De balans van 2016

Het jaar loopt ten einde. Tijd voor reflectie. De kerstdagen lenen zich daarvoor nu eenmaal goed. We trappen - tenminste als de omstandigheden het toelaten - even op de rem. Op de overwegend katholieke Filipijnen komt dat kerstgevoel al aan de oppervlakte zodra '-ber' in de maand is.

2016 stond op de Filipijnen toch vooral in het teken van de verkiezingen op 9 mei. Vijf kandidaten dongen naar het presidentschap. Miriam Defensor-Santiago is na de verkiezingen overleden. Ze was vooral populair onder de jongere kiezers. Menig Filipino vond haar een briljante vrouw en dat vond ze van zichzelf ook.
Ruim voor de verkiezingen leek er een gedoodverfde winnaar te zijn in de persoon van Jejomar Binay. De voormalig burgemeester van Makati, in die functie opgevolgd door zijn zoon, werd echter geveld door een corruptiezaak. Zijn zoon werd daarin meegesleurd. Mevrouw Binay werd ook verdacht van fraude. Na de verkiezingen nam de dochter het burgemeestersstokje over. Dat is typisch voor de Filipijnen. Er zijn hier geen gevestigde politieke partijen. Politieke dynastieen maken de dienst uit en ze zijn allemaal vooral bezig met zichzelf. Na de verkiezingen is het overigens opvallend stil geworden rondom de Binays. Zoals altijd worden de juridische procedures tot in het oneindige gerekt opdat ze uiteindelijk doodbloeden of geseponeerd worden door bevriende rechters.
Grace Poe gooide eveneens - naar het aanvankelijk leek - hoge ogen. Haar opponenten zaaiden echter twijfel over haar staatsburgerschap. Grace Poe is een geadopteerde vondeling, getrouwd met een Amerikaanen. Zelf was ze ook enige tijd Amerikaans staatsburger. Dat deed haar de politieke das om. Politici op de Filipijnen hebben het vooral druk met juridische schijngevechten.
Mar Roxas, overigens een volstrekt kleurloos figuur, had de opvolger moeten worden van Benigno 'NoyNoy' Aquino, maar hij redde het niet. Zijn running mate Leni Robredo werd wel gekozen tot Vice-President.
Als winnaar kwam Rodigo Duterte uit de bus. Duterte was burgemeester van Davao, een functie die hij afwisselend met zijn dochter vervulde, terwijl zijn zoon of dochter afwisselend het plaatsvervangerschap voor hun rekening namen. De Duterte dynastie heeft - door zijn vader - nauwe banden met de familie Marcos en Rodrigo vervulde op landelijk niveau zelf een functie tijdens de regering van president Gloria Macapagal Arroya, die na haar ambtstermijn (2001-2010) onmiddellijk aangeklaagd werd voor corruptie, maar recent vrijgesproken is door een groepje rechters van de Hoge Raad, die ze zelf benoemd had.

Ruim 16 miljoen Filipinos stemden op Duterte, omdat ze in hem de sterke man zagen, die eindelijk orde op zaken zou gaan stellen. Hij beloofde een einde te zullen maken aan de overlast ten gevolge van drugshandel en gebruik, de corruptie aan te pakken, een einde te maken aan de macht van de oligarchen, de doodstraf opnieuw in te voeren en vrede te sluiten met de communisten en de moslims. De vreedzame 'People Power' revoluties van 1986 en 2001 hadden volgens velen niet het gewenste resultaat opgeleverd. Er was niets wezenlijks veranderd. De mensen wilden verandering en die kregen ze.

Duterte begon zijn zijn oorlog tegen de drugs. Meer dan 6000 mensen verloren daarbij tot nu toe het leven zonder enige vorm van proces. Hij besloot dat voormalig dictator Ferdinand Marcos op de heldenbegraafplaats van het land begraven mocht worden. Hij accepteerde bijdragen voor zijn verkiezingscampagne van de familie Marcos en van de Cojuangcos (San Miguel Corp.) zonder die te verantwoorden. In de Senaat en het Huis van Afgevaardigden vormden zich voor een normaal mens onbegrijpelijk grote meerderheden, die weer eens bewezen, dat er van partijloyaliteit geen sprake is.
Evenmin is er sprake van gezonde oppositie. Vice-president Robredo kreeg eerst een kabinetsfunctie, maar werd later vriendelijk edoch dringend verzocht de kabinetsvergaderingen niet meer bij te wonen, waarop ze haar positie in het kabinet opgaf. Wellicht dat de liberale partij er toch nog in slaagt om een eensgezind tegengeluid te formuleren en te laten horen. Tot op heden zijn het eenlingen die kritische geluiden durven te ventileren en die worden vrijwel meteen aan de schandpaal genageld. Verder kenmerkte het eerste halve jaar van Duterte zich door een koerswijziging in de buitenlandse politiek. Weg van de Verenigde Staten. Toenadering tot Rusland en vooral China, de communisten en de moslims. In de werkelijke machtsverhoudingen veranderde er niet zo heel veel. De ene oligarchengroep werd ingeruild voor de andere. Nu is het weer de Marcos kliek die profiteert, terwijl het voorheen de Aquino vrienden waren. Sommige slimmerikken zeilen overal tussen door. De politie en het leger worden in de watten gelegd. Vooral natuurlijk de hogere echelons. De corruptie zit zo diep ingeworteld dat er geen beginnen aan lijkt. De bevolking lapt de meeste regels aan haar laars en volgt het voorbeeld dat de leiders geven.

Politiek gezien eindigt 2016 wat mij betreft in mineur. Ik denk niet dat de regering Duterte het land verder zal helpen op weg naar een gezond en corruptievrij bestel noch bij het bestrijden van de armoede en het bevorderen van onderwijs en gezondheidszorg toegankelijk voor iedereen.
Persoonlijk gezien blijven de Filipijnen voor mij een prachtig land, met heel veel mogelijkheden om te genieten en ook om een klein steentje bij te dragen aan het verbeteren van de omstandigheden. Dat is zeker de moeite waard!

De spagaat van Rodigo Duterte

De regering van President Rodrigo Duterte is nu ruim vier maanden oud.  De berichtgeving erover concentreert zich op zijn grote mond en de oorlog tegen drugs, die nu al bijna 5000 (per 1 november 2016 4812 om precies te zijn) mensen het leven heeft gekost, deels in operaties uitgevoerd door de politie en deels door zogenoemde EJK’s (Extra Judicial Killings). Dat zijn er al meer dan gedurende de ‘martial law’ tijd van Marcos (3240 volgens Amnesty International). Vooral mensenrecht- organisaties uiten kritiek op de manier waarop het drugsprobleem door Duterte bestreden wordt.

Maar er is meer gaande in de Filipijnen. Duterte heeft bij zijn kabinet-benoemingen zichtbaar terug  gegrepen naar de regering van President Gloria Macapagal Arroyo (2001-2010), door voormalig advocaat generaal Frank Chavez bestempeld als de meest corrupte van alle Filipijnse regeringen.  Daarenboven steekt hij zijn vriendschappelijke relatie met de familie van voormalig dictator Ferdinand Marcos (1965-1986) niet onder stoelen of banken. Hij beloofde tijdens de verkiezingscampagne al, dat hij een begrafenis van Ferdinand Marcos sr. op de heldenbegraafplaats ‘Libingan ng mga Bayani’ toe zou staan.  De meerderheid van de Hoge Raad van de Filipijnen heeft bezwaren daartegen onlangs weggewoven, met de simpele legalistische conclusie dat het hier een bevoegdheid van de president betreft, een politieke beslissing derhalve, waartegen juridisch geen bezwaar mogelijk is.  Zelf heeft Duterte uitgesproken dat de Marcos familie, met name dochter Imee Marcos, zijn verkiezingscampagne financieel gesteund heeft, hetgeen overigens door Imee Marcos ontkend wordt. Eveneens heeft de Hoge Raad nog niet zo lang geleden het arrest  (sedert 2011) van voormalig President Gloria Macapagal Arroya opgeheven omat er onvoldoende vermoeden van schuld tegen haar corrptie zou bestaan.  De rechtspraak in de Filipijnen wordt ook wel eens bestempeld als ‘the department store of justice’, het recht is te koop voor de meest biedende. Het heeft er alle schijn van dat de voormalige Marcos vriendjes weer sterk in opmars zijn. Zo wordt de revitalisering van de nooit in gebruik genomen kerncentrale van Bataan gepropageerd door een van de Cojuangcos, wiens vader ,Eduardo ‘ Danding’ Cojuangco, samen met Marcos’ naar Hawaii uitweek in 1986. Het Amerikaanse bedrijf Westinghouse, dat de centrale bouwde, heeft Marcos naar schatting tussen de 50 en 80 miljoen dollar aan steekpenningen voor die opdracht betaald.  De zoon van de dictator is een van de 24 Filipijnse senatoren, was kandidaat vice-president bij de laatste verkiezingen en bereid zich naar alle waarschijnlijkheid voor op een gooi naar het Presidentschap in 2022.

Aan de andere kant heeft Duterte zich geafficheerd als een vredespresident. Hij is druk doende de problemen met de Moslim bevolking in het zuidelijke Mindanoa op te lossen en werkt daarbij samen met Nur Misuari,  de oprichter en leider van het MNLF (Moro National Liberation Front). Als een van de bijdragen aan een vreedzame toekomst ziet Duterte de federalisering van de Filipijnen. Voorts zijn er besprekingen gestart in Oslo met de vertegenwoordigers van de Communistische Partij van de Filipijnen (CPP) en het daarmee verbonden National Democratic Front alsmede  de gewapende tak, de National People’s Army. Duterte heeft de communistische politieke gevangenen vrijgelaten en in zijn verbale uitingen krachtig afstand genomen van het imperialistische Amerika en opnieuw toenadering gezoch tot China en Rusland.  Noodzakelijke voorwaarden om de besprekingen in Oslo een kans van slagen te geven.  Het al decennia slepende Comprehensive Agrarian Reform Program (CARP) evenals de armoede- en corruptiebestrijding zijn niet onbelangrijke onderdelen van de Oslo agenda.

