Friday 20 January 2012

De uitroeptekens van Rudi van Dantzig

Rudi van Dantzig is op 78-jarige leeftijd overleden. Hij was, zoals hij zelf zei, geen top danser. Hij was zonder enige twijfel wel een top choreograaf. Meester Prikkebeen. Steeds op zoek naar exotische vlinders. Niet om ze op te prikken, maar om ze nieuwe vleugels te geven. Net als het leven is de dans een golfbeweging. Het gaat volgens Van Dantzig niet alleen om de passen, maar vooral ook om de passie. Het is juist die passie die de aandacht van de toeschouwer dwingend naar zich toe trekt. De beleving moet het geheel dragen. Dans geen vraagtekens, maar uitroeptekens!

Al lang bekijk ik ook zelf het leven, het samenleven vanuit een dans- , een bewegingsperspectief. Het zijn mensen die hun leven, hun omgeving, een organisatie, instelling of bedrijf in beweging houden of laten inslapen, vastroesten, bevriezen, verstarren. Mensen die strategieën bedenken, formuleren, uitdragen en vertalen in concrete bewegingen, acties. Mensen die structuren, systemen bedenken en ze laten functioneren of juist blokkeren. Mensen die indicatoren ontwikkelen waarop gestuurd kan worden. Mensen die informatie verzamelen. Mensen die produceren, mensen die controleren. Mensen die verkopen. Mensen die al of niet willen samenwerken. Mensen die bang zijn of juist vrij en onbekommerd. Mensen die verhullen of juist onthullen. Mensen die ontevreden zijn of met plezier hun werk doen. Mensen die niet durven bewegen, zich in zichzelf opsluiten bang als ze zijn om fouten te maken of mensen die met passie door het leven dansen, uit zichzelf stappen en initiatieven durven nemen. Mensen die ergens voor staan. Dansen gaat samen met muziek, uitbundigheid, vreugde en plezier. Plezier in het bewegen. Niet stil kunnen blijven zitten. Het tegenovergestelde van verlamd door angst, stil en onbeweeglijk, op je plekje blijven zitten en je als het ware onzichtbaar proberen te maken.

Onwillekeurig moest ik vannacht, kijkend naar een Masterclass van Rudi van Dantzig, denken aan de discussie die het CDA- congres de komende dagen voert over koers, uitgangspunten en interne organisatie. De passen blijven hetzelfde. Gespreide verantwoordelijkheid, solidariteit, publieke gerechtigheid en rentmeesterschap. Ze krijgen misschien andere namen. Nederland maken we samen, betrokken en nabij, rechtvaardig en betrouwbaar en zorg om de aarde. Elk begrip roept vragen en discussie op. Maar waar is de passie die het geheel draagt? Waar zijn de uitroeptekens? Waar is het vuur? Het gaat toch niet om een onsje meer links of een pondje meer rechts of een kilo radicaal midden. Uitgewoonde begrippen. Het zijn slechts de kleren van de keizer. Daaronder zit wat van waarde is en altijd zal blijven. Deze, onze wereld is van ons allemaal. Wij delen haar. Niemand wordt uitgesloten of aan zijn lot overgelaten. Iedereen kan en moet naar vermogen bijdragen en wordt erbij betrokken. Geen vrijblijvendheid. Niemand kan de dans ontspringen. Wie geeft wat hij heeft is waard dat hij leeft. Niemand wordt verketterd. Wat wij niet willen dat ons geschiedt, dat doen wij ook een ander niet. Niks nieuwe koers! Bezinnen op oude waarden en daarvoor gepassioneerd blijven staan. Uitroeptekens!!!!!!