Heroes

Every nation has its heroes. The Philippines have José Rizal and Andrés Bonifacio. Although there is some discussion about who deserves it most, Rizal is commonly regarded as national hero number one. Of course there are more heroes in the country’s history. Some people would call Lapu Lapu, who was responsible for the death of Ferdinand Magallan one, or general Aguinaldo , who declared the first republic of Asia in 1899 and who became the first President, but on the other hand he was responsible for Bonifacio’s execution, or Gomburza (Gomez, Burgos and Zamora) , the three intellectuals (all priests) that were killed by garrote in 1872 because they crusaded for reforms and allegedly instigated the Cavite mutiny (Rizal dedicated his Filibusterismo to them) or the Trece Martires (thirteen martyrs) of Cavite, who were executed by a firing squad in 1896 for cooperating with the Katipunan, the famous revolutionary society, or Apolinario Mabini, the first Prime Minister of the Philippines, who opposed to the Spanish and later to the American colonial rule. Without any doubt there are many more. But for this strange foreigner the first two names that were brought to my attention were those of Rizal and Bonifacio.

Visits to Intramuros, Rizal Park (also called Luneta Park), the house, where Bonifacio was trialed in Maragondon, Cavite and also the reading of ‘Noli me Tangere’ (the Noli) and ‘Filibusterismo’ (The Fili) brought me a little bit closer to the country’s history of occupation, resistance and sacrifice.

José Rizal was executed on December 30^th 1896 (now Rizal Day). Andrés Bonifacio faced the same ordeal on May 10^th 1897. The first one influenced the resistance with his ideas and writings, the second one kicked off the revolution by – together with many of his followers – tearing up their community tax certificates (cedulas), by declaring independency on August 23^rd 1896 and by calling all towns for a simultaneous attack on Manila. June 19^th and November 30^th, the birthdays of both men, are national holidays in The Philippines.

Fictie of Realiteit ?

Door onder meer de opkomst van Islamitische Staat neemt de steun voor militaire missies toe. Bijna de helft vindt dat Nederland moet deelnemen aan militaire missies als de internationale gemeenschap daarom vraagt. 

Daarnaast vindt 45 procent dat de regering meer geld moet besteden aan de aanpak van terrorisme. Volgens het SCP lag dat aantal niet eerder zo hoog. 

Twee berichten van het Sociaal Cultureel Planbureau, die fijntjes illustreren waarover 'verdekte oorlogsvoering' gaat. Ga er nu maar gewoon vanuit, dat die (overigens internationale) terroristenbende daar in Irak en Syrie gefinancierd en bewapend wordt door het (eveneens internationale) militair industrieel complex. Allerlei netjes in beeld gebrachte misdaden tegen de menselijkheid moeten onze geesten rijp maken voor het bovenstaande en dat blijkt voortreffelijk te lukken. Het heeft allemaal helemaal niets met de Islam te maken, maar simpelweg met de vraag: Hoe verkopen we zoveel mogelijk wapens en zorgen we ervoor dat ze ook gebruikt worden, want werk hebben is niks, werk houden alles.

Als we nu eens al het geld dat hieraan verdonderd wordt zouden besteden aan het verminderen van de ongelijkheid, het bestrijden van de armoede, het verbeteren van het onderwijs en de gezondheidszorg, dan zou dat een flinke stap in de goede richting betekenen. Als we nu eens ophouden met ons wijs te laten maken, dat de wereld vol zit met ideologisch gemotiveerde gekken, die niets liever doen dan anderen een kopje kleiner maken. Als we nu eens gewoon stoppen met ons bang te laten maken en inzien, dat we bij de neus genomen worden door een paar mensen die daar een heel groot belang bij hebben en door een paar zich politicus noemende stommelingen, die hun verkiezingscampages door die boeven laten betalen om hun geheime diensten en special forces vervolgens te laten doen wat ze opgedragen wordt door diezelfde boeven.

Complottheorie? Zal wel. 

Terwijl de zorgen over de economie naar de achtergrond verdwijnen, zien steeds meer Nederlanders integratie en immigratie als een maatschappelijk probleem. Ruim 30 procent maakt zich zorgen over het in hun ogen te soepele asielbeleid in Nederland en de gebrekkige integratie van allochtonen. Vorig jaar was dat 17 procent. 

Maar kijk toch eens. Schoolvoorbeeld. Zo ontwricht je stap voor stap een samenleving. Het wachten is op een paar bomaanslagen op nauwkeurig geselecteerde doelen, waarbij veel burgerslachtoffers vallen. De Italianen hebben in 1973 al met operatie Gladio het voorbeeld gegeven. Bij de CIA weten ze precies hoe je daat aanpakt. De schuld krijgen dan natuurlijk de allochtonen en die schoppen we vervolgens allemaal het land uit omdat ze onvoldoende of helemaal niet integreren. En tenslotte zijn dan wel alle Nederlandse geesten rijp voor Wilders als Minister-President. Dan hoeft niemand zich meer zorgen te maken, want die roeit de Islam wel uit en lost daarmee alle probemen op. Of toch niet?