Heroes

Every nation has its heroes. The Philippines have José Rizal and Andrés Bonifacio. Although there is some discussion about who deserves it most, Rizal is commonly regarded as national hero number one. Of course there are more heroes in the country’s history. Some people would call Lapu Lapu, who was responsible for the death of Ferdinand Magallan one, or general Aguinaldo , who declared the first republic of Asia in 1899 and who became the first President, but on the other hand he was responsible for Bonifacio’s execution, or Gomburza (Gomez, Burgos and Zamora) , the three intellectuals (all priests) that were killed by garrote in 1872 because they crusaded for reforms and allegedly instigated the Cavite mutiny (Rizal dedicated his Filibusterismo to them) or the Trece Martires (thirteen martyrs) of Cavite, who were executed by a firing squad in 1896 for cooperating with the Katipunan, the famous revolutionary society, or Apolinario Mabini, the first Prime Minister of the Philippines, who opposed to the Spanish and later to the American colonial rule. Without any doubt there are many more. But for this strange foreigner the first two names that were brought to my attention were those of Rizal and Bonifacio.

Visits to Intramuros, Rizal Park (also called Luneta Park), the house, where Bonifacio was trialed in Maragondon, Cavite and also the reading of ‘Noli me Tangere’ (the Noli) and ‘Filibusterismo’ (The Fili) brought me a little bit closer to the country’s history of occupation, resistance and sacrifice.

José Rizal was executed on December 30^th 1896 (now Rizal Day). Andrés Bonifacio faced the same ordeal on May 10^th 1897. The first one influenced the resistance with his ideas and writings, the second one kicked off the revolution by – together with many of his followers – tearing up their community tax certificates (cedulas), by declaring independency on August 23^rd 1896 and by calling all towns for a simultaneous attack on Manila. June 19^th and November 30^th, the birthdays of both men, are national holidays in The Philippines.

Fictie of Realiteit ?

Door onder meer de opkomst van Islamitische Staat neemt de steun voor militaire missies toe. Bijna de helft vindt dat Nederland moet deelnemen aan militaire missies als de internationale gemeenschap daarom vraagt. 

Daarnaast vindt 45 procent dat de regering meer geld moet besteden aan de aanpak van terrorisme. Volgens het SCP lag dat aantal niet eerder zo hoog. 

Twee berichten van het Sociaal Cultureel Planbureau, die fijntjes illustreren waarover 'verdekte oorlogsvoering' gaat. Ga er nu maar gewoon vanuit, dat die (overigens internationale) terroristenbende daar in Irak en Syrie gefinancierd en bewapend wordt door het (eveneens internationale) militair industrieel complex. Allerlei netjes in beeld gebrachte misdaden tegen de menselijkheid moeten onze geesten rijp maken voor het bovenstaande en dat blijkt voortreffelijk te lukken. Het heeft allemaal helemaal niets met de Islam te maken, maar simpelweg met de vraag: Hoe verkopen we zoveel mogelijk wapens en zorgen we ervoor dat ze ook gebruikt worden, want werk hebben is niks, werk houden alles.

Als we nu eens al het geld dat hieraan verdonderd wordt zouden besteden aan het verminderen van de ongelijkheid, het bestrijden van de armoede, het verbeteren van het onderwijs en de gezondheidszorg, dan zou dat een flinke stap in de goede richting betekenen. Als we nu eens ophouden met ons wijs te laten maken, dat de wereld vol zit met ideologisch gemotiveerde gekken, die niets liever doen dan anderen een kopje kleiner maken. Als we nu eens gewoon stoppen met ons bang te laten maken en inzien, dat we bij de neus genomen worden door een paar mensen die daar een heel groot belang bij hebben en door een paar zich politicus noemende stommelingen, die hun verkiezingscampages door die boeven laten betalen om hun geheime diensten en special forces vervolgens te laten doen wat ze opgedragen wordt door diezelfde boeven.

Complottheorie? Zal wel. 

