Friday 6 January 2012

Schaft ook Nederland zichzelf af?

Gisteren heb ik de eerste paperbackuitgave van Thilo Sarrazins boek ‘Deutschland schafft sich ab. Wie wir unser Land aufs Spiel setzen’ gekocht. Het eind 2010 verschenen boek deed bij onze oosterburen het nodige stof opwaaien. Bondskanselier Merkel wist al voordat het verschenen was te melden, dat het geen positieve bijdrage aan de discussie leverde. Bondspresident Wulff overtuigde de Deutsche Bundesbank er heel snel van dat zij bij hem het ontslag van hun bestuurder Sarrazin moest aanvragen. Sarrazins partij, de SPD, begon vrijwel onmiddellijk een royementsprocedure. In een speciaal voor deze uitgave geschreven voorwoord doet Sarrazin verslag van wat hem het afgelopen jaar overkomen is. Wie de pers in de herfst van 2010 enkele weken gevolgd heeft kon eenvoudig ontdekken hoe de ene journalist, die het boek niet gelezen had, passages overschreef uit artikelen van een andere journalist, van wie op basis van aantoonbare onzin duidelijk was dat die het evenmin gelezen had. Sarrazin merkt daarover op dat hem de kwalitatieve en ethische tekortkomingen van de media in de loop van zijn politieke loopbaan al duidelijk geworden waren, maar dat hij niet had kunnen vermoeden dat het zo erg was. Niet alleen de pers, ook de politiek krijgt er in het voorwoord ongezouten van langs. Onoprechtheid en struisvogelpolitiek worden met voorbeelden onderstreept. Vooral Armin Laschet, tot 2005 Minister van Integratie in Noordrijn-Westfalen moet het ontgelden. Wie iets aan de weet wil komen over hoe bij gebrek aan argumenten of onwil om de discussie aan te gaan de machtskaart getrokken wordt kan ik alleen maar aanraden de betreffende passage te lezen. Vooral het spanningsveld tussen de vrijheid van meningsuiting en de zogenaamde politieke correctheid is verder een interessant thema. Politiek correct wordt door sommige mensen vertaald in fatsoenlijk en daarmee wordt het eenvoudig om ongewenste vragen en opinies eenvoudig buitenspel te zetten met de opmerking ‘zoiets zeg je toch niet’. Er zijn interessante parallellen met de situatie en de politieke discussie in Nederland te ontdekken en het zou weinig kwaad kunnen om een Nederlandse versie van Sarrazins boek te produceren of het oorspronkelijke werk op zijn minst te vertalen, want onze beheersing van de taal van onze buren laat steeds meer te wensen over . Wat zijn de gevolgen van een ouder wordende en krimpende bevolking voor de arbeidsmarkt en het onderwijs? Wat zijn de verschillen tussen de wijze waarop verschillende groepen immigranten integreren of dat juist niet doen? Welke rol spelen cultuur en met name religie daarbij? In welke bevolkingsgroepen worden de meeste kinderen geboren en wat betekent dat voor het intellectuele niveau van het land? Sarrazin wilde met zijn boek vooral de discussie over de inhoud op gang brengen. Dat is maar gedeeltelijk gelukt omdat de op het verschijnen van het boek volgende discussie in veel gevallen niet over de feiten en de analyse ging, maar over de gevoelens die opgeroepen werden en de eventuele ongewenste gevolgen daarvan. Een vrij willekeurige invulling van het begrip politieke correctheid dreigt de onweersproken statische feiten te overvleugelen. De logica van Palmström , wat niet waar mag zijn, kan niet waar zijn. Het zou ook bij ons geen kwaad kunnen de feiten eens helder op een rijtje te zetten en er vervolgens open over de debatteren in plaats van elkaar te verketteren.