De Roos van Leary

Op het gevaar af niet alle omstandigheden volledig te kennen, verwaardig ik me toch maar enige woorden vuil te maken aan twee gebeurtenissen die in de afgelopen dagen nogal de aandacht trokken. In Rotterdam trapte een politieagente een laveloze Let vol in het kruis en diende hem daarna nog wat knietjes onder de kin toe. Haar mannelijke collega keek toe, alsof het een oefening ongewapend gevecht tegen een zich niet verzettende tegenstander betrof en kwam pas in actie toen de handboeien om moesten. Ik had deze dappere dame hetzelfde graag eens willen zien doen met een gewelddadige supporter van Feijenoord. Maar zo dapper zal ze wel niet zijn. Hoe weten we dit allemaal? Een medelander met allochtone achtergrond legde een en ander op zijn iphone vast en zette het op Youtube. Misschien heeft hij wel geluk gehad dat de agenten hem niet zagen filmen. Voor de opname schijnen er nog een wapenstok en traangas aan te pas gekomen te zijn, maar daar zijn dus geen beelden van. Waren de beelden die er wel zijn er niet geweest, dan zou vermoedelijk geen haan meer gekraaid hebben naar dit voorval. Nu zitten de agenten ziek thuis en de Let in de cel. Er is volgens de korpschef geen reden de agenten hangende het onderzoek te schorsen. Een goede baas neemt het immers altijd op voor zijn mensen. Maar natuurlijk zijn die agenten niet ziek. Of misschien toch? In hun hoofd? Aan de ene kant wordt het optreden van de politie tegenwoordig voortdurend in de gaten gehouden. Elk enigszins georganiseerd optreden wordt gefilmd en de diender die iets doet heeft daar veelal langer last van dan degene waartegen opgetreden wordt. Dus zijn agenten in dat soort situaties eerder terughoudend. En daar heb ik dan nog begrip voor ook. Aan de andere kant mag je toch van elke agent een zekere mate van professionaliteit verwachten. Juiste inschattingen maken en situatief handelen, kalm en beheerst. Dat deed deze zich onbespied wanende Rotterdamse mevrouw in ieder geval niet. Haar optreden zal bij menigeen gevoelens van agressie opgeroepen hebben. Bij mij in ieder geval wel. Gelukkig was ik niet in de buurt, want dan zat ik nu misschien vast. Het blijft moeilijk om de Roos van Leary in de praktijk toe te passen.

In Haelen bestookte een 59-jarige man eerst wat mensen van de gemeente en later de politie met molotovcocktails, benzinebommen en dreigde met pijl en boog. Hoe het kwam dat er een camera in de buurt was die alles registreerde mag de duivel weten. Misschien is dat staand beleid van de gemeente bij het toepassen van bestuursdwang. Wat veel interessanter is, is de vraag hoe het in vredesnaam zover is kunnen komen? Een gefrustreerde ambtenaar? Een burgemeester die geen eigen koers durft te varen? De man woont aan de rand van het dorp, vlak bij het bos en ook vlak bij een woonwagenkamp. Die kampjes worden door gemeenten altijd al zover als maar enigszins mogelijk van de bewoonde wereld af aangelegd. Er ontstaat een conflict tussen de man en de kampbewoners. De man voelt zich door de overheid in de steek gelaten. De veiligheid van zijn gezin is in het geding. Hij plaatst een hek voor zijn huis. Wie daar last van zal hebben gehad is een interessante vraag. Vermoedelijk alleen de bewoners van het woonwagenkamp. Maar de gemeente besluit tot het toepassen van bestuursdwang, nadat de man weigerde met de burgemeester te praten, omdat die in het gezelschap verkeerde van een ambtenaar in wie de man het vertrouwen al lang geleden verloren heeft. De situatie is duidelijk geëscaleerd. De man krijgt het etiket 'doorgedraaid' opgeplakt. Ik kon een gevoel van bewondering voor de manier waarop hij streed voor zijn huis, haard en gezin niet onderdrukken. Het blijft moeilijk om de Roos van Leary in de praktijk toe te passen.