Het zal je maar gebeuren!

De EO – achterban staat op zijn achterste benen. Andries Knevel, BN-er en in 1979 in Utrecht afgestudeerd als theoloog, is van zijn geloof gevallen. Hij heeft zijn eigen kinderen en ook de gelovigen, de kijkers en luisteraars tijdenlang voorgehouden, dat god de wereld in zeven dagen ( inclusief rustdag ) geschapen heeft. Daar heeft hij spijt van. Aan het begin van het Darwin herdenkingsjaar 2009 tekent Knevel op de televisie een verklaring, waarin hij zich bekeert tot de evolutietheorie van Darwin, die in 1859 ‘On the Origin of Species’ publiceerde. Darwin veronderstelt dat het leven op aarde kon ontstaan in een , door veel zonlicht, verwarmde poel, waarin zich de vis ontwikkelde,waar wij uiteindelijk van afstammen. Er spelen twee dingen door elkaar. Het ontstaan van de aarde en het ontstaan van leven op aarde. De gelovigen ( creationisten ) gaan ervan uit dat god zowel de aarde als het leven daarop geschapen heeft. De Darwinisten geloven in de evolutietheorie, maar weten nog geen antwoord op de vraag hoe de aarde ontstaan is. Geloven speelt daarom in beide benaderingen een rol. Het is maar wat je wil geloven, wat je waarschijnlijker acht. Verder dan een veronderstelde oerknal zijn we met betrekking tot het ontstaan van de aarde ook nog niet. In de loop van de geschiedenis, zoveel is wel duidelijk, hebben de gelovigen al een aantal bittere pillen moeten slikken. Toenemende kennis leidt tot minder geloof. Als we alles weten hoeven we niets meer te geloven. Zullen we ooit alles weten? Of blijft er altijd wel iets te geloven over? In ieder geval voorlopig wel en dus kan Andries Knevel zeggen, dat je best orthodox christen kunt zijn en tegelijkertijd de evolutietheorie waarschijnlijker vinden. Ik vind, dat de twijfel hem siert. Die bewijst dat hij bereid is na te blijven denken en zich niet wil verliezen in dogmatisme. Soms vraag ik me wel eens af, waar al dat nadenken over begin en einde toe dient. Kunnen wij – omdat we zelf eindig zijn – niet oneindig denken? Accepteren dat iets er altijd al was en nooit zal eindigen en zich slechts in verschillende vormen voordoet. Dat wij zelf niet meer zijn, dan een nietige toevalligheid in die eeuwigheid. We zijn toevallig, door voor ons gunstige omstandigheden, ontstaan en zullen wellicht ooit, door welke oorzaak in of buiten onszelf gelegen, weer vergaan.

Op weg naar een nieuwe liefde!

Vandaag hebben de fans van Fortuna Sittard en Roda JC een condoleanceregister geopend op het wereldwijde web. Volgens de krant hebben al honderden mensen een reactie geplaatst op het ‘overlijden’ van beide clubs. In de auto dacht ik toevallig vandaag, dat de reactie van heel veel mensen te vergelijken valt met het verlies van een geliefde die - op niet natuurlijke wijze - om het leven gebracht is. In een eerste opwelling hebben veel mensen dan de neiging om de dader in hun vingers te willen krijgen en die dan zelf een kopje kleiner te maken. Tegen- gedrag wordt nu eenmaal heel snel en natuurlijk met tegen- gedrag beantwoord. Wie een klap krijgt zegt niet gauw dank-u-wel. Het lijkt alsof de grond onder je voeten weggeslagen is en er geen toekomst meer bestaat zonder de verloren liefde. Er is tijd nodig om het verlies te verwerken en tot de ontdekking te komen, dat het leven verder gaat en dat datzelfde leven de mogelijkheid voor een nieuwe liefde in zich bergt, zonder dat je de oude hoeft te vergeten. Iedereen heeft dierbare herinneringen. Een mooie nieuwe club is een mogelijkheid voor een mooie nieuwe liefde. Maar eerst het verlies verwerken. Emoties uiten is in dat proces normaal.