Saturday 27 August 2011

Buurtterreur en spierballentaal

Burgemeester Hoes van Maastricht heeft geen rustige vakantie gehad. Hij is geschrokken. Burgers uit sommige wijken van zijn stad hebben hem bestookt met e -mailtjes, twitterberichten en mededelingen op facebook. De sociale media doen ook in Maastricht hun werk. Een uitkomst voor mensen die de straat niet meer opdurven. Zorg ervoor dat die man geen rustig moment heeft. Dat hebben wij toch ook niet meer. Dat moeten de zich onveilig voelende burgers gedacht hebben. En het heeft gewerkt. Pissig over een verpeste vakantie roept de burgemeester meteen op zijn eerste werkdag een crisisvergadering bijeen. Niks achterstallige post en stapels adviezen wegwerken. Meteen de koe bij de horens vatten. Of liever gezegd de ‘multiprobleemjongeren’, zoals de burgemeester vijftien raddraaiers, die met naam, toenaam, adres, telefoon- en sofinummer bij de instanties bekend zijn, betitelt. ‘De maat is vol’ en ‘stoppen met het praatcircus’ zegt de burgervader. Hij is bang dat mensen het vertrouwen in de instanties kwijt raken.

Het vertrouwen in hun medeburgers zijn de bewoners van Wittevrouwenveld, Wyckerpoort, Nazareth en Limmel al kwijt. Ze zien wat er om hen heen gebeurt, proberen dat te begrijpen en komen tot de slotsom, dat het onbegrijpelijk is, dat die vijftien ongestoord hun gang kunnen gaan. Ze worden onzeker, angstig, boos. Ze dienen klachten in en protesteren. Individueel en samen. Uiteindelijk zullen ze agressief worden en hun problemen zelf op gaan lossen. De ‘multiprobleemjongeren’ doen dat al. Die zijn onthecht, voelen geen binding meer met de samenleving, die hen geen perspectief meer biedt en kiezen voor zelfzuchtig en crimineel gedrag.

Voor de burgemeester van Maastricht kan het geen nieuws zijn, dat burgers het vertrouwen in de overheid en vooral in haar dienaren al langer aan het verliezen zijn of al verloren hebben. Als dat wel zo is, dan schrik ik daarvan. Overheidsdienaren zijn bevoorrechte mensen, die geen idee meer hebben van hoe gewone mensen leven. Ze zijn arrogant, betweterig, niet transparant, vullen hun zakken en communiceren slecht. Het zijn zo maar wat voorbeelden van wat er geroepen wordt. Grofweg zijn de burgers in drie groepen te verdelen. Mensen die de overheid vertrouwen, mensen die haar niet vertrouwen en mensen die niet weten of ze haar kunnen vertrouwen. Dat staat in een essay, dat Prof. Dr. Kees van den Bos ( Universiteit Utrecht ) in januari van dit jaar geschreven heeft voor en in opdracht van het Ministerie van Binnenlandse Zaken.

De ‘multiprobleemjongeren’ vertrouwen de overheid niet. De protesterende burgers weten niet of ze de overheid kunnen vertrouwen. Burgemeester Hoes zal nu moeten bewijzen, dat de overheid betrouwbaar is. Hij heeft A geroepen en zal nu B moeten waarmaken wat hij aangekondigd heeft. Of die spierballentaal daarbij helpt zal moeten blijken. Ik zou liever wat krachtige woorden over de heer Zalm van ABN-AMRO gehoord hebben die, na eerst met onze belastingcenten overeind te zijn gehouden, nu weer een miljard winst maakt en prompt 2350 mensen de straat op zet. Daar zullen misschien wel weer wat toekomstige ‘multiprobleemjongeren’ bij zijn.