Terwijl de zorgen over de economie naar de achtergrond verdwijnen, zien steeds meer Nederlanders integratie en immigratie als een maatschappelijk probleem. Ruim 30 procent maakt zich zorgen over het in hun ogen te soepele asielbeleid in Nederland en de gebrekkige integratie van allochtonen. Vorig jaar was dat 17 procent. 

Maar kijk toch eens. Schoolvoorbeeld. Zo ontwricht je stap voor stap een samenleving. Het wachten is op een paar bomaanslagen op nauwkeurig geselecteerde doelen, waarbij veel burgerslachtoffers vallen. De Italianen hebben in 1973 al met operatie Gladio het voorbeeld gegeven. Bij de CIA weten ze precies hoe je daat aanpakt. De schuld krijgen dan natuurlijk de allochtonen en die schoppen we vervolgens allemaal het land uit omdat ze onvoldoende of helemaal niet integreren. En tenslotte zijn dan wel alle Nederlandse geesten rijp voor Wilders als Minister-President. Dan hoeft niemand zich meer zorgen te maken, want die roeit de Islam wel uit en lost daarmee alle probemen op. Of toch niet?

Verdekte oorlogsvoering

Ik kwam een lezing van anderhalf uur tegen van Dr. Daniele Ganser. Dat is een Zwitserse professor, die onderzoek doet naar verdekte, geheime oorlogsvoering. Die is het werk van speciale eenheden, zoals de groene baretten, de seals, de sas en van geheime diensten, zoals de cia, mi6 en de mossad. Daarnaast zijn er nog private military companies (pmc), die ingehuurd kunnen worden om het vuile werk op te knappen. De moeilijkheid bij dergelijk onderzoek is natuurlijk dat alles zich in het diepste geheim afspeelt en de echte feiten vaak pas jaren later of helemaal niet in de openbaarheid komen. Ganser heeft er enkele boeken over geschreven, gebaseerd op wat wel bekend is geworden, maar de meesten van ons niet weten. Het gaat in hoofdzaak om oorlogsmisdaden begaan door psychopathische leiders, die daarvoor eigenlijk het gevang in moeten, maar daarin niet terecht komen omdat ze nu eenmaal de eigenaren van het gevang zijn. Ze verpersoonlijken de staat.

Verdekte oorlogscoering is spannend. Onze jeugd speelt Special Forces Team X en we kijken aar Top Gun, Rambo en James Bond. Fascinerend en gevaarlijk, want zonder dat we het ons direct bewust zijn worden de vijandbeelden in ons gegoten. Het is fictie en dat vinden we fijn, want de werkelijkheid is ingewikkelder. Daarin lopen we het risico aan de verkeerde kant terecht te komen en dat is natuurlijk minder fijn.
De strategie van de verdekte oorlogsvoering kent enkele steeds weer terugkeend basiscomponenten. De valse vlag, destabilisatie en spanning en liegen in combinatie met geweld. Een paar voorbeelden maken dit duidelijk.

In 1953 werd de Iraanse leider Mohammad Mossadeq door een staatsgreep ten val gebracht, omdat hij zijn volk wat meer wilde laten profiteren van de olie. Dat was tegen het zere been van de Engelsen, die de hulp van de Amerikanen inriepen en daarop gezamenlijk operatie Ajax uitgevoerd hebben. Er werden bomaanslagen gepleegd door mi6 en cia met hulp van deloyale Iraanse militairen. Mossadeq kreeg de schuld, hij werd afgeschilderd als communist en moest het veld ruimen. Mission accomplished.

In het kader van de noodzakelijke destabilisatie worden aanslagen gepleegd, waarbij burgerslachtoffers vallen en daarvan krijgen wij de beelden uitvoerig voorgeschoteld. Het gaat echter niet om die slachtoffers, het gaat om ons, de (over)levenden. Wij worden bewust en opzettelijk op het verkeerde been gezet. We zijn boos, vinden dat die vuile communist nu maar een kopje kleiner gemaakt moet worden en sanctioneren de geheime of openlijke oorlog.

