitaalaccumulatie zijn zelfs Beethoven en Von Hofmannsthal machteloos. “L'art pour l'art”, schreef Théophile Gautier in het midden van de 19de eeuw. De stelling van de autonome kunst die los staat van elke sociale werkelijkheid beschermt de machtigen voor hun eigen emoties en de eventuele verandering van hun hart.
De hoop ligt in de strijd van de volkeren in het Zuiden, van Egypte en Syrië tot Bolivia en in de geduldige en nauwgezette opbouw van een radicale oppositie in de westerse landen.
Kortom, in de actieve, consequente, coherente, democratische organisatie van revolutionair antigeweld. Er is leven voor de dood. De dag zal komen dat mensen met elkaar zullen leven in vrede, rechtvaardigheid, rede en vrijheid, bevrijd van de angst voor materiële nood.
Moeder Courage, uit het gelijknamige toneelstuk van Bertolt Brecht legt die hoop uit aan haar kinderen:
“Es kommt der Tag, da wird sich wenden.
Das Blatt für uns, er ist nicht fern.
Da werden wir, das Volk, beenden
Den großen Krieg der großen Herrn.
Die Händler, mit all ihren Bütteln
Und ihrem Kriegs- und Totentanz
Sie wird auf ewig von sich schütteln
Die neue Welt des g‘meinen Manns.
Es wird der Tag, doch wann er wird,
Hängt ab von mein und deinem Tun.
Drum wer mit uns noch nicht marschiert,
Der mach’ sich auf die Socken nun."
Dank u,
Jean Ziegler
Overgenomen van: Janbontje.web-log.nl
Friday, 29 July 2011
Hunde, wollt ihr ewig leben?
De Ieren hadden een speciale plaats in mijn hart. Ik bewonderde vooral hun vermogen om het leven op humoristische wijze te relativeren. De ontdekking van het wilde westen door Columbus had grote gevolgen voor de positie van de Ieren in Europa. Voor Columbus was Ierland het wilde westen. Na Columbus hoorden ze er plotseling bij. En nu lopen ze voorop. In 2004 kondigde Ierland als eerste land ter wereld een nationaal rookverbod af. De huidige minister van Volksgezondheid, Reilly – ooit huisarts, wil nu het roken in auto’s strafbaar maken als er ook kinderen meerijden.
Ik maak me al jaren grote zorgen over de steeds maar toenemende bemoeizucht van de preventiestaat, die maakt dat het leven veel van zijn charme verliest. Het lijkt erop, dat bestuurders en politici zo weinig invloed op de grote wereldproblemen kunnen uitoefenen, dat ze zich terugtrekken in hun eigen bastions en zich daar vooral bemoeien met de privézaken van de burgers. De overheid bepaalt voor ons wat levenskwaliteit is. Alles lijkt erop gericht te zijn het leven zo lang mogelijk te laten duren, het risicoloos te maken. ‘Hunde, wollt ihr ewig leben?’, spookt door mijn hoofd. Van leven ga je vroeg of laat dood. Dat staat ( nog ) vast. Kwantiteit van leven is belangrijker geworden dan kwaliteit.
Toen de Ieren nog wild waren hadden ze, zoals alle wilden, een hekel aan wetten en regels. Het was een zooitje ongeregeld. Spannend, avontuurlijk, vol verrassingen.
Waar zijn we nu aangeland?
In de hoofden van sommigen wonen in de ecologisch verantwoorde en duurzame samenleving van de toekomst exact zoveel mensen als de biotoop toelaat, die alleen nog elektrisch aangedreven voer- , vaar- en vliegtuigen gebruiken, waarvan de batterijen opgeladen worden met zonne - of windenergie, die allemaal niet roken, minstens een half uur per dag bewegen, een gezond gewicht hebben, er een mediterraan voedingspatroon op na houden met veel groente, fruit, vis, noten, volkoren producten, plantaardige vetten, weinig vlees en matig alcoholgebruik, zich keurig aan de maximum snelheid van 50 kilometer per uur houden , een geperfectioneerd systeem van geboorteplanning en – regeling kennen, allemaal hoog opgeleid zijn en een levensverwachting van 95 jaar hebben. En ze leefden nog lang en gelukkig. Ik hoop ver voor die tijd aangebroken is dood te zijn.
Ik maak me al jaren grote zorgen over de steeds maar toenemende bemoeizucht van de preventiestaat, die maakt dat het leven veel van zijn charme verliest. Het lijkt erop, dat bestuurders en politici zo weinig invloed op de grote wereldproblemen kunnen uitoefenen, dat ze zich terugtrekken in hun eigen bastions en zich daar vooral bemoeien met de privézaken van de burgers. De overheid bepaalt voor ons wat levenskwaliteit is. Alles lijkt erop gericht te zijn het leven zo lang mogelijk te laten duren, het risicoloos te maken. ‘Hunde, wollt ihr ewig leben?’, spookt door mijn hoofd. Van leven ga je vroeg of laat dood. Dat staat ( nog ) vast. Kwantiteit van leven is belangrijker geworden dan kwaliteit.
Toen de Ieren nog wild waren hadden ze, zoals alle wilden, een hekel aan wetten en regels. Het was een zooitje ongeregeld. Spannend, avontuurlijk, vol verrassingen.
Waar zijn we nu aangeland?
In de hoofden van sommigen wonen in de ecologisch verantwoorde en duurzame samenleving van de toekomst exact zoveel mensen als de biotoop toelaat, die alleen nog elektrisch aangedreven voer- , vaar- en vliegtuigen gebruiken, waarvan de batterijen opgeladen worden met zonne - of windenergie, die allemaal niet roken, minstens een half uur per dag bewegen, een gezond gewicht hebben, er een mediterraan voedingspatroon op na houden met veel groente, fruit, vis, noten, volkoren producten, plantaardige vetten, weinig vlees en matig alcoholgebruik, zich keurig aan de maximum snelheid van 50 kilometer per uur houden , een geperfectioneerd systeem van geboorteplanning en – regeling kennen, allemaal hoog opgeleid zijn en een levensverwachting van 95 jaar hebben. En ze leefden nog lang en gelukkig. Ik hoop ver voor die tijd aangebroken is dood te zijn.
