Conjunctuur

Overbodig, nutteloos. Twee woorden die het dichtst bij hoe hij zich vandaag weer eens voelde kwamen. Op deze manier werd voor hem het leven steeds zinlozer. Althans op sombere momenten, zoals nu. Soms vroeg hij zich ook wel eens af waarom die zinloze gedachte van zinloosheid hem overviel. Moest het leven, zijn leven, zin hebben? Was de zin van het bestaan niet gewoon genieten van het leven? Van de kleine geneugten, van de zon of de sneeuw, van de liefde of de dwaasheid. De kunst van het genieten. Een van de gelukbepalende factoren in het leven van een mens. Maar net als tussen droom en daad, lag er ook tussen weten en doen een enorm diepe kloof. Soms weet hij de welhaast onoverbrugbaarheid van die gaping aan zijn opvoeding. ‘Doe maar normaal dan doe je gek genoeg’, placht zijn moeder te zeggen. Normaal. Wat viel er nog te genieten als alles normaal was? Moest je niet juist genieten van wat niet normaal was? Het was niet eens normaal dat hij er was. Niet meer dan een gelukstreffer was de oorzaak van zijn existentie. Niet normaal en daarom alleen al zou hij van de toevallige gelegenheid even op de aarde te verblijven moeten genieten. En dat wilde maar niet lukken. Het leven moest toch een functie hebben, in dienst staan van iets groots, hoogs. Onzin, wist hij ook wel, want hoeveel mensen kwamen en gingen niet onopgemerkt. Het wemelde van de waardeloze levens. Waarom zou het zijne dan iets moeten betekenen? Van zijn vijfentwintigste tot zijn vijfenvijftigste had hij bijna onafgebroken gewerkt en nu stond hij er ineens naast. Van alle kanten werd hem tegemoet geschreeuwd dat de pensioengerechtigde leeftijd omhoog moest, dat er langer doorgewerkt moest worden, dat de ervaring van ouderen niet voor de arbeidsmarkt verloren mocht gaan. Minister Kamp zei het net nog op de radio. Praatjes voor de vaak. Niemand stond op hem en zijn ervaring te wachten. Zelfs niet op een uur afstand. Maar was werken dan werkelijk het enige wat het leven zin gaf? Nee, de zin van het leven was het te leven. Het een vorm te geven die bij je paste . Hij moest vooral zijn zelfachting niet verliezen, maar precies dat stond op het punt van gebeuren. Hij was toenemend gaan twijfelen aan zijn capaciteiten. Het werd de allerhoogste tijd daarmee op te houden, wilde hij niet het risico lopen in een diepe depressie te vallen. De gedachte er maar een einde aan te maken besloop hem de laatste tijd vaker dan hem lief was. Het aantal zelfmoorden fluctueerde, hij had het onlangs nog een Belgische psychiater horen zeggen op TV, met de economische situatie, suïcide was conjunctureel. Hij meende dat volmondig te moeten bevestigen, omdat hij zich niet herinneren kon eerder aan deze plaag te hebben blootgestaan. Kon hij voor iemand nog iets betekenen of was hij niet meer dan een nutteloos organisme dat onnodig steeds schaarser wordende zuurstof en water verbruikte? Vervuld van deze zwartgalligheid, maakte hij zich op voor zijn wekelijks bezoek, op dinsdagochtend aan de markt. Hij moest ophouden met zeuren en lekker genieten van een stuk gebakken vis.