De afgelopen week had ik wat moeite met nuanceren. Ik kon maar moeilijk nuanceren wat er in Italië gebeurde rondom Eluana Englaro en haar vader. Zich politicus noemende respectloze lijkenpikkers, die respect eisen zonder het te tonen en zich er vervolgens over verbazen dat ze het steeds minder krijgen, voeren over de rug van een vrouw die zeventien jaar in coma ligt een debat over respect voor het leven. Ook Nederlandse politici spelen in het Limburgse Echt - Susteren voor Sinterklaas. Ze delen, zonder goedkeuring van de gemeenteraad, gemeenschapsgeld uit aan bevriende clubjes en doen alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. De arrogantie druipt er vanaf.
En toen was er ineens weer Wilders. De nieuwe Engelandvaarder. Alleen deze keer een onwelkome. Geert kon zich zo’n kans natuurlijk niet laten ontglippen. Dat scheelt al gauw weer een zeteltje of drie. Daar heeft hij wel een retourtje Londen voor over. De Britten waren gauw klaar met ‘m. Een brief, een uurtje detentie en wegwezen. Ik kreeg zowaar begrip voor de journalisten. Die Wilders zorgt toch maar mooi voor nieuws. Je kunt niet om ‘m heen. Teveel water in Marokko, te veel vuur in Australië of een Amerikaanse satelliet en een uitgewerkte Russische sonde die in de ruimte symbolisch op elkaar knallen, daar kun je nauwelijks iets mee. Maar Wilders , dat is andere koek. In Italië mag ie volgende week gewoon binnen en daar zwijgen ze die gebeurtenis grotendeels dood. Hij krijgt er weer een prijs als held van de vrije mening. Ik vermoed dat hij enigszins teleurgesteld zal zijn, dat die lijkenpikkers daar er over zijn rug geen nummer van maken. Hij kan natuurlijk proberen de Italianen ervan te overtuigen, dat de Britten de vrije meningsuiting kunstmatig in coma gebracht hebben.
