ZE en UT

Stel je niet te hard op, want dan breken ZE je. Stel je niet te soft op, want dan wringen ZE je uit. ZE! ZE zijn de voornaamste oorzaak van onze ellende. ZE maken er een potje van. ZE doen toch wat ze willen daar in Den Haag en Brussel. ZE trekken zich nergens wat van aan. De brekers aan de ene kant, de wringers aan de andere en zelf zit je dan automatisch radicaal in het midden en moet voortdurend uitkijken. De A staat niet meer voor Appèl, maar voor Alarm. ZE, dat zijn de anderen, die ons voortdurend bedreigen, UT ons voortdurend moeilijk maken en UT allemaal schuld zijn.

De spreekkamers van huisartsen zitten vol met mensen die UT hebben. Ze hebben UT in de rug, UT aan het hart, UT in de nek, UT in de gewrichten. UT is volksziekte nummer één. UT, dat is het onbepaalde, dat ons laat lijden. Politieagenten bijvoorbeeld hebben UT gehad met de minister. Zij lijden imagoschade. Sommige voetballers hebben UT gewoon weer eens laten liggen. Zij lijden puntverlies. Zeilmeisje Laura heeft UT wel gehad met Nederland. Zij lijdt onder de bureaucraten.

Wie zijn ZE? Willen we dat wel weten? Of is het gewoon geriefelijk om zo in het algemeen, zonder man en paard te noemen iets de woestijn in te roepen? Niemand zegt iets terug, want ZE voelen zich nooit aangesproken.

UT kan van alles zijn wat ons dwarszit, meestal doet UT pijn, behalve als UT fijn was. Eigenlijk willen we UT liever niet benoemen, want dan moeten we er iets mee of tegen doen. De dokter moet maar zeggen wat UT is en wat ons te doen staat. Als UT dan niet over gaat, is UT tenminste niet onze schuld. Dan hebben ZE UT niet goed gedaan. Nee, dat was UT niet! UT moet iets anders zijn. Hoe vaak heb ik UT ZE nu gezegd? ZE luisteren gewoon niet.

Ik weet hoe moeilijk UT is, maar doe niet zo geheimzinnig en zeg nou gewoon wie ZE zijn en wat UT is!