Verwaarlozing

Het is echt herfst nu. De bladeren vallen, bruin geworden, van de bomen. Het regent en waait. Binnenweer. Maakt het me somber? Ik bekijk nog eens de DVD van een openlucht uitvoering, die bariton John Bröcheler in Vaals gegeven heeft en die ik destijds ook live bijgewoond heb. Een reis door de geschiedenis, die wonderwel aansluit bij of beter gezegd vooraf gaat aan Umberto Eco’s ‘De begraafplaats van Praag’, dat ik net lees. Ik realiseer me hoe weinig ik eigenlijk van de geschiedenis weet. Natuurlijk ken ik wel wat feiten en jaartallen, wat belangrijke figuren en stromingen. De invloed van Von Clermont op de ontwikkeling van Vaals. Maar wat deed paus Leo III hier en waarom logeerde tsaar Peter de Grote in Neubourg? Misschien is onwetendheid in zekere zin bevrijdend. Dan word ik niet gehinderd door al teveel kennis, zeggen de weters. De geschiedenis heeft een loop. De gebeurtenissen beïnvloeden elkaar en worden achteraf verklaard. Verklaart geschiedenis ook de toekomst? Soms heb ik het gevoel van wel. We zouden van het verleden iets kunnen leren. Doen we dat ook? Gaan we vooruit of herhalen we onszelf voortdurend? Is de ontwikkeling lineair of juist cyclisch? Technische vooruitgang is dat niet altijd misschien. Het gaat om wat mensen (ermee) doen. Net als geld ( mooie reclame! ). Gaan we moreel ook vooruit? Of zijn we op dat gebied ergens blijven hangen? Blijven hangen in een Bijbel, een Koran, een Talmoed. Waar zijn de goden van deze tijd? Ik moet zoveel weten om er ook maar iets van te begrijpen. Op zoek naar de rode draad. Is die er wel? Of doen we maar wat? Er is geen groot Plan. Dit toneelstuk heeft teveel regisseurs. Geen duidelijk begin, geen voorspelbaar einde. Iedereen probeert er op zijn manier voor zichzelf en de zijnen het beste van te maken. Alles herhaalt zich ondanks de technische en wetenschappelijke vooruitgang die op weg is naar het eindpunt, alles weten, dat wellicht nooit bereikt gaat worden. We zouden niet eens weten dat we alles weten, want we weten niet wat we niet weten. En zouden we anders leven met meer kennis? Ik ben hier maar heel even en kom in dat leven nogal wat mensen tegen die belangrijk gevonden willen worden en iets van me willen. Ik moet zus of zo. Zus of zo niet, weten ze wel raad met me. Voor elk voorkomend geval hebben ze een regeltje bedacht. Wat meer ‘après moi le déluge’, wat meer Tao – anarchisme kan misschien geen kwaad. Ik heb niet bepaald het gevoel dat de samenleving zich veel van mij aantrekt. Het geheel raast door met onbekende bestemming en hier en daar willen wat mensen van de slow - beweging het tempo wat drukken. Meehollen of afhaken en niet meer van belang zijn. Een einde maken aan de verwaarlozing. Ik denk, dat er al teveel mensen zijn die zich verwaarloosd voelen en dat het aantal snel groeit. Verwaarloosde mensen zijn zeer bruikbaar. Ze hebben niet zoveel keuzes meer. Moeten wij asielbeleid hebben? Waarom? Omdat we niet willen delen en liever willen houden wat we gestolen hebben? Als we om mensen geven, ze vertrouwen schenken, ze niet verwaarlozen, hebben we geen asielbeleid nodig. Kindsoldaten zijn verwaarloosde kinderen. Op drift, op de vlucht, geen huis, geen thuis, niet veilig, honger, bang, boos. De bende wordt hun nieuwe thuis. Criminaliteit ontstaat uit verwaarlozing, uit desinteresse. Moet ik me nog iets van die samenleving aantrekken? Ja, dat moet! Al was het maar om haar niet te verwaarlozen.