In 1962 werd de onder de verantwoordelijkheid van Nixon geplande operatie Northwoods, met als doel Fidel Castro ten val te brengen, niet uitgevoerd. De bedoeling was dat de Amerikanen zelf een van hun marineschepen op zouden blazen en dat er op zorgvuldig uitgekozen plaatsen terreuraanslagen gepleegd zouden worden, waarvan Castro dan de schuld moest krijgen. Dat zou vervolgens de Amerikaanse publieke opinie rijp maken voor het bombarderen van Cuba. Het ging niet door omdat Kennedy de operatie stopte. Die werd een jaar later zelf vermoord.

Het Tonkin-incident in 1964, de aanleiding voor het eerste Amerikaanse bombardement op Vietnam. was een leugen. Op basis van die leugen zijn de Amerikanen een oorlog in gelogen, net als dat in Koeweit (1990 en de couveuse leugen) en later in Irak (2003 en de leugen over de ABC-wapens van Saddam Hoessein) het geval was.

Wat er precies gebeurd is op 9/11 is nog altijd zeer onduidelijk. Er waren twee vliegtuigen en er zijn drie wolkenkrabbers ingestort ( het derde gebouw was WTC7). De echte feiten zijn nog lang niet boven water en dus is het nog steeds te vroeg voor definitieve conclusies, maar niemand moet verbaasd zijn als over enkele jaren blijkt dat Bush en Cheney het allemaal in scene gezet hebben. Feit is nu al wel dat twee jaar later de geesten rijp waren voor de War on Terror.

Mensen als Ganser worden nog wel eens afgeschilderd als aanhangers en verkondigers van complottheorieen. Dat helpt natuurlijk niet echt om de discussie op basis van feiten te voeren. Het is eerder weer een afleidingsmanoeuvre, geinitieerd door de 1% van de wereldbevolking die belang heeft bij oorlogen en die onze publieke opinie nodig heeft om ze te kunnen voeren. Eigenlijk zijn het zielepoten, die hulp nodig hebben. Alle oorlogen zijn verkeerd.

Exodus

De uittocht is begonnen. De mensen worden op TV opgeroepen om er vooral voor te zorgen, dat ze vier uur voor de vertrektijd op NAIA-airport zijn. Het busstation van Araneta is overvol. Meer dan 15000 mensen vertrekken daar vandaag naar familie en vrienden in de province. Bepakt en bezakt met kerstkadoos. De verwachting is dat het aantal de komende twee dagen nog zal toenemen. De bezineprijs is gedaald en dat helpt ook mee. Een liter benzine kost omgerekend ongeveer 1 euro.Vele tientallen duizenden Filipino's verlaten de vier districten en 17 steden van de National Capital Region.
Voor het overige bereidt het land zich voor op het bezoek van Paus Franciscus, dat van 15 to en met 19 januari aanstaande plaats zal vinden. In mijn 'Sketches of the Philipines' staat het volgende stukje over geloof en religie op de Filipijnen.

Faith plays an important role in the life of almost all Filipinos. Less than 1% of the population is atheist or agnostic. Without any doubt for the Roman Catholic Church the Philippines is a stronghold. More than 90% of the population is Christian. In January 2015 Pope Francis will visit the country and I am quite sure it will feel like coming home to him. Millions of people will cheer at him as if he were a pop-star. The influence of the Church goes back to the Spanish occupation that started in 1521 and lasted until 1898. Also the countries name refers to that period, because it is named after the Spanish King Felipe (Philip) II.

Jaime Cardinal Sin (what’s in a name?), for quite some years the archbishop of The Philippines, played an important role in the two people’s revolutions in 1986 and 2001 that overthrew the regimes of Ferdinand Marcos and Joseph Estrada (by the way nowadays still the Mayor of Manila). Sin once said: “We got rid of Ali Baba (Ferdinand Marcos), but the forty thieves remained.” This still might be an accurate description of the (political) situation in the country.

