Luxe

Ik wil werken. Maar niemand wil mij laten werken. Ik ben te oud. Ik zou vrijwilligerswerk kunnen gaan doen. Ik wil liever geen uitkering van de gemeenschap, maar er zal niet veel anders op zitten. Ik heb gesolliciteerd en geprobeerd opdrachten te verwerven. Ik ben niet geselecteerd, afgewezen en er is te weinig continuïteit in mijn bedrijfje om ervan te kunnen leven. Mijn netwerk zal wel niet deugen. Als ik om een uitkering aanklop, krijg ik waarschijnlijk te horen, dat werk boven uitkering gaat. Ik moet eerst proberen – nu onder begeleiding van een re-integratiecoach – werk te vinden. Graag. Maar het zal niet lukken, want ik ben te oud. Ik leef nu van geleend geld.

Mijn dochter is niet te oud. Ze heeft een afgeronde universitaire opleiding en ze heeft een kennelijk niet te verhelpen lichamelijk ongemak. Het is een slimme vrouw, die graag iets voor anderen wil betekenen. Niemand is bereid haar restcapaciteit te benutten, laat staan daarvoor te betalen. Ondanks de inspanningen van haar re – integratiecoach. Dus leeft ze van een uitkering, voldoet keurig maar vruchteloos aan haar sollicitatieplicht en verricht twee dagen in de week vrijwilligerswerk, dat haar enige voldoening verschaft.

Op de een of andere manier hebben mijn dochter en ik het gevoel gekregen, dat wij economisch niet meer rendabel, nutteloos zijn. Onwillekeurig kwam bij ons beide de gedachte op, dat we dan hier wellicht ook overbodig zijn. Maar we hebben – overigens onafhankelijk van elkaar – die gedachte terzijde geschoven. We hebben, de omschrijving komt van haar, onszelf opnieuw gedefinieerd.

Zij bewerkt het boek ‘When she was good’ van Philip Roth tot een toneelstuk. De rechten om dat te mogen doen heeft ze zelf via de agent van de auteur in Londen geregeld. Ze hoopt, dat het National Theatre het stuk gaat uitvoeren bij gelegenheid van de 80ste verjaardag van de schrijver in 2013. Eerder is ze al eens naar Londen gereisd en heeft daar de acteur Lee Ingleby geïnterviewd. Ze kreeg het voor elkaar een uur met hem te spreken, zonder dat ze van een krant, blad,radio- of TV- station is en zonder welke garantie dan ook, dat het resultaat van het gesprek ooit ergens gepubliceerd zal worden. Beide activiteiten voert ze uit in het Engels.

Ik lees vier boeken per week en schrijf elke dag een weblog, die gemiddeld door zo’n 12 mensen gelezen wordt. Ik volg het nieuws op de voet en selecteer de TV - programma’s die ik nog bekijk op nieuws- en informatiewaarde. Zelden mis ik op zondagochtend Wim Brands. Ik probeer iedereen van dienst te zijn, die me iets vraagt, want ik mag dan nutteloos geworden zijn, ik ben dat wel met de nodige ervaring. Helaas heb ik geen argumenten meer om werk- of opdrachtgevers van iets anders te overtuigen. Ik hoop dat mijn toekomstige re–integratiecoach blij met mij is.

Ik loop er niet voor weg, dat mijn dochter en ik waarschijnlijk wel het een en ander verkeerd gedaan hebben. Veel, zo niet alles, moeten wij ons hoogstwaarschijnlijk zelf aanrekenen. Zij zegt, dat wij gewoon ‘anders’ zijn. Wij hebben ons inmiddels een sobere maar zeer regelmatige levensstijl aangemeten en vinden ons nutteloze bestaan eigenlijk wel aangenaam. We danken de samenleving, die het ons mogelijk maakt zo te leven elke dag weer op onze blote knieën. God danken wij voor het feit dat wij geboren zijn in een land dat zich ons kan veroorloven. Zij is verder dan ik. Ik moet nog door de molen van de uitkeringsinstantie heen en ik heb me laten vertellen, dat die niet prettig maalt.