Spiegelpaleis Europa
Het nieuws van vandaag biedt mij weinig aanknopingspunten. Naar aanleiding van het labyrint in de gerestaureerde St.Gerlachuskerk in Houthem heb ik even gekeken naar de herkomst van het labyrint in het algemeen ( Daedalus, de vader van Icarus , ontwierp er een voor koning Minos, die er de Minotaurus in opsloot ) en naar dat van de kathedraal in Amiens in het bijzonder, waar ik al snel stuitte op de swastika in het vloermotief van die kathedraal en het onderwerp toen maar voor gezien hield. De jeugdoverlast dan? Veel spierballentaal en een ontevreden twitterende burgemeester van Meerssen, die betoogt dat er met geen woord gerept wordt over de aandacht die zijn gemeente aan preventie besteedt, terwijl dat in het commentaar met de titel ‘spierballen’ wel degelijk gebeurd. Jeugdoverlast hoort bij een vergrijzende samenleving en een gebrek aan voorzieningen specifiek voor de leeftijdscategorie tussen pakweg 13 en 20 jaar. Allemaal oud nieuws.
En vandaag wordt ook duidelijk ( wat ik gisteren al schreef) , dat het tegengaan van uitkeringstoerisme in Vaals enkel betrekking kan hebben op uitkeringstoeristen uit andere EU – landen. Die vermaledijde buitenlanders.
De middag heb ik besteed aan het uitlezen van een boek van Joep Leerssen met de titel: ‘Spiegelpaleis Europa, Europese cultuur als mythe en beeldvorming’, dat in mei van dit jaar verschenen is. Interessante literatuur. Leerssen heeft in Aken gestudeerd. Vergelijkende literatuurwetenschap en daarbinnen de Imagologie is zijn vakgebied. Kort samengevat handelt het boek over Europees identiteitsbesef. Leerssen ziet het thematiseren daarvan als een belangrijk tegengif tegen het denken in nationale categorieën . De wereld en ook Europa is te complex om ze (het) met eenvoudige wij - zij tegenstellingen te verklaren en de beeldvorming over nationale identiteiten is partieel, veranderlijk en intern tegenstrijdig, hetgeen die identiteiten nogal betrekkelijk en onbeduidend maakt. Hardnekkige beelden blijven onze mening over anderen beïnvloeden en het omgekeerde geldt evenzeer. Hoe zien we onszelf en hoe zien de anderen ons? Kunnen we , na 1989, een nieuwe Europese identiteit ontwikkelen? Een grote uitdaging voor Europa! Niet in de laatste plaats waarschuwt Leerssen voor de gevolgen van het de laatste tijd weer sterk in opkomst zijnde nationalisme. Daarom ga ik me nu maar verdiepen in een ander werk van zijn hand: ‘Nationaal denken in Europa, een cultuurhistorische schets’. Een leven lang leren, meer vragen en minder beweren.
En vandaag wordt ook duidelijk ( wat ik gisteren al schreef) , dat het tegengaan van uitkeringstoerisme in Vaals enkel betrekking kan hebben op uitkeringstoeristen uit andere EU – landen. Die vermaledijde buitenlanders.
De middag heb ik besteed aan het uitlezen van een boek van Joep Leerssen met de titel: ‘Spiegelpaleis Europa, Europese cultuur als mythe en beeldvorming’, dat in mei van dit jaar verschenen is. Interessante literatuur. Leerssen heeft in Aken gestudeerd. Vergelijkende literatuurwetenschap en daarbinnen de Imagologie is zijn vakgebied. Kort samengevat handelt het boek over Europees identiteitsbesef. Leerssen ziet het thematiseren daarvan als een belangrijk tegengif tegen het denken in nationale categorieën . De wereld en ook Europa is te complex om ze (het) met eenvoudige wij - zij tegenstellingen te verklaren en de beeldvorming over nationale identiteiten is partieel, veranderlijk en intern tegenstrijdig, hetgeen die identiteiten nogal betrekkelijk en onbeduidend maakt. Hardnekkige beelden blijven onze mening over anderen beïnvloeden en het omgekeerde geldt evenzeer. Hoe zien we onszelf en hoe zien de anderen ons? Kunnen we , na 1989, een nieuwe Europese identiteit ontwikkelen? Een grote uitdaging voor Europa! Niet in de laatste plaats waarschuwt Leerssen voor de gevolgen van het de laatste tijd weer sterk in opkomst zijnde nationalisme. Daarom ga ik me nu maar verdiepen in een ander werk van zijn hand: ‘Nationaal denken in Europa, een cultuurhistorische schets’. Een leven lang leren, meer vragen en minder beweren.
