Zou er een nationale bevolking op deze aarde te vinden zijn, die als je ze vraagt: 'Willen jullie bezuinigen?', volmondig of ook maar in meerderheid 'ja' roept? Waarschijnlijk niet. Dat soort vragen duidt eerder op een gebrek aan leiderschap,dan dat ze blijk geven van een edele democratische gezindheid. Er zijn mensen die beweren dat de gemiddelde burger niet verder denkt dan zijn rechter kontzak. Misschien is dat een onderschatting. Maar houden wat je hebt, in de verdediging gaan als je zogenaamde verworven rechten aangetast worden, weerstand tegen verandering, het is allemaal zo menselijk.
Tsipras wil het de Grieken vragen. Wilders wil de Nederlanders vragen of ze de Grieken nog langer willen helpen. Cameron gaat de Britten vragen of ze nog wel deel willen uitmaken van Europa. Nee, nee en nog eens nee. De Grieken halen intussen zoveel mogelijk geld uit de muur. Uiteindelijk zullen veel mensen niet eens meer aan hun eigen geld kunnen komen. Dat is immers door de zogenaamde leiders en de banken verkwanseld. De eerste hebben teveel schulden gemaakt om herkozen te worden en het volk zoet te houden en de laatste hebben die schulden gefinancierd met het geld van de mensen of zelfs met virtueel geld. De banken en beleggers willen de poen met rente terug en de regeringen kunnen niet terugbetalen zonder fors te bezuinigen, voorzieningen uit te knijpen en de lasten voor de gewone mensen steeds verder te verhogen.
Europa wordt met grote snelheid een gemiste kans. Een droom die in een nachtmerrie eindigt. Net zoiets als op de Filipijnen, waar Benigno (Ninoy) Aquino nog steeds de beste President is, die het land nooit gehad heeft, omdat hij eerder vermoord werd. Zo wordt ook Europa van binnenuit uitgehold en om zeep geholpen voordat het ooit echt als een politieke eenheid bestaan heeft. We hadden natuurlijk al lang de Verenigde Staten van Europa moeten hebben en 28 gouverneurs in plaats van eigengereide premiers, presidenten, koningen en wat dies meer zij. Zover is het niet gekomen. In tegenstelling tot de Verenigde Staten van Amerika en grootmachten als China en India, stonden allerlei nationale en nationalistische gevoeligheden de politieke eenwording in de weg. Zolang we konden profiteren van de grotere markt, van de economische unie, was het allemaal wel goed. Maar samen de pijn delen is natuurlijk andere koek. Dan breken er, naar beste Afrikaanse traditie, stammenoorlogen uit.
Ironisch genoeg dreigen nu de Grieken, nota bene het land waar in Clithenes (Athene) heel lang geleden de democratie zo ongeveer uitgevonden werd, als eerste land uit de Europese Unie geschopt te worden. En dat allemaal omdat we leiders hebben die teveel vragen en te weinig met visie en inspirerend leiden. Leiders die niet in staat zijn de macht van de financiele markten te beteugelen, de banken in de hand te houden, de tering naar de nering te zetten en duidelijk te maken, dat een verenigd Europa de enige kans is om op het wereldtoneel nog een rol van enige betekenis te spelen.
Maar waarom zouden die 28 landen een rol van betekenis moeten spelen? Ze kunnen zich heel goed zelf bedruipen, een muur om het land zetten, hun oude munteenheid weer invoeren, wegkruipen onder een warme nationalistische deken en de rest van de geschiedenis in vrede en welvaart leven. Ze hebben toch zeker geen boodschap aan globalisering, connectiviteit en duurzaamheid. Too much democracy (and a lack of leadership) will kill you in the end!
