Waar blijven de vakbonden?

Is de positie waarin de Nederlandse vakbonden verkeren een indicatie voor de staat van de natie? Gaat het de Nederlanders zo goed, dat het kabinet rustig de zorg , het passend onderwijs en de sociale werkvoorziening om zeep kan helpen? Meer dan wat gemompel in de marge valt niet waar te nemen. De meerderheid heeft er kennelijk evenmin een probleem mee dat we van onze internationale solidariteit blijk geven door de ontwikkelingssamenwerking, wat er ook op te merken valt over de manier waarop die vorm zou moeten krijgen, uit te kleden. De enigen die bij ons nog wat tammetjes staken zijn leraren, arbeidsgehandicapten en niet te vergeten de politieagenten. Die kunnen dat ook rustig doen, want om de orde te handhaven ten opzichte van kolkende massa’s opstandige stakers zijn ze niet nodig. Hier en daar wat zogenaamde voetbalsupporters in het gareel houden en dan heb je het ook wel gehad. Hun christelijke vakbond, de ACP, scheidt zich nu af van de grote moederorganisatie CNV en praat met de NPB ( nu nog onderdeel van de FNV ) over een kleine overkoepelende politiebond, die over de arbeidsvoorwaarden kan onderhandelen zonder door de grote broers in de tang te worden gehouden. Die zijn volgens de dienaren van Hermandad namelijk niet meer met de inhoud van hun vak, maar enkel nog met polderen en zichzelf bezig. FNV Bondgenoten en de Abvakabo bepalen wat er gebeurt en dat is dus , afgezien van wat intern gekrakeel, niets. De groten willen ooit wel terug naar het vakbondsactivisme, maar de kleintjes willen liever sociaal overleg. Waar het plan was om op 1 mei aanstaande een nieuwe, sterke vakcentrale aan den volke te presenteren, lijkt de boel nu alleen nog maar verder uit elkaar te scheuren. Een gezamenlijk vakbondsalternatief voor de bezuinigingsplannen van het kabinet , die nu - met nu en dan verbroken radiostilte - uitgebroed worden, blijkt zelfs niet haalbaar.

Het heeft er alle schijn van dat de werknemersorganisaties ook weten dat er flink bezuinigd moet worden en dat zijn natuurlijk geen boodschappen die er bij de achterban in gaan als de bijbel in de ouderling. Waar de vakbonden niet voorop gaan in de strijd voor een rechtvaardige lastenverdeling, zijn we gelukkig gezegend met een kabinet dat toch naar niemand luistert en de pijnlijke maatregelen met groot vertoon van leiderschap zelf neemt. Zelfs Wilders moet door de bocht en doet er in ruil voor zijn verraad aan Henk en Ingrid nog maar een schepje Leers pesten en buitenlandershaat bovenop. De werkgevers manen , evenals Europa, het kabinet tot het met spoed door de zure appel heen bijten, terwijl de werknemersorganisaties het vooral druk hebben met interne reorganisaties, die nog wel tot het einde van het jaar zullen duren. Tegen de tijd dat alle maatregelen genomen zijn is er misschien ook wel weer tijd voor daadwerkelijke belangenbehartiging van de leden. Niet alleen politieke partijen, maar kennelijk ook de vakbonden missen inmiddels de voeling met de samenleving. Zichzelf belangrijk vindende kaderleden , die het verschrikkelijk druk hebben met vergaderen en hun carrière , maken bij beide de dienst uit. Het opmerkelijke is slechts dat ze van de leden geen schop onder hun achterste krijgen. Als vakbondslid zou je bijna moeten overwegen om naar Griekenland of Spanje te verhuizen.