Thursday, 28 July 2011
Uitkeringstoeristen
Vaals is een toeristengemeente. De bevordering van het toerisme is een, zo niet HET belangrijkste, speerpunt van het gemeentelijk beleid. Het drielandenpunt, een groot bungalowpark, Hotel – Kasteel Vaalsbroek, Hotel - Kasteel Bloemendal en diverse campings. Honderdduizenden dagjesmensen en overnachtingen. Vaals loopt ook langzaam leeg. Het aantal inwoners daalt gestaag en dat baart zorgen. Dat hardop zeggen is tegenwoordig niet meer politiek correct. De krimp biedt kansen is heden ten dage de politiek correcte reactie. Vaals is ook arm. Op het totaal aantal inwoners telt de gemeente een relatief groot aantal mensen dat van een uitkering moet leven. En daardoor scoort Vaals hoog op de armoedeschaal. Al jaren probeert de gemeente de bak met uitkeringsgerechtigden minder vol te krijgen. Vechten tegen de bierkaai. Want wat blijkt? Naast het feit dat Vaalsenaren van nature lui zijn ( op het Von Clermontplein ligt ‘d’r voele Völser’) hebben nu ook de uitkeringsgerechtigden uit andere delen van Nederland Vaals ontdekt. Ze verhuizen massaal naar de drielandengemeente omdat het woonklimaat er aantrekkelijk is en de huren van kamers laag. Dat krikt het aantal inwoners natuurlijk behoorlijk op. Prima middel tegen de krimp. Maar de wethouder van sociale zaken krijgt er kramp van . En dus heeft Vaals als toeristengemeente besloten uitkeringtoeristen te gaan weigeren. Als eerste gemeente in Nederland gaat Vaals, volgens de wethouder, een Europese richtlijn uit 2004 toepassen. Dat hebben ze bij de buren in België afgekeken. De strekking van de voorgenomen maatregel is: U bent alleen nog maar welkom als u zelf in uw levensonderhoud kunt voorzien. Of dat ook voor de eeuwig onbemiddelbare Vaalsenaren zelf gaat gelden is nog niet duidelijk, maar ligt natuurlijk wel voor de hand. De wethouder heeft namelijk de buik vol van profiteurs.
De richtlijn waarom het gaat is naar alle waarschijnlijkheid 2004/38/EG van 29 april 2004 betreffende het recht van vrij verkeer en verblijf op het grondgebied van de lidstaten voor de burgers van de Unie en hun familieleden. Artikel 7 lid 1, sub b bepaalt, dat iedere burger van de Unie het recht heeft gedurende meer dan drie maanden op het grondgebied van een ANDERE LIDSTAAT te verblijven indien hij voor zichzelf en voor zijn familieleden over voldoende bestaansmiddelen beschikt om te voorkomen dat zij tijdens hun verblijf ten laste komen van het sociale bijstandsstelsel van het gastland (….).
De Belgische buren van Vaals weigeren op grond van dat artikel dus waarschijnlijk het ( voor een verblijf langer dan drie maanden ) inschrijven van Nederlanders die niet kunnen aantonen dat zij over voldoende bestaansmiddelen beschikken. Ik waag te betwijfelen dat ze hetzelfde ( kunnen ) doen met hun eigen landgenoten. En dus betwijfel ik, dat Vaals mensen met de Nederlandse nationaliteit kan weigeren. De gemeente zou dat wel kunnen doen ten aanzien van mensen afkomstig uit andere lidstaten van de Unie. Voor Nederlandse uitkeringsgerechtigden blijft Vaals dus gewoon een toeristengemeente, waar ook uitkeringstoeristen welkom zijn. Het wachten is slechts op de eerste juridische procedure. Ik vrees dat de wethouder van de uitspraak nog meer kramp krijgt.
De richtlijn waarom het gaat is naar alle waarschijnlijkheid 2004/38/EG van 29 april 2004 betreffende het recht van vrij verkeer en verblijf op het grondgebied van de lidstaten voor de burgers van de Unie en hun familieleden. Artikel 7 lid 1, sub b bepaalt, dat iedere burger van de Unie het recht heeft gedurende meer dan drie maanden op het grondgebied van een ANDERE LIDSTAAT te verblijven indien hij voor zichzelf en voor zijn familieleden over voldoende bestaansmiddelen beschikt om te voorkomen dat zij tijdens hun verblijf ten laste komen van het sociale bijstandsstelsel van het gastland (….).
De Belgische buren van Vaals weigeren op grond van dat artikel dus waarschijnlijk het ( voor een verblijf langer dan drie maanden ) inschrijven van Nederlanders die niet kunnen aantonen dat zij over voldoende bestaansmiddelen beschikken. Ik waag te betwijfelen dat ze hetzelfde ( kunnen ) doen met hun eigen landgenoten. En dus betwijfel ik, dat Vaals mensen met de Nederlandse nationaliteit kan weigeren. De gemeente zou dat wel kunnen doen ten aanzien van mensen afkomstig uit andere lidstaten van de Unie. Voor Nederlandse uitkeringsgerechtigden blijft Vaals dus gewoon een toeristengemeente, waar ook uitkeringstoeristen welkom zijn. Het wachten is slechts op de eerste juridische procedure. Ik vrees dat de wethouder van de uitspraak nog meer kramp krijgt.
Tuesday, 26 July 2011
Sobere opvang
‘Uitgeprocedeerde asielzoekers met minderjarige kinderen worden voortaan sober opgevangen.
Het is gunstig als ze snel weggaan’. Zomaar een kop tussen vele andere in de krant van vandaag. Op de een of andere manier bleef hij mij bezighouden. De rechter moest er in januari van dit jaar aan te pas komen om onze overheid te dwingen uitgeprocedeerde asielzoekers met minderjarige kinderen niet zomaar op straat te zetten. We zetten ze nu niet meer op straat, maar brengen ze bijvoorbeeld onder in door de Duitsers tijdens de Tweede Wereldoorlog gebouwde stenen barakken. Naam en plaats van de locatie worden in het artikel merkwaardigerwijs niet genoemd. Alsof het de journalisten door de Dienst Terugkeer en Vertrek verboden werd die te noemen. Het gaat om ‘een voormalig militair terrein onder de rook van Breda.’ Na kort rechercheren kom ik erachter dat het artikel handelt over het complex Prinsenbosch in Gilze -Rijen. Volgens Binnenlandse Zaken is dat complex zo opgezet, dat je er niet lang wil blijven en dat het voor een kind beter is als het er niet opgroeit. Wat zouden ze daar dan met die mensen doen? Is dat een modern concentratiekamp? Is de Dienst Terugkeer en Vertrek de nieuwe Nederlandse Gestapo? Is dat soms de reden voor al die geheimzinnigheid? Allemaal vragen die door mijn hoofd spoken.
