Kan Reinhold Robbe niet beter emigreren?

Ik hoef het niet op te nemen voor Günter Grass. Daar heeft de Nobelprijswinnaar mij absoluut niet voor nodig. Hij heeft gesproken, in zijn geval geschreven, en doet er verder het zwijgen toe. Als je geknipt en geschoren wordt, moet je even doodstil blijven zitten. De reacties op zijn werk spreken hun eigen taal. Ik probeer slechts die taal goed te verstaan. Grass heeft het bestaande taboe op het leveren van kritiek, vooral door Duitsers, op Israel bewust en opzettelijk willen doorbreken. Is het niet juist een belangrijke maatschappelijke functie van kunst om bestaande normen en waarden te doorbreken, om vastgeroeste ideeën op losse schroeven te zetten?

Wie zijn gedicht echt gelezen heeft kan niet anders dan tot de conclusie komen dat hij dat op een genuanceerde manier doet. Niet alleen de opstelling van Israel , ook die van Iran en zijn eigen Duitsland wordt ter discussie gesteld. De meeste reacties hebben helaas niet het niveau van de bijdrage van Grass. Er zijn, ook in Israel, uitzonderingen. Een stabiele democratie moet op basis van argumenten in staat zijn met de kritiek die hij levert om te gaan, de discussie te voeren.

Een inreisverbod, omdat Grass ooit lid van de Waffen - SS was, probeert alleen de auteur te demoniseren. Grass is in oktober 1927 geboren. Als 17 – jarige kwam hij in Amerikaans krijgsgevangenschap. Hij heeft een nazi - uniform gedragen en is dus automatisch een geweldig oorlogsmisdadiger geweest . Het zou zo maar kunnen dat er grotere oorlogsmisdadigers in Israëlische legeruniformen rondlopen. De reactie van de staat Israel getuigt van angst voor confrontatie met de feiten en is erop gericht het Calimero – denken, waarmee daar vrijwel alles wat krom is rechtgepraat wordt, in stand te houden. Overigens verwacht ik niet dat Grass wakker zal liggen van het besluit dat het beloofde land voor hem niet langer toegankelijk is. Wie wil vrijwillig verblijven in een land waar de paranoia van de muren blijft druipen?

De Duitse regering reageert helemaal niet. Het Auswärtige Amt had wellicht op kunnen merken dat er in de Bondsrepubliek sprake is van vrijheid van meningsuiting en dat de heer Grass derhalve recht heeft op zijn mening, die overigens niet de mening van de regering is. De regering heeft er namelijk belang bij duikboten te kunnen blijven leveren. Dat is immers goed voor de economie en die is nu eenmaal belangrijker dan welk principe dan ook.

De kroon spant, wat mij betreft, de voorzitter van de Deutsch – Israelische Gesellschaft, Reinhold Robbe. Een naam om nooit te vergeten. Zijn reactie staat bol van dodelijke bijvoeglijke naamwoorden. Hij spreek van een ZOGENAAMD gedicht. Van een OPGEBLAZEN cultuurtitaan. Van een OUDE man die het contact met de werkelijkheid verloren heeft. Je zal maar gezegend zijn met zo’n pleitbezorger voor een goede relatie tussen Duitsland en Israel. Wat mij betreft heeft ook deze heer recht op zijn mening, maar als ik inwoner van Duitsland was, zou ik me een stuk veiliger voelen als hij onmiddellijk naar Israel emigreerde. Hij past beter in een cultuur waar argumenten gemeden worden en holle kretologie bon ton is.

Eerst goed lezen! Dan nadenken over de onstane ophef!

Was gesagt werden muss
(Günter Grass)

Warum schweige ich, verschweige zu lange,
was offensichtlich ist und in Planspielen
geübt wurde, an deren Ende als Überlebende
wir allenfalls Fußnoten sind.

Es ist das behauptete Recht auf den Erstschlag,
der das von einem Maulhelden unterjochte
und zum organisierten Jubel gelenkte
iranische Volk auslöschen könnte,
weil in dessen Machtbereich der Bau
einer Atombombe vermutet wird.

Doch warum untersage ich mir,
jenes andere Land beim Namen zu nennen,
in dem seit Jahren - wenn auch geheimgehalten -
ein wachsend nukleares Potential verfügbar
aber außer Kontrolle, weil keiner Prüfung
zugänglich ist?

Das allgemeine Verschweigen dieses Tatbestandes,
dem sich mein Schweigen untergeordnet hat,
empfinde ich als belastende Lüge
und Zwang, der Strafe in Aussicht stellt,
sobald er mißachtet wird;
das Verdikt "Antisemitismus" ist geläufig.

Jetzt aber, weil aus meinem Land,
das von ureigenen Verbrechen,
die ohne Vergleich sind,
Mal um Mal eingeholt und zur Rede gestellt wird,
wiederum und rein geschäftsmäßig, wenn auch
mit flinker Lippe als Wiedergutmachung deklariert,
ein weiteres U-Boot nach Israel
geliefert werden soll, dessen Spezialität
darin besteht, allesvernichtende Sprengköpfe
dorthin lenken zu können, wo die Existenz
einer einzigen Atombombe unbewiesen ist,
doch als Befürchtung von Beweiskraft sein will,
sage ich, was gesagt werden muß.

Warum aber schwieg ich bislang?
Weil ich meinte, meine Herkunft,
die von nie zu tilgendem Makel behaftet ist,
verbiete, diese Tatsache als ausgesprochene Wahrheit
dem Land Israel, dem ich verbunden bin
und bleiben will, zuzumuten.

Warum sage ich jetzt erst,
gealtert und mit letzter Tinte:
Die Atommacht Israel gefährdet
den ohnehin brüchigen Weltfrieden?
Weil gesagt werden muß,
was schon morgen zu spät sein könnte;
auch weil wir - als Deutsche belastet genug -
Zulieferer eines Verbrechens werden könnten,
das voraussehbar ist, weshalb unsere Mitschuld
durch keine der üblichen Ausreden
zu tilgen wäre.

Und zugegeben: ich schweige nicht mehr,
weil ich der Heuchelei des Westens
überdrüssig bin; zudem ist zu hoffen,
es mögen sich viele vom Schweigen befreien,
den Verursacher der erkennbaren Gefahr
zum Verzicht auf Gewalt auffordern und
gleichfalls darauf bestehen,
daß eine unbehinderte und permanente Kontrolle
des israelischen atomaren Potentials
und der iranischen Atomanlagen
durch eine internationale Instanz
von den Regierungen beider Länder zugelassen wird.

Nur so ist allen, den Israelis und Palästinensern,
mehr noch, allen Menschen, die in dieser
vom Wahn okkupierten Region
dicht bei dicht verfeindet leben
und letztlich auch uns zu helfen.