De hoop sterft het laatst!

Er moet welhaast een wonder gebeuren wil het Nederlands elftal de poulefase van het EK overleven. Die Hoffnung stirbt zuletzt, zeggen de Duitsers heel mooi. En juist tegen die Duitsers zal ons laatste sprankje hoop, naar ik verwacht, de grond in geboord worden. Gans het land kleurde de afgelopen dagen oranje. Vergeten is de eurocrisis. Een torenhoog verwachtingspatroon, want in Engeland schopt Van Persie ze er makkelijk in en in Duitsland Huntelaar. We hebben zoveel goede voetballers, dat we niet eens meer weten wie er moet spelen. Er wordt wat af geanalyseerd dezer dagen. Nederland speelde helemaal niet zo slecht tegen de Denen, want het creëerde maar liefst twintig kansen. Je zou ook kunnen zeggen, dat de Denen niet zo goed speelden, omdat Nederland die kansen kreeg. Afgezien van de eerste tien minuten speelde Nederland niet goed. We stonden met zes man achterin, dan een heel groot aantal meters niets en dan vier aanvallers. Onze wereldklasse aanvallers konden geen van de vele kansen verzilveren. Er zijn ploegen die kunnen winnen als ze slecht spelen. Het Nederlands elftal is niet zo’n ploeg. In tegenstelling tot het laatste WK is er nu geen gezamenlijk uitgedragen missie. De uitstraling van het geheel is anders, fletser. Ik zag geen spelvreugde, geen bezieling, geen lachend gezicht, geen team ( Together Everyone Achieves More ). Natuurlijk deed iedereen zijn stinkende best, maar er ontbrak iets. Het baltempo was te laag, er werd teveel gelopen met de bal en te weinig zonder. Met het baltempo van de Russen en de bezieling van de Ieren zouden we op een slof en een oude voetbalschoen met 6-0 gewonnen hebben. De Ieren verloren van Kroatië, maar de fans zongen hun team na de wedstrijd traditiegetrouw met Ierse liederen toe. Prachtig en uniek. Daarom alleen al is het goed, dat ze er na vierentwintig jaar weer bij zijn. Ik geniet van hun mentaliteit en hun humor. Het relativeringsvermogen zit in hun genen. Net als bij ons de rivaliteit met de Duitsers. Dat belooft dus nog wel wat voor aanstaande woensdag. In Kerkrade geldt die avond op de Nieuwstraat/Neustrasse een noodverordening. Dat is andere koek dan relativeren en lijkt meer op oorlog. 6,8 miljoen landgenoten zagen de Nederlaag tegen Denemarken. Zelf stond ik op de markt in Kerkrade, waar de stemming eerder gelaten was. Woensdag kijk ik samen met wat Duisters bij een Griek. Dan zal heel het land wel voor de buis zitten. Voor mij is het geen oorlog, maar een spelletje, waar het beste team normaal gesproken wint en soms verrassend verslagen wordt door een collectief waarin iedereen voor iedereen in de bres springt, niemand groter is dan het team, voor elke bal en meter met bezieling gevochten wordt en samen genoten wordt van elke goede actie. Ik ga woensdag in elk geval vooral gezellig genieten van een lekkere pot voetbal, waarin voor Nederland een plaats bij de laatste acht van Europa op het spel staat, als ze tenminste ook nog van Portugal winnen. Dat zou gelijk staan aan een wonder, maar wonderen bestaan en de hoop sterft het laatst. En ook als het niet lukt , zal ik voor ze zingen!