Deze week las ik een tweet van Wim van de Camp. Hij maakte melding van onbeschoft gedrag, lees geschreeuw, van Daniel Cohn – Bendit. Als je het niet met hem eens bent begint hij te schreeuwen, meldde Wim. Ik vloog in mijn gedachten onmiddellijk terug naar 1968 en vroeg me af waar Wim van de Camp was toen Cohn – Bendit in Parijs stond te schreeuwen op de barricaden.
Daniel Cohn – Bendit is een kind van Joodse ouders. In 1933 vluchtten ze uit Duitsland. Het doel was Amerika en daarom wachtten ze met de aangifte van hun in 1945 geboren zoon. Die werd zo eerst stateloos en kreeg later een dubbele nationaliteit. Op zijn twintigste ging Daniel in Nanterre sociologie studeren. Hij kwam in Berlijn in aanraking met Rudi Dutschke, die door zijn hoofd geschoten werd , en ook met Joschka Fischer. In Duitsland was eigenlijk in 1967 de pleuris al uitgebroken toen Benno Ohnesorg doodgeschoten werd . Een jaar later werd Daniel een van de leiders van de studentenopstand in Parijs. Uiteindelijk legden 10 miljoen Fransen het werk neer. De Gaulle moest de lonen verhogen en onderwijshervormingen toestaan. Wim van de Camp zat braaf, net als ik overigens, op de middelbare school terwijl de romantische revolutie van de babyboomers zich voltrok.
In Nederland bleef het relatief rustig in 1968. De winter was bar en de herfst nat. We hadden, net als nu, een geldcrisis veroorzaakt door de anderen. Het kabinet de Jong besteedde te weinig middelen aan het bestrijden van de werkeloosheid, net als het kabinet Rutte nu. De vakbonden verzetten zich tegen de loonpauze. Wilden geen Franse chaos, maar ook geen onrecht. Minister Veringa onderhandelde met de studenten. We kregen de eerste metro in Rotterdam, de Ijtunnel in Amsterdam en het eerste klaverblad bij Oudenrijn. Toen de Praagse lente en de hongersnood in Biafra. Nu de Arabische lente en honger in de hoorn van Afrika. Er werden twee prinsjes geboren, Maurits en Johan Friso. DAF begon te produceren in Born. De PPR scheidde zich in 1968 af van de KVP. Nu dreigt er weer een afsplitsing van het CDA. Heintje Davids werd tachtig en dokter Barnard voerde de eerste harttransplantatie uit. Marten Luther King en Bobby Kennedy werden vermoord en Paus Paulus VI sprak zich uit tegen de pil. Er waren Olympische Spelen in Mexico. Dit jaar zijn ze iets dichterbij. 44 jaar na 1968 en wat hebben we bereikt?
Wim van de Camp is een nette vent en Daniel Cohn – Bendit een straatvechter, die tot zijn grote leedwezen moet constateren dat we sedert 1968 niet zo heel veel opgeschoten zijn. Geen wonder dat Cohn – Bendit nog steeds schreeuwt, zeker als hij geconfronteerd wordt met Viktor Orban, een geestverwant van Wim, die in Hongarije de persvrijheid beperkt en de onafhankelijkheid van de centrale bank en de rechterlijke macht inperkt. Orban belichaamt zo ongeveer alles waar Cohn – Bendit in zijn leven tegen gevochten heeft. Ik geef het toe: ik heb een zwak voor rode Danny. Van mij mag hij zijn stem verheffen. Hij was in ieder geval nooit te bang om zijn nek uit te steken.
