Een kleiner plaatje

Het politiek bestuurlijk system op de Filipijnen is een erfenis van de Amerikaanse ‘bezetting’ (1898-1946). De president wordt gekozen. Momenteel is dat Benigno (Noynoy) Aquino III, de zoon van de in 1983 op het vliegveld ( Nu Ninoy Aquino International Airport) vermoordde Benigno (Ninoy) Aquino jr.. De volgende verkiezingen vinden plaats in 2016 en beginnen hun schaduw langzaam vooruit te werpen. In afwijking van het Amerikaanse systeem wordt ook de vice-president rechtstreeks gekozen. Dat kan ertoe leiden, dat de president opgezadeld wordt met een politieke tegenstander als vice-president, zoals nu het geval is met Benigno Aquino III en Jejomar (Jojo) Binay.  Voorts hebben de Filipijnen een volksvertegenwoordiging bestaande uit het kongres en de senaat. Het kongres telt 290 leden en er zijn 24 senatoren, waarvan er om de drie jaar 12 worden gekozen voor een zittingstermijn van zes jaar.

Politieke partijen met een programma zijn er op de Filipijnen nauwelijks. In de politiek gaat het hier om personen. De naam is het programma.De stemmen worden ‘gekocht’ van de armen, die hun kinderen een dag of een week kunnen voeden met de aalmoes die ze in ruil voor hun stem krijgen.  Het kabinet, het kongres en de senaat worden bevolkt door vertegenwoordigers van de vele politieke dynastieën die het land rijk is. Stel je maar voor dat vice-premier Lodewijk Asscher eerder burgemeester van Amsterdam was. Die functie heeft hij eerst ‘overgedaan’ aan zijn echtgenote en later aan zijn zoon. De dochter van Asscher zit in de senaat. Jeroen Pauw is een vrouw en ze is de zus van premier Rutte. De neef van Rutte zit in de tweede kamer, waar ook de weduwe van Seyss-Inquart een plekje heeft, terwijl diens zoon in de eerste kamer zit. Naast Emile Roemer zit ook zijn zusje in de tweede kamer, terwijl naast nestor Kees van der Staaij ook zijn oneigenlijke zoon een kamerzetel bezet.  Ik weet het, het is allemaal onvoorstelbaar en niet waar, maar het is de Filipijnse politieke realiteit. Naast Imelda Marcos ( ja, die van de schoenen), die in het kongres zit, is de zoon van voormalig dictator Ferdinand Marcos, Ferdinand ( Bongbong) jr., senator en hoopt zelfs in 2016 een gooi naar de hoogste macht in het land te kunnen doen om er aldus voor te kunnen zorgen dat zijn vader, die nog steeds opgebaard ligt in een glazen vitrine in het Marcos mausoleum (Batac City, Ilocos Norte), eindelijk de staatsbegrafenis krijgt die hij verdient.

Het grootste probleem van de Filipijnen is de diep in de uitvoerende, wetgevende en rechterlijke macht ingewortelde corruptie. Van alledrie de machten hebben gewone burgers hier niet veel goeds te verwachten ( waar nog wel?) . Het zijn organen van de samenleving, die heel ver af staan van het leven dat gewone mensen (moeten) leiden. Momenteel zitten drie senatoren ( Enrile,Rrevilla  en Estrada) op verdenking van het plunderen van de staatskas in voorarrest.  Een commissie uit de senaat onnderzoekt de handel en wandel van vice-president Binay, die verdacht wordt van het op gigantische schaal aannemen van steekpenningen en het manipuleren van aanbestedingen. Natuurlijk is datook politiek, want Binay is de gedoodverfde nieuwe president en de drie eerdergenoemde senatoren zijn zijn politieke vriendjes. De hoorzittingen van de senaatscommissie worden live op de televisie uitgezonden en de senatoren spelen, zogenaamd met als doel de wetgeving te verbeteren, de rol van openbare aanklagers. Voor menig waarnemer is het een verhaal van de pot die de ketel verwijt dat hij zwart ziet.