Interessant is hoe Duterte de beide bovenstaande strategische koersbepalingen met elkaar denkt te kunnen verzoenen.  De machtige politieke dynastieën van de Filipijnen zullen hun posities niet zonder slag of stoot prijs geven. De Moslims willen absoluut een herziening van het feodale landeigendom stelsel en de communisten streven  naar de nationalisatie van een aantal cruciale industrietakken, zoals  de mijnbouw en de drinkwater- en electriciteitsvoorziening.  Voorwaar geen gemakkelijke spagaat voor Rodrigo Duterte.

Duterte's honeymoon period is almost over-an interim review

Duterte's honeymoon period will end on October 8th next. Some people, mainly supporters of the president, say that a lot has changed already. And they are right. The question is whether this is the change they anticipated, were hoping for and that benefits (the people of) the Philippines?

1. The 'war' on drugs is the main issue of the presidency until now. Statistically there is not really a justification for this 'war'. There is no reason to believe that a well performing law enforcement and judicial system complemented by a good rehabilitation program could not be able to tackle this problem within the rule of law. The conclusion is maybe that the president got his priorities wrong by choosing to kill as many users and pushers as possible. The conclusion also could be that this 'war' is no more than a diversion.

2. The vassals of the president used the honeymoon period to create solid majorities in the Senate and the House of Representatives, to mute most of the opposition voices and to free themselves from possible preventive suspension for their previous acts of graft and corruption. House speaker Alvarez seeks to amend section 13 of Republic Act proposed by filing House Bill 3605 which makes preventive suspension by the Sandiganbayan of members of Congress impossible. Who really believes this is the right signal?

3. De Lima was ousted from the chair of the senate's justice committee. This as a result of the relentless effort of the president to destroy her, because she had the temerity to question the Davao Death Squad and Duterte's involvement therein. The president apparently prefers to fight personal battles above fighting corruption and cleaning the government agencies and institutions on all levels. The media naturally tuck into this bout, which distracts attention from a lot of other things.

4. The president seeks domestic peace. He started negotiations with the communist party (CPP/NPA an NDFP) whose only aim is to push through their CASER (Comprehensive Agreement on Socio-Economic Reforms)  agenda, aiming at the nationalization of 19 industries, among which are oil, steel and mining. We still have to wait and see where these negotiations will go from October 6th next. On the other hand federalism seems to be accepted as the sole the solution for peace in Mindanao. Maybe a little bit too bluntly.

5. Duterte's rapprochement with the domestic CPP matches his rapprochement with Russia and China. While there could be a positive sentiment about taking a more independent stands towards the United States, there at the same time can be many questions on his strategy. He might end up having no other choice in case he continues to bash, curse and insult the USA, the UN and the EU and to chase away western investors. He also appears to be betting on Trump as the next president of the USA.

6. Since he took office Duterte's showy lovemaking to the National Police and the Armed Forces of the Philippines is obvious. Slowly but certainly follow and obey will replace serve and protect. When push comes to shove the question will be whether police and army will defend the constitution and the people or the president and his cronies? 

7. Duterte is close to the Macos family. He promised and approved the burial of the former dictator at the Libingan ng mga Bayani. A quote of Milan Kundera perfectly illustrates and explains what happens here :

“The first step in liquidating a people is to erase its memory. Destroy its books, its culture, its history. Then have somebody write new books, manufacture a new culture, invent a new history. Before long the nation will begin to forget what it is and what it was. The world around it will forget even faster…The struggle of man against power is the struggle of memory against forgetting.” 

We still have to see how the Supreme Court is going to react.

8. The cabinet members Duterte appointed are close friends, allies from his Davao and Arroyo time , former classmates and people he owes a favor. Not meritocracy but nepotism. Just look at his chief legal counsel, Mr. Salvador Panelo and ask yourself: Is this the best Duterte could do? Look at his Secretary of the Department of Justice, Mr. Vitaliano Aguirre II and ask yourself (or former Senator Miriam Defensor Santiago, by the way where is she?) the same question. I like to believe here are some exceptions, but they still have to take their stands.

 
9. Everything that goes wrong now in the economy of course is the fault of other people or countries (especially the USA) and for sure not a consequence of the behavior of the president. There seems to be a tremendous lack of self-criticism. The strategy is: Kill them first and then apologize. There is not much carefulness in his political behavior. His first visit abroad, after attending the ASEAN summit in Laos, is to Vietnam, which -like Laos- is one of the few one party  socialist states in the world!

10. It would be appropriate to get an overview of the goals, actions and eventual results of all departments during the first 100 days of Duterte's government as to focus the attention of people and media on the really important issues like creating jobs, fighting poverty and corruption and improving equality. 

'Dutertards' versus 'Yellowtards': a non-productive discussion

More than 16 million people voted Rodrigo Duterte into the presidency on May 9th 2016. Approximately 26 million cast their vote on one of the other candidates, with Mar Roxas in second place (10 million). Duterte took office on June 30th 2016.

During the campaign and even more after the elections the Philippines split up, despite a call from almost all candidates to unite. The division became even deeper after Duterte really started his' war' on illegal drugs in which until the 3rd week of September 3,338 people were killed in both police operations and by extra judicial or vigilante-style killings .

It's 'Dutertards' versus 'Yellowtards' (Yellow is the color of the Liberal Party) now. Back and forth the supporters use nouns and adjectives to picture and call each other names. There's practically no serious content driven discussion between the representatives of both camps.

The level of discussion is approximately as follows: You 'Yellowtards' are crybabies, crying for the human rights of criminals and not for those of the victims. Do criminals care about human rights? Why should we care about theirs? You are elitist, born with a golden spoon, moralists that never had to worry about the price of rice.  You 'Dutertards' are delusional, lazy, stupid, ignorant, retarded, trolls and uneducated morons. Your president abuses his power to kill innocent people and empowers you to threaten and become killers yourself. He creates the rule of jungle and abolishes the rule of law.

I tend to believe that this level of discussion will not help the country going forward.

To assume that all 16 million people that voted for Duterte are stupid, retarded, ignorant and uneducated idiots most likely doesn't match with reality. A survey conducted by Pulse Asia between 2 and 8 July 2016 showed that 91% of the Filipinos trusted their new president, which means that far more than the 16 million who voted for him are still happy with the outcome of the election. Why?

Rodrigo Duterte shows his middle-finger to the world. He uses strong and understandable language. He promises to fight poverty, corruption, criminality and drugs. He talks peace with the communists and the Moros. He says he will fight the oligarchs who and the mining industry that robs and destroys the country only for personal gain and profit. He takes a firm stand on cleaning up the government. Duterte presents himself  as independent and unconventional. That is what people like about him. He can hardly be called a representative of the traditional political order. Change is his trademark.

There is at least some logic in the election result. According to Einstein's definition it would be a sign of insanity to vote for the traditional politicians, for the representatives of the political dynasties and expect a different outcome or change. I know, Duterte himself is a representative of a dynasty too, however on a different (local) level. Many Filipinos gave him the benefit of the doubt. He carries a heavy burden on his shoulders to live up to his promises and deliver. The 'war' on drugs and his witch hunt for Senator De Lima, the way high profile drug lords are presented in a probe of the House of Representatives or are able to leave the country until now are tolerated and even defended by millions desperately longing for change. However the first cracks in the bastion are showing. Even if criminals don't respect human rights that is not a good reason to lower yourself or the country to their level.

More than 25% of the Filipino people are still living in poverty and below the poverty line. Inequality increases every day. The workforce is abused, wages are too low to sustain and maintain a family. Corruption also is a consequence of poverty. What would you do if you have to support a family and earn 10,000 pesos a month?

Duterte's focus has to change rapidly to show results in his fight against poverty and corruption. If not he's likely to lose support much faster than he might expect. An uplift of the discussion level between 'Dutertards' and the rest might help to detect the right course for the country.

Teodoro ‘Teddyboy’ Locsin jr., the Philippine's newest diplomat

In the turmoil about the House probe into (De Lima) the drugs trade within the NBP you might not have noticed it, but almost overnight Teddy Locsin became the Philippines newest diplomat. Starting September 20^th 2016 he succeeds Lourdes Yparraguirre as the Philippine's Ambassador or Permanent Representative to the United Nations.

Teddy is almost everything except a diplomat. I think The Netherlands is one of the few countries in the world where the Department of Foreign Affairs entertains a ‘Class for future Diplomats’. Most of the time you become a diplomat because the chief of government thinks you are qualified for the job and assigns you, most of the time also these appointments are political and not meritocratic. It’s for instance a well-known fact that in the USA often big sponsors of a presidential campaign are rewarded with a diplomatic post after their candidate won the elections.

‘Teddyboy’ is a writer, a journalist, a columnist, a presidential speechwriter and spokesperson, a lawyer, almost a judge, a publisher, an editor-in-chief and he once was a member of the boards of San Miguel Corporation (SMC) and the United Coconut Planters Bank (UCPB). He's familiar with the Aquinos, Ayalas, Zobels, Cojuangcos and other Filipino oligarchs. They used him as their front man as they saw fit and where they themselves prefer to keep a low profile. He is known for his middle-finger and outspoken opinions, which are not always diplomatic in the traditional perception of that profession. But change is coming, isn’t it?  We have noticed the new diplomatic style President Duterte showed in his first almost three month in office. Colorful would be a traditional diplomatic description. And the world has to get used to it. It’s not necessarily bad to shake up the feathers from time to time.

