De verleiding is groot om op deze derde dinsdag van september enige woorden aan de troonrede zelf te wijden. “Het gaat slecht, verder gaat het goed” schreef Reve in De Avonden. Daar is alles mee gezegd.
De commentatoren op #troonrede proberen grappig te zijn en soms de inspiratie op te roepen die ze in de regeringsverklaring gemist hebben. Van ‘het klinkt een beetje alsof de koningin per ongeluk het partijprogramma van de VVD heeft uitgedraaid’ tot ‘economisch gezeik’. Van ‘iemand nog visie natuur, milieu en duurzaamheid ontdekt?’ tot ‘het zou toch mooi zijn als de koningin halverwege de troonrede zelf ook in slaap zou vallen’. Van ‘het wordt steeds oneerlijker hier in Nederland’ tot ‘de koningin klinkt niet alsof ze zelf gelooft wat ze voorleest’. Van ‘open deuren, holle frasen en leuke hoedjes’ tot ‘hoe motiverend zou het zijn geweest als Queen B. dat pak papier opzij had gelegd en een ongelofelijke power talk had gegeven? ‘ Van ‘Geertje lacht ze allemaal uit’ tot ‘Iedereen weet dat het slecht gaat, maar nu willen we weer vooruit! Geef ons een doel, een droom, anything!’
Gisteren vertelde een kennis van me, dat hij verleden week op straat stil kwam te staan. Zijn auto had het begeven. Hij duwde ‘m aan de kant op het ter plaatse brede trottoir. Verantwoordelijk burger als hij is en natuurlijk ook om te voorkomen dat er een bon van 60 euro onder zijn ruitenwisser gestopt zou worden, belde hij de politie om te zeggen wat hem overkomen was. Hij beloofde dat hij zijn auto dezelfde avond of anders de volgende ochtend weg zou laten halen. Het pakte even anders uit dan deze , zich verantwoordelijk voelende burger verwacht had. In plaats van een bedankje voor zoveel plichtsbesef, kreeg hij op hoge toon te horen, dat hij ervoor diende te zorgen dat zijn auto onmiddellijk verwijderd werd. Wat hij ook probeerde uit te leggen, er viel met de agente aan de andere kant van de lijn geen land te bezeilen. Hij moest de ANWB maar bellen of iets anders verzinnen. Mijn kennis is een ervaring met de overheid rijker en een illusie armer.
Een medewerker van de gemeente, eentje die geen tijd heeft om de troonrede te volgen omdat hij echt werkt, schoot me vanmiddag op straat aan. ‘We hebben volgende week een gesprek met de wethouder over bezuinigingen bij onze afdeling. Iemand van ons wil haar vragen of we niet met minder wethouders toe kunnen. Weet jij of die drie wethouders bij ons alle drie fulltimers zijn?’ ‘Dat zijn ze volgens mij niet, ‘ antwoordde ik, ‘maar ik zal het nog even precies voor je navragen.’ De idee achter de vraag is wellicht dat sommige ambtenaren denken dat een afslankende overheid heel wat politici en bestuurders kan missen. Waar mijn kennis inmiddels een stukje op weg is de overheid vaarwel te zeggen, beginnen de ambtenaren kennelijk afscheid te nemen van hun politieke bazen.
