De Duitstalige TV - zender Arte had gisteren een avondvullend themaprogramma over de Eurocrisis in de aanbieding. Reportages over een tijdbank in Spanje en ruilen in plaats van kopen in Griekenland. Gewone mensen schakelen het geld uit. Wat kun jij? Wat weet jij? Wat kun jij missen? Wat heb jij nodig? Aanbod en vraag worden zonder geld bij elkaar gebracht. Interessante initiatieven. Helaas zijn er te weinig programma’s die de burgers in alle Europese landen voortdurend duidelijk maken wat er op het spel staat. We steken liever de kop in het zand en kijken naar de Voice.
De financiële markten hebben en houden Europa in hun greep. Terwijl de Amerikanen de grootste staatsschuld van de Westerse wereld hebben, bepalen Amerikaanse ratingbureaus de status van afzonderlijke Europese staten. Zo verdelen ze Europa in landen van de eerste,tweede en derde categorie. Duitsland, Nederland, Finland en Luxemburg zitten in de kopgroep. Frankrijk in de middengroep. De rest moet zijn best doen om erbij te blijven. Die waarderingen hebben dus niets te maken met de hoogte van de schuld, maar alles met vertrouwen. In Europa laten wij ons gewillig uit elkaar spelen, terwijl we allemaal in hetzelfde bootje zitten. Wij laten de financiële markten bepalen dat het ene land kan lenen tegen bijna 0% rente, terwijl het andere 7% moet betalen voor een lening. De Federal Reserve in Amerika en de Bank of England in het Verenigd Koninkrijk doen wat de Europese centrale Bank niet mag. De totale schuld opkopen en herverdelen.
Naar schaaktermen vertaald bevindt Europa zich in het eindspel. We hebben een federale munt en een federale markt. Vrij verkeer van mensen, goederen en geld. Maar we hebben geen federale regering, die ervoor kan zorgen dat er een gezamenlijk sociaal – economisch beleid gevoerd wordt onder controle van het Europees Parlement. Onze regeringsleiders zijn er tot op heden niet in geslaagd maatregelen te nemen die de wereld het vertrouwen geven dat we de crisis het hoofd zullen bieden. Duidelijk is, dat alleen ( dwingen tot ) bezuinigen niet voldoende zal helpen. Mevrouw Merkel doet wel alsof ze de president van Europa is, maar ze is het niet. Net zomin als meneer Sarkozy. Ze zullen niet de geschiedenis in gaan als de leiders die ons op het goede spoor gezet hebben. Geen van allen zijn ze bereid om de soevereiniteit van hun landen op essentiële terreinen in te leveren en ons op die manier uit de klauwen van de financiële markten te bevrijden. De volgende verkiezingen in de thuislanden zijn belangrijker dan de toekomst van ons allemaal. En ondanks al die verwoede, maar nutteloze pogingen zullen ze de volgende verkiezingen verliezen. Omdat politieke en electorale kortzichtigheid het probleem niet werkelijk oplost spelen ze ongewild de eurosceptici in de kaart. De ontevredenheid zal alleen maar toenemen, omdat er geen perspectief geboden wordt. De enige redding is een Federaal Europa met een sterke Europese Bank, die voldoende mandaat heeft om te doen wat de Federal Reserve doet, met een gezamenlijk en geharmoniseerd sociaal – economisch beleid en met Europese Staatsobligaties, die het onmogelijk maken ons tegen elkaar uit te spelen. Tot nog toe spelen we in Europa een zwak eindspel. De strategie moet hoognodig op de schop willen we het tij nog keren en deze partij winnend afsluiten.