The Philippines not only have political dynasties, but also a religious one. In 1914  ‘Iglesia Ni Cristo’ (INC) was founded by Felix Manalo. 2014 was officially declared by the government the centennial year of  INC.  This shows the huge influence of INC on the countries politics. The third generation Manalos is in charge now in the person of Eduardo V. Manalo. Traveling in the country you will immediately notice the churches of INC, compared to which those of the Church of Rome look as ruins. The latest achievement of INC is the Philippine Arena, the world’s largest multi-purpose indoor accommodation, with a capacity of 55.000 people, which was officially inaugurated on July 21th 2014. Not a common project for a religious group, but it is an example for the still strong interrelation between Church and State.

Another example of the importance of religion in the Filipino society is the procession of the Black Nazarene, the largest procession in the country. It takes place on January  9th and on Good Friday through the streets of Quiapo, a small part of metro Manila.

The procession dates from the 17th century. Thousands of men parade barefoot through the streets with the life-sized, black wooden statue of Jesus (of Nazarene). The event is attended by millions of people and everybody wants to touch the statue.

On their Facebook pages my Filipino friends on a regular basis post messages and pictures in which they put their future and that of their country in God’s hands. Everything happens for a reason. If one door closes, another one opens. God knows what is good for you. You just have to trust Him. Visit a church on Sundays and there is a good chance that you will have to attend the mass standing outside. I am convinced that faith, religion and the organizations that incorporate them, offer comfort to a lot of people. The question is how sustainable this will be, once the country’s and people’s wealth will increase?

Groot en klein plaatje

Joseph Scott Pemberton is een Amerikaanse marinier, die op de Filipijnen verdacht wordt van het vermoorden van een ladyboy.  In Olongapo, waar de misdaad plaatsgevonden heeft, is de Amerikaanse Subic Bay Naval Base gevestigd.

 De stad, met meer dan 200.000 inwoners, leeft goeddeels van de aanwezigheid van de Amerikaanse soldaten. Tijdens de Vietnam oorlog vervulde de basis een uiterst belangrijke rol. De familie Gordon heeft er generaties burgemeesters geleverd , maar nu wordt de stad geleid door Rolen Paulino. Aan de Ramon Magsaysay Drive floreert het nachtleven.  In 1991 werd de stad in korte tijd getroffen door twee rampen. Eerst de uitbarsting van de vulkaan Mount Pinatubo en kort daarna het besluit van de Filipijnse Senaat om de overeenkomst met de Amerikanen betreffende de marinebasis niet te verlengen.  De Amerikanen moesten in 1992 vertrekken. Niemand schoot de stad te hulp. Om deklappen op te vangen werd Subic Port een vrije economische zone. In 1999 keerden de Amerikanen echter terug, nadat een jaar daarvoor het ‘ Visiting Forces Agreement (VFA)’ getekend was.  Die overeenkomst bevat onder meer bepalingen betreffende de juridsictie over Amerikaanse militairen die op de Filipijnen een misdrijf begaan.  De Verenigde Staten behouden zich het recht voor die militairen zelf in bewaring te houden, tenzij hun misdrijf een bijzonder of specifiek belang van de Filipijnen raakt. Dat heeft al enkele keren tot de nodige spanning tussen de twee landen geleid en de Filipijnse bevolking is verdeeld waar het de aanwezigheid en de rechten van de Amerikanen betreft. Tijdens het bezoek van president Obama in april van dit jaar werd het ‘ Enhanced Defense Cooperation Agreement (EDCA)’ ondertekend en zijn de Amerikanen de komende tien jaar weer helemaal terug op de Filipijnen, alhoewel ze er zogenaamd niet permanent mogen zijn en ook geen kernwapens op Filipijns grondgebied mogen stationeren.