Dankzij de PVV hebben we een regeerakkoord, waarin het vertrek van gezinnen prioriteit heeft bij de terugkeer naar het land van herkomst van asielzoekers. Is ‘dankzij’ het goede woord? Ik worstel, maar iets in mij zegt me, dat dit niet de manier is om met elkaar om te gaan. We onderscheiden humanitaire en economische vluchtelingen of asielzoekers. En kennelijk kiezen we ervoor om met economische vluchtelingen inhumaan om te gaan. Die pesten we weliswaar niet weg, maar we maken hun het verblijf hier wel zo onaangenaam als maar enigszins mogelijk. Het zal je dagelijks werk maar zijn om medemensen het leven zo onaangenaam als mogelijk te maken. Ik hoop dat mijn kinderen nooit economisch uit Nederland zullen moeten vluchten omdat ze hier hun kost niet meer kunnen verdienen. Omdat ze er geen toekomst meer zien voor hun kinderen. En als ze het wel moeten doen, dan hoop ik dat ze de kans krijgen waar dan ook in deze wereld door hard te werken een nieuw bestaan op te bouwen. Wanneer gaan wij deze wereld met elkaar delen in plaats van te verdedigen wat we hebben ten koste van hen die minder of niets hebben?
Het is gunstig als ze snel weggaan’. Zomaar een kop tussen vele andere in de krant van vandaag. Op de een of andere manier bleef hij mij bezighouden. De rechter moest er in januari van dit jaar aan te pas komen om onze overheid te dwingen uitgeprocedeerde asielzoekers met minderjarige kinderen niet zomaar op straat te zetten. We zetten ze nu niet meer op straat, maar brengen ze bijvoorbeeld onder in door de Duitsers tijdens de Tweede Wereldoorlog gebouwde stenen barakken. Naam en plaats van de locatie worden in het artikel merkwaardigerwijs niet genoemd. Alsof het de journalisten door de Dienst Terugkeer en Vertrek verboden werd die te noemen. Het gaat om ‘een voormalig militair terrein onder de rook van Breda.’ Na kort rechercheren kom ik erachter dat het artikel handelt over het complex Prinsenbosch in Gilze -Rijen. Volgens Binnenlandse Zaken is dat complex zo opgezet, dat je er niet lang wil blijven en dat het voor een kind beter is als het er niet opgroeit. Wat zouden ze daar dan met die mensen doen? Is dat een modern concentratiekamp? Is de Dienst Terugkeer en Vertrek de nieuwe Nederlandse Gestapo? Is dat soms de reden voor al die geheimzinnigheid? Allemaal vragen die door mijn hoofd spoken.
Dankzij de PVV hebben we een regeerakkoord, waarin het vertrek van gezinnen prioriteit heeft bij de terugkeer naar het land van herkomst van asielzoekers. Is ‘dankzij’ het goede woord? Ik worstel, maar iets in mij zegt me, dat dit niet de manier is om met elkaar om te gaan. We onderscheiden humanitaire en economische vluchtelingen of asielzoekers. En kennelijk kiezen we ervoor om met economische vluchtelingen inhumaan om te gaan. Die pesten we weliswaar niet weg, maar we maken hun het verblijf hier wel zo onaangenaam als maar enigszins mogelijk. Het zal je dagelijks werk maar zijn om medemensen het leven zo onaangenaam als mogelijk te maken. Ik hoop dat mijn kinderen nooit economisch uit Nederland zullen moeten vluchten omdat ze hier hun kost niet meer kunnen verdienen. Omdat ze er geen toekomst meer zien voor hun kinderen. En als ze het wel moeten doen, dan hoop ik dat ze de kans krijgen waar dan ook in deze wereld door hard te werken een nieuw bestaan op te bouwen. Wanneer gaan wij deze wereld met elkaar delen in plaats van te verdedigen wat we hebben ten koste van hen die minder of niets hebben?
De geradicaliseerde eenzame wolf
Anders Behring Breivik is een geradicaliseerde eenzame wolf (lone wolve).
Hoe en waarom mensen ( kunnen ) radicaliseren staat beschreven in een rapport, dat in opdracht van het Nederlandse Ministerie van Justitie in 2009 opgesteld werd door de universiteiten van Utrecht en Amsterdam.
In dat onderzoek wordt geconcludeerd dat : “ sympathie voor moslim- of rechtsradicaal gedachtegoed met name dan een grote kans van ontstaan heeft wanneer fundamentele aspecten omtrent de levenssituatie van de jongere en zijn/haar groep door hem/haar als onrechtvaardig wordt waargenomen. Samen met gevoeligheid voor onzekerheid en ervaren groepsbedreiging kan dit gemakkelijk leiden tot extern gerichte negatieve emoties zoals boosheid en intenties tot en daadwerkelijk verrichten van radicaal en gewelddadig gedrag.”
Gevaarlijke eenlingen, zoals Breivik, worden 'lone wolves' genoemd. Ze zijn moeilijk te traceren, omdat ze weinig communiceren over hun plannen en nog geen crimineel verleden hebben. Zo kon Breivik 9 jaar lang in stilte werken aan de voorbereidingen op 22 juli 2011.
In Leiden doet Dr. Beatrice de Graaf van het Centre for Terrorism and Counterterrorism onderzoek naar het fenomeen van de ‘lonely wolves’. De 'eenzame wolven' maken geen deel uit van een terreurorganisatie, maar laten zich er wel door inspireren en knutselen hun eigen ideologie in elkaar. Dat heeft Breivik ook gedaan. Hij publiceerde daags voor de aanslagen in Oslo en op Utøya zijn met veel knip- en plakwerk in elkaar geknutselde theorie in een ruim 1500 pagina’s tellend document met de titel: “2083, A European declaration of independence” en een ruim 12 minuten durend en uit vier delen bestaand filmpje met de titel: “Knights Templar 2083” op Youtube.
