Even geleden

Het is alweer even geleden dat ik hier iets gepubliceerd heb. In iets meer dan twee jaar is er veel gebeurd. Met de details zal ik jullie niet vermoeien. Vanaf juli 2012 tot eind augustus 2013 heb ik het merendeel van mijn dagen in China doorgebracht. Daarna ben ik naar de Filipijnen verhuisd en daar woon ik nu. Ik ben geëmigreerd. Uitgeschreven uit de Nederlandse Gemeentelijke Basis Administratie. Als ik erover nadenk kan ik nauwelijks redenen vinden om naar Nederland terug te keren. Natuurlijk zijn daar mensen om wie ik veel geef. Gelukkig is het niet al te moeilijk het kontakt met hen te onderhouden. Altijd al voelde ik mij meer een wereldburger dan Nederlander. In Manila alleen wonen 12 miljoen mensen. Op de 7.107 eilanden die samen de Filipijnen vormen een kleine 100 miljoen en daar komen er elk jaar een paar miljoen bij. Alleen al in de hoofdstad, de National Capital Region, wonen ongeveer even veel mensen als in heel Nederland. Toen ik veel jonger was stond ik eens op de top van een berg die ik in de Alpen had beklommen. In het dal was alles heel klein en ik had het gevoel dat, als ik eens hard zou blazen, alles daar weg zou zijn. Daarentegen leek in dat dal, toen ik er vertrok, alles heel groot en belangrijk. Het was een bepalend moment in mijn leven. Sedertdien kijk ik met andere ogen naar de wereld om me heen. Ik ben ervan overtuigd, dat wij mensen de kracht van de natuur schromelijk onderschatten en onszelf evenzeer overschatten. De mensen hier op de Filipijnen weten beter. Elk jaar waaien zo'n twintig tropische stormen en typhoons over het land en ze worden steeds krachtiger, eisen veel levens en richten onnoemelijke schade aan. Vooral onder de ongeveer 25 miljoen mensen, die hier nog altijd in vreselijke armoede leven. Onder de armoedegrens betekent hier dat ze van minder dan 17.000 pesos per jaar (zeg maar 300 euro) moeten zien rond te komen.

Maar de contrasten zijn groot. De kloof tussen arm en rijk is gigantisch.

                                         

Niet alleen hier overigens. De Franse econoom Thomas Piketty heeft er onlangs een lezenswaardig en veel rumoer veroozakend boek (Le Capital au XXIe Siecle) over geschreven. En ook de vroegere Amerikaanse minister van arbeid in de Clinton administration Robert Reich waarschuwt al jaren voor de gevolgen van alsmaar toenemende ongelijkheid. Het is dus niet enkel de kracht van de natuur, maar ook de (grootheids)waanzin van sommige mensen, die ons existentieel bedreigen. Iedereen die het nieuws enigszins volgt kan daar dagelijks de voorbeelden van aanschouwen. Mensen kunnen zich goed aan omstandigheden aanpassen. Ze vinden altijd wel weer een oplossing. Hier op de Filipijnen hebben meer mensen dan er in heel Nederland wonen leren leven met de omstandigheden waarin ze zich bevinden. Ze lachen veel en hechten grote waarde aan familiebanden. Ze helpen elkaar waar ze kunnen en blijven geloven in een betere toekomst. Geloof speelt in de samenleving hier een bijzonder grote rol.

De Filipijnse eilanden vormen samen een fantastisch land.. Mensen in het 'rijke' Westen hebben volop beelden van het Verre Oosten. Bij de vorming van die beelden worden ze meestal niet gehinderd door al te veel kennis van zaken, maar eerder gestuurd door welgemeend eigenbelang. Anderhalf keer de bevolking van Nederland zou hier heel blij zijn met een doortimmerd systeem van voedselbanken, waar in Nederland veel mensen schande spreken van het feit dat ze nodig blijken te zijn. En dat met een stelsel van sociale zekerheid, dat in de wereld zijn weerga nauwelijks kent. En toch kan ik me niet aan de indruk onttrekken,dat de mensen hier vaak gelukkiger en tevredener zijn. Even afgezien van de bovenste 1% plunderaars, die ook hier het kunstje van het Westen hebben afgekeken en die enkel leven om zoveel mogelijk bijeen te schrapen.