Sobere opvang

‘Uitgeprocedeerde asielzoekers met minderjarige kinderen worden voortaan sober opgevangen.
Het is gunstig als ze snel weggaan’. Zomaar een kop tussen vele andere in de krant van vandaag. Op de een of andere manier bleef hij mij bezighouden. De rechter moest er in januari van dit jaar aan te pas komen om onze overheid te dwingen uitgeprocedeerde asielzoekers met minderjarige kinderen niet zomaar op straat te zetten. We zetten ze nu niet meer op straat, maar brengen ze bijvoorbeeld onder in door de Duitsers tijdens de Tweede Wereldoorlog gebouwde stenen barakken. Naam en plaats van de locatie worden in het artikel merkwaardigerwijs niet genoemd. Alsof het de journalisten door de Dienst Terugkeer en Vertrek verboden werd die te noemen. Het gaat om ‘een voormalig militair terrein onder de rook van Breda.’ Na kort rechercheren kom ik erachter dat het artikel handelt over het complex Prinsenbosch in Gilze -Rijen. Volgens Binnenlandse Zaken is dat complex zo opgezet, dat je er niet lang wil blijven en dat het voor een kind beter is als het er niet opgroeit. Wat zouden ze daar dan met die mensen doen? Is dat een modern concentratiekamp? Is de Dienst Terugkeer en Vertrek de nieuwe Nederlandse Gestapo? Is dat soms de reden voor al die geheimzinnigheid? Allemaal vragen die door mijn hoofd spoken.
Dankzij de PVV hebben we een regeerakkoord, waarin het vertrek van gezinnen prioriteit heeft bij de terugkeer naar het land van herkomst van asielzoekers. Is ‘dankzij’ het goede woord? Ik worstel, maar iets in mij zegt me, dat dit niet de manier is om met elkaar om te gaan. We onderscheiden humanitaire en economische vluchtelingen of asielzoekers. En kennelijk kiezen we ervoor om met economische vluchtelingen inhumaan om te gaan. Die pesten we weliswaar niet weg, maar we maken hun het verblijf hier wel zo onaangenaam als maar enigszins mogelijk. Het zal je dagelijks werk maar zijn om medemensen het leven zo onaangenaam als mogelijk te maken. Ik hoop dat mijn kinderen nooit economisch uit Nederland zullen moeten vluchten omdat ze hier hun kost niet meer kunnen verdienen. Omdat ze er geen toekomst meer zien voor hun kinderen. En als ze het wel moeten doen, dan hoop ik dat ze de kans krijgen waar dan ook in deze wereld door hard te werken een nieuw bestaan op te bouwen. Wanneer gaan wij deze wereld met elkaar delen in plaats van te verdedigen wat we hebben ten koste van hen die minder of niets hebben?