Dat is geen toeval volgens Dr. Matthew Feldman van de Universiteit van Northampton, expert op het gebied van radicalisme en nieuwe media. Hij betoogt dat extreem - rechts zich gemakkelijker voor ‘lone wolve’ terrorisme leent door het ethos van het heldhaftige individu dat de wereld gaat redden. En dat is wat Anders Brehing Breivik wilde. Hij is een Viking, een Noorman, een Kruisvaarder, een Vrijmetselaar, die de wereld wakker wil schudden en redden van de bedreiging die de Islam in zijn ogen vormt.
Het internet is daarbij een belangrijke factor. Bij gebrek aan een fysieke gemeenschap, stort extreem -rechts zich in een virtuele. De blogs van ene Fjordman en Unabomber Ted Kaczynski vormden belangrijke bronnen van inspiratie. Uit een recente studie van extreem - rechts websites bleek dat 44% van de leden geclassificeerd kon worden als een eenzame wolf.
Breivik verwijst in zijn documenten ook naar de PVV van Wilders, die hij de enige echte conservatieve partij van Europa noemt. Wilders is daar niet blij mee, maar hoe hij wat er in Noorwegen gebeurd is ook veroordeeld, het is duidelijk hoe zijn islamofobie sommige mensen inspireert. De angst om door de Moslims overlopen te worden gaat over in boosheid op iedereen die dat gevaar met vermaledijde politieke correctheid probeert te verdoezelen of te bagatelliseren. En dat verklaart dan weer de keuze van Breivik voor het jongerenkamp van de sociaal – democratische arbeiderspartij op Utøya. Het zijn immers met name de sociaal – democratische zwakkelingen, die de multiculturele samenleving hebben laten ontstaan.
Die multiculturele, geglobaliseerde samenleving leidt nog tot een ander probleem. Een identiteitsprobleem. Elke natie en ook elk mens ontleent zijn identiteit in belangrijke mate aan het zich afzetten tegen de identiteit van andere naties en mensen. Als wij onze identiteit willen profileren hebben we behoefte aan het profiel van de ander, want hoe zouden wij onszelf moeten definiëren als er geen ander zou zijn? Wij zijn Nederlanders, omdat er ook Belgen en Duitsers zijn. Wij zijn christenen, omdat er ook moslims zijn. Door het wegvallen van de grenzen en de toenemende vermenging en vervaging van die identiteiten komen sommige mensen in een identiteitscrisis, die zich onder meer uit in het in ere herstellen en scherp profileren van het andere, van de ander. We zijn nog niet zover, dat we onszelf kunnen zien als bewoners van dezelfde aarde en onze identiteit ontlenen aan de bewoners van andere planeten.
Hoe en waarom mensen ( kunnen ) radicaliseren staat beschreven in een rapport, dat in opdracht van het Nederlandse Ministerie van Justitie in 2009 opgesteld werd door de universiteiten van Utrecht en Amsterdam.
In dat onderzoek wordt geconcludeerd dat : “ sympathie voor moslim- of rechtsradicaal gedachtegoed met name dan een grote kans van ontstaan heeft wanneer fundamentele aspecten omtrent de levenssituatie van de jongere en zijn/haar groep door hem/haar als onrechtvaardig wordt waargenomen. Samen met gevoeligheid voor onzekerheid en ervaren groepsbedreiging kan dit gemakkelijk leiden tot extern gerichte negatieve emoties zoals boosheid en intenties tot en daadwerkelijk verrichten van radicaal en gewelddadig gedrag.”
Gevaarlijke eenlingen, zoals Breivik, worden 'lone wolves' genoemd. Ze zijn moeilijk te traceren, omdat ze weinig communiceren over hun plannen en nog geen crimineel verleden hebben. Zo kon Breivik 9 jaar lang in stilte werken aan de voorbereidingen op 22 juli 2011.
In Leiden doet Dr. Beatrice de Graaf van het Centre for Terrorism and Counterterrorism onderzoek naar het fenomeen van de ‘lonely wolves’. De 'eenzame wolven' maken geen deel uit van een terreurorganisatie, maar laten zich er wel door inspireren en knutselen hun eigen ideologie in elkaar. Dat heeft Breivik ook gedaan. Hij publiceerde daags voor de aanslagen in Oslo en op Utøya zijn met veel knip- en plakwerk in elkaar geknutselde theorie in een ruim 1500 pagina’s tellend document met de titel: “2083, A European declaration of independence” en een ruim 12 minuten durend en uit vier delen bestaand filmpje met de titel: “Knights Templar 2083” op Youtube.
Dat is geen toeval volgens Dr. Matthew Feldman van de Universiteit van Northampton, expert op het gebied van radicalisme en nieuwe media. Hij betoogt dat extreem - rechts zich gemakkelijker voor ‘lone wolve’ terrorisme leent door het ethos van het heldhaftige individu dat de wereld gaat redden. En dat is wat Anders Brehing Breivik wilde. Hij is een Viking, een Noorman, een Kruisvaarder, een Vrijmetselaar, die de wereld wakker wil schudden en redden van de bedreiging die de Islam in zijn ogen vormt.
Het internet is daarbij een belangrijke factor. Bij gebrek aan een fysieke gemeenschap, stort extreem -rechts zich in een virtuele. De blogs van ene Fjordman en Unabomber Ted Kaczynski vormden belangrijke bronnen van inspiratie. Uit een recente studie van extreem - rechts websites bleek dat 44% van de leden geclassificeerd kon worden als een eenzame wolf.
Breivik verwijst in zijn documenten ook naar de PVV van Wilders, die hij de enige echte conservatieve partij van Europa noemt. Wilders is daar niet blij mee, maar hoe hij wat er in Noorwegen gebeurd is ook veroordeeld, het is duidelijk hoe zijn islamofobie sommige mensen inspireert. De angst om door de Moslims overlopen te worden gaat over in boosheid op iedereen die dat gevaar met vermaledijde politieke correctheid probeert te verdoezelen of te bagatelliseren. En dat verklaart dan weer de keuze van Breivik voor het jongerenkamp van de sociaal – democratische arbeiderspartij op Utøya. Het zijn immers met name de sociaal – democratische zwakkelingen, die de multiculturele samenleving hebben laten ontstaan.
