Verkiezingen

Op 9 mei jongstleden vonden er hier op de Filipijnen verkiezingen plaats. Ja, de Filipijnen, bestaande uit meer dan 7000 eilanden, zijn een democratie. Een jonge democratie weliswaar, met alle risico's van dien. Het land kreeg zijn naam van de Spaanse bezetters, die ook in Nederland niet onbekend zijn. De Spanjaarden werden opgevolgd door de Amerikanen en vanaf het einde van de tweede wereldoorlog is het land onafhankelijk. Tussen de bedrijven door kende het nog de dictatuur van Ferdinand en Imelda Marcos (1965-1986) met een periode van 9 jaar 'Martial Law'.

Veel, te veel, verkiezingen tegelijkertijd waren er op 9 mei 2016. De Filipinos kozen een nieuwe president als opvolger van Benigno 'Nonoy' (de meeste mensen hier hebben een 'nickname') Aquino III. Een nieuwe vice-president als opvolger van Jejomar 'Jojo' Binay, aanvankelijk de gedoodverfde favoriete nieuwe president. Dat is een eigenaardigheid van het systeem. De vice-president behoort hier niet noodzakelijkerwijs tot het politieke kamp van de president. Binay werd geveld door een enorm corruptie schandaal. Hij, zijn vrouw en zijn zoon hebben als burgemeesters huisgehouden in Makati, een van de 16 steden (en 1 Municipality) die samen de National Capital region oftewel Metro Manila vormen. De Filipinos kozen ook 12 (van de in totaal 24) nieuwe senatoren, een nieuw huis van afgevaardigden, provinciale gouverneurs en vice gouverneurs, burgemeesters en vice-burgemeesters en leden van de provinciale en gemeentelijke bestuursorganen. 44000 kandidaten voor iets meer dam 18000 posities. Geen woud, maar een oerwoud aan affiches, plakaten en banners ontsierde menige straat in de afgelopen maanden. De media aandacht concentreerde zich natuurlijk op de verkiezingen voor de functies van president en vice-president.

De nieuwe president, die op 30 juni 2016 zijn eed af zal leggen, is Rodrigo 'Rody' Duterte, de voormalig burgemeester van de stad Davao. Zijn vier rivalen ( de senatoren Grace Poe en Miriam Defensor Santiago, voormalig vice president Jejomar Binay en voormalig minister van binnenlandse zaken Manuel 'Mar' Roxas II) waren kansloos. Veel spannender waren de verkiezingen voor de functie van vice-president. De 'running mate' van Duterte, senator Alan Peter Cayetano, haalde het niet. Na een nek-aan-nek race met senator Ferdinand 'Bongbong' Marcos ( ja, de zoon van de voormalig dictator) werd uiteindelijk Leni Robredo (de weduwe van voormalig minister van binnenlandse zaken Jesse Robredo, die op 18 augustus 2012 omkwam bij een vliegtuigongeluk en de 'running mate' van Manuel Roxas) met een verschil van enkele honderden duizend stemmen gekozen. Of Robredo een functie in het kabinet van Duterte krijgt moet nog afgewacht worden, maar het lijkt er niet op. Ze zal het hoogstwaarschijnlijk moeten doen met de titel en het budget van de vice-president.

Duterte is, net als Donald Trump in de Verenigde Staten, niet vies van een boude uitspraak. Hij profileerde zich voornamelijk op een 'law and order' agenda, toegespitst op de bestrijding van drugscriminaliteit en beloofde er binnen drie tot zes maanden een einde aan te maken. Hij haalde uit naar de paus, de verenigde naties, Amerika en Australie. In Davao wordt hij gekoppeld aan zogenaamde doodseskaders, gewapende prive-milities, die zich vooral richten op het vermoorden van drugsdealers. Duterte is een slimme jurist en er zijn nooit echte bewijzen gevonden voor zijn relatie tot die milities. Hij schrikt er echter niet voor terug om gewone burgers een medaille te beloven als ze zo'n dealer omleggen. De vraag is of de samenleving er hier veiliger op wordt als mensen het recht in eigen hand gaan nemen. We gaan het zien.