Eind september arriveerde Joseph Scott Pemberton op de  USS Peleliu in Subic Bay. Op 11 oktober ging hij met een aantal maten een avondje stappen. In club Ambyanz ontmoette hij Jennifer Laude. Nog geen uur later checkte hij met haar in in de Celzone Lodge. Weer een uur later werd Jennifer dood in de badkamer aangetroffen. Pemberton was toen al vertrokken.  Jeffrey 'Jennifer' Laude bleek verdronken te zijn, had meerdere bijtwonden en er werden twee condooms gevonden, waarvan op een de vingerafdrukken van Pemberton werden aangetroffen. Tot nu toe is het gissen wat er zich precies in die korte tijd heeft afgespeeld, maar aan te nemen valt dat Pemberton ontdekt heeft dat zijn meisje feitelijk een man was.  Jennifer Laude bleek een Duitse verloofde, Marc Süsslebeck, te hebben, die op 20 oktober op de Filipijnen arriveerde en in de daaropvolgende dagen nogal van zich deed spreken. Een dag later vond er in het kantoor van de openbare aanklager in Olongapo een chaotisch voorlopig getuigenverhoor plaats, waarbij Pemberton niet aanwezig was.

De Filipijnse Senaat was er weer eens als de kippen bij. Zogenaamd ten behoeve van nieuwe wetgeving organiseerde Senator Miriam Defensor Santiago, een verklaard tegenstandster van de Amerikaanse aanwezigheid op de Filipijnen, op 22 oktober al een hoorzitting. Een geweldige poppenkast, waarin de senator politieagent, rechercheur, openbare aanklager , rechter  en politica tegelijkertijd speelde en er eigenlijk alleen maar op uit was de familie van de slachtoffers schaamteloos te gebruiken om anti-Amerikaanse sentimenten los te maken of aan te wakkeren. Die ochtend was Pemberton overgebracht van de USS Peleliu, die tot dan toe aan de ketting lag, naar kamp Aguinaldo, het hoofdkwartier van de Filipijnse strijdkrachten in Quezon City, waar hij door Amerikanen wordt bewaakt. Diezelfde middag klommen de zus van Jennifer Laude en Marc Süsselbeck, onder grote media-aandacht,  over het hek van kamp Aguinaldo, zogenaamd om te controleren of Pemberton daar daadwerkelijk werd vastgehouden. Ver kwamen ze natuurlijk niet, maar, dankzij het gecontroleerd en terughoudend optreden van de soldaten, te ver in ieder geval.

Jennifer Laude is op 24 oktober gecremeerd en Süsselbeck is aangehouden . Op 1 november heeft hij het land vrijwillig verlaten. Het proces tegen Pemberton moet nog echt beginnen en naar verwachting zal Miriam Defensor Santiago de zaak aangrijpen om de voortijdige beëindiging van de verdragen met de Amerikanen te bepleiten.

Een kleiner plaatje

Het politiek bestuurlijk system op de Filipijnen is een erfenis van de Amerikaanse ‘bezetting’ (1898-1946). De president wordt gekozen. Momenteel is dat Benigno (Noynoy) Aquino III, de zoon van de in 1983 op het vliegveld ( Nu Ninoy Aquino International Airport) vermoordde Benigno (Ninoy) Aquino jr.. De volgende verkiezingen vinden plaats in 2016 en beginnen hun schaduw langzaam vooruit te werpen. In afwijking van het Amerikaanse systeem wordt ook de vice-president rechtstreeks gekozen. Dat kan ertoe leiden, dat de president opgezadeld wordt met een politieke tegenstander als vice-president, zoals nu het geval is met Benigno Aquino III en Jejomar (Jojo) Binay.  Voorts hebben de Filipijnen een volksvertegenwoordiging bestaande uit het kongres en de senaat. Het kongres telt 290 leden en er zijn 24 senatoren, waarvan er om de drie jaar 12 worden gekozen voor een zittingstermijn van zes jaar.

