De waarheid van Wilders

Wilders spreekt de waarheid. Hoe is het mogelijk, dat iemand die de waarheid spreekt door justitie vervolgd wordt? Dat komt omdat een stel rechters dat – tegen de zin van het openbaar ministerie – noodzakelijk of wenselijk achtten. Een van die rechters was ook nog zo dom om tijdens een etentje te pogen een arabist daarvan te overtuigen. En wij maar denken, dat vrouwe Justitia uit is op waarheidsvinding. Mevrouw hoeft niet lang te zoeken. De waarheid zit in het proces Wilders voor haar ter linker zijde. Misschien is er een verschil tussen de waarheid van de straat en die van de staat. Bestaat de waarheid eigenlijk wel? Hugo Claus vond van niet. Hij stelde dat ze elke dag opnieuw gelogen wordt, die waarheid. Dat proces gaat ook helemaal niet om de waarheid. Het gaat om het ( vermeende ) recht te mogen zeggen wat je denkt. De vrijheid van meningsuiting. Natuurlijk mag Wilders zijn mening uiten. Dat wil echter geenszins zeggen, dat zijn mening gelijk staat met de waarheid, die toch al zo veel gezichten blijkt te hebben. De linkse en de rechtse waarheid bijvoorbeeld. Er zijn mensen, die iedereen die het ook maar waagt een enigszins kritisch geluid over hun Geert te ventileren meteen bestempelen als links, elitair, blind voor het gevaar dat de ideologie van de islam oplevert, kortzichtig, zelfingenomen, ijdel en boven alles dom. Dit soort kwalificaties komen in het algemeen op de proppen als er een gebrek aan argumenten is. Ze zeggen meer over degene die ze gebruikt dan over degene aan wie ze toegeschreven worden. Waar het vermogen om te nuanceren ontbreekt ligt het gevaar van polarisering op de loer. Elkaar verketteren levert geen betere samenleving op. Ook wie de vrijheid van meningsuiting hoog in het vaandel heeft, hoeft de nuances niet uit het oog te verliezen en ‘sich im Ton zu vergreifen’, zoals de Duitsers dat zo mooi zeggen. Tenzij hij gelooft dat het volk te dom is voor nuances en behoefte heeft aan verbale krachtpatsers. Misschien is dat de waarheid van Wilders.