What an entrance Locsin made into the diplomatic corps! On his first day he of course was Karen Davila’s guest in ‘Headstart’.  And he immediately had something to say about the European Union, after the European Parliament had issued a statement on the situation in the Philippines, Zimbabwe and Somalia. The European Union should mind their own business and we should not forget that this same European Union just recently, led by its most powerful member Germany, had destroyed the country of Greece. Bam! The first hit of the newbie Philippines Ambassador to the United Nations. Verily a promising and flying start! The President will already be proud of him.

Also very interesting was to learn that Locsin is a big fan of ‘Bongbong’ Marcos and is looking forward to him being a next President of the Philippines, although Marcos sr. jailed his dad. But his dad is dead and gone and with him the history of the Marcos dictatorship that destroyed democracy to save it. His first diplomatic advice to Bongbong Marcos was to bury his father at the Libingan ng mga Bayani once he’s the President of the Philippines. Locsin’s thoughts, ideas and opinions are full of these kinds of creative twists and generally show a somewhat Machiavellian interpretation of history, although Locsin is not a historian. He now is a newbie diplomat.

The week of De Lima: Deus ex Machina!

Until yesterday Secretary Aguirre II apparently had less than half of a case against his predecessor Secretary De Lima.

As off today his case has more than doubled, at least that is what he says, thanks to 'Deus ex Machina' PNP General Benjamin Magalong. His testimony on the alleged failure of 'Oplan Cronus' made the House of Representatives probe into drugs trade in the National Bilibid Prison (NBP) otiose, because the whole world already knew that there was drugs use and trade inside the NBP. In aid of legislation the House could have sufficed by watching the Discovery Channel documentary and listen to the expose of a SAF-officer on September 20th. At least the representatives try their best to show The House and Aguirre II had different goals.

'Oplan Cronus' was a failure, because it was not implemented by the Criminal Investigation and Detection Group (CIDG) and the Philippine Drug Enforcement Agency (PDEA). However the planned raid in 'Oplan Cronus' was - and according to General Magalong successfully - executed on December 15th, 2014 without the participation of the CIDG and the PDEA, but with the participation of selected units of the Philippine National Police, the National Bureau of Investigation and the Department of Justice. The General apparently is a little bit frustrated that for one or another reason his CIDG and the PDEA were left out of the operation.

How that doubles the case of Secretary Aguirre II stays mysterious until is clarified why the CIDG and the PDEA were left out. It seems Secretary Aguirre is jumping to conclusions once more. Every time he hears the name of De Lima he jumps up, but seems very much uninterested in the quest of the House in aid of legislation.

As far as the inmate witnesses are concerned, if their testimonies show anything it is that there is a fierce struggle on power going on inside the NBP, that some of the witnesses fear for their lives because they lost battles in that fight and that they are more than eager to enter the witness protection program or to get parole in exchange for their lip-service to Secretary Aguirre II. They also show that there is a very smart tactician (he said he learned it from his father) at work, a very powerful man named Jaybee Sebastian, who seems to be able to control the country from inside the NBP. It's regrettable that Aguirre II didn't succeed in getting Jaybee Sebastian to testify. The testimonies of the inmates almost all point in the direction of Sebastian and can hardly been seen as independent statements.

Foremost this probe of the House shows once more that the biggest problem of the Philippines is a very weak and corrupt law enforcement and judicial system as well as corrupt political institutions and government agencies on all levels, which makes it almost impossible to catch and quickly convict powerful perpetrators and find any truth. Be frank, for whom would you put your hands in the fire, because you are absolutely convinced that you won't burn them? This lack of trust is the biggest threat to democracy and it will not be restored by a witch hunt for Leila de Lima.

The week of De Lima. What is the truth?

As I expected, it was an interesting Tuesday. In the late afternoon the media interrupted the broadcast of the House probe into New Bilibid Prison (NBP) drugs use and trade for De Lima's emotional privilege speech. Her main points were that she refuses to sell her soul to the devil and that Senator Alan Peter Cayetano will be her bff.

I tried to listen and to read as good as possible today. As I did, a few questions came up.

After a long introduction in which we saw the documentary of Discovery Channel on the NBP and could listen to an expose of an SAF-officer, part of the group of soldiers that took over the guarding of the inmates on July 20th, 2016, the first witness was Odolfo Magleo. By the way, the fact that the SAF-troopers took over meant that there suddenly was one guard on forty inmates, while before there was one guard on four hundred inmates (40 guards per shift!). A  question would be why De Lima didn't send the military in? Maybe she didn't do enough to end the 'wild west' or the 'Little Las Vegas' as Magleo described the NBP.

Although the House declared that the probe would not be into De Lima, right from the beginning DOJ-Secretary Aguirre, who has been questioning the witnesses, made clear that his target certainly is De Lima. About the first question he had for Magleo was: "When did you meet Secretary De Lima for the first time?"

Magleo is a former police-officer who's doing time for kidnapping. Now, 12 years later, he suddenly felt a call of conscience and service. He said he met De Lima for the first time mid 2011. Nobody asked him what the circumstances of that meeting were. One might hope that the DOJ-Secretary visits the biggest prison of the world from time to time. Furthermore he stated that he once was (apparently not anymore) a confidant of  'The King' of the NBP, Jaybee Sebastian, who is not among the witnesses. Jaybee allgedly owes money to Peter Co as well as to Jackson Lee. The latter was transferred to the Davao Penalty Colony, but Co apparently was not. Magleao 'heard' that Herbert Colangco would give millions to De Lima. As further hearsay he stated that Jaybee Sebastian paid De Lima 10 million after the transfer of the Bilibid 19 to the NBI-headquarters (December 2014) and 1 million every month. According to Magleo the drug trade inside NBP proliferated during the time of De Lima. So now we are supposed to know that Colangco as well as Sebastian were paying De Lima.

Then comes Herbert Colangco himself.  He's also doing time for kidnapping and denies to be a drug lord, but admits to have received kickbacks for transferring inmates as well as running a prostitution ring. Inside the NBP he was fooled by 'The King' into surrendering his territory, after Sebastian allegedly asked him to help De Lima with her senatorial bid. Still he did some fundraising among the drug lords and was able to pay 3 million pesos monthly to De Lima. Her security aid, Jonel Sanchez, allegedly received that money, but Colangco supposed that it was for De Lima. Since Colangco says he's not a drug lord he apparently has been paying other people's money to Sanchez and supposedly to De Lima. Despite the fact that the SAF has been confiscating cellphones in the NBP, Herbert Colangco simply brought his own into the House, to show everybody that De Lima's number was programmed in his phone. Representative Gwen Garcia could quickly confirm that the number indeed was De Lima's cause it was in her cellphone too, although she never called it until today.

Both Magleo and Colangco clearly have a problem with 'The King' of the NBP, Jaybee Sebastian, and found and escape route in the witness protection program that Aguirre's DOJ offers them.

The most peculiar testimonies today came from NBI-agent  Jovenicio Ablen and his boss NBI-deputy director Rafael Ragos. A detail, but maybe not unimportant,  here is that De Lima recommended Ragos for his post much to the displeasure of NBI-Director Gatdula in 2011. Ragos was appointed by President Noynoy Aquino.So the NBI-boss has two accounts to settle. One with De Lima and one with Ragos. Everybody who is not a complete stranger in the land of government and secret services knows what could have happened and most likely has happened.

Even more interesting stuff came up when I had a closer look into the testimonies both agents gave on the double delivery of money by the NBI to De Lima's house in Paranaque. Ablen declared he drove his boss twice to De Lima's house where  Ragos delivered the money while he, Ablen, stayed in the car. Ragos says that he, after finding a bag with money on his bed (Peter Co must have placed it there) and receiving a phonecall (who called him?) to deliver the money to De Lima's house took his car and picked up Ablen at his home. Sitting on the passenger seat Ablen even checked the content of the black bag at his feet. So they contradict each other on who was driving and who deliverd the money. Ablen is  loyal to his longtime boss, whose trust he has earned over the years. Ragos, something hit him inside beginning September and as a consequence he suddenly felt he could no longer live with a lie, is forced to lie by his own agency, whose director didn't want him there in the first place and has to settle the account with De Lima who was responsible for his appointment. Ragos himself has absolutely no motive to give a testimony against De Lima, who now allegedly received money from Jabee Sebastian, Herbert Colangco and Peter Co.

As far as I am concerned, the nasty smell of this whole operation comes out of a building at Taft Avenue, but you are invited to make your own judgement.!

The week of Senator Leila de Lima

An exciting week started with the privilege speech of Senator Alan Peter Cayetano. He was once a promising politician but I am afraid that somehow somewhere his ambition to become Vice-President or at least Secretary of Foreign Affairs overtook his intelligence. He didn't really say anything we didn't know yet, because 'The Superficial Gazette of the Republic of the Philippines' keeps us posted on the subjects he addressed. Everybody is damaging the image of the Philippines except of course the President and his lapdogs.

The most exciting moment of his speech was when his colleague Senator Leila de Lima left the Senate floor because she couldn't stand it any longer. De Lima will probably experience this week as exciting too.

