Wie iemand anders wil helpen moet het aantal regels en protocollen tot het uiterste beperken. Waar regels en protocollen in de plaats komen van gezond verstand, eigen verantwoordelijkheid en het opeisen van daarbij horende bevoegdheden, wordt het gevaarlijk. Dat is in Dordrecht weer eens gebleken. We hebben dringend behoefte aan een nieuwe cultuur. De angst en het wantrouwen moeten uitgebannen worden. Nieuwe moed en vertrouwen zijn gevraagd. Nu worden we geleid en gestuurd door bangerikken en betweters. Angsthazen, die wegduiken, zich verschuilen achter protocollen en regels. Vooral nergens voor verantwoordelijk zijn of gemaakt kunnen worden. Fouten meteen onder het karpet vegen. De afrekencultuur. Duidelijke doelen, targets heten die tegenwoordig. Boekwerken vol met regels. Zo doen we dat hier en pies vooral niet naast het potje. Als het dan toch nog fout gaat ( en dat zal het blijven doen ) willen we vooral weten wie dat schuld is. Met die stommeling kan dan tenminste afgerekend worden. En daarmee is het probleem opgelost. Schijnvertoningen. Verantwoordelijkheid ontlopen en elkaar met de beschuldigende vinger nawijzen. Vooral zorgen, dat het eigen straatje bezemschoon is. We zijn niet meer in staat en bereid om van gemaakte fouten te leren. Het tijdperk van trial and error is lang vervlogen. Fouten maken mag niet meer en risico’s dienen zoveel mogelijk uitgesloten te worden. Op weg naar de 0-risico maatschappij. Als een politieman een twaalfjarig meisje vermoord, zit het hele politiekorps onmiddellijk in de verdachtenbank. Dan is meteen geen enkele politieman of –vrouw meer te vertrouwen. Geen nuancering meer. Geen diepgang. Oppervlakkig. Snel. Oplossingen in plaats van gedegen analyses. We worden stuk gemanaged. Boven elke professional staat tegenwoordig een manager. Die ziet erop toe, dat de targets gehaald worden en zorgt er met het regelboek en de protocollen in de hand voor dat professionals vooral niet in de verleiding komen hun gezond verstand te gebruiken en zelf verantwoordelijkheid te nemen. En voor die onzin worden managers ook nog beter betaald dan professionals. Een cruciale denkfout. Er wordt nauwelijks nog geluisterd naar mensen die dagelijks met hun poten in de klei staan.
En dan hebben we natuurlijk nog de pers. De koningin der aarde. De wantrouwende luizen in de pels van de verrotte samenleving. Sensatiebelust draagt zij haar steentje bij aan al die angsthazerij, want goed nieuws verkoopt gewoon niet. Betweterige nitwits, die elke dag iets moeten produceren. Snel, oppervlakkig, kort door de bocht. Ze hebben overal een mening over, hebben de conclusie al geformuleerd voor ze het probleem kennen en negeren alle feiten die hun vooraf getrokken conclusie zouden kunnen doen wankelen. Vooral zij zijn de scheppers van het beeld, dat niemand meer te vertrouwen is. Alhoewel ze dat altijd en eeuwig zullen blijven ontkennen, want zij registreren slechts en natuurlijk uiterst objectief wat er gebeurt. Als één journalist er een potje van maakt betekent dat vanzelfsprekend niet dat alle journalisten prutsers zijn. Kritische zelfreflectie is mooi, maar goede verkoop- en kijkcijfers zijn beter. De kritische pers is verkwanseld aan de commercie. Als één politieman een meisje vermoord is het vertrouwen in de politie ernstig gedeukt en is elke politieagent een potentiële moordenaar. Fijn zo. En wat hebben we nu bereikt?