Politieke partijen met een programma zijn er op de Filipijnen nauwelijks. In de politiek gaat het hier om personen. De naam is het programma.De stemmen worden ‘gekocht’ van de armen, die hun kinderen een dag of een week kunnen voeden met de aalmoes die ze in ruil voor hun stem krijgen.  Het kabinet, het kongres en de senaat worden bevolkt door vertegenwoordigers van de vele politieke dynastieën die het land rijk is. Stel je maar voor dat vice-premier Lodewijk Asscher eerder burgemeester van Amsterdam was. Die functie heeft hij eerst ‘overgedaan’ aan zijn echtgenote en later aan zijn zoon. De dochter van Asscher zit in de senaat. Jeroen Pauw is een vrouw en ze is de zus van premier Rutte. De neef van Rutte zit in de tweede kamer, waar ook de weduwe van Seyss-Inquart een plekje heeft, terwijl diens zoon in de eerste kamer zit. Naast Emile Roemer zit ook zijn zusje in de tweede kamer, terwijl naast nestor Kees van der Staaij ook zijn oneigenlijke zoon een kamerzetel bezet.  Ik weet het, het is allemaal onvoorstelbaar en niet waar, maar het is de Filipijnse politieke realiteit. Naast Imelda Marcos ( ja, die van de schoenen), die in het kongres zit, is de zoon van voormalig dictator Ferdinand Marcos, Ferdinand ( Bongbong) jr., senator en hoopt zelfs in 2016 een gooi naar de hoogste macht in het land te kunnen doen om er aldus voor te kunnen zorgen dat zijn vader, die nog steeds opgebaard ligt in een glazen vitrine in het Marcos mausoleum (Batac City, Ilocos Norte), eindelijk de staatsbegrafenis krijgt die hij verdient.

Het grootste probleem van de Filipijnen is de diep in de uitvoerende, wetgevende en rechterlijke macht ingewortelde corruptie. Van alledrie de machten hebben gewone burgers hier niet veel goeds te verwachten ( waar nog wel?) . Het zijn organen van de samenleving, die heel ver af staan van het leven dat gewone mensen (moeten) leiden. Momenteel zitten drie senatoren ( Enrile,Rrevilla  en Estrada) op verdenking van het plunderen van de staatskas in voorarrest.  Een commissie uit de senaat onnderzoekt de handel en wandel van vice-president Binay, die verdacht wordt van het op gigantische schaal aannemen van steekpenningen en het manipuleren van aanbestedingen. Natuurlijk is datook politiek, want Binay is de gedoodverfde nieuwe president en de drie eerdergenoemde senatoren zijn zijn politieke vriendjes. De hoorzittingen van de senaatscommissie worden live op de televisie uitgezonden en de senatoren spelen, zogenaamd met als doel de wetgeving te verbeteren, de rol van openbare aanklagers. Voor menig waarnemer is het een verhaal van de pot die de ketel verwijt dat hij zwart ziet.

Het grote plaatje

In China heerst nog steeds de communistische partij. Premier Xi Jinping heeft de touwtjes strak in handen, maar realiseert zich tegelijkertijd, dat de beweging van de groeiende middenklasse naar meer persoonlijke vrijheden een onomkeerbare is. De Cinese regering wil die ontwikkeling echter gecontroleerd plaats laten vinden. De lessen van wat er met de Sovjet Unie na 1989 gebeurd is hebben de Chinezen goed geleerd en het zal hen niet overkomen. Protesten als die in Hong Kong, zouden enige jaren geleden absoluut onmogelijk geweest zijn. Hong Kong is China en ook weer niet. Sinds Magaret Thatcher de Britse kroonkolonie teruggaf aan de Chinezen heeft de stadsstaat een bijzondere status, waar de Chinese regering liever gisteren dan vandaag vanaf wil. De Chinezen hebben ook te maken met terrorisme, vooral in de provincie Xinjiang waar Oeigoeren en Islam extremisten actief zijn. En de Chinezen zijn zo ongeveer de enigen die ‘on speaking terms’ zijn met het regime van Kim Jong-un in Noord – Korea. In feite is China de grootmacht die voor stabiliteit in Asia Pacific zorg moet dragen. De Amerikanen doen er overigens alles aan om de positie van China te ondermijnen. Obama’s versterkte aandacht voor Japan, de Filipijnen en Zuid-Korea is niet meer dan een omsingelingsstrategie richting China.  De relatie tussen China en Japan is te vergelijke met die tussen Nederland en Duitsland in het verleden. Wat de Japanners in China uitgevreten hebben is – in vergelijkng met wat de nazi’s en met name Mengele gedaan heeft – in de Westerse weergave van de geschiedenis nogal onderbelicht en vele malen erger. Dat zijn de Chinezen en ook de Filipino’s nog lang niet vergeten. Vandaar Japan’s enigszins geisoleerde positie in Asia Pacific. Kamikaze vluchten zijn door de Japanners tijdens de bezetting van de Filipijnen bedacht. Op de Filipijnen is er zelfs  nu nog een Kamikaze museum (Dizon Kamikaze Museum, Angeles City) . Ondanks Pearl Habor zijn Japan en Amerika dikke vrienden. Ondanks de oorlog tussen de Filipijnen en de Amerikanen zijn beide landen  (nog) vriendjes. Uiteindelijk gaat het in de wereldpolitiek om het scheppen van machtsevenwichten, die voorkomen, dat de een of de andere idioot uit de band springt.  Alleen in het Midden Oosten en sommige Afrikaanse landen vieren de misdadigers van het militair industrieel complex nog openlijk en naar hartelust hun verachtelijke lusten bot en verdienen daar miljarden aan. Een van de grootste kwaden die we ooit hebben laten gebeuren en waaraan absoluutr en rigoreus een einde gemaakt dient te worden is de internationale wapenhandel. Maar kijk uit, want ze gaan letterlijk over lijken.

