Zo kan het niet langer! Indignez-vous!

Wie maakt er nu eindelijk eens een einde aan dat gedoe in Syrië? Onder de ogen van VN – waarnemers worden in Houla mannen, vrouwen en kinderen afgeslacht. Ze stonden erbij, keken ernaar en zijn niet eens in staat om duidelijk te maken wie daarvoor verantwoordelijk is. Assad laat zijn minister van buitenlandse zaken snel verklaren dat hij er niets mee te maken heeft. Het zijn natuurlijk de door het buitenland gesteunde rebellen, die het door Rusland, China en Iran gesteunde regime in diskrediet willen brengen. En dat moet vooral het buitenland weten. Wij mengen ons als het even kan liever niet in de binnenlandse aangelegenheden van andere naties. Behalve als de belangen erg groot zijn. Met zijn allen zijn we inmiddels zover afgegleden dat belangen enkel nog economisch van aard zijn. We hebben weliswaar de mond vol van elementaire mensenrechten, maar op de keper beschouwd zijn mensenlevens niets waard. Geïnstitutionaliseerde moordenaars als bij voorbeeld Assad, Ahmedinejad, Poetin en Aliyev ( onvolledige en willekeurige opsomming ) kunnen ongestoord hun gang gaan. Het beschermen van mensenrechten noopt ons hoogstens nog tot het heffen van een waarschuwend vingertje gekoppeld aan de diplomatieke mededeling dat het zonder vorm van proces vastzetten, martelen en afslachten van je eigen burgers toch eigenlijk niet hoort. Aan de andere kant is het natuurlijk ook niet eenvoudig. We kunnen moeilijk onze strijdkrachten op elke idioot af sturen, die misbruik maakt van al of niet legitiem verkregen macht. Al deden we dat wel in Afghanistan, Irak en Libië. En ook Bin Laden wisten we te vinden. Ze gaan natuurlijk gewoon net zo lang door tot ze iemand tegen komen die duidelijk maakt dat het nu afgelopen is. Elke mafketel vindt ooit zijn Waterloo. Maar helaas is de prijs die betaald moet worden niet gering. Vooral voor de mensen die dagelijks mee moeten maken hoe machtswellustelingen, gelooffanatici , antidemocraten en andere criminelen geen middel schuwen om zich over de ruggen van gewone mensen te verrijken. Je zou toch bijna de neiging krijgen illegaal een wapen aan te schaffen, af te reizen en de klus maar zelf te klaren. Dit soort figuren verdienen toch eigenlijk niet beter, dan een kogel door hun kop. Kansloze missie natuurlijk. Er zijn al martelaren genoeg en hun status is lang niet overal meer onomstreden. Het loopt toch echt steeds meer uit op een strijd van goed tegen kwaad in de wereld. Waar leggen we de grens? Wanneer grijpen we, hoe dan ook, in? Vanuit welke motieven menen we dat te kunnen of zelfs te moeten doen? Waarom denken wij de waarheid in pacht en het recht aan onze zijde te hebben? Moeten ze hun eigen problemen niet oplossen, omdat wij al genoeg te stellen hebben met die van ons? Als wij niet bereid zijn dat wat deze, onze wereld ons te bieden heeft eerlijk met elkaar te delen. Zo lang wij, om welke reden dan ook, menen recht te hebben op een groter deel zal het niet goed komen. Ieder van ons kan het zichzelf makkelijk maken door te stellen dat er voor gewone mensen toch niets aan te doen valt. Maar er zijn geen gewone en ongewone mensen. Er zijn mensen. En die willen over het algemeen overal op de wereld hetzelfde. In vrede en veiligheid leven, werken, hun kinderen opvoeden, onderwijs genieten en geholpen worden als ze ziek zijn. En al die mensen hebben een stem, die ze kunnen laten klinken. Een stem die moet klinken in de richting van onze leiders. Een stem die hen duidelijk maakt, dat het, zoals het in Syrië gaat niet kan en mag. Dat er zo snel mogelijk een einde moet komen aan die onmenselijke toestand daar. Hoe dan ook!