Die multiculturele, geglobaliseerde samenleving leidt nog tot een ander probleem. Een identiteitsprobleem. Elke natie en ook elk mens ontleent zijn identiteit in belangrijke mate aan het zich afzetten tegen de identiteit van andere naties en mensen. Als wij onze identiteit willen profileren hebben we behoefte aan het profiel van de ander, want hoe zouden wij onszelf moeten definiëren als er geen ander zou zijn? Wij zijn Nederlanders, omdat er ook Belgen en Duitsers zijn. Wij zijn christenen, omdat er ook moslims zijn. Door het wegvallen van de grenzen en de toenemende vermenging en vervaging van die identiteiten komen sommige mensen in een identiteitscrisis, die zich onder meer uit in het in ere herstellen en scherp profileren van het andere, van de ander. We zijn nog niet zover, dat we onszelf kunnen zien als bewoners van dezelfde aarde en onze identiteit ontlenen aan de bewoners van andere planeten.
Sunday, 24 July 2011
Noorwegen in rouw
Andreas Behring Breivik heeft een bloedige pagina aan de geschiedenis van zijn land toegevoegd. Een bomaanslag in Oslo en een schietpartij op het eiland Utøya, zo’n dertig kilometer noordwestelijk van de stad. Sinds WO II zijn er op een dag niet meer zoveel doden in Noorwegen te betreuren geweest. Opmerkelijk vond ik het feit dat de sociaal - democratische arbeiderspartij in Noorwegen kennelijk nog jeugdkampen organiseert. Maar dat terzijde.
Onmiddellijk wordt er vanzelfsprekend weer van alles en nog wat geroepen over de dader.
Hij is een nationalist. Hij is een anti -islamist, hij is een christelijk fundamentalist, hij vindt de PVV geweldig, hij is rechts en conservatief, hij woonde tot voor kort nog bij zijn moeder, hij heeft 6000 kilo kunstmest besteld.
De man is in de nacht van vrijdag op zaterdag door de politie verhoord, want hij had te kennen gegeven wel te willen praten. Ik ben benieuwd naar zijn verhaal.
Laat ik duidelijk zijn. Er valt niets te bedenken, dat zijn daad rechtvaardigt.
Maar er zijn nu plotseling ook mensen, die zich afvragen wanneer iemand in Nederland een magazijn in een moskee leeg schiet en zich daarbij beroept op de PVV. Of in hoeverre populisme en extreem rechts bij kunnen dragen aan de groei van een niets en niemand ontziend monster bij de buren. Natuurlijk niet bij ons, want wij hebben normen en waarden zonder ideologie.
In eerste instantie is Breivik zelf verantwoordelijk voor wat hij gedaan heeft.Het is nog niet duidelijk of hij de enige dader is. Ik lees dat de Noorse politie nog op zoek is naar een of meer handlangers. Mensen zijn kennelijk tot iets dergelijks in staat. Dat is geen nieuwe vaststelling. Maar omdat wij allemaal mensen zijn, zou dat wel aanleiding kunnen zijn voor wat meer terughoudendheid met onze (voor)oordelen. Ik wacht nog even af en probeer me intussen een voorstelling te maken van het oneindige leed van ouders die hun kinderen door deze wandaad verliezen, maar ik vrees dat me dat niet lukt.
Onmiddellijk wordt er vanzelfsprekend weer van alles en nog wat geroepen over de dader.
Hij is een nationalist. Hij is een anti -islamist, hij is een christelijk fundamentalist, hij vindt de PVV geweldig, hij is rechts en conservatief, hij woonde tot voor kort nog bij zijn moeder, hij heeft 6000 kilo kunstmest besteld.
De man is in de nacht van vrijdag op zaterdag door de politie verhoord, want hij had te kennen gegeven wel te willen praten. Ik ben benieuwd naar zijn verhaal.
Laat ik duidelijk zijn. Er valt niets te bedenken, dat zijn daad rechtvaardigt.
Maar er zijn nu plotseling ook mensen, die zich afvragen wanneer iemand in Nederland een magazijn in een moskee leeg schiet en zich daarbij beroept op de PVV. Of in hoeverre populisme en extreem rechts bij kunnen dragen aan de groei van een niets en niemand ontziend monster bij de buren. Natuurlijk niet bij ons, want wij hebben normen en waarden zonder ideologie.
In eerste instantie is Breivik zelf verantwoordelijk voor wat hij gedaan heeft.Het is nog niet duidelijk of hij de enige dader is. Ik lees dat de Noorse politie nog op zoek is naar een of meer handlangers. Mensen zijn kennelijk tot iets dergelijks in staat. Dat is geen nieuwe vaststelling. Maar omdat wij allemaal mensen zijn, zou dat wel aanleiding kunnen zijn voor wat meer terughoudendheid met onze (voor)oordelen. Ik wacht nog even af en probeer me intussen een voorstelling te maken van het oneindige leed van ouders die hun kinderen door deze wandaad verliezen, maar ik vrees dat me dat niet lukt.
Saturday, 23 July 2011
Samenwerken in Limburg? De burgers zijn aan zet!
Wim Deetman heeft een rapport over Limburg gepubliceerd. In februari van dit jaar. ‘Ruimte voor waardevermeerdering’ heet het. Het beoogd een antwoord te geven op de bevolkingskrimp in Limburg. Deetman schrijft overal rapporten over. Seksueel misbruik in de rooms-katholieke kerk, Den Helder, Rotterdam - Zuid. Hij heeft kennelijk overal verstand van. Zijn rapporten bevatten meestal open deuren, maar hij wordt er door zijn bevriende opdrachtgevers uit het netwerk goed voor betaald.
