Alle lof voor Lahm!

Morgen gaat het beginnen. Nederland heeft volgens de Duitse bevolking 3% kans om Europees kampioen te worden bij het door Polen en Oekraïne georganiseerde toernooi. Zelf geven ze zich 47% kans. Aanstaande woensdag zal wellicht het een en ander duidelijk worden. De relatie tussen sport en politiek staat bij dit EK weer eens prominent op de agenda. Vooral de manier waarop het regime in de Oekraïne omgaat met Julia Timosjenko heeft menig politicus aanleiding gegeven dat land tijdens het EK juist niet te bezoeken. Sportmensen zelf hebben in het algemeen niet veel op met politiek. Het WK in Argentinië was daar al een voorbeeld van. Ze willen hun sport beoefenen en verder met rust gelaten worden. Maar er zijn uitzonderingen. Philipp Lahm bijvoorbeeld. De aanvoerder van de Mannschaft verklaarde in Der Spiegel, dat wat er in de Oekraïne met Timosjenko gebeurt niet bepaald overeenstemt met zijn idee van democratie. Hij riep Uefa - baas Platini op daartegen stelling te nemen. Maar wat Platini ook doet, er komt geen woord daarover uit zijn mond. Integendeel. Lahm zou er volgens Platini juist goed aan gedaan hebben zijn mond te houden over politiek en blij te zijn dat zoveel mensen hun best doen om het hem mogelijk te maken zijn sport daar te beoefenen. Platini probeert manhaftig sport en politiek gescheiden te houden. Politici echter gebruiken sportevenementen al jaar en dag ter meerdere eigen eer en glorie. En niet alleen sportevenementen. Het Eurovisie songfestival, onlangs gehouden in Azarbeidzjan, werd door Aliyev ook gebruikt om zijn land beter aan de wereld te tonen dan het in werkelijkheid is. Politici gebruiken de sport dus wel. Waarom zouden sportlieden dan hun mond moeten houden over de politiek? Er zijn ook mensen die van mening zijn dat juist de sport verbroedert en mogelijkheden biedt om een dialoog op gang te brengen over andere zaken. Dat moet dan vooral gebeuren door middel van de media – aandacht die grote evenementen nu eenmaal met zich meebrengen. Politici beperken zich dan tot politiek, sportlieden en sportbestuurders tot sport en journalisten kunnen hun zegje over zowel politiek als sport doen. De vlieger gaat alleen niet op, omdat juist de politici zich hieraan niet houden. Sport is voor hen een soort van toverbal. Sport kan alles. Verbroederen, integratie verbeteren, de bevolking gezonder maken en ga zo maar door. Voor politici is de sport een middel. Voor de meeste sporters is sport een doel in zichzelf. Ze beleven plezier aan het beoefenen ervan en dat is voldoende. Maar ze worden gebruikt. Vooral in de glans van topsporters baden politici zich graag. Merkel gaat niet voor niets op bezoek bij de Mannschaft in Polen, met een schare persvolk in haar gevolg . Gegarandeerde aandacht in alle journaals. Als politici de sport op een dergelijke manier gebruiken, moet niemand , en zeker politici en de voorzitter van de Uefa niet, zich erover verbazen dat een volwassen sporter, die wel oog heeft voor wat er in de wereld gebeurt, daar zijn mening over geeft. Topsporters hebben een voorbeeldfunctie en daar hoort bij dat ze laten zien dat ze niet als hersenloze machines door de wereld lopen, maar oog hebben voor wat zich in die wereld afspeelt en hun mond open doen als er iets voor verbetering vetbaar is. Alle lof dus voor Lahm.