Het heeft niet veel gescheeld of de Filipijnen waren de 51^ste Amerikaanse staat geweest. Na meer dan driehonderd jaar Spaanse bezetting en overheersing (1521-1898), kregen de Amerkanen de Filipijnen van de Spanjaarden na de Spaans-Amerikaanse oorlog (1898). Daar hadden de Filipijnse vrijheidsstrijders echter niet voor gevochten tegen de Spanjaarden en dus  kregen we de Amerikaans-Filipijnse oorlog ( 1899-1902). De ‘bezetting’ door de USA duurde tot na de tweede wereldoorlog, even onderbroken door de Japanse bezetting van de Filipijnen. Dit verklaart overigens waarom Engels (Amerikaans) vrijwel door iedereen op de Filipijnen gesproken wordt. De Filipijnen zijn vernoemd naar de Spaanse koning  Filips II, die we ook in Nederland nog wel kennen. Ferdinand Magellaan, wij kennen hem als Magelhaes,  is hier op de Filipijnen in 1521 aan zijn einde gekomen door de handen van verzetsheld Lapu Lapu. De rode koraalbaars heet op de Filipijnen nog steeds Lapu Lapu.

In 2015 treedt de ASEAN (Association of South East Asian Nations) Economic Community (ASEC) in werking. Tien landen gaan een economische unie vormen (Indonesia, Singapore, Vietnam, Thailand, Malaysia, Philippines, Laos, Brunei, Cambodia en Myanmar).  Zo ontstaat een gemeenschappelijke markt van ongeveer 650 miljoen mensen, meer dan de Verenigde Staten  en ook meer dan de Europese Unie. Het einde van de vrije markteconomie nadert echter met rasse schreden. Het model heeft teveel negatieve bijwerkingen en de basis van de theorie , die stelt dat de markt goed is voor iedereen,  blijkt niet te kloppen. Het Westen is ten dode opgeschreven en gaat ten onder aan zijn eigen hebzucht en arrogantie, als het er niet in slaagt het tij tijdig te keren en nieuwe wegen in te slaan. De inhaalslag in grote delen van Asia Pacific en ook op de Filipijnen is echter nog niet afgelopen en op sommige plekken niet eens begonnen. Het is te hopen, dat de Oosterse wijsheid voorkomt dat hetfailliete Westerse model klakkeloos gekopieerd wordt en dat vooral de financiele markten strak in de hand gehouden worden. 