Bijna oud – gouverneur Frissen en de burgemeesters Hoes, Depla en Cox hebben op basis van Deetmans rapport nu een ‘Kompas voor samenwerking in Zuid – Limburg’ opgesteld. Dat is op 7 juli verschenen. Provincie en drie zogenaamde grote gemeenten. Dat vinden de meeste andere , kleinere gemeenten op zich al verdacht en dus nemen die een afwachtende houding aan. Ze zullen wel zien wat het wordt. Eerder hadden we al eens een commissie Hermans, die vastgesteld heeft: ‘de toekomst van Limburg ligt over de grens ’. De bestuurders in onze provincie zijn niet in staat om met elkaar samen te werken, laat staan dat er van samenwerking over de grens iets terecht zou kunnen komen. Onze zogenaamde leiders ( en dat zijn niet de gouverneur en de burgemeesters, want die passen voornamelijk op de winkel en hebben voor het overige niet zoveel te vertellen ) hebben het vooral druk met zichzelf en weer gekozen worden. Na 2007 zijn er inmiddels 84 rapporten over de toekomst van Zuid – Limburg geschreven. Zo langzamerhand doemt de vraag op hoe de toekomst van Zuid – Limburg er uitziet en wie daar dan vorm aan geeft? De politieke elites raken steeds meer in diskrediet. Ze worden in toenemende mate bestempeld als zakkenvullers, die vooral goed voor zichzelf zorgen. Vertrouwd worden ze niet meer. Ze praten en vergaderen, maar doen niets. Alleen twitterende burgemeesters mogen zich nog over enige populariteit verheugen. Ze twitteren er lustig op los over alledaagse dingen, maar op echte boodschappen of richtinggevende opmerkingen zijn ze in hun berichtjes nauwelijks te betrappen. Populariteit is belangrijker dan richting geven. In toenemende mate wordt Europa bestempeld als een gemiste kans. En dat terwijl het onze enige kans was en is!
Als het niet van de leiders komt, dan moet het maar van het volk komen! Europeanen aller landen, verenigt u! Breng de discussie de straat op! Verbreek de ketenen van uw nationalistische leiders en reken ze af op hun navelstaarpolitiek , die geen toekomst biedt.
Bijna oud – gouverneur Frissen en de burgemeesters Hoes, Depla en Cox hebben op basis van Deetmans rapport nu een ‘Kompas voor samenwerking in Zuid – Limburg’ opgesteld. Dat is op 7 juli verschenen. Provincie en drie zogenaamde grote gemeenten. Dat vinden de meeste andere , kleinere gemeenten op zich al verdacht en dus nemen die een afwachtende houding aan. Ze zullen wel zien wat het wordt. Eerder hadden we al eens een commissie Hermans, die vastgesteld heeft: ‘de toekomst van Limburg ligt over de grens ’. De bestuurders in onze provincie zijn niet in staat om met elkaar samen te werken, laat staan dat er van samenwerking over de grens iets terecht zou kunnen komen. Onze zogenaamde leiders ( en dat zijn niet de gouverneur en de burgemeesters, want die passen voornamelijk op de winkel en hebben voor het overige niet zoveel te vertellen ) hebben het vooral druk met zichzelf en weer gekozen worden. Na 2007 zijn er inmiddels 84 rapporten over de toekomst van Zuid – Limburg geschreven. Zo langzamerhand doemt de vraag op hoe de toekomst van Zuid – Limburg er uitziet en wie daar dan vorm aan geeft? De politieke elites raken steeds meer in diskrediet. Ze worden in toenemende mate bestempeld als zakkenvullers, die vooral goed voor zichzelf zorgen. Vertrouwd worden ze niet meer. Ze praten en vergaderen, maar doen niets. Alleen twitterende burgemeesters mogen zich nog over enige populariteit verheugen. Ze twitteren er lustig op los over alledaagse dingen, maar op echte boodschappen of richtinggevende opmerkingen zijn ze in hun berichtjes nauwelijks te betrappen. Populariteit is belangrijker dan richting geven. In toenemende mate wordt Europa bestempeld als een gemiste kans. En dat terwijl het onze enige kans was en is!
Als het niet van de leiders komt, dan moet het maar van het volk komen! Europeanen aller landen, verenigt u! Breng de discussie de straat op! Verbreek de ketenen van uw nationalistische leiders en reken ze af op hun navelstaarpolitiek , die geen toekomst biedt.
Friday, 22 July 2011
Campus Calatrava
Wie ooit het genoegen had Valencia te bezoeken kent de uitstraling van Calatrava’s bouwwerken.
Die moet ook de directeur van de woningbouwcorporatie St.Servatius in Maastricht geïnspireerd hebben. Hij heeft vast met zijn Raad van Toezicht wel eens een bezoek aan de stad gebracht om ze ervan te overtuigen dat Maastricht wel wat van Calatrava’s allure kon gebruiken. Dat is hem gelukt. Ze hebben de Spaanse architect gestrikt voor het campusproject in de provinciehoofdstad. Iedereen enthousiast en blij. Die directeur was en is waarschijnlijk nog steeds een ondernemend man. Hij was ook een van de eersten die het waagde woningbouwprojecten over de landsgrens te initiëren. Daardoor kwam hij op gespannen voet met onze landsregering. Die regeert vanuit den Haag en heeft nog nooit blijk gegeven van erg veel begrip voor wat er zich aan de landsgrenzen allemaal afspeelt. Grenzen zijn eigenlijk alleen maar lastig. Ze zouden er niet moeten zijn, dan waren we alleen op de wereld. De directeur had de pech, dat er in zijn Raad van Toezicht mensen zaten, die er belang bij hadden op goede voet met de regering te blijven . Toen het even tegen zat met het campusproject werd hij onmiddellijk geslachtofferd. Voor het goede fatsoen vertrokken de toezichthouders later ook. De corporatie claimt nu 60 miljoen van de voormalige directeur en de toezichthouders. Ze zouden er een potje van gemaakt hebben. Daar zit iets in, als een project 60 miljoen duurder uit blijkt te vallen dan aanvankelijk geraamd. Dan zijn waarschijnlijk alleen de kosten van het legomodel geraamd en heeft iedereen behoorlijk zitten slapen. De eerste toezichthouder die het verwijt van wanbeleid verre van zich werpt is good old Jean Bronckers. Oud gemeentesecretaris van Eijsden, oud gedeputeerde van de provincie Limburg en waarnemend burgemeester in onder meer Sittard-Geleen en Eijsden-Margraten. Hoezo wanbeleid? Hij heeft de directeur toch onmiddellijk op non-actief gesteld! Het schuiven met de zwarte piet is begonnen. Het gerucht gaat, dat met name de regering in en Haag bij de corporatie heeft aangedrongen op het claimen van die 60 miljoen. Ik ben benieuwd waar dit spelletje eindigt. Voor Maastricht en heel Nederland was het beter geweest als het campusproject gewoon doorgegaan was. Voor mij zit er aan dit hele zaakje een onaangenaam luchtje.