First of all newbie senator Pacquiao delivered his first ever blow in the Senate by winning by split decision (16-4) the chair of the committee for Justice and Human Rights, that a few minutes later was given to senator Richard Gordon (The Red Cross is always near when there is trouble). Of course there is no way Pacquiao could have come up with this bright idea, the first time ousting of a Committee chairperson in the history of the Senate, by himself. Let's say that -in this case- he was a 'coached senator'. Former Senate president Drilon did give it a try by stating there was no Senate rule to oust a Committee chairperson, but he failed. The Senate makes the rules it needs when it needs them. Oh, and by the way, you might have noticed that the opposition is almost totally silenced. No more debate, now tiresome questions for the President. Full support. They don't have a choice anyway, because the President already expressed that he doesn't want them to get in his way.

While I am writing this, Senator De Lima is most likely preparing the privilege speech she will deliver tomorrow (September 20th). Not that this speech is going to make much of a difference, but it will be exciting to listen to it I guess. The woman is fighting for her honor and life now she's a High Value Target in the 'war' against illegal drugs and corruption. A perfect example of character assassination has been showcased. She's already dead and buried before a court of justice has said one word about her 'case'.

At the same time tomorrow the House of Representatives will start the probe into De Lima's alleged ties to drugs lords. Secretary Aguirre II is eager to present the most trustworthy witnesses he could find, two famous drug lords. He says he has enough complaints about De Lima to assume probable cause and file a case against her in the only place it should be filed, the Office of the Ombudsman. Yet he didn't file that case there. First the public trial and conviction has to done. Both the Senate and the House in the Philippine enjoy very much playing court of justice in aid of legislation. Too many lawyers there I guess.

Now the media, also accused of destroying the reputation of the Philippines in the world will have to make a difficult choice. De Lima or The House?  But anyway, it will be about De Lima.

Meanwhile, the President, who started all the fuzz about De Lima, keeps surprisingly quiet at the moment. His work apparently is done. His vassals took over.

I admire Senator De Lima's fighting spirit until now and I can only hope that she's totally clean. The case against her seems not to be very strong. Attorney Abelardo de Jesus (what's in a name?)  even considered it necessary to add 'immorality' to his charges at five minutes before twelve.  That says enough.

To be Continued..........

Understanding needs effort, not blind docility

Trying to understand the world and the people around me is not always easy. It's a bit of a struggle every now and then. Sometimes I wonder what the world would be without people? Silly thought of course. Can you imagine a world without people? When you try you must realize that it is still you, as one of the people, who's imagining. People make the world go round and maybe ultimately we will destroy it, isn't it? Or is it money? But then again money is an invention of people. In the end, it's all about us, it's about our goals and motives, about our values and believes. About 'Why'!

For example, I thought that peace talks were part, most of the time at the end, of a war. I wonder who has noticed a war between the Government of the Philippines and the National Democratic Front of the Philippines (NDFP) or the Moro Islamic Liberation Front (MILF) in recent years? Both movements are dying if not already dead. We are talking about a few thousand people on a population of 103 million. Anything that can be compared to a very little bit of a real war is fought by the Abu Sayyaf Group. But they are (also a small group of) terrorists and we don't negotiate with terrorists do we? (For an interesting assessment of the situation in the Philippines see: https://csis-prod.s3.amazonaws.com/s3fs-public/publication/160119_Green_AsiaPacificRebalance2025_Web_0.pdf . Read from page 73)

The National People's Army  too was considered to be a terrorist movement by the Aquino government and the Americans, but not even a year later they are - barely fighting - freedom fighters and political prisoners. Of course there was some historical injustice done in Mindanao that has to be repaired. But are we really repairing that injustice by releasing killers and building up a movement whose only aim is to overthrow democracy and establish a one party socialist/communist state?

"I urge the Filipino youth to continue all their efforts to unite the people for the overthrow of the semicolonial and semifeudal system through a people's war and for the completion of the national democratic revolution", said Jose Maria Sison in an interview published in Liberation International (April-June 2016). (see: www.ndfp.org/liberation international for the whole enlightening interview)

So, at least the NDFP doesn't make a secret out of what it's real and ultimate goal is.

I also tried to understand why the word 'Democratic' appears in the name NDFP and my conclusion is that it has only been used to deceive, to mislead us. Have you ever seen a one-party socialist or communist state being democratic? The NDFP is pointing to countries like China, North-Korea, Cuba, Iran, Russia and Venezuela as desirable new partners for the Philippines. When I have a closer look at those countries I don't fancy to live there (although Cuba and China are nice), do you? North-Korea is led by an idiot who threatens world peace, Venezuela is under martial law and there is no food. Certainly shining examples the Philippines should follow!

Sison and his comrades have never got free from the old Mao-istic ideology. One thing I made my own quite some years ago is the perception that every -ism is dangerous. -Isms have a tendency to become dogmatic and to try and impose their dogmas upon people who prefer to keep on thinking for themselves. Where dogmas rule their can be no democracy. Mao's Great Leap Forward and his Great Proletarian Cultural Revolution caused the death of somewhere between 40 and 70 million of his countrymen, all for the sake of fighting the imperialists and counter-revolutionists inside and outside the country. Since then China fortunately has made some progress. Since Deng Xiaoping (it doesn't matter whether the cat is black or white as long as it catches mice), who in the eyes of Sison is a counter-revolutionary hundreds of millions of Chinese have been lifted from starvation and poverty. A really remarkable achievement of capitalistic communism.

Like communism capitalism is an -ism, invented by mankind. The dogmas of capitalism rule most parts of the world nowadays. Without any doubt they contributed to a better life for many people. But I think we came of the right path somehow somewhere. We have until now not succeeded in distributing, in sharing wealth equally. In fact inequality grows day by day. And there is no reason to assume that those who have most will voluntarily change their ways. That is where Sison and his comrades still have a point. So maybe it would be wise to adjust the course before it is too late. Killing the opposite site however is not going to bring any course correction or solution any closer. We can kill each other, but we cannot kill ideas. We only kill out of fear, not out of force or strength. The killers in fact are the weak ones. Discussion, dialogue and persuasion are better means to rediscover the right path to a sustainable future for all of us. Dogmas will not be very helpful in this quest. Maybe we should just try to find a way to a capitalism for the many and not for the few as Robert Reich suggested.

My struggle to understand will continue. In fact I like and enjoy it!

The Socialist Republic of the Philippines in the making?

This summary is not available. Please click here to view the post.

Independent foreign policy?

We, the Philippines, have an independent foreign policy, that is based on our constitution. Big words again form the Duterte government. But what do those words really mean?

Every country has an independent foreign policy in the sense that countries themselves determine what their political, economic, military and cultural relationship to other countries is, should or could be.

Our world however is interconnected and interdependent. Almost everything that happens in one place has its influence on other places. Independence is no more than a theoretical proposition and part of an old, outlived paradigm in foreign policy. It's part of the (secret) 'games' our politicians out of narrow minded self-interest, influenced by the big businesses and so called national security agencies, still play. It's why they have led us from one unnecessary war to the next and lost the trust of so many people.It's why in so many countries democracy is under severe pressure.

The time of colonialism indeed lays long behind us, although some people (like President Duterte) haven't forgot it and there is nothing wrong with not forgetting even when the memory sometimes seems to be selective.

Although there might be no hard, open pressure, there surely is soft and hard unseen pressure on countries foreign policies. We are not likely to hear harsh words of Duterte against Russia, Saudi-Arabia, the United Arabic Emirates, Qatar or Malaysia. Why not? Because for more than 90% the Philippines is depending on their oil. Even the forced repatriation of 11,000 OFW's, who lost their jobs in Saudi-Arabia didn't provoke any hard words from the President. No, he simply allocated 249 million pesos to bring them home, because the government of The Philippines doesn't want them to become a burden to the host nation, one of the richest countries in the world.

President Duterte is not only fighting a' war' against illegal drugs, but also his own mini-'war' against the United States of America, a country that he apparently doesn't like very much. So what we are witnessing is a change in the foreign policy course of the Philippines. Duterte is looking for new close friends in Asia and especially wants a closer relationship to China and Russia. That is what independent foreign policy really means. That's why the South-Chinese Sea issue will be settled between The Philippines and China, much to the discomfort of the United States, whose foreign policy is mainly aimed at encircling Russia and China with the help of numerous allies.

The new paradigm for foreign policy however should acknowledge that we all are interdependent on this earth and that we have a shared responsibility to preserve and share this planet we live on for our children and grandchildren, a responsibility to keep it livable, safe, secure and peaceful for all. We cannot on the one hand condemn a nation or nations for not interfering when a dictator slays his own people and at the same time defend the principle of non-interference in the internal affairs of a country. Everything that happens at any place on this earth is of our business. Narrow minded self-interest is not a good compass to sail by.

The ‘war’ on (illegal) drugs in the Philippines

Between political rhetoric and evidence based policy

On May 9^th Rodrigo Duterte was elected to be the 16^th President of the Philippines. He took office on the 30^th of June 2016. Together with his running mate Alan Peter Cayetano, Duterte betted successfully on a law and order agenda. In an article published in the New York Times on September 11^th 2016 Amanda Taub illustrates the probable background for Dutere’s victory and policy.

“It tends to begin, the research suggests, with a weak state and a population desperate for security. Short-term incentives push everyone to bad decisions that culminate in violence that, once it has reached a level as bloody as that in the Philippines, can be nearly impossible to stop.” (Fat & underline by JvD)

“When people begin to see the justice system as thoroughly corrupt and broken, they feel unprotected from crime. That sense of threat makes them willing to support vigilante violence, which feels like the best option for restoring order and protecting their personal safety.”

“Surprisingly, that includes increased support for the use of harsh extralegal tactics by the police themselves. “This seems counterintuitive,” Ms. Santamaria (a professor at the Mexico Autonomous Institute of Technology in Mexico City) said. “If you don’t trust the police to prosecute criminals, why would you trust them with bending the law?”

But to people desperate for security, she said, the unmediated punishment of police violence seems far more effective than waiting for a corrupt system to take action.

