Het Simon Wiesenthal Center (SWC) in de Verenigde Staten heeft verleden week de jaarlijkse top tien van antisemieten gepubliceerd. Bovenaan de lijst prijkt Mahmoud Abbas, gematigd leider van de Palestijnse autoriteit, die zelf als dertienjarige in 1948 huis en haard verloor als gevolg van de bezetting van het Britse mandaatgebied Palestina door Israëlische troepen. Lars von Trier, Deens filmregisseur, staat ook op de lijst. Hij grapte tijdens het filmfestival in Cannes , dat hij liever van Joodse afkomst zou zijn geweest dan van Duitse, maar dat hij Hitler, die overigens een slecht mens was, wel een beetje kon begrijpen omdat Israel zo nu en dan een behoorlijke pain in the ass is. Er is kennelijk niet veel nodig om op die lijst van het SWC te belanden. Zelfs een gemeenteraadslid van die Linke uit Duisburg heeft het gehaald. Hermann Dierkes valt die twijfelachtige eer te beurt omdat er een antisemitisch pamflet stond op een aan de website van zijn partij gelinkte pagina van de jongerenbeweging Solid. In een open brief van 5 mei 2011 heeft Dierkes de feiten precies uit de doeken gedaan maar dat mocht niet baten. Overigens vindt hij Israel wel een imperialistisch apartheidsland. Voor mij is de meest opmerkelijke naam op de SWC – lijst die van de Griekse verzetsheld Mikis Theodorakis. Hij heeft zelf tijdens de oorlog in Italië en Duitsland in het gevang gezeten en de prachtige Mauthausen trilogie op teksten van Lacovos Kambenellis gecomponeerd. Mikis heeft zich kritisch uitgelaten over het Zionisme en de oorlogsmisdaden van Israel in Libanon en Gaza. Als door een wesp gestoken reageerde het SWC en riep op deze zelfbenoemde racist de hem in 2005 toegekende UNESCO muziekprijs af te nemen, omdat hij niet langer een voorbeeld is voor de jongere generaties.
Een zekere mate van paranoia kan het SWC niet ontzegd worden. Bij dialoog hebben ze geen belang. Kritiek op de Israëlische bezettingspolitiek staat gelijk aan antisemitisme. Ik mag de 620 kilometer lange apartheidsmuur, de Westoeverbarrière , niet vergelijken met de 167,8 kilometer lange Berlijnse muur, maar doe dat toch maar even. Ondanks een veroordeling door het Internationaal Gerechtshof in Den Haag en kritische opmerkingen van het Internationale Rode Kruis, Amnesty International en Human Right Watch, wordt er aan deze schending van het internationaal recht niets gedaan. Het blijft bij mooie woorden zonder consequenties. Voor mij blijft Mikis Theodorakis een voorbeeld om na te volgen.
Gelukkig is het nog 2011. Ik kan dit derhalve allemaal risicoloos opschrijven , want de plaatsen in de antisemitisme top tien van dit jaar zijn al vergeven. Aan de andere kant vind ik het ook wel weer jammer, want ik had op die lijst graag in het gezelschap van Theodorakis verkeerd. Verbazingwekkend vind ik het tenslotte, dat Umberto Eco met zijn ‘De begraafplaats van Praag’ de top tien niet gehaald heeft. Met de intelligentie die het SWC tentoonspreidt had ik dat toch wel verwacht. Eco heeft immers met zijn boek de vierentwintig Protocollen van de Wijzen van Zion maar weer eens onder de aandacht gebracht en daarmee het antisemitisme in de wereld nieuw leven ingeblazen, want de crisis waarin we nu verkeren is toch het gevolg van de wereldheerschappij die de Zionisten nastreven. Of niet soms?