Die moet ook de directeur van de woningbouwcorporatie St.Servatius in Maastricht geïnspireerd hebben. Hij heeft vast met zijn Raad van Toezicht wel eens een bezoek aan de stad gebracht om ze ervan te overtuigen dat Maastricht wel wat van Calatrava’s allure kon gebruiken. Dat is hem gelukt. Ze hebben de Spaanse architect gestrikt voor het campusproject in de provinciehoofdstad. Iedereen enthousiast en blij. Die directeur was en is waarschijnlijk nog steeds een ondernemend man. Hij was ook een van de eersten die het waagde woningbouwprojecten over de landsgrens te initiëren. Daardoor kwam hij op gespannen voet met onze landsregering. Die regeert vanuit den Haag en heeft nog nooit blijk gegeven van erg veel begrip voor wat er zich aan de landsgrenzen allemaal afspeelt. Grenzen zijn eigenlijk alleen maar lastig. Ze zouden er niet moeten zijn, dan waren we alleen op de wereld. De directeur had de pech, dat er in zijn Raad van Toezicht mensen zaten, die er belang bij hadden op goede voet met de regering te blijven . Toen het even tegen zat met het campusproject werd hij onmiddellijk geslachtofferd. Voor het goede fatsoen vertrokken de toezichthouders later ook. De corporatie claimt nu 60 miljoen van de voormalige directeur en de toezichthouders. Ze zouden er een potje van gemaakt hebben. Daar zit iets in, als een project 60 miljoen duurder uit blijkt te vallen dan aanvankelijk geraamd. Dan zijn waarschijnlijk alleen de kosten van het legomodel geraamd en heeft iedereen behoorlijk zitten slapen. De eerste toezichthouder die het verwijt van wanbeleid verre van zich werpt is good old Jean Bronckers. Oud gemeentesecretaris van Eijsden, oud gedeputeerde van de provincie Limburg en waarnemend burgemeester in onder meer Sittard-Geleen en Eijsden-Margraten. Hoezo wanbeleid? Hij heeft de directeur toch onmiddellijk op non-actief gesteld! Het schuiven met de zwarte piet is begonnen. Het gerucht gaat, dat met name de regering in en Haag bij de corporatie heeft aangedrongen op het claimen van die 60 miljoen. Ik ben benieuwd waar dit spelletje eindigt. Voor Maastricht en heel Nederland was het beter geweest als het campusproject gewoon doorgegaan was. Voor mij zit er aan dit hele zaakje een onaangenaam luchtje.
Wednesday, 6 July 2011
De letter en de geest
Gisteren is de politie maar liefst drie keer in de zaak geweest. De tweede keer daarvan vergezeld door een ambtenaar van de gemeente en een brandweerman. De derde keer om te zeggen, dat het mogelijk is dat ze vaker komen. En dat alles om te controleren of de vergunninghouder ook daadwerkelijk in de (horeca)inrichting aanwezig is. De tweede keer heeft de politieman mij een proces verbaal aangezegd. Ik zat namelijk boven op mijn eigen toilet en dat mag niet. Ik moet in de zaak zijn. Ik denk na over de letter en de geest van de wet. Vraag me af wat de overheid met dit optreden wil bereiken? Ik kan eigenlijk maar tot een conclusie komen. De overheid is erop uit deze zaak te sluiten. In principe heb ik de inrichting al overgedragen aan mijn opvolgers. Twee dames, die bruisen van enthousiasme en energie. Ze wachten nog slechts op een vergunning van de gemeente. Ik heb altijd gedacht, dat de gemeente er ook is om ( startende ) ondernemers te steunen en waar mogelijk te faciliteren. Dat belijdt ze althans met de mond en het wordt ook opgeschreven in mooie beleidsnota's. Maar de praktijk is helaas anders. Ik ben er overigens van overtuigd, dat dit veelal afhangt van de opstelling van individuele ambtenaren. Er zijn er die transparant en controleerbaar willen zijn. Maar er zijn er ook die het hun bij wet gegeven gezag ongenuanceerd en cynisch tot machtswellust verheffen. Ogenschijnlijk valt er niets tegen te doen. De wet is nu eenmaal de wet en die hebben ze ( meestal ) aan hun zijde. Gisteren vroeg ik mij even af of en hoe die wet dan gehandhaafd wordt als mijn collega aan de overkant twee weken op vakantie gaat en zijn broer de zaak openhoudt? Waarschijnlijk, bedacht ik, volgens de geest. Er moet dus iets anders aan de hand zijn als de politie drie keer op een dag je zaak binnenkomt en daarbij ook nog aankondigt dat vaker te zullen doen. Maar wat? Ik kan het slechts vermoeden. Normaal vind ik het niet! Ik mag niet naar mijn eigen toilet en evenmin rustig boven de inrichting van mijn maaltijd genieten. Wat mij betreft is dat niet de geest van de wet, maar de ongenuanceerde letter. Daarbij wordt er naar mijn inschatting ook met twee maten gemeten. En als ik ergens niet tegen kan, dan is het willekeur en onrechtvaardigheid.
Subscribe to:
Posts (Atom)