And so, over time, frustration with state institutions, coupled with fear of crime and insecurity, leads to demand for authoritarian violence — even if that means empowering the same corrupt, flawed institutions that failed to provide security in the first place.”

On August 23^rd PNP-chief Ronald dela Rosa stated that since July 1^st (54 days of Duterte Government) 1,916 people were killed, 756 in police operations and 1160 in extra judicial killings. On September 1^st 2016 the death toll had risen to 2,446, an average of almost 40 a day.

“Leaders like Mr. Duterte have a political incentive to exploit this sentiment, marketing their willingness to go around the system to prove that they are willing to do whatever it takes to solve the country’s problems.

“When you have a weak government that faces a security crisis and also a crisis of trust of the people, the issue of promising more punishment is a shortcut to gain citizens’ confidence, to gain support,” Ms. Santamaria said.

Why not instead promise to fix the real underlying problems?

First, because institutional reform isn’t as politically appealing as identifying villains — in the case of the Philippines, criminal gangs — and promising to take them down. Second, because the very state weakness that created the problems often means that leaders are incapable of fixing the underlying issues.”

Declaring a ‘war’ most of the time involves quite some war-rhetoric. “I will kill you. I will kill them all. Come to this country and I will kill you” and so on. This tough language is Duterte’s trade mark and until now he gets away with it. He is also known for his continuous attempts to go around the judicial system of which he himself has been a part and thus has first-hand information of its dysfunction.

On September 2^nd there was a ‘bomb’-attack on the massage area of the night market at Roxas Avenue in (out of all places) Davao City (Duterte’s daughter Sara is the incumbent Mayor of Davao) in which 14 people had been killed. The day after President Duterte declared the state of ‘Lawlessness’ or ‘Lawless Violence’. The declaration was based on Article VII Section 18 of the Constitution which states that "The President shall be the Commander-in-Chief of all armed forces of the Philippines and whenever it becomes necessary, he may call out such armed forces to prevent or suppress lawless violence, invasion or rebellion." Still quite some people wonder what this ‘State of Lawless Violence’ really means for their daily lives. The most probable answer is: Nothing at all.

(The lack of reliable) Facts & Figures on illegal drugs

To begin with, it is not quite clear when something becomes or is a problem in or for a given society, let alone a problem that deserves a ‘war’ to solve it and by the way, wars thus far haven’t solved many problems without causing new ones. Furthermore it is not always easy to find reliable statistics on different subjects.

In the Philippines for instance every year there are more than 10,000 deadly victims in traffic. Is that a problem? Does it lead to a ‘war’ against car-owners?  If anything, the government will probably choose to improve infrastructure, law-enforcement and drivers education.

Looking at the number of addicts to illegal drugs in the Philippines the numbers that are available vary from 1,3 to 3,7 million. Figures from the Dangerous Drugs Board (DDB) show that back in 2004 that number seems to have been 6,7 million and has since then decreased with about 50 to 80%, depending on what you believe is the actual figure. In fact, the truth is, we don’t even know exactly what we are talking about, but we know it’s a problem. The first step in defining government policy projects should be the gathering of independently gained and verifiable data.  In the USA 10% of the population above 12 years of age seems to be addicted. Yet there is no ‘war’ on drugs there. For the sake of Duterte’s war let’s assume that every addict is one too much and that there is a zero-tolerance policy towards the trade in and the use of illegal drugs.  Let’s furthermore assume that Duterte’s figure of 3,7 million addicts is accurate. If we look at the profile of users we see predominantly male users, between 21 and 29 years old, more than 50% unemployed and with an average monthly income of less than 11,000 pesos.

What’s the target?

Until today there is, as far as I know, no concrete, SMART goalsetting for the ‘war’ on drugs. What does the Duterte government want to achieve? In case of a zero-tolerance policy it would be logical to get rid of 3,7 million addicts and the whole supply system. Let’s do the math. 600,000 addicts have surrendered until now and promised that they will not use drugs anymore. Of course there is no guarantee that they won’t, but that’s another problem and for the time being they are safe. That leaves 3,1 million addicts to deal with. In average 5,000 people per year enter a rehabilitation program. In six years that are 30,000 people. Still 3 million and 70 thousand to go. If the killing rate of in average 40 a day continues this means that in six years 87,600 people will die, which leaves at the end of Duterte’s reign a little bit less than 3 million people to deal with. But the president promised to solve the ’problem’ in three to six months! So the big question is: What is he going to do? What is the plan? What is the program? Does the government presume that those 3 million people will get so scared that they stop using spontaneously and/or surrender too?  And if we kill the demand there will be no more supply. That’s market economy, isn’t it?

What’s the action plan?

I will kill them all and feed them to the fishes in Manila Bay? One hell of a plan! And still there are people who are very impressed. But the real question is: Why is who (together with whom) going to do what, how, where, when and with which resources? A comprehensive action plan might include the supply side, the demand side as well as the law enforcement and judicial side. How is the government going to attack the big suppliers/syndicates (together with China, Indonesia and others)?  Will there be a PNP focus on the den’s where shabu is produced in the Philippines? China already offered some help with rehabilitation centers. How about programs in schools (education), poverty reduction programs (which are likely to solve 50% of the problem) and job creation (the ‘war’ might frighten some foreign investors and thus prove to be contra-productive). What about cleaning up the government-agencies, the PNP/AFP and the judiciary? What about restoring the trust of the people in these institutions (including the Senate and The House) because they are corruption free and functioning effective and efficient? Of course this approach requires a lot more effort than pulling a gun and kill and it isn’t a popular agenda from the political point of view. But let’s be frank, where the government gives up on laws, the freedom of the people no longer exists. The law of jungle rules and in the end society will collapse. The choice is between the rule of law and the rule of force! The design, implementation and monitoring of a comprehensive action plan is far more desirable than the current wild and uncontrolled ‘war’, with an uncertain outcome.

Beste ome Henk en tante Ingrid

Het is alweer meer dan een maand geleden sinds mijn laatste brief.

De 'oorlog' tegen de illegale drugs heeft hier inmiddels meer dan 400 mensen het leven gekost. De president lijkt ervan overtuigd te zijn dat zijn aanpak vruchten af zal werpen. Meer moordenaars op straat om de drugsgebruikers en handelaren ongestraft om te leggen maakt de samenleving vanzelfsprekend veiliger. Natuurlijk vallen vooral de internationale organisaties en media over Duterte heen. Hier op de Filipijnen valt het wel mee met de kritiek. Afgezien van een paar professoren, priesters, studenten, mensenrechtenactivisten en bloggers is er vrijwel geen kritiek. Wie openlijk kritiek uit loopt overigens het risico om door de malcontenten en non-valeurs die op Duterte gestemd hebben aangesproken of erger te worden. Dan maar liever zwijgen en afwachten. Gebruikers en handelaren lijken zich en masse vrijwillig over te geven. Niemand weet wat er daarna met hen gebeurt. Geen plan. Het lijkt erop dat enkele leegstaande kazernes gebruikt gaan worden om rehabilitatie programma's uit te voeren.

De aandacht van de president richt zich intussen op de grote jongens. De hoge politiefunctionarissen die in dienst van de handelaren zijn, de burgemeesters die hen beschermen en de druglords zelf, die zich moeten overgeven. Zijdelings pakt hij nog de een of andere oligarch aan en niet te vergeten de illegale ontgrondingen door de mijnindustrie. De aanpak mag gerust onconventioneel genoemd worden. Wie geknipt en geschoren wordt doet er goed aan doodstil te blijven zitten. Als je 900 miljoen dollars op de bank hebt is dat ook niet zo moeilijk. Dan neem je gewoon zes jaar vakantie op. Laten we wel wezen, de traditionele aanpak van drugscriminaliteit heeft tot nog toe niet geleid tot substantiele resultaten. Die aanpak houdt wat mensen aan het werk en die hebben er vervolgens natuurlijk geen belang meer bij het probleem daadwerkelijk op te lossen omdat ze dan hun baan zouden verliezen. Er valt dus wel degelijk ook iets voor die onconventionele aanpak te zeggen.

De grote vraag echter is wat er gaat gebeuren als Duterte de corruptie hier aan gaat pakken. Hij wil een schone overheid. Dat betekent waarschijnlijk niet minder dan de ineenstorting van die overheid. Vrijwel elke politicus, rechter of ambtenaar is hier corrupt. De senaat kan naar huis, het huis van afgevaardigdenloopt leeg en verdwijnt grotendeels de gevangenissen, die al overvol zijn, in. Tienduizenden ambtenaren verliezen hun baan en het beetje dat ze met werken verdienen, de lokale en provinciale overheid wordt onthoofd. Het land glijdt verder af in een totale bestuurlijke chaos. Duterte, het leger en de politie is wat overblijft. Duterte weet dat en heeft daarom vrijwel als eerste maatregel besloten hen veel beter te gaan betalen. Politieke dynastieen en de 40 families die hier alles regelen zullen er niet geruster op worden. Te verwachten valt daarom, dat meneer Duterte geen lang leven als president beschoren zal zijn als hij op deze weg voort gaat. De echte machthebbers hebben hun macht nog nooit zonder slag of stoot afgegeven. Sommige mensen vragen zich ook af of Duterte zijn vriendje Marcos gaat dwingen om de miljarden die nog steeds zoek zijn terug te geven aan het volk.

