Het spelletje 'dictator wegpesten', zegt Hans Janssen in de Volkskrant van vandaag, heeft zich in de Arabische wereld als een lopend vuurtje verspreid. Of het er daardoor allemaal beter op wordt is zeer de vraag. Janssen beschrijft de situatie in Syrie. Hij woont en werkt in Damascus. Misschien schrijft hij daarom wat positiever over het regime aldaar. Het post - Mubarak Egypte krijgt naar alle waarschijnlijkheid binnenkort met een hongersnood te maken. De economie is ingestort en de graanimporten kunnen niet meer betaald worden. De analogie met Rusland vlak na de perestroika en glasnost van de alom overgewaardeerde Gorbatsjov is treffend. Het hele westen stond te klappen, want de koude oorlog was voorbij en Rusland werd een democratie. Dat de Russen niets te eten hadden kon het westen niets schelen. Wie staat te klappen heeft nu eenmaal geen hand vrij om de portemonnee te trekken!
En nu maken de Grieken het ons ook nog moeilijk. Ze krijgen van ons geen cent als dat niet in ons eigen belang is, zei onze leider Rutte vandaag. Dat is nog eens echte solidariteit. Nee, wij zijn niet solidair met de Grieken, want die werken niet hard en zeker niet lang genoeg, ze komen hun afspraken niet na en bovenal zijn ze, althans volgens Wilders, corrupt. Nu zijn we dat zelf ook, schrijft Peter de Waard in de Volkskrant journalist van 20 mei 2011 en hij maant ons om niet al te hoog van de toren te blazen. We krijgen het waarschijnlijk binnenkort ook nog moeilijk met de Portugezen, de Ieren, de Spanjaarden en wellicht de Italianen.
Wie mag ik nog geloven? Wie kan ik vertrouwen? Wie vertelt de waarheid over al deze ontwikkelingen en toestanden?
Er zijn zoveel waarheden. De waarheid van de politici, die ijveren voor herverkiezing. De waarheid van de banken, die ernaar streven hun winsten weer op peil te krijgen en hun buffers te verstevigen. De waarheid van allerlei maatschappelijke instellingen en organisaties, waarin drastisch geknipt wordt. De waarheid van de mensen die zonder werk zitten, zich bestolen voelen en met steeds minder rond moeten zien te komen.
Natuurlijk kent onze wereld mensen die de boel bewust en opzettelijk oplichten. Mensen die zichzelf boven alle wetten verheven achten en het wat-gij-niet-wilt-dat-u-geschiedt-doe-dat-ook-een-ander-niet uitgangspunt verwerpen. Toch is dat uitgangspunt misschien wel het enige richtinggevende. Zouden wij in de steek gelaten willen worden in moeilijke tijden?
Het gaat hier en nu vrijwel alleen over geld. De miljarden vliegen me om de oren. Waar is de moraliteit gebleven?
De staten en hun leiders weerspiegelen de ( ontbrekende ) moraal van hun volkeren. Ieder voor zich! De collectieve verantwoordelijkheid beleeft slechte tijden. Kleine en grote materiele belangen bepalen de standpunten.
Maar de wereld is van ons allemaal. We zullen haar samen moeten delen. Het recht van de sterkste staat staat lijnrecht tegenover de solidariteit, tegenover een wereldgemeenschap die stoelt op gedeelde verantwoordelijkheid. Als ik moet kiezen ( en dat moet ik ), weet ik wel in welke wereld ik leven wil.
