Tunesië is uit het nieuws verdrongen. Het heeft dan ook geen Suez-kanaal. Egypte domineert nu de tv-staions en de kranten. Obama en Clinton dringen aan op een vreedzame wisseling van de macht. Merkel en Sarkozy papegaaien hen na.
In Iran werd Zahra Bahrami opgehangen. De vrouw, met een dubbele nationaliteit, was op familiebezoek en nam deel aan een demonstratie tegen het afschuwelijke regime van Khamenei en Ahmedinejad. Die twee steunen nu de protesterende bevolking van Egypte. Het kan verkeren.
De Amerikanen hebben het moeilijk. Ze hebben Mubarak jarenlang in het zadel gehouden. Maar het zijn ook democraten, die het volk niet kunnen negeren. Iran probeert de Amerikaanse positie in Egypte te ondermijnen in de hoop dat de moslim broederschap daar de macht over neemt. Het Suez-kanaal, waar doorheen schepen dagelijks 1,8 miljoen barrel olie transporteren, speelt een belangrijke rol in de opstelling van de internationale gemeenschap.
Obama riep de Egyptenaren op vreedzaam te protesteren. Geen geweld en geen vernielingen! Ook Mubarak roept op om te demonstreren binnen de grenzen van de wet, die hij zelf stelt.
Er vallen doden en gewonden door het gewelddadige optreden van zijn politie!
Vreedzaam protesteren heeft enkel zin als er aan de andere kant een regime is, dat daar gevoelig voor is, dat wil luisteren en reageren. Die neiging, die eigenschap hebben dictators in het algemeen niet. Zij willen de macht behouden, zichzelf blijven verrijken ten koste van hun volk. Ze arresteren , martelen en vermoorden tegenstanders, ze schakelen de communicatiemogelijkheden uit.
Mandela, om maar eens een voorbeeld te noemen, geloofde en gelooft niet in geweldloosheid als principe, maar wel in geweldloosheid als tactiek. Als hij niet in de tweede helft van 1960 tot de conclusie gekomen was , dat geweld onvermijdelijk zou zijn, bestond het apartheidsregime in Zuid- Afrika waarschijnlijk nog steeds. Jezus ranselde de tollenaars de tempel uit. In sommige situaties is kracht de enige taal die gebruikt kan worden. De omstandigheden bepalen het te kiezen middel. De Amerikanen hebben niet gewacht op vreedzame demonstraties van het volk tegen het regime van Saddam Hussein in Irak. Geweld voor de ‘goede zaak’ is toegestaan. En om te bepalen wat de ‘goede zaak’ is hebben we principes nodig, aan de hand waarvan de afweging gemaakt kan worden.
Het probleem in Egypte is dat er geen goed georganiseerde oppositie is. Dat er geen getrainde mensen zijn, die over wapens beschikken en op een georganiseerde manier het regime omver kunnen werpen. Dat kan vaak alleen met de hulp van buitenlandse mogendheden, die er belang bij hebben. De westerse wereld heeft er belang bij, dat het Suez-kanaal open blijft. Ze roepen daarom op tot vreedzame protesten, om een slachting onder de weerloze bevolking te voorkomen. Ze zijn niet bereid om de bevolking van de Arabische dictaturen in Tunesië, Algerije, Marokko, Jemen, Libië, Egypte of Iran te bewapenen en te helpen organiseren. Bang als ze zijn voor het fundamentalistisch islamitisch gevaar en bang als ze zijn dat hun economische en financiële belangen geschaad zullen worden. Een duivels dilemma.