De sfeer in het land wordt er uiteindelijk niet beter op. Welke gevolgen dat zal hebben voor de economie moet afgewacht worden. Eerlijk gezegd twijfel ik bijna geen seconde aan de goede bedoelingen van de president. De vraag is of de volgorde goed is. Wie de trap schoon wil vegen doet er verstandig aan bovenaan te beginnen. Openbaar bestuur, rechterlijke macht, politietop en agenten, legertop, douane, belastingdienst en ga zo maar door. Eerst orde op zaken in het eigen overheidshuis stellen, zodat je recht van spreken hebt. Dan zorgen voor een goed investeringsklimaat, zodat er banen komen voor iedereen die wil werken, met beloningen die het mogelijk maken een gezin huisvesting en levensonderhoud te verschaffen. Kortom een rechtvaardigere verdeling van de economische groei bewerkstelligen. Wie dan nog crimineel wil zijn, doet dat omdat hij het leuk vindt of nooit genoeg kan krijgen en mag/moet hard aangepakt worden.

Nou, dat was het wel weer voor deze keer. Ik hoop dat jullie net als ik, genieten van de farce die de grootste natie op aarde (althans dat vinden ze zelf) aan het opvoeren is, dan valt er in ieder geval nog iets te lachen, al is het natuurlijk diep triest. Misschien heeft James Lovelock wel gelijk en is de mensheid tot nu toe gewoon nog te dom om tot echte oplossingen te komen.

Tot de volgende keer!

Hallo Tante Ingrid en oom Henk

Hoe is het met jullie? Ik lees hier dat jullie regering jullie pensioen aan de Europese Unie gegeven heeft. Het zou om 1400 miljard Eurootjes gaan. Daar zullen ze in Brussel wel blij mee zijn. Jullie zullen wel minder blij zijn, want dat gaat minder op de bankrekening betekenen. Ik begrijp hier, dat de Duitsers slimmer zijn geweest. Maar ja, die zijn ook groter. En die Klijnsma vond ik altijd al een gek wijf. Typisch zo'n PvdA'ster die vergeten is waar ze vandaan komt. Het zal mij niets verbazen als Samson en de zijnen bij de volgende verkiezingen helemaal weggeblazen worden. Net als de oude Samson zullen onbetrouwbare vrouwen en zijn (ontbrekende) haar de nieuwe Samson fataal worden. Daar zullen jullie wel niet rouwig om zijn. Geertje vaart er immers wel bij. Wat lijkt die trouwens veel op Trump en Boris Johnson. Zouden ze dezelfde kapper hebben of misschien zelfs dezelfde (voor)vader? De Britten zijn al weg uit Europa, alhoewel ze er missschien al spijt van hebben. Tjonge jonge, wat worden de mensen toch besodemieterd door al die politici. De ene leugen nog groter dan de andere. Maar goed, het volk is toch stom. Die weten al lang niet meer waar het over gaat en geloven alles wat ze voorgelogen wordt zolang ze maar iemand de schuld kunnen geven van hun ongenoegen. Het doet er niet toe of het vluchtelingen zijn, de Islam of Brussel, als we maar een gezamenlijke vijand hebben.

Hier is alles goed. We hebben sinds 30 juni officieel een nieuwe president. Die maakt werk van de strijd tegen drugs. Er zijn premies op de hoofden van gebruikers, handelaren en baronnen gezet. Dat helpt weer wat mensen aan een baan. Premiejagers. Met de regelmaat van de klok worden hier nu mensen omvergeknald omdat ze op een of andere lijst voor komen. Als de buren je niet mogen bellen ze de baas van de gemeente, die heet hier barangay captain, en zeggen dat je in drugs handelt. Dan kun je onverwacht bezoek verwachten en als het even tegen zit loopt dat dodelijk af. Niks 'rule of law', opruimen die handel. Bij een onverwachte controle van 2500 politie-agenten bleken er 9 positief te testen op drugsgebruik. De meeste drugshandel blijkt te worden geregiseerd vanuit de nationale gevangenis hier. Daar leven de baronnen echt als baronnen. Ze kopen alles en iedereen, tot en met de rechter aan toe. Maar de president heeft beloofd ook een einde te maken aan de corruptie. Het is trouwens ook goed voor de illegale wapenhandel. Om iemand om te leggen heb je vanzelfsprekend wel een knepper nodig. De Amerikanen zijn het tijdperk van het wilde westen nooit te boven gekomen. Die willen het recht om een wapen te hebben en te dragen nooit opgeven, hoeveel middelbare scholieren er ook uitflippen en neergeschoten worden. Zoiets gaan we hier nu ook krijgen. Niet om jezelf te verdedigen, maar om centjes te verdienen. We moesten het paard als vervoermiddel maar weer in ere herstellen, dan lijkt het tenminste nog ergens op.

De president heeft ook zijn vice-president deze week voor het eerst echt ontmoet. Dat was bij de commando-overdracht van het Filipijnse leger. Hij zat niet eens naast haar. Maar goed hij sprak tegen haar. Wat een poppenkast toch, al die miljarden verslindende soldaatjes die eigenlijk nergens goed voor zijn. En later deze week heeft hij haar in het presidentiele paleis officieel ontvangen. Leuk stel, die twee. Daar zit meer in. De president houdt van vrouwen, dus dat moet goed komen nu hij gezien heeft hoe mooi en vriendelijk ze is.

We hebben ook de zaak bij het internationaal hof van arbitrage in Den Haag tegen de Chinezen gewonnen. De inzet zijn wat eilandjes in de Zuid-Chinese of West -Filipijnse zee. Niet dat het ook maar iets uithaalt, want net als de Amerikanen zijn de Chinezen inmiddels mijlenver verheven boven het internationaal recht. Ze doen wat ze denken dat in hun eigen belang is en wat de rest van de wereld daarvan vindt is hoegenaamd van geen betekenis.

Hebben jullie trouwens nog gekeken naar Max? Mooi he, hoe hij tweede werd daar in Oostenrijk op zijn thuiscircuit. Die wordt nog wel eens wereldkampioen als hij zich voor die tijd niet te pletter rijdt.

Nou dat was het weer voor deze week.
Groetjes en vergeet niet de petitie te tekenen tegen de verkoop van jullie pensioen!

Jan

Brexit

Voor veel mensen is de uitslag van het referendum in Groot-Brittannie natuurlijk het nieuws van de dag. Het is geen groot nieuws hier op de Filipijnen. We nemen er hier min of meer kennis van. De beurs is iets meer dan 1% in de min en de euro blijft ten opzichte van de peso redelijk stabiel.

De Filipijnen werken sinds oktober van verleden jaar samen met negen andere landen in ASEAN. Een gemeenschappelijke markt, met vrij verkeer van personen, goederen, diensten en kapitaal. In feite vergelijkbaar met de Europese Unie, zij het dat er nog geen ASEAN-Hoog Gerechtshof is, dat stelt dat haar regels prevaleren boven het nationaal recht, algemeen geldend zijn en dat het zowel horizontaal als verticaal bevoegd is om geschillen te beslechten. Er is ook geen ASEAN-parlement.

In de Europese Unie wreekt zich nu het gebrek aan democratische legitimiteit en representatie. De unie is economisch, het is een rechtsgemeenschap, maar het is geen politieke unie. De Britten waren altijd al tweeslachtig. Ze zijn wel lid, maar niet van de monetaire unie en evenmin nemen ze deel in het Schengen verdrag. Ze hebben steeds geprobeerd het beste uit twee werelden te halen. Nu ze besloten hebben helemaal te vertrekken, worden ze weer een echt eiland in de Noordzee. De Schotten en de Noord-Ieren zijn niet blij. Misschien gaan die wel ijveren voor nieuwe referenda om zelf onafhankelijk van het United Kingdom te worden en weer toe te treden tot de EU.

David Cameron heeft intussen aangekondigd te zullen aftreden. Hij trekt daarmee de consequenties uit het nipte verlies van zijn Bremain campagne. Het volk heeft gesproken en het volk heeft altijd gelijk, ook als het naderhand ongelijk blijkt te zijn. Dat is democratie. De wil van het volk zal uitgevoerd worden, maar Cameron acht zichzelf niet de juiste persoon om het land naar de totale onafhankelijkheid te leiden. Een begrijpelijke en nobele beslissing. Mensen als Boris Johnson of Nigel Farage mogen het nu proberen over te nemen. De gevolgen van Brexit zijn in hun volle omvang nu nog niet te voorzien. Veel zal afhangen van de opstelling van de 27 andere EU-lidstaten. Willen ze de de Britten straffen of willen ze een werkbare nieuwe relatie? We gaan het zien. Het zou mijns inziens in ieder geval van wijsheid getuigen een poging te wagen om heel veel inzicht te krijgen in en lessen te trekken uit de diepere motieven van de meerderheid van de Britse bevolking.

De meerderheidskeuze van de Britten is een uiting van aan de ene kant afkeer van de politieke elites, die hun voeling met het gewone volk kwijt zijn en aan de andere kant toenemende gevoelens van onzekerheid, onveiligheid en onoverzichtelijkheid ten gevolge van schaalvergroting en globalisering. Meer, groter en sneller betekent dat heel veel mensen het niet meer kunnen volgen, verklaren en daarom afhaken. Populistische politici spelen hierop handig in. Het hoeft niemand te verbazen dat Wilders er als de kippen bij was vanochtend om de Britten te feliciteren en een soortgelijk referendum in Nederland te eisen. Het uiteenvallen van de Europese Unie dreigt. Het continent dreigt weer eens verdeeld te raken als in zijn slechtse dagen, een verdeeldheid die veel narigheid heeft veroorzaakt.

De echte opdracht is te zoeken naar een invulling van het Europees project, die wel het verouwen kan winnen van de verschillende volkeren.En hier op de Filipijnen kunnen we enkel lering trekken uit de geschiedenis van de Europese Unie en proberen niet dezelfde fouten te maken.