Even geleden

Het is alweer even geleden dat ik hier iets gepubliceerd heb. In iets meer dan twee jaar is er veel gebeurd. Met de details zal ik jullie niet vermoeien. Vanaf juli 2012 tot eind augustus 2013 heb ik het merendeel van mijn dagen in China doorgebracht. Daarna ben ik naar de Filipijnen verhuisd en daar woon ik nu. Ik ben geëmigreerd. Uitgeschreven uit de Nederlandse Gemeentelijke Basis Administratie. Als ik erover nadenk kan ik nauwelijks redenen vinden om naar Nederland terug te keren. Natuurlijk zijn daar mensen om wie ik veel geef. Gelukkig is het niet al te moeilijk het kontakt met hen te onderhouden. Altijd al voelde ik mij meer een wereldburger dan Nederlander. In Manila alleen wonen 12 miljoen mensen. Op de 7.107 eilanden die samen de Filipijnen vormen een kleine 100 miljoen en daar komen er elk jaar een paar miljoen bij. Alleen al in de hoofdstad, de National Capital Region, wonen ongeveer even veel mensen als in heel Nederland. Toen ik veel jonger was stond ik eens op de top van een berg die ik in de Alpen had beklommen. In het dal was alles heel klein en ik had het gevoel dat, als ik eens hard zou blazen, alles daar weg zou zijn. Daarentegen leek in dat dal, toen ik er vertrok, alles heel groot en belangrijk. Het was een bepalend moment in mijn leven. Sedertdien kijk ik met andere ogen naar de wereld om me heen. Ik ben ervan overtuigd, dat wij mensen de kracht van de natuur schromelijk onderschatten en onszelf evenzeer overschatten. De mensen hier op de Filipijnen weten beter. Elk jaar waaien zo'n twintig tropische stormen en typhoons over het land en ze worden steeds krachtiger, eisen veel levens en richten onnoemelijke schade aan. Vooral onder de ongeveer 25 miljoen mensen, die hier nog altijd in vreselijke armoede leven. Onder de armoedegrens betekent hier dat ze van minder dan 17.000 pesos per jaar (zeg maar 300 euro) moeten zien rond te komen.

Maar de contrasten zijn groot. De kloof tussen arm en rijk is gigantisch.

                                         

Niet alleen hier overigens. De Franse econoom Thomas Piketty heeft er onlangs een lezenswaardig en veel rumoer veroozakend boek (Le Capital au XXIe Siecle) over geschreven. En ook de vroegere Amerikaanse minister van arbeid in de Clinton administration Robert Reich waarschuwt al jaren voor de gevolgen van alsmaar toenemende ongelijkheid. Het is dus niet enkel de kracht van de natuur, maar ook de (grootheids)waanzin van sommige mensen, die ons existentieel bedreigen. Iedereen die het nieuws enigszins volgt kan daar dagelijks de voorbeelden van aanschouwen. Mensen kunnen zich goed aan omstandigheden aanpassen. Ze vinden altijd wel weer een oplossing. Hier op de Filipijnen hebben meer mensen dan er in heel Nederland wonen leren leven met de omstandigheden waarin ze zich bevinden. Ze lachen veel en hechten grote waarde aan familiebanden. Ze helpen elkaar waar ze kunnen en blijven geloven in een betere toekomst. Geloof speelt in de samenleving hier een bijzonder grote rol.

De Filipijnse eilanden vormen samen een fantastisch land.. Mensen in het 'rijke' Westen hebben volop beelden van het Verre Oosten. Bij de vorming van die beelden worden ze meestal niet gehinderd door al te veel kennis van zaken, maar eerder gestuurd door welgemeend eigenbelang. Anderhalf keer de bevolking van Nederland zou hier heel blij zijn met een doortimmerd systeem van voedselbanken, waar in Nederland veel mensen schande spreken van het feit dat ze nodig blijken te zijn. En dat met een stelsel van sociale zekerheid, dat in de wereld zijn weerga nauwelijks kent. En toch kan ik me niet aan de indruk onttrekken,dat de mensen hier vaak gelukkiger en tevredener zijn. Even afgezien van de bovenste 1% plunderaars, die ook hier het kunstje van het Westen hebben afgekeken en die enkel leven om zoveel mogelijk bijeen te schrapen.