Mark Rutte was onlangs nog op bezoek bij Barack Obama. Trots als een pauw en met de luchtigheid waarmee hij alles van zich af lijkt te laten glijden, een luchtigheid die hij soms verwart met humor, vertelde hij dat hij naar de Verenigde Staten gekomen was om drie thema’s met de president te bespreken: Banen, banen en banen. Lachen! Amper thuis na het uitstapje krijgt onze vrolijke premier te maken met het Sociaal en Cultureel Planbureau en het Centraal Bureau voor de Statistiek, die uitgerekend hebben dat een toenemend aantal landgenoten onder de armoedegrens zakt. De oppositie in de Tweede Kamer nodigt hem uit om daarover verantwoording te komen afleggen en natuurlijk geeft de premier gehoor aan dat verzoek, want debatteren is een hobby die hij uit zijn studententijd overgehouden heeft. Leuk! De argumentatielijn die Mark bedacht heeft is even eenvoudig als geniaal. Vergeleken met vijftien jaar geleden zijn er nu minder mensen arm. Voorts is armoede een relatief begrip. Nederland heeft geen ontwikkelingshulp nodig. De uitkeringen zullen niet verhoogd worden en er komen evenmin extra banen. De burgers moeten zichzelf maar zien te redden. Obama leest het in de krant en voelt zich besodemietert, maar dat zal Rutte een zorg zijn. Hij staat toch maar mooi op de foto met de eerste zwarte president van Amerika. Mooi voor het familieplakboek. Van Herman Wijffels was bekend, hij steekt dat ook niet onder stoelen of banken, dat hij zich tot het Taoïsme bekeerd heeft. Onze premier heeft deze weg nu ook ontdekt en overweegt Nederland om te vormen tot een Taoïstisch land. Arm en rijk zijn als Yin en Yang. Ze vullen elkaar aan, kunnen niet zonder elkaar. Dat is een gegeven zo oud als de wereld. Het kan vastgesteld, maar niet verklaard worden. Het is de weg van de natuur. Het is de oorsprong en het allesomvattende, altijd veranderend en voortdurend in evenwicht. Het is een gegeven , een mysterie. Alles doorloopt een vast patroon dat het niet zelf gekozen heeft en niet zelf kan wijzigen. Enfin, de regering kan wel naar huis en het volk moet zichzelf maar zien te redden. Er zijn nog steeds veel meer arme mensen dan rijke. Het herstellen van dat evenwicht is niet meer dan natuurlijk. Er moeten dus nog wel wat rijken bijkomen. De overheid is er echter niet om dat te regelen, daar moeten de burgers zelf maar voor zorgen. Tot zover het kabinetsbeleid.
Nee, het zweet staat Mark Rutte niet op het voorhoofd. De liberaal voelt zich bij de Tao als een vis in het water. Eigenlijk is het heel simpel. Verlaag de armoedegrens naar 650 euro per maand en je hebt er in een klap heel veel rijken bij. De natuur had dat al geregeld, alleen ons verzet tegen de natuurlijke gang van zaken heeft ons op het verkeerde been gezet. Er hoeft niets te veranderen met uitzondering van het idee. De kleine geesten van het Planbureau en het Centraal Bureau voor de Statistiek analyseren te veel, de oppositie is praatziek en gebruikt te veel kleine woorden. Zij streven naar kennis en leren dagelijks bij. Dat niveau is Mark Rutte inmiddels ontstegen. Zijn grote geest omvat, zijn grote woord is verlichtend. Hij streeft naar Tao en leert dagelijks af.