Oefenen voor de 'Big One'

Vandaag was er in Metro Manila weer een oefening in het kader van de aardbeving die verwacht wordt. Niemand weet precies wanneer. Maar dat het gaat gebeuren lijkt vast te staan.

 

De laatste grote beving langs de West Valley Vault vond plaats in 1658. In 1990 kostte een beving iets noordelijker in Bagio aan 1600 mensen het leven. De 'Big One', met een verwachte kracht van 7,2 zou aan 35000 mensen het leven kunnen kosten.

En dus oefenen we regelmatig om het bewustzijn bij de bugers op peil te houden en de hulpverleningsdiensten scherp. Vanochtend om 9 uur ging het alarm af in de vier qudranten, waarin Metro Manila verdeeld is. Zelf wonen we in het Oostelijke quadrant, in Pasig in de buurt van Cainta.

Ook de kinderen van de basisschool van de Nederlandse Stichting Kalinga, Papaya Academy, die in het noordelijk quadrant ligt, doen met aan de oefening.

Problemen in de Zuid-Chinese Zee

De Filipijnen en China zijn geen vrienden, maar ook geen echte vijanden. Ik heb de indruk, dat de nationale gevoelens op de Filipijnen sterker zijn dan in China. De Chinezen spelen momenteel een spelletje machtspolitiek in de Zuid-Chinese Zee, waar ze binnen de territoriale wateren van enkele andere landen eilandjes en atollen bezetten. Ze hebben simpelweg een lijn op de kaart getrokken en vervolgens de wereld kond gedaan van het feit dat ze binnen die lijn alles controleren.

Voor wat betreft de Filipijnen heeft dat een arbitragezaak voor het Permanente Hof van Arbitrage (niet te verwarren met het Internationaal Gerechtshof) in Den Haag opgeleverd. De uitspraak wordt spoedig verwacht en de Chinzen zullen zich er weinig van aantrekken. De Amerikanen hebben enkele vliegdekschepen in de buurt en oefenen vlijtig met de Zuid-Koreanen en de Japanners. Net zoals ze via de Nato een kordon rond Rusland leggen, doen ze dat ook met China.

Alhoewel hier, afgezien van een paar fanatieke nationalisten, niemand een oorlog tegen de Chinezen wil riskeren, wordt het de Chinezen hun gang laten gaan in ruil voor investeringen toch min of meer als landverraad gezien. Dat is ook wel weer raar, want veel grote ondernemers in de Filipijnen hebben hun wortels in China. Er zijn ook wel wat lieden die vrezen, dat de kiem voor de derde wereldoorlog hier gelegd wordt. Een klusje dus voor de nieuwe president, die al aangekondigd heeft zelf met een bootje naar de Scarborough Shoal te zullen varen om er een Filipijnse vlag op te planten en de Chinzen uit te dagen hem overhoop te schieten.

De autoriteitsgevoeligheid is in Aziatische culturen vele malen groter dan in de Westerse wereld.
Een voorbeeld daarvan zagen we dezer dagen weer in China, waar een mafketel, die zichzelf corporate consultant noemt acht personeelsleden van een Chinese bank met een stok een pak voor de broek gaf op een podium omdat ze ondermaats presteren tijdens een teambuilding bijeenkomst waaraan meer dan 200 personeelsleden van die bank deelnamen. Geweldig nieuws. En die acht schapen laten het gewoon gebeuren.

Die autoriteitsgevoeligheid geldt ook voor de meeste Filipinos. Ze kijken enorm op tegen autoriteiten en zullen zelden tegenspreken of zelf initiatieven nemen. Misschien is dat ook wel de reden dat er zoveel Filipijnse zeelieden onder Nederlandse vlag varen. De kans op muiterij is uitermate klein.

Het zijn overigens vooral de Filipijnse vissers, die last hebben van het Chinese machtsvertoon. Filipinos eten graag en veel vis. Heel veel kleine vissers varen met hun bancas de zee op om in hun dagelijkse levensbehoefte te voorzien en ook nog wat te verkopen. Dat wordt steeds moeilijker. Overbevissing is ook hier een probleem.

Presidentiele Residenties op de Filipijnen

Op 30 juni aanstaande zal de inauguratie plaatsvinden van de nieuwe president, Rodrigo Duterte, en de nieuwe vice-president, Leni Robredo.

De ceremonie voor Duterte zal plaatsvinden in het presidentiele paleis, Malacanang, in aanwezigheid van zo'n 500 genodigden.

Het kamp van Duterte heeft besloten, dat de president niet samen met de vice-president geinaugureerd zal worden. Omdat president en vice-president in de Filipijnen allebei direct gekozen worden, kan het voorkomen dat ze tot verschillende politieke kampen behoren. Duterte zal Robredo niet opnemen in zijn kabinet. Ze wordt derhalve een vice-president zonder portefeuille, maar wel met een eigen paleis en budget. De residentie van de vice-president was tot nu toe het Coconut Palace.

Naar alle waarschijnlijkheid zal Leni Robredo echter geen gebruik maken van die residentie, omdat ze haar budget liever aan andere zaken besteedt. Het ziet ernaar uit dat ze op verschillende plekken in het land, dat uit drie hoofddelen (Luzon, Visayas en Mindanao) bestaat kantoor wil gaan houden.

Voormalig dictator Ferdinand Marcos resideerde niet alleen in het officiele Malacanang paleis, maar hield er ook een 'Malacanang of the North' gelegen in Paoay in de provincie Ilocos Norte op na.

Duterte is de eerste president die niet afkomstig is uit Luzon. Hij komt uit de qua oppervlakte grootste stad van de Filipijnen, Davao. Davao ligt in Mindanao, het zuidelijkste deel van het land. Er wordt nu al gesproken van het 'Malacanang of the South', alwaar Duterte waarschijnlijk een fiks deel van zijn tijd als president door zal brengen.

Het ziet er bescheidener uit dan het buitenverblijf van Marcos en Duterte heeft er reeds meerdere buitenlandse gezanten ontvangen in de aanloop naar de inauguratie.

Soms denk ik wel eens........Mensen, mensen toch!

De meeste mensen zijn niet echt geïnteresseerd in de ondergang van de wereld. Wie zegt trouwens dat de wereld onder zal gaan?  Jehova’s getuigen, maar die hebben tot nu toe steeds ongelijk gehad. Aan de wetenschap hebben we wat dat betreft niet veel. Die bewijst alles wat haar opdrachtgevers bewezen willen zien. De meeste wetenschap gaat om geld en al lang niet meer om kennis. We zijn derhalve aangewezen op wat we geloven en op het herkennen van zuivere wetenschap. Op wat we als onze eigen waarheid zien. Daarbij laten we ons maar wat graag overtuigen door mensen die doen alsof ze het weten.  En vooral door mensen die in staat zijn ons de ultieme vijand voor te schotelen. Onze zogenaamde leiders.

De meeste mensen houden ook niet van problemen, maar eerder van zorgeloosheid. Ophouden met dat gezeur. Positief naar de toekomst kijken. Niet blijven hangen in het verleden. Optimisme. We redden het wel, want we hebben het steeds gered. Heeft de aarde een houdbaarheidsdatum? Misschien wel, misschien ook niet. Heeft de mensheid een houdbaarheidsdatum? In ieder geval zijn we het enige ras dat in staat is andere rassen en zichzelf uit te roeien.

We weten nog steeds meer niet dan dat we wel weten,ondanks dat we denken dat onze kennis enorm toegenomen is. We sturen satellieten en ruimteschepen het heelal in, laten ze landen op de maan en verre planeten, maar zijn amper in staat op onze eigen planeet orde op zaken te stellen. Het is maar waar de prioriteit ligt.

We denken in ideologieën en macht. We ontwerpen systemen en laten onze medemensen geloven dat die werken. Alles moet systematisch en grootschalig. Planmatig op weg naar de ondergang.

Ik behoor niet tot de optimisten, niet tot de zorgelozen, niet tot de gelovigen. Ik ben er eerder van overtuigd, dat we ten onder zullen gaan aan de spelletjes die we met elkaar spelen. Dat we zullen sneuvelen, dat we opgeofferd worden aan de macht van het geld dat we zelf bedacht hebben en dat ons vervolgens is gaan regeren. Het gaat een keer goed mis. We hebben ons diep in de schulden gewerkt en we zullen niet in staat blijken die schulden af te lossen. Schuld is een relatief begrip. Schaf het geld af en er is geen schuld meer. Schaf het geweten af en de schuld verdwijnt als sneeuw voor de zon. 

Wat zou er gebeuren als de Amerikanen de schuld aan de Chinezen niet kunnen of willen terugbetalen? Wat gebeurt er als ze alle Chinezen het land uit zetten en hun eigendommen confisqueren en nationaliseren? De wereld beweegt in de richting van hernieuwd eng bemeten nationalisme en protectionisme. We stalen en stelen nog steeds wat we kunnen stelen om het zelf beter te hebben dan de rest. We zijn niet in staat te delen en te verdelen. Alles is voor de winnaar. Dat is het doel van het spel. De absolute macht over de aardbol. Kijk die jongens en meisjes nu toch eens spelen met hun boten, vliegtuigen, tanks, raketten en ander wapentuig. Heeft iemand ze nog echt in de hand? De angst regeert. Hoe kan iemand als Kim Jong-un in het zadel blijven? Of iemand als Assad? Of de familie Aliyev? Of Poetin? Toch enkel door grootschalige bangmakerij. De ideologie erachter is volstrekt betekenisloos geworden. Het gaat alleen nog om geld en macht. Spelletjes op hoog niveau. Nou ja hoog?

