Deze week werd ik geconfronteerd met de Wet inburgering (Wi). Ik sprak een vrouw met de Nederlandse nationaliteit, die al bijna twintig jaar getrouwd is met een Amerikaanse ex-militair, die in Europa gediend heeft. Ze hebben samen twee kinderen, die zowel de Amerikaanse als de Nederlandse nationaliteit hebben. De man, een zogeheten ‘oudkomer’, wordt door de Wi verplicht een inburgeringscursus te volgen en een examen af te leggen. Daar heeft hij geen zin in. Het gezin is in rep en roer. Ze overwegen zelfs om dan maar naar Amerika te verhuizen en hebben daarbij het geluk, dat ze dat zonder al te veel problemen kunnen. Hier en daar mijn licht opstekend, hoorde ik verder het verhaal van een thoraxchirurg afkomstig uit Afghanistan. Zijn opleiding heeft de man in Rusland genoten. Daarom is hij zijn leven in zijn land van herkomst niet zeker. In Nederland mag hij ook niet blijven. Wel kan hij zo naar Australië, Nieuw-Zeeland en Canada. Hij heeft ruim voldoende punten voor die emigratie. Wij Nederlanders moeten dan wel het visum tekenen. Dat doen wij niet, want dat zou een erkenning van zijn verblijfsstatus betekenen. Ons standpunt is dat hij eerst terug moet naar Afghanistan om daar een kopje kleiner gemaakt te worden. Van daaruit kan hij gaan waarheen hij wil. Twee voorbeelden en ik heb er deze week meer gehoord.
Wij vergrijzen en ontgroenen. In toenemende mate zullen wij in de toekomst aangewezen zijn op immigratie. Net als vroeger, ten tijde van de opkomende mijnindustrie in Limburg.
Tegelijkertijd laten wij de capaciteiten van velen, die hierheen gekomen zijn onbenut. Eigen volk en eigen taal eerst. De kracht van een klein landje als het onze was lange tijd dat wij meertalig waren. Onze oriëntatie was naar buiten gericht. Nu beheersen we onze talen niet meer en zijn aan het navelstaren geslagen. We lijken de weg kwijt te zijn. De hoogleraren Entzinger en Groenendijk hebben in februari een brief aan de Tweede Kamer geschreven. In het najaar van 2006 deden ze dat ook al eens, samen met 16 collega’s. Ze wijzen op onjuiste uitgangspunten van de Wi en op voorzienbare negatieve effecten. Om politieke redenen wordt er niet naar hen geluisterd. De meerderheid van onze politici heeft het druk met het opvangen van de electorale effecten van Verdonk en Wilders. Dat doet vrezen, dat wij niet ten halve zullen keren, maar waarschijnlijk ten hele zullen dwalen.
