Leesvoer

We ervaren Europa als een 'ver-van-mijn-bed-show'. We wanen ons, na de val van de muur, het einde van de Koude Oorlog en het verschijnen van Fukuyama's 'The end of history' in een triomfstemming. We vertonen in toenemende mate protectionistische en nationalistische trekjes. Wij, de grote voorvechters van de vrije markt economie, zijn een beetje (erg) bang voor de opkomende economieen in het Oosten. Wij weigeren de steun aan de landbouwsector af te schaffen. Die kost ons wel veel belastinggeld. Onze deelbelangen verdelen ons. Als wij ons niet aanpassen aan de veranderingen, die in de wereld plaatsvinden en arrogant blijven geloven dat wij de enigen zijn die het wel weten, dan zal dat geen vreedzamere en stabielere wereld opleveren.

Lees :
1. De toekomst van de vrijheid
2. De wereld na Amerika
Beide boeken zijn van Fareed Zakaria
3. The new Asian hemisphere
Geschreven door Kishore Mahbubani

Krachten bundelen

In Dagblad De Limburger van zaterdag 3 januari pleit burgemeester Gerd Leers van Maastricht voor ingrijpende bestuurlijke vernieuwing in Zuid-Limburg. ‘Krachten verdelen of krachten bundelen?’, luidt de kop. In dezelfde editie staan ook de commentaren van enkele collega burgemeesters, die het niet met Leers eens zijn. En al helemaal niet met de manier waarop de eerste burger van Maastricht met zijn talent om problemen op te lossen woekert. Burgemeester Cox van Sittard-Geleen bijvoorbeeld vraagt zich af voor welk probleem de voorstellen van Leers eigenlijk een oplossing moeten bieden. In de kern komt het probleem volgens Leers neer op een gebrek aan moed, eensgezindheid en opofferingsbereidheid en een overschot aan kortzichtige lokale bestuurders die allemaal hun mening of fiat over of aan iets moeten geven. Leers constateert zelf al terecht dat een discussie over de structuur van het openbaar bestuur in Zuid-Limburg wel eens verlammend zou kunnen werken, ons jarenlang bezig zou kunnen houden en nodeloos veel energie zal gaan kosten. Geen discussie dus. Nee, een conferentie over de bestuurlijke toekomst van Zuid-Limburg. Daartoe roept hij gedeputeerde Driessen en het provinciaal bestuur op. Dat zal natuurlijk helpen. Zou er in Zuid-Limburg iemand tegen het bundelen van krachten zijn? Ik denk het niet. De vraag is echter waar die bundeling van krachten toe zou moeten of kunnen leiden? Er bestaat geen gezamenlijk doel. Er is geen sprake van een samen beleefde ‘sense of urgence’. Er zijn teveel verschillende agenda’s, die niet op elkaar afgestemd zijn. Versnellingsagenda’s, verborgen agenda’s, verrassingsagenda’s, persoonlijke agenda’s, verkiezingsagenda’s, partij-agenda’s. Het is nog niet lang geleden dat verschillende Limburgse burgemeesters rollend over straat vielen met betrekking tot de ‘branding’ van Zuid-Limburg. Zuid-Limburg, waar ligt dat? Maastricht, dat weet de wereld wel te vinden! Een duur reclamebureau mocht niet baten. Je wordt het makkelijker eens met minder meningen en Burgemeester Leers is het waarschijnlijk heel snel met zichzelf eens. Weg met al die kleine egootjes die een eigen mening hebben dus. ‘Leers for President!’ Ik ben een verklaard voorstander van verlicht despotisme. Onze democratie heeft zichzelf overleefd. Geef Leers het dus voor het zeggen en reken hem over vijf jaar af. Maar wat gaat hij doen? Ja, alle koffieshops naar de grens bij Eijsden, dat weten we. Wie het verder weet mag het zeggen Ik zou me kunnen voorstellen dat het zinvoller is het debat daarover te voeren, dan het te hebben over de vraag of er nu een ( dan kun je het ook de provincie wel laten doen ), drie, zeven of negentien gemeenten moeten zijn. In de ogen van technocraten is schaalvergroting het wondermiddel tegen alle kwalen. Het werkt alleen bijna nergens. Misschien is het – in het kader van onze krimpdiscussie – ook handig de blik eens over de landsgrenzen heen te richten en te constateren dat er in Aken de komende jaren nog sprake is van groei en van stevige investeringsvolumes. En sinds Karel de Grote weet iedereen waar Aken ligt. Eigenlijk is die het schuld. Hij had zich in Maastricht moeten vestigen!

Schrijven

Schrijven is 'fun'. Het dwingt tot nadenken, tot overpeinzen. Ik zou het elke dag willen doen, maar red dat niet. Er zijn ook dagen dat ik gewoon niets te zeggen heb. Dan lees ik maar.
Een blog schrijven nodigt uit en zet aan tot dialoog. Tot kritiek en commentaar, tot uitdagen, tot diepgang, tot boosheid, verbazing, teleurstelling, vreugde, tot herkenning. Een blog daagt ook uit tot discipline. Schrijven is een ambacht. Je moet ervoor gaan zitten.
Ik hoop mensen te bereiken!