Mijn ideologie is beter dan de jouwe. Mijn religie is beter dan de jouwe. Dat is zo ongeveer het niveau. En het zijn allemaal slechts bedenksels. Heilige boeken bestaan niet. Boeken wel. Niets wat ooit geschreven is is absoluut waar, zelfs dit niet. Waarheid is tijdgebonden. Boeken worden verbrand omdat de inhoud onwelgevallig was. Liedjes worden verboden. Iemand lijkt te kunnen bepalen wat we wel of niet kunnen zingen. Het moet toch niet veel gekker worden. Er zijn mensen die ervan overtuigd zijn dat wij niet in staat zijn om met vrijheid om te gaan en die daarom die vrijheid maar zoveel mogelijk proberen te beperken zodat we niet in de verleiding komen onszelf kwaad te doen. Paternalisme en maternalisme vieren hoogtij. Regels, regels en meer regels. In sommige landen worden politici zelfs afgerekend op het aantal wetsvoorstellen dat ze indienen. Hoed u voor de preventiestaat!

Vrijheid lijkt een groot goed. Voor veel mensen lijkt het moeilijk ermee om te gaan. Vrijheid is de zus van verantwoordelijkheid. Waar wij niet langer zelf de verantwoordelijkheid voor onze vrijheid nemen wordt het pad geëffend voor verkeersregelaars. Wetgevers die het vrije verkeer dichttimmeren met regels. We eisen vrijheid, maar willen geen verantwoordelijkheid. Verantwoordelijkheid betekent aansprakelijkheid. Wij willen niet aangesproken worden op ons gedrag. Daar zijn we ook bang voor en het maakt velen agressief. Vooral degenen die vrijheid interpreteren als een vrijbrief voor welk gedrag dan ook. Ik kan doen, laten en zeggen wat ik wil, zonder rekening te houden met wie of wat dan ook. Dat is de simpele definitie van vrijheid, die de vrijheid om zeep helpt.

Zou er echt zoiets bestaan als een universeel geweten? Een natuurlijk besef van wat goed is om te doen en wat verkeerd? Ik waag het eerlijk gezegd te betwijfelen.  Als het er al is, dan wordt het er van kleinst af aan ingehamerd. Door ouders en opvoeders in wie het op hun beurt ingehamerd is door hun ouders en opvoeders. We zouden geen mythologie en geen religies, geen overheid nodig hebben als we het van nature hadden. Maar we hebben dat niet en moeten dus in het gareel gehouden worden om te voorkomen dat we elkaar uitroeien. Maar het helpt niet echt want dat doen we toch wel. We delegeren onze moordzucht aan de kerk, die de ketters vermoord en aan de staat (politie, leger en rechterlijke macht), die de misdadigers opsluit of ombrengt. Van nature zijn we waarschijnlijk goed noch slecht. De omstandigheden en onze ambities bepalen welke kant we op gaan.

Het volk, menig volk roept weer om een sterke man. Een echte leider. Iemand die hen vertelt waar het op staat, wie de echte vijand is. De terroristen. En alle vluchtelingen zijn potentiële terroristen. Iemand, zoals Duterte, die hen verbiedt te roken op straat, liedjes te zingen die hem niet zinnen, verkeerde boeken te lezen, valse profeten te volgen, alcoholische drank te nuttigen in openbare gelegenheden na een uur ’s nachts. Iemand die de vorige sterke man (Ferdinand Marcos) een staatsbegrafenis geeft, niet omdat hij sterk was, maar omdat hij een soldaat was, waaraan overigens ook nog getwijfeld kan worden. Een sterke man, die de verantwoordelijkheid van ons overneemt. Daarvoor zijn we bereid onze vrijheid in te leveren. De sterke man is als een vader. Hij weet wat goed voor ons is. En als we niet luisteren krijgen we straf. Zo zijn we immers opgevoed. Wij weten niet beter meer. De anarchisten zijn uitgestorven, uitgeroeid of tot staatsvijand nummer een gepromoveerd.

En intussen doet de sterke man wat nog sterkere mannen hem opdragen te doen. Hij houdt het volk arm, bang, dom en verdeeld.  Hij geeft hen een beetje brood en veel spelen. Net genoeg om in leven te blijven en soms zelfs dat niet. Met ere creperen is ook een kunst. Nee, ik word er niet vrolijker op als ik om me heen kijk, zie weinig redenen tot enig optimisme. Bewondering voor en afschuw van de wel optimisten wisselen elkaar af. Hebben ze gelijk of zijn ze gewoon achterlijk? Ben ik misschien gewoon achterlijk of paranoia?

Kijk toch eens naar al die kleine en grote criminelen, die elkaar naar het leven staan, elkaars families uitmoorden. Een mensenleven stelt voor hen niets voor. Wat brengt hen ertoe zo te handelen? Enerzijds is het machtswellust en anderzijds is het pure onmacht. Er zijn er die kansen zien en er zijn de kanslozen, die hun laatste strohalm grijpen. En allemaal hanteren ze angst als wapen. Intimideren, bedreigen, vernederen, mishandelen, martelen, vermoorden. Bovengedrag. Als we reageren met bovengedrag escaleert de situatie. Als we naar beneden gaan, laten ze ons nooit meer boven komen. Grote delen van de mensheid worden er gewoon onder gehouden. Het zijn slaven, geen vrije, verantwoordelijke mensen. Het gelijk van Machiavelli? Of nog verder terug het gelijk van Creon ( Thebe)? De onwetende massa, het volk, is niet in staat een wijze koers voor het land uit te stippelen. Maar aan de andere kant van die zelfde medaille staat Theseus (Athene), die wist dat er geen grotere vijand van het land bestaat dan degene die de wetten stelt en handhaaft. Het eeuwige dilemma.

Het wordt steeds duidelijker, dat de voedingsindustrie, de farmaceutische industrie en de zogenaamde medische wetenschap er geen belang bij hebben ons gezond te houden. Hun belang is werk hebben, werk houden en zoveel mogelijk winst maken. Het is nooit genoeg. Kijk maar eens naar bedrijven als ABF PLC, Coca Cola, Danone, General Mills, Kellogg, Mars, Mondelez, Pepsico,Unilever, Monsanto, Nestle, Bayer, Johnson & Johnson, Novartis, Roche, Pfizer, Sanofi, Merck, GlaxoSmithKline, AstraZeneca, Bayer en Gilead. Zie hoe ze de supermarkten volstoppen met vergif en hoe ze de doktoren omkopen, zodat die giftige pillen verstrekken. Is het scenario van Dan Brown’s ‘Inferno’ echt zover gezocht? Ik denk het niet.

De wereld wordt aan alle kanten gemanipuleerd door machtswellustelingen en vrekken. Mensen, die niet genoeg kunnen krijgen van macht en geld. Mensen, die geen enkele morele barriere kennen. Al het grote en kleine geweld in de wereld wordt georganiseerd en betaald door lieden die er belang bij hebben. Ze gebruiken godsdienst en ideologie om de wereld verdeeld en bang te houden en aldus te kunnen heersen. Ze gebruiken kansloze mensen om de kastanjes voor een schijntje voor hen uit het vuur te halen. Wie zich tegen hen verzet legt het loodje. De ‘seven sisters’ (olie-industrie) interesseert het helemaal niets of ze het leefmilieu van miljoenen mensen vergiftigen, of de uitlaatgassen van auto’s de lucht die we inademen verpesten. Het enige dat ze interesseert is winst, zoveel mogelijk winst voor aandeelhouders en vette bonussen voor degenen die de bedrijven leiden. Ze scheppen werkgelegenheid, maar vernietigen die ook weer even makkelijk als de winst tegenvalt. Politici worden en masse omgekocht in ruil voor concessies. Milieuactivisten worden vermoord. Optimisme is alleen mogelijk voor wie de ogen, oren, neus en mond dichthoudt en zijn handen thuis. Voor mensen die zich opsluiten in hun eigen fantasie-wereld, die vluchten in meditatie en mystiek. Of is de wereld die ik schets niet meer dan mijn fantasie-wereld? Misschien is alles wat ik beweer fictie en ben ik niet meer dan een zwartkijker? Wat is realilteit en wat is fictie? Weten wij dat nog? Hebben we daar nog kijk op? Of is ons inmiddels zoveel voorgelogen dat we het spoor compleet bijster zijn?

Volgens het Rode Kruis kampen 42 miljoen mensen in zuidelijk Afrika momenteel (mei 2016) met een gebrek aan voedsel. Zonder ingrijpen zal dat aantal dit jaar stijgen tot zestig miljoen. Kinderen sterven, volwassenen sterven. Het vee sterft. Droogte en honger. Kan het iemand, behalve het Rode Kruis, wat schelen? Ze moeten daar hun eigen problemen maar oplossen. Dat moeten wij toch ook?  Nederlanders hebben nauwelijks nog enig besef van hun koloniaal verleden. Hadden wij dat wel, dan zouden we ons realiseren dat we nog een gigantische schuld open hebben staan. (Waren wij Nederlanders niet ook de uitvinders van ‘Apartheid’?) Dat willen we liever niet, dus verdringen we ons verleden. En in Europa zijn de Nederlanders wat dat betreft niet de enigen.  De Spanjaarden, de Portugezen, de Fransen en de Britten konden er ook wat van. Het is maar een voorbeeld van wat we laten gebeuren zonder ons er echt druk over te maken. Nu is het ‘Verweggistan’, terwijl het enkele eeuwen geleden dichtbij genoeg was om leeg te roven!  Net zomin als er een Europees gevoel bestaat, bestaat er ook al helemaal geen wereldgevoel. In feite zijn mensen gewetenloos en worden ze gedreven door eigen belang. De solidariteit heeft de wereld verlaten als ze er al ooit geweest is.