De meeste mensen zijn niet echt geïnteresseerd in de ondergang van de
wereld. Wie zegt trouwens dat de wereld onder zal gaan? Jehova’s getuigen, maar die hebben tot nu toe
steeds ongelijk gehad. Aan de wetenschap hebben we wat dat betreft niet veel.
Die bewijst alles wat haar opdrachtgevers bewezen willen zien. De meeste wetenschap
gaat om geld en al lang niet meer om kennis. We zijn derhalve aangewezen op wat
we geloven en op het herkennen van zuivere wetenschap. Op wat we als onze eigen
waarheid zien. Daarbij laten we ons maar wat graag overtuigen door mensen die
doen alsof ze het weten. En vooral door
mensen die in staat zijn ons de ultieme vijand voor te schotelen. Onze
zogenaamde leiders.
De meeste mensen houden ook niet van problemen, maar eerder van zorgeloosheid.
Ophouden met dat gezeur. Positief naar de toekomst kijken. Niet blijven hangen
in het verleden. Optimisme. We redden het wel, want we hebben het steeds gered.
Heeft de aarde een houdbaarheidsdatum? Misschien wel, misschien ook niet. Heeft
de mensheid een houdbaarheidsdatum? In ieder geval zijn we het enige ras dat in
staat is andere rassen en zichzelf uit te roeien.
We weten nog steeds meer niet dan dat we wel weten,ondanks dat we denken
dat onze kennis enorm toegenomen is. We sturen satellieten en ruimteschepen het
heelal in, laten ze landen op de maan en verre planeten, maar zijn amper in
staat op onze eigen planeet orde op zaken te stellen. Het is maar waar de
prioriteit ligt.
We denken in ideologieën en macht. We ontwerpen systemen en laten onze
medemensen geloven dat die werken. Alles moet systematisch en grootschalig.
Planmatig op weg naar de ondergang.
Ik behoor niet tot de optimisten, niet tot de zorgelozen, niet tot de gelovigen.
Ik ben er eerder van overtuigd, dat we ten onder zullen gaan aan de spelletjes
die we met elkaar spelen. Dat we zullen sneuvelen, dat we opgeofferd worden aan
de macht van het geld dat we zelf bedacht hebben en dat ons vervolgens is gaan
regeren. Het gaat een keer goed mis. We hebben ons diep in de schulden gewerkt
en we zullen niet in staat blijken die schulden af te lossen. Schuld is een
relatief begrip. Schaf het geld af en er is geen schuld meer. Schaf het geweten
af en de schuld verdwijnt als sneeuw voor de zon.
Wat zou er gebeuren als de
Amerikanen de schuld aan de Chinezen niet kunnen of willen terugbetalen? Wat
gebeurt er als ze alle Chinezen het land uit zetten en hun eigendommen
confisqueren en nationaliseren? De wereld beweegt in de richting van hernieuwd
eng bemeten nationalisme en protectionisme. We stalen en stelen nog steeds wat
we kunnen stelen om het zelf beter te hebben dan de rest. We zijn niet in staat
te delen en te verdelen. Alles is voor de winnaar. Dat is het doel van het
spel. De absolute macht over de aardbol. Kijk die jongens en meisjes nu toch
eens spelen met hun boten, vliegtuigen, tanks, raketten en ander wapentuig.
Heeft iemand ze nog echt in de hand? De angst regeert. Hoe kan iemand als Kim
Jong-un in het zadel blijven? Of iemand als Assad? Of de familie Aliyev? Of
Poetin? Toch enkel door grootschalige bangmakerij. De ideologie erachter is
volstrekt betekenisloos geworden. Het gaat alleen nog om geld en macht. Spelletjes
op hoog niveau. Nou ja hoog?
Mijn ideologie is beter dan de jouwe. Mijn religie is beter dan de jouwe.
Dat is zo ongeveer het niveau. En het zijn allemaal slechts bedenksels. Heilige
boeken bestaan niet. Boeken wel. Niets wat ooit geschreven is is absoluut waar,
zelfs dit niet. Waarheid is tijdgebonden. Boeken worden verbrand omdat de
inhoud onwelgevallig was. Liedjes worden verboden. Iemand lijkt te kunnen
bepalen wat we wel of niet kunnen zingen. Het moet toch niet veel gekker
worden. Er zijn mensen die ervan overtuigd zijn dat wij niet in staat zijn om
met vrijheid om te gaan en die daarom die vrijheid maar zoveel mogelijk
proberen te beperken zodat we niet in de verleiding komen onszelf kwaad te
doen. Paternalisme en maternalisme vieren hoogtij. Regels, regels en meer
regels. In sommige landen worden politici zelfs afgerekend op het aantal
wetsvoorstellen dat ze indienen. Hoed u voor de preventiestaat!
Vrijheid lijkt een groot goed. Voor veel mensen lijkt het moeilijk ermee om
te gaan. Vrijheid is de zus van verantwoordelijkheid. Waar wij niet langer zelf
de verantwoordelijkheid voor onze vrijheid nemen wordt het pad geëffend voor
verkeersregelaars. Wetgevers die het vrije verkeer dichttimmeren met regels. We
eisen vrijheid, maar willen geen verantwoordelijkheid. Verantwoordelijkheid
betekent aansprakelijkheid. Wij willen niet aangesproken worden op ons gedrag.
Daar zijn we ook bang voor en het maakt velen agressief. Vooral degenen die
vrijheid interpreteren als een vrijbrief voor welk gedrag dan ook. Ik kan doen,
laten en zeggen wat ik wil, zonder rekening te houden met wie of wat dan ook.
Dat is de simpele definitie van vrijheid, die de vrijheid om zeep helpt.
Zou er echt zoiets bestaan als een universeel geweten? Een natuurlijk besef
van wat goed is om te doen en wat verkeerd? Ik waag het eerlijk gezegd te
betwijfelen. Als het er al is, dan wordt
het er van kleinst af aan ingehamerd. Door ouders en opvoeders in wie het op
hun beurt ingehamerd is door hun ouders en opvoeders. We zouden geen mythologie
en geen religies, geen overheid nodig hebben als we het van nature hadden. Maar
we hebben dat niet en moeten dus in het gareel gehouden worden om te voorkomen
dat we elkaar uitroeien. Maar het helpt niet echt want dat doen we toch wel. We
delegeren onze moordzucht aan de kerk, die de ketters vermoord en aan de staat
(politie, leger en rechterlijke macht), die de misdadigers opsluit of ombrengt.
Van nature zijn we waarschijnlijk goed noch slecht. De omstandigheden en onze
ambities bepalen welke kant we op gaan.
Het volk, menig volk roept weer om een sterke man. Een echte leider. Iemand
die hen vertelt waar het op staat, wie de echte vijand is. De terroristen. En
alle vluchtelingen zijn potentiële terroristen. Iemand, zoals Duterte, die hen
verbiedt te roken op straat, liedjes te zingen die hem niet zinnen, verkeerde
boeken te lezen, valse profeten te volgen, alcoholische drank te nuttigen in
openbare gelegenheden na een uur ’s nachts. Iemand die de vorige sterke man (Ferdinand
Marcos) een staatsbegrafenis geeft, niet omdat hij sterk was, maar omdat hij
een soldaat was, waaraan overigens ook nog getwijfeld kan worden. Een sterke
man, die de verantwoordelijkheid van ons overneemt. Daarvoor zijn we bereid onze
vrijheid in te leveren. De sterke man is als een vader. Hij weet wat goed voor
ons is. En als we niet luisteren krijgen we straf. Zo zijn we immers opgevoed.
Wij weten niet beter meer. De anarchisten zijn uitgestorven, uitgeroeid of tot
staatsvijand nummer een gepromoveerd.
En intussen doet de sterke man wat nog sterkere mannen hem opdragen te
doen. Hij houdt het volk arm, bang, dom en verdeeld. Hij geeft hen een beetje brood en veel
spelen. Net genoeg om in leven te blijven en soms zelfs dat niet. Met ere
creperen is ook een kunst. Nee, ik word er niet vrolijker op als ik om me heen
kijk, zie weinig redenen tot enig optimisme. Bewondering voor en afschuw van de
wel optimisten wisselen elkaar af. Hebben ze gelijk of zijn ze gewoon
achterlijk? Ben ik misschien gewoon achterlijk of paranoia?
Kijk toch eens naar al die kleine en grote criminelen, die elkaar naar het
leven staan, elkaars families uitmoorden. Een mensenleven stelt voor hen niets
voor. Wat brengt hen ertoe zo te handelen? Enerzijds is het machtswellust en
anderzijds is het pure onmacht. Er zijn er die kansen zien en er zijn de
kanslozen, die hun laatste strohalm grijpen. En allemaal hanteren ze angst als
wapen. Intimideren, bedreigen, vernederen, mishandelen, martelen, vermoorden.
Bovengedrag. Als we reageren met bovengedrag escaleert de situatie. Als we naar
beneden gaan, laten ze ons nooit meer boven komen. Grote delen van de mensheid
worden er gewoon onder gehouden. Het zijn slaven, geen vrije, verantwoordelijke
mensen. Het gelijk van Machiavelli? Of nog verder terug het gelijk van Creon (
Thebe)? De onwetende massa, het volk, is niet in staat een wijze koers voor het
land uit te stippelen. Maar aan de andere kant van die zelfde medaille staat
Theseus (Athene), die wist dat er geen grotere vijand van het land bestaat dan
degene die de wetten stelt en handhaaft. Het eeuwige dilemma.
Het wordt steeds duidelijker, dat de voedingsindustrie, de farmaceutische
industrie en de zogenaamde medische wetenschap er geen belang bij hebben ons
gezond te houden. Hun belang is werk hebben, werk houden en zoveel mogelijk
winst maken. Het is nooit genoeg. Kijk maar eens naar bedrijven als ABF PLC,
Coca Cola, Danone, General Mills, Kellogg, Mars, Mondelez, Pepsico,Unilever, Monsanto,
Nestle, Bayer, Johnson & Johnson, Novartis, Roche, Pfizer, Sanofi, Merck,
GlaxoSmithKline, AstraZeneca, Bayer en Gilead. Zie hoe ze de supermarkten
volstoppen met vergif en hoe ze de doktoren omkopen, zodat die giftige pillen
verstrekken. Is het scenario van Dan Brown’s ‘Inferno’ echt zover gezocht? Ik
denk het niet.
De wereld wordt aan alle kanten gemanipuleerd door machtswellustelingen en
vrekken. Mensen, die niet genoeg kunnen krijgen van macht en geld. Mensen, die
geen enkele morele barriere kennen. Al het grote en kleine geweld in de wereld
wordt georganiseerd en betaald door lieden die er belang bij hebben. Ze
gebruiken godsdienst en ideologie om de wereld verdeeld en bang te houden en
aldus te kunnen heersen. Ze gebruiken kansloze mensen om de kastanjes voor een
schijntje voor hen uit het vuur te halen. Wie zich tegen hen verzet legt het
loodje. De ‘seven sisters’ (olie-industrie) interesseert het helemaal niets of
ze het leefmilieu van miljoenen mensen vergiftigen, of de uitlaatgassen van
auto’s de lucht die we inademen verpesten. Het enige dat ze interesseert is winst,
zoveel mogelijk winst voor aandeelhouders en vette bonussen voor degenen die de
bedrijven leiden. Ze scheppen werkgelegenheid, maar vernietigen die ook weer
even makkelijk als de winst tegenvalt. Politici worden en masse omgekocht in
ruil voor concessies. Milieuactivisten worden vermoord. Optimisme is alleen
mogelijk voor wie de ogen, oren, neus en mond dichthoudt en zijn handen thuis. Voor
mensen die zich opsluiten in hun eigen fantasie-wereld, die vluchten in
meditatie en mystiek. Of is de wereld die ik schets niet meer dan mijn
fantasie-wereld? Misschien is alles wat ik beweer fictie en ben ik niet meer
dan een zwartkijker? Wat is realilteit en wat is fictie? Weten wij dat nog?
Hebben we daar nog kijk op? Of is ons inmiddels zoveel voorgelogen dat we het
spoor compleet bijster zijn?
Volgens het Rode Kruis kampen 42 miljoen mensen in zuidelijk Afrika
momenteel (mei 2016) met een gebrek aan voedsel. Zonder ingrijpen zal dat
aantal dit jaar stijgen tot zestig miljoen. Kinderen sterven, volwassenen sterven.
Het vee sterft. Droogte en honger. Kan het iemand, behalve het Rode Kruis, wat
schelen? Ze moeten daar hun eigen problemen maar oplossen. Dat moeten wij toch
ook? Nederlanders hebben nauwelijks nog
enig besef van hun koloniaal verleden. Hadden wij dat wel, dan zouden we ons
realiseren dat we nog een gigantische schuld open hebben staan. (Waren wij
Nederlanders niet ook de uitvinders van ‘Apartheid’?) Dat willen we liever
niet, dus verdringen we ons verleden. En in Europa zijn de Nederlanders wat dat
betreft niet de enigen. De Spanjaarden,
de Portugezen, de Fransen en de Britten konden er ook wat van. Het is maar een
voorbeeld van wat we laten gebeuren zonder ons er echt druk over te maken. Nu
is het ‘Verweggistan’, terwijl het enkele eeuwen geleden dichtbij genoeg was om
leeg te roven! Net zomin als er een
Europees gevoel bestaat, bestaat er ook al helemaal geen wereldgevoel. In feite
zijn mensen gewetenloos en worden ze gedreven door eigen belang. De
solidariteit heeft de wereld verlaten als ze er al ooit geweest is.
