De Parkstad Buitenring in oostelijk Zuid - Limburg is, zoals bijna elke meter asfalt die in Nederland aangelegd wordt, een heet hangijzer. In ons land is het al lang geen uitzondering meer dat de tijd die verstrijkt tussen het eerste idee en de daadwerkelijke realisatie van een (stuk) weg meer dan twintig jaar bedraagt. Zouden bedrijven zo opereren, dan was een faillissement onvermijdelijk. Als bestuurder kun je daar goed ziek van worden. Voormalig gedeputeerde Ger Driessen was zo’n bestuurder. De pers laat nauwelijks een gelegenheid onbenut om bestuurders te kapittelen die voor de verkiezingen iets beloven en het daarna niet waarmaken. Kijk maar naar de commotie over de dienstauto voor de PVV - gedeputeerden. Worden de beloften wel waargemaakt, dan is het ook niet goed. De ene of de andere journalist vindt dan wel iemand die iets aan te merken heeft op de gevolgde procedure. Procedures zijn in Nederland nu eenmaal belangrijker dan resultaten. Bestuurders die doorpakken zijn per definitie anti - democraten en verdacht. De keerzijde van dezelfde medaille is, dat de dezelfde kranten voortdurend volstaan met artikelen over ontbrekend leiderschap. Er zijn geen mensen meer, die hun nek nog durven uitsteken.Dank je de koekoek.
We hoeven niet zover terug in de tijd om in de krant te lezen, dat er van alles mis was met het aanbestedingsbeleid. Door vriendjespolitiek werden er miljoenen teveel uitgegeven. Dat rook naar corruptie. En waar rook is, is vuur. De krant, die zich daar enkele jaren geleden vreselijk druk over maakte, maakt zich nu druk over het feit, dat de laagste inschrijver met een opdracht aan de haal gaat, waarmee de provincie Limburg 40 miljoen bespaart en waarschuwt voor extra kosten ten gevolge van meerwerk tijdens de uitvoering. Kon het eerst veel goedkoper, nu is goedkoop ineens duurkoop. Het kan verkeren. Journalistiek opportunisme. Een bestendige vertrouwensrelatie met toeleveranciers is nu eenmaal een belangrijke voorwaarde voor kwaliteit. Dat weet iedere kwaliteitsmanager. Vooral de Limburgse pers heeft er sinds de val van de Berlijnse muur echter een hobby van gemaakt om zoveel mogelijk bestuurders verdacht te maken en te beschadigen. Bestendige vertrouwensrelaties zijn per definitie verdacht. Ze heeft daarmee een niet onbelangrijke bijdrage geleverd aan de vertrouwensbreuk tussen bestuur en burgers.
Piet van Zeil, voormalig staatssecretaris en burgemeester van Heerlen, placht te zeggen, dat de pers de koningin der aarde is. Ze heeft altijd gelijk en zelfkritiek is aan journalisten niet eenvoudig besteed. Als ze lont ruiken komen ze nogal eens in de verleiding om de objectiviteit uit het oog te verliezen. Enkel wat bijdraagt aan de bevestiging van hun vooringenomen standpunt wordt gepubliceerd. Andere feiten worden genegeerd of in tussenzinnetjes weggemoffeld. Driessen was een eigengereide regent, die te traag functionerende adviseurs overruled heeft, een coup gepleegde en daarmee risico’s genomen heeft. Hij probeerde beloftes waar te maken, hetgeen voor een bestuurder natuurlijk not – done is. Onstuitbare dadendrang en bovengemiddeld bestuurlijk ego. Politieke Rambo. Dat is het beeld wat over moet komen. Wat er ook van Driessen gevonden kan worden, hij was in ieder geval een bestuurder met genoeg lef om zijn nek uit te steken. Geen Rambo, maar misschien eerder de laatste der Mohikanen. Met dank aan de koningin der aarde.
