29 februari

Een vrouw viert vandaag haar vijfentwintigste verjaardag en is in werkelijkheid honderd geworden. Geboren worden op deze dag heeft het voordeel dat je heel langzaam oud wordt en het nadeel dat je veel minder verjaardagen kunt vieren. En natuurlijk hebben onze rekenmeesters weer uitgerekend wat deze extra dag kost. 14 euro per inwoner. Maar hij levert veel meer op. Voor hetzelfde maandsalaris werkt de hele beroepsbevolking een dag extra en draagt zo weer honderd euro per persoon aan het BNP bij. De werkgevers wrijven zich in de handen. Twintig extra dagen krijgt de gemiddelde mens cadeau omdat onze meting van de tijd niet zo nauwkeurig is als die van de Maya’s en een keer in de vier jaar gecorrigeerd moet worden. Geen mens die het als een cadeau ervaart, zorgvuldig uitpakt en ervan geniet. We hebben al zo weinig tijd. Zo’n extra dag komt dus mooi van pas om wat dingen te doen waar in een gewoon jaar niet aan toegekomen wordt. Het zou een vrije dag moeten zijn. De tijd dringt en vliegt en van de snelheid waarmee dat gebeurt worden vooral oudere mensen zich in toenemende mate bewust. Net zoals de tijd kan ook een storm vliegen. Wind is lucht die geen tijd heeft. En soms lijkt hij, of is het zij, ook stil te staan. Wachten duurt eeuwig. Dan verdrijven we de tijd. In Duitsland is de tijd vrouwelijk, in Frankrijk en bij ons mannelijk. Wat moet het leven fantastisch geweest zijn toen er nog geen tijd bestond. Geen horloges, geen wekkers. Toen hadden we nog tijd. Enkel het ritme van dag en nacht en de seizoenen. Vanaf het moment dat we de tijd zijn gaan meten hebben we hem niet meer en heeft hij ons in zijn ijzeren greep . Neem vandaag dus maar even de tijd